Ποιά μπούρκα φοράνε τα λαμόγια που εισχωρούν στον ΣΥΡΙΖΑ;

( με αφορμή ένα σχόλιο: Ο εφικτός κόσμος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ )

Πράγματι, από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση, είναι ότι προφανές ότι ελκύει και μελισσούλες (λαμόγια: άτομα που ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τις προσωπικές στρατηγικές τους ή και διασυνδέονται με οργανωμένα συμφέροντα) που διεκδικούν μερίδιο από το νέκταρ της κυβερνητικής εξουσίας για ίδιον όφελος.

Αυτή η κατάσταση δεν έχει καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Είναι ένα καθολικό φαινόμενο που καταγράφει μια ιδιότυπη μορφή εσωτερίκευσης της ταξικής πάλης εντός των πολιτικών σχηματισμών, οι οποίοι ακουμπάνε ή διαχειρίζονται την κυβερνητική εξουσία. Η πρωτοτυπία είναι άλλη: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη αυτού του φαινομένου και ως εκ τούτου δεν λαμβάνει κανένα μέτρο αυτοπροστασίας. Αντιθέτως μάλιστα, κάποιες πολιτικές πρακτικές, όπως η ανάδειξη “πολιτικού προσωπικού” που έχει υιοθετήσει, η διαδικασία παραγωγής του “κυβερνητικού προγράμματος” κλπ, ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες του για την εισβολή της λαμογιάς στο εσωτερικό του.Έχει ενδιαφέρον λοιπόν να διερευνήσουμε στο πως εντάσσεται η λαμογιά στην εσωκομματική πάλη και πόσο την επηρεάζει. 

Η λαμογιά δεν συγκροτείται ως μια διακριτή τάση ή ομάδα εντός του κόμματος. Η λαμογιά προσαρμόζεται σαν τον χαμαιλέοντα. Αυτή όμως η προσαρμογή ακολουθεί κάποιες γενικές πρακτικές, οι οποίες συγκροτούν την “πολιτική ταυτότητά” της. Το λαμόγιο, ανεξάρτητα από πια τάση, ρεύμα, ομάδα κλπ ανήκει, εμφανίζεται πάντα ως “στρατιώτης” του κόμματος. Γιαυτό τα λαμόγια εύκολα μπορεί να γίνουν τα αγαπημένα παιδιά των μηχανισμών: δεν δημιουργούν ποτέ εσωκομματικά πολιτικά προβλήματα που αμφισβητούν την “γραμμή”, παρά μόνον όταν θίγονται άμεσα τα ίδια συμφέροντά τους. Έχουν λοιπόν όλα τα προσόντα για να αναρριχηθούν στην κομματική ιεραρχία. Ποτέ το λαμόγιο δεν παραμένει ως απλό μέλος μιας ΟΜ. Επιδιώκει να αποκτήσει κάποιο κομματικό αξίωμα, να γίνει τουλάχιστον “υπολοχαγός”. Αν επιδείξει ιδιαίτερο ζήλο ή έχει κάποιες “ξεχωριστές” ικανότητες, ίσως εξασφαλίσει και μια διακεκριμένη θέση γύρω από τα ηγετικά κλιμάκια. Αν αύριο πάνε καλά τα πράγματα, ίσως επιδιώξει ως ανταμοιβή μια διακεκριμένη θέση στον κρατικό μηχανισμό...

Ο χαμαιλεοντισμός της λαμογιάς, δεν σημαίνει “λούφα και παραλλαγή” απέναντι στις εσωκομματικές διενέξεις. Σημαίνει στράτευση στο πλευρό του ισχυρού, η οποία μερικές φορές καταλήγει - ελλείψει πολιτικών επιχειρημάτων - στον ταλιμπανισμό.

Ένα λαμόγιο δεν επιδεικνύει ιδιαίτερες ευαισθησίες σε θέματα δημοκρατίας. Είναι προφανές το γιατί. Γιαυτό, όταν ακούει συλλογικές συμμετοχικές διαδικασίες, αυτοδιαχείριση, άμεση δημοκρατία και άλλα παρόμοια, βγάζει φλύκταινες και είναι έτοιμο να σε αποστομώσει αραδιάζοντας ακόμα και τσιτάτα του Λένιν από το “τι να κάνουμε”.

Επίσης, τα λαμόγια είναι καλά στις κουμπαριές: Δεν παντρεύουν βέβαια την “αναρχία” με τον “κομμουνισμό”, αλλά τον “πατριωτισμό” με την “παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας”. Σπάνια θα βρεις λαμόγιο που να μην βγάζει πατριωτικές κορώνες και να μην έχει “άποψη” για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, όχι τόσο για τις γενικές πλευρές αυτής της ανασυγκρότησης, αλλά για μερικές και “συγκεκριμένες”...

Θα ήταν βέβαια τρελός κάποιος ο οποίος θα ισχυριζόταν πως είναι λαμόγια όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που κρατάνε ψηλά την σημαία του πατριωτισμού - κομματικού και εθνικού - στον ΣΥΡΙΖΑ και το αγαπημένο τους θέμα είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα: Μέσα από ποιές πολιτικές πρακτικές διαχωρίζεται η φύρα από το στάρι;