Μιγκέλ Ουρμπάν, ευρωβουλευτής του Podemos: Ο Τσίπρας εγκαταλείπει τον ΣΥΡΙΖΑ

Από το publico.es. Αναδημοσίευση μετάφρασης  της  Κατερίνας Σεργίδου

Στην Ελλάδα συνεχίζεται να γράφεται η ιστορία της Ευρώπης. Οι εξελίξεις επιταχύνονται μπροστά στην υπογραφή του τρίτου πακέτου στήριξης, που πρόκειται όχι μόνο για ένα μνημόνιο αλλά για μια εξευτελιστική ανακωχή σε έναν οικονομικό πόλεμο του οποίου βασικό θύμα συνεχίζει να είναι ο λαός.

Ο πρω­θυ­πουρ­γός της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρας, απο­φά­σι­σε να προ­κη­ρύ­ξει εκλο­γές πριν από τη σύ­γκλη­ση συ­νε­δρί­ου, επι­βάλ­λο­ντας τη συμ­φω­νία με την τρόι­κα, χωρίς καμιά συ­ζή­τη­ση στις γραμ­μές του ίδιου του του κόμ­μα­τος, όπως απο­δει­κνύ­ε­ται και από τη πα­ραί­τη­ση του γε­νι­κού γραμ­μα­τέα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ Τάσου Κο­ρω­νά­κη. Με αυτό τον τρόπο ο Τσί­πρας εν­θαρ­ρύ­νει εμ­μέ­σως μια από τις με­γα­λύ­τε­ρες νίκες της Τρόι­κα: την διά­λυ­ση του σχε­δί­ου Συ­ρι­ζα, της κύ­ριας δη­λα­δή δύ­να­μης στην Ευ­ρώ­πη, ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα.


Οι δικοί μας δεν είναι πάντα αλάν­θα­στοι. Δεν μπο­ρού­με πάντα να συμ­μορ­φω­νό­μα­στε με αυτά που κά­νουν οι φίλοι. Μπο­ρού­με να χά­σου­με μια μάχη και έχου­με δι­καί­ω­μα να κά­νου­με λάθος αλλά δε μπο­ρού­με να χει­ρο­κρο­τά­με και να απο­δε­χό­μα­στε πάντα τη δια­χεί­ρη­ση ενός προ­γράμ­μα­τος και κά­ποιων μέ­τρων που το μόνο που μπο­ρούν να κά­νουν είναι βλά­ψουν το λαό μας και να κα­τα­στή­σουν αδύ­να­τη την πο­λι­τι­κή που υπε­ρα­σπι­ζό­μα­στε σε μα­κρο­πρό­θε­σμο επί­πε­δο. Όπως έλεγε ο Μα­νό­λο Μο­νε­ρέο σε ένα πρό­σφα­το άρθρο: «Για να κα­τορ­θώ­σουν όχι μόνο να νι­κη­θεί αλλά να ητ­τη­θεί κατα κρά­τος ένα λαικό υπο­κεί­με­νο , είναι απα­ραί­τη­το να εν­σω­μα­τώ­σουν τους αρ­χη­γούς του, την ηγε­σία του. Με αυτό τον τρόπο στο­μώ­νει η ελ­πί­δα, καλ­λιερ­γεί­ται η απαι­σιο­δο­ξία και στο τέλος «απο­δει­κνύ­νε­ται» «ότι όλοι ίδιοι είναι», «ότι όλοι μπο­ρούν να εξα­γο­ρα­στούν», «ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή στο υπάρ­χον».

Η υπο­χώ­ρη­ση του Τσί­πρα μπο­ρεί να απο­δό­σει μόνο σε βρα­χυ­πρό­θε­σμο και με­σο­πρό­θε­σμο επί­πε­δο, όμως με το που θα αρ­χί­σουν να γί­νο­νται γνω­στές και να βιώ­νο­νται οι συ­νέ­πειες αυτών που υπο­γρά­φη­καν, υπάρ­χει ο κίν­δυ­νος μιας με­γά­λης πτώ­σης του ηθι­κού. Όχι μόνο για τον ελ­λη­νι­κό λαό στον οποίο εκ­πέ­μπε­ται το μή­νυ­μα του «δεν γί­νε­ται», αλλά επί­σης θα απο­τε­λέ­σει κακό προη­γού­με­νο για όποιον άλλο λαό απο­φα­σί­σει να αμ­φι­σβη­τή­σει την υπάρ­χου­σα εξου­σία μέσα στην Ευ­ρω­παι­κή Ένωση.

Η στρα­τη­γι­κή του Τσί­πρα εκ του απο­τε­λέ­σμα­τος, απο­δεί­χτη­κε λαν­θα­σμέ­νη και ατε­λής. Στην δια­πραγ­μά­τευ­ση με ένα τέρας όπως είναι η τρόι­κα δεν μπο­ρείς να πη­γαί­νεις μόνο με με­γά­λα επι­χει­ρή­μα­τα, με­γά­λες προ­τά­σεις τε­χνι­κά εφι­κτές, ούτε με γε­νι­κές επι­κλή­σεις στη δη­μο­κρα­τία που στη πράξη απο­τε­λούν μια άγνω­στη γλώσ­σα για τους αυ­ταρ­χι­κούς τε­χνο­κρά­τες που ηγού­νται αυτού του πράγ­μα­τος που ονο­μά­ζε­ται Ευ­ρω­παι­κή Ένωση. Υπάρ­χει μια φράση του Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη που απο­τυ­πώ­νει τέ­λεια τη στάση της Τρόι­κα κατά τη διάρ­κεια των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων. «Ο μόνος τους στό­χος ήταν να μας εξευ­τε­λί­σουν». Η ελ­λη­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση κλή­θη­κε να δώσει μια αυ­θε­ντι­κή από­δει­ξη αντο­χής, στο επί­πε­δο της πο­λι­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Ο πραγ­μα­τι­κός στό­χος δεν ήταν η επί­τευ­ξη μιας ικα­νο­ποι­η­τής συμ­φω­νί­ας αλλά η υπο­τα­γή της πρώ­της δύ­να­μης ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα σε μια ευ­ρω­παι­κή χώρα , που κα­τά­φε­ρε να φτά­σει μέχρι την κυ­βέρ­νη­ση. Μπρο­στά σε αυτή την κα­τά­στα­ση, μια δι­πλω­μα­τι­κή στρα­τη­γι­κή το μόνο που θα μπο­ρού­σε να αλ­λά­ξει θα ήταν κά­ποια κόμ­μα­τα και τε­λεί­ες σε όρους που είχαν είχαν ήδη κα­θο­ρι­στεί από πριν.

Το σοφό σύν­θη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ «καμιά θυσία για το ευρώ» προει­δο­ποιού­σε ότι η προ­τε­ραιό­τη­τα ήταν η σύ­γκρου­ση με τις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας. Ακόμα και αν η έξο­δος από το ευρώ δεν πε­ρι­λαμ­βα­νό­ταν στο πρό­γραμ­μα, το σύν­θη­μα απο­δε­χό­ταν και απα­ντού­σε στις συ­νέ­πειες μιας αδιαλ­λα­ξί­ας από την άλλη μεριά.

Τε­λι­κά το παι­χνί­δι του Τσί­πρα να μπερ­δεύ­ει τον ελ­λη­νι­κό ευ­ρω­παι­σμό με την υπο­τα­γή στο ευρώ , γύ­ρι­σε ενα­ντί­ον του σαν μπού­με­ρανγκ. Ενώ είχε ένα τόσο με­γά­λο όπλο όπως ήταν το δη­μο­ψή­φι­σμα σπα­τά­λη­σε όλη τη δη­μο­κρα­τι­κή ορμή και δύ­να­μη του λαού του, αφού δεν της έδωσε σάρκα και οστά μέσα από συ­γκε­κρι­μέ­νες απο­φά­σεις και σχέ­δια.

Η άσκη­ση της δη­μο­κρα­τί­ας απαι­τού­σε την εφαρ­μο­γή της λαι­κής εντο­λής, η οποία εκ­φρά­στη­κε τόσο με τη στή­ρι­ξη του προ­γράμ­μα­τος άμε­σης ανά­γκης της Θεσ­σα­λο­νί­κης όσο και με το δη­μο­ψή­φι­σμα το οποίο υπο­δεί­κνυε το επι­θυ­μη­τό: Το 60% του πλη­θυ­σμού είπε όχι στο μνη­μό­νιο ψη­φί­ζο­ντας μά­λι­στα όχι σε μια πολύ πιο light εκ­δο­χή του.

Αυτή η εντο­λή θα έπρε­πε να έχει με­τα­φρα­στεί στην πρα­κτι­κή εφαρ­μο­γή των ερ­γα­λεί­ων της πο­λι­τι­κής οι­κο­νο­μί­ας του κρά­τους. Με άλλα λόγια συ­γκε­κρι­μέ­να μέτρα τα οποία θα προ­σα­να­το­λί­ζο­νταν σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Ναι υπήρ­χε εναλ­λα­κτι­κή τόσο στη στρα­τη­γι­κή των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων όσο και στην πο­λι­τι­κή οι­κο­νο­μία για μετά. Αυτό είναι το πο­λύ­τι­μο μά­θη­μα που μας άφησε η «ελ­λη­νι­κή τρα­γω­δία».

Ο Τσί­πρας πα­γι­δεύ­τη­κε σε ένα μικρό αδιέ­ξο­δο δρο­μά­κι. Χωρίς κα­νέ­να άλλο σχέ­διο πέραν του να κάνει διορ­θώ­σεις στα έγ­γρα­φα του Eurogroup. Αγνό­η­σε τη δυ­να­τό­τη­τα του να βάλει σε κί­νη­ση μη­χα­νι­σμούς προ­στα­σί­ας κατά τη διάρ­κεια των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων (Παύση πλη­ρω­μών, έλεγ­χο των κε­φα­λαί­ων, ρύθ­μι­ση και πα­ρέμ­βα­ση στο τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα).

Απέρ­ρι­ψε τις διά­φο­ρες δυ­να­τό­τη­τες που θα μπο­ρού­σαν να βελ­τιώ­σουν τη θέση του στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις όπως η μο­νο­με­ρής ανα­διάρ­θρω­ση του πα­ρά­νο­μου χρέ­ους, στη­ρι­ζό­με­νος στα απο­τε­λέ­σμα­τα του ελέγ­χου. Επί­σης δεν θέ­λη­σε να ανα­λά­βει την ευ­θύ­νη της επε­ξερ­γα­σί­ας ενός σο­βα­ρού σχε­δί­ου που ακόμα και αν δεν ήταν η πρώτη του επι­λο­γή θα έδει­χνε την ικα­νό­τη­τα να πάρει πρω­το­βου­λί­ες στην πε­ρί­πτω­ση μιας ασυμ­φω­νί­ας (ανά­πτυ­ξη μιας φο­ρο­λο­γι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης, έκ­δο­ση χαρ­το­νο­μι­σμά­των και ηλε­κτρο­νι­κού χρή­μα­τος προ­ε­τοι­μά­ζο­ντας πα­ράλ­λη­λα μια νεά νο­μι­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή, βά­ζο­ντας σε λει­τουρ­γία τα απα­ραί­τη­τα οι­κο­νο­μι­κά ερ­γα­λεία για να αντι­με­τω­πι­στεί η κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης ). Τέλος δεν προει­δο­ποί­η­σε το λαό του για τις εναλ­λα­κτι­κές, ευ­και­ρί­ες και θυ­σί­ες των δια­φό­ρων πι­θα­νών σε­να­ρί­ων.

Όμως δεν θα εί­μα­στε άδι­κοι. Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ υπήρ­χαν διά­φο­ροι σχε­δια­σμοί και ο Τσί­πρας επέ­λε­ξε έναν από αυ­τούς. Ένα σχέ­διο νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νο αλλά λαν­θα­σμέ­νο και με μοι­ραί­ες συ­νέ­πειες. Ούτε θα πέ­σου­με στο λάθος να απο­δώ­σου­με άδικα ευ­θύ­νες. Η κύρια ευ­θύ­νη ανή­κει σε αυ­τούς που βρί­σκο­νται στην ηγε­σία αυτής της Ευ­ρω­παι­κής Ένω­σης, σε αυ­τούς που βρί­σκο­νται πίσω από το σύ­στη­μα του Ευρώ. Ο Τσί­πρας δεν έχει με­γα­λύ­τε­ρη ευ­θύ­νη (ούτε λι­γό­τε­ρη) από ένα πο­λι­τι­κό που εν­σαρ­κώ­νει την στρα­τη­γι­κή της ήττας.

Λέ­γο­ντας αυτό και βρι­σκό­με­νοι ήδη μπρο­στά σε μια ήττα, χρειά­ζε­ται να απο­φύ­γου­με την συ­νέ­χι­ση της. Και δυ­στυ­χώς από ότι φαί­νε­ται ο Τσί­πρας αντί να αλ­λά­ξει πο­λι­τι­κή, τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, βου­λιά­ζει όλο και πιο βαθιά σε αυτήν. Σε αυτό το πλαί­σιο , δύ­σκο­λα μπο­ρού­με να πε­ρι­γρά­ψου­με τις νέες απο­φά­σεις σαν απλά λάθη, που όπως φαί­νε­ται διαιω­νί­ζει ο πα­ραι­τη­θείς πρω­θυ­πουρ­γός. Με αυτή την έν­νοια η προ­κή­ρυ­ξη εκλο­γών πριν από το συ­νέ­δριο του πρω­θυ­πουρ­γού έχει ως ξε­κά­θα­ρο στόχο την πρό­κλη­ση μιας ρήξης μέσα στο κόμμα και την απο­φυ­γή μιας άβο­λης εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τι­κής συ­ζή­τη­σης. Έχει επί­σης σαν στόχο να δυ­σκο­λέ­ψει τις εκλο­γι­κές δυ­να­τό­τη­τες της εσω­τε­ρι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η οποία εκ­φρά­στη­κε τόσο έντο­να μετά από την υπο­γρα­φή του τρί­του πα­κέ­του στή­ρι­ξης και έχει συ­σπει­ρω­θεί γύρω από το νέο σχη­μα­τι­σμό Λαική Ενό­τη­τα.

Αυτή η με­θό­δευ­ση απο­τε­λεί μια παρα φύση χει­ρο­νο­μία, που στρέ­φε­ται ενά­ντια στην άπλε­τη δη­μο­κρα­τία στην οποία ανα­φέ­ρε­ται , εν μέρει έχο­ντας συ­νεί­δη­ση ότι μια δια­φο­ρε­τι­κή εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των θα έκανε δύ­σκο­λη την αντι­με­τώ­πι­ση αυτού του σχη­μα­τι­σμού. .

Αυτή η από­φα­ση με­ταλ­λά­σει την φύση των εκλο­γών με­τα­τρέ­πο­ντάς τις σε ένα δη­μο­ψή­φι­σμα για την δήθεν αξιο­πρέ­πεια της Ελ­λά­δας. Και λίγος κό­σμος θα ψή­φι­ζε κό­ντρα σε μια ερώ­τη­ση δια­τυ­πω­μέ­νη με αυτόν τον τρόπο. Ο ελ­λη­νι­κός λαός με μια κά­ποια πα­τριω­τι­κή κουλ­τού­ρα , πι­στεύ­ει ότι πά­λε­ψε και έκανε ότι κα­λύ­τε­ρο μπο­ρού­σε. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα βέ­βαια δεν του δό­θη­κε ούτε η ευ­και­ρία να συ­ζη­τή­σει για τις συ­νέ­πειες του νέου μνη­μο­νί­ου ούτε να ακού­σει για τις πο­λι­τι­κές και οι­κο­νο­μι­κές εναλ­λα­κτι­κές αλλά ούτε και για τις επι­πτώ­σεις αυτών. Στο τέλος αυτό που του έμει­νε σαν συ­μπέ­ρα­σμα είναι ότι δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή.

Μια δη­μο­κρα­τία χωρίς δια­βού­λευ­ση, χωρίς συ­ζή­τη­ση, χωρίς χρόνο και χωρίς μέλ­λον πάει να είναι μια πραγ­μα­τι­κή συ­ζή­τη­ση.

Ωστό­σο αυτή η αμ­φι­σβη­τί­ση­μη από­φα­ση δεν ήταν και δεν θα ήταν τόσο μη απο­δε­χτή αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είχε πα­ρα­μεί­νει το κόμμα προ-μνη­μο­νί­ου. Ακόμα και όταν βλέ­πεις την ήττα να έρ­χε­ται δεν είναι απο­δε­χτή μια συμ­φω­νία χωρίς όρους. Όταν συμ­βαί­νει αυτό τότε όλες οι εν­δεί­ξεις μας οδη­γούν σε μια πο­λι­τι­κή κα­τά­στα­ση που μπο­ρεί μόνο να κα­τα­λή­ξει σε μια νε­κρα­νά­στα­ση του Πασόκ με άλλο όνομα, και να οδη­γή­σει σε  έναν ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ζω­ντα­νό νεκρό.

Δεν είναι μόνο ότι η Ελ­λά­δα θα είναι πάνω από την εξου­σία της τρόι­κα, με τη συ­νε­χή επι­τή­ρη­ση και επί­βλε­ψη του πρου­πο­λο­γι­σμού της και με από­λυ­το έλεγ­χο στη φο­ρο­λο­γι­κή της πο­λι­τι­κή. Δεν έχει να κάνει μόνο με την πώ­λη­ση όλης της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας της Ελ­λά­δας, ούτε καν με την εκα­τμί­ευ­ση ενός νέου δα­νεί­ου όχι πε­ρισ­σό­τε­ρου από 35,000-σε πρώτη φάση- που θα εξυ­πη­ρε­τή­σει την απο­πλη­ρω­μή του χρέ­ους και τη διά­σω­ση των τρα­πε­ζών, χωρίς αυτό να ση­μά­νει ελα­φρύν­σεις για τις λαι­κές τά­ξεις στην Ελ­λά­δα.

Το μνη­μό­νιο προ­βλέ­πει πε­ρισ­σό­τε­ρες από τρεις δε­κα­ε­τί­ες πο­λι­τι­κής πε­ρι­κο­πών σε μια αυ­ξα­νό­με­νη ζή­τη­ση των δη­μό­σιων πρω­το­γε­νών πλε­ο­να­σμά­των, που στο 2018 θα πρέ­πει να έχουν φτά­σει στον στόχο του 3,5%.

Το να γίνει κάτι μια τέ­τοια συμ­φω­νία απο­δε­χτή ση­μαί­νει το τέλος οποιασ­δή­πο­τε νύξης λαι­κής κυ­ριαρ­χί­ας, ση­μαί­νει το θά­να­το της δη­μο­κρα­τί­ας στην Ελ­λά­δα, καθώς και την εμπέ­δω­ση ενός σκη­νι­κού βα­θιάς απο­γο­ή­τευ­σης  που θα υπερ­βαί­νει τα ελ­λη­νι­κά σύ­νο­ρα.

Πι­στεύ­ου­με ότι είναι απα­ραί­τη­το να δωθεί η ευ­και­ρία της συ­ζή­τη­σης σε όλο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έτσι ώστε να επι­και­ρο­ποι­ή­σει και να σχε­διά­σει μια νέα προ­γραμ­μα­τι­κή πρό­τα­ση με ένα και­νού­ριο πε­ριε­χό­με­νο. Πι­στεύ­ου­με ότι ένας ενω­μέ­νος ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα είχε τη στή­ρι­ξη του ελ­λη­νι­κού λαού μαζί με μια πρό­τα­ση που θα ήταν υπέρ των συμ­φε­ρό­ντων του, μια απα­ραί­τη­τη ενό­τη­τα δε­δο­μέ­νου του εκλο­γι­κού συ­στή­μα­τος της συ­γκε­κρι­μέ­νης χώρας.

Εκλαμ­βά­νου­με ως ανευ­θυ­νό­τη­τα το γε­γο­νός ότι ο Τσί­πρας χωρίς να έχει αντα­πο­κρι­θεί στην εντο­λή των προη­γού­με­νων εκλο­γών , τώρα αρ­νεί­ται να ακού­σει και το κόμμα του.

Κα­τα­λή­γο­ντας, συ­νε­χί­ζει να είναι έγκυ­ρη, η δέ­σμευ­ση του κό­σμου  σε εκεί­να τα σχέ­δια αντι-λι­τό­τη­τας που έλε­γαν όχι στα μνη­μό­νια. Συ­νε­χί­ζει να είναι ση­μα­ντι­κή η συ­νέ­χι­ση μιας ενό­τη­τας μέσα από ένα πο­λι­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα, που θα στη­ρί­ζει την ορ­γά­νω­ση των λαι­κών τά­ξε­ων και θα τις υπε­ρα­σπί­ζε­ται. Κα­τα­λή­γο­ντας μι­λά­με για ένα νέο  εγ­χεί­ρη­μα που επι­χει­ρεί να βάλει ένα φρένο σε αυ­τούς που με τις πε­ρι­κο­πές και την πα­ρά­δο­ση των πόρων, εξυ­πη­ρε­τούν την ελ­λη­νι­κή ολι­γαρ­χία και τις με­γά­λες οι­κο­νο­μι­κές επι­χει­ρή­σεις στην κε­ντρι­κή ευ­ρώ­πη. Αυ­τούς για των οποί­ων τα συμ­φέ­ρο­ντα δου­λεύ­ουν οι ηγε­σί­ες των ευ­ρω­παι­κών θε­σμών. Και δυ­στυ­χώς ο Τσί­πρας έχει απο­φα­σί­σει να δια­χω­ρι­στεί από αυτή την προ­σπά­θεια.