ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2014

Άγγελος Τσέκερης: Άλλος ένας λενινιστής...


Το μείγμα για να την πετύχετε, εδώ: Η τέλεια… φούσκα!
Προφανή και πειστικά τα επιχειρήματα που αναπτύσσει ο Άγγελος Τσέκερης στο άρθρο του στην 'αυγή (εδώ: Με τον Λένιν ή με τον Κοέλιο;)  σχετικά με την κρισιμότητα των προεδρικών εκλογών, όμως μέχρι τις δυο τελευταίες παραγράφους. Εκεί που περιμένει ο αναγνώστης να δει πως όλα τα προηγούμενα μεταφράζονται σε συγκεκριμένες προτάσεις για το περιεχόμενο και την μορφή της συνεργασίας με τους βουλευτές που δεν θα ψηφίσουν την πρόταση της μνημονιακής κυβέρνησης για τον πρόεδρο της Δημοκρατίας και θα οδηγηθεί η χώρα στις εκλογές, κάνει το μεγάλο άλμα προς το τίποτα, με ...ευλύγιστο κοντάρι τον Λένιν. Γράφει λοιπόν:

Είναι όμως εντελώς αδιανόητο να διατυπώνεται η άποψη ότι η συνεργασία με 5 ή με 8 ανθρώπους θα αλλοιώσει τη ριζοσπαστική φυσιογνωμία ενός κόμματος του 27%. Ή, ακόμα χειρότερα, να εκφράζονται υπόνοιες ότι αυτά τα ανοίγματα είναι προανάκρουσμα μιας μεγάλης κεντροαριστερής κωλοτούμπας του ΣΥΡΙΖΑ που ήδη μεθοδεύεται. Αν όντως υπάρχει τέτοιος φόβος τώρα, τι πρόκειται να γίνει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι κυβέρνηση; Με ποιο κύρος και με ποια αυτοπεποίθηση θα διαχειριστεί μια τόσο δύσκολη κοινωνική και οικονομική κατάσταση αν για το παραμικρό παθαίνει κρίση πολιτικής ταυτότητας;

Κατάλληλη για αναζήτηση ιδεολογικής καθαρότητας ήταν η περίοδος του 4%. Στην παρούσα φάση, ο ριζοσπαστισμός κρίνεται από το πόσο αποφασισμένος είσαι να μπεις στον δρόμο του αντιπάλου και να τον σταματήσεις. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο συσπειρώνεται γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ η κοινωνία. Ας αποφασίσει, λοιπόν, και αυτός αν θα πορευτεί κατά τον Λένιν ή κατά τον Κοέλιο.

Ο προσδιορισμός “εντελώς αδιανόητο” για την διαφορετική άποψη, δεν είναι πολιτικό επιχείρημα ενάντιά της. Είναι απαξιωτικός χαρακτηρισμός με έμφαση. Εξίσου απαξιωτικός όμως είναι και ο τρόπος που διατυπώνει την διαφορετική άποψη. 

Παρ' όλα αυτά, θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε πολιτικά: Δεν γνωρίζουμε κανένα συριζαίο που να υποστηρίζει την άποψη που επικρίνει ο Α. Τσέκερης. Αυτό που έχουμε ακούσει από αρκετούς συντρόφους είναι ότι αυτή η συνεργασία δεν μπορεί να στηριχθεί στην “εξαγορά” βουλευτών με την μελλοντική υπόσχεση ότι θα μπουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ για να βγουν ξανά βουλευτές και να επιβιώσουν πολιτικά. Σε αυτή την άποψη ο Α. Τσέκερης δεν απαντάει...

Να ξεκαθαρίσουμε όμως δυο πράγματα:

1. Πρώτα απ' όλα, ο Λένιν δεν είχε την ίδια άποψη για το αστικό κοινοβούλιο με αυτή που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήθελε να “αποκαταστήσει” την δημοκρατική του λειτουργία, αλλά να το καταργήσει και να βάλει στην θέση του τα “σοβιέτ”. Αντίθετα με τον Λένιν, η ταχτική που προτείνει η προεδρική φρουρά για την “κοινοβουλευτική πάλη” είναι μια πρακτική δανεισμένη από το χρηματοπιστωτικό σύστημα, το οποίο στηρίζεται σε “μελλοντικές υποσχέσεις” και οδηγεί στις γνωστές χρηματιστηριακές “φούσκες”. Οι “τροχανάδες” του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έβαλαν μυαλό από τις δραχμούλες που έχασαν στον ΣΟΕ, και θέλουν να στήσουν το δικό τους “αεροπλανάκι” στο κοινοβούλιο. Ξεκίνησαν να το κάνουν από τις προηγούμενες εκλογές...

2. Η αλήθεια είναι επαναστατική. Το επιχείρημα, ότι η “ιδεολογική καθαρότητα του ΣΥΡΙΖΑ του 4%” είναι τροχοπέδη για τον ΣΥΡΙΖΑ του 27%, που επικαλείται ο Άγγελος Τσέκερης είναι αντιδραστικό, γιατί είναι ψέμα: Ο ΣΥΡΙΖΑ του 4% ήταν πολύ πιο “καθαρός” πολιτικά και ιδεολογικά από τον ΣΥΝασπισμό που είχε βουτηχτεί ως το κόκαλο στην “βρωμιά” του νεοφιλελευθερισμού (αναλυτικά γι' αυτό το θέμα εδώ: Η “εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση” ως “ετεροχρονισμός” των λαϊκών απαιτήσεων) και παρέμενε στα όρια της κοινοβουλευτικής επιβίωσης για πολλά χρόνια. Αυτός ο “καθαρός” ΣΥΡΙΖΑ έφερε το 27%, αλλά παρέμεινε ο ίδιος οργανωτικά, χωρίς να μπορέσει να γίνει μαζικό κόμμα λόγω ακριβώς της ηγεμονικής πολιτικής των μηχανισμών του “βρώμικου” ΣΥΝασπισμού...

Όμως, ποίος είναι τελοσπάντων ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η “ακίνητη περιουσία” των μελών και των συνεδρίων του ή είναι “μετοχές” της προεδρικής φρουράς στο κοινοβουλευτικό χρηματιστήριο;

Ο πραγματικός “ιδιοκτήτης” θα αποκαλυφθεί τελικά στο ποιοί θα είναι αυτοί που θα επιλέξουν αυτούς που θεωρούν άξιους και ικανούς για να τους εκπροσωπήσουν ως υποψήφιοι βουλευτές στο επόμενο κοινοβούλιο. 

Τόσο απλά είναι τα ζητήματα...

3 σχόλια :

  1. Κοέλιο:

    - Να αγαπούμε τους εχθρούς μας, αλλά να μην κάνουμε συμμαχίες μαζί τους. Βρίσκονται στον δρόμο μας για να δοκιμάσουν το σπαθί μας και αξίζουν τον σεβασμό της μάχης μας. Εμείς να διαλέγουμε τους εχθρούς μας και όχι αντίστροφα.

    - Σε κάθε άνθρωπο έχει δοθεί μια αρετή: η ικανότητα να επιλέγει. Για όποιον δεν χρησιμοποιεί αυτή την αρετή, μετατρέπεται σε κατάρα – και οι άλλοι θα επιλέγουν πάντα για λογαριασμό του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αριστεροί είναι πολλοί και διάφοροι, και όλοι τους νομιμοποιούνται ως υποστηρικτές των εργαζόμενων, τους οποίους στη συνέχεια ξεχνούν. Αριστεροί είναι κατά δήλωση και οι Γάλλοι σοσιαλιστές, και το ΚΚΕ, και ο Συν, και οι τροτσκιστές, και οι σταλινικοί (και το ΚΚ Κίνας κομμουνιστές δηλώνουν, τρομάρα τους!). Πόσο λογαριάζουν όλοι αυτοί τον "ξενοδόχο";

    Η Χρυσή Αυγή (και ο Μώραλης / Μαρινάκης), που έχει τρομακτικά ποσοστά στις εργατικές περιοχές, όπως το Κερατσίνι και το Πέραμα, μπορεί και σπεκουλάρει επειδή το μήνυμά της (''δουλειά για όλους τώρα") είναι πιο άμεσα εύληπτο και αποδεκτό από τις αοριστίες που εκπέμπουν τα "εργατικά" κόμματα. Και ας μη ψάχνουν το γιατί όλοι αυτοί που επί δεκαετίες φρόντιζαν να ταίζουν με κουτόχορτο τους εργαζόμενους.

    Αν ο Σύριζα έβγαινε με ένα ξεκάθαρο συμβόλαιο με τους εργαζόμενους, ότι, για παράδειγμα, σοσιαλισμός δεν πρόκειται να είναι αυτό που θα επακολουθήσει, αλλά ότι δεσμεύεται να παλέψει ασυμβίβαστα για συγκεκριμένα αιτήματα (πέντε έξι ξεκάθαρες δεσμεύσεις, θα ήταν αρκετές) προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης των εργατικών δικαιωμάτων, της μείωσης της ανεργίας και της στήριξης των ανέργων, του πενθήμερου τριανταπεντάωρου, την υγεία / ασφάλιση και την δημόσια παιδεία, τον εκδημοκρατισμό, θα είχε και μεγαλύτερη αποδοχή και θα μειώνονταν η επιρροή της Χρυσής Αυγής, δηλαδή μ' έναν σμπάρο δυό τριγόνια. Το παράδειγμα των αριστερών ή των πράγματι φιλολαϊκών κυβερνήσεων της Λατινικής Αμερικής υπάρχει και δείχνει το δρόμο. Για να μην το ακολουθεί ο σύριζα, θα έχει τους λόγους του - που, βέβαια, δεν έχουν σχέση με την υποστήριξη των συμφερόντων των εργαζομένων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δηλαδή τι άλλο κάνει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης;

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ