Η ανικανότητα του Mr Bean…

Το μεγάλο επίτευγμα του Mr Bean είναι ότι  έβγαλε τους “νοικοκυρέους” εναντίον του στον δρόμο...

Tον Σεπτέμβρη, ο πρωθυπουργός ανάρτησε την παρακάτω σχόλιο στο twitter: «Καμία αυθαιρεσία δεν θα γίνεται ανεκτή στο όνομα τάχα της ελευθερίας. Γιατί ελευθερία σημαίνει οι πολίτες να κυκλοφορούν απρόσκοπτα στην πόλη τους και να χαίρονται τους δρόμους και τις πλατείες. Αυτό το δημοκρατικό δικαίωμα θα το υπερασπιστούμε με τη στήριξη όλων των Ελλήνων»

Με αυτό το πρόταγμα, ο πρωθυπουργός φαντασιωνόταν πως στο όνομα της επιβολής της “τάξης και της ασφάλειας” θα ενισχύσει το χαμένο κύρος του ελληνικού κράτους (και του πολιτικού συστήματος) στο εσωτερικό της χώρας, ανταποκρινόμενος στις ανησυχίες των νοικοκυρέων και θα σταθεροποιήσει την κυβερνητική του εξουσία.

Πράγματι την προηγούμενη περίοδο στην πολιτική σκηνή δεν υπήρξαν ενδείξεις που να δημιουργούν ανησυχίες στην ΝΔ ότι θα συναντήσει σοβαρά εμπόδια στο να υλοποιήσει τα “προγράμματά” της. Ο συσχετισμός στο πολιτικό σύστημα είναι δεδομένος, όπως αυτός διαμορφώθηκε στις τελευταίες εκλογές. Στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού η ΝΔ διαθέτει αυτοδυναμία και ισχυρή πλειοψηφία. Να είναι καλά η αξιωματική αντιπολίτευση που έκανε ότι μπορούσε για να εξασφαλίσει αυτή την αυτοδυναμία.

Επίσης, η συντηρητική στροφή της ελληνικής κοινωνίας είναι και αυτή δεδομένη…

Όμως, απέναντι σε αυτή την κοινοβουλευτική “κανονικότητα”, πριν μερικούς μήνες επισημαίναμε εδώ: (Τι είναι όμως αυτό που προκαλεί τον φόβο στο γκουβέρνο; )

Παρ’ όλα αυτά, το γκουβέρνο φαίνεται πως δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Το μέτρο που δείχνει αν ο πολιτικά κυρίαρχος κατέχει την ηγεμονία είναι το εύρος της ανεκτικότητας απέναντι στην διαφορά και η ικανότητα να την ενσωματώνει στις δικές του πολιτικές πρακτικές. Πράγματι, αυτό συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό στο κοινοβούλιο. Όμως το ζήτημα εκφεύγει από αυτά τα πλαίσια.

Ο πραγματικός αντίπαλος δεν βρίσκεται εκεί. Παραμένει “ακατονόμαστος” γιατί δεν μπορεί να ονοματοδοτηθεί εντός των πλαισίων της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπευτικότητας...

και προσθέταμε τότε, το παρακάτω σχόλιο:

Πολιτική όμως χωρίς αντιπαλότητα δεν υπάρχει: Ως αντίπαλος ταυτοποιούνται κοινωνικές συμπεριφορές που εκλαμβάνονται ότι εκφράζουν ανυπακοή ή αμφισβήτηση στα κελεύσματα της πολιτικής εξουσίας και αναζητούνται οι αντιπροσωπεύσεις τους στο πρόσωπο ενός φανταστικού κινηματογραφικού ήρωα, στην παρέα των δέκα κοριτσιών που παρέλασαν με τον δικό τους “διαφορετικό” τρόπο την 28η Οκτώβρη κλπ, κλπ...

Mε τέτοιες συνθήκες επιστρέφουμε στον μεσαίωνα. Ξεκινάει το “κυνήγι των μαγισσών”.

Που κατέληξε αυτή η μορφή κυβερνητικότητας, το είδαμε πρόσφατα στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου.

Το μεγάλο επίτευγμα του Mr Bean ήταν να βγάλει στον δρόμο τους νοικοκυρέους εναντίον του : Αυτούς που αγαπούν την ησυχία τους και θέλουν ένα ισχυρό και δυνατό κράτος για να τους την εξασφαλίζει…

Πρόκειται για ένα “ρήγμα” σε αυτή την μορφή κυβερνητικότητας, που καταγράφεται πρώτα απ’ όλα στην αναδίπλωση της κυβέρνησης και στην προσπάθειά της να καταφύγει στον “διάλογο”. Αυτό όμως καταγράφεται διαφορετικά  στην κοινωνία: ως σπάσιμο του “τσαμπουκά”. Ζητούμενο είναι αν, τώρα που έγινε η αρχή, συνεχιστεί και σε άλλα ζητήματα προκαλώντας μετατοπίσεις στους όρους με τους οποίους διαμορφώνεται η συναίνεση και γενικότερα η κοινωνική συνοχή.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι στην εποχή των μνημονίων, ζητήματα που αναδείχτηκαν σε “δευτερεύουσες αντιθέσεις” σχετικά με τα τεκταινόμενα στην πολιτική σκηνή, όπως η “χωματερή” στην Κερατέα και οι “σκουριές” στην Χαλικιδική πως σφράγισαν το γενικότερο πλαίσιο της συναίνεσης και συνέβαλαν στην αλλαγή του πολιτικού σκηνικού με το δικό τους τρόπο...

Αυτό το ζήτημα δεν αφορά μόνον τις υποτελείς κοινωνικές δυνάμεις αλλά και τις κυρίαρχες που έχουν τους δικούς τους λόγους ν’ ανησυχούν. Ένα συστατικό της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας για την διαχείριση παρόμοιων καταστάσεων είναι οι πολιτικές «διαχείρισης κινδύνων». Ο Mr Bean δέχεται πυρά και από το δικό του στρατόπεδο, γιατί η κατάσταση του ξέφυγε απ’ τα χέρια.

Πολλοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν την κατάσταση στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου με κύριο εργαλείο το τι έχουν στο μυαλό τους σχετικά με το τι είναι το “πολιτικά” ορθό για το “μεταναστευτικό”. Μερικοί καταλήγουν να εξετάζουν και τις γεωπολιτικές πλευρές του ζητήματος και άλλα ωραία παρόμοια. Όμως αυτή η προσέγγιση δεν αρκεί για την πολιτική εκτίμηση της κατάστασης όταν αυτή προσλαμβάνει τα χαρακτηριστικά του “αυτοί ή εμείς” και του “εδώ και τώρα”...

Το αρχικό αίτημα που εξέφραζε την συνισταμένη αυτών των κινητοποιήσεων ήταν “να φύγουν οι πρόσφυγες από τα νησιά”. Μετά από την κυβερνητική παρέμβαση αυτό έχει μετασχηματιστεί με μια προσθήκη: «Να φύγουν τώρα τα ΜΑΤ από τα νησιά, να φύγουν και οι πρόσφυγες» και απέκτησε συγκρουσιακά χαρακτηριστικά που δεν είχε την προηγούμενη περίοδο, με σαφή μετατόπιση της αιχμής την κυβερνητική πολιτική.

Η σύγκρουση αυτή δεν μπορεί να ανατρέψει τις κυρίαρχες πολιτικές για το μεταναστευτικό, γιατί το ζήτημα δεν περιορίζεται μόνον στην παραμονή των προσφύγων στα νησιά και στην όποια τελικά ρύθμιση γίνει σε αυτό το ζήτημα.

Μπορεί όμως, όπως γράψαμε προηγούμενα, να σπάσει τον τσαμπουκά και την αλαζονεία της Κυβέρνησης, και σε αυτή την συγκυρία αυτό είναι το σημαντικό...