ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Δευτέρα 4 Μαΐου 2015

Γ. Μηλιός: Στάση πληρωμών μέχρι τη συμφωνία με τους εταίρους



Σκάκι, όχι πόκερ!
(Ξανακερδίζοντας τον χαμένο χρόνο)

Η εντολή που έχει η κυβέρνηση από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είναι διπλή:
(α) Να σταματήσει τις πολιτικές λιτότητας, θέτοντας στο επίκεντρο τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας, (β) να εξασφαλίσει μια συμφωνία με τους δανειστές για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών του ελληνικού Δημοσίου.

Αν οι δανειστές αδιαφορούν για τη δημοκρατία και τη βούληση του ελληνικού λαού και απαιτούν τη συνέχιση της λιτότητας στην Ελλάδα (δηλαδή ζητούν από την ελληνική κυβέρνηση να αθετήσει τη βασική εντολή που της έδωσε ο ελληνικός λαός), τότε η λύση είναι μία: Καθυστέρηση των υποχρεώσεων προς τους δανειστές. Με άλλα λόγια, καθυστέρηση πληρωμών μέχρις ότου υπάρξει συμφωνία. Πάντα εντός της Ζώνης του Ευρώ, μια που η «νομισματική» υποτίμηση της αγοραστικής δύναμης και του βιοτικού επιπέδου της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι εξίσου ανεπιθύμητη με την «εσωτερική υποτίμηση».


1. Λιτότητα

Η λιτότητα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Στην επιφάνεια, λειτουργεί ως στρατηγική για τη μείωση του επιχειρηματικού κόστους. Η λιτότητα μειώνει το κόστος εργασίας του ιδιωτικού τομέα, αυξάνει τα κέρδη ανά μονάδα κόστους (εργασίας) και ως εκ τούτου αυξάνει το ποσοστό κέρδους. Συμπληρώνεται από την οικονομία στη χρήση «υλικού κεφαλαίου» και από θεσμικές αλλαγές οι οποίες ενισχύουν αφενός την κινητικότητα και τον ανταγωνισμό των κεφαλαίων και αφετέρου την ισχύ των διευθυντών στο εσωτερικό της επιχείρησης και των κατόχων χρηματοπιστωτικών τίτλων στο εσωτερικό της κοινωνίας. Όσον αφορά τη δημοσιονομική εξυγίανση, η λιτότητα δίνει προτεραιότητα σε περικοπές δημοσίων δαπανών που σημαίνουν συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας, με παράλληλη μείωση των φόρων επί του κεφαλαίου, αλλά και σταδιακή εξαφάνιση της όποιας προοδευτικότητας στον φόρο εισοδήματος.

Ωστόσο, αυτό που αποτελεί κόστος για την καπιταλιστική τάξη, συνιστά το βιοτικό επίπεδο της εργαζόμενης πλειοψηφίας της κοινωνίας. Αυτό ισχύει και για το κράτος πρόνοιας, του οποίου οι υπηρεσίες μπορούν να θεωρηθούν ως μορφή «κοινωνικού μισθού».

Είναι σαφές λοιπόν ότι η λιτότητα αποτελεί πρωτίστως μια ταξική πολιτική: Προωθεί διαρκώς τα συμφέροντα του κεφαλαίου έναντι εκείνων των μισθωτών, επαγγελματιών, συνταξιούχων, και άλλων ευάλωτων ομάδων. Σε μακροπρόθεσμη βάση στοχεύει στη δημιουργία ενός μοντέλου εργασίας με λιγότερα δικαιώματα και μικρότερη κοινωνική προστασία, με χαμηλούς και ευέλικτους μισθούς και την απουσία οποιασδήποτε ουσιαστικής διαπραγματευτικής ισχύος για τους μισθωτούς.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, σε μια συγκυρία τέτοιας όξυνσης των κοινωνικών ανταγωνισμών όπως η σημερινή, μια κυβέρνηση που τάσσεται με τη μεριά της εργασίας και της κοινωνικής πλειοψηφίας δεν μπορεί ούτε καν να διανοηθεί να υποχωρήσει σε εκβιασμούς για τη συνέχιση της λιτότητας. Δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε μια κυβέρνηση των λίγων, σε μια κυβέρνηση αυτών που όχι απλώς δεν ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επιπλέον αντιμάχονται την παρούσα κυβέρνηση.

2. Ζώνη του ευρώ

Η ζώνη του ευρώ (ΖτΕ) αποτελεί μία ιδιόμορφη νομισματική ένωση, δεδομένου ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) δεν λειτουργεί ως δανειστής τελευταίας καταφυγής για τις χώρες-μέλη της (δεν δανείζει άμεσα τα κράτη-μέλη της ΖτΕ). Με τον τρόπο αυτό τα κράτη-μέλη της ΖτΕ εκθέτουν σκόπιμα τον εαυτό τους σε χρηματοπιστωτικό κίνδυνο, με βάση τον κανόνα ότι οι κρατικές πολιτικές πρέπει πάντα να «αξιολογούνται» από τις αγορές και να έχουν την έγκρισή τους, δηλαδή να εκφράζουν τα συμφέροντα των αγορών.

Έχοντας πολιτικά συνομολογήσει ότι δεν «επιτρέπεται» να δανείζονται άμεσα από την ΕΚΤ, τα κράτη-μέλη της ΖτΕ γνώριζαν εξαρχής ότι, σε μια συγκυρία δημοσιονομικής δυσχέρειας, για να έχουν την αναγκαία ρευστότητα ώστε να αποπληρώνουν τους κατόχους των κρατικών ομολόγων τους θα έπρεπε να περικόψουν κοινωνικές δαπάνες. Αυτό καθιστά τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας προϋπόθεση για τη χρηματοπιστωτική φερεγγυότητα. Οι κυβερνώσες ελίτ όλων των χωρών της ΖτΕ είχαν, επομένως, υποβάλει οικειοθελώς τον εαυτό τους σε έναν υψηλό κίνδυνο χρεοστασίου, προκειμένου να παγιώσουν τις νεοφιλελεύθερες στρατηγικές. Με άλλα λόγια, είχαν από κοινού αποφασίσει να εκμεταλλευτούν τις κρίσεις ως μέσα για την περαιτέρω ενίσχυση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Στο πλαίσιο αυτό, η εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους «παγιδεύει» τη δημοσιονομική πολιτική στη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις και την απαξίωση της εργασίας.

Έχοντας συνείδηση της κατάστασης, η παρούσα ελληνική κυβέρνηση δεν επιτρέπεται (και δεν πρόκειται) να εγκλωβιστεί σε αυτή τη νεοφιλελεύθερη παγίδα, επιδιώκοντας την πάση θυσία αποφυγή μιας καθυστέρησης πληρωμών προς τους δανειστές.

3. Ευρώ

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και ευρύτερα οι λαϊκές τάξεις στη ΖτΕ δεν έγκειται στο ότι περισσότερες χώρες έχουν το ευρώ ως κοινό νόμισμα. Έγκειται στο πολιτικό πλαίσιο, που επιβάλλει στις χώρες-μέλη της ΖτΕ να υπόκεινται στα κριτήρια, την αξιολόγηση και τη χρηματοδότηση των χρηματαγορών, καθώς η ΕΚΤ περιορίζεται στο ρόλο μιας «ιδιόμορφης» Κεντρικής Τράπεζας, χωρίς τη λειτουργία του δανειστή τελευταίας καταφυγής.

Το ζήτημα είναι πολιτικό. Η νεοφιλελεύθερη παγίδα μπορεί να διαρραγεί όταν η ελληνική κυβέρνηση καταστήσει σαφές ότι, αν αναγκαστεί, θα τολμήσει να επιλέξει την καθυστέρηση πληρωμών, προκειμένου να μην αθετήσει τη λαϊκή εντολή, να μην προδώσει όσους την εμπιστεύτηκαν.

Η επίπτωση από μια αύξηση στα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων θα είναι αμελητέα, αφού έτσι κι αλλιώς η χώρα βρίσκεται εκτός αγορών. Τα επιτόκια θα μειωθούν ραγδαία, αλλά και οι άλλοι χρηματοπιστωτικοί δείκτες θα βελτιωθούν αντίστοιχα, μόνο όταν θα υπάρξει μια βιώσιμη, δηλαδή επωφελής για την κοινωνική πλειοψηφία και συμβατή με τη λαϊκή εντολή συμφωνία.

Η καθυστέρηση πληρωμών δεν συνεπάγεται έξοδο από τη ΖτΕ. Η υιοθέτηση εκ μέρους οποιασδήποτε χώρας ενός νέου αποκλειστικού εθνικού νομίσματος θα μετέτρεπε τη ΖτΕ από μια ενιαία νομισματική περιοχή σε ζώνη σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών, η σταθερότητα (και ύπαρξη) της οποίας θα κατέρρεε σύντομα, από την ανεξέλεγκτη λειτουργία των χρηματαγορών στο περιβάλλον «συναλλαγματικού κινδύνου» που θα δημιουργείτο αμέσως μετά την πρώτη «έξοδο». Γι’ αυτό κανείς δεν θα τολμήσει να θέσει ζήτημα αποβολής της Ελλάδας από τη ΖτΕ.

Πολύ περισσότερο, η καθυστέρηση πληρωμών προς το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο δεν συνεπάγεται αυτόματα «πιστωτικό γεγονός», αφού για την ύπαρξη ή μη πιστωτικού γεγονότος πρέπει να αποφασίσει το Εκτελεστικό Συμβούλιο του Ταμείου.

Μάλιστα, την 1/5/2015, τρεις σημαντικοί οίκοι αξιολόγησης, Standard and Poor’s, Fitch και DBRS, ανακοίνωσαν ότι δεν θα θεωρήσουν χρεοστάσιο (default) μια καθυστέρηση πληρωμών του ελληνικού Δημοσίου προς το ΔΝΤ ή την ΕΚΤ. Ειδικότερα, ο Frank Gill, αξιωματούχος της Standard and Poor’s, δήλωσε τα εξής: «Εάν η Ελλάδα, για οποιοδήποτε λόγο, αδυνατούσε να πραγματοποιήσει μια πληρωμή προς το ΔΝΤ ή την ΕΚΤ, αυτό δεν θα αποτελούσε χρεοστάσιο σύμφωνα με τα κριτήριά μας, διότι πρόκειται για χρέος του “επίσημου” τομέα».

Εντελώς ανεξάρτητα από τα κομμάτια εκείνα της Αριστεράς που υποστηρίζουν την έξοδο από τη ΖτΕ και την ΕΕ στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου για τον ριζικό μετασχηματισμό της οικονομίας και της κοινωνίας, η «αποβολή από το ευρώ» αποτελεί από την αρχή της κρίσης μια κενή περιεχομένου προπαγάνδα εκφοβισμού εκ μέρους του εσωτερικού και διεθνούς νεοφιλελεύθερου κατεστημένου. Εντούτοις, στην προοπτική αυτή προσχωρούν εσχάτως και μερίδες της ελληνικής και διεθνούς ολιγαρχίας (με τους εκπροσώπους τους), που δραστηριοποιούμενες στο εξωτερικό, ή έχοντας την (κινητή) περιουσία τους σε διεθνές νόμισμα, ευελπιστούν να κερδοσκοπήσουν από την υποτίμηση ενός ενδεχόμενου νέου ελληνικού νομίσματος.

4. «Μνημόνιο για το κεφάλαιο»!

Ας το επαναλάβουμε: Ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές με βάση τη δέσμευση ότι θα τερματίσει τις πολιτικές της λιτότητας και θα θέσει σε κίνηση μια διαδικασία στήριξης των συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας. Αυτό σημαίνει ότι προτεραιότητα στις εξελίξεις έχει το «εσωτερικό μέτωπο», η πάλη για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία, ενάντια στα συμφέροντα της ολιγαρχίας που επέβαλε τις μνημονιακές πολιτικές.

Ήδη χάθηκε πολύτιμος χρόνος. Ο λαός από την πρώτη στιγμή, μας έδειξε ότι βρίσκεται στο πλευρό μας και με τη μαζική παρουσία χιλιάδων πολιτών στους δρόμους, μας άνοιγε το δρόμο να προωθήσουμε όλα αυτά για τα οποία μας ψήφισε. Τις βαθιές τομές που θα αλλάξουν την εικόνα της κοινωνίας και θα δώσουν ελπίδα και κίνητρο στράτευσης και αγώνα στην κοινωνική πλειοψηφία.

Άλλωστε, αυτή η εσωτερική δυναμική μπορεί να τροφοδοτήσει την αποτελεσματικότητα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Θυμίζω εδώ τον βασικό κανόνα της διαπραγμάτευσης: Δεν πας να διαπραγματευτείς με τίποτε λιγότερο, τουλάχιστον από τα αιτήματά σου. Οι δίκαιες απαιτήσεις ενός λαού που ταλαιπωρήθηκε τουλάχιστον για μια πενταετία από αντιλαϊκές πολιτικές, που δεν πέτυχαν κανέναν από τους διακηρυγμένους τους στόχους, δεν μπαίνουν σε ποσοστά.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σήμερα μπροστά σε μια ιστορική πρόκληση. Οφείλει να επιδιώξει να περιορίσει τη στρατηγική του κεφαλαίου για υπαγωγή όλων των πτυχών της κοινωνικής ζωής στην εποπτεία των αγορών και στο κριτήριο του κέρδους, μέσα σε ένα ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον που κυριαρχείται από τις νεοφιλελεύθερες ελίτ και αντιλαμβάνεται ως «ηθικό κίνδυνο» κάθε πολιτική που ευνοεί τα συμφέροντα των εργαζομένων.

Βασικό ζητούμενο για μας είναι η «αντίστροφη αναδιανομή», που σημαίνει πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, μεταφορά των βαρών στους «έχοντες», ένα «μνημόνιο για το μεγάλο κεφάλαιο», που θα αποφέρει τα χρηματοδοτικά μέσα για την υλοποίηση του προγράμματός μας.

Όρο και προϋπόθεση αποτελούν η θέσπιση ενός ριζοσπαστικού φορολογικού συστήματος, που θα ελαφρύνει την κοινωνική πλειοψηφία και θα κατανέμει τα βάρη στο κεφάλαιο και τον πλούτο, η διεύρυνση του χώρου των κοινωνικών αγαθών στον αντίποδα της λογικής των ιδιωτικοποιήσεων, η δημοκρατία.

Η πλειοψηφία της κοινωνίας θα βρίσκεται πάντα στο πλευρό μιας κυβέρνησης που πασχίζει να σταματήσει τη λιτότητα και να αντιστρέψει τις προτεραιότητες πολιτικής προς όφελος των πολλών. Με άλλα λόγια, η πλειοψηφία της κοινωνίας θα είναι πάντα αντίθετη προς τη συρρίκνωση των μισθών και την επέκταση της επισφαλούς απασχόλησης, τον εκφυλισμό και τη συρρίκνωση των δημόσιων-κοινωφελών υπηρεσιών, που αυξάνουν το κόστος της εκπαίδευσης και της υγειονομικής περίθαλψης, θα είναι αντίθετη με την αποδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών και την ενίσχυση της καταστολής. Θα αντιλαμβάνεται πάντα την «κρίση της εργασίας» (δηλαδή την ανεργία, την κατάργηση δικαιωμάτων, την επισφαλή και κακοπληρωμένη εργασία, κλπ.) ως μια κοινωνική ασθένεια που πρέπει να αντιμετωπιστεί καθαυτή, όχι ως μελλοντικό παρεπόμενο της ανάκαμψης των κερδών.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ιστορική πρόκληση και πρέπει να ανταποκριθούμε χωρίς δισταγμούς και αμφιταλαντεύσεις!

13 σχόλια :

  1. Αν η Ελλάδα καθυστερήσει δόσεις θα της κόψουν τη ρευστότητα από την ΕΚΤ, δηλαδή δεν θα μπαίνει στη χώρα νέο χαρτονόμισμα. Με δεδομένο οτι ήδη και έχουν πληρωθεί τεράστια ποσά σους δανειστές και έχουν φύγει κεφάλαια από τις τράπεζες και το λαϊκό νοικοκυριό έχει στεγνώσει, από πού θα ανατροφοδοτηθεί η οικονομία;

    Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το εθνικό νόμισμα, αν θες να σταματήσεις τη λιτότητα, που σημαίνει και στάση πληρωμών και έλεγχος των τραπεζικών κεφαλαίων και κινήσεων, αλλά και νέο χρήμα στα πιο φτωχά νοικοκυριά για να επανεκκινήσεις την οικονομία.

    Από πού προκύπτει οτι το εθνικό νόμισμα θα είναι υποτιμημένo; Την ισοτιμία την ορίζει το κράτος. Εφόσον ελέγχεις τις τράπεζες, τις εισροές και εκροές και τυπώνεις και νόμισμα, εσύ ορίζεις την ισοτιμία.

    Αυτά που λέει ο Μηλιός απλά δεν γίνονται. Ήδη στον τίτλο υπάρχει ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας ίδιο με εκείνο που είχε - και συνεχίζει να έχει - ο Τσίπρας: οτι και καλά οι εταίροι άμα τους κάνεις στάση πληρωμών ή τέλος πάντων ασκήσεις κάποιου είδους πίεση-διαπραγμάτευση-εκβιασμό, θα λυγίσουν και θα προχωρήσουν σε συμφωνία με τους όρους σου.

    Αποδείχτηκε εδώ και 3 μήνες οτι αυτό δεν πρόκειται να γίνει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καμία ισοτιμία δεν μπορεί να ελέγξει το Κράτος, αυτά είναι αστεία πράματα. Απλά ας πούμε οτι κάτι τέτοιο δεν έχει επιτευχθεί ποτέ πουθενά. Η μαύρη αγορά φτιάχνεται σε μιά βραδιά και κυριαρχεί απόλυτα.

      Διαγραφή
  2. τουλάχιστον υποστηρίζει το πρώτο βήμα της αποφασιστικής αναμέτρησης, δηλ την στάση πληρωμών.

    κάνει όμως απίθανα φάουλ στον τρόπο που αναλύει την πολιτική οικονομία της νομισματικής ένωσης.

    1. πολύ σωστά επισημαίνει το "διατραπεζικό" καθεστώς της ΟΝΕ, δηλ την χρηματοδότηση του δημοσίου μέσω ιδιωτικού τομέα ή μέσω εσωτερικής αφαίμαξης σαν μοχλός μονοδρόμησης του νεοφιλελευθερισμού. Δεν μας λέει πως θα αλλάξει.

    2.δεν μας λέει για τον άλλο πυλώνα της νομισματικής ένωσης που είναι το νομισματικό dumping των κοινωνικών σχηματισμών που λόγω της θέσης τους στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα πάγωσαν εντός ΟΝΕ τους μισθούς, μπορούσαν να το κάνουν και να αποκτήσουν τεράστια εμπορικά πλεονάσματα

    Αυτή του η αδυναμία είναι από χρόνια, πατάει πάνω σε σωστές θέσεις (την άρνηση θεωριών εξάρτησης, υπανάπτυξης κλπ) αλλά τελικά είναι πολιτικά αδύναμη.

    τελικά καταλήγει πως το ευρώ θα είναι αιώνιο, όταν κάθε νομισματική ένωση διαλύεται στις κρίσεις επειδή πια δεν υπάρχουν πραγματικές εγγυήσεις για τις πλεονασματικές χώρες πως οι πόροι που μεταβιβάζουν στις ελλειμματικές θα επιστρέφονται.

    Αυτός είναι ο λόγος που η θεωρία αλλαγής του ευρώ δεν λέει μόνο το να γίνει η ΕΚΤ "δανειστής τελευταίας καταφυγής" αλλά και να αρχίσει η Γερμανία να εξάγει προσφορά σε χώρες οπως η Ελλάδα και οχι να εισάγει ζήτηση.

    αυτό όμως ο Μηλιός δεν μπορεί να το πει, γιατί θα ανοίξει την κουβέντα περί "ανταγωνιστικότητας" που η ταξικίστικη ιδεοληψία του δεν τον αφήνει να την ανοίξει.

    επιμένω πάντως πως το βασικό είναι ότι βάζει το πρώτο βήμα. Όσες "αριστερές αντικαπιταλιστικές" αυταπάτες και να έβαλε στο μυαλό ενός κόσμου όλα αυτά τα χρόνια, για την ικανότητα ρήξης με τον νεοφιλελευθερισμό, με τον νεοφιλελευθερισμό δεδομένο (την ΟΝΕ δηλ) έχει σημασία έστω αυτό το πρώτο βήμα.

    "κάποιος σύντροφος"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1. Η αποδοχή της θέσης ότι το "εθνικό νόμισμα" είναι απάντηση στην λιτότητα, την οποία υποστηρίζουν διάφοροι οικονομολόγοι είναι προβληματική. Γι αυτό το θέμα έχουν γραφτεί πολλά και δεν έχει νόημα να τα επαναλάβουμε εδώ.

      2. Το δεύτερο που κάνεις είναι ότι μπλέκεις τον αντικαπιταλισμό με το νόμισμα. Οι μεταξύ τους σχέσεις δεν είναι αυτές που φαντασιώνεσαι.

      3. Απέναντι στην λιτότητα (νεοφιλελευθερισμός γενικότερα) είναι η στρατηγική της αναδιανομής που έχει σαφές πρόσημο ταξικής μεροληψίας και όχι η αταξική πολιτική του "εθνικού νομίσματος. (Λιτότητα εφαρμόζεται και σε χώρες που έχουν εθνικά νομίσματα - το "εθνικό νόμισμα" είναι η ταξική πολιτική της χώρας που γέννησε τον νεοφιλελευθερισμό στην Ευρώπη, η οποία παραμένει εκτός της ΟΝΕ)

      4. Για να εφαρμοστεί μια κρατική πολιτική ενάντια στην λιτότητα αναγκαία προϋπόθεση είναι η "διευθέτηση του χρέους" και όχι η αλλαγή του νομίσματος. Το "εθνικό νόμισμα" δεν είναι απάντηση στην διευθέτηση του χρέους.

      Διαγραφή
    2. αν νομίζεις ότι το ευρώ είναι "νόμισμα" και όχι μηχανισμός λιτότητας όπως λέει και ο Μηλιός (την μισή του μόνο τέτοιου είδους λειτουργία όμως), και είσαι άνθρωπος της αριστεράς, που έχει παρακολουθήσει την κουβέντα 5 χρόνια τώρα, δεν έχει πραγματικά νόημα.

      ξαφνικά λοιπόν κάποτε φτιάξανε το ευρώ ?

      είπανε "γιατί να έχουμε πολλά εθνικά ? ας έχουμε ένα ευρωπαϊκό? "

      εγώ συμφωνώ με τον Μηλιό ότι υπάρχουν ζωτικές ταξικές στρατηγικές στην ΖτΕ, διαφωνώ με την πρόταση του όμως γιατί σε μια αποθέωση οικονομισμού επιμένει πως θα γίνει ευρωπαϊκή εθνογένεση μέσα από το ευρώ, όταν αυτό που κάνει το ευρώ είναι μεταξύ άλλων και να οξύνει τις εθνικές αντιθέσεις.

      επειδή λοιπόν δεν έχεις καταλάβει το θέμα για το οποίο μιλάμε το βασικό είναι ότι το ευρώ δεν είναι καν νόμισμα, είναι ιδιωτικό χρεόγραφο. Υιοθετήθηκε για την ανάγκη ανταγωνισμού από τον "ευρωπαϊκό" καπιταλισμό έναντι άλλων κέντρων, για την θωράκιση των σχέσεων ηγεμονίας εντός του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κέντρου, και των σχέσεων εξουσίας και εκμετάλλευσης σε κάθε χώρα. Με την υποχρέωση των κρατικών πολιτικων να συμμορφώνονται με τις επιταγές της χρηματιστικοποίησης όπως εκφράζονται από τις "αγορές", τις πλέον επιθετικές και ηγεμονικές μερίδες του χρηματιστικού κεφαλαίου δηλ, και την μονοδρόμηση του ανταγωνισμού εργατικού κόστους από κοινωνικούς σχηματισμούς με άνισες θέσεις στον διεθνή καταμερισμό.

      δεν υπάρχει λοιπόν καμία θέση ότι το εθνικό νόμισμα είναι απάντηση στην λιτότητα. Απλά δεν έχει διατυπωθεί καμία απάντηση στην λιτότητα με το ευρώ. Το μόνο που έχει διατυπωθεί είναι να γίνει η ΕΚΤ σαν την FED. Αφενός μεν βλέπουμε ότι ο Μηλιός ντρέπεται να το πει γιατί είναι καπιταλιστική απάντηση και νομίζει ότι γράφει στα αριστερά της αντι ΕΕ αριστεράς, αλλά το βασικό είναι ότι δεν θα γίνει, δεν υπάρχει ευρωπαικό κράτος, δεν υπάρχει ευρωπαικό έθνος, δεν έγινε για αυτό το ευρώ, για να βοηθάνε οι ισχυρές πολιτείες τις ανίσχυρες, αλλά για το αντίθετο, για να τις τσακίζουν με χαμένους παντού τους εργαζόμενους.

      Και όχι μόνο το ευρώ, πρέπει να το πιάσουμε από την Ενιαία Ευρωπαική Πράξη το 86.Αλλά είναι το κεντρικό θέμα της συγκυρίας. Οσο και αν η διαγραφή του χρέους και όχι η ... διευθέτηση είναι το χρονικά πρώτο, η ρίζα του στυλ της ελληνικής υπερχρέωσης και των δίδυμων ελλειμάτων είναι η ταξική στρατηγική της ΟΝΕ.

      πραγματικά βαρεθήκαμε τα ίδια και τα ίδια 5 χρόνια. Αλλού λες δεν έχουν ευρώ αλλά έχουν λιτότητα. Και τι να κάνουμε τώρα, να συνεχίσουμε να τρώμε λιτότητα με ευρώ ?

      "κάποιος σύντροφος"

      Διαγραφή
  3. Αυτοαναιρείσαι με μεγάλη ευκολία. Γράφεις πρώτα μια παπάρα:

    "Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το εθνικό νόμισμα, αν θες να σταματήσεις τη λιτότητα, που σημαίνει και στάση πληρωμών και έλεγχος των τραπεζικών κεφαλαίων και κινήσεων, αλλά και νέο χρήμα στα πιο φτωχά νοικοκυριά για να επανεκκινήσεις την οικονομία"

    και την επόμενη φορά:
    δεν υπάρχει λοιπόν καμία θέση ότι το εθνικό νόμισμα είναι απάντηση στην λιτότητα. Απλά δεν έχει διατυπωθεί καμία απάντηση στην λιτότητα με το ευρώ.

    δεν γίνεται όμως έτσι συζήτηση!

    Απάντηση στην λιτότητα με το ευρώ είναι η διευθέτηση του χρέους, αλλαγή στην πολιτική για πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, η αλλαγή στο φορολογικό σύστημα κλπ. δηλαδή αλλαγές των κυρίαρχων πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. 1. δεν είμαι ο ίδιος.

      2. ο σ που έγραψε αυτό που κακώς είπες ότι έγραψα εγώ δεν λέει για εθνικό νόμισμα που είναι λύση, λέει και άλλα, άρα αποδεικνύεις ότι έχω δίκιο πως κανείς δεν λέει πως η έξοδος από την ΟΝΕ είναι η λύση.

      3. αλλαγή στην πολιτική για πλεονασματικούς προυπολογισμούς: αυτό σημαίνει ελλειματικούς προυπολογισμούς όπως λένε και τα βασικά μη νεοφιλελευθερα μακροοικονομικά, , αλλά έστω με 0 που λέγατε. Το κάνατε ή υποχωρήσατε και σε αυτό ?

      4. αυτά που περιγράφεις είναι το στοπ στην λιτότητα, μέχρι εδώ, δίκαιη κατανομή των βαρών κλπ. Κάποια επιδότηση της πολύ ακραίας φτώχειας, τίποτε δουλειές των 300 ευρώ, και μέχρι εκεί. Μια σοσιαλφιλελευθερη λογική δηλ που ούτε αυτή κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπεις εσύ κανέναν φόρο στο κεφάλαιο ?

      Που όμως έρχονται οι "εταίροι" και λένε μεγάλε ούτε αυτά δεν θα κάνεις.

      Και συ τι κάνεις. Αλλάζεις κάθε βδομάδα "κόκκινες γραμμές" και λες ότι τηρούνται.

      Όταν λοιπόν η γραμμή τέλος λιτότητα εντός λιτότητας καταρρέει, η κουβέντα πρέπει να ανοίγει. Εκτός αν το τέλος στην λιτότητα είναι η ... διευθέτηση του χρέους *η απόφαση του Eurogroup του 12 δηλ, που την υπέγραψε και ο ΣΥΡΙΖΑ) και "να αλλάξουν οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού".

      Φίλε μου "ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός μας λέγατε κάποτε σαν ΕΚΦ". Τώρα έγινε να μικρύνει λίγο το πρωτογενές πλεόνασμα ?

      "κάποιος σύντροφος"

      Διαγραφή
  4. Στη Φρανκφούρτη πάει ο Δραγασάκης με τον Τσακαλώτος. Στο Παρίσι ο Βαρουφάκης. Τι θα διαπραγματευτούν;

    Στόχος:της αποστολής είναι η εξασφάλιση της ρευστότητας μέχρι να λήξουν οι διαπραγματεύσεις.

    Αν δεν την εξασφαλίσουν θα πληρωθούν οι δόσεις του Μαΐου προς τους δανειστές;

    Αυτό το σημείο είναι αδιευκρίνιστο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάτι ψιλά μπορεί να τους δώσουν (ποσοστό από αυτά που έπρεπε ήδη να τους είχαν δώσει) , ίσα - ίσα για να παραταθεί η αγωνία.

      Διαγραφή
  5. Προς Ανώνυμος4 Μαΐου 2015 - 6:56 μ.μ.

    Γράφεις: "Για να εφαρμοστεί μια κρατική πολιτική ενάντια στην λιτότητα αναγκαία προϋπόθεση είναι η "διευθέτηση του χρέους" και όχι η αλλαγή του νομίσματος. Το "εθνικό νόμισμα" δεν είναι απάντηση στην διευθέτηση του χρέους"

    Πώς ακριβώς θα διευθετήσεις το χρέος, εξαρτώμενος απόλυτα από τη ρευστότητα της ΕΚΤ, δηλαδή των ίδιων των δανειστών; Δεν σου είναι σαφές από τη "διαρπαγμάτευση" που κάνει η κυβέρνηση εδώ και 3 μήνες οτι πρόκειται για γκάνγκστερς που εκβιάζουν και τα θέλουν όλα; Με αυτούς θα κάνεις διευθέτηση; Μόνο με μονομερείς ενέργειες μπορείς να αντιμετωπίσεις τους γκάνγκστερς δανειστές. Και επομένως δεν μπορεί να εξαρτάσαι από αυτούς για πιστώσεις, ρευστό, εκτύπωση χρήματος.

    Ο Ανώνυμος4 Μαΐου 2015 - 2:00 μ.μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πάμε γερά πιστοί στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μέχρι το τέλος, ακόμα και αν το κάνουμε Κούγκι. Θα είμαστε ελεύθεροι επιτέλους από τους τυράννους του ευρωμονόδρομου. Και ας είναι η σύνταξή μας απιθανικομμύρια υποτιμημέναι δραχμαί για το πέος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εθνικό νόμισμα σημαίνει μεγαλύτερη εξάρτηση απο την Ευρώπη και το Γιούρογκρουπ. Είναι θέμα μεγέθους.Όλα τ'άλλα είναι φαντασιώσεις. Οι λόγοι είναι προφανείς που δεν χρειάζεται να τους ξαναπώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ναι ρε, άλλωστε ετοιμάστηκε το παραμύθι.

      έκανε η ... Κομισιόν, αυτή η αιώνια ευρωπαϊκή χούντα παρέμβαση υπέρ των "κόκκινων γραμμών" σε ασφαλιστικό και εργασιακά.

      Όλα καλά, άλλωστε there is no alterative. Και there is no society.

      "κάποιος σύντροφος"

      Διαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ