Αναρτήσεις
Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα στην παραγωγή αβεβαιοτήτων ως συστατικού στοιχείου του νεοφιλελεύθερου συστήματος διακυβέρνησης και πως σαν πρακτική παράγει προσχεδιασμένα συμβάντα μέσω των οποίων αποδομούνται/αναδομούνται οι σχέσεις εξουσίας ως σχέσεις εμπιστοσύνης και αναδιαμορφώνεται η συναίνεση στις αντεπαναστατικές μεταρρυθμίσεις της εποχής της παγκοσμιοποίησης. Όπως έχει επισημάνει ο Michel Crozier “όσοι βρίσκονται στην πηγή της αβεβαιότητας, άρχουν”. Ο Α. Τσίπρας, εφαρμόζοντας αυτή την πρακτική στην προκήρυξη ενός δημοψηφίσματος, αναδείχτηκε ο πραγματικά κυρίαρχος του παιχνιδιού. Για την πολιτική αξία αυτής της κίνησης, έχουμε αναφερθεί αναλυτικά εδώ: Η εξαγγελία του δημοψηφίσματος ως πολιτική πράξη
Όμως, ένας απρόβλεπτος εκτροχιασμός της τεχνοεπιστήμης που συγκροτεί την νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα, διατάραξε την κανονικότητα της λειτουργίας της. Αν και για την διευκρίνιση των αιτίων αυτού του “δυστυχήματος”, υπήρξε μέχρι και εισαγγελική παρέμβαση, αποσιωπήθηκε η σημασία του για την πολιτική σκηνή: Η τεράστια αστοχία των δημοσκοπήσεων ως μεθόδος πρόβλεψης για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, ακύρωσε όλους τους σχεδιασμούς των επιτελείων, που στηρίχθηκαν πάνω σε αυτές τις προβλέψεις, για να παράγουν ένα προκατασκευασμένο και διαχειρίσιμο συμβάν, στα πλαίσια της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας.
Όσο και να ψάξει ο εισαγγελέας, δεν θα βρει τους πραγματικούς λόγους του “δυστυχήματος”: Το ΟΧΙ που προέκυψε από το δημοψήφισμα, κατέγραψε μια “βουβή εξέγερση” (για την σημασία της έχουμε αναφερθεί εδώ: Μέσα πάμε καλά...), η οποία, όχι μόνον ορθώνει ισχυρούς φραγμούς στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς για μια εθνικά συναινετική λύση με το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό, αλλά υποδείχνει ότι η κατάσταση συνολικά δεν είναι διαχειρίσιμη από το υπάρχον πολιτικό σύστημα, ακόμα και αν συγκεντρώνεται μια μεγάλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία στα πλαίσια αυτής της συναινετικής πολιτικής.
Αυτό το εξεγερσιακό συμβάν έσπασε τον φόβο και ξανάφερε την ελπίδα πως “ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός”. Όπως εύστοχα επισήμανε ο Α. Τσίπρας στην κατάληξη του διαγγέλματος για το δημοψήφισμα, “τούτες τις κρίσιμες ώρες, που αναμετριόμαστε όλοι με το ανάστημα της ιστορίας μας, ο μόνος μας φόβος είναι ο φόβος. Δε θα τον αφήσουμε να μας κερδίσει. Θα τα καταφέρουμε.” Η νέα κατάσταση που διαμορφώθηκε από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, σήμερα δεν μπορεί παρά να γεμίζει με χαρά τις καρδιές των Αριστερών. Γιαυτό, όπως γράψαμε εδώ: Είμαστε χαρούμενοι και εμείς μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα!
Όμως, την ίδια στιγμή, βρεθήκαμε σε διαφορετικές θέσεις, άκρως ανταγωνιστικές: Ο Α. Τσίπρας αγωνιά να εξασφαλίσει την “συνέχεια του κράτους” και των πολιτικών του και εμείς θεωρούμε ότι αν υπογραφεί η συμφωνία με τους δανειστές, αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να μπει στον κάλαθο επικινδύνων απορριμάτων, ακατάλληλων για ανακύκλωση. Πως λοιπόν εξηγείται αυτή η αντίφαση, με δεδομένο πως θεωρούμε ότι ούτε το κυβερνητικό επιτελείο έγινε από την μια μέρα στην άλλη μια χούφτα “προδοτών” που άλλαξε στρατόπεδο, ούτε ότι εμείς γίναμε ξαφνικά “αριστεριστές” που αποζητούν εδώ και τώρα την “επανάσταση”;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, εδώ: .Να οργανώσουμε την “αντίσταση”
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου