Η Αριστερά της δραχμής και η Αριστερά της πεντάρας.

του Κώστα Παπουλή

Με μεγάλη απορία και θλίψη, παρατηρεί κανείς την προτίμηση και τις κραυγές της κοινοβουλευτικής αριστεράς για εκλογές, παρά για δήμο-ψήφισμα. Όχι στα ψευτοδιλήμματα φωνασκεί το ΚΚΕ, να αποτυπωθούν οι πραγματικοί συσχετισμοί λένε στον Συνασπισμό. Όμως ποιά είναι τα ψευτοδιλήμματα; Αν το δήμο-ψήφισμα είναι ναι ή όχι στην δανειακή σύμβαση και στην συνεπακόλουθη λεηλασία και αποικιοποίηση της χώρας, γιατί το δίλημμα είναι πλαστό; Μήπως επειδή με το όχι, ή πρέπει να φέρουν μία νέα συμφωνία, ή αν δεν γίνει αυτό, η Ελλάδα θα αποχωρήσει από το ευρώ; Τα πράγματα είναι πολύ καθαρά, και μόνο όποιος δεν σηκώνει το γάντι, ή θέλει να την στρίψει από την πραγματικότητα, μιλάει για «εκβιασμούς». Από την άλλη, τι θα αποτυπώσουν οι εκλογές; Τα προγράμματα των κομμάτων, για την έξοδο από την κρίση, είναι από θολά έως ανύπαρκτα. Οι συσχετισμοί δείχνουν Σαμαρά, με μηδενικές πιθανότητες να μετεξελιχθεί σε έλληνα Κίρσχνερ. Συνεπώς, για ένα χρονικό διάστημα, ίσως πάρει παράταση το πολιτικό σύστημα και η κατοχή της τρόικας. Η Αριστερά θα κρύψει την προγραμματική ένδεια της, για την έξοδο από την κρίση, μέσω της εκλογικής της ενίσχυσης, ενώ η ελληνική κοινωνία θα ζει τραγικές στιγμές.

Αντίθετα, σηκώνοντας το γάντι του δημοψηφίσματος, η Αριστερά καταρχήν σέβεται τον λαό. Κανένα κοινοβούλιο, δεν μπορεί να αποφασίσει για την μοίρα του, ιδίως τώρα που η πατρίδα του, μετατρέπεται σε γερμανικό προτεκτοράτο. Το δήμο-ψήφισμα δεσμεύει και την επόμενη κυβέρνηση, ενώ οι εκλογές της λύνουν τα χέρια. Δημιουργεί προηγούμενο, μια και επόμενη «σύμβαση» να φέρουν, και αυτή πρέπει να (κατα)ψηφισθεί από τον λαό (βλ. Ισλανδία). Είναι παράδειγμα για τον υπόλοιπο Νότο. Ενώ και μόνο η λέξη δήμο-ψήφισμα, άναψε φωτιά σε όλη την ζώνη του ευρώ. Συγχρόνως υποχρεώνει τις δυνάμεις του όχι στο προτεκτοράτο, να μιλήσουν και για την σοβαρή πιθανότητα της μετα-ευρώ μέρας που θα φέρει το όχι. Να αναδείξουν δηλαδή, ένα στοιχειώδες, ρεαλιστικό και άμεσο πρόγραμμα εξόδου από την ελληνική τραγωδία, με ενισχυμένες τις δυνάμεις της εργασίας και την δημοκρατία, δηλαδή το: στάση πληρωμών-δραχμή-εθνικοποιήσεις-παραγωγική αναγέννηση-δημοκρατία.

Η πορεία προς το δήμο-ψήφισμα, μπορεί να επιταχύνει τις διαλυτικές δυνάμεις του πολιτικού συστήματος, μια που το δίλημμα ή εθνικό νόμισμα ή προτεκτοράτο, διαπερνάει τους ψηφοφόρους όλων των πολιτικών κόμματων. Συγκροτεί ακόμη, ένα μεγάλο μέτωπο, που και στην απίθανη περίπτωση που χάσει, είναι βέβαιο ότι θα κερδίσει αμέσως μετά.

Είναι ίσως για τα παραπάνω, που μάλλον δήμο-ψήφισμα δεν θα γίνει. Αν γίνει, είναι μια πραγματική ευκαιρία. Η Αριστερά, όμως–όχι φυσικά όλη- φοβάται το δήμο-ψήφισμα και προκρίνει (ακγαζέ με τον Σαμαρά) εκλογές.

Μπορεί, ορισμένοι να μας χαρακτηρίζουν Αριστερά της δραχμής, αλλά- όπως λέει και ένας φίλος- υπάρχει και η Αριστερά της πεντάρας.