ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Δικαιούμαστε να ελπίζουμε;

 Αναδημοσίευση από το "ΒΗΜΑ"
Του Αντώνη Λιάκου

οι "προστάτες" του λαϊκού κινήματος
Φοβάμαι ότι οι Αριστεροί συγκρότησαν/σαμε τον διανοητικό μας εξοπλισμό, τον τρόπο σκέψης, την κουλτούρα μας, αναλύοντας τις ήττες της Αριστεράς, παρά σχεδιάζοντας τις νίκες της. Αισθανόμαστε ανετότερα με τη μελαγχολία, παρά με την αισιοδοξία. Αυτό εκφράζεται πολιτικά με τους πιο διαφορετικούς τρόπους. Είναι προφανές ότι δεν υποτιμώ καθόλου το ερώτημα «Γιατί χάσαμε;». Η ανάλυση της ήττας είναι άλλωστε βάση του ιστορικού στοχασμού. Βλέπουμε λοιπόν την ιστορία της Αριστεράς ως μια αλυσίδα από ήττες. Οχι μόνο ήττες επαναστάσεων, που πληρώθηκαν ακριβά όπως ο δικός μας Εμφύλιος, ή εκλογικών νικών, όπως το πραξικόπημα εναντίον του Αλιέντε, αλλά και μετατροπές των ελπίδων σε εφιάλτες, όπως συνέβη με τα κομμουνιστικά καθεστώτα του 20ού αιώνα. Μήπως όμως πρέπει να αναζητήσουμε τις επιτυχίες στην επιρροή της Αριστεράς στις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, οι οποίες αν και δεν εξέφραζαν συνολικά το πρόγραμμά της είχαν μακροχρόνιες συνέπειες; Δεν είναι κοινός τόπος η συμβολή της στη συγκρότηση της σύγχρονης δημοκρατίας, στην εμπέδωση των δικαιωμάτων, στον εξανθρωπισμό των άγριων εργασιακών συνθηκών (τουλάχιστον στον δυτικό κόσμο) και κυρίως στη δημιουργία του κράτους πρόνοιας; Είδαμε βέβαια όλα αυτά να γραφειοκρατικοποιούνται, να ξεπετιούνται προνόμια λίγων έναντι των πολλών, να βυθίζονται στη διαφθορά. Και στη συνέχεια είδαμε την κριτική σ' αυτή την παθολογία να μετατρέπεται σε ξεθεμελίωμά τους, και μάλιστα από κυβερνήσεις σοσιαλδημοκρατικές, οι οποίες προσχωρώντας στις νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» κατέστρεψαν, αντί να συγχρονίσουν, το ίδιο τους το έργο.
Γιατί επομένως να ελπίζουμε από την Αριστερά, από τη νίκη και την επιρροή των δύο βασικών πυλώνων της στην Ελλάδα, του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ; Μπορεί μια νίκη της Αριστεράς στην Ελλάδα να καταφέρει κάτι έχοντας απέναντί της μια συντηρητική Ευρώπη; Μήπως θα περιθωριοποιήσει τη χώρα και θα επιβραδύνει την πολυπόθητη έξοδό της από την οικονομική κηδεμονία και την κοινωνική καχεξία; Και τι είδους αλλαγές θα προωθήσει; Μετά την κατάρρευση του κεντρικού σοσιαλιστικού σχεδίου, το 1989, αλλά και της σοσιαλδημοκρατικής προσαρμογής στον τρίτο δρόμο, υπάρχουν βασικές ιδέες πάνω στις οποίες θα συγκροτηθεί μια αριστερή πρόταση; Και στην Ελλάδα έχουμε στο νου μας ότι μια νίκη της Αριστεράς δεν μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση επιστροφή στα πριν από την κρίση επίπεδα ζωής και στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας;

Ας ξεχάσουμε το σενάριο μιας εξόδου από το καθαρτήριο στην ομαλότητα των αγορών που ευαγγελίζονται οι νεοφιλελεύθεροι. Δεν ανταποκρίνεται σε καμία πραγματικότητα. Ας σκεφτούμε το πιθανότερο σενάριο μιας πορείας ενός καραβιού που μπάζει ήδη νερά στις φουρτουνιασμένες άγνωστες θάλασσες μιας κρίσης που ταλανίζει τον κόσμο. Τα διακυβεύματα σε αυτή την κρίση δεν είναι ούτε μόνο το ελληνικό χρέος ούτε μόνο το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας. Είναι μια σκληρή διαμάχη του πώς θα συγκροτηθούν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες σε έναν κόσμο που αλλάζει, που αλλάζει απρόβλεπτα και που αλλάζει με διαδοχικές κρίσεις. Και εδώ η Αριστερά έχει λόγο. Μια αλλαγή στην Ελλάδα, μια αλλαγή της πορείας που έχουν πάρει τα πράγματα, φαίνεται πως είναι μια από τις ρωγμές στον πάγο της ευρωπαϊκής συντηρητικής παλινόρθωσης. Κάτι αλλάζει στην ήπειρό μας και είμαστε μέρος της αλλαγής. Η Ελλάδα βρίσκεται σε αυτό το μεταιχμιακό σημείο. Ενέχει κινδύνους αλλά είναι συναρπαστικό αυτό που ζούμε.

Αλλά για να γίνει αυτή η αλλαγή θα πρέπει να συνειδητοποιηθεί όχι μόνο από τα δύο αριστερά κόμματα τι σημαίνει η νίκη τους και ποια δυναμική ανέλαβαν να εκφράσουν, αλλά και ότι οι συνεργασίες ανάμεσα σε όμορους και με κοινά ενδιαφέροντα πολιτικούς χώρους θα πρέπει να αναμετρηθούν με τα ζητήματα που έρχονται, παρά με τις ιστορικές διαφορές και εμπειρίες. Με το μέλλον, όχι το παρελθόν. Η δυναμική που έδειξαν οι εκλογές της 6ης Μαΐου πρέπει να κεφαλαιοποιηθεί μέσα από τη συγκρότηση ενός πόλου της αλλαγής με άξονα την υπεράσπιση της κοινωνίας και της δημοκρατίας, διαφορετικά κινδυνεύει να χαθεί• αν στην Κεντροδεξιά συνωθούνται από τους νεοφιλελεύθερους ως τους εθνολαϊκιστές, είναι τεράστια ευθύνη των κομμάτων που προήλθαν από τις δυνάμεις της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς, αν την επόμενη των νέων εκλογών δεν συγκροτήσουν έναν πόλο που θα διεκδικήσει την εξουσία. Γιατί θα λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά, θα προσδώσει σε κάθε μία από τις δύο δυνάμεις συμπληρωματικότητα, και κυρίως την προοπτική της δυνατότητας ότι θα μπορεί να συγκροτηθεί κυβέρνηση, κάτι που θα είναι κριτήριο για τις επιλογές στην κάλπη.

Είναι σαφές ότι χρειάζονται αλλαγές και στους δύο σχηματισμούς. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον άνεμο ευνοϊκό στα πανιά του και πρέπει να τολμήσει να τις επιχειρήσει, ενώ η ΔΗΜΑΡ να απαλλαγεί από αμυντικά σύνδρομα. Ενας επίδοξος πόλος της Αριστεράς μπορεί να συγκροτήσει μια στρατηγική με βάθος χρόνου και μαζί να υπολογίζει σε έναν δυναμισμό που να τη στηρίζει χωρίς να την αφήνει να προσαρμοστεί. Πρέπει να αναζητήσουμε τους όρους ώστε να δικαιούμαστε να ελπίζουμε. Διαφορετικά θα επιστρέψουμε σε λίγο στην οικεία μας αριστερή μελαγχολία, προσθέτοντας νέους τίτλους για χαμένες άνοιξες.

12 σχόλια :

  1. ΕΟΣ, υπάρχουν καλύτεροι χούλιγκαν του ΣΥΡΙΖΑ!

    Είναι η "ΦΙΛΕΣ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ":
    http://www.facebook.com/profile.php?id=100003910441451

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Ριζοσπάστης με τον πρωτοποριακό πάντα, μαρξικο-υλιστικο-ιστορικό του λόγο έχει αφήσει ήδη αιώνες πίσω του αυτές τις αναλύσεις επί χάρτου. Ο κόσμος αλλάζει, αλλά αλλάζει, όπως ήδη φαίνεται ξεκάθαρα, στο Κεφάλαιο του Μαρξ, ότι αλλάζει προς το ξεθεμέλιωμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Αν δεν αδράξουμε τώρα την ευκαιρία ως γνήσιοι εκφραστές μιας πλατιάς, μαζικής διαφώτισης, τότε θα παραδώσουμε τα όπλα μας στον αστισμό και στη συντήρηση της λεγόμενης Αριστεράς. Αλλαγή μέσα στον ευρωμονόδρομο δεν γίνεται, χρειαζόμαστε πλατιές, μαζικές δυνάμεις της λαϊκής πάλης που θα εκπαραθυρώσουν τις πρόχειρες αναλύσεις του αστισμού, προς μια ριζοσπαστική φιλολαϊκή πολιτική όπως έδειξε ο Μαρξ και οι εκφραστές του στην υπαρκτό σοσιαλισμό, έξω και πέρα από την καπιταλιστική εξομάλυνση-συκοφάντησή του. Απέναντι στα αστικά ιδεολογήματα κάθε είδους "Αριστεράς" η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι μία και μόνο: Να ξαναδιαβάσουμε το Κεφάλαιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν αρκεί να "ξαναδιαβάσουμε το Κεφάλαιο", θα πρέπει να το καταλάβουμε κι όλας. Και τότε θα αντιληφθούμε ότι ο "Ρ" και το ΚΚΕ καμία σχέση δεν έχουν με αυτό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σίγουρα σχέση με το κεφάλαιο έχει η επιστημονική ανάλυση που νομοτελειακά οδηγεί στην "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών" δηλαδή στη δικτατορία του προλεταριάτου
    εντελώς ανεξάρτητα από τη θέληση απαλλοτριωτών και απαλλοτριωμένων.

    Όχι στο κεφάλαιο δεν αναφέρεται πουθενά ότι η θέληση των ρεφορμιστών και των διαχειριστών του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής, μπορεί να τον σώσει από τις κρίσεις και την αθλιότητα του προλεταριάτου. Αλλά αντιθέτως ότι ο καπιταλισμός όσο θα συνεχίσει να υφίσταται και κρίσεις θα δημιουργεί και αθλιότητα και στρατούς ανέργων.

    α.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επειδή έχω βαρεθεί ν' ακούω προβλέψεις για το τι θα κάνει ο Σύριζα αν γίνει κυβέρνηση και τι θα συμβεί στην οικονομία, αν θα βγούμε από το ευρώ, αν θα μας φάει η μαρμάγκα, αν θα γίνει σοσιαλδημοκρατία και Αντρέας κλπ θέλω να θέσω ένα προβληματισμό: Γιατί δεν αναρωτιόμαστε τι θα γίνει αν κάνει κυβέρνηση ο Σαμαράς με τη Ντόρα (υπουργό Παιδείας πχ) και το Βενιζέλο (οικονομικών πχ γιατί δεν πιστεύω να βγει και αυτοδύναμος ο Αντώνης) και έχουμε πάλι το Λοβέρδο και τον Χρυσαυγίδη Χρυσοχοΐδη. Ας κάνουμε μερικές προγνώσεις και γι' αυτό το σενάριο, όπου έχουμε περισσότερες πιθανότητες γιατί έχουμε και την προηγούμενη εμπειρία... Για σκεφτείτε το λίγο, ΤΕΣΣΕΡΑ χρονάκια είναι αυτά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πολύ σωστά τα λέγει ο σύντροφος από πάνω. Στο Κεφάλαιο φαίνεται ξεκάθαρα ότι οι ρεφορμιστικές αντιλήψεις για εξανθρωπισμό του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής είναι μπαρούφες. Ο μόνος δρόμος είναι η χειραφέτηση των μαζών μέσα από λαϊκή πάλη και διαφώτιση, η στροφή στο Επαναστατικό Κόμμα και η από τα άνω καταβαράθρωση του καπιταλιστικού συστήματος. Με καθαρή γλώσσα και πολιτική εντιμότητα της επαναστατικής ηθικής, που ευαγγελίζεται το ΚΚΕ και σε απλά λόγια μεταδίδει ο Ριζοσπάστης. Καμία υποχώρηση στην επανάκαμψη του αστισμού μέσα από τις εφεδρείες του συστήματος. Στροφή στην επαναστατική, ριζοσπαστικοποιημένη, συντονισμένα και δυναμικά με τους αληθινούς μελετητές του Μαρξ. Η αριστερά δεν σημαίνει τίποτα, μόνο ο κομμουνισμός είναι η λύση. Και κομμουνισμός έξω από το Κόμμα είναι φρούδες ελπίδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν αναρωτιεστε καλυτερα τι θα γινει οταν ο Τσιπρας μαζι με τον Κουβελη τελικα εφαρμοσουν την ιδια πολιτικη της ΕΕ με μειωμενο(;) ρυθμο.
    Τι απογοητευση θα φερεις αυτο;;;;

    Δεν αναρωτιεστε τι θα γινει αν αναλαβει καποιος που διαπαιδαγωγει τον κοσμο με το συνθημα "δεν υπαρχει περιπτωση να μας διωξουν απο το Ευρω" και στην συνεχεια βρεθουμε εκτος Ευρω απροετοιμαστοι και χωρις να κανουμε στοιχειωδη πραγματα. π.χ να αναχαιτησουμε το bank run που θα επακολουθησει;;;;

    Γιατι αν χρεωκοπησει η χωρα στα χερια της Αριστερας (οποια αποχρωση και αν ειναι στην κυβερνηση) την μπαλα θα την παρει ολοκληρη την αριστερα και μετα η Δεξια θα ειναι παντοδυναμη για δεκαετιες.

    ας σοβαρευτουμε!!! και ας εξεταζουμε ολα τα ενδεχομενα και να μην λειτουργουμε με φετιχ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σωστά τα λες. Γι'αυτό η μόνη λύση είναι η γνήσια κομμουνιστική έκφραση που μόνον αυτή μπορεί να οδηγήσει τα πράγματα στον Κομμουνισμό. Απέναντι στον αντι-ΚΚΕ αγώνα που οφείλουμε όλοι να σκεφτούμε γιατί γίνεται, η μόνη λύση είναι αντίσταση και πάλι, για την επανόρθωση του υπαρκτού σοσιαλισμού στην μαρξιστική εκδοχή του. Μόνον το ΚΚΕ έχει προειδοποιήσει για όλα τα ενδεχόμενα και για αυτό είναι η ωρολογιακή βόμβα στα σπλάχνα του συστήματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ρε παιδιά; Είσαστε σοβαροί; Αναδημοσιεύετε Λιάκο, το πλυντήριο τού Σημιτικού εκσυγχρονισμού και τής ισχυρής Ελλάδας; Ο οποίος (μια ματιά έριξα, σιγά μη τρώω την ώρα μου να διαβάζω ...Λιάκο!) αναβαθμίζει τη ...ΔΗΜΑΡ στον έναν από τους δύο πυλώνες τής Αριστεράς;;;

    Ειλικρινά, νομίζουμε ότι το 'χετε χάσει!


    Τα λέμε (αν δεν τα χάσουμε κι εμείς, ερχόμενοι εδώ...)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά, άλλοι έχουν ξεπλύνει ολόκληρο "υπαρκτό σολιαλισμό" και συ στο Λιάκο Κόλλησες! Φαίνεται ότι πορεύεσαι στον ίδιο δρόμο με αυτούς. Αντιδράς σαν τα λιβανιστήρια του Περισσού και επομένως είναι φυσικό να σε ενοχλεί ο Λιάκος και όχι μόνο...

      Όσο για την ΔΗΜΑΡ, μην ξεχνάς ότι Κουβέλης κράτησε το λόγο του και δεν έκανε κυβέρνηση με την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

      Διαγραφή
    2. Αν πορευόμαστε στον ίδιο δρόμο θα αναδημοσιεύαμε κείμενα ανάλογων πλυντηρίων! Πάει αυτό. Το άλλο:

      Δεν ξεχνάμε ότι ο Κουβέλης κράτησε το λόγο του. Αλλά και δεν παραβλέπουμε την αιτία που τον έκανε να την κρατήσει! Εσείς μάλλον ξεχνάτε την πρότασή του για οικουμενική κυβέρνηση! Και να έχετε υπ' όψη σας πως το σενάριο που δεν έπαιξε στις προηγούμενες εκλογές (ΝΔ+ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ) έχει βάσιμες πιθανότητες να παίξει σ' αυτές...

      Κάποια στιγμή πρέπει να το ξεκαθαρίσετε μέσα σας: τελικά είσαστε αριστεροί ή όχι;


      Τα λέμε

      Διαγραφή
    3. Ακόμα και το αστικό δίκαιο δεν καταδικάζει την πρόθεση ή την επιθυμία αλλά την πράξη. Αυτό που έχει σημασία από την στάση του Κουβέλη είναι η συγκεκριμένη πράξη του, η οποία μάλιστα δεν ήταν αντίθετη και με τις διακηρύξεις του.

      Αν εσείς θέλετε να το παίζετε ψυχαναλυτές ή αστυνόμοι και προσπαθείτε να εξιχνιάσετε την ψυχή ενός ύποπτου για εκτέλεση εγκλήματος, έχετε όλο το δικαίωμα. Όμως σε καμία περίπτωση αυτή η στάση δεν εντάσσεται στις πρακτικές της δικής μας Αριστεράς που είναι ενάντια στα Γκουλάγκ και τα ψυχιατρεία!

      Διαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ