Αναρτήσεις
του Άκη Γαβριηλίδη
Ένα κοινό ανάμεσα στο κίνημα των «αγανακτισμένων» και το Δεκέμβρη του 2008 είναι ότι και τα δύο κατηγορήθηκαν για «αφωνία», για το ότι ήταν ασαφή, συγκεχυμένα, χωρίς συγκεκριμένα αιτήματα.
Βέβαια, αυτοί που διατύπωσαν εκάστοτε την κατηγορία δεν συμπίπτουν.
Αυτοί που συμβατικά θα αποκαλούσαμε συντηρητικούς, φιλελεύθερους ή mainstream σχολιαστές, την διατύπωσαν και τις δύο φορές. Εκεί που διέφερε η κατάσταση ήταν στο χώρο που μέχρι τώρα χαρακτηρίζαμε χονδρικά «προοδευτικό»: το Δεκέμβρη, για έλλειψη καθαρότητας παραπονέθηκαν οι προερχόμενοι από την ανανεωτική αριστερά, ενώ τώρα οι προερχόμενοι από τη ριζοσπαστική αριστερά και αναρχία.
Όλοι οι ανωτέρω έχουν άδικο. Οι κατηγορίες δεν ευσταθούν ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση.
Γιατί δεν ευσταθούσαν το Δεκέμβρη, έχω ήδη εξηγήσει στο παρελθόν[1]. Για τα τωρινά, θα το δούμε παρακάτω.
Προς τούτο, θα ήταν χρήσιμο να ξεκινήσουμε ακριβώς από τη σχέση των δύο φαινομένων με τη γλώσσα.
Είναι δηλωτικό ότι και στις δύο περιπτώσεις αναδύθηκε μία καινούρια λέξη για να προσδιορίσει το υποκείμενο της αντίστοιχης δράσης. Τότε ήταν οι κουκουλοφόροι[2], τώρα οι αγανακτισμένοι. Και οι δύο όροι είχαν ήδη μια προϊστορία στο πολιτικό και κοινωνικό λεξιλόγιο, συνδεδεμένη όμως με τη ριζοσπαστική δεξιά. Τώρα αναπλαισιώθηκαν και πήραν καινούριο νόημα.
Φίλοι τής ΕΟΣ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπουμε, επιστρατεύσατε το "βαρύ πυροβολικό" τής "πληθυντικής δημιουργικής μέθεξης"! Τον Άκη! Ήδη αρχίσαμε να τρέμουμε... ;-)
Τα λέμε (αλλά με κάτι πιο σοβαρό, αν γίνεται;...)
@LeftG700
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον έχετε μπερδέψει το "σοβαρό" με την σοβαροφάνεια του ξύλινου κομματικού λόγου της Αριστεράς.
Θα πρέπει πρώτα να απαλλαγείτε από τα κουσούρια αυτής της Αριστεράς, για να αποκτήσετε και χιούμορ και κριτική σκέψη, στοιχεία που σας λείπουν ιδιαίτερα τον τελευταίο καιρό. Και τότε ίσως πάψει να είναι κενό νοήματος αυτό και άλλα παρόμοια κείμενα.
Όποιος δεν αναφέρει τουλάχιστον 3 τσιτάτα του Μαρξ και του Λένιν και δεν γράφει στην πρώτη παράγραφο πόσο αντικαπιταλιστής είναι δεν είναι σοβαρός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαιδιά, να μας συμπαθάτε, αλλά δεν νομίζουμε ότι τα έχουμε χάσει όλα αυτά που λέτε. Κατ' αρχήν για το χιούμορ, δεν το συζητάμε καν! Και δεν νομίζουμε ότι δικαιούστε και δια να ομιλείτε! Όπως έχουμε πει σε μια σχολιάστρια στο τσαρδί μας, στο θέμα αυτό, εμείς πηγαίνουμε για δεύτερο ντοκτορά κι εσείς μόλις τώρα τελειώνετε το δημοτικό! ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάμε στα ουσιώδη.
Δεν χαρακτηρίζουμε ασόβαρο τον Γαβριηλίδη επειδή δεν χρησιμοποιεί τον ξύλινο λόγο τής Αριστεράς. Με κάτι τέτοιο θα βγάζαμε και τα δικά μας μάτια, αν μας εννοείτε… Έχουμε διαβάσει το βιβλίο του περί αθεράπευτης νεκροφιλίας του ριζοσπαστικού πατριωτισμού και …καταλάβαμε, το πήραμε το μήνυμα που λένε! Ο άνθρωπος είναι ‘‘παρμένος’’, αλλού γι’ αλλού, εκτροχιασμένο τρένο, πώς το λένε; Μέχρι και στο Ιντιμίντια(!) τον έχουν ψιλοκαταλάβει, και του καταλογίζουν, στο συγκεκριμένο βιβλίο, υπερβολές, εσείς ακόμα απολαμβάνετε τον ύπνο τού δικαίου και τον θεωρείτε σοβαρό;
Θα μας πείτε, αυτά είναι περσινά ξινά σταφύλια. Ωραία. Να δούμε λίγο και στα τσάκα-τσάκα μερικά σημεία από το κείμενο που κοτσάρατε;
Α.Είναι δηλωτικό ότι και στις δύο περιπτώσεις αναδύθηκε μία καινούρια λέξη για να προσδιορίσει το υποκείμενο της αντίστοιχης δράσης. Τότε ήταν οι κουκουλοφόροι, τώρα οι αγανακτισμένοι. Και οι δύο όροι είχαν ήδη μια προϊστορία στο πολιτικό και κοινωνικό λεξιλόγιο, συνδεδεμένη όμως με τη ριζοσπαστική δεξιά. Τώρα αναπλαισιώθηκαν και πήραν καινούριο νόημα.
Αυτό αποτελεί από μόνο του αψευδή μαρτυρία του πολιτικού χαρακτήρα των αντίστοιχων φαινομένων, με την ειδική έννοια που αποδίδει στον όρο ο Ρανσιέρ: με την έννοια της ανάδυσης του μέρους εκείνων που δεν έχουν μέρος, της εμφάνισης ενός υποκειμένου το οποίο δεν υπήρχε μέχρι τότε, δεν αποτελεί την έκφραση κάποιας από τις προσδιορισμένες προηγούμενες ταυτότητες στις οποίες ήταν κατανεμημένο το πεδίο της θεσμοποιημένης (και αστυνομευμένης) πολιτικής. Δεν αρκούσε να πούμε ότι ήταν μια κινητοποίηση της αριστεράς, της δεξιάς, της εργατικής τάξης, του λαού, του έθνους κ.λπ. –γι’ αυτό χρειάστηκε ένα νέο σημαίνον.
1. Από τις δυο λέξεις που κατά την άποψη του Α.Γ. αναδύθηκαν από και για τιε συγκεκριμένες περιπτώσεις, αυτό ισχύει μόνο για τη δεύτερη (αγανακτισμένοι). Η πρώτη (κουκουλοφόροι) αναδύθηκε μόνο στο μυαλό τού Γαβριηλίδη! Διότι, πολύ απλά, αυτή κατασκευάστηκε στα δημοσιογραφικά εργαστήρια των συστημικών ΜΜΕ! Ο Άκης όμως, έτσι όπως έχει την τάση να βλέπει το πλήθος σαν θάλασσα από την οποία αναδύονται διάφορες ‘‘αφροδίτες’’, έβαλε τα πορτοκάλια στο ίδιο καλάθι με
2. Δεν έχουμε υπ’ όψη μας από ποιο γραφτό τού Ρανσιέρ παίρνει αυτό που γράφει για την ανάδυση «του μέρους εκείνων που δεν έχουν μέρος», ωστόσο, αν δεν κάνουμε λάθος τέτοιου τύπου αναφορές συνδέονται συνήθως με τους «σύγχρονους κολασμένους τής γης»: μακροχρόνια άνεργους και πρακτικά εκτός κοινωνίας (π.χ. άστεγοι και χωρίς οικογενειακά στηρίγματα), μετανάστες, εξαρτημένους από ναρκωτικά, ‘‘περιθωριακούς’’ ή ‘‘απροσάρμοστους’’, πρώην φυλακισμένους, κ.λπ., κ.λπ. Στο τοπίο τού Δεκέμβρη ’ο8 μπορούσαν να εντοπιστούν κάποιες τέτοιες παρουσίες. Στην περίπτωση των πλατειών όχι. Εκεί, η μόνη έννοια με την οποία θα μπορούσε να αναγνωστεί η φράση «εκείνων που δεν έχουν μέρος» είναι αυτή που ορίζεται από τα κοινά στοιχεία τής πλειοψηφίας τών συγκεντρωμένων, ειδικά στις μεγάλες ημέρες τού ‘‘κινήματος’’: τυφλός αντικοινοβουλευτισμός, εχθρότητα προς συνδικαλιστικές οργανώσεις και αριστερά κόμματα, θέση εκτός νόμου της αριστερής ιδεολογίας (και των συμβόλων της). Οπότε, το «δεν έχουν μέρος» πρέπει να ξαναγραφτεί: «δεν έχουν επαφή» (με μέσα, μεθόδους και εργαλεία για να κάνει κανείς αριστερή πολιτική).
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΒ. Ιδίως στην πρώτη περίπτωση, το σημαίνον αυτό δήλωνε ένα υποκείμενο που ήταν ταυτόχρονα μ η υ π ο κ ε ί μ ε ν ο, ήταν κάτι φευγαλέο, κάτι που δηλώνει ως ταυτότητα την απουσία ταυτότητας, ή έστω τη συγκάλυψή της, τη μεταμφίεση –ήταν λοιπόν ένα queer υποκείμενο, ήταν ίσως η ίδια η queerness. Αυτό υπήρξε εν πολλοίς η αιτία της αμηχανίας που προκάλεσε στους επαγγελματίες της πολιτικής. (Και με αυτό δεν εννοώ μόνον όσους εισπράττουν μισθό για την ενασχόλησή τους με την πολιτική).
Με τους αγανακτισμένους, ίσως να μην έχουμε απόκρυψη του προσώπου, έχουμε όμως επίσης μία queer διάσταση, η οποία ξενίζει καθόσον κρίνεται ως μ η ε π α ρ κ ώ ς αρρενωπή.
Ό,τι είναι μεταμφιεσμένο είναι , queer και, συνεπώς, μη αρρενωπό; Δηλαδή, ο Γκάι Φωκς, ο Ζορό, ο Λένιν ήταν …αδελφές;;; Ακόμα και ο …Τσε;;; Κοίτα να δεις ρε γμτ τι καπνό φουμάρανε κάποιοι από τους ήρωές μας!...
Γ. Αν διαβάσουμε τα σχόλια κριτικής και αποστασιοποίησης από το κίνημα των αγανακτισμένων, ιδίως αυτά που προέρχονται από λενινιστές ή από φιλελεύθερους, (από τέκνα της διαφωτιστικής μήτρας εν πάση περιπτώσει), […]
Εδώ έχουμε μια καραμπινάτη …κουϊριά από τον φίλο μας! Η οποία, βέβαια, συνίσταται στον έντεχνο τρόπο με τον οποίο επιχειρεί να βάλει στο ίδιο τσουβάλι λενινιστές με …φιλελεύθερους (= ‘‘φιλελεύθερους’’)! Επί τη βάσει τού ότι προέρχονται και οι δυο από τη μήτρα τού Διαφωτισμού! Και στα πλαίσια της λογικής «ο αστυφύλακας είναι όργανο, το μπουζούκι είναι όργανο, άρα κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ….
Καλά κρασά!
Τα λέμε