Λαικό Μέτωπο Αλληλεγγύης (Δίκτυο Αλληλεγγύης)

του Μπάμπη Χριστακόπoυλου

Η οικονομική κρίση έχει αρχίσει πλέον να «χτυπά» την πόρτα σε όλα σχεδόν τα σπίτια, σε όλους τους χώρους δουλειάς. Ακόμα και τα επίσιμα στοιχεία των κρατικών και ευρωπαϊκών υπηρεσιών μιλούν για ύφεση που διαρκεί περισσότερο από 5 χρόνια, για μειωμένη παραγωγή που αγγίζει το 10% ετησίως και για ανεργία που έφτασε και μέχρι το 20%, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν οι 4ωροι εργαζόμενοι των 360€. Δεν λαμβάνονται επίσης υπόψιν και οι «λαθραίοι» εργαζόμενοι των προηγούμενων ετών που δεν εργάζονται πια και σαν άλλοι Γιάννη Αγιάννιδες προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση παρά τις όποιες σημαντικές παρακαταθήκες είχε από το παρελθόν, φαίνεται πλέον ότι έχει γίνει θύμα των ίδιων των αντιφάσεων της. Των αντιφάσεων εκείνων που από την μία μεριά πατούν στο κοινωνικό κράτος, τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την αλληλεγγύη των λαών και από την άλλη πατούν και ταυτόχρονα καταπατούν με την επιβολή των οικονομικών εκείνων όρων κυρίως από την Γερμανία και σε δεύτερο χρόνο από την Γαλλία προς όφελος των συμφερόντων που εκφράζουν και εξυπηρετούν στο όνομα μια «ισχυρής Ευρώπης». Οι τελευταίες εξελίξεις με την «αποχώρηση» του Ην. Βασιλείου και η πρωτοφανής απόφαση για πρώτη φορά η Ε.Ε. να αποφασίζει κατά πλειοψηφία και όχι με συναίνεση και ομοφωνία, δεν σηματοδοτεί μόνο την αλλαγή της κατεύθυνσής της σε πολιτικό επίπεδο αλλά δηλώνει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι τα οικονομικά συμφέροντα είναι αυτά που από δω και στο εξής θα διαμορφώνουν την πολιτική και οικονομική της κατεύθυνση.

Ωστόσο, παρά τις όποιες προσπάθειες καταβάλλονται, οι αγορές, εξακολουθούν να είναι «ανήσυχες». Θυμίζουν αυτό που η λαϊκή θυμοσοφία περιγράφει με την φράση « κάνει σαν την χήρα στο κρεββάτι». Παρά τις όποιες αποφάσεις, παρά τις όποιες «προσπάθειες», εξακολουθούν να είναι ανικανοποίητες, άπληστες, παγιδευμένες στην πραγματικότητα, μέσα στις αντιφάσεις ενός μοντέλου υπερ-συσσόρευσης κερδών που σε λίγο θα θυμίζει το κατοχικό πληθωριστικό χρήμα του Β’ Παγκοσμίου πολέμου.

Είναι η ώρα να αναδείξουμε τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων γιατί η απάντηση πρέπει να είναι στον πυρήνα του προβλήματος και όχι στα «πολεμικά αντίμετρα» που εκτοξεύουν για να μας αποπροσανατολίζουν. Τα οικονομικά κέντρα, δεν μπορούν πλέον να διαχειριστούν την αύξηση της παραγωγικότητας των αναπτυσσόμενων χωρών. Δεν μπορούν να επενδύουν σε μια παραγωγικότητα που δεν συνδυάζεται με την κατανάλωση των αγαθών που παράγονται και οι αναπτυσσόμενες οικονομίες της Κίνας, της Ινδίας, του Πακιστάν δεν καταναλώνουν γιατί προσφέρουν μισθούς πείνας για ολοήμερη εργασία. Το ίδιο μέλλον επιφυλάσσουν και για εμάς.

Ο μύθος των τεμπέληδων Ελλήνων, των αδιάφορων Ιρλανδων, των γλεντοκόπων Ισπανών καταρίπτεται από την ελοένα αυξανόμενη ένταση των επιθέσεων που δέχονται η Ιταλία, η Γαλλία και πρόσφατα και η Γερμανία. Από την άλλη, η συνεχιζόμενη αυστηρή λιτότητα που επιβάλεται σε όλους τους λαούς της Ευρώπης αποδυκνείει πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το πρόβλημα δεν είναι οι κοινωνίες και οι εργαζόμενοι, ούτε καν το όποιο πελατειακό κράτος. Το πρόβλημα είναι το οικονομικό σύστημα. Το πρόβλημα είναι ο καπιταλισμός!

Οι κοινωνίες, οι λαοί, η πλειοψηφία εν ολίγοις, εδώ και έναν περίπου χρόνο βρίσκεται σε γενικευμένη διαρκή κίνηση. Τυνησία, Αίγυπτος, Συρία, Ισπανία, Ελλάδα, Πορτογαλία, ΗΠΑ κ.α. Όλοι οι λαοί πλέον νοιώθουν την στρεβλότητα του μοντέλου. Δεν μπορεί οι λίγοι να αποφασίζουν για τους πολλούς. Δεν μπορεί το 1% του πληθυσμού της γης να αποφασίζει για το υπόλοιπο 99%. Οι κοινωνίες, πρέπει να πάρουν την ζωή τους στα χέρια τους.

Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που με μαζικότητα τίθεται το πρωτόλειο ερώτημα για το ποιος ασκεί εξουσία. Για το ποιος αποφασίζει. Οι μαζικές κινητοποιήσεις στις πλατείες, αμφισβήτησαν το σύστημα και «έκαψαν» πολλές εφεδρείες του. Η πτώση των κυβερνήσεων της Ισπανίας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας και δύο φορές της Ελλάδας μέσα σε έξι μήνες, δείχνει την δυναμική και τις δυνατότητες των λαών που αποφασίζουν ποιος δεν θέλουν να τους κυβερνήσει. Το επόμενο διάστημα όμως και κάτω από τις συνεχιζόμενες οξύνσεις των αντιφάσεων και των επιθέσεων του συστήματος είναι βέβαιο ότι η κοινωνία θα κληθεί να απαντήσει και στο ερώτημα ποιος θέλουμε να μας κυβερνήσει. Η απάντηση θα πρέπει να είναι ΕΜΕΙΣ!

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΉ

Πέρα από τις δύο θεμελιώδης προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για την ανατροπή του συστήματος, δηλαδή οι από πάνω να μην μπορούν να κυβερνήσουν τους από κάτω και οι από κάτω να μην θέλουν να κυβερνηθούν από τους από πάνω, υπάρχει και η τρίτη απαραίτητη προϋπόθεση που αναφέρεται στον φορέα υλοποίησης αυτής της απόφασης. Σε έναν φορέα δηλαδή που δεν θα περιμένει απλά την ωρίμανση των συνθηκών και των προϋποθέσεων, αλλά θα συμβάλει αποφασιστικά στην ολοκλήρωση της βασικής συνθήκης που θα οδηγήσει τα πράγματα στην κατεύθυνση της ανατροπής. Αυτή η αναγκαία συνθήκη, δεν είναι άλλη από το δυνάμωμα των «από κάτω». Η απόδειξη ότι η νέα πρόταση εξουσίας, δεν είναι μία πρόταση που καθαρογράφεται σε κάποια μεγάλα γραφεία κάποιου πολυόροφου κτηρίου αλλά παράγεται μέσα στην ίδια την κοινωνία είναι απαραίτητο και αναγκαίο συστατικό για την διαμόρφωσή της. Το δυνάμωμα αυτό, θα οδηγήσει στην επόμενη μέρα όπου η κοινωνία θα διαχειρίζεται τους δικούς πόρους, τον πλούτο που παράγει, τις υπηρεσίες που είναι απαραίτητες για να μπορεί να λειτουργεί.

Σήμερα, που καταλύεται κάθε έννοια κοινωνικού κράτους, κάθε έννοια πρόνοιας, κάθε έννοια που δεν έχει σημείο αναφοράς το κέρδος και την εκμετάλλευση, είναι η πιο ευνοϊκή στιγμή, να αναδειχθεί η εναλλακτική πολιτική πρόταση που δεν είναι άλλη από την συλλογικότητα, την οργάνωση και την αυτοδιαχείριση. Δεν είναι άλλη από την αλληλεγγύη για την ανατροπή.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ή ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΊΑ;

Κάτω από τις σημερινές οικονομικές συνθήκες, δεν χωρά καμία αμφιβολία ότι η ολοένα αυξανόμενη πίεση που δέχονται όλα τα στρώματα της κοινωνίας, έχει σαν αποτέλεσμα την φτωχοποίηση τους, και εν τέλει την εξαθλίωση τους. Αυτή η διαδικασία, έχει αρχίσει εδώ και καιρό. Η έλλειψη υποδομών περίθαλψης στους άστεγους και στους ανέργους δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αρχή μίας διαδικασίας που γενικεύεται μέρα με την ημέρα. Ήδη αρκετά νοσοκομεία έχουν αρχίσει και κλείνουν, είτε από έλλειψη πόρων είτε λόγω της κεντρικής πολιτικής επιλογής για μείωση όλων των δαπανών που δεν παράγουν οικονομικά αποτελέσματα. Η έλλειψη βιβλίων από τα σχολεία δεν ήταν αποτέλεσμα κακού σχεδιασμού και αργοπορημένης παραγγελίας αλλά κεντρική πολιτική απόφαση προκειμένου να μην ξοδευτούν χρήματα σε «μη παραγωγικούς τομείς». Οι συνταξιούχοι, θα πάρουν με καθυστέρηση τις συντάξεις και τα δώρα Χριστουγέννων την ίδια ώρα που συνεχώς τα έξοδα σε είδη πρώτης ανάγκης, σε είδη διατροφής αυξάνονται συνεχώς αλλά και την ώρα που τα χαράτσια διαδέχονται το ένα μετά το άλλο και αυτά επίσης αυξημένα.

Είναι λοιπόν σαφές ότι αυτή η κατάσταση που αντιμετωπίζει το κάθε σπίτι, ο κάθε εργαζόμενος, ο κάθε μαθητής, ο άνεργος ο συνταξιούχος, δεν είναι αποτέλεσμα μιας λάθος στάσης ζωής ή λάθος επιλογών όπως ενδεχομένως να μπορούσαμε να χρεώσουμε στους άστεγους ή στους τοξικομανείς αλλά αποτέλεσμα μιας συγκροτημένης και συγκεκριμένης πολιτικής που καταδικάζει την κοινωνία σε εξαθλίωση. Σε αυτή την βάση λοιπόν, θα μπορούσαμε να πούμε «μακάρι να είχαμε την πολυτέλεια να κάνουμε φιλανθρωπίες».

Κάθε πράξη στήριξης, κάθε πράξη συλλογικής αντιμετώπισης και απάντησης στην ανέχεια και στην φτώχεια, είναι ξεκάθαρα μια πράξη αλληλεγγύης.

ΑΝΑΓΚΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΕΝΑ ΔΙΚΤΥΟ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ

Αποκατάσταση των αναγκών κοινής ωφέλειας

(ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, Επικοινωνίες)

Προστασία της κατοικίας από πλειστηριασμούς και κατασχέσεις

Νομική Υποστήριξη

Υγεία

Εκπαιδευτικές και πολιτιστικές ανάγκες

Εξασφάλιση όρων επιβίωσης και διατροφής

Εργασία

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΥΛΟΠΟΙΗΣΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ

Δεν είναι λίγες οι προσπάθειες που γίνονται καθημερινά στην κατεύθυνση της αυτοδιαχείρισης, της αυτοοργάνωσης, του εναλλακτικού εμπορίου, των τραπεζών χρόνου, της εναλλακτικής καλλιέργειας κ.λ.π. Όλες όμως αυτές οι προσπάθειες, χαρακτηρίζονται από ένα κοινό σημείο αναφοράς. Χαρακτηρίζονται από την αδυναμία να αποτελέσουν κρίκο μιας αλυσίδας που θα απαντά συνολικά στο πρόβλημα. Αυτός είναι άλλωστε και ο κύριος λόγος που όλες αυτές οι προσπάθειες δεν τυγχάνουν ευρύτερης αποδοχής μέσα στην κοινωνία. Μία προσπάθεια ωστόσο στην κατεύθυνση της δικτύωσης όλων αυτών των πρωτοβουλιών θα μπορούσε να αποδώσει πολλαπλά οφέλη.

Για παράδειγμα, η προσπάθεια διανομής αγροτικών προϊόντων στις πόλεις χωρίς την μεσολάβηση των χονδρεμπόρων, θα προσέφερε στην πραγματικότητα, αφενός την δυνατότητα να προμηθεύονται είδη διατροφής στους κατοίκους των πόλεων που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, θα ενίσχυε την αγροτική παραγωγή που είναι στην πραγματικότητα το κλειδί της επιβίωσης του λαού και θα δημιουργούσε αφετέρου, θέσεις εργασίας στις πόλεις αλλά και στην περιφέρεια. Παράλληλα και με απολύτως οικονομικούς όρους, θα προσέφερε χαμηλότερες τιμές στους «καταναλωτές», μεγαλύτερο - στην πραγματικότητα - δίκαιο κέρδος στον παραγωγό, αλλά και θέσεις εργασίας στην διανομή και στην «πώληση». Επίσης, θα μπορούσε μέρος της διαφοράς τιμής πώλησης και τιμής αγοράς, να χρησιμοποιείται για την στήριξη αυτών που δεν έχουν καθόλου εισόδημα ή για την αγορά υλικών που θα είναι απαραίτητα στην επέκταση του δικτύου αλληλεγγύης και σε άλλους τομείς όπως φάρμακα, βιβλία, ρούχα και γενικότερα είδη πρώτης ανάγκης. Μια προσπάθεια, εν ολίγοις, που θα είχε σαν στόχο την επανατοποθέτηση της «αξίας» των προϊόντων όχι στη βάση της προσφοράς και της ζήτησης αλλά στη βάση της αξιοπρεπούς διαβίωσης για όλους θα ήταν ένα καίριο πλήγμα στην καταπολέμηση της κερδοσκοπίας και της φιλοσοφίας του συστήματος. Ένα Συνεταιριστικό Παντοπωλείο, ακόμα και με την μορφή «εταιρείας λαϊκής βάσης», είναι ο πρώτος κρίκος στην αλυσίδα της αντίστασης της κοινωνίας.

ΙΑΤΡΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ

Τα επίσημα στοιχεία και από αυτό το μέτωπο, δεν είναι αισιόδοξα. Ολοένα και περισσότεροι αδυνατούν να είναι συνεπείς στις ασφαλιστικές τους υποχρεώσεις και άρα, μένουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Οι άνεργοι που κάθε μέρα που περνά όλο και περισσότεροι βγαίνουν από την ασφάλεια της περίθαλψης του ταμείου ανεργίας. Αν τώρα σε αυτή την πραγματικότητα, προσθέσουμε και την ειλημμένη, απ’ότι φαίνεται απόφαση τα νοσοκομεία να «ιδιωτικοποιηθούν» είτε ευθέως με την «πώλησή» τους σε ιδιώτες, είτε με τους όρους που ζητούνται για να περιθάλψουν ασθενείς ( εισιτήρια, προκαταβολές για γεννήσεις κλπ), απ’όποια πλευρά και αν το δει κανείς, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Σύντομα θα χρειαστεί να απαντήσουμε και σε αυτό το ζήτημα.

Η επικοινωνία με γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό για την δημιουργία κοινωνικών ιατρείων όπως αυτό της Θεσσαλονίκης, η παροχή ιατρικών συμβουλών και νοσηλευτικών υπηρεσιών στους ανήμπορους να εξυπηρετηθούν θα προκύψει σύντομα. Αυτός πρέπει να είναι ένας δεύτερος - παράλληλος στόχος ενός δικτύου αλληλεγγύης.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ & ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ

Η παιδεία και ο πολιτισμός, είναι δύο βασικά εργαλεία στην επιβολή της κυρίαρχης ιδεολογίας. Σήμερα, αυτή η ιδεολογία επιβάλει την δημιουργία μονάδων παραγωγής αντί για δημιουργικούς ανθρώπους. Επιδιώκει την μοναδοποίηση των ανθρώπων αντί για την συλλογικότητα και την συμμετοχή. Ακόμα και οι εκφραστές του σημερινού συστήματος αναγνωρίζουν ότι η κοινωνία διέπεται από μία αντίληψη που προκρίνει την προσωπική «εξασφάλιση» σε αντιδιαστολή και πολλές φορές κόντρα στο κοινό όφελος. Αυτό που ξέχασαν να μας πουν ωστόσο είναι ότι τα τελευταία 40 χρόνια, έχουν καταβάλει πολύ κόπο και δυστυχώς επιτυχώς σε αυτή την κατεύθυνση. Η επόμενη ημέρα, πρέπει να τους εκπλήξει! Στην μάχη για την επιβίωση και την ανοικοδόμηση της κοινωνίας, δεν περισσεύει κανείς και πολλώ δε μάλλον δεν μπορεί κανείς να διέπεται από την λογική της προσωπικής εξασφάλισης που σχεδόν νομοτελειακά έρχεται σε αντίθεση με το κοινωνικό σύνολο, όταν δεν προκύπτει μέσα από την συνολική πρόοδο της κοινωνίας. Και πρόοδος της κοινωνίας σημαίνει πρακτικά υψηλό μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο. Αυτή λοιπόν είναι η δουλειά των δασκάλων!

Ο πολιτισμός, η μουσική, η ποίηση, το θέατρο και κυρίως η ανάπτυξή τους, σηματοδοτούν και σηματοδοτούνται, προκαλούν και προκαλούνται συνήθως από μεγάλες και σε μεγάλες κοινωνικές αλλαγές. Εδώ και χρόνια προσπαθούν να μας πείσουν ότι πολιτισμός είναι η πολιτιστική μας κληρονομιά. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι το μόνο σημείο αναφοράς μας πρέπει να είναι τα εμπορευματοποιημένα κληροδοτήματα των αρχαίων. Αυτά είναι η κληρονομιά μας και είναι αλήθεια! Δεν είναι όμως πολιτισμός μας! Αποφεύγουν να μας πουν ότι όλα αυτά προέκυψαν διότι υπήρχε το θέατρο και οι τέχνες. Τα γλυπτά του Φειδία και του Πραξιτέλη, τα κεραμικά των κεραμοποιών, τα οικοδομήματα του Ικτίνου και του Καλλικράτη δεν ήταν το αίτιο αλλά το αποτέλεσμα της δημιουργίας σκεπτόμενων δημιουργικών ανθρώπων. Μουσικά σχολεία, θεατρικά εργαστήρια, παραστάσεις, συναυλίες και έκφραση θα δημιουργήσουν προϋποθέσεις συλλογικής δράσης, κοινωνικής έκφρασης και κυρίως κατανόησης ότι μαζί μπορούμε να εξελισσόμαστε και να προοδεύουμε. Συμμετέχοντας και όχι αναπολώντας. Δημιουργώντας τον δικό μας συλλογικό πολιτισμό.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ - ΕΡΓΑΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ

Το παράδειγμα της γαλακτοβιομηχανίας Δωδώνη αλλά και της philkeram johnson στις Σέρρες, δείχνει ότι η συλλογική απόφαση για αυτοδιαχείριση και κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, δεν ανήκει στην σφαίρα της «επιστημονικής φαντασίας». Η διεθνής εμπειρία έχει δείξει ( Αργεντινή 2001) ότι οι ιδιοκτήτες των εργοστασίων και των επιχειρήσεων, δεν θα διστάσουν μπροστά στο κέρδος να πετάξουν στον δρόμο τους εργαζομένους αλλά και οι εργαζόμενοι δεν θα διστάσουν να καταλάβουν τον έλεγχο και την παραγωγή. Τα μέσα παραγωγής, τα μηχανήματα και τα εργαλεία ανήκουν σε αυτούς που μπορούν και θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν, είναι δικαίωμα και υποχρέωση των εργατικών σωματείων να διασφαλίσουν την παραγωγή αγαθών που είναι χρήσιμα στην κοινωνία και απαραίτητα για την επιβίωσή της. Είναι επίσης δικαίωμα των ανέργων να εργαστούν στις εγκαταλελειμμένες και απαξιωμένες επιχειρήσεις αυτών που επιλέγοντας την μικρότερη ζημία, την προσωπική τους σωτηρία και την σωτηρία του κεφαλαίου τους, τους πέταξαν στον δρόμο. Οι επιχειρήσεις ως μέρος της οικονομικής δραστηριότητας είναι κτήμα των ιδιοκτητών τους. Ως μέρος όμως της εξυπηρέτησης των κοινωνικών αναγκών ανήκουν στην κοινωνία.

ΔΙΚΤΥΩΣΗ

Η δικτύωση σε προσπάθειες όπως αυτή για την οποία συζητάμε είναι εκ των ων ουκ άνευ. Εκ των ων ουκ άνευ ωστόσο είναι και η αδυναμία σύγκλισης υπό κοινή σκέπη, όταν καλούμαστε να απαντήσουμε σε αμιγώς πολιτικά ή κεντρικά ζητήματα. Γιαυτό τον λόγο είναι σκόπιμο να υπάρξει μία καταρχήν συμφωνία ότι ο ρόλος του δικτύου αλληλεγγύης και κατ’ επέκταση των συνεταιριστικών παντοπολείων σε αυτή την προσπάθεια, θα πρέπει να περιοριστεί μόνο στην κάλυψη των βασικών κοινωνικών αναγκών. Η παρούσα χρονική συγκυρία, επιβάλλει την αξιοποίηση της προηγούμενης εμπειρίας των κινημάτων που ήδη δραστηριοποιούνται και τον επανακαθορισμό της στόχευσης και της φυσιογνωμίας τους στο πρωτεύον, που είναι η κάλυψη των βασικών αναγκών των ανθρώπων. Είτε αυτά είναι κινήματα ανυπακοής, κινήματα «δεν πληρώνω», δράσεις με κοινωνικό περιεχόμενο, σωματεία, σύλλογοι.

Οπότε το ερώτημα που τίθεται είναι: αυτόν τον ρόλο της δικτύωσης θα τον παίξει μια Λαϊκή Συνέλευση ή το Συνεταιριστικό Παντοπωλείο;

Αν το σημαντικό είναι η κάλυψη των αναγκών της κοινωνίας και όχι το έτσι κι αλλιώς σημαντικό πλαίσιο υλοποίησης, τότε η απάντηση είναι εύκολη. Ένα Συνεταιριστικό Παντοπωλείο που θα λειτουργεί στη βάση της συν-διαχείρησης και συν-απόφασης, με διαδικασίες που θα βασίζονται στις αρχές της ισοτιμίας, της ισηγορίας και εν τέλει της δημοκρατίας, στην πραγματικότητα θα έχουν αξιοποιήσει τις βασικές δημοκρατικές αρχές που επαναθεμελίωσαν σε κάποιο βαθμό οι πλατείες και οι συνελεύσεις τους και θα επαναφέρουν την πολιτική δράση στην πραγματική της βάση που είναι: οι πρακτικές απαντήσεις σε υπαρκτά προβλήματα.

Απαραίτητο στοιχείο της δικτύωσης είναι να μην περιοριστεί μόνο στην επαφή με αυτοτελείς ή αυτόνομους παραγωγούς αλλά να επιδιώξει και καθ’ υπερβολή να επιβάλει την δημιουργία συνεταιρισμών παραγωγών ώστε να επιτευχθεί ο όσο το δυνατόν καλύτερος και επαρκέστερος παραγωγικός σχεδιασμός που θα καλύπτει τις ανάγκες την τοπικής κοινωνίας.

Μια τέτοια προσπάθεια που θα έχει σαν στόχο την δημιουργία και ενδυνάμωση του αισθήματος της ασφάλειας μέσα από την συλλογική και αλληλέγγυα δράση αντιμετωπίζει τις αντιλαϊκές πολιτικές αλλά και δημιουργεί προϋποθέσεις αυτοδιαχείρισης από την ίδια την κοινωνία.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η κεντρική λογική και στόχευση της προσπάθειας θα πρέπει να είναι η δημιουργία αυτοδιαχειριζόμενων πυρήνων στις γειτονιές και η κάλυψη όσο το δυνατόν περισσότερων αναγκών της τοπικής κοινωνίας.

ΝΗΣΙΔΑ ή ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ

Η οξυμένη αντίδραση που αντιμετώπιζαν και αντιμετωπίζουν τα αγωνιζόμενα τμήματα της κοινωνίας ( αστυνομική καταστολή, κλπ), αλλά και η εντεινόμενη κρατική βία μέσω της εργασιακής εφεδρείας και των νομοθετικών ρυθμίσεων, στερούν κάθε συστημική αντιμετώπιση των ζητημάτων και μας οδηγούν πρακτικά σε έναν μονόδρομο σε σχέση με την στόχευση και την δράση μας. Μπορεί δηλαδή η κοινωνία και ο λαϊκός παράγοντας να κινητοποιείται σε μία ριζοσπαστική κατεύθυνση, ωστόσο η μεγάλη του πλειοψηφία, δεν δείχνει ακόμη έτοιμη να προχωρήσει στο επόμενο βήμα. Σε αυτό το ερώτημα, που δεν είναι στην πραγματικότητα η επιλογή του τρόπου δράσης (συστημική ή εξωσυστημική), αλλά η απάντηση αν το κύριο ενδιαφέρον μας είναι η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών στη βάση του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης ή η απάντηση στα ζητήματα της πολιτικής δράσης και του τρόπου ανατροπής του οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Την απάντηση μας την δίνει η ίδια η πραγματικότητα. Είναι αναγκαιότητα πλέον, η δημιουργία ενός «εναλλακτικού» δικτύου στήριξης της οικογένειας και η προσπάθεια κάλυψης των κοινωνικών αναγκών. Για να το πάμε και ένα βήμα παρακάτω, είναι ανάγκη η δημιουργία αντί-δομών στη βάση της προσπάθειας η ίδια η κοινωνία να πάρει την ζωή της στα χέρια της. Να αναλάβει την «διαχείριση» κρίσιμων σημείων για την επιβίωση και την συνοχή της και εν τέλει να οδηγήσει στην ανάπτυξη ενός δικτύου αποκατάστασης των δομών εκείνων που κρατούν μέχρι σήμερα τον λαό σε ομηρία κυρίως από ανησυχία για την επόμενη ημέρα.

Αποκατάσταση λοιπόν της κοινωνικής συνοχής στο επίπεδο της απάντησης στα καθημερινά ζητήματα επιβίωσης του λαού και στοχεύοντας παράλληλα, μέσα από μία τέτοια διαδικασία που με συστηματική και κυρίως οργανωμένη και συγκροτημένη δράση, μπορούμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ενός «επαναστατικού» υποκειμένου σε ρεαλιστική βάση. Είτε αυτό κινηθεί στη λογική μετωπικής σύγκρουσης με το ίδιο το υπάρχον σύστημα, είτε στη λογική της απαξίωσης των κρατικών μηχανισμών και στη συνέχεια της «απονέκρωσης» του μέσα από την αντικατάστασή του στην πράξη.