Η καπιταλιστική περικύκλωση του … Σύριζα

Ορισμένοι επικαλούνται ως λόγο της εκλογικής ήττας του Σύριζα το γεγονός ότι από το Δεκέμβρη και μετά δέχεται μια πρωτοφανή επίθεση από συμφέροντα που εκφράζονται από κόμματα, ή συγκεκριμένους πολιτικούς, από Μ.Μ.Ε και από εταιρείες δημοσκοπήσεων.

Καταρχήν ας δεχτούμε ότι αυτό είναι αλήθεια. Τι σημαίνει αυτό; Όποιος στρατεύεται στην αριστερά γνωρίζει εξαρχής ότι η αριστερά που θέλει να αλλάξει τον κόσμο πρέπει να πάει κόντρα σε συμφέροντα, πρέπει να αποτελεί επικίνδυνο αντίπαλο για το αστικό πολιτικό κατεστημένο. Και ποιος μυαλωμένος άνθρωπος δεν θα σκεφτεί ότι όσο η αριστερά με τις θέσεις της ενοχλεί και μπαίνει στη μύτη κάποιων, αυτοί που ενοχλούνται θα αντιδράσουν χρησιμοποιώντας κάθε μέσο: αστυνομική καταστολή, ποινικοποίηση, χειραγώγηση του λαού μέσω κάθε δυνατού μηχανισμού, εξαγορά …

Απ’ όλα αυτά το μόνο που έγινε ήταν μια προσπάθεια χειραγώγησης του λαού και συκοφάντησης του Σύριζα μέσω των ΜΜΕ και των εταιρειών δημοσκοπήσεων. Μεγάλη προσπάθεια… Ας συμφωνήσουμε ότι ήταν μεγάλη. Φάνηκε όμως ακόμα μεγαλύτερη γιατί πριν ένα χρόνο τα ίδια μέσα, για δικούς τους λόγους που αφορούσαν τις εσωκομματικές εξελίξεις στο Πασόκ, μας έπαιζαν, οι ίδιες δημοσκοπικές εταιρείες μας έδειχναν ψηλά, και τότε μας άρεσε. Κανείς δεν βγήκε τότε να αμφισβητήσει τις εταιρείες δημοσκοπήσεων. Κανείς δεν μίλαγε για το παιχνίδι που γινόταν – μόνο κάτι πασόκοι που το υφίσταντο. Ε λοιπόν ο οπορτουνισμός και το παιχνίδι στο γήπεδο του αντιπάλου πληρώνονται.

Παραπέρα, δεν το γνωρίζαμε από το Δεκέμβρη μέχρι σήμερα ότι γινόταν αυτό το παιχνίδι; Δεν βλέπαμε – πάλι δημοσκοπικά – τα ποσοστά μας να πέφτουν; Γιατί καλλιεργούσαμε τόσες προσδοκίες στον κόσμο μας; Θα πει κανείς ότι πηγαίναμε για τη μάχη, να μην τονώσουμε το ηθικό του κόσμου μας; Να το τονώσουμε αλλά πόσο; Μιλούσαμε για διψήφιο ποσοστό, για τέσσερεις ευρωβουλευτές, για κρυφές δημοσκοπήσεις που τις είχαμε μόνο εμείς … Αλήθεια που έγιναν αυτές γύρω-γύρω από την Κουμουνδούρου;

Και τώρα τι; Από τις μεγάλες προσδοκίες στην απογοήτευση και στο κλαψούρισμα: “μας χτύπησαν μπαμπέσικα με δίκοπο μαχαίρι”!

Ας σταματήσει πλέον η κοροϊδία και τα άλλοθι. Τουλάχιστον η Αλέκα επικαλέστηκε τον αντικομουνισμό και την προβοκάτσια που τις έκοβε 1% (ούτε 0,9, ούτε 1,2) προεκλογικά, για να πει ότι τελικά απετράπη η προβοκάτσια και το κόμμα είχε μερική επιτυχία, παρά την ήττα που υπέστη. Εμείς, που απ’ ότι φαίνεται οι τακτικές μας για την αποτροπή της επίθεσης που δεχόμασταν απέτυχαν, δεν μπορέσαμε να κάνουμε ούτε καν ένα ωραίο κόλπο σαν αυτό τη Αλέκας;

Επειδή δεν θέλουμε την αριστερά του “κόλπου”, του ψέματος και της κοροϊδίας ας τελειώνουμε με αυτές τις θεωρίες περί καταδιωκόμενου Σύριζα και καπιταλιστικής περικύκλωσης. Ας προχωρήσουμε σε μια ενωτική, έντιμη και γενναία αποτίμηση του γιατί δεν πήγαμε καλά στις εκλογές, κοιτώντας προς το μέλλον, προς τη διόρθωση των λαθών μας.

Ούτε με τον Άγγελο, ούτε με τον Μιχάλη!

(Μια σύντομη απάντηση στο άρθρο του Αριστείδη Μπαλτά: “Ανανέωση της αριστεράς: δεκαετία πέμπτη... Για τον Άγγελο και τον Μιχάλη, μαζί” που δημοσιεύτηκε στην Αυγή την Κυριακή 07-06-09)

Ο Αριστείδης Μπαλτάς υποσημειώνει στον τίτλο του άρθρου του: "Ο τίτλος θέλει να υπενθυμίσει ότι το 1978 το περιοδικό “Ο Πολίτης” παρουσίασε ένα αφιέρωμα με τον τίτλο “Ανανέωση της Αριστεράς: δεκαετία πρώτη..." Τι συνέβαινε όμως το 1978 στην αριστερά που αναφέρεται ο σ. Μπαλτάς;

Μνημόσυνο στη μνήμη Κ. Γαβριηλίδη στον παιδικό σταθμό Νόβα Χραντ

Τότε, αυτή η αριστερά αυτοπροσδιοριζόταν ως “κομμουνιστική ανανέωση” και είχε ένα όνομα: ΚΚΕ εσωτερικού. Παρόλο ότι είχαν περάσει δέκα χρόνια από την διάσπαση του 68 και μερικοί από τους πρωτεργάτες της είχαν περιθωριοποιηθεί πολύ νωρίς, δεν είχαν εμπεδωθεί ακόμα τα σχέδια του Λεωνίδα Κύρκου για την αποκομμουνιστικοποίησή της. Ο Κύρκος και η παρέα του θέλανε από το 68 να κάνουν το ΚΚΕ εσ ...ΕΔΑ. Γι αυτό, το ’73, στην μεταπολίτευση, δεν ενδιαφέρθηκαν να κατοχυρώσουν τον τίτλο του κόμματος και την εφημερίδα. Τα χάρισαν στους “δογματικούς”. Τελικά, αφού πέρασαν αρκετά χρόνια, κατάφεραν να εκπληρώσουν τους στόχους τους με το παραπάνω: έκαναν το ΚΚΕ ...ΣΥΝ!

Το 1978 ήταν μια εποχή με έντονες αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό της κομμουνιστικής ανανέωσης, που οδήγησαν στην διαγραφή της Β' Πανελλαδικής. Θα πρέπει κάποτε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ακόμα και τα πιο μικρά. Δεν ήταν “διάσπαση” όπως την αναφέρει στο άρθρο του ο Α. Μπαλτάς, αλλά “διαγραφή”, στην οποία πρωτοστάστησε ο Λ. Κύρκος. Όμως, ο Α. Μπαλτάς αποφεύγει να χρησιμοποιήσει την λέξη “διαγραφή” που ανταποκρίνεται στην ιστορική πραγματικότητα και την κομματική πρακτική εκείνης της εποχής, γιατί χαλάει την “εικόνα” που δομεί για την ανανεωτική αριστερά. Μια λεξούλα αρκεί για να ανατραπεί ο ισχυρισμός του ότι διαχρονικά συνεκτικά στοιχεία της ανανεωτικής αριστεράς είναι “η εσωκομματική δημοκρατία άνευ ορίων, η ελευθερία της έκφρασης και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών προς πάσα κατεύθυνση, η ανοχή...” και άλλα ηχηρά παρόμοια.

Όσο για τον Άγγελο Ελεφάντη, τότε, το 1978, δεν ήταν οργανωμένος σε αυτή την αριστερά! Το ΚΚΕ εσ. εκείνης της εποχής ήταν “μικρό” και “δεξιό” για τις απόψεις του. Πέρασαν πολλά ακόμα χρόνια για να γίνει μέλος αυτής της αριστεράς και να οργανωθεί στον ...“μεγάλο” και ...“αριστερό” ΣΥΝ. Ως διανοούμενος είχε την “αυτονομία” του, πολιτική και οργανωτική από τον χώρο της κομμουνιστικής ανανέωσης. Δεν είχε άμεση εμπλοκή στα “τρέχοντα” πολιτικά ζητήματα εκείνης της πολιτικής συγκυρίας που αφορούσαν σημαντικά ζητήματα της συγκρότησης αυτής της αριστεράς. Γι' αυτό, είχε την άνεση να μετράει την “ανανέωση” της Αριστεράς με ...δεκαετίες. Ακολουθώντας τα χνάρια του, ο Α. Μπαλτάς μετράει σήμερα την 5η δεκαετία αυτής της Αριστεράς...

Γιατί τα γράφουμε όλα αυτά; Επειδή πιστεύουμε ότι το μέλλον της αριστεράς δεν εγγράφεται στα ιδεολογήματα που κατασκευάζουν αριστεροί διανοούμενοι. Ο όρος “Ανανεωτική Αριστερά” εκφράζει μια πλαστή ταυτότητα που συσκοτίζει το παρόν. Και το χειρότερο απ' όλα, δεν μας παρέχει κανένα διαβατήριο για το μέλλον. Δεν σκοπεύουμε να κάνουμε παρέμβαση στην συζήτηση που έχει ανοίξει πρόσφατα με αφορμή το άρθρο “Αποδόμηση της Ανανεωτικής Αριστεράς” της Βάσως Κιντή που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ την 23-04-09. Ο Μπάμπης Γεωργούλας επανειλημμένα έχει ξεκαθαρίσει αυτά τα ζητήματα από τις στήλες της “εποχής”. Στο άρθρο του με τίτλο "Ας μην γίνει η ανανέωση μια νέα ορθοδοξία"διερωτάται:

• Ήταν ανανεωτικός ο τρόπος εκλογής της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ Εσωτερικού λίγο πριν την πτώση της δικτατορίας;
• Ήταν ανανεωτικός ο τρόπος αντιμετώπισης της κρίσης στην ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος το 1976-78;
• Ήταν ανανεωτικές οι διαδικασίες αμφισβήτησης των αποφάσεων του 3ου συνεδρίου του ΚΚΕ Εσωτερικού;
• Ήταν δημοκρατικές και διάφανες οι αποφάσεις που μετέτρεψαν το ΚΚΕ Εσωτερικού σε ΕΑΡ;
• Ήταν ανανεωτική επιλογή η σύσταση του ενιαίου Συνασπισμού με τη συνεργασία ΕΑΡ και ΚΚΕ –και αν ναι, στη βάση ποιας ανανεωτικής πολιτικής έγινε η επιλογή αυτή;
• Ήταν μέσα στα πλαίσια της ανανεωτικής αντίληψης η συμμετοχή του ενιαίου Συνασπισμού στην κυβέρνηση Τζανετάκη σε συνεργασία με τη ΝΔ; Ή η συμμετοχή, κατόπιν, στην οικουμενική λεγόμενη κυβέρνηση Ζολώτα;
• Ήταν ανανεωτική επιλογή η υποψηφιότητα της Μαρίας Δαμανάκη στον δήμο της Αθήνας με τη συνεργασία του ΠΑΣΟΚ; Και, παλιότερα, ήταν ανανεωτική επιλογή η συνεργασία στον ίδιο δήμο, και σε πολλούς άλλους, με το ΠΑΣΟΚ με στόχο την ανάδειξη δικών στελεχών της τοπικής αυτοδιοίκησης;
• Ήταν ανανεωτική η πολιτική επιδίωξης με κάθε θυσία της συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ και ο κυβερνητισμός; Και αν ναι, γιατί οδήγησε τόσα στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς στην αγκαλιά ενός φθειρόμενου και διαφθειρόμενου κόμματος;

Δεν μας ενδιαφέρει να ερμηνεύσουμε τον κόσμο, θέλουμε να τον αλλάξουμε. Από αυτή την θέση, το πιο πολύτιμο πράγμα που κουβαλάει η Αριστερά από το παρελθόν της είναι τα λάθη της. Οι “θετικές” κατακτήσεις δεν αρκούν να “φωτίσουν” τα ζητήματα που θέτει η συγκυρία. Ο Α. Μπαλτάς ακολουθεί άλλο δρόμο: Θεωρεί ότι τα θετικά στοιχεία αυτής της Αριστεράς σφραγίζουν το παρόν αλλά και το μέλλον της. Γιαυτό γίνεται ένας απλοϊκός απολογητής της, που αντιστρέφει την πραγματικότητα για να κρύψει την κυριαρχία της άλλης πλευράς. Γιαυτό, το άθλιο καθεστώς της ίντριγκας και του παραγοντισμού που προσδιορίζει την λειτουργία της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι αναγκασμένος τελικά να το ονομάζει: “καθεστώς λειτουργικής ομοφωνίας”!....

Συνεπής σε αυτή την κατεύθυνση, ολοκληρώνει την σκέψη του κάτω από τον υπότιτλο “ΣΥΡΙΖΑ: η Ανανεωτική Αριστερά είτε θα είναι ριζοσπαστική είτε δεν θα υπάρχει”. Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Όσοι έχουν παρακολουθήσει - έστω και από μακριά – την πορεία του Μετώπου Ριζοσπαστικής Αριστεράς (ΜΕΡΑ), θα διαπιστώσουν ότι ο δρόμος που ακολουθεί, θυμίζει τις πρακτικές ορισμένων ΝΑΡιτών, που και αυτοί θεωρούσαν ότι ο όρος “ριζοσπαστική” αριστερά συμπυκνώνει την πεμπτουσία των πολιτικών και των στρατηγικών τους επιλογών. Γιαυτό διατύπωναν ανάλογα διλήμματα: “Η Νέα Αριστερά, είτε θα είναι ριζοσπαστική είτε δεν θα υπάρχει”...


Δεν θέλουμε ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει την τύχη του ΜΕΡΑ. Γιαυτό εναντιωνόμαστε στην ιδεολογικοποίηση της πολιτικής που επιχειρείται μέσα από αυτές τις πρακτικές προσέγγισης υπαρκτών πολιτικών προβλημάτων. Αυτές οι πρακτικές δεν προσφέρουν τίποτα στην επίλυσή τους, γιατί αναπαράγουν αδιέξοδες αντιθέσεις. Πολλά από τα πολιτικά ζητήματα που υπάρχουν, είναι απλά στην αντιμετώπισή τους: Δεν χρειάζεται κανένας να είναι “ριζοσπάστης” για να οριοθετηθεί από τον κυβερνητισμό και να μην γίνει κολαούζος του ΠΑΣΟΚ....

Όταν ξεκίνησε το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πράγματι θετικό γιατί περιείχε “επαναστάτες και ρεφορμιστές, τροτσκιστές και μαοϊκούς, σοσιαλιστές και ελευθεριακούς, φεμινίστριες και οικολόγους, ενταγμένους και ανένταχτους, συγκροτώντας ένα πολιτικό σχηματισμό τόσο μεγάλους εύρους”. Για το μέλλον του όμως αυτό δεν αρκεί! Το ζητούμενο είναι πως θα αφήσουμε αυτές τις ταυτότητες μας στην άκρη, όπως και τις αντιθέσεις που αναπαράγουν. Η διαλεκτική που θα γεννήσει το καινούργιο δεν θα είναι μια προσθετική πράξη των θετικών στοιχείων που κουβαλάει ο καθένας από το παρελθόν του. Επίσης, το εύρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν προσδιορίζεται από το μέγεθος της διαφορετικότητας αυτών που συμμετέχουν αλλά από την απήχηση που έχει στην κοινωνία.

Τι διάλογο θέλουμε;

Και οι δύο χαμογελούν για αυτό που βγήκε από την κάλπη, για διαφορετικούς όμως λόγους…

O «διάλογος» για το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ξεκινήσει από τα παράθυρα των καναλιών πριν καν κλείσουν οι κάλπες. Και σε αυτόν το «διάλογο» πρωτοστατούν στελέχη της ανανεωτικής πτέρυγας του ΣΥΝ. Η παρουσία του Δημήτρη Παπαδημούλη μπορεί να δικαιολογηθεί γιατί ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής, όλοι οι άλλοι όμως τι γυρεύουν στα παράθυρα των καναλιών και δίνουν τις δικές τους εξηγήσεις γιατί δεν πήγε καλά ο ΣΥΡΙΖΑ; Από τα παράθυρα λοιπόν των καναλιών πληροφορούμαστε ότι «δεν θα τεθεί θέμα ηγεσίας στον ΣΥΝ», ότι κάποιοι είχαν εγκαίρως δηλώσει ότι «δεν θα πρέπει να πάρουν αέρα τα μυαλά μας» και άλλα παρόμοια…

Δεν μας παραξενεύει το γεγονός ότι θεωρείται προφανής η αποδοχή αυτών των τηλεοπτικών εμφανίσεων ως έγκυρη διαδικασία διαλόγου. Ο «συντονιστής» μιας τέτοιας εκπομπής «διαλόγου» στην ΝΕΤ θεωρεί μάλιστα ως δεδομένη και την κατ’ οίκον «συμμετοχή» του Αλέξη Τσίπρα στην εκπομπή του. Γιαυτό κάποια στιγμή δηλώνει ότι ο Τσίπρας θα πρέπει να «πήρε το μήνυμα» που το έστελνε εκείνη την στιγμή «ζωντανά» ο Παπαδημούλης μέσω της εκπομπής του, ώστε την Τετάρτη, όταν συζητηθεί στα όργανα του ΣΥΝ το θέμα, να είναι προετοιμασμένος!

Εκτός όμως από την παρουσία στα κανάλια, μας ενόχλησε το γεγονός ότι κάποιοι “ανανεωτές” υπονόμευσαν την εκλογική κάθοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Καλούσαν τον κόσμο να μην ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, για να μην βγει μια νεομαοϊκή βουλευτίνα, που είναι ενάντια στην Ευρωπαϊκή πολιτική του ΣΥΝ. Και δυστυχώς - με βάση στοιχεία που έχουμε διασταυρώσει - δεν πρόκειται για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Και αν επρόκειτο απλώς για μη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ θα το δικαιολογούσαμε, εφόσον θεωρούν ότι η άποψη τους είναι ριζικά διαφορετική από τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα και να μην ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε κάποιος να δεχτεί. Όμως η υπονόμευση αποτελεί ζήτημα διαφορετικής ποιότητας: δεν είναι δυνατόν να στρέφεσαι ενάντια στην προσπάθεια του πολιτικού φορέα στον οποίο μετέχεις απλά και μόνο επειδή είσαι μειοψηφία ή επειδή δεν κατάφερες να βγάλεις τον «δικό σου» πρώτο ευρωβουλευτή. Δεν το θεωρούμε έντιμο … αν πλέον σημαίνει κάτι αυτή η λέξη.

Και όλα αυτά τα περιστατικά δεν είναι «προφάσεις» για να μην διεξαχθεί ο «διάλογος», όπως ισχυρίζεται στα τηλεπαράθυρα ο σ. Κουβέλης. Όπως γνωρίζουν ακόμα και τα παιδιά του δημοτικού ο διάλογος προϋποθέτει την ύπαρξη ενός πολιτικού περιβάλλοντος, που σίγουρα δεν είναι τα τηλεπαράθυρα, και κυρίως χαμηλούς τόνους και απουσία πολιτικών εκβιασμών. Δυστυχώς η στάση και η πρακτική ορισμένων συντρόφων κάθε άλλο παρά συμβάλλει σε αυτή την κατεύθυνση. Γι αυτό καλό είναι «να μαζευτούν» ορισμένοι και να πέσουν οι τόνοι μπας και επιτέλους βρεθεί κάποια λύση … Άλλωστε ας σκεφτούν λίγο και τις βουλευτικές εκλογές που έρχονται - εκτός κι αν το πάμε για κλείσιμο το μαγαζί!

Δήλωση του Συντονιστή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ζάκυνθο Σταύρου Κοντονή προς την εφημερίδα «ΗΜΕΡΑ»

Ο λαός μίλησε με την ψήφο του και το αποτέλεσμα των εκλογών όποιος το παρερμηνεύει σημαίνει, ότι πολύ λίγη επαφή έχει με την πραγματικότητα.
Συγκεκριμένα:

α) Ως προς την υψηλή αποχή
Η τεράστια σε μέγεθος αποχή μεγάλου τμήματος του εκλογικού σώματος σηματοδοτεί την έντονη αμφισβήτηση του συνόλου των κομμάτων του πολιτικού φάσματος, ακόμη και των κομμάτων της αριστεράς. Η αμφισβήτηση αυτή αν δεν πολιτικοποιηθεί άμεσα στην κατεύθυνση ριζικών ανατροπών στην κοινωνία και πιο μαχητικού και άμεσου τρόπου άσκησης της πολιτικής, είναι πιθανόν να πάρει μόνιμα χαρακτηριστικά αδιαφορίας και αποχής από την πολιτική πάλη ή ακόμη χειρότερα, χαρακτηριστικά επιθετικής ακροδεξιάς στάσης.

β) Ως προς την άνοδο της ακροδεξιάς
Η άνοδος της ακροδεξιάς συνδυάζεται αφ’ ενός μεν με την μετατόπιση ενός αρκετά μεγάλου τμήματος παραδοσιακών ψηφοφόρων της Ν.Δ. προς το κόμμα του Καρατσαφέρη, ως ψήφος διαμαρτυρίας προς την κυβέρνηση, ένα τμήμα της οποίας, είναι βέβαιο, ότι δεν πρόκειται να επανέλθει στο κυβερνητικό κόμμα, αφ’ ετέρου δε με την μετατόπιση ψηφοφόρων όλων των κομμάτων προς την ακροδεξιά στα μεγάλα αστικά κέντρα, πράγμα που σημαίνει, ότι το μισαλλόδοξο και ρατσιστικό μήνυμα που εξέπεμψε ο ΛΑΟΣ βρήκε δέκτες ακόμη και στις λαϊκές συνοικίες των μεγάλων πόλεων. Ο ρατσισμός έρχεται να πάρει θέση απέναντι και σε υπαρκτά ζητήματα εγκληματικότητας, βίας και παράνομης εργασίας, τα οποία το κεφάλαιο και ο καπιταλισμός, άφησαν να εξελίσσονται ανεξέλεγκτα, για να δείχνει σήμερα η ακροδεξιά τα εύκολα θύματα, που δεν είναι άλλα από τους μετανάστες και όλους αυτούς που ζητάνε μία θέση στον ήλιο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Ζούμε μέρες Γαλλίας 1984, όταν ο Λεπέν αλώνιζε τις εργατικές περιοχές των μεγάλων πόλεων και υποχωρούσε δραματικά σ’ αυτές το ΓΚΚ. Για την αριστερά επιβάλλεται σήμερα η εμμονή στη στάση της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των μεταναστών, η αποκάλυψη της ρατσιστικής και υποκριτικής πολιτικής της ακροδεξιάς, αλλά και η απαίτηση της προστασίας των πολιτών, οι οποίοι έχουν γίνει έρμαια του οργανωμένου εγκλήματος, την άνδρωση του οποίου με τρόπο προκλητικό επέτρεψαν οι κυρίαρχοι πολιτικοί κύκλοι στην χώρα. Η αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού δεν μπορεί να γίνεται μόνο με ηθικολογίες, αλλά με σοβαρές παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα και με ριζοσπαστικές προτάσεις, που θα ρυθμίζουν καθημερινά προβλήματα.

γ) Ο δικομματισμός σε πανελλαδική κλίμακα
Ο δικομματισμός συνεχίζει να παρουσιάζει σημεία κάμψης, όμως παραμένει ισχυρός και μάλιστα αποδεικνύεται ότι το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα δημιουργεί εκείνες τις συμπληρωματικές δυνάμεις που θα το στηρίξουν στο μέλλον, όπως αποδείχθηκε με την παρουσία του ΛΑΟΣ σε ψήφους και ποσοστά.
Εύχομαι οι φίλοι που συγκρότησαν το κόμμα των Πρασίνων να κατάλαβαν, ότι η οριακή είσοδός τους στην Ευρωβουλή, σε σχέση με τα υψηλά δημοσκοπικά ποσοστά που εμφάνιζαν τέσσερες ημέρες πριν τις εκλογές, έχει να κάνει με την θέση που πήραν, περί στήριξης στο μέλλον των δύο μεγάλων κομμάτων και μάλιστα αδιακρίτως και την μεταστροφή υποψηφίων ψηφοφόρων τους, προς άλλες δυνάμεις, οι οποίες είναι οροθετημένες αρνητικά προς τον δικομματισμό ή ακόμη και σε «ανώδυνα» σχήματα τα οποία δεν έχουν προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας. Ελπίζουμε να έγινε κατανοητό, ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ, είναι αναγκαία η δημιουργία του τρίτου πόλου των δυνάμεων της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, ο οποίος και θα αποτελέσει την επιθετική και φερέγγυα πολιτική αναφορά, με σαφείς οριοθετήσεις από τον δικομματισμό και το πολιτικό κατεστημένο, των δυνάμεων της εργασίας και των κοινωνικών κινημάτων.

δ) Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές
Τον Σεπτέμβριο του 2007 ο σύντροφος Αλέκος Αλαβάνος, είχε δηλώσει σωστά, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υπό δοκιμή. Χωρίς περιστροφές θα πω, ότι την δυναμική που είχαμε τον Σεπτέμβριο του 2007 δεν μπορέσαμε να την αξιοποιήσουμε, όπως θα έπρεπε, όπως θα μπορούσαμε. Δώσαμε μεγάλες μάχες στα κοινωνικά μέτωπα, όπως τον Δεκέμβρη του 2008 στο πλευρό της νεολαίας και σε δεκάδες κινητοποιήσεις για την προστασία του περιβάλλοντος, για τις οποίες δεχτήκαμε ανηλεείς επιθέσεις απ’ όλο το πολιτικό φάσμα και τα μέσα ενημέρωσης. Είμαστε περήφανοι γι’ αυτήν μας τη στάση. Επαναλαμβάνουμε και τώρα: «Ούτε ένα βήμα πίσω.» Συγκροτήσαμε ένα αξιόπιστο και λειτουργικό πρόγραμμα δράσης και πάλης, με ουσιαστικές και εφαρμόσιμες προτάσεις σε όλα τα επίπεδα. Είναι μία σοβαρή παρακαταθήκη για το μέλλον. Όμως δεν πετύχαμε να προχωρήσουμε με γρήγορα και αποφασιστικά βήματα το ενωτικό μας εγχείρημα, με αποτέλεσμα να δώσουμε την εντύπωση, ότι «τρώμε από τα έτοιμα του Σεπτέμβρη του 2007». Μέχρις ενός σημείου ο καθένας μπορεί να καταλάβει, ότι οι αντικειμενικές δυσκολίες ήταν σοβαρές, αλλά πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι η διογκούμενη κατά περιόδους εσωστρέφεια και οι καθυστερήσεις στην λήψη προωθητικών αποφάσεων, τόσο στο πολιτικό, όσο και στο οργανωτικό επίπεδο, οδήγησαν, ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, το οποίο δημοσκοπικά μας ενθάρρυνε και εκλογικά μας είχε επιβραβεύσει, να μας θεωρήσει ως μέρος του προβλήματος και όχι ως χώρο πολιτικής διεξόδου. Γι’ αυτό και τον ΣΥΡΙΖΑ τον έπληξε η αποχή, δοκιμαστήκαμε στα αστικά κέντρα, όπως και το ΚΚΕ, με σοβαρές απώλειες, με αποτέλεσμα να χαθεί την τελευταία στιγμή και η δεύτερη έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο και μετατοπίστηκε ένα τμήμα των ψηφοφόρων μας προς τους Πράσινους, ως ψήφος αμφισβήτησης.
Το θετικό απ’ όλη αυτήν την μάχη, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατέγραψε άνοδο στις επαρχίες, όπου παραδοσιακά υστερούσε, κράτησε τις δυνάμεις του σε πανελλαδικό επίπεδο, σημείωσε αύξηση σε σχέση με τις Ευρωεκλογές του 2004 και δημιούργησε ένα σταθερό πυρήνα ψηφοφόρων. Αυτά όμως δεν πρέπει να μας αρκούνε.
Είναι ανάγκη να λάβουμε άμεσα τις πρωτοβουλίες που θα μας επιτρέψουνε την αναζωογόνηση του ενωτικού μας εγχειρήματος, τόσο σε πολιτικό επίπεδο με την διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ προς τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας, με απόλυτη ισότητα και σεβασμό των διαφορετικών απόψεων, όσο και σε οργανωτικό επίπεδο με αφορμή την Οργανωτική Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που θα πραγματοποιήσουμε τον Οκτώβριο. Πρέπει να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των καιρών, που είναι απαιτήσεις των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων και των γυναικών, που βρίσκονται στο στόχαστρο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών του δικομματισμού, τις οποίες ο πρωθυπουργός με κυνικό τρόπο δήλωσε, ότι θα συνεχίσει απαρέγκλιτα.

ε) Για την Ζάκυνθο
Στην Ζάκυνθο η ΝΔ αποδείχθηκε ότι βρίσκεται σ’ ελεύθερη πτώση, περισσότερο από κάθε άλλη περιοχή στην Ελλάδα. Τα σκάνδαλα στην Νομαρχία, με πρώτο την αγορά του αμαρτωλού οικοπέδου και η άθλια εικόνα που εμφανίζουν οι Δήμοι που ελέγχονται από την Δεξιά, με κορυφαίο τον Δήμο Ζακυνθίων, αλλά και η κατάσταση παράλυσης των συνδέσμων, καθόρισαν και την σοβαρή πτώση της Ν.Δ.
Αυτή την πτώση είναι φανερό, ότι δεν μπορεί να καρπωθεί το ΠΑΣΟΚ, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Εγκλωβισμένο στις νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις του και στις πρακτικές διαπλοκής και διαφθοράς που το διαπερνούν, αδυνατεί να πείσει και να φανεί ως η πολιτική διέξοδος για τον δικομματισμό. Όλα δείχνουν, ότι το 2009 δεν είναι 1993.

Τέλος η Αριστερά συνολικά κατέγραψε μία μικρή αύξηση των δυνάμεών της, ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο σε σχέση με τις ευρωεκλογές του 2004, όσο και με τις εκλογές του 2007 και αυτό μας δείχνει, ότι ο δρόμος της ενότητας και των αγωνιστικών πρωτοβουλιών είναι ο μόνος που επιβάλλεται ν’ ακολουθήσουμε. Ελπίζουμε το ΚΚΕ να εγκαταλείψει την λανθασμένη αντιπαράθεση με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς και της ριζοσπαστικής οικολογίας και να συνδράμει σε ενωτικές κινήσεις, που θα δώσουν μία άλλη προοπτική στο λαϊκό κίνημα. Όλα μπορούν να γίνουν αρκεί να πάρουμε σοβαρά το μήνυμα της κάλπης.

META TH ΒΡΟΧΗ

Θα προσπαθήσω να συμμετάσχω στο διάλογο που γίνεται από φίλους εντός κι εκτός συριζα, μετά το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, που ενδιαφέρονται για μια ριζοσπαστική – κινηματική και ταυτόχρονα σύγχρονη αριστερά. Μερικά κρίσιμα στοιχεία κατά τη γνώμη μου είναι :

1. Το εκλογικό αποτέλεσμα του συριζα δείχνει ότι από την παρούσα φυσιογνωμία του, όπως αυτή προβλήθηκε προς τα έξω, διαμεσολαβημένη από τα μμε, δεν μπορεί να εκφραστεί πολιτικά η ανανεωτική πτέρυγα και ο χώρος γύρω από αυτήν. Η εντύπωση για απώλεια των ευρωαριστερών και οικολογικών χαρακτηριστικών του χώρου, που επικράτησε στον πλατύ κόσμο, και η ανάδειξη ως «νέου» των Ο-Π συνέβαλε σε αυτό. Σ’ αυτό συναινεί η πτώση κατά 2% στην Αθήνα, όπου βρίσκεται και το σημαντικότερο ποσοστό του όλου συριζα. Ο χώρος αυτός φαίνεται να προτίμησε τους Ο-Π, ή και το πασοκ και την αποχή, από το να συμβάλει στην εκλογή ευρωβουλευτή από άλλη συνιστώσα του συριζα.

2. Ταυτόχρονα με το παραπάνω, φαίνεται ότι από την παρούσα φυσιογνωμία του συριζα, δεν εκφράστηκε ούτε ο κινηματικός χώρος, που ήταν και ο κύριος στόχος της ηγεσίας και της πολιτικής της καμπάνιας. Σε αυτό συνέβαλε η θολούρα και η αμφισημία της πολιτικής γραμμής, προκειμένου να μπορέσει να καλύψει αντικρουόμενες - σύμφωνα με κάποιους - πολιτικές αναφορές και προσδοκίες, αλλά και τη συστημική επίθεση που δέχτηκε ο χώρος μετά το Δεκέμβρη. Η επί εξάμηνο πολυγλωσσία και γκρίνια εντός του συν (και όχι του συριζα), την ώρα που το σύνολο των μμε ταύτιζαν το συριζα με τους κουκουλοφόρους, δεν ήταν δυνατό να αφήσει ανεπηρέαστο το τελικό αποτέλεσμα.

3. Η εντύπωση που επικράτησε ότι ο χώρος κινείται εκλογικά προς ένα ανεπανάληπτο ποσοστό, ενθαρρυμένη από τους δημοσκόπους που για δικούς τους λόγους έπαιζαν με τα ποσοστά, και η συνακόλουθη τοποθέτηση του πήχη ψηλά, δημιουργεί πλέον μια παγωμάρα στον κόσμο του συριζα, αλλά ενέτεινε και την έλλειψη συσπείρωσης. Φυσικά, όταν εμπιστεύεσαι τα δημοσκοπικά παιχνίδια και δεν βλέπεις τις πραγματικές τάσεις της κοινωνίας, αυτά παθαίνεις. Ποιες ήταν οι τάσεις? Τα πραγματικά εκλογικά αποτελέσματα στο χώρο των πανεπιστημίων (δασκάλων και φοιτητών), η αναιμική συμμετοχή του κόσμου της εργασίας στις απεργίες, ο καθορισμός της πολιτικής ατζέντας από τα μμε προς το άκρο δεξιά του πολιτικού φάσματος, η συντηρητική αναδίπλωση της κοινωνίας των νοικοκυραίων μετά το δεκέμβρη, ο αφοπλισμός των διεκδικήσεων εν μέσω «κρίσης» (σε αυτό συνέβαλε και η αριστερά με την παρατεταμένη κρισιολογία της) κ.α.

Τι πρέπει να γίνει ?

Μάλλον αυτό που δεν έγινε μετά το αποτέλεσμα του 2007.

Να διαμορφωθεί ο συριζα «από τα κάτω» :

Να γειωθεί στις γειτονιές, να πατήσει στις ανάγκες του κόσμου της εργασίας, να προωθήσει την κοινωνική διεκδίκηση, να συμβάλλει στην συλλογικότητα και την αυτό-οργάνωση, να αναδείξει τον πολιτισμό της αριστεράς, πέρα από τη μονολιθικότητα και σε σύγκρουση με τη συντηρητική αναδίπλωση της ηγεσίας του κκε.

Οι χιλιάδες «χύμα» κόσμου της αριστεράς, που συγκεντρώθηκαν στο Φάληρο στην πρώτη συνδιάσκεψη του συριζα, μετά τις εκλογές του 2007, για πρώτη φορά μετά από είκοσι χρόνια, απαιτούσαν να συμβάλουν στη συνδιαμόρφωση του πόλου της σύγχρονης – κινηματικής – ριζοσπαστικής αριστεράς και όχι να αποτελέσουν χειροκροτητές των επιλογών της ηγεσίας, ή των διαπραγματεύσεων μεταξύ των συνιστωσών του συριζα.

Αυτό το νόημα είχε πάντα η στράτευση σε αυτή την αριστερά : πολιτική από εμάς για εμάς, και για όσους έχουν τις ίδιες ανάγκες με εμάς.

Αυτό πρέπει να γίνει έστω και τώρα, έστω και με πολύ χειρότερες συνθήκες απ’ ότι τότε. Αν χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για το συριζα ήταν αυτή, και όχι η δημοσκοπική φούσκα του 17% και της συνεργασίας με το πασοκ που απαιτούσε το σύστημα.

Πρασσάς Γιώργος - «οπαδός» συριζα - Πάτρα

Ευρωεκλογές και Αριστερά

Δεν γίνεται να παραπονιόμαστε ότι δεν γίνεται διάλογος στις τηλεοράσεις κι εμείς να μένουμε βουβοί. Ούτε και να παραπέμπουμε την κριτική ή την αυτό-κριτική μας για αργότερα, διότι τώρα σαν «ατσάλινο τείχος» θα πρέπει να δώσουμε τη μάχη των εκλογών. Και μάχη να δοθεί και κουβέντα να γίνει. Άλλωστε, μόνο με την ειλικρινή συζήτηση μπορεί να μας πιστέψει και κανένας άνθρωπος. Οι ευρωεκλογές δεν είναι μόνο μία ψήφος στην κάλπη την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου, αλλά κυρίως αφορμή για συζήτηση. Συζήτηση, για όσα προηγήθηκαν αλλά και για όσα θα έρθουν. Συζήτηση για όσα κάναμε ως αριστερά, αλλά και για όσα παραλείψαμε ή κάναμε λάθος, όπως και για όσα θα κάνουμε.

1. Το πρώτο ζήτημα που πρέπει να συζητηθεί είναι γιατί η αριστερά – και αναφέρομaστε στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ – δεν φαίνεται να μπορεί να εκφράσει την κρίση που δικομματισμού στην κάλπη και πραγματικά να εμβολίσει το πολιτικό σκηνικό.
Είναι σαφές, ως φαίνεται και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, ότι τα μαντριά των μεγάλων κομμάτων δε σφαλίζουν. Κάποιοι, από αυτούς που νόμιζαν για πρόβατα, δραπετεύουν. Ωστόσο, αυτοί οι δραπέτες που κάποτε μίλαγαν υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα πια δε μιλάνε. Και δεν μιλάνε ούτε και υπέρ της υπόλοιπης αριστεράς. Τα εκλογικά ποσοστά της αριστεράς φαίνεται να ανεβαίνουν, αλλά χωρίς να εμπνέουν οποιαδήποτε ανησυχία για το πολιτικό σύστημα. Αυτή είναι η αλήθεια!

Κάποιοι θα βιαστούν να πουν ότι αυτοί που δραπέτευαν από το δικομματισμό και κινούνταν προς τ’ αριστερά δεν ήταν ποτέ «δικοί μας πραγματικά». Τότε όμως, τι μας νοιάζει κι αν ο δικομματισμός περνάει κρίση; Κρίση του δικομματισμού δεν σημαίνει αλλαγή της κοινωνικής συμπεριφοράς και έκφραση της λαϊκής θέλησης μέσα από μαζικά αντικαπιταλιστικά κινήματα. Δεν γίνεται ξαφνικά ο κόσμος κοινωνικά αριστερός. Κρίση του δικομματισμού σημαίνει αδυναμία πολιτικής έκφρασης ενός κόσμου μέσα από το σύστημα των δύο μεγάλων κομμάτων. Και εκεί καλείται η αριστερά να δώσει απάντηση. Αν μπορεί …

2. Ένα δεύτερο μεγάλο ζήτημα που αφορά το μετεκλογικό πολιτικό τοπίο έχει να κάνει με το ζήτημα της ενότητας της αριστεράς. Θα μπορέσουν μετά τις εκλογές να βαθύνουν τα ενωτικά εγχειρήματα της αριστεράς; Θα μπορέσουν να αποκτήσουν νέα ορμή ή θα βυθιστούν σε ένα εσωκομματικό ξεκαθάρισμα;

Το αίτημα της ενότητας αγκαλιάστηκε από τον κόσμο της αριστεράς και όσοι ακολούθησαν το εγχείρημα επιβραβεύτηκαν και εκλογικά. Μάλιστα, η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ βρήκε και μιμητές. Ενώθηκαν και μικρότερα κομμάτια της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς για να φτιάξουν τον «μικρό – ΣΥΡΙΖΑ», την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με ειλικρίνεια ευχόμαστε να επιβραβευθεί κι αυτή με τη σειρά της και στην κάλπη. Ο μόνος σχηματισμός της αριστεράς που «κάηκε στο χυλό, και φυσάει, ακόμα, το γιαούρτι», είκοσι χρόνια μετά τον ενιαίο ΣΥΝ, είναι το ΚΚΕ, που συνεχίζει με σταθερότητα την πορεία προς το αδιέξοδο: να μεγαλώνει λίγο, να διασπάται και να ανασυγκροτείται, με τον ίδιο πάντα σισύφειο τρόπο.
Οι ευρωεκλογές είναι σημαντικές για το ενωτικό εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Όταν σε έναν πολιτικό σχηματισμό υπάρχουν αντιθέσεις, μία εκλογική μάχη μπορεί είτε να τις οδηγήσει «κάτω από το χαλί», αν είναι επιτυχημένη, είτε να τις οξύνει και ενδεχομένως να τις στρεβλώσει αν είναι αποτυχημένη. Και στον ΣΥΡΙΖΑ αντιθέσεις υπάρχουν και εκφράστηκαν με διάφορες αφορμές. Ακόμα και με την συγκρότηση της εκλογικής λίστας. Όπως εξάλλου και στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Το ζητούμενο είναι οι αντιθέσεις αυτές - ανεξάρτητα από το όποιο εκλογικό αποτέλεσμα - να μπορέσουν να επιλυθούν και να δημιουργήσουν νέες συνθέσεις και να βαθύνουν την ενότητα της αριστεράς. Έτσι κι αλλιώς,, ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές θα κληθεί να αποδείξει ότι μπορεί να είναι ένας πολυσυλλεκτικός πολιτικός οργανισμός που περιέχει διαφορετικά ρεύματα και τάσεις και διαθέτει την ωριμότητα να επιδεικνύει ικανότητα πολιτικής σύνθεσης και να μετασχηματίζεται. Μένει να το δούμε στην πράξη…

3. Το τρίτο ζήτημα έχει να κάνει με μία τάση που διαφαίνεται κυρίως σε ένα ριζοσπαστικό κομμάτι της νεολαίας να μην επιθυμεί πολιτική εκπροσώπηση από τους σχηματισμούς της αριστεράς τόσο σε πολιτικό όσο και σε συνδικαλιστικό επίπεδο.

Ένα τέτοιο ρεύμα εκφράσθηκε στις προηγούμενες φοιτητικές εκλογές. Η φοιτητική αριστερά δεν κατάφερε να πείσει ούτε ότι είναι η «συνέχεια» του Δεκέμβρη, ούτε ότι ο Δεκέμβρης ντε και καλά θα πρέπει να εκφραστεί στην κάλπη. Έτσι, «διατήρησε τον κύριο όγκο των δυνάμεων της», κερδίζοντας σε ποσοστά κυρίως λόγω της αποχής. Σήμερα, η νεολαία δεν συγκροτείται ως κοινωνική δύναμη μέσα από την ιδεολογία και τις πολιτικές πρακτικές της παραδοσιακής αριστεράς,. Και κυρίως δεν “πολιτεύεται” με τους όρους με τους οποίους αντιλαμβάνεται η Αριστερά την πολιτική παρέμβαση.

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης μας ενώνει...

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης έφυγε χθες μετά από σκληρό αγώνα για την υγεία του. Η κηδεία του θα γίνει σήμερα Τετάρτη 27/05/2009 στις 6μμ στο Νεκροταφείο της Καλλιθέας. Από τα πιο ενδιαφέροντα κείμενα που διαβάσαμε για τον Μ. Π. αυτές τις μέρες ήταν η ανακοίνωση των "ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΠΡΑΣΙΝΩΝ", γι αυτό και την αναδημοσιεύουμε:

ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Οι Οικολόγοι Πράσινοι εκφράζουν τη βαθειά τους θλίψη για το θάνατο του Μιχάλη Παπαγιαννάκη επισημαίνοντας ότι είναι μια μεγάλη απώλεια και για τον κόσμο της οικολογίας. Η κριτική Αριστερά, η Οικολογία, η πολιτική αλλά και η κοινωνία έχασαν έναν υπέροχο συνάνθρωπο και συνεργάτη, έναν αγωνιστή με ξεχωριστό πολιτικό ήθος, ευαισθησία και μαχητικότητα, τολμηρό στις απόψεις του. Πάντα ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης υπήρξε ένας ενεργός πολίτης, Πολλοί από εμάς πορευτήκαμε με τον Μιχάλη Παπαγιαννάκη μαζί σε κοινούς αγώνες για το περιβάλλον και για μια σειρά ευαίσθητα θέματα της ελληνικής κοινωνίας αλλά και για μια πιο κοινωνική, οικολογική και δημοκρατική Ευρώπη. Σε τελευταία ανάλυση ο Μιχάλης Παπαγιανάκης ήταν ένας ευρωπαίος πολίτης που αγαπούσε τη χώρα του αλλά αγωνίζονταν και για το κοινό ευρωπαϊκό σπίτι. Στέλνοντας το τελευταίο αντίο στον Μιχάλη Παπαγιαννάκη επισημαίνουμε ότι ήταν από τους πρώτους Έλληνες πολιτικούς που μίλησε για την Οικολογία στην Ελλάδα. Η κοσμοπολίτικη οξυδέρκεια του και η υπεράνω μικροκομματικού συμφέροντος νηφαλιότητα του, θα μας λείψει, ειδικά αυτούς τους περίεργους καιρούς. Εκφράζουμε τη βαθιά μας θλίψη στους οικείους του και στους συνεργάτες του.

Η Εκτελεστική Γραμματεία των Οικολόγων Πράσινων

Όμως, ανάμεσα στα κείμενα που γράφτηκαν για τον Μ. Παπαγιαννάκη αυτό τον καιρό, εκείνο που αξίζει να διαβαστεί είναι το κείμενο του “ιού”, από το οποίο δημοσιεύουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα:

ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ & ΤΗΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

...Οσοι έχουν παρακολουθήσει τις πιο πρόσφατες διεργασίες στο χώρο του Συνασπισμού και τη φιλολογία για το ενδεχόμενο προσέγγισης με το ΠΑΣΟΚ θα εκπλαγούν μόλις μάθουν ότι στις 12/4/91 η σχετική συζήτηση στον ενιαίο Συνασπισμό είχε εντελώς διαφορετική εικόνα απ’ αυτή που φαντάζονται. Ο Παπαγιαννάκης υποστήριζε ότι δεν είναι το μείζον θέμα της συγκυρίας η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, ενώ ο Φλωράκης δήλωνε ότι πρέπει να προωθηθεί η πολιτική συνεργασία και η Παπαρήγα συμφωνούσε υπέρ της συνεργασίας, αλλά χωρίς να τεθεί η αριστερά σε θέση άμυνας!

Σήμερα γνωρίζουμε ότι πολλοί από εκείνους που κατηγορούσαν επί χρόνια τον Παπαγιαννάκη για τις «δεξιές» και «φιλοπασοκικές» του τάσεις έχουν στραφεί προς εκείνες τις κατευθύνσεις που υποτίθεται ότι καταπολεμούσαν, ενώ εκείνος έμεινε μέχρι τέλους πιστός στις θέσεις του για την αυτονομία της Αριστεράς. Στις 5/4/93 ο Μίμης Ανδρουλάκης παραιτήθηκε από κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Συνασπισμού, τον οποίο χαρακτήρισε «εκφυλισμένο πολιτικό σχηματισμό» και επιτέθηκε στον Παπαγιαννάκη: «Δεν μπορώ να εκπροσωπώ στη βουλή τις δεξιές απόψεις του Μιχάλη Παπαγιαννάκη». Ο Μιχάλης αρκέστηκε σε έναν προφητικό αποχαιρετισμό: «Το πολιτικό άλμα του Μίμη Ανδρουλάκη είναι δική του υπόθεση. Ωρα καλή στην πρύμνη του και αέρα στα πανιά του»....

ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ

..Σ’ αυτά τα ζητήματα οι θέσεις που διατύπωνε ο Παπαγιαννάκης μοιάζουν σήμερα προφητικές. Στις 6/11/92, διαχωρίζοντας τη θέση του από το κόμμα του πρότεινε (μαζί με τον Λεωνίδα Κύρκο) να δεχτεί η Ελλάδα μια ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για την ΠΓΔΜ («Μακεδονική Δημοκρατία του Βαρδάρη»), κάτι που αποτελεί σήμερα την πεμπτουσία της περήφανης εξωτερικής πολιτικής, αλλά τότε αντιμετωπιζόταν περίπου ως προδοσία. Εκείνος που αντέδρασε περισσότερο στην πρόταση αυτή από τον τότε Συνασπισμό ήταν ο Μίμης Ανδρουλάκης...

όλο το κείμενο είναι εδώ: ΕΝΑΣ ΕΞΤΡΕΜΙΣΤΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ Ο δικός μας Μιχάλης

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι...

24/02/2000

Συνέντευξη Τύπου του ΣΥΝ και των "Οικολόγων-Εναλλακτικών" για την ανακοίνωση της εκλογικής τους συνεργασίας

Κοινή συνέντευξη Τύπου έδωσαν ο Πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Ευρωβουλευτής Μιχάλης Παπαγιαννάκης και οι Αναστασία Ανδρεαδάκη, πρώην βουλευτής, Νίκος Ηλιόπουλος και Γιάννης Σχίζας, εκπρόσωποι των "Οικολόγων- Εναλλακτικών".

Στη συνέντευξη Τύπου ανακοινώθηκε η εκλογική συνεργασία του ΣΥΝ με τους "Οικολόγους Εναλλακτικούς. Σε εκείνες τις εκλογές ο ΣΥΝ πήρε 3.2% και 219.880 ψήφους. Όλη η συνέντευξη είναι δημοσιευμένη εδώ:[Συνέντευξη]

…Επειδή η Ευρώπη φέρει το όνομα μιας μετανάστριας από τη Φοινίκη που έπεσε θύμα βιασμού…

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών με τους μετανάστες, καταγράφουν μια σημαντική εξέλιξη, που ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όλες της τις πλευρές: Την συγκρότησή τους σε κοινωνική δύναμη, χειραφετημένη από τους διαμεσολαβητές των κοινοτήτων και της αριστεράς. Μια κοινωνική δύναμη που δεν έχει αναστολές να συγκρουστεί με τους μπάτσους στο κέντρο της Αθήνας, να σαπίσει στο ξύλο φασίστες που βρίσκει στην Ομόνοια, να διαμαρτυρηθεί έξω από το Αστυνομικό τμήμα στον Άγιο Παντελεήμονα. Το κοράνι δεν ήταν παρά η αφορμή...

Η κυβέρνηση προσπαθεί να εντάξει αυτή την κοινωνική σύγκρουση στο προεκλογικό κλίμα. Εκμεταλλεύεται τα ξενοφοβικά χαρακτηριστικά που κυριαρχούν στην ελληνική κοινωνία για να μαζέψει ψήφους. Οι αντίπαλοί της παραμένουν άφωνοι για να μην χάσουν ψήφους. Ακόμα και το ΚΚΕ, όπως και τον Δεκέμβρη.

Ο τίτλος είναι δανεισμένος από την επιστολή του συγγραφέα Β. Αλεξάκη στον Αλέξη Τσίπρα με τίτλο: Γιατί συμμετέχω στο ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ

Τηλεοπτικό σποτ ΣΥΡΙΖΑ / Ευρωεκλογές 2009 from SYRIZA on Vimeo.

ΤΖΟΥΛΙΑΝΙ Τζουλιάνο, Συνδικαλιστής, Ιταλός

Γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1938, δούλεψε στον χώρο των εκδόσεων και στη συνέχεια για τριάντα χρόνια ήταν συνδικαλιστικό στέλεχος στη CGIL (Γενική Συνομοσπονδία Ιταλών Εργαζομένων). Μετά τη δολοφονία του γιου του Κάρλο, στις διαδηλώσεις της Γένοβα τον Ιούλη του 2001, η κύρια προσπάθεια της ζωής του είναι η αναζήτηση της αλήθειας και της δικαιοσύνης για αυτό το τραγικό γεγονός.

ΧΑΜΠΙΠ Διλέκ, Kοινωνιολόγος, Θράκη

Απόφοιτη του Τμήματος Κοινωνιολογίας της σχολής Καλών Τεχνών και Επιστημών του Πανεπιστημίου του Βοσπόρου. Εργάζεται στο Δημιουργικό Εργαστήριο Νέων (ΔΕΝ) Κομοτηνής του Κέντρου Στήριξης Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων.

ΤΑΧΤΑΛΙΔΟΥ Ντίνα, συνδικαλίστρια, πρόεδρος συνδικάτου Ιματισμού - Κλωστοϋφαντουργίας Β.Ελλάδας και αντιπρόεδρος σωματείου εργαζομένων ΜΙΝΕΡΒΑ

Είναι εργάτρια στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας - ένδυσης. Εκλέγεται για πολλά χρόνια πρόεδρος του Συνδικάτου Ιματισμού - Κλωστοϋφαντουργίας και Πλεκτικής Βόρειας Ελλάδας που έχει έδρα τη Θεσσαλονίκη. Είναι αντιπρόεδρος του εργοστασιακού σωματείου ΜΙΝΕΡΒΑ, όπου και εργάζεται 28 χρόνια. Διετέλεσε μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, ενώ εδώ και χρόνια εκλέγεται αντιπρόσωπος στη ΓΣΕΕ.

ΡΙΣΜΑΟΥΪ-ΣΙΝΟΓΛΟΥ Νόρμα, Iδ. υπάλληλος, Παλαιστίνια, μέλος του συλλόγου Alawda

Ζει και εργάζεται στην Ελλάδα από το 1991. Σπούδασε βιολόγος και βιοχημικός στο Πανεπιστήμιο του Μπείρ Ζεΐτ της κατεχόμενης Παλαιστίνης. Από μικρή ηλικία είναι μέλος της Παλαιστινιακής Αντίστασης και μέχρι σήμερα αγωνίζεται για μια κοινωνία δίκαιη και σοσιαλιστική τόσο στη Παλαιστίνη όσο στην Ευρώπη και όλο τον κόσμο. Συμμετέχει από την αρχή στο Ελληνικό Κοινωνικό Forum, είναι μέλος της γραμματείας του ΣΥΝ Χολαργού και του ΣΥΡΙΖΑ Χολαργού.

ΣΠΑΝΟΥΔΗ Δέσποινα, Oικολογικός χώρος, Πολίτες κατά του Λιθάνθρακα,κίνημα Ασωπου

Η Δέσποινα Σπανούδη είναι μητέρα τριών παιδιών, χημικός μηχανικός και μένει στη Λιβαδειά. Εργάζεται ως σύμβουλος ανάπτυξης και περιβαντολλόγος στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Ήταν υποψήφια Νομαρχιακή Σύμβουλος στο ψηφοδέλτιο «Βοιωτία των πολιτών” στις Νομαρχιακές εκλογές του 2006 και υποψήφια Βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2007. Συμμετέχει ενεργά σε κινήσεις πολιτών γύρω από θέματα περιβάλλοντος. Τα τελευταία χρόνια έχει δραστηριοποιηθεί στη συγκρότηση δικτύων στη Βοιωτία κατά της βιομηχανικής ρύπανσης και της μετατροπής της σε ενεργειακό κέντρο, στο δίκτυο για την σωτηρία Ασωπού- Ευβοϊκού, στο δίκτυο πολιτών για την προστασία του Κορινθιακού και στο πανελλαδικό δίκτυο Πολίτες κατά του Λιθάνθρακα.

ΣΑΝΚΟ Καντίτζα, Μετανάστρια β' γενιάς, σπουδάστρια

Γεννήθηκε το 1985 στο Free Town της Σιέρα Λεόνε, ήρθε στην Ελλάδα σε ηλικία 12 ετών, όπου ζει μέχρι τώρα. Πήγε στο διαπολιτισμικό γυμνάσιο της Βαρυμπόμπης και λύκειο στον σταθμό Λαρίσης. Εργάστηκε ως κομμώτρια και τώρα σπουδάζει Ψυχολογία. Δραστηριοποιείται για τα δικαιώματα των μεταναστών/ριών.

ΓΙΑΜΠΟΥΡΑΝΗΣ Χρήστος, οδηγός δικύκλου (courier)

Γενικός Γραμματέας του ΣΕΤΤΕΑ (Σωματείου Εργαζομένων στις Ταχυμεταφορικές-Ταχυδρομικές Επιχειρήσεις Νομού Αττικής). Εντάχθηκε στην Αριστερά την περίοδο των Μαθητικών κινητοποιήσεων το 1990-1991. Οργανώθηκε στην Επαναστατική Αριστερά το 1992. Μέλος της ΔΕΑ (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά).

ΦΩΤΑΚΗ Στέλλα, πρόεδρος της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής σωματείου εργαζομένων με Stage

Απόφοιτος Γενικού Λυκείου και ΚΕΚ Intergration πληροφορικής και πτυχιούχος της αγγλικής γλώσσας. Εργάζεται με πρόγραμμα Stage στον Δήμο Καισαριανής και είναι πρόεδρος της προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής Σωματείου εργαζομένων με Stage.