ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΥΤΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Του Δημήτρη Μπίρμπα

( Σημειώνουμε ότι ο Δημήτρης Μπίρμας ήταν υποψήφιος δήμαρχος στο Αιγάλαιω, στηρίχτηκε από τον πρώην ενιαίο ΣΥΝασπισμό και πήρε 12,20% και 3.738 ψήφους.)

Οι περιφερειακές και τοπικές εκλογές αποτέλεσαν μια πρώτης τάξης ευκαιρία για διαγνωστική «μαγνητική» τομογραφία των εγκεφαλικών (ιδεολογικών) συνδρόμων της Αριστεράς. Τα είχαμε όλα και σε μεγάλη ένταση, βοναπαρτισμούς, ιδεολογικούς αυτισμούς, σύνδρομα καταδίωξης, ναρκισσισμούς και κρίσεις μεγαλείου, πολιτική δυσλεξία. Είμασταν κυριολεκτικά η χαρά των πολιτικών και ιδεολογικών (ψυχ)αναλυτών μας.

Αν στείλαμε ένα μήνυμα σε μια απογοητευμένη και αμήχανη κοινωνία, -βαθιά συντηρητική και ιδιόρρυθμα θρησκευόμενη μην ξεχνάμε – είναι ότι οι αριστεροί δεν μπορούν να συζητήσουν μεταξύ τους και να συνυπάρχουν. Λένε ωραία πράγματα, κάνουν γενικά καλές διαγνώσεις, αλλά κυριολεκτικά αδυνατούν να συνυπάρξουν αν δεν συμφωνήσουν απόλυτα μεταξύ τους και είναι τέτοια η ένταση αυτών των καυγάδων, διαφωνίες στο μερικό, ώστε εξαφανίζουν κυριολεκτικά από το προσκήνιο – και με τη βοήθεια των συστημικών media – την ουσία των προτάσεών τους. Οι «εχθροί» της μεταμοντέρνας πολιτικής ως οι βασικοί τροφοδότες της, τέτοια διορατικότητα.

Ένα απλό παράδειγμα: Ένα μήνα πριν τις εκλογές υπήρχε εξαγγελλόμενη συγκέντρωση και πορεία, από την πλατεία του Αιγάλεω προς τον Κορυδαλλό, από επιτροπή πρωτοβάθμιων σωματείων Δυτ. Αθήνας ενάντια στο μνημόνιο. Στη συγκέντρωση, που δεν πραγματοποιήθηκε, παρευρέθηκαν 25 άτομα. Ως ένα εξ αυτών, μια που η δημοτική μας παράταξη στήριζε τις κινήσεις των σωματείων, συζητούσα με έναν φίλο συνδικαλιστή από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τη συμμετοχή τους στην παράταξη, μετά το αδιέξοδο των συζητήσεων περί εκλογικής καθόδου ξεχωριστής «επαναστατικής ανατρεπτικής» δημοτικής κίνησης, άλλωστε το συζητούσαν μαζί μας τα 3 τελευταία χρόνια. Εκείνη τη στιγμή, με φόντο μια απραγματοποίητη συγκέντρωση, μου τόνισε εμφαντικά ότι αν η δημοτική παράταξη δεν θέτει σαν πρώτο στόχο το «κίνημα» για «στάση πληρωμών» και «εθνικοποίηση των τραπεζών» δεν αξίζει τον κόπο να συμμετέχουν. Τα σχόλια στην κρίση σας.

Είναι η μοναδική περίπτωση; Μήπως η φονταμενταλιστική μήτρα του, ελληνορθόδοξου στην νοοτροπία, ΚΚΕ δεν έχει τροφοδοτήσει το σύνολο της ελληνικής Αριστεράς; Είναι τυχαίο ότι κυρίαρχος πόλος της αριστεράς παραμένει το απολίθωμα του Περισσού, γιατί ακριβώς είναι απολίθωμα. Υπάρχει καλύτερη απόδειξη σ΄αυτό που μου έλεγε φίλος επικοινωνιολόγος ότι στην τηλεόραση δεν έχει σημασία τι λες, αυτό αφορά το 10% των ακροατών, αλλά η γλώσσα του σώματος.

Σε μια κοινωνία αποχής και ιδιώτευσης, τηλεοπτικοποιημένης σκέψης και δημοψηφισματικών επιλογών με sms – πρώτος σκόρερ, καλύτερο γκολ, σωστή απάντηση: πατήστε – δεν είναι περίεργο να κυριαρχεί ως «Αριστερά» ένα κόμμα «αντι», που το κύριο μέλημά του είναι, οι ογκώδεις παράτες (πορείες, συγκεντρώσεις) των φίλων και των μελών του αποκλειστικά, για να μην μολυνθούν από τους μιαρούς αλλόδοξους και οι «επαναστατικοφανείς» ακτιβισμοί δεκάδων συμμετεχόντων, αλλά μεγάλου τηλεοπτικού ενδιαφέροντος.

Είναι τυχαίο ότι εκεί προσβλέπουν, άμεσα ή έμμεσα, πολλά κομμάτια του ΣΥΡΙΖΑ, (της Αριστεράς παράγωγο, κυρίως, των μεταπολεμικών φοιτητικών αμφιθεάτρων) αλλά και του ΣΥΝ, που έχοντας ενδόμυχα πλήρη επίγνωση της απουσίας κοινωνικής αναφοράς τους, θέλγονται από την ιστορία και τους ισχυρούς δεσμούς αίματος και μνήμης του φερόμενου ως λαϊκού, αλλά στην ουσία λαϊκίστικου ΚΚΕ.

Ένα έθνος μύθων – αδιάλειπτου αιματικής συνέχειας, κρυφό σχολειό, πολυχιλιετούς αποκλειστικού πομπού πολιτισμού και ανθρώπινων ιδεωδών – ταυτίζεται περισσότερο, από οποιοδήποτε άλλο, με τον ορισμό της πολιτικής, (Μιτεράν) «ως διαχείριση των συμβόλων», επιλέγει σχεδόν πάντα τις σταθερές παρά την αμφισβήτησή τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ως Δημοκρατία είμαστε «πίσω» από το 1789 και το πρόταγμα του για κατάργηση της αρχής της αιματικής υπεροχής. Έχουμε, δια ψήφου και με επιλογή, κοινοβουλευτικά τρεις «βασιλικές» οικογένειες και περισσότερους από τους μισούς κοινοβουλευτικούς, οικογενειακούς διαχειριστές εδρών – τιμαρίων.

Κι η Ελληνική Αριστερά; Αφού της πήρε 50 χρόνια να διαχειρισθεί στοιχειωδώς το σύνδρομο του τραγικού εμφύλιου, ημιμαθής και κοινωνικά απαίδευτη, έφαγε «κεραμίδα» την κονιορτοποίηση του «υπαρκτού». Ακόμα κερδίζει εντός της, το κομμάτι «επιστροφή στις ρίζες», ίσως γιατί αντιστοιχεί στις έξεις του κοινωνικού ακροατηρίου.

Υπάρχει μέλλον, σε συνθήκες μνημονίου και πολλαπλής κρίσης για την Αριστερά ; Διέξοδός της μπορεί να είναι: η παλινόρθωση του σταλινισμού; η ιδεολογική ανοχή στις τυφλές, βίαιες εξεγέρσεις που θα ακολουθήσουν από τους νεόπτωχους και τους Λουδίτες των νέων τεχνολογιών; οι βυζαντινολογίες και οι παραγοντισμοί στα υποτιθέμενα «ενωτικά» «ριζοσπαστικά» – και άλλα επαναστατικά προθέματα – σχήματά της;

Θεωρώ πως όχι. Νομίζω πως λύση μπορεί να είναι μια ομοσπονδιακού χαρακτήρα συνάντηση, με επίκεντρο τις δυνάμεις του ενιαίου Συνασπισμού σε συνάντηση με τον οικολογικό χώρο, που θα αφήνει χώρο συνύπαρξης και προς την όποια κομμουνιστική εκδοχή, αλλά και τον σοσιαλδημοκρατικό χώρο που θα αποδεσμεύεται από το μεταλλαγμένο κέντρο.

Αυτό προϋποθέτει συγκροτημένο σχέδιο βελτίωσης των συνθηκών ζωής στις παρούσες συνθήκες, ιδεολογικό πόλεμο σε ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα ανοικτά πεδία συνάντησης, όπου υπάρχουν περιπτώσεις κοινής κοινωνικής δράσης, ώστε με την όσμωση να αποδεσμεύονται ευκολότερα δυνάμεις τους.

Ακατόρθωτο; δεν νομίζω. Η δική μου ανάγνωση των εκλογών, πέραν του αριστερού παραλογισμού στην Αττική , που περιγράφει επαρκώς ο Γιώργος Σταθάκης στα «ενθέματα» της Αυγής, είναι ότι στις περιφέρειες κέρδισε με ισχνά πραγματικά ποσοστά ο ένας, ο πιο ισχυρός πόλος του δικομματισμού, τίποτε άλλο, χωρίς ουσιαστική κοινωνική νομιμοποίηση. Στους δε μεγάλους Δήμους ηττήθηκε η εθνοσυντηρητική Δεξιά, όχι από το ΠΑΣΟΚ, αλλά από την Κοινωνική Αριστερά στον δεύτερο γύρο. Δείτε, όπου το ΠΑΣΟΚ επεχείρησε αλαζονικά μόνο, συνετρίβη στην Πάτρα και έχασε τον Πειραιά.

Αν διαβάσουμε τον χάρτη χωρίς τη λογική συνεργασία = δεκανίκι, θα διαπιστώσουμε ότι οι δυνάμεις του ΣΥΝ, της Δημ. Αριστεράς, των Οικολόγων, μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και ριζοσπαστικοποιημένων σοσιαλδημοκρατών, κομμάτι των κριτικά ψηφοφόρων του ΚΚΕ δηλ. Η Κοινωνική Αριστερά είναι η ανερχόμενη, νικηφόρα, μάλιστα, δύναμη που έχει τη δυνατότητα να αποδομήσει και να ανατρέψει το καθεστώς του δικομματισμού. Αρκεί να την στηρίξουμε, να σταματήσουμε την ελεεινολογία του «διπλανού» μας, να βγούμε με αυτοπεποίθηση στην κοινωνία και να ασχοληθούμε με τα καθημερινά προβλήματά της, όχι ως άγγελοι αποκάλυψης των δεινών και μοναδικοί σωτήρες, αλλά ως συμμέτοχοι και συναγωνιστές που θέλουν να μάθουν και να πάθουν .

Υπάρχει ελπίς…..αρκεί να την δεις. Έχουμε την καταπληκτική ,ιστορικά, «ικανότητα» διαρκούς διάψευσής της, ας μην τη χρησιμοποιήσουμε και τώρα.