Το σχέδιο ΑΠΟΦΑΣΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ που δεν υπέγραψε ο ΣΥΝ

ΑΠΟΦΑΣΗ(σχέδιο) ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

1. Από αύριο να υλοποιηθούν οι αποφάσεις προηγουμένων σωμάτων:

α) Να πραγματοποιηθούν παντού τοπικές, κλαδικές και θεματικές επιτροπές και συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ με θέμα την οργανωτική ανασυγκρότησή του.

β) Να λειτουργήσει άμεσα γραφείο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ που να κατοχυρώνει την πλουραλιστική εκπροσώπηση στα ΜΜΕ.

γ) Να εκδοθεί έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ

δ) Να δημιουργηθεί πραγματικό και ισχυρό ταμείο του ΣΥΡΙΖΑ.

2. Να δοθεί συνέντευξη τύπου τη Δευτέρα για να δημοσιοποιήσει μια σύνοψη του πολιτικού απολογισμού, το μίνιμουμ των οργανωτικών αποφάσεων, μια γενική πολιτική γραμμή για το ζήτημα «κρίση, εργαζόμενοι, μετανάστες» και τις πρωτοβουλίες της επόμενης περιόδου με σταθμό τις κινητοποιήσεις της ΔΕΘ στις 6 Σεπτεμβρίου.

3. Ξεκινούν με οργανωμένο και συντεταγμένο τρόπο οι διαδικασίες της πανελλαδικής συνδιάσκεψης για την οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στη συνδιάσκεψη του Οκτωβρίου, θα συζητηθούν όλες οι προτάσεις και θα αποφασιστεί η ενιαία πανελλαδική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ, όχι ως ενιαίου κόμματος, αλλά ως πολιτικού οργανισμού- εγχειρήματος ,δηλαδή ενός οργανισμού πολιτικής συνεργασίας με αυτοτελή συγκρότηση, πολιτική λειτουργία, ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών του, είτε ανήκουν σε συνιστώσες είτε είναι ανένταχτοι–ες, χωρίς ηγεμονισμούς και αποκλεισμούς.

4. Η αντιστροφή του αρνητικού κλίματος αρχίζει από σήμερα και η υλοποίηση των αποφάσεων είναι μέτρο δέσμευσης και αξιοπιστίας όλων μας.

Αγγελόπουλος Βένιος, Αθανασίου Κώστας, Αλεβίζου Ελπίδα, Γαλάνης Νίκος, Γάτσου Βάσω, Δεμέστιχας Γρηγόρης, Θεωνάς Γιάννης, Κατσούλας Χρήστος, Κλαυδιανός Παύλος, Κοσμάς Πάνος, Κρασοπούλου Αλέκα, Λύτρας Αλέκος, Μακρής Θόδωρος ,Μαλεκάκης Μάνθος, Μαούνης Αντώνης, Μπελαντής Δημήτρης, Μπένος Αλέξης, Μπόλαρη Μαρία, Νταβανέλλος Αντώνης, Οικονομίδης Δημήτρης, Παπαδόπουλος Χριστόφορος, Πορτάλιου Ελένη, Ρινάλντι Ρούντυ, Σαπουνάς Γιώργος, Σπαθής Μάκης, Σταμπουλή Αφροδίτη, Τσακαλώτος Ευκλείδης, Φέστας Θόδωρος, Φώλια Στέλλα, Χριστοδουλοπούλου Τασία, Ψυκάκος Δικαίος

Ο ΣΥΡΙΖΑ …πέθανε. Ζήτω ο ΣΥΡΙΖΑ!

Η τελευταία Πανελλαδική Σύσκεψη που ολοκλήρωσε τις εργασίες της σήμερα, Κυριακή 19 Ιούλη 2009, κατέγραψε την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να λειτουργεί ως πολιτικός μηχανισμός που μπορεί να συνθέτει διαφορετικές πολιτικές απόψεις και να προχωρά με συλλογικό τρόπο ένα βήμα παραπέρα. Σε αντίθεση με όλες τις άλλες συσκέψεις που έχουν πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα, για πρώτη φορά δεν έγινε αποδεκτό ένα κοινό πλαίσιο. Το πλαίσιο αυτό θα αποκρυστάλλωνε το περιεχόμενο της συνδιάσκεψης που έχει ήδη εξαγγελθεί για το φθινόπωρο, στην οποία θα ληφθούν οριστικές αποφάσεις για το οργανωτικό.
Η αδυναμία λήψης απόφασης έχει επαναληφθεί στην γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόσφατα μάλιστα σημειώθηκε αυτή η αδυναμία λήψης απόφασης για την εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος (περισσότερα στοιχεία εδώ: Η αποτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ για την πολιτική συγκυρία και το ...veto του ΣΥΝ)

Όμως δεν είχε ξαναγίνει σε πανελλαδική σύσκεψη. Μέχρι σήμερα η «λειτουργική ομοφωνία» ήταν ένα αποδοτικό σύστημα λήψης αποφάσεων, αφού συνήθως τα πράγματα προχωρούσαν ομαλά: οι συνιστώσες ήταν πρόθυμες να υποχωρήσουν μπροστά σε ένα ενδεχόμενο βέτο του ΣΥΝ. Εξάλλου, σε όλες τις προηγούμενες συσκέψεις, οι αποφάσεις ήταν προειλημμένες με κοινή συναίνεση και η όλη διαδικασία των συσκέψεων αποτελούσε μια δημοκρατική επίφαση: η βάση του ΣΥΡΙΖΑ έκανε χρήση του αστικού πολιτικού δικαιώματος της ελευθερίας του λόγου…

Σήμερα οι διαφωνίες στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ μεγαλώνουν αντί να αμβλύνονται. Η κατάσταση αυτή δεν προβλέπεται να λήξει σύντομα. Θα συνεχιστεί για καιρό ακόμα. Όμως τα ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ έχουν γίνει πλέον εσωτερικά προβλήματα του ΣΥΝ και έχει πάρουν εκρηκτικές διαστάσεις. Η κατάσταση αυτή έχει επιταχύνει τις διαδικασίες ομογενοποίησης των ηγετικών ομάδων των τάσεων και ρευμάτων του ΣΥΝ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, με αποτέλεσμα ο ΣΥΝ να έχει σήμερα τις πιο καθαρές απόψεις -σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο - για το παρόν και το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, απ’ ότι έχουν οι υπόλοιπες τις συνιστώσες του. Τα πράγματα μπερδεύονται ακόμα περισσότερο με τις συνιστώσες γιατί είναι έτοιμες κάθε στιγμή να «παζαρέψουν» οτιδήποτε τους ζητήσει ο ΣΥΝ, αρκεί να εξασφαλίσουν ότι παραμένουν στο «παιχνίδι». Στην τελευταία πανελλαδική σύσκεψη βέβαια που ο ΣΥΝ δεν έχει να προσφέρει τίποτα σε αυτό το παζάρι, βρέθηκαν σε δύσκολη θέση…

Αυτή η πολιτική του ΣΥΝ άργησε να γίνει αντιληπτή από ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ - κυρίως από αυτές που είχαν διαμορφώσει προνομιακές πολιτικές σχέσεις με το περιβάλλον του προέδρου του ΣΥΝ - με αποτέλεσμα να μην μπορούν να αντιδράσουν ούτε έγκαιρα, ούτε έγκυρα στις πρόσφατες μετεκλογικές εξελίξεις, παρ’ όλο ότι μια σειρά γεγονότα αναδείκνυαν αυτή την πολιτική στάση του ΣΥΝ απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι χαρακτηριστικό ότι την στιγμή που ο Α. Τσίπρας μιλούσε για ενιαίο καθοδηγητικό κέντρο του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ και δεν αποδεχόταν την ιδιότητα του μέλους, κάποιοι πρόβαλαν ως πρόβλημα τον …αρχηγισμό του Α. Αλαβάνου!

Μέχρι τις πρόσφατες ευρωεκλογές, η υπόγεια διαπάλη που προσδιόριζε το επίπεδο αντιπαραθέσεων και συναινέσεων ανάμεσα στις συνιστώσες και τους παράγοντες που συμμετείχαν στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε πάρει δημόσιο χαρακτήρα. Με την «παραίτηση» Αλαβάνου πυροδοτήθηκαν εξελίξεις που ανέτρεψαν τους όρους με τους οποίους διαμορφώνονταν οι συσχετισμοί και οι ηγεμονίες στον χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και αποκαλύφθηκε ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός. Η κατάσταση αυτή ανέδειξε μια συνολική κρίση που διαπερνά όχι μόνον τον ΣΥΝ αλλά και τις άλλες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες έχουν σημαντικό μερίδιο της ευθύνης, αφού με δική τους επιλογή συμμετείχαν στο καθεστώς της ίντριγκας και της μικροπολιτικής που προσδιόριζε την λήψη αποφάσεων της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ.

Η μετεκλογική στάση του ΣΥΝ που περιγράψαμε παραπάνω προκαλεί πλέον, ως αναγκαστική αντίδραση, την συσπείρωση των υπόλοιπων συνιστωσών απέναντί του. Και αυτό το γεγονός καταγράφηκε στην τελευταία σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ με το κείμενο αντιπροσωπευτικών υπογραφών που διάβασε ο Α. Μπένος στο κλείσιμο της σύσκεψης. Το κείμενο αυτό υπερασπίζεται την εφαρμογή των αποφάσεων των προηγούμενων συσκέψεων, όπως επίσης και τα στοιχειώδη για μια δημοκρατική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία θα κατοχυρώνεται η ισότιμη συμμετοχή όλων των μελών του.

Όμως, η συνιστώσα του 2ο κύματος δεν αρκέστηκε σε αυτό τον διαχωρισμό. Παρ’ όλο ότι υπόγραψε το κοινό κείμενο, θέλησε να καταγράψει την «επαναστατική» της πρωτοπορία καταθέτοντας ακόμα άλλο ένα. Ευτυχώς που δεν την ακολούθησαν αυτή την κατάθεση ξεχωριστών προτάσεων και άλλες ομαδοποιήσεις, όπως ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ή και ανένταχτοι σύντροφοι, οι οποίοι ανέπτυξαν στις τοποθετήσεις τους εξίσου σημαντικούς προβληματισμούς και οι οποίοι προφανώς δεν είχαν ενσωματωθεί στο κείμενο που διάβασε ο Α. Μπένος.

Η πορεία που μπαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά την σημερινή στάση του ΣΥΝ είναι μια πορεία όξυνσης των αντιθέσεων. Όμως η έκβαση αυτής της διαπάλης δεν θα κριθεί από την αντιπαράθεση του ΣΥΝ με τις υπόλοιπες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στο εσωτερικό του ΣΥΝ. Ήδη η δυσαρέσκεια στο εσωτερικό του ΣΥΝ από συντρόφους που στέκονται κριτικά ή δεν ανήκουν σε οργανωμένες τάσεις, έχει πάρει ευρείες διαστάσεις για την στάση της ηγεσίας τους απέναντι στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.
Το γεγονός ότι ο Α. Αλαβάνος στην ομιλία του σήμερα στάθηκε κριτικά απέναντι στην ηγεσία του ΣΥΝ και σήκωσε, έστω και συμβολικά την κάρτα μέλους που μοίρασαν οι σ. της ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι επίσης ένα θετικό στοιχείο γιατί δείχνει ότι δεν μπορεί να κλείσει ακόμα το θέμα στο εσωτερικό του ΣΥΝ με τον τρόπο που επιθυμεί η ηγεσία του.

Όμως εκείνο που θα ταρακουνήσει περισσότερο την ηγεσία του ΣΥΝ είναι όταν αντιληφθεί κάποια στιγμή ότι «χωρίς ένα δυνατό ΣΥΡΙΖΑ, ο ΣΥΝ θα γίνει εξωκοινοβουλευτικό κόμμα». Τότε θα καταλάβει την πεπερασμένη εμβέλεια του ισχυρισμού ότι «ισχυρός ΣΥΝ σημαίνει ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ». Και αυτή η αρνητική εξέλιξη θα γίνει ακόμα πιο βαριά γιατί γνωρίζει εκ των προτέρων ότι Η ΚΟΕ, η ΔΕΑ η ΑΚΟΑ και αρκετοί ακόμα έχουν αποδείξει ότι μπορούν να επιβιώνουν και ως εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όμως ο ΣΥΝ δεν μπορεί…

Σε αυτή την συγκυρία, ως ανένταχτοι, η μέλη συνιστωσών που απεμπολούμε την κομματική μας ταυτότητα για χάριν του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε ένα σημαντικό καθήκον απέναντι στις μεθοδεύσεις που αντιμετωπίζουν το ζήτημα κομματικά επιτελεία: Να υπερασπιστούμε τα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις συνιστώσες του. Αυτό σημαίνει πρώτα απ’ όλα ότι υπερασπιζόμαστε μια αμεσοδημοκρατική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ με μέλη που είναι ισότιμα, ανεξάρτητα αν είναι ανένταχτοι ή ανήκουν σε κάποια συνιστώσα (όχι σε λογικές ποσοστώσεων και ομοσπονδιών) και με εκλεγμένη και ανακλητή ηγεσία.

Σήμερα σχεδόν όλοι προσπαθούν να μπερδέψουν το πολιτικό με το οργανωτικό ζήτημα στον ΣΥΡΙΖΑ. Για μας είναι καθαρά τα πράγματα: Προέχει το οργανωτικό, γιατί το οργανωτικό εξασφαλίσει τους πολιτικούς όρους με τους οποίους μπορούμε να συζητήσουμε και να αποφασίσουμε τα πολιτικά ζητήματα που θεωρούμε ότι είναι ανοικτά στην φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα είναι δεδομένο ένα πολιτικό πλαίσιο που προσδιορίζει την φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ και είναι προφανές ότι, για να στηρίζουμε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, συμφωνούμε με αυτό. Τώρα, αν κάποιες ομάδες που βρήκαν πόρτα ανοικτή και μπήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ με δεδομένες εκ των προτέρων τις διαφωνίες τους (όπως, ότι δεν μπορούν να συνυπάρχουν με την ανανεωτική πτέρυγα του ΣΥΝ), προβάλλουν κάθε στιγμή αυτές τις διαφωνίες και δημιουργείται «πολιτικό πρόβλημα», ας πρόσεχαν αυτοί τους άνοιξαν την πόρτα! Μήπως όμως, άφησαν επίτηδες μισάνοιχτη την πόρτα, γιατί τελικά μια τέτοια στάση βολεύει κάποιους στον ΣΥΝ;

Η αριστερή μετατόπιση του ΣΥΝ που σημειώθηκε με το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές ότι όξυνε τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του ΣΥΝ με την ανανεωτική πτέρυγα. Όμως, κακώς οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στις τάσεις του ΣΥΝ: Αφού ο ΣΥΝ διεκδικεί ότι είναι «ενιαίο» κόμμα, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ενιαίος. Αν χρεώνουμε για παράδειγμα, διάφορες πολιτικές πρακτικές στο αριστερό ρεύμα ή τους ανανεωτές, τότε βγάζουμε λάδι τον ίδιο τον ΣΥΝ. Επίσης, αν για ζητήματα για τα οποία έχει συμφωνήσει ο ΣΥΝ στον ΣΥΡΙΖΑ, μέλη του κάνουν αντίθετα, τότε ο ΣΥΝ είναι αυτός που δεν τηρεί τις συμφωνίες του...

Μετά απ΄ αυτά αν θέλετε να μάθετε και για την επίσημη ενημέρωση του ΣΥΝ για αυτά τα ζητήματα, όπως αυτή διατυπώθηκε από ανακοίνωση του προεδρείου της σύσκεψης, δεν έχετε παρά να κάνετε ένα κλικ εδώ:

Ανακοίνωση του προεδρείου του πανελλαδικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ

Εικόνες από την Πανελλαδική Συσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ

Σάββατο, 18 Ιούλη 2009

Ο λόγος του Α. Τσίπρα ήταν πάλι - όπως και στην προηγούμενη σύσκεψη - εκτός θέματος! Όμως, αν είσαι πρόεδρος του ΣΥΝ, τότε ότι και να πεις, θα σε δείξουν τα κανάλια...

Όποιος δεν πρόλαβε να ακούσει τον σ. Τσίπρα, θα μπορούσε να ακούσει το σ. Βούτση, ο οποίος μας επανέλαβε σε πιο περιεκτική συσκευασία τον λόγο του Α. Τσίπρα και ιδιαίτερα τις υποδείξεις ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να γίνει εξωστρεφής. Αυτές οι υποδείξεις θεωρήθηκαν από επόμενους ομιλητές προσβλητικές.

Αυτή η κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ σηκώνει κάτι παραπάνω από ...τσιγάρο! Ο νεοεκλεγής ευρωβουλευτής καπνίζει την πίπα. Αν είναι η πίτα του πολέμου ή της ειρήνης δεν το μάθαμε, γιατί δεν μίλησε...

Ο σ. Λαφαζάνης - όπως και ο αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ - μάλλον δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα! Ούτε για το εκλογικό αποτέλεσμα (το οποίο θεωρεί ότι δεν είναι προβληματικό), ούτε όμως για την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ (την οποία θεωρεί ότι θα λυθεί αν τα βρει ο Αλέξης με τον Αλέκο). Η τοποθέτησή του επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά πως η "παραίτηση" Αλαβάνου ήταν ένα αναγκαίο κακό για να τεθούν τα προβλήματα. Αλλιώς, τώρα θα είσαστε σε καμιά παραλία, ευχαριστημένοι που δεν είχαμε την τύχη της ιταλικής αριστεράς στις ευρωεκλογές...

Βέβαια, το σύνολο των ομιλητών έθεσε τα γνωστά προβλήματα και τον προβληματισμό που έχει αναπτυχθεί, αλλά τελικά το ζήτημα θα κριθεί από την στάση που θα κρατήσει ο ΣΥΝ. Απ΄ ότι φαίνεται οι ηγεσίες των φραξιών του ΣΥΝ τα έχουν βρει μεταξύ τους. Αυτό τουλάχιστον φάνηκε από τις ομιλίες των εκπροσώπων τους. Αύριο θα φανεί αν και ο Α. Αλαβάνος θα συμπλεύσει μαζί τους. Όμως, υπάρχουν σημαντικές αντιθέσεις απέναντι σε αυτή την κατάσταση από τον κόσμο του ΣΥΝ, πράγμα που εκφράστηκε και μέσα στην σύσκεψη.

Η σημερινή μέρα έκλεισε με τον Μ. Γλέζο, που συνεπήρε το ακροατήριο. Ήταν τόσο παραστατικός στην περιγραφή των προβλημάτων του ΣΥΡΙΖΑ ώστε κάποια στιγμή έδειξε στο ακροατήριο και απόσπασμα από εφημερίδα με δηλώσεις του "γραβατωμένου" Φλαμπουράρη...
Στην σύσκεψη η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ μοίρασε συμβολικές κάρτες Μέλους του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως έχουν φτάσει τα πράγματα, μάλλον θα πρέπει αύριο να μοιραστούν κανονικές κάρτες στους συμμετέχοντες στην σύσκεψη και να αποτελέσουν τα πρώτα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ!

Επίσης το παρακάτω κείμενο, που κυκλοφόρησε στην σύσκεψη, θέτει ορισμένα καίρια ερωτήματα, τα οποία όμως μάλλον δεν θα απαντηθούν. Με ένα κλικ θα το βρείτε εδώ:

ΑΠΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΗ ΣΟΦΗ ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝ
ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Να υπερασπιστούμε τα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις συνιστώσες του...

Ως ανένταχτοι - οπαδοί ή μέλη με περιορισμένα πολιτικά δικαιώματα - του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε ένα σημαντικό καθήκον απέναντι στα κομματικά επιτελεία: Να υπερασπιστούμε τα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις συνιστώσες του. Η αντίθεση αυτή δεν μπορεί να λυθεί σήμερα. Δεν θα πρέπει όμως να κουκουλωθεί ούτε με ιδεολογήματα όπως αυτό που προβάλει η ηγεσία του ΣΥΝ: “ισχυρός ΣΥΝ σημαίνει και ισχυρός ΣΥΡΙΖΑ”, ούτε με οργανωτικά μέτρα όπως αυτά που επεξεργάζονται τυφλοπόντικες των κομματικών γραφείων και ανεγκέφαλοι παράγοντες, οι οποίοι ήδη έχουν αρχίσει να παζαρεύουν “ποσοστώσεις”, “ομοσπονδίες” και άλλα παρόμοια.

Η αντίθεση αυτή θα λυθεί στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρόταση για “διπλή πολιτική ένταξη”, αντιμετωπίζει με πολιτικό και όχι οργανωτικό τρόπο αυτή την αντιφατική πολιτική πραγματικότητα που ενυπάρχει σήμερα στην πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ: Ούτε την συγκαλύπτει, ούτε την υποτάσσει σε προειλημμένες αποφάσεις. Μετά από κάποιο καιρό, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να αποκτήσει εκείνα τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα καθιστούν πλέον άχρηστη την ύπαρξη των σημερινών συνιστωσών του ως ξεχωριστών πολιτικών μορφωμάτων, τότε θα εξαλειφθεί πρακτικά και αυτή η αντίθεση. Είναι δημοκρατικό τα μέλη των συνιστωσών ν' αντιπροσωπεύονται πάντα από τις ηγεσίες τους και να μην συνδιαμορφώνουν κοινά επίδικα; Η πράξη απέδειξε ότι σε περιπτώσεις που υπήρξε πολιτική συνύπαρξη «στη βάση» έγιναν οι αναγκαίες “υπερβάσεις“ και οικοδομήθηκαν δεσμοί συντροφικότητας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπους που σήμερα, ανεξαρτήτως προέλευσης, υπερασπίζονται το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να έχουν λίγοτερα πολιτικά δικαιώματα από αυτά που η αστική δημοκρατία ορίζει για το τελευταίο μέλος ενός συνδικάτου: Το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και την αρχή της πλειοψηφίας για την λήψη των αποφάσεων. Αυτό που διεκδικούμε επιπλέον είναι να περάσουμε από την ανάθεση εκπροσώπησης στην ανάληψη πρωτοβουλίας και ευθύνης. Δεν θέλουμε οργανώσεις με μέλη που ψηφίζουν μια φορά το χρόνο τα στελέχη τους. Θέλουμε έναν ζωντανό πολιτικό φορέα που θα λειτουργεί κυρίως με την άμεση δημοκρατία και δευτερευόντως με την αντιπροσωπευτική.

Στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ από πανεπιστημιακούς

Οι πανεπιστημιακοί που υπογράφουμε αυτό το κείμενο, και που στηρίξαμε και στηρίζουμε τον ΣΥΡΙΖΑ, αντιδρώντας στην κρίση που περνάει ο χώρος, θέλουμε να καταθέσουμε τα εξής:

1) Ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ενωτικό εγχείρημα της Αριστεράς, που για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες διασπάσεων ένωσε παλαιούς και νέους αριστερούς σε κοινά όνειρα, δράση και προοπτικές, είναι ένα ιστορικό στοίχημα που δεν επιτρέπεται να χαθεί. Είναι η μόνη πολιτική δύναμη που μπορεί να οδηγήσει σε αντισυστημική διέξοδο από την σημερινή κρίση, η μόνη που μπορεί να συνδυάσει κεντρική πολιτική παρέμβαση και κινηματικές πρακτικές.

2) Είναι απαραίτητο να ξεκαθαριστούν τα θολά στοιχεία της πολιτικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ, στα οποία οφείλεται κατά μεγάλο μέρος και το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα που ήταν κάτω από τις προσδοκίες μας. Χρειάζεται να πούμε, ρητά και εμπράκτως, κάποια όχι, όπως, ενδεικτικά:

- Όχι στον κυβερνητισμό – ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η πιο αξιόπιστη (ενδεχομένως η μόνη) ουσιαστική αντιπολίτευση.

- Όχι στο νεοφιλελευθερισμό – και ειδικότερα, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, ξεκαθάρισμα των απόψεων περί συμφώνου σταθερότητας, Μπαρόζο, οδηγίας Μπολκενστάιν, ευρωσυντάγματος, ευρωστρατού, κτλ.

- Όχι στις προσωπικές πολιτικές, τους παραγοντισμούς και τις καρεκλομαχίες.

- Όχι στην αναζήτηση συμμαχιών χωρίς συγκεκριμένους στόχους, αλλά πρώτα διατύπωση στόχων και μετά αναζήτηση συμπόρευσης και άλλων δυνάμεων για την επίτευξή τους.

Θεωρούμε πως κάθε επίκληση ενότητας γύρω από οποιαδήποτε σημαία χωρίς διευκρίνιση πολιτικών στόχων, επιτείνει τη σύγχυση και σπείρει απογοήτευση και αδράνεια.

3) Επείγει η δραστηριοποίηση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ σε κατάλληλες οργανωτικές δομές, όπου οι διάφορες συνιστώσες ή τάσεις θα διατηρούν την αυτονομία τους (όχι κόμμα), αλλά όπου τα μέλη θα είναι μεταξύ τους ισότιμα (όχι άλλοι με ενεργή παρουσία και άλλοι ονόματα σε λίστες), και με δημοκρατική λειτουργία (ανάδειξη και ευθύνη οργάνων, διατύπωση πολιτικών προτάσεων, κτλ.).

4) Παράλληλα με την οργανωτική αναδιάρθρωση, πρέπει το ταχύτερο δυνατόν (με το τέλος του καλοκαιριού) ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεφύγει από την εσωστρέφεια και να στραφεί προς την κοινωνία, για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που τρέχουν και δεν μας περιμένουν, και για να κατεβάσει στον κόσμο τις διεξόδους που προτείνει στο πρόγραμμά του (και των συνιστωσών του), επιζητώντας εξειδίκευση, κριτική και εμπλουτισμό, και αναζητώντας τις κατάλληλες κινηματικές πρακτικές (δηλαδή τις πρακτικές που φέρνουν κόσμο στο κίνημα) και τις κατάλληλες κεντρικές κινήσεις, ώστε να αλλάξει το κλίμα και την ατζέντα.

Είναι καθήκον της σημερινής ηγεσίας, τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των συνιστωσών, να οργανώσουν αυτή την εξόρμηση παράλληλα με την οργανωτική δουλειά, και καθήκον όλων να τους ωθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση.

5) Από μεριάς μας, αφενός θα συνεχίσουμε και θα εντείνουμε τις προσπάθειές μας στον χώρο του Πανεπιστημίου και της εκπαίδευσης γενικότερα, με προσήλωση στην αρχή της αυτονομίας των μαζικών χώρων, και παράλληλα θα ενταχθούμε στις οργανωτικές δομές που διαμορφώνονται, ώστε να αντιπροσωπευθούμε στις συνδιασκέψεις που θα γίνουν. Και ελπίζουμε πως δεν θα είμαστε οι μόνοι από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ, που θα προχωρήσουμε σε τέτοιες κινήσεις.


Πρώτες υπογραφές

Βένιος Αγγελόπουλος
Φιλάρετος Αλικαρίδης
Αλέκος Αρβανιτάκης
Σίσσυ Βελισσαρίου
Ερρίκος Βεντούρας
Κώστας Βεργόπουλος
Νίκος Γιαννακάκης
Χρήστος Γραμπόβας
Λέλα Γώγου
Απόστολος Δεδουσόπουλος
Φιλαρέτη Ζαφειροπούλου
Μαρία Καραμεσίνη
Στάθης Κουβελάκης
Νίκη Κουλουμπή
Γιάννης Κρεστενίτης
Σταύρος Κωνσταντακόπουλος
Βασίλης Λαμπρόπουλος
Γιάννης Μηλιός
Σταύρος Μουδόπουλος
Κώστας Μπασιούκας
Εύη Ολυμπίτου
Τζίνα Πολίτη
Ελένη Πορτάλιου
Γιάννης Πρωτονοτάριος
Άλκης Ρήγος
Ίων Σαγιάς
Δημήτρης Σεβαστάκης
Δημήτρης Σερεμέτης
Γεράσιμος Σπαθής
Γιάννης Σπηλιώτης
Μιχάλης Σπουρδαλάκης
Άννα Σπύρτου
Ευκλείδης Τσακαλώτος
Μπέσση Φιλιππακοπούλου
Γιώργος Φουρτούνης
Θεανώ Φωτίου

Μιλούν οι "μικροί" για τον "μεγάλο" ...ΣΥΡΙΖΑ

Αναδημοσιεύουμε (2) κείμενα που τα υπογράφουν συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούμε θετική εξέλιξη αυτό το γεγονός, γιατί αποτελεί μια άμεση αναγνώριση της ανάγκης για αλλαγές και μετασχημαστισμούς στην πολιτική και την οργανωτική συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ. Επιτέλους αρχίσαμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Είναι χαρακτηριστικό το παρακάτω απόσπασμα: "Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πληγωμένος, από ένα κακό αποτέλεσμα και από μια καταστροφική διαχείριση του αποτελέσματος αυτού. Αυτός ο κόσμος, τόσο μέλη των συνιστωσών όσο και «ανένταχτοι/ες», ο κόσμος που το προηγούμενο διάστημα έδωσε μια μεγάλη μάχη, αυτός είναι που αρνείται να γυρίσουμε πίσω, αυτός είναι που «επιβάλλει» το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει, ενάντια σε ηγεμονισμούς, ενάντια σε κομματικές αναδιπλώσεις, ενάντια σε υποχωρήσεις μπροστά στις πιέσεις του συστήματος. Ας τον ακούσουμε, ας το ρισκάρουμε." (ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΡΟΖΑ)

O μονόδρομος του ΣYPIZA:

Aριστερόστροφη πορεία και δημοκρατική οργανωτική συγκρότηση του ΣYPIZA

1. «Ούτε βήμα πίσω»
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η συνέχιση της αριστερόστροφης πορείας αποτελεί μονόδρομο. Κάθε άλλη επιλογή θα τον περιθωριοποιήσει ως πολιτικό χώρο, θα αυξήσει τις εντάσεις στο εσωτερικό του, θα απογειώσει την αποσυσπείρωση, ιδιαίτερα του «ανένταχτου» κόσμου, και βεβαίως θα αυξήσει τις φυγόκεντρες τάσεις προς άλλους πολιτικούς χώρους, κυρίως το ΠΑΣΟΚ.
Όταν λέμε «αριστερόστροφη πορεία» εννοούμε πρωτίστως τα εξής:

1. Την έμπρακτη και συνεχή αντιπαράθεσή του με τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης, τη μονομερή απεύθυνσή του στους «από κάτω», την κατηγορηματική απόρριψη των νεοφιλελεύθερων σοσιαλδημοκρατικών στρατηγικών για την εκτόνωση της κρίσης και την ανάληψη συγκεκριμένων πρωτοβουλιών που θα ενισχύουν τους δεσμούς του με το χώρο της εργασίας γενικά, και της επισφαλούς εργασίας ειδικότερα, με τη νεολαία και με εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας που υφίστανται τις συνέπειες της κρίσης κι έτσι θα αναβαθμίζουν τη «λαϊκότητα» του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο στην πολιτική του, όσο και στην κοινωνική σύνθεσή του. Ως εκ τούτου, είναι εκ των ων ουκ άνευ ο ΣΥΡΙΖΑ να αναλάβει πρωτοβουλίες αγώνων για τα θέματα της κρίσης, της ανεργίας, της φτώχειας κ.λπ.

2. Την κατηγορηματική δέσμευση του συνόλου των συνιστωσών και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι αποκλείεται υπό οποιεσδήποτε συνθήκες να συμμετάσχει σε κυβερνητικό σχήμα συνεργασίας ή σε «οικουμενικές» λύσεις για την αντιμετώπιση του ενδεχομένου «ακυβερνησίας». Τούτο αποτελεί βασική προϋπόθεση για την προστασία του χώρου από την «κεντροαριστερή λεηλασία» αλλά και για την έναρξη μιας γόνιμης συζήτησης για τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού πόλου και ενός προγράμματος που θα εκφράζει πραγματικές αλλαγές στους ταξικούς συσχετισμούς στην κοινωνία. Ελάχιστη αφετηρία γι’ αυτά θεωρούμε πως αποτελούν τα «15 σημεία» αλλά και το υπόλοιπο προγραμματικό υλικό όπως διαμορφώθηκε στην 2η Πανελλαδική Σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Σε ό,τι αφορά το ζήτημα της οικολογίας, ενώ υποστηρίζουμε τις κοινές δράσεις με άλλες δυνάμεις, δεν συμφωνούμε με την πολιτική συνεργασία με δυνάμεις όπως οι Οικολόγοι Πράσινοι, που αφήνουν ανοιχτή την πόρτα της κυβερνητικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ (και όχι μόνο...).

3. Την αποφασιστική αντιπαράθεση του ΣΥΡΙΖΑ με τις αστικές στρατηγικές της «ασφάλειας» και της «κοινωνικής διαίρεσης», που συμπυκνώνονται πρωτίστως στην αντιμετώπιση των οικονομικών και πολιτικών προσφύγων. Οποιαδήποτε διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ (ή των συνιστωσών του) από το πεδίο «προβλήματα των μεταναστών» στο πεδίο «πρόβλημα μετανάστευσης», οποιαδήποτε υποχώρηση από την «υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων» στην «προστασία της δημοκρατικής ομαλότητας» σημαίνει την υποταγή του στην κυρίαρχη ρητορική, τη μετάλλαξή του σε «αριστερή εκσυγχρονιστική δύναμη», δηλαδή συμπληρωματική δύναμη του συστήματος.

4. Την αποσαφήνιση και την εμβάθυνση της ιδεολογικοπολιτικής φυσιογνωμίας του ως αντινεοφιλελεύθερου αντικαπιταλιστικού χώρου, απολύτως ανταγωνιστικού με την κυβερνητική πολιτική, τα κόμματα εξουσίας και το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Με πλήρη επίγνωση της πραγματικότητας του ΣΥΡΙΖΑ ως συνόλου αλλά και κάθε συνιστώσας του ξεχωριστά, των διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών παραδόσεων και αναφορών, των αντιφάσεων και των ισορροπιών, θεωρούμε ότι τα προηγούμενα παραμένουν εφικτά υπό τις εξής προϋποθέσεις:

• 1. Την απόκτηση της δυνατότητας εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ ως χώρου να αποφασίζει και να εφαρμόζει την πολιτική του με όρους στοιχειώδους πολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειας.
• 2. Προστασία του ΣΥΡΙΖΑ από εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις συνιστωσών, και κυρίως του ΣΥΝ. Αν είναι εύλογο η κατάσταση του ΣΥΝ, της μεγαλύτερης συνιστώσας, να επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι παράλληλα διαλυτικό ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνεται όμηρος των τεκταινομένων στον Συνασπισμό. Για να είμαστε απολύτως σαφείς διευκρινίζουμε τούτο: Ένα ανασυνθετικό εγχείρημα τύπου ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να επιχειρηθεί χωρίς τον Συνασπισμό, υπονομεύεται όμως έως ακυρώσεως αν στον Συνασπισμό κυριαρχήσει μια αντίληψη «διατασικών συναινέσεων» (ειδικά με δυνάμεις που συστηματικά αρνούνται ή και υπονομεύουν το συριζικό εγχείρημα) που ανατρέπουν τη ριζοσπαστική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ.
• 3. Την ανάδειξη από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μιας άλλης πολιτικής κουλτούρας σε αντίθεση με τις συμπεριφορές της αστικής πολιτικής, χωρίς διαγκωνισμούς για θέσεις εξουσίας, διαμεσολάβηση, ηγεμονισμούς, συμμαχίες χωρίς αρχές κ.λπ.

2. Για έναν ΣΥΡΙΖΑ των μελών και των συνιστωσών, για έναν ΣΥΡΙΖΑ των ανοιχτών δομών και διαδικασιών, για έναν ΣΥΡΙΖΑ της δημοκρατίας

Αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι μετά και τις τελευταίες εξελίξεις ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπει σε κρίσιμη φάση. Είναι επίσης αυτονόητο, για όσους έχουν την παραμικρή σχέση με το εγχείρημα αυτό, ότι η οργανωτική (ανα)συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα πιο αναγκαία από ποτέ.
Το οργανωτικό θέμα δεν είναι –τουλάχιστον για τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ– κάτι δευτερεύον. Είναι ένα ζήτημα κατεξοχήν πολιτικό, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να υπερβεί τα στενά όρια μιας εκλογικής συμμαχίας και να μετατραπεί σε μια σοβαρή ελπίδα για ανασυγκρότηση της Αριστεράς και αντεπίθεση του κινήματος.
Χρειάζονται, λοιπόν, νέες δομές και νέες διαδικασίες. Δομές και διαδικασίες που θα χωράνε τόσο μέλη συνιστωσών και συνιστώσες ως σύνολα, με την αυτοτελή της δράση όποια το επιθυμεί, όσο και τους λεγόμενους ανένταχτους/ες.

Εν όψει της Πανελλαδικής Σύσκεψης του Οκτωβρίου για τα οργανωτικά θέματα του ΣΥΡΙΖΑ, προτείνουμε ως γενικό πολιτικό/οργανωτικό πλαίσιο τα εξής δέκα σημεία:

• 1. Πρέπει άμεσα να λειτουργήσουν παντού Τοπικές, Κλαδικές και Θεματικές Επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ, με μέλη, ανοιχτές και δημοκρατικές διαδικασίες, ανάδειξη οργάνων και διαύλους αμφίδρομης επαφής με τα κεντρικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πώς (το πώς, όχι το αν) θα εξασφαλιστούν στοιχειώδεις κανόνες πλουραλισμού, ισοτιμίας και δημοκρατίας (ποσοστώσεις, ψηφοφορίες, εκλογές κ.λπ.) είναι προς συζήτηση.
• 2. Μεταφορά του κέντρου βάρους των αποφάσεων στα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικοποίηση και θεσμοποίηση της συλλογικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τακτική λειτουργία των «ενδιάμεσων» οργάνων μεταξύ Τοπικής Επιτροπής και Γραμματείας. Τα όργανα αυτά αντιμετωπίζουν όλα τα μείζονα πολιτικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ και σε αυτά λογοδοτεί η Γραμματεία. Όχι στα κλειστά διευθυντήρια και στα αρχηγικά/προσωποκεντρικά σχήματα.
• 3. Ενιαία κέντρα αποφάσεων. Αναβάθμιση των κοινών λειτουργιών Κ.Ο. και Γραμματείας και άμεση ουσιαστική και μόνιμη σύνδεση των δύο οργάνων.
• 4. Λειτουργία της Κ.Ο. και της ευρωβουλευτικής ομάδας σε συριζικό/πλουραλιστικό πλαίσιο.
• 5. Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Επιτέλους, πλουραλιστική εκπροσώπηση στα ΜΜΕ.
• 6. Έντυπο του ΣΥΡΙΖΑ.
• 7. Ενίσχυση της Οργανωτικής Επιτροπής, που συντονίζει τη δράση των Τοπικών και παρακολουθεί την εφαρμογή των αποφάσεων των Πανελλαδικών.
• 8. «Συριζική» ρύθμιση των οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, με βάση τις ανάγκες του εγχειρήματος. Δημιουργία πραγματικού και ισχυρού ταμείου του ΣΥΡΙΖΑ.
• 9. Θεσμοί εναλλαγής στα όργανα και σε καίριες θέσεις.

Κάποια από τα παραπάνω έχουν αποφασιστεί επανειλημμένα αλλά δεν έχουν εφαρμοστεί, ενδεικτικό μιας ορισμένης «διαπαραταξιακής» (ή, ακόμα χειρότερα) ηγεμονικής αντίληψης που κυριαρχεί συχνά στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι προφανές ότι από πουθενά δεν προκύπτει (δεν έχει τεθεί, άλλωστε) ότι τέτοιες ριζικές αλλαγές στον ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν σε ενιαίο κόμμα, σε διάλυση των συνιστωσών κ.λπ.

Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει πληγωμένος, από ένα κακό αποτέλεσμα και από μια καταστροφική διαχείριση του αποτελέσματος αυτού. Αυτός ο κόσμος, τόσο μέλη των συνιστωσών όσο και «ανένταχτοι/ες», ο κόσμος που το προηγούμενο διάστημα έδωσε μια μεγάλη μάχη, αυτός είναι που αρνείται να γυρίσουμε πίσω, αυτός είναι που «επιβάλλει» το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει, ενάντια σε ηγεμονισμούς, ενάντια σε κομματικές αναδιπλώσεις, ενάντια σε υποχωρήσεις μπροστά στις πιέσεις του συστήματος. Ας τον ακούσουμε, ας το ρισκάρουμε.

ΔΕΑ, ΚΟΕ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΡΟΖΑ

Τι ΣΥΡΙΖΑ χρειαζόμαστε και πώς θα τον πετύχουμε

H περίοδος που διανύουμε είναι κρίσιμη για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εκτιμήσεις και προτάσεις που ακολουθούν, αποτελούν μια προσπάθεια συμβολής στο ξεπέρασμα της κρίσης και στη συνέχιση μιας πορείας ενός ΣΥΡΙΖΑ, που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες και τις προσδοκίες των εργαζομένων, της κοινωνικής Αριστεράς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παιδί μιας ανάγκης βαθύτερης από τους σχεδιασμούς των όποιων επιτελείων κομμάτων και οργανώσεων, μιας ανάγκης ισχυρότερης από τις σκοπιμότητες της στιγμής και των συσχετισμών. Εκφράζει την ανάγκη να καλυφθεί ένα πραγματικό κενό στην ελληνική κοινωνία: να αποκτήσει οντότητα, μορφή και σχήμα, φωνή, λόγο και πράξη, υπολογίσιμη και βιώσιμη πολιτική παρουσία, η κοινωνική και πολιτική Αριστερά. Να αποτελέσει η σημερινή Αριστερά –μέσα από τη διαφορετικότητά της– μια πρωταγωνιστική, ανεξάρτητη από τον δικομματισμό, πολιτική και κοινωνική δύναμη. Να μπορέσει να συσπειρώσει και να εκφράσει, να δώσει υπόσταση στο δυναμικό της διάσπαρτης κοινωνικής Αριστεράς, των «ανένταχτων» –μη οργανωμένων σε κόμματα και οργανώσεις– και των νέων που δίνουν το παρών σε όλους τους μικρούς και μεγάλους αγώνες.

Η σημερινή κατάσταση που βιώνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι αποτέλεσμα επιλογών που έγιναν, επιθέσεων και πολέμου που του έγινε, φυσιογνωμίας που δεν αποκτήθηκε ή ήταν θολή, ευκαιριών που δεν αξιοποιήθηκαν και λαθεμένων αντιλήψεων για την πολιτική και την επικοινωνία στις σύγχρονες συνθήκες.

Απ’ αυτή την άποψη, το «όλα από την αρχή» δεν μας αφορά. «Κάποια» δεν μπορούν να συζητηθούν από την αρχή. Είναι τα κοινά συμφωνημένα για το τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, από τι αποτελείται, ο ρόλος των συνιστωσών του, ο πολιτικός του προσανατολισμός και η στόχευση, η σχέση του με το σύστημα, τον δικομματισμό και την κεντροαριστερά, η πάγια προσπάθεια για τη συσπείρωση ολόκληρης της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Στη βάση αυτή, ας μας επιτραπούν ορισμένες εκτιμήσεις και συμπεράσματα:

Το εκλογικό αποτέλεσμα

Το άσχημο εκλογικό αποτέλεσμα (μιλάμε για μια ήττα που μπορεί να αντιστραφεί αν αναλυθεί σωστά και βγουν χρήσιμα συμπεράσματα) οφείλεται, κυρίως, στο ότι:
• Το ζήτημα της καπιταλιστικής κρίσης δεν προβλήθηκε και δεν εστιάστηκε, όσο έπρεπε και απαιτούσαν οι καιροί, ως κεντρικός άξονας παρέμβασης, ως η κεντρική πολιτική ατζέντα, γύρω από την οποία η ριζοσπαστική Αριστερά έχει προτάσεις και λύσεις για τον κόσμο της εργασίας. Η κεντρικότητα της κρίσης χάθηκε και δεν φάνηκε ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο «πολιτικός οργανισμός» που παλεύει ενάντια στην κρίση και τις συνέπειές της.
• Δεν κατορθώσαμε, την προεκλογική περίοδο, να βάλουμε στην ατζέντα της πολιτικής «συζήτησης» τι γίνεται σε ολόκληρη την Ευρώπη και ειδικά στην ευρωπαϊκή Αριστερά, σχετικά με την κρίση. Και υπήρχαν πολλά που θα μπορούσαμε να προβάλουμε σαν συντονισμένη πανευρωπαϊκή απάντηση των εργαζομένων απέναντι στην κρίση.Οι θέσεις και οι προτάσεις μας για την ΕΕ που με τόσο κόπο διατυπώθηκαν, αγνοήθηκαν και συχνά συκοφαντήθηκαν.
• Δεν διαφοροποιηθήκαμε από τα υπόλοιπα κόμματα και δεν καταγραφήκαμε σαν κάτι διαφορετικό ποιοτικά, αν και η σύνθεση του ψηφοδελτίου μάς έδινε αυτή τη δυνατότητα. Η εικόνα «όλοι ίδιοι είναι» συμπεριλάμβανε και εμάς και δυνητικά ψηφοφόροι μας προτίμησαν το μπάνιο ή την αποχή και δεν έβλεπαν γιατί να μας προτιμήσουν.
• Οι θετικές εναλλακτικές προτάσεις που επεξεργαστήκαμε (15 σημεία, πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ, προτάσεις της Κ.Ο. κ.λπ.) και κυρίως οι αγώνες και οι αντιστάσεις, που ενισχύσαμε το προηγούμενο διάστημα, δεν μπόρεσαν να αξιοποιηθούν.
• Η επικοινωνιακή μας καμπάνια, εξαιτίας των παραπάνω, αλλά και μιας ευφορίας που στηριζόταν σε δημοσκοπικά και όχι πραγματικά δεδομένα, ήταν άνευρη, όχι διακριτή, χαλαρή, δεν στόχευε στην ανάδειξη των προβλημάτων του κόσμου της εργασίας και στην ανάγκη μιας άλλης πολιτικής.
• Δεν αξιοποιήθηκαν όλα τα στελέχη, δεν υπήρχε ένας σχεδιασμός για την αξιοποίηση και τον πολλαπλασιασμό των δυνάμεών μας, ούτε και σχέδιο για τα αδύναμα σημεία, που χρειάζονταν ενίσχυση. Η εκλογική επιτροπή δεν μπόρεσε να παίξει το ρόλο της, ενώ προβλήματα που δεν επιλύθηκαν στο προηγούμενο διάστημα, μπήκαν με σφοδρότητα να λυθούν κατά την προεκλογική περίοδο.
Περιοριζόμαστε σε αυτά που θεωρούμε κομβικά. Θα μπορούσαν να προστεθούν και άλλα. Όμως δεν είναι της παρούσης και εξάλλου οι συνιστώσες έχουν ήδη περιγράψει και άλλες πλευρές.

Η μήτρα της κρίσης του ΣΥΡΙΖΑ

Αν όμως θέλουμε να ψάξουμε λίγο για τη μήτρα της σημερινής κρίσης θα οδηγηθούμε αναγκαστικά στην 1η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Στη μη εφαρμογή των αποφάσεών της και βεβαίως στη μη αξιοποίηση της μεγάλης «ζήτησης για ΣΥΡΙΖΑ» που υπήρχε τότε στην κοινωνία. Στην ουσία, με διάφορα προσχήματα, μπλοκαρίστηκε η εφαρμογή των αποφάσεων αυτών από τη μεγαλύτερη συνιστώσα που και τότε προτιμούσε έναν ΣΥΡΙΖΑ-εκλογική ομπρέλα. Η μη εφαρμογή των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ σήμαινε στην πράξη μπλοκάρισμα των όρων πολιτικής συγκρότησης και λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι παλίνδρομες κινήσεις, οι αμφιλεγόμενες δηλώσεις, η εξαγγελία πολιτικών προτάσεων χωρίς προηγούμενη συνεννόηση, η ακύρωση στην πράξη μιας πλουραλιστικής εκπροσώπησης στα ΜΜΕ ήταν η συνέχεια της μη εφαρμογής των αποφάσεων της Συνδιάσκεψης. Έτσι όμως η αυθαιρεσία και ένα καθεστώς μονομερών επιλογών στις σχέσεις μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, εμπεδώνονταν, γεννώντας απογοήτευση και αποστράτευση.

Και σήμερα;
Σήμερα είναι αναγνωρισμένη η κρίση φυσιογνωμίας και η κρίση προοπτικής ενός σχήματος, που έχει ορισμένα τυπικά χαρακτηριστικά εγχειρήματος κοινής δράσης και πολιτικής συνεργασίας, αλλά ουσιαστικά λειτουργεί περισσότερο σαν ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και όχι σαν ΣΥΡΙΖΑ μετωπικός ή συνεργατικός πολιτικός οργανισμός της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Η «εκφώνηση» του εγχειρήματος και οι προσδοκίες του κόσμου της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς κάνουν λόγο για έναν ΣΥΡΙΖΑ που αποτέλεσε τη «μεγαλύτερη πολιτική καινοτομία που εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 20 χρόνια». Η πραγματικότητα όμως, ο «υπαρκτός ΣΥΡΙΖΑ», κουτσουρεύτηκε, εμποδίστηκε να ψηλώσει και να ριζώσει, γιατί αυτό θα ξεπερνούσε κατά πολύ συνήθειες, πρακτικές και θα τάραζε τα λιμνάζοντα νερά της πολιτικής ζωής. Έτσι φτάσαμε σε μια κρίση, σε έναν ή πολλούς κόμπους που πρέπει να επιλυθούν τώρα.
Η ανώμαλη προσγείωση που έγινε με το εκλογικό αποτέλεσμα και η κρίση που εμφανίστηκε μετεκλογικά, μπορούν, ίσως, να αποτελέσουν την τελευταία ευκαιρία να λυθούν πραγματικά ορισμένα ζητήματα –πολιτικά και οργανωτικά– που να επιτρέψουν τη συνέχιση, με κάποιους όρους, του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Η ίδια η πραγματικότητα τα τελευταία δύο χρόνια ήταν απλόχερη και μας παρουσίασε δύο-τρεις πολύ μεγάλες «ευκαιρίες», αλλά εμείς φανήκαμε μίζεροι και αδύναμοι να τις αξιοποιήσουμε. Μπροστά μας έχουμε την τελευταία, μάλλον, ευκαιρία: Ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει ο πολιτικός οργανισμός, που αντιπαλεύει την κρίση, ενώνει τον κόσμο που πλήττεται από την κρίση, ανοίγει έναν δρόμο για την Αριστερά. Ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ το απαιτεί, θέλει και μπορεί. Ο πολιτικός ΣΥΡΙΖΑ θα θελήσει; Και θα καταφέρει να αντιστοιχηθεί μ’ αυτή τη λαϊκή απαίτηση;

Η μη αναγνώριση των αιτιών της κρίσης, η προσκόλληση σε ένα σχήμα που έχει ήδη ξεπεραστεί από τη ζωή, η φοβερή διάσταση λόγων και έργων σχετικά με τον ΣΥΡΙΖΑ («Ο ΣΥΡΙΖΑ στρατηγική επιλογή» χωρίς να το εννοούμε) και η εμμονή σε μια εκδοχή ΣΥΡΙΖΑ όπου τα μονοπώλια και τα προνόμια της μεγαλύτερης συνιστώσας είναι θέσφατο, οδηγεί αντικειμενικά σε κλιμάκωση της κρίσης. Ιδιαίτερα όταν μια ηγεσία αρνείται ουσιαστικά να πάρει τις ευθύνες της για μια εκλογική αποτυχία, ενώ, ταυτόχρονα, κάνει επιλογές και συνεργασίες ή ανέχεται φωνές στο εσωτερικό του χώρου της, που είτε βάλλουν ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ είτε τον βλέπουν σαν την «παράταξη» με την οποία κατεβαίνουν στις εκλογές.
Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι θυμωμένος με όσους, τόσο προεκλογικά, όσο και μετεκλογικά, δηλώνουν με κάθε ευκαιρία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε (και θέλουμε) είναι ένα αριστερίστικο κατόρθωμα, που ακυρώνει βασικά χαρακτηριστικά της ανανεωτικής Αριστεράς. Οι ισχυρισμοί δεν σκύβουν καθόλου στα κείμενα και στις διακηρύξεις μας, όπου πουθενά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ορίζεται ως συνέχεια ή ενότητα της «ανανεωτικής» Αριστεράς, γιατί τότε θα όφειλαν να αναφέρονται και όλες οι άλλες εκδοχές Αριστεράς που στεγάζονται στο εγχείρημα. Αντίθετα, το πρωτότυπο του εγχειρήματος, συνδέεται με το «ριζοσπαστική», που εκφράζει την προοπτική της συσπείρωσης όλων των γνωστών ρευμάτων, ιδεολογικών και πολιτικών, της κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά και άλλων προοδευτικών αριστερών δυνάμεων. Αυτά για να μην ξεχνιόμαστε στις αναφορές και τους φόβους για τη δημιουργία «νέου κόμματος» που επιστρατεύεται, ώστε να μην αποκτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στοιχειώδη λειτουργία και συγκρότηση. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ιδιαίτερα θυμωμένος, που βλέπει να στήνονται ειδύλλια, χωρίς να μπαίνουν όροι και κανόνες λειτουργίας απέναντι στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, που με σεβασμό στην όποια ιδιαίτερη άποψη, θα υποχρεώνουν, ταυτόχρονα, όλους να σέβονται και να εφαρμόζουν τις κοινές θέσεις και προτάσεις του κοινού εγχειρήματός μας. Ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ φοβάται ότι αυτοί οι συμβιβασμοί στηρίζονται σε μιαν ακόμα πιο αφυδατωμένη μορφή ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ξένοι προς την κουλτούρα και την πολιτική ηθική της Αριστεράς, και δικαιολογημένα ανησυχεί. Κάθε απομάκρυνση από την αφετηριακή συνάντηση με κύριο κανόνα την ισοτιμία χωρίς ηγεμονισμούς δημιουργεί επικίνδυνα ρήγματα στο εγχείρημα.

Χρειάζεται, επίσης, να σημειωθεί ότι όλα αυτά εξελίσσονται σε συνθήκες που χρειάζονται γενναίες και τολμηρές αποφάσεις για την αντιστροφή του άσχημου κλίματος και το ξεπέρασμα της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκαίος στην ελληνική κοινωνία, όταν είναι ζωντανός, κινηματικός, οραματικός, όταν γεννάει και γονιμοποιεί ιδέες και πράξη που μετασχηματίζουν την πραγματικότητα και τους συσχετισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ συρρικνώνεται και ζαρώνει, διαλύεται, όταν χρησιμοποιείται σαν όχημα εκλογικής διάσωσης και μόνο. Ο επιστρατευμένος «κομματικός πατριωτισμός» είναι αδιέξοδος, αλλά και ανίκανος να ξεπεράσει την κρίση, γιατί αποκόβεται από την πραγματικότητα και τις λαϊκές ανάγκες. Ο πατριωτισμός αυτός είναι τέκνο των μηχανισμών και των φιλοδοξιών και όχι τμήμα ενός πολιτικού σχεδίου. Είναι σχεδία διάσωσης σε ταραγμένα νερά, που οι επιβάτες της δεν φέρουν σωσίβια, νομίζοντας ότι διευθύνουν ένα ασφαλές υπερωκεάνιο.

Κατά την άποψή μας ούτε η σχεδία ούτε το όποιο πλοιάριο πρέπει να βουλιάξουν. Για να γίνει αυτό, χρειάζονται απαντήσεις και λύσεις στα προβλήματα που έχουμε. Όσοι θεωρούν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλά η μαζική οργάνωση του κόμματός τους υπονομεύουν ουσιαστικά το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Η κεντρικότητα της κρίσης

Ξεκινάμε από το θέμα της πολιτικής γραμμής και της εξωστρεφούς δραστηριότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα για το ξεπέρασμα της άσχημης κατάστασης, για την ανασυγκρότησή του.

Το κεντρικό ερώτημα παγκόσμια, ευρωπαϊκά, ελλαδικά είναι σε ποια κατεύθυνση θα οδηγήσει τον πολιτικό άξονα η κρίση. Αριστερά ή δεξιά;

Το πρόβλημα για την Αριστερά είναι η πολιτική της ταυτότητα, η κοινωνική της απεύθυνση και ο κεντρικός πολιτικός στόχος στη σημερινή εποχή της κρίσης.

Να εμφανιστεί και να είναι πραγματικά η Αριστερά, ο μόνος πολιτικός οργανισμός, που παλεύει ενάντια στις συνέπειες της κρίσης, που ενώνει το λαό και οργανώνει την αντίστασή του, που ο κεντρικός πολιτικός της στόχος είναι ένα διαφορετικό πολιτικό σύστημα.
Να χτίσουμε το κοινωνικό μέτωπο που θα ενώνει τα τμήματα του λαού που πληρώνουν τις συνέπειες της κρίσης και θα δημιουργεί τους όρους αντίστασής του.

Να σκεφτόμαστε διαρκώς πως χρειάζεται ενότητα λόγων και πράξης. Να ενώνουμε σε επίπεδο συνοικίας και πόλης, σε επίπεδο χώρων και κλάδων εργασίας τους άνεργους, τους απολυμένους, τους μικρομεσαίους, τους εργαζόμενους, τους νέους και τις γυναίκες. Να συγκροτούμε παντού μέτωπα, επιτροπές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, μέτωπα δικαιωμάτων, παιδείας, πολιτισμού περιβάλλοντος κ.λπ.

Η ενότητα στη δράση, η ενότητα της Αριστεράς σήμερα είναι πιο αναγκαία από χθες. Μια ενότητα που θα οξυγονώσει την Αριστερά, που θα της αυξήσει τα ακροατήρια, που θα δημιουργήσει ευκαιρίες και δυνατότητες. Που θα κάνει την Αριστερά το αντίπαλο δέος του συστήματος, την Αριστερά εκφραστή και εκπρόσωπο των λαϊκών στρωμάτων που δέχονται τις συνέπειες της κρίσης.

Αν η κρίση μας οδηγεί σε ένα άλλο πολιτικό σύστημα, τότε ο σημαντικότερος πολιτικός αγώνας είναι η επιλογή και η προβολή του από την πλευρά της Αριστεράς, άρα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Η καθημερινή της ατζέντα, η καθημερινή κοινωνική της δράση πρέπει να επικεντρώνει στα βασικά προβλήματα που απασχολούν τους συνηθισμένους ανθρώπους και τις «επικίνδυνες τάξεις» κατά τον Μαρξ.

Πρέπει να ξαναδημιουργηθούν οι δεσμοί μέσα στους χώρους δουλειάς, μέσα στην πόλη, με αυτούς τους συνηθισμένους ανθρώπους που σήμερα ψηφίζουν ΛΑΟΣ, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.
Δεν μπορεί να μας συγκινεί, κυρίως, η μεταμοντέρνα έκδοση και εκδοχή της Αριστεράς που αντικαθιστά την πολιτική με την επικοινωνία, το κίνημα με την εικόνα, την πολιτική δουλειά με τον ακτιβισμό, που περισπάται σε δευτερεύοντα ζητήματα, απότοκα των βασικών αντιθέσεων, σοβαρά μεν αλλά σήμερα κάπως δευτερεύοντα και χωρίς δυνατότητα αντιπαράθεσης και ενότητας με τον κύριο όγκο των λαϊκών στρωμάτων, που πλήττονται καίρια σ’ όλα τα βασικά δικαιώματα και κατακτήσεις και βιώνουν στο πετσί τους τον βάρβαρο και απάνθρωπο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό και τις πολιτικές του.

Η ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ

Σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο η Αριστερά με τις θετικές προτάσεις και τον λόγο της προβάλλει ως βασική δύναμη μιας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας και επιδιώκει λύσεις, μεταρρυθμίσεις, αλλαγές που να ανοίγουν το δρόμο σε μια μεγάλη αλλαγή και όχι να μετατρέπεται σε συμπληρωματική δύναμη του δικομματισμού. Ο αγώνας ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και το δικομματισμό στην Ελλάδα περνά μέσα από την ενίσχυση του ρόλου της Αριστεράς, μέσα από την κοινή της δράση, μέσα από τη συσπείρωση δυνάμεων σε ένα μεγάλο λαϊκό ρεύμα-μέτωπο. Η τακτική για την επίτευξη αυτού του στρατηγικού στόχου πρέπει να είναι ευέλικτη, πλούσια, και κυρίως να στέλνει τα σωστά μηνύματα για το τι θέλουμε να κάνουμε, έχοντας σταθερό αριστερό προσανατολισμό. Να μας ανοίγει δρόμο για τον στρατηγικό στόχο και να μην «δουλεύει» για άλλες δυνάμεις.

Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ ορίζεται με αυτήν την ταυτότητα και φυσιογνωμία και εκπονεί έναν σχεδιασμό συγκρότησης και παρέμβασης με βάση αυτήν την αξιολόγηση και πλαίσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται τώρα, μετά από μια εκλογική ήττα που δημιούργησε πολλές αναταράξεις, μπροστά σε ένα σταυροδρόμι. Ή να συνεχίσει όπως ήταν μέχρι πριν ή να αλλάξει. Αλλαγές που θα θερμάνουν τον κόσμο που έχουμε απογοητεύσει, αλλαγές που θα σημάνουν πολιτική υπέρβαση μηχανισμών και γραφειοκρατίας, αλλαγές που θα ενισχύουν στη λαϊκή συνείδηση τον αριστερό, ριζοσπαστικό προσανατολισμό του, αλλαγές που θα αυξάνουν τη συλλογικότητα και τη δημοκρατία, δηλαδή την ουσιαστική συμμετοχή. Αλλαγές που θα τερματίζουν τα δύο πρόσωπα, που το ένα ακυρώνει το άλλο, την ίδια στιγμή που πρέπει στο εσωτερικό του να ακούγονται όλες οι φωνές.

Είναι αναγκαία η ενοποίηση των διάφορων κέντρων λήψης αποφάσεων, έτσι ώστε η Κεντρική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ να ανταποκρίνεται συνθετικά στα θέματα πολιτικής γραμμής και τακτικής της κάθε περιόδου. Τέτοια που να προσανατολίζει, να συνενώνει, να συντονίζει τον πολιτικό και κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ στις δύσκολες και αντιφατικές συνθήκες που δημιουργούνται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αναβαπτιστεί πρώτα και κύρια μέσα στον κόσμο του. Να τον ακούσει καλά και να αντιστοιχηθεί με τις επιθυμίες του. Επιθυμία του είναι να μην έχουμε δύο φωνές. Επιθυμία του είναι μια πολιτική γραμμή που να τον φέρνει σε επαφή με τους συνηθισμένους ανθρώπους και τις «επικίνδυνες τάξεις». Επιθυμία του είναι η πολιτική του στράτευση.
Γι’ αυτό και στο οργανωτικό ζήτημα του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα έχει εξελιχτεί σε πολιτικό, πρέπει να εξασφαλιστεί η εφαρμογή όλων των αποφάσεων της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης και ταυτόχρονα να προωθήσουμε στα πλαίσια της Οργανωτικής Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του Οκτώβρη ιδέες όπως:

• • Συλλογική, ενιαία, αποτελεσματική πολιτική διεύθυνση (επεξεργασία γραμμής). Η Γραμματεία και Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή να είναι ο τόπος όπου γίνεται η επεξεργασία, η εκπόνηση, ο έλεγχος και παίρνονται οι αποφάσεις για τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η κατάσταση να εκφωνείται η πολιτική γραμμή από κορυφαίους παράγοντες χωρίς συνεννόηση και συζήτηση.
• • Συστήνεται μια επιτροπή εργασίας με περιεχόμενο την επεξεργασία και την πρόταση προς την Γραμματεία πολιτικής γραμμής και τακτικής. Η επιτροπή αυτή αποτελείται από μέλη της Γραμματείας και της Κοινοβουλευτικής ομάδας.
• • Ενιαία πανελλαδική λειτουργία, όχι ενιαίο κόμμα σήμερα, αλλά διπλές εντάξεις, κάρτα μέλους.
• • Θητείες σε όλα τα όργανα, Συνδιασκέψεις και Σώματα.
• • Επικύρωση από την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη των Κεντρικών Οργάνων (Κεντρική Γραμματεία, Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή).
• • Ενιαία έκφραση προς τα έξω (τύπος, επικοινωνία, κ.λπ.), με Γραφείο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ και επίσημο εκπρόσωπο Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ.
• • Περιοδικό μηνιαίο, θεματολογικό με τις πολιτικές απόψεις και τις αντιπαραθέσεις.
• • Όλες οι επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ συγκροτούνται, να λειτουργούν κανονικά και να οργανώνουν την εξωστρεφή δραστηριότητα σε κεντρικά θέματα σύμφωνα με τις αποφάσεις των τοπικών Συνελεύσεων, τις εισηγήσεις της Γραμματείας και το υλικό που πρέπει να βγαίνει.

Είμαστε ανοιχτοί σε όποιες προτάσεις και ιδέες μπορούν να δυναμώσουν πραγματικά τον ΣΥΡΙΖΑ, να δώσουν πνοή στο εγχείρημά του, να θέσουν κανόνες στο τρόπο λειτουργίας και δράσης του, ώστε να είναι αποτελεσματικός, ρεαλιστικός, κοινωνικός και πολιτικός. Στα πλαίσια της Οργανωτικής Συνδιάσκεψης μπορούμε να ανταλλάξουμε σκέψεις και ιδέες για να προχωρήσει –χωρίς αποκλεισμούς– η «μεγαλύτερη πολιτική καινοτομία που εμφανίστηκε στο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία 20 χρόνια».

Σήμερα περισσότερο από ποτέ χρειάζεται να ανακατέψουμε τα χαρτιά με τρόπο που να κάνουμε γρήγορα βήματα μπροστά.

ΔΕΑ, Ενεργοί Πολίτες, ΚΕΔΑ, ΚΟΕ, Οικοσοσιαλιστές, Μαρία Φραγκιαδάκη, (μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ)

Ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα και στο ..."ανώμαλο κύμα"!

Η ανανεωμένη ιστοσελίδα με την επωνυμία "ανώμαλο κύμα" έχει περιλάβει πλέον και ιδιαίτερη θεματολογία κειμένων για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξίσου ενδιαφέροντα είναι και τα υπόλοιπα θέματα που παρουσιάζονται από τις σελίδες του "ανώμαλου κύματος". Με ένα κλικ εδώ, μπορείτε να να δείτε όλα αυτά, με τα ίδια σας τα μάτια:

ανώμαλο κύμα

Η δημοκρατία, το τσιγάρο και ο ..καφές!

( Μια απάντηση στο άρθρο του Χ. Κάσδαγλη «ΣΥΡΙΖΑ: Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!» )

Αυτές τις μέρες ένα άρθρο του Χριστόφου Κάσδαγλη με τίτλο «ΣΥΡΙΖΑ: Η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο!» έτυχε ευρείας δημοσιότητας. Αυτό συνέβη γιατί στην πραγματικότητα υποδεικνύει ποιος θα πρέπει να είναι ο νέος γραμματέας του ΣΥΝ. Το κείμενο παρουσιάζει μια άλλη ενωτική εκδοχή για την «ανανεωτική πτέρυγα» του ΣΥΝ και προσφέρει παράλληλα «προστασία» στον πρόεδρο του ΣΥΝ απέναντι στις πιέσεις που δέχεται από κομμάτια του αριστερού ρεύματος και όχι μόνο. Ο συντάκτης θα προσπαθήσει να μας εξηγήσει πως η «ψυχή του ΣΥΝασπισμού ήταν και παραμένει το ΚΚΕεσωτερικού». Δηλαδή δεν είναι μόνον η «ανανεωτική πτέρυγα» αλλά και κάποιοι άλλοι που προέρχονται από το ΚΚΕ ες, όπως για παράδειγμα ο Βούτσης και ο Φλαμπουράρης. Ίσως κάποιος απ’ αυτούς θα έπρεπε να είναι και ο νέος γραμματέας του κόμματος…

Ο επίλογος είναι άκρως αποκαλυπτικός:

«Την ώρα που έγραφα αυτές τις γραµµές, µε πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι τα διλήµµατα Αλαβάνος ή Τσίπρας και ΣΥΝ ή ΣΥΡΙΖΑ είναι πλαστά και απολιτικά, πήρα ένα SMS µε θέµα: «Να µην παραιτηθεί ο Αλαβάνος». Ζηλεύω αυτούς που µπορούν να κλείσουν όλη τη σύνθετη διαδικασία που απαιτείται σε ένα SMS των 5 λέξεων. Κάποιος άλλος θα έγραφε «Να µην τσαλακωθεί ο Τσίπρας» και κάποιος τρίτος «Σας τα ’χαµε πει – Καλά να πάθετε». Επειδή θα ήταν αναχρονιστικό να γράψω «Ζήτω το ΚΚΕ εσωτερικού!», σας στέλνω το δικό µου SMS στην οικονοµική συσκευασία των 1.297 λέξεων.»

Εμείς πιστεύουμε ότι αρκούν μόνον 9 λέξεις για να περιγράψουν το περιεχόμενο αυτού του κειμένου: «Κρίμα, η παραίτηση του Αλαβάνου μας χάλασε την δουλειά»

Όμως σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούμε ότι μπορεί ο κάθε Κάσδαγλης να οικειοποιείται με τέτοιο τρόπο την ιστορία αλλά και το ζωντανό «παρόν» του ΚΚΕ ες. Δεν κουβαλάει όλος ο κόσμος που προέρχεται από το ΚΚΕ ες στην πολιτική του πρακτική αυτές τις μικροπολιτικές σκοπιμότητες που υποκρύπτονται στο άρθρο του Χρ. Κάσδαγλη.

Μια εντελώς διαφορετική πολιτική στάση καταγράφεται το άρθρο της Ε. Πορτάλιου «Για τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα. Δυστυχώς η κρίση ξέσπασε» που δημοσιεύτηκε στην «εποχή» (12 Ιουλίου 2009). Δημοσιεύουμε ως απάντηση, ένα μεγάλο απόσπασμα γιατί θεωρούμε ότι πρόκειται για ένα εξαιρετικό κείμενο που θα πρέπει να το λάβουν σοβαρά υπόψη τους όλοι όσοι δηλώνουν ότι ενδιαφέρονται για τον μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ:

Η γέννηση και η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, που ξεπήδησε από την εποχή της αθωότητας και της αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό του Κοινωνικού Φόρουμ, ήταν ένα βήμα εξόδου από τα επιμέρους οχυρά και συνάντησης στους δρόμους της αριστεράς του 21ου αιώνα. Παρ' ότι διαμορφώθηκε στο έδαφος της κοινοβουλευτικής επιβίωσης του Συνασπισμού και περισπάστηκε από μικροκομματικές βλέψεις και γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, κατάφερε, μετατοπίζοντας αριστερά την πολιτική κατεύθυνση του συνολικού χώρου, να ξεκινήσει, το έργο της κοινωνικής παρέμβασης και των πολιτικών πρωτοβουλιών, που τον ανέδειξαν σε αναγνωρίσιμη., αυτόνομη και υπολογίσιμη, πολιτική δύναμη αντιπολίτευσης, στην οποία η κοινωνία, και ιδιαίτερα οι νέοι έστρεψαν με ενδιαφέρον το βλέμμα τους.

Το νήμα κόπηκε όταν η δυναμική του κοινωνικού ενδιαφέροντος για τον ΣΥΡΙΖΑ, που έγινε ορατή "μετά τις εκλογές του 2007, προσέκρουσε στην κομματική αναδίπλωση του Συνασπισμού αλλά και μικρότερων συνιστωσών. Δεν διαμορφώθηκαν τότε ο χώρος και οι τρόποι υποδοχής αυτής της μεγάλης διαθεσιμότητας. Γνωρίζουμε ία αντανακλαστικά της μικρομέγαλης αυτάρκειας του Συν., ο οποίος ξεκίνησε ακριβώς την κρίσιμη στιγμή καμπάνια εγγραφής μελών και πραγματοποίησε το φεστιβάλ του χωρίς ούτε μια αναφορά στο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι απορίας άξιο πως και άλλοι σύντροφοι, που ομνύουν στην επανάσταση και μιλούν στο όνομα της κοινωνίας, μπορεί να σκέφτονται με στερεότυπα και ν' αναδιπλώνονται στην ασφάλεια της μικρής τους οργάνωσης όταν φτάνει η ώρα μιας μεγάλης πρωτοβουλίας. Όταν η κοινωνική αριστερά μας χτυπά την πόρτα.

Μπορούμε να ξαναπιάσουμε το κομμένο νήμα; Άγνωστο, τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Μπορούμε να επινοήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ που θα υπερβεί την κρίση με την ισότιμη συμμετοχή στην αποτίμηση της πορείας του και στις αποφάσεις για την ανάκτηση της δυναμικής του όλων ανεξαίρετα των μελών του και όσων θέλουν να παρακολουθήσουν από απόσταση ασφαλείας τις διαδικασίες του; Ίσως, αλλά γι' αυτό χρειάζεται μια κριτική αποδόμηση με θεωρητικά εργαλεία των μορφών οργάνωσης, οι οποίες παράγουν αυτά που ονομάζουμε φαινόμενα γραφειοκρατίας, μονοπρόσωπες ηγεσίες, αδιαφανή κέντρα αποφάσεων, εξουσιαστικές πρακτικές, παραγοντισμό, αυτονομημένες συλλογικές και ατομικές στρατηγικές και περιχαρακώσεις σε κομματικές οργανώσεις που εκλαμβάνονται ως πρωτοπορίες. Η αχίλλειος πτέρνα της αριστεράς ήταν πάντα η δημοκρατία και οι σχέσεις εξουσίας στο εσωτερικό της. Το ταξίδι της στον 21ο αιώνα πρέπει να ξεκινήσει από την αναθεώρηση αυτής της αρνητικής κληρονομιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που φιλοδόξησε να γίνει ένα πρότυπο εγχείρημα συνάντησης, οφείλει να θεμελιώσει την ύπαρξη του σε δημοκρατικές και αντιεξουσιαστικές μορφές οργάνωσης.

Οργανώσεις της αριστεράς και κράτος

Ο σύγχρονος αυταρχικός κρατισμός και η συναινετική δημοκρατία αφορούν σημαντικές αλλαγές στο κράτος που, όπως το διατύπωσε ο Νίκος Πουλαντζάς, συμπυκνώνονται στην υπερβολική συγκέντρωση αρμοδιοτήτων στην εκτελεστική σε βάρος της κοινοβουλευτικής εξουσίας, στην οργανική σύγχυση των τριών εξουσιών (εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής), στο δραστικό περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών του πολίτη απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία, στην ενίσχυση της κρατικής βίας, στην αδιαφάνεια και αναδιάρθρωση κάθε κλάδου και μηχανισμού του κράτους και στη μαζική ανάπτυξη των παράλληλων κρατικών δικτύων δημόσιας, ημιδημόσιας ή παραδημόσιας υφής. Σ' αυτές τις αλλαγές προστίθενται οι μετασχηματισμοί των πολιτικών κομμάτων και των ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους, στους οποίους αναφέρομαι εκτενέστερα γιατί αφορούν ιδιαίτερα στο θέμα της οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ.

Στο πλαίσιο της αυταρχικής συναινετικής δημοκρατίας, ο ρόλος των αστικών κομμάτων εξουσίας περιορίζεται. Μεταφέρεται στους κεντρικούς μηχανισμούς και απ' αυτή την άποψη τα κόμματα δεν διαμεσολαβούν πια με άμεσο τρόπο λαϊκά συμφέροντα. Πρόκειται για τον όλο και πιο ενισχυμένο πολιτικό συγκεντρωτισμό του κρατικού μηχανισμού, «που εξηγεί και την τάση προς την προσωποποίηση της εξουσίας, στον ανώτατο ηγέτη της εκτελεστικής εξουσίας, να πούμε στην προσωποποιημένη προεδροκρατία». Η σταδιακή αποδυνάμωση των κομμάτων στο σύστημα εξουσίας έχει οδηγήσει στην αποδιάρθρωση του οργανωτικού τους ιστού και στη μετατροπή τους σε αμιγώς αρχηγικά κόμματα, στα οποία τα εγγεγραμμένα σε ηλεκτρονική λίστα μέλη εναποθέτουν, με καθολική ψηφοφορία, στον αρχηγό την πολιτική, που ασκεί ανέλεγκτα στο όνομα τους.

Ταυτόχρονα ισχυροποιούνται και κυριαρχούν έναντι κάθε άλλου παραδοσιακού ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους, τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, τα οποία υπερκεράζουν τα κόμματα, διεισδύουν στο συλλογικό φαντασιακό, ανασκευάζουν την πραγματική ζωή και την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα, αναπαράγοντας και διαχέοντας την κυρίαρχη ιδεολογία.

Τα κόμματα της αριστεράς δεν μένουν ανεπηρέαστα από τους προηγούμενους μετασχηματισμούς. Για παράδειγμα o Συνασπισμός, παρ' ότι διατηρεί την τυπική δημοκρατική εσωτερική του λειτουργία, έχει θεσμοθετήσει ένα είδος προεδρευόμενης δημοκρατίας και διαρχίας - ο πρόεδρος, η πολιτική γραμματεία - ενώ διατηρούνται παράλληλα άτυπα κέντρα αποφάσεων, τα οποία ισορροπούν αδιαφανώς και, ανάλογα με τις περιστάσεις, μετατρέπονται σε κέντρα ισχύος. Ο αρχηγισμός, που προωθείται στο όνομα της επίκλησης υποχρεώσεων απέναντι στο κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, αναπαράγει τον συγκεντρωτισμό του αστικού κράτους εντός του κόμματος και παραπέμπει στην εποχή ακλόνητων γραμματέων των κομμουνιστικών κομμάτων, αν κι εδώ η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Η ιδεολογική αυτονομία του ενιαίου κόμματος παραμένει ευάλωτη γιατί, στο κενό διαμόρφωσης της αριστεράς ως μαζικής λαϊκής παράταξης με δικούς της θεσμούς και κουλτούρα, τα ΜΜΕ αναγορεύονται σε προνομιακό χώρο εκπομπής των κομματικών ιδεών και θέσεων. Η πολιτική φυσιογνωμία του κόμματος είναι ασαφής καθώς υπόκειται στην κατάφωρη παραβίαση των αποφάσεων που πλειοψηφούν από την ανανεωτική τάση, η οποία παρ' ότι μειοψηφία ενισχύεται προκλητικά από τα μαντύα γιατί οι απόψεις της θεωρούνται συμβατές με τις κυρίαρχες. Η αδυναμία ελέγχου των αντιδημοκρατικών εκτροπών στις εκπροσωπήσεις δεν αποτελεί τυπικό αλλά βαθύτατα ιδεολογικό και πολιτικό πρόβλημα, που εδράζεται στην προνομιακή δημόσια παρουσία των ηγετικών στελεχών και όχι στον απαράβατο δημοκρατικό κανόνα της ισότητας των μελών άρα και της κατανομής των εκπροσωπήσεων σε όλους κατά περίπτωση, ανάλογα με το έργο που επιτελούν. Η πλούσια παραγωγή των πολλών μένει αθέατη στο δημόσιο χώρο, πλην του χώρου όπου συγκεκριμένα εκδηλώνεται.

Το δημοκρατικό έλλειμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικής τάξης αλλά της ίδιας αφετηρίας. Στην ουσία, ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως εκλογικός μηχανισμός στη βάση γενικών πολιτικών αποφάσεων, οι οποίες, όμως, δεν μετατρέπονταν σε καθημερινή πολιτική και στη λήψη των οποίων ο κόσμος του δεν συμμετείχε δια ζώσης παρά εμμέσως, με τη μεσολάβηση των συνιστωσών, διαδικασία που εξ' ορισμού αποκλείει τους μη ενταγμένους αλλά και την πολιτική όσμωση όλων με όλους.

Γιατί είναι δημοκρατικό τα μέλη των συνιστωσών ν' αντιπροσωπεύονται πάντα από τις ηγεσίες τους και να μην συνδιαμορφώνουν κοινά επίδικα; Η πράξη απέδειξε ότι στις περιπτώσεις που υπήρξε πολιτική συνύπαρξη «στη βάση» είχαμε θεαματικά αποτελέσματα. Άλλωστε, εδώ ακριβώς οικοδομήθηκαν οι δεσμοί συντροφικότητας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους ανθρώπου που σήμερα, ανεξαρτήτως προέλευσης, υπερασπίζονται το κοινό μας σπίτι. Όσοι φοβούνται ότι μια δημοκρατική μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ θα οδηγήσει σε παιγνίδι συσχετισμών και, κυρίως, όσοι επισείουν αυτό το φόβητρο για να κάνουμε πίσω στις αναγκαίες δημοκρατικές τομές, βρίσκονται εκτός πλαισίου μιας σύγχρονης αριστεράς. Εν τέλει η λογική του ελέγχου της κατάστασης - μήπως ξεφύγει η «γραμμή»- οδηγεί σε εξουσιαστικές αντιλήψεις στις σχέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ και κατ' επέκταση στις σχέσεις με την κοινωνία σήμερα ή/και αύριο αν ποτέ πραγματοποιηθεί η σοσιαλιστική αλλαγή.

«Πώς να συλλάβουμε έναν ριζικό μετασχηματισμό τον Κράτους συναρθρώνοντας τη διεύρυνση και το βάθεμα των θεσμών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των ελευθεριών (που ήταν και μια κατάκτηση των λαϊκών μαζών) με την ανάπτυξη των μορφών άμεσης δημοκρατίας στη βάση και τη διασπορά αυτοδιαχειριστικών εστιών, αυτό είναι το βασικό πρόβλημα ενός δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό και ενός δημοκρατικού σοσιαλισμού». Αυτή είναι η πολιτική διαθήκη του Νίκου Πουλαντζά και παραμένει επίκαιρη, όπως και το ερώτημα: μπορούμε ν' αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς ν' αλλάξουμε κατ' εικόνα και ομοίωση του κόσμου που επαγγελλόμαστε την ίδια την αριστερά;

Τι να διορθώσουμε

Όλοι και όλες επισημαίνουν στις συζητήσεις των ημερών πολλά που πρέπει να διορθωθούν και συνδέονται με το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα ή με προγενέστερα προβλήματα. Θεωρώ ότι το μείζον θέμα που έχει προτεραιότητα για να θεμελιώσουμε στο εξής σε στέρεο έδαφος την μελλοντική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημοκρατική του ανασυγκρότηση. Τα περισσότερα από αυτά που τίθενται σήμερα ανάγονται σε πρώτη ή τελευταία ανάλυση σε θέματα δημοκρατίας και εξουσιαστικών σχέσεων (πχ. η πολιτική στις Ευρωεκλογές με ελάχιστες ανηφόρες στην Ευρώπη, η κυριαρχία της μειοψηφίας του ΣΥΝ στα ΜΜΕ, η αυτονόμηση των ηγετικών στελεχών στην εκφορά πολιτικών θέσεων, οι αλλαγές στη γραμμή κατά περίσταση, οι συγκρούσεις που φαίνονται στην κοινωνία σαν μάχες μηχανισμών ή για τις καρέκλες , κ.τ.λ.).

Ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει.

Το ίδιο και η αριστερά.

Για την κοινωνική βάση της αντικομματικής κλίκας του …ΣΥΡΙΖΑ

Στο κείμενο με τίτλο: Ποια είναι τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ; που έχει δημοσιευθεί στο blog «σκέψεις για τον ΣΥΡΙΖΑ» αναλύονται οι συσχετισμοί και οι όροι με τους οποίους αναπτύσσονται οι αντιπαλότητες και οι συγκλίσεις ανάμεσα σε πτέρυγες, ρεύματα και προεδρικούς στον χώρο του ΣΥΝ. Επισημαίνονται επίσης και τα παραγόμενα αποτελέσματα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ζήτημα που συγκεντρώνει το ενδιαφέρον όλων των αριστερών που αγωνιούν για τον μέλλον αυτού του εγχειρήματος. Το κείμενο καταλήγει:

«Το βαρίδι του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ο ΣΥΝ. Όποια συνιστώσα ονειρεύεται ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ΣΥΝ έχει μικρότερη επαφή με την πραγματικότητα από την ΟΑΚΚΕ και τελικά βλέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν μια μικρή ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το βαρίδι του ΣΥΡΙΖΑ είναι το σύστημα εξουσίας στον ΣΥΝ, οι ατέλειωτες καραμπόλες εκβιασμών, ταχτικών, ελιγμών, και πολέμου χαμηλής έντασης των μηχανισμών, που μεταφέρεται και στον ΣΥΡΙΖΑ.»

Θα συμφωνήσουμε στις θέσεις και στις παρατηρήσεις που εκφράζονται σε αυτό το κείμενο, προσθέτοντας όμως ένα επιπλέον όρο. Θεωρούμε ότι αυτός ο όρος είναι σημαντικός γιατί προσδιορίζει σε τελική ανάλυση τα όρια εντός των οποίων μπορούν να κινηθούν οι ηγετικές ομάδες του ΣΥΝ. Αναφερόμαστε στην κοινωνική βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ασπαζόμαστε - και απ’ ότι έχουμε αντιληφθεί ούτε και ο συντάκτης του κειμένου ασπάζεται - την παλιά και γνωστή τροτσκιστική αντίληψη που διαχωρίζει την «υγιή βάση» από την «διεφθαρμένη ηγεσία». Αντίληψη που οδηγεί τελικά στις γνωστές επίσης εισοδιστικές πρακτικές. Δεν θεωρούμε ότι η βάση του ΣΥΝ είναι άμοιρη των εξελίξεων και δεν φέρει καμία ευθύνη για το τι συμβαίνει γύρω της. Δεν πρόκειται για άβουλα και παρασυρμένα παιδάκια που έχουν γίνει υποχείρια των μηχανισμών και κάνουν ότι τους υποδείξουν. Σε παλιότερα σημειώματά μας (όπως εδώ: Από τον Καλύβη στον ...Γαβρίλη) έχουμε δείξει ότι οι συνδιαχειριστικές πολιτικές του ΣΥΝ δεν αφορούν κυρίως στο ζήτημα της συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ. Έχουν ήδη αποκτήσει υλική υπόσταση στον συνδικαλισμό και στην τοπική αυτοδιοίκηση για να σφυρηλατηθεί η «λαϊκή ενότητα» της ...λαμογιάς. Αυτές οι αντιλήψεις χρησιμεύουν ως ερείσματα σε διάφορους παράγοντες του ΣΥΝ για να χωθούν στα κόλπα χέρι – χέρι με Πασόκους και Δεξιούς, χωρίς να έχουν καμιά πολιτική αναστολή…

Παρακολουθώντας χθες την έναρξη του 2ήμερου φεστιβάλ στη «βίλα Ζωγράφου», σε συζητήσεις με συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, αναδείχτηκε αυτό ακριβώς το ζήτημα. Η κομματική οργάνωση του ΣΥΝ έχει διαγράψει 6 συντρόφους γιατί δεν ακολούθησαν την κομματική γραμμή στις δημοτικές εκλογές. Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές ο ΣΥΝ συνεργάστηκε με το ΠΑΣΟΚ, ενώ οι διαγραμμένοι συμμετείχαν σε τοπική κίνηση με πολιτικό πλαίσιο ενάντια στον δικομματισμό! Αν πάει στο μυαλό σας ότι τις διαγραφές τις έκαναν «ανανεωτικοί» που έχουν το πάνω χέρι στην Τ.Ο του ΣΥΝ, τότε κάνετε λάθος…

Και δυστυχώς δεν είναι μόνο αυτή η περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ κουβαλάει τέτοιου τύπου βαρίδια από τον ΣΥΝ. Θα μπορούσαμε να απαριθμήσουμε πολλές ανάλογες περιπτώσεις λιγότερο ή περισσότερο γνωστές. Απ΄ όλα αυτά τραυματίζεται το δημόσιο πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ με τα γνωστά αποτελέσματα: δημιουργείται αμφισημία στην πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ και μειώνεται η αξιοπιστία και η διεισδυτικότητα του σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Κυρίως όμως τορπιλίζεται η κινηματική ενότητα του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ…

Γιατί τα λέμε όλα αυτά; Γιατί θεωρούμε ότι το προεκλογικό πυροτέχνημα για τον «3ο πόλο» που σήμερα τείνει να γίνει η πολιτική πρόταση του ΣΥΝ συγκαλύπτει αυτή την διάσταση. Εδώ δεν μπορούν να συνυπάρχουν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια την συνδικαλιστική παράταξη ή την τοπική κίνηση και κάποιοι μιλάνε για ευρύτερες συμμαχίες! Προφανώς προβάλουν αυτές τις θέσεις γιατί η πολιτική τους πρόταση δε αποβλέπει στην ανάπτυξη και το δυνάμωμα του μαζικού κινήματος αλλά στη διεύρυνση της εκλογικής πελατείας με όρους καθαρής αστικής πολιτικής…

Η δική μας πολιτική πρόταση απέναντι στα ιδεολογήματα περί 3ου πόλου, αφορά την προώθηση της ενότητας της αριστεράς με συγκεκριμένα βήματα. Όμως για να πάνε τα πράγματα πιο μπροστά, χρειάζεται ένα βήμα προς τα πίσω. Σήμερα δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί άμεσα μια ενότητα των δυνάμεων της Αριστεράς σε ζητήματα που αφορούν στην κεντρική πολιτική σκηνή, όπως για παράδειγμα οι ευρωεκλογές, γράφαμε πριν ένα μήνα στο δημοσίευμά μας με τίτλο: «Ένα βήμα πίσω». Μπορεί όμως αυτή η ενότητα να πραγματοποιηθεί στο κίνημα με την επιδίωξη κοινής συνδικαλιστικής έκφρασης στους μαζικούς χώρους. Σήμερα μπορούν να συγκροτηθούν ενωτικά συνδικαλιστικά σχήματα από πολιτικές δυνάμεις που ανήκουν στο ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α, ανένταχτους αγωνιστές αλλά ακόμα και συντρόφους που ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο αλλά και από κόσμο που αποδεσμεύεται από τον δικομματισμό. Η ανάγκη ενότητας των εργαζομένων απέναντι στην επίθεση που δέχονται περνάει αναγκαστικά μέσα από τέτοιους δρόμους. Η κοινή δράση στα συνδικάτα και στους μαζικούς χώρους πιστεύουμε ότι μπορεί σήμερα να πραγματοποιηθεί και μέσα από κοινά συνδικαλιστικά σχήματα. Και τα λίγα παραδείγματα που υπάρχουν και στα οποία καταγράφονται παρόμοιες πρακτικές, επιβεβαιώνουν ακριβώς την ανάγκη να γίνουν αυτές οι εξαιρέσεις ο κανόνας. Αρκεί να κάνουμε όλοι ένα βήμα πίσω και να μην ορθώνουμε τις υπαρκτές πολιτικές διαφωνίες μας ως εμπόδια για ενωτικές δράσεις απέναντι στον αντίπαλο…

ΣΥΡΙΖΑ: Το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω...

Το 1923 κυκλοφόρησε αυτή η αφίσα με θέμα τις «σοσιαλιστικές» πιπίλες! Το σύνθημα που γράφει καταδεικνύει την υπεροχή τους απέναντι στις καπιταλιστικές πιπίλες: Καλύτερες πιπίλες δεν υπήρχαν, δεν υπάρχουν Τις πιπιλάνε όλοι μέχρι να γεράσουν... Αφιερωμένη εξαιρετικά στα τα μέλη της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ και στον πρόεδρο του ΣΥΝ για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ.

Κόντρα στο ρεύμα της κατήφειας που επικρατεί στις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ, παραμένουμε αισιόδοξοι για το μέλλον του. Είναι ιστορική αναγκαιότητα για την αριστερά η μετεξέλιξή του ΣΥΡΙΖΑ στον σύγχρονο πολιτικό φορέα της. Προς αυτή την κατεύθυνση, η “πράξη” έχει προηγηθεί της “θεωρίας”. Οι κοινές κατακτήσεις, όπως αυτές έχουν καταγραφεί στην μέχρι σήμερα πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, συγκροτούν μια νέα πραγματικότητα που δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί όλες τις διαστάσεις της. Η συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης τρομάζει τον σκληρό καθοδηγητικό πυρήνα που συγκροτεί τους μηχανισμούς αναπαραγωγής των επί μέρους συνιστωσών του: Σήμερα όλοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν ότι δεν μπορούν πλέον να υπάρχουν ως αυτοτελείς πολιτικοί μηχανισμοί με τους όρους που υπήρχαν πριν από το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Το μέλλον τους έχει συνδεθεί άρρηκτα με την δική του πορεία. Το πρόβλημα εμφανίζεται πιό έντονο για όσους ξεκίνησαν την σχέση τους με ΣΥΡΙΖΑ ως συνεύρεση μιας νύχτας, αλλά τελικά βρέθηκαν χωρίς να το καταλάβουν παντρεμένοι μαζί του. Γι αυτό, εξακολουθούν να αντιστέκονται στους αναγκαίους μετασχηματισμούς. Ο “γάμος” όμως έχει ήδη γίνει.

Η μόνη δυνατότητα λοιπόν που τους έχει απομείνει - αν θέλουν να επιβιώσουν - είναι να αναζητήσουν εκείνους τους συμβιβασμούς ώστε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα με τον πιο ανώδυνο τρόπο. Με αυτούς τους όρους το ζήτημα δεν μπορεί να διευθετηθεί στα πλαίσια ενός πολιτικού διάλογου. Αντίθετα οι αναγκαίοι συμβιβασμοί θα γίνουν πάνω σε αντιθέσεις που έχουν ιδεολογικοποιηθεί. Είναι αποκαλυπτικό το δίπολο πάνω στο οποίο πολώνεται ο “διάλογος” που διεξάγεται την μετεκλογική περίοδο στον ΣΥΡΙΖΑ και κυρίως στον ΣΥΝ, στον οποίο έχει εσωτερικευθεί με ένα ιδιαίτερα εκρηκτικό τρόπο. Σχεδόν όλοι δηλώνουν σήμερα ότι επιθυμούν ταυτόχρονα δυο αντιφατικά πράγματα:

1. Να γίνει ΣΥΡΙΖΑ όλων των μελών του, ο οποίος θα συγκροτηθεί και θα λειτουργεί με δημοκρατικές διαδικασίες.
2. Όμως σε καμία περίπτωση αυτό δεν θα σημαίνει ότι γίνεται ενιαίος πολιτικός φορέας και ότι θα διαλυθούν οι πολιτικές συνιστώσες που συναποτελούν το εγχείρημα.

Το δίπολο αυτό συγκροτεί τα νέα “κατά συνθήκη ψεύδη” που θα προσδιορίσουν την καινούργια συμβατική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα κανένας δεν τολμά να εκφράσει συγκεκριμένες οργανωτικές προτάσεις, γιατί τότε αναδεικνύεται ο αντιφατικός χαρακτήρας αυτού του δίπολου. Η ουσία του ζητήματος βρίσκεται στον 1ο όρο, που αφορά τον εκδημοκρατισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο 2ος όρος απλώς περιγράφει και συντηρεί την υπάρχουσα κατάσταση. Αν λοιπόν εκπληρωθεί ο 1ος όρος, τότε:

• Ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει πλέον ενιαίος πολιτικός φορέας. Σήμερα απουσιάζει από αυτόν οποιαδήποτε δημοκρατική διαδικασία. Δυστυχώς οι μηχανισμοί που έχουν τέτοιες δομές, όπως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, δεν δύνανται να εκδημοκρατιστούν. Όπως δεν εκδημοκρατίστηκε η χούντα με την “φιλελευθεροποίηση” του Μαρκεζίνη. Εκεί ακριβώς βρίσκεται το κύριο εμπόδιο στην μετεξέλιξή του. Δεν μπορεί να γίνει κανένας εκδημοκρατισμός με το “σταγονόμετρο”, όπως φαντάζονται ορισμένοι σύντροφοι από την ηγεσία του ΣΥΝ. Θεωρούμε ως προφανές ότι, από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ αποκτήσει μέλη με “κόκκινη” κάρτα που θα μπορούν να ψηφίζουν, όπως έχει δηλώσει ο σ. Αλαβάνος, τότε το ζήτημα θα έχει λήξει...

• Αν αποδοθούν κάποια στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αυτά τα δικαιώματα δεν μπορεί να είναι λιγότερα από αυτά που παρέχει η αστική δημοκρατία στο τελευταίο μέλος οποιοδήποτε συνδικάτου ή πολιτιστικού συλλόγου: Να έχουν το δικαίωμα να εκλέγουν και να εκλέγονται στα όργανα και να αποφασίζουν με την αρχή της πλειοψηφίας. Όμως αυτά τα “αστικά” δημοκρατικά δικαιώματα, αρκούν για να συγκροτηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως ενιαίος πολιτικός φορέας. Εξάλλου, ήδη έχει καταδειχθεί ότι οι τοπικές και θεματικές οργανώσεις του, μόνον με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες μπορεί να αποκτήσουν ζωή και ύπαρξη. Αλλιώς δεν μπορούν να υπάρξουν...

• Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε, αυτός ο νέος ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ανταγωνιστικός με τις συνιστώσες του. Η αντίθεση αυτή δεν μπορεί να λυθεί σήμερα. Θα λυθεί στην πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, είτε θα διαλυθεί, είτε θα προχωρήσει ως ενωτικό εγχείρημα και τότε θα απορροφήσει τις συνιστώσες του. Η πρόταση για “διπλή ένταξη”, αντιμετωπίζει με πολιτικό και όχι οργανωτικό τρόπο αυτή την αντιφατική πολιτική πραγματικότητα που ενυπάρχει σήμερα στην πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ: Δεν την συγκαλύπτει και δεν την υποτάσσει σε προειλημμένες αποφάσεις. Μετά από κάποιο καιρό, αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατορθώσει να αποκτήσει εκείνα τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα καθιστούν πλέον άχρηστη την ύπαρξη τους ως ξεχωριστών πολιτικών μορφωμάτων, τότε θα εξαλειφθεί πρακτικά και αυτή η αντίθεση.

Αυτό τον καιρό έχει επανέλθει στο προσκήνιο, με αφορμή τις συζητήσεις που γίνονται για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, το θέμα της ΕΔΑ. Τι ήταν τελικά η ΕΔΑ; Τα πράγματα στο κεφάλια των ανθρώπων, ακόμα και αυτών που πρωταγωνιστούν σε τέτοια εγχειρήματα, δεν γίνονται αντιληπτά με τον ίδιο τρόπο. Αποκαλυπτικό της διαφορετικής εικόνας που είχαν για την ΕΔΑ ιστορικά στελέχη της αριστεράς εκείνης της εποχής, είναι το παρακάτω απόσπασμα από την αφήγηση ενός παλιού αγωνιστή:

Τον Οκτώβριο του 1957 αντιπροσωπεία της ΕΔΑ έφτασε στη Σοβιετική Ένωση για να παραστεί στον εορτασμό των 40 χρόνων από την μπολσεβίκικη Επανάσταση. Οι ηγέτες του ΚΚΕ, μετά το 1956, ο Κολιγιάννης και ο Παρτσαλίδης ζήτησαν από τον Γλέζο να τους συνοδεύσει σε μια συνάντηση που θα πραγματοποιούσαν στη Μόσχα με το γενικό γραμματέα του Κ.Κ. Ιταλίας Παλμίρο Τολιάτι. Όπως παρατηρεί ο Γλέζος το μοναδικό θέμα που «ήθελε να συζητήσουμε» ο Τολιάτι ήταν η ΕΔΑ.

• Ο Κολιγιάννης υποστήριξε ότι η ΕΔΑ είναι η νόμιμη έκφραση του ΚΚΕ.
• Ο Παρτσαλίδης υποστήριξε την άποψη ότι η ΕΔΑ είναι αυτό το καινούργιο που πλάθεται μέσα στο κομμουνιστικό κίνημα και που εκφράστηκε αργότερα από το Κ.Κ. Ιταλίας, το Κ.Κ. Γαλλίας κ.ά.
• Ο Γλέζος διατύπωσε μια τρίτη άποψη λέγοντας ότι η ΕΔΑ εκφράζει την ενότητα κομμουνιστών και σοσιαλιστών κάθε απόχρωσης.
• Ο Τολιάτι φάνηκε να συμφωνεί με τον Γλέζο, λέγοντας ότι «αυτό που έχετε εσείς δημιουργήσει στην ΕΔΑ είναι και το όνειρο το δικό μας».

Ανεξάρτητα από αυτές τις απόψεις που εξέφραζαν τα παραπάνω ιστορικά στελέχη της αριστεράς, η ΕΔΑ υπήρξε λύση ανάγκης για τους Έλληνες κομμουνιστές, μετά την ήττα του εμφυλίου πολέμου και την κήρυξη εκτός νόμου του ΚΚΕ. Ο κύκλος της έκλεισε οριστικά όταν στη μεταπολίτευση νομιμοποιήθηκε το Κομμουνιστικό Κόμμα. Η ανασύσταση της, που επιχειρήθηκε μετά την πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας και παρόλο που συγκέντρωσε στις τάξεις της σημαντικό στελεχικό δυναμικό από το παρελθόν, δεν κατόρθωσε να έχει παρά ελάχιστη επιρροή. Κάπως έτσι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια λύση ανάγκης για την σημερινή Αριστερα, ανεξάρτητα από τους σχεδιασμούς και τις ιδεοληψίες των πρωταγωνιστών του...