Δεν υπάρχει επόμενη μέρα για την κυβερνητική Αριστερά...

Μερικά σχόλια στο κείμενο του Δημήτρη Ψαρρά:

Η επόμενη μέρα για την Αριστερά

Θα συμφωνήσουμε με αρκετές από τις επισημάνσεις που αναφέρονται στο κείμενο για την κατάσταση που επικρατεί στο κίνημα, στο κυβερνητικό στρατόπεδο και τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως:

1. Το φαινόμενο των “προσωπικών στρατηγικών”, δεν αφορά μόνον στην “αριστερή αντιπολίτευση” του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φαινόμενο που παρατηρείται σε όλα τα κόμματα που διαχειρίζονται κυβερνητική εξουσία και στερούνται δημοκρατίας στο εσωτερικό τους. Επίσης στην ηγετική ομάδα δεν συσπειρώνονται μόνον άτομα που εκτελούν "διατεταγμένη υπηρεσία", αλλά και  παράγοντες με προσωπικές στρατηγικές, οι οποίοι δεν αποβλέπουν μόνον στην “πολιτική επιβίωση” αλλά επεκτείνονται και στον χώρο της διαπλοκής. Αρκετά τα παραδείγματα, αλλά δεν είναι η ώρα να υποδείξουμε συγκεκριμένα πρόσωπα. Είναι ένα σύμπτωμα με μαζικά χαρακτηριστικά στο χώρο της αυτοαποκαλούμενης “πλειοψηφίας”, ευρύτερα γνωστό αλλά δύσκολα θεραπεύσιμο...


2. Πράγματι, όπως επισημαίνει το άρθρο “οι ιδέες της Αριστεράς -και πολύ περισσότερο η πρόθεση της κοινωνικής και πολιτικής ρήξης- παρέμειναν εξαιρετικά μειοψηφικές στο σύνολο του ελληνικού πληθυσμού. Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι ακόμα και μεταξύ των υποστηρικτών του «Όχι» ουδέποτε έπαψε να κυριαρχεί η επιθυμία παραμονής στην Ε.Ε. και στο ευρώ”. Όμως το “ΟΧΙ” δεν σηματοδοτεί την Αριστερά, αλλά την στάση των “από κάτω” που έχουν υποστεί τις συνέπειες των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας. Άλλο όμως απλή επιθυμία και άλλο  μονόδρομος παραμονής  στην ΕΕ, στο ευρώ.. Μονόδρομος ήταν για όσους ψήφισαν “ΝΑΙ”. Όπως και την 27 Οκτώβρη του 40, η κυρίαρχη επιθυμία του λαού ήταν να μην γίνει πόλεμος, έτσι και την μέρα του δημοψηφίσματος ήταν κυρίαρχη η επιθυμία παραμονής στην Ε.Ε. και στο ευρώ. Τότε, όταν ήρθε το τελεσίγραφο και ξεκίνησε η επίθεση των γερμανικών στρατευμάτων, το δίλημμα δεν ήταν – και δεν μπορούσε να είναι – πώς θα αποφευχθεί πάση θυσία η “ρήξη”. Τις τελευταίες μέρες της διαπραγμάτευσης, έγινε φανερό - και στον πιο δύσπιστο - ότι το πραγματικό επίδικο της διαπραγμάτευσης δεν ήταν τα “ισοδύναμα μέτρα” και και άλλα παρόμοια λογιστικά, αλλά  αν η χώρα μας επιτρέπεται να εκλέγει δημοκρατικά την κυβέρνησή της, η οποία θα δύναται να κάνει κουμάντο στα του οίκου της...

3. Με αυτά τα δεδομένα, δεν υπάρχει καμία περίπτωση “Να αποκατασταθεί η βαριά πληγωμένη τιμή της Αριστεράς” στα πλαίσια μιας κυβερνητικής διαχείρισης. Όχι  γιατί η προεδρική φρουρά και το ετερόκλητο περιβάλλον της, έχουν απεμπολήσει τις όποιες σχέσεις με την Αριστερά και το κίνημα. Αυτό είναι το τελευταίο που μετράει στην συγκεκριμένη κατάσταση. Αν υπογραφεί αυτή η συμφωνία - ακόμα και αν δεχτούμε πως το κυβερνητικό επιτελείο συσπειρώνει γύρω του ότι πιο ανιδιοτελές και ορθά σκεπτόμενο κομμάτι της Αριστεράς στην χώρα μας - δεν μπορεί να πράξει τίποτα απολύτως από κυβερνητικές θέσεις, που εκφεύγει των οδηγιών της μαφίας της ΕΕ. Η συμφωνία δεν είναι ένας “επώδυνος συμβιβασμός” αλλά μια καθεστωτική αλλαγή, που θέτει την κυβέρνηση σε αυστηρή εποπτεία από της μαφίες που διοικούν την ΕΕ, η οποία μάλιστα αποφασίζει και ποιοί θα είναι οι υπουργοί και ποιο το περιεχόμενο των διαταγμάτων που θα εισηγούνται...