Άγγελος Τσέκερης: Άλλος ένας λενινιστής...

Το μείγμα για να την πετύχετε, εδώ: Η τέλεια… φούσκα!

Προφανή και πειστικά τα επιχειρήματα που αναπτύσσει ο Άγγελος Τσέκερης στο άρθρο του στην 'αυγή (εδώ: Με τον Λένιν ή με τον Κοέλιο;)  σχετικά με την κρισιμότητα των προεδρικών εκλογών, όμως μέχρι τις δυο τελευταίες παραγράφους. Εκεί που περιμένει ο αναγνώστης να δει πως όλα τα προηγούμενα μεταφράζονται σε συγκεκριμένες προτάσεις για το περιεχόμενο και την μορφή της συνεργασίας με τους βουλευτές που δεν θα ψηφίσουν την πρόταση της μνημονιακής κυβέρνησης για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα οδηγηθεί η χώρα στις εκλογές, κάνει το μεγάλο άλμα προς το τίποτα, με ...ευλύγιστο κοντάρι τον Λένιν. Γράφει λοιπόν:

Είναι όμως εντελώς αδιανόητο να διατυπώνεται η άποψη ότι η συνεργασία με 5 ή με 8 ανθρώπους θα αλλοιώσει τη ριζοσπαστική φυσιογνωμία ενός κόμματος του 27%. Ή, ακόμα χειρότερα, να εκφράζονται υπόνοιες ότι αυτά τα ανοίγματα είναι προανάκρουσμα μιας μεγάλης κεντροαριστερής κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ που ήδη μεθοδεύεται. Αν όντως υπάρχει τέτοιος φόβος τώρα, τι πρόκειται να γίνει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση; Με ποιο κύρος και με ποια αυτοπεποίθηση θα διαχειριστεί μια τόσο δύσκολη κοινωνική και οικονομική κατάσταση αν για το παραμικρό παθαίνει κρίση πολιτικής ταυτότητας;

Κατάλληλη για αναζήτηση ιδεολογικής καθαρότητας ήταν η περίοδος του 4%. Στην παρούσα φάση, ο ριζοσπαστισμός κρίνεται από το πόσο αποφασισμένος είσαι να μπεις στον δρόμο του αντιπάλου και να τον σταματήσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συσπειρώνεται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ η κοινωνία. Ας αποφασίσει, λοιπόν, και αυτός αν θα πορευτεί κατά τον Λένιν ή κατά τον Κοέλιο.

Ο προσδιορισμός “εντελώς αδιανόητο” για την διαφορετική άποψη, δεν είναι πολιτικό επιχείρημα ενάντιά της. Είναι απαξιωτικός χαρακτηρισμός με έμφαση. Εξίσου απαξιωτικός όμως είναι και ο τρόπος που διατυπώνει την διαφορετική άποψη. 

Παρ' όλα αυτά, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε πολιτικά: Δεν γνωρίζουμε κανένα συριζαίο που να υποστηρίζει την άποψη που επικρίνει ο Α. Τσέκερης. Αυτό που έχουμε ακούσει από αρκετούς συντρόφους είναι ότι αυτή η συνεργασία δεν μπορεί να στηριχθεί στην “εξαγορά” βουλευτών με την μελλοντική υπόσχεση ότι θα μπουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ για να βγουν ξανά βουλευτές και να επιβιώσουν πολιτικά. Σε αυτή την άποψη ο Α. Τσέκερης δεν απαντάει...

Να ξεκαθαρίσουμε όμως δυο πράγματα:

1. Πρώτα απ' όλα, ο Λένιν δεν είχε την ίδια άποψη για το αστικό κοινοβούλιο με αυτή που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήθελε να “αποκαταστήσει” την δημοκρατική του λειτουργία, αλλά να το καταργήσει και να βάλει στην θέση του τα “σοβιέτ”. Αντίθετα με τον Λένιν, η ταχτική που προτείνει η προεδρική φρουρά για την “κοινοβουλευτική πάλη” είναι μια πρακτική δανεισμένη από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο στηρίζεται σε “μελλοντικές υποσχέσεις” και οδηγεί στις γνωστές χρηματιστηριακές “φούσκες”. Οι “τροχανάδες” του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έβαλαν μυαλό από τις δραχμούλες που έχασαν στον ΣΟΕ, και θέλουν να στήσουν το δικό τους “αεροπλανάκι” στο κοινοβούλιο. Ξεκίνησαν να το κάνουν από τις προηγούμενες εκλογές...

2. Η αλήθεια είναι επαναστατική. Το επιχείρημα, ότι η “ιδεολογική καθαρότητα του ΣΥΡΙΖΑ του 4%” είναι τροχοπέδη για τον ΣΥΡΙΖΑ του 27%, που επικαλείται ο Άγγελος Τσέκερης είναι αντιδραστικό, γιατί είναι ψέμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% ήταν πολύ πιο “καθαρός” πολιτικά και ιδεολογικά από τον ΣΥΝασπισμό που είχε βουτηχτεί ως το κόκαλο στην “βρωμιά” του νεοφιλελευθερισμού (αναλυτικά γι' αυτό το θέμα εδώ: Η “εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση” ως “ετεροχρονισμός” των λαϊκών απαιτήσεων) και παρέμενε στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης για πολλά χρόνια. Αυτός ο “καθαρός” ΣΥΡΙΖΑ έφερε το 27%, αλλά παρέμεινε ο ίδιος οργανωτικά, χωρίς να μπορέσει να γίνει μαζικό κόμμα λόγω ακριβώς της ηγεμονικής πολιτικής των μηχανισμών του “βρώμικου” ΣΥΝασπισμού...

Όμως, ποίος είναι τελοσπάντων ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η “ακίνητη περιουσία” των μελών και των συνεδρίων του ή είναι “μετοχές” της προεδρικής φρουράς στο κοινοβουλευτικό χρηματιστήριο;

Ο πραγματικός “ιδιοκτήτης” θα αποκαλυφθεί τελικά στο ποιοί θα είναι αυτοί που θα επιλέξουν αυτούς που θεωρούν άξιους και ικανούς για να τους εκπροσωπήσουν ως υποψήφιοι βουλευτές στο επόμενο κοινοβούλιο. 

Τόσο απλά είναι τα ζητήματα...