Από την μία μας λένε ότι η χώρα κινδυνεύει να καταρρεύσει, είμαστε στα πρόθυρα χρεοκοπίας και πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι μας. Από την άλλη ανακοινώνονται επενδύσεις μαμούθ. Χθες το πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων ήταν η συνάντηση Γ. Παπανδρέου – Ν.Σαρκοζί, γιαυτό μια άλλη είδηση δεν είχε την δημοσιότητα που θα έπρεπε:
Επένδυση-μαμούθ άνω των 3 δισ. ευρώ προωθούν Ελλάδα και Κατάρ στον Αστακό Αιτωλοακαρνανίας. Το σύμπλεγμα θα περιλαμβάνει σταθμό υγροποιημένου αερίου (LNG), μονάδα ηλεκτροπαραγωγής και παραγωγή βιομάζας. Με βάση τη συμφωνία, στο επενδυτικό σχέδιο θα υπάρξει αμοιβαία κυβερνητική στήριξη, ενώ τη διαδικασία αδειοδότησής του θα επιβλέπει η υπουργός ΠΕΚΑ, Τίνα Μπιρμπίλη. Το σχέδιο επεξεργάστηκε το γραφείο του πρωθυπουργού και το ανακοίνωσε χθες ο υπουργός Επικρατείας, Χάρης Παμπούκης. Επαφές για το ίδιο θέμα με κυβερνητικά στελέχη του Κατάρ είχαν οι υφυπουργοί Εξωτερικών, Σπύρος Κουβέλης, και Περιβάλλοντος, Γιάννης Μανιάτης.
Κι όμως τα δύο θέματα δεν είναι άσχετα. Στην χθεσινή συνάντηση με τον Σαρκοζί ο Γ. Παπανδρέου ήταν σαφέστατος ότι δεν θέλουμε βοήθεια, τα καταφέρνουμε και μόνοι μας. Τους ίδιους ισχυρισμούς είχε προβάλλει και στην κ. Μερκελ. Και προφανώς δεν εννοούσε βοήθεια για να περάσει τα αντιλαϊκά μέτρα αλλά για να βρει δάνειο με καλούς όρους. Εξάλλου αν γνωρίζεις ότι δεν χρειάζεται να βάλεις το χέρι στην τσέπη για να δανείσεις τον φίλο σου, τότε είσαι γεμάτος χαμόγελα και φιλοφρονήσεις. Στην συνάντηση του Γ. Παπανδρέου με τον Σαρκοζί μόνον σαμπάνιες δεν άνοιξαν για να εγκαινιάσουν την νέα πολιτική της αλληλεγγύης. Το ΑΝΑ μεταδίδει:
Ο κ. Σαρκοζί αναφέρθηκε πολλές φορές στην ανάγκη οι χώρες της ευρωζώνης να επιδεικνύουν αλληλεγγύη σε όποιο μέλος έχει πρόβλημα αλλιώς το μήνυμα που θα σταλεί προς τα έξω θα είναι λάθος. Ταυτόχρονα σημείωσε ότι το θέμα της αλληλεγγύης είναι στην ουσία θέμα συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ανέφερε επίσης ότι η κερδοσκοπία που πλήττει σήμερα την Ελλάδα και ανεβάζει τεχνητά το κόστος του δανεισμού της μπορεί αύριο να πλήξει κάποια άλλη χώρα. Γι' αυτό πρόσθεσε πρέπει να βρούμε τρόπους στήριξης της Ελλάδας, η οποία να μην είναι μόνο πολιτική. Και ανέφερε ότι η υπουργός Οικονομικών Κριστίν Λαγκάρντ έχει επεξεργαστεί συγκεκριμένα μέτρα, τα οποία δεν θέλησε να αποκαλύψει, καθώς, όπως είπε, όταν δίνεις μια μάχη δεν αποκαλύπτεις το επόμενο βήμα σου στους κερδοσκόπους. Τα μέτρα αντίδρασης, τόνισε επίσης ο Γάλλος πρόεδρος, είναι έτοιμα και είμαστε αποφασισμένοι να τα εφαρμόσουμε.
Από τα παραπάνω στοιχεία εμείς ένα μόνο συμπέρασμα βγάζουμε. Ότι η Κυβέρνηση έχει ήδη εξασφαλίσει την δανειοδότηση που χρειάζεται εκμεταλλευόμενη τις αντιθέσεις που υπάρχουν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πριν λίγο καιρό είχε προβληθεί από τα ΜΜΕ η πληροφορία ότι κινέζικες τράπεζες είναι έτοιμες να μας δανειοδοτήσουν με καλύτερους όρους απ’ ότι επιβάλουν οι περίφημες «αγορές» αλλά δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να γίνει γιατί υπάρχουν δεσμεύσεις από τις ευρωπαϊκές συμφωνίες και το Σύμφωνο Σταθερότητας. Τέτοιες όμως δεσμεύσεις δεν υπάρχουν.
Ούτε για την Κίνα, ούτε και για οποιαδήποτε άλλη χώρα που είναι εκτός της Ε.Ε. Και αν κρίνουμε από τις χθεσινές εξελίξεις, η επένδυση στον Αστακό μοιάζει ως αντάλλαγμα για μια συμφωνία που σχετίζεται με δανεισμό του ελληνικού κράτους από αραβικές τράπεζες. Στην πραγματικότητα το πρόβλημα που είχε να αντιμετωπίσει η ελληνική κυβέρνηση ήταν αν ο δανειστής ανήκει στην η νέα υπερεθνική αστική τάξη (αγορές) που κυριαρχεί μέσω του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος ή κάποια εθνικά κεφάλαια (κινέζικα ή αραβικά).
Η παγκοσμιοποίηση δημιούργησε μια νέα διεθνή αστική τάξη που έχει αυτονομηθεί από κρατικές συγκροτήσεις και σήμερα δεν υπάρχει αξιόπιστος πολιτικός μηχανισμός για να παρέμβει στις εσωτερικές της αντιθέσεις για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή των γενικών συνθηκών παραγωγής που είναι απαραίτητη για την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος. Ο αχαλίνωτος ανταγωνισμός ανάμεσα στις μερίδες του κεφάλαιου κινδύνευε να καταστρέψει τα πάντα από την πρώτη στιγμή του εμφανίστηκαν οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Γιαυτό παράλληλα με αυτές τις παραγωγικές σχέσεις αναπτύχθηκε και το καπιταλιστικό κράτος το οποίο εξασφαλίζει την συνοχή της κοινωνίας και τους όρους αναπαραγωγής του καπιταλισμού.
Αν η εργατική τάξη δεν έχει να χάσει παρά μόνον τις αλυσίδες της, κάποια κεφάλαια από αυτό τον ανταγωνισμό χάνουν τα πάντα, καταστρέφονται. Οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις σήμερα σφραγίζουν την ταξική πάλη σύμφωνα με την ρήση του Μάρξ «όλοι εναντίον όλων». Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις αμερικανικές τράπεζες που η μία κατέστρεφε την άλλη στην αρχή της εκδήλωσης της κρίσης, είναι χαρακτηριστική αυτού του ανταγωνισμού… Το μεγάλο πρόβλημα που έχει να αντιμετωπίσει ο καπιταλισμός σήμερα είναι αυτές οι αντιθέσεις που εκδηλώνονται με την αυτονόμιση του χρηματοπιστωτικού συστήματος από τους πολιτικούς καπιταλιστικούς μηχανισμούς. Ο νεοφιλευλευθερισμός απελευθέρωσε τις αγορές απελευθερώνοντας τις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις…
Σε άλλες εποχές αυτές οι αντιθέσεις οδηγούσαν σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Σε μια πρόσφατη περίοδο οι ίδιες αυτές αντιθέσεις οδήγησαν σε καπιταλιστικές ολοκληρώσεις με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Σήμερα είναι άγνωστο που θα οδηγήσουν. Μια εκδοχή στα πλαίσια της καπιταλιστικής διαχείρισης που διαφαίνεται είναι η δημιουργία ισχυρών κρατικών καπιταλισμών όπως ο κινέζικος. Μορφές κρατικού καπιταλισμού όπως της Κίνας έχουν μεγαλύτερες δυνατότητες παρεμβατισμού στην οικονομία με αποτέλεσμα σε μια κρίση σαν την σημερινή να μπορούν να την αντιμετωπίσουν καλύτερα από τα δυτικά κράτη που έχουν αναπτυχθεί με τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού. Όμως η ίδια η κατάσταση ξαναφέρνει στο προσκήνιο με νέους όρους το αίτημα της κατάργησης του καπιταλισμού και της αναζήτησης ενός άλλου νέου κόσμου…
Αναρτήσεις
