Ο ιός και η στρατιωτικοποίηση της κρίσης.

Του Raúl Zibechi

Μετάφραση στα ελληνικά Καλλιόπη Ράπτη

Ο φόβος εξαπλώνεται με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα από τον κορωναϊό. Το είδαμε, με εντυπωσιακές εικόνες, κυρίως στην κινεζική επαρχία Hubei, όπου 60 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν κλειστεί σε μια περιοχή, η οποία έχει γίνει με πολλούς τρόπους παρόμοια με εκείνη που θα μπορούσε να είναι ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης υψηλής τεχνολογίας της εποχής μας. Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαν απομονωθεί εκατομμύρια υγιείς άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο.

Στη συνέχεια, ο απόλυτος έλεγχος της ελεύθερης κυκλοφορίας επεκτάθηκε σε ολόκληρη τη χώρα και κατόπιν εξαπλώθηκε αλλού, μέχρι να φτάσει σε μεγάλες ζώνες της ιταλικής επικράτειας. «Είναι δικαιολογημένη από το εύρος των απειλών για την παγκόσμια υγεία μια τόσο δραστική αντίδραση;» αναρωτιέται ο Vageesh Jain, γιατρός στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου σε άρθρο που γράφτηκε για το BBC.

Το Ευρωπαϊκό Εργαστήριο Πολιτικής Πρόβλεψης ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζουμε ένα νέο κοινωνικό μοντέλο διαχείρισης κρίσεων, το οποίο μπορεί επίσης να βασίζεται στη συναίνεση της Δύσης. Ο Raúl Zibechi, σε πλήρη συμφωνία με τον Giorgio Agamben, διαπιστώνει κάποιες συνέπειες από την οπτική γωνία των αντι-συστημικών κινημάτων. Η Κίνα είναι η μελλοντική ηγεμονική δύναμη στον πλανήτη και οι μορφές ελέγχου που εφαρμόζει έχουν μεγάλο ενδιαφέρον και χρησιμότητα για τις κυρίαρχες τάξεις κάθε χώρας.

Δεν πρόκειται μόνο για την περίπτωση άλλων μελλοντικών "φυσικών" επιδημιών ή καταστροφών, αλλά κυρίως για την αντιμετώπιση των μεγάλων κοινωνικών εκρήξεων, ικανών να προκαλέσουν καταστροφικές πολιτικές κρίσεις για εκείνους που κυριαρχούν στους πληθυσμούς οι οποίοι ενδέχεται να επαναστατήσουν, όπως συνέβη πρόσφατα στη Χιλή και τον Ισημερινό. Σε αυτή την πολύ πιο ανησυχητική ανάγνωση, η επιδημία γίνεται μια τεράστια άσκηση, ένα εργαστήριο κοινωνικής μηχανικής, το οποίο αρχίζει με τη στρατιωτικοποίηση των κρίσεων σε κάθε τόπο και σε ολόκληρη την κοινωνία. Δεν ξέρουμε πού μπορεί να καταλήξει αυτό ή πώς θα το αντιμετωπίσουν.

Πρέπει να επιστρέψουμε στην εποχή του ναζισμού και του σταλινισμού, πριν από περίπου έναν αιώνα, για να βρούμε παραδείγματα τόσο εκτεταμένου ελέγχου του πληθυσμού όσο εκείνα που λαμβάνουν χώρα στην Κίνα με το πρόσχημα του κοροναϊού. Ένα γιγαντιαίο στρατιωτικό πανοπτικόν, το οποίο περιορίζει τον πληθυσμό, αναγκάζοντάς τον να ζει κλειδωμένος και υπό διαρκή επιτήρηση. Οι εικόνες της καθημερινής ζωής που μας φθάνουν από μεγάλες περιοχές της Κίνας, όχι μόνο από την πόλη του Wuhan και την επαρχία Hubei, όπου ζουν 60 εκατομμύρια άνθρωποι, δίνουν την εντύπωση ενός τεράστιου υπαίθριου στρατόπεδου συγκέντρωσης εξαιτίας της επιβολής καραντίνας για όλους τους κατοίκους.

Ερημωμένες πόλεις από όπου διέρχεται μόνο το προσωπικό ασφαλείας και υγείας. Μετράται η θερμοκρασία για κάθε άτομο που εισέρχεται σε ένα σούπερ μάρκετ, στα εμπορικά κέντρα και τα οικιστικά συγκροτήματα. Εάν υπάρχουν μέλη μιας οικογένειας σε καραντίνα, μόνο ένας από αυτούς έχει το δικαίωμα να βγαίνει κάθε δύο ημέρες για να αγοράσει τρόφιμα.

Σε ορισμένες πόλεις, όσοι δεν χρησιμοποιούν μάσκες μπορεί να καταλήξουν στη φυλακή. Συνιστάται η χρήση γαντιών μίας χρήσης και μολύβια για την πίεση των κουμπιών του ανελκυστήρα. Οι πόλεις της Κίνας μοιάζουν με πόλεις-φαντάσματα, μέχρι που, σχεδόν, δεν συναντάς ανθρώπους στο δρόμο στην πόλη Γουχάν.

Η συνηθισμένη πρακτική στην ιστορία είναι να απομονώνονται οι μολυσμένοι άνθρωποι, ποτέ δεν έχουν απομονωθεί εκατομμύρια υγιείς άνθρωποι με αυτόν τον τρόπο. Ο Vageesh Jain, ένας γιατρός και ακαδημαϊκός στο Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Παγκόσμιας Υγείας του Λονδίνου, αναρωτιέται: "Υπάρχει δικαιολογία για μια τέτοια δραστική αντιμετώπιση; Τι συμβαίνει με τα δικαιώματα των υγιών ανθρώπων; ".

Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, κάθε άτομο που έχει μολυνθεί από κοροναϊό μπορεί να μολύνει δύο άτομα ακόμα, ενώ ένας ασθενής ιλαράς μπορεί να μολύνει μεταξύ 12 και 18. Για το λόγο αυτό, ο Jain διαβεβαιώνει, ότι πάνω από το 99,9% των κατοίκων της επαρχίας Hubei δεν είναι μολυσμένο και ότι " η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που παγιδεύεται στην περιοχή δεν είναι άρρωστη και είναι απίθανο να μολυνθεί ".

Το Δελτίο 142 του Ευρωπαϊκού Εργαστηρίου Πολιτικής Πρόβλεψης (LEAP) έκανε αυτήν την παρατήρηση: «Η Κίνα εξαπέλυσε ένα σχέδιο έκτακτης ανάγκης, πρωτόγνωρου μεγέθους, μετά από μόλις 40 θανάτους σε πληθυσμό ενός δισεκατομμυρίου και 200 χιλιάδων ανθρώπων, γνωρίζοντας ότι η γρίπη σκοτώνει 3.000 άτομα στη Γαλλία κάθε χρόνο». Το 2019, η γρίπη σκότωσε 40.000 ανθρώπους στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η ιλαρά σκοτώνει 100.000 ανθρώπους το χρόνο παγκοσμίως και επηρεάζει μισό εκατομμύριο.

Το LEAP υποστηρίζει ότι αντιμετωπίζουμε ένα νέο κοινωνικό μοντέλο διαχείρισης των κρίσεων, το οποίο μπορεί να υπολογίζει στη συγκατάθεση της Δύσης. Η Ιταλία ακολούθησε αυτό το μονοπάτι απομονώνοντας δέκα περιοχές με 50.000 κατοίκους, όταν υπήρχαν μόνο μερικές δεκάδες άνθρωποι που είχαν πληγεί από τον ιό.

Η Κίνα ασκεί έναν εξελιγμένο έλεγχο του πληθυσμού, από την βίντεο-παρακολούθηση με 400 εκατομμύρια κάμερες στους δρόμους μέχρι το σύστημα «σημείων κοινωνικής πίστης», με τα οποία ρυθμίζει τη συμπεριφορά των πολιτών. Ο έλεγχος τώρα πολλαπλασιάζεται, συμπεριλαμβανομένης της επί τόπου επιτήρησης με ταξιαρχίες των «εθελοντών» πολιτών σε κάθε γειτονιά.

Θα ήθελα να κάνω μερικές σκέψεις, όχι από την άποψη της υγείας αλλά από αυτό που αφορά τη διαχείριση αυτής της επιδημίας τα αντι-συστημικά κινήματα.

Η πρώτη είναι ότι, καθώς η Κίνα είναι η μελλοντική παγκόσμια ηγεμονική εξουσία, οι πρακτικές του κράτους της απέναντι στον πληθυσμό αποκαλύπτουν τον τύπο της κοινωνίας που οι ελίτ θέλουν να οικοδομήσουν και να προτείνουν στον κόσμο. Οι μορφές ελέγχου που εφαρμόζει η Κίνα είναι εξαιρετικά χρήσιμες για τις κυρίαρχες τάξεις ολόκληρου του πλανήτη, προκειμένου να κρατήσουν στο περιθώριο τους από κάτω, σε περιόδους όπου τον καπιταλισμό συνταράσσουν βαθιοί και ορμητικοί, οικονομικο-κοινωνικοί και πολιτικοί κραδασμοί.

Η δεύτερη είναι ότι οι ελίτ χρησιμοποιούν την επιδημία ως εργαστήριο κοινωνικής μηχανικής, με σκοπό να κλείσουν στο δίχτυ τον πληθυσμό με διπλό πλέγμα, σε μακροκλίμακα και σε μικροκλίμακα, συνδυάζοντας τον σχολαστικό έλεγχο σε τοπική κλίμακα με έναν άλλο, γενικό και εκτεταμένο ως λογοκρισία στο Διαδίκτυο και βιντεο-παρακολούθηση.

Είμαστε, μάλλον, αντιμέτωποι με μια μελετημένη πρόβα για το τι θα εφαρμοστεί σε κρίσιμες καταστάσεις, όπως οι φυσικές καταστροφές ή το τσουνάμι και οι σεισμοί. Τι θα εφαρμοστεί, κυρίως, απέναντι στις μεγάλες κοινωνικές εκρήξεις, οι οποίες, εν δυνάμει, μπορεί να προκαλέσουν καταστροφικές πολιτικές κρίσεις για τους από πάνω. Με λίγα λόγια, οι ελίτ προετοιμάζονται για ενδεχόμενες προκλήσεις, που θα αμφισβητήσουν την κυριαρχία τους.

Η τρίτη σκέψη είναι ότι εμείς δεν γνωρίζουμε ακόμα πώς θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε αυτούς τους ισχυρούς μηχανισμούς ελέγχου μεγάλων πληθυσμών, μηχανισμοί που συνδυάζονται με τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας ενόψει των ταραχών και των εξεγέρσεων, όπως συμβαίνει π.χ. στον Ισημερινό.