Αναρτήσεις
Το μοντέλο της οικονομικής πολιτικής με το οποίο οικοδομήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση αποτελεί την πιο πιστή εφαρμογή –ένας μη οικονομολόγος, βλέποντας τις σημερινές εξελίξεις θα τις θεωρούσε παράλογες – των θεωρητικών συμπερασμάτων στα οποία κατέληξε το κυρίαρχο οικονομικό παράδειγμα .Τα συμπεράσματα αυτά μπορεί να συνοψιστούν στο ότι δημόσιες δαπανες και ανάπτυξη δεν έχουν άμεση σχέση και ότι ένας πιθανά ενεργός ρόλος της νομισματικής πολιτικής δεν πρέπει να επηρεάζει το επίπεδο κατανομής των εισοδημάτων.
Οικοδομήθηκε, έτσι, ένα θεσμικό καθεστώς που επηρέασε με διαφορετικούς τρόπους πολλές χώρες με προηγμένες η μη οικονομίες, με βάση: 1) το διαχωρισμό δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, 2) δημοσιονομικές πολιτικές στα πλαίσια ενός ευρύτερου σχεδίου περιστολής των δημοσίων δαπανών, 3) μια νομισματική πολιτική με αποκλειστικό στόχο τη σταθερή διατήρηση της αύξησης των τιμών.
Στην Ευρώπη, στη συνέχεια, προστέθηκαν και δύο στοιχεία που καθιστούν την ήπειρο μια περίπτωση εντελώς ιδιαίτερη: 1) η ενιαία νομισματική πολιτική, 2) μια δημοσιονομική πολιτική η εφαρμογή της οποίας ανατίθεται στα κράτη μέλη με βάση την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία.
Το μοντέλο αυτό έχει δείξει - όπως αναφέρει και ένας επιστήμονας ο οποίος ασφαλώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ετερόδοξος [1] –τα όρια του, κατά την αντιμετώπιση καταστάσεων όπως στην οικονομική κρίση του 2007.
Οικοδομήθηκε, έτσι, ένα θεσμικό καθεστώς που επηρέασε με διαφορετικούς τρόπους πολλές χώρες με προηγμένες η μη οικονομίες, με βάση: 1) το διαχωρισμό δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, 2) δημοσιονομικές πολιτικές στα πλαίσια ενός ευρύτερου σχεδίου περιστολής των δημοσίων δαπανών, 3) μια νομισματική πολιτική με αποκλειστικό στόχο τη σταθερή διατήρηση της αύξησης των τιμών.
Στην Ευρώπη, στη συνέχεια, προστέθηκαν και δύο στοιχεία που καθιστούν την ήπειρο μια περίπτωση εντελώς ιδιαίτερη: 1) η ενιαία νομισματική πολιτική, 2) μια δημοσιονομική πολιτική η εφαρμογή της οποίας ανατίθεται στα κράτη μέλη με βάση την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία.
Το μοντέλο αυτό έχει δείξει - όπως αναφέρει και ένας επιστήμονας ο οποίος ασφαλώς δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ετερόδοξος [1] –τα όρια του, κατά την αντιμετώπιση καταστάσεων όπως στην οικονομική κρίση του 2007.
