Ποιοι αγωνίζονται ενάντια στην πλουτοκρατία;

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "Πρωτοβουλία για την Αντι-Συστημική Αριστερά":

Όταν η πλουτοκρατία"αγκαλιάζει" τη λαϊκή τάξη.

“Η πλουτοκρατία, η ψεύτικη δημοκρατία, η κοινωνία της ανοχής, τα “ατομικά δικαιώματα”, ο “αντιρατσισμός”… Πόσο βολικές ιδέες για τα μεγάλα αφεντικά του κόσμου; Ακόμη όποιος θέλει να έχει ήσυχη την συνείδησή του μπορεί να δηλώνει εχθρός της “παγκοσμιοποίησης” και να κοιμάται στην συνέχεια ήσυχος και αυτός και η “παγκοσμιοποίηση”. Εάν πάλι θέλει δράση μπορεί να βάψει πράσινα τα μαλλιά του, να φορέσει έναν χαλκά στην μύτη και να διαδηλώσει στην Γένοβα, στην Ρώμη ή την Σεβίλλη. Μόλις το πράξει ο «τρόμος» θα απλωθεί πάνω από το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ουάσιγκτον, της Μόσχας και του Ισραήλ…”

Αυτό το κείμενο δεν το έχει γράψει κανένας βαρεμένος οπαδός του ΚΚΕ που κάνει κριτική στο «κοινωνικό φόρουμ» και τα κινήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση για την αδυναμία τους να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Γ. Μιχαλολιάκου «ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΠΙΣΤΟΙ».

Ο πόλεμος ενάντια στην πλουτοκρατία δεν μια εφεύρεση του ΚΚΕ. Είναι ένα επικίνδυνο ιδεολογικό δάνειο από τον φασισμό. Ο πόλεμος κατά της πλουτοκρατίας κολακεύει την μικροαστική ανωριμότητα της κοινωνίας, εξαγριώνει τα εξαθλιωμένα στρώματα του πληθυσμού και αποτελεί την ιδεολογική βάση για την στρατολογία οπαδών και μελών από ανεξέλεγκτους και αντιδημοκρατικούς μηχανισμούς που στηρίζονται στον φανατισμό και την μισαλλοδοξία. Η κομμουνιστική αριστερά – στην οποία υποτίθεται ότι ανήκει το ΚΚΕ – έχει σαν στόχο της πολιτικής της πάλης το κράτος. Μέσω της κατάργησης του κράτους η κοινωνία θα βαδίσει στον κομμουνισμό. Ο πόλεμος ενάντια στο κεφάλαιο δεν οδηγεί σε καμία κοινωνική αλλαγή αν δεν είναι και πόλεμος ενάντια στο αστικό κράτος. Ενάντια στην «πλουτοκρατία» μάχονται πολλοί, ακόμα και οι φασίστες. Ας δούμε λοιπόν μερικούς άλλους πολέμιους της «πλουτοκρατίας» και φυσικούς σύμμαχους του ΚΚΕ σε αυτόν τον αγώνα:

“Η πλουτοκρατία ήτο, είναι και θα είναι ο μόνιμος άρχων του κόσμου, ο διαρκής Αντίχριστος. Αύτη γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρη σώματα και ψυχάς.” Απόσπασμα από το “Οι χαλασοχώρηδες” του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.

Αυτό το κείμενο δεν είναι το μοναδικό ούτε το πιο χαρακτηριστικό που δείχνει την θέση της εκκλησία μας ενάντια στην πλουτοκρατία. Και το ΚΚΕ δυστυχώς δεν μπορεί να συναγωνιστεί την εκκλησία στον ευθύ και άμεσο τρόπο με τον οποίο κηρύσσει τον πόλεμο ενάντια στην πλουτοκρατία. Ο Μέγας Βασίλειος έλεγε πως αυτό που μας περισσεύει το κλέβουμε από τον συνάνθρωπο, που το στερείται και επαναλάμβανε την παραγγελία του Ιωάννη του Βαπτιστή: «Όποιος έχει δύο χιτώνες ας δώσει τον ένα σ’ αυτόν που δεν έχει, κι όποιος έχει τρόφιμα ας κάνει το ίδιο».

Οι ντόπιοι εθνικοσοσιαλιστές μορφώνονται μέσα από άλλες ανάλογες θεωρήσεις της κοινωνικής πραγματικότητας. Το παρακάτω απόσπασμα της Savitri Devi είναι από το έργο της «Η Αστραπή και ο Ήλιος»που αποτελεί προσφιλές ανάγνωσμα στους ντόπιους φασιστικούς κύκλους, ίσως γιατί έλκει την καταγωγή της από την χώρα μας.

“Ο Εθνικοσοσιαλισμός, κατ΄ αυτόν τον τρόπο, φτάνει στις ρίζες της υγιούς οργανικής κοινότητος, κάνοντας μια Επανάσταση ενάντια σ΄ ολόκληρη τη δομή σκέψεως του φιλελευθερισμού και της αστικής δημοκρατίας, της πλουτοκρατίας, της ποσότητος, της μετριότητος και του άκρατου ατομικισμού. Είναι μια επανάσταση Ψυχών και Συνειδήσεων, ενάντια στον εκφυλισμό των αντι-φυσικών αυτών συστημάτων, που η μόνη τους «πνευματικότητα» είναι ένας ασθενικός ψευτοανθρωπισμός. Αν δεχτούμε ότι η Ιστορία είναι ένας αέναος κύκλος κοινωνικής αποσυνθέσεως και ανανεώσεως, ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι η θεραπεία του ΧΧ αιώνος. Είναι η ανανέωση και η θεραπεία της Ευρώπης – αυτής της ελπίδος της Ανθρωπότητος – από τον εκφυλισμό, την παρακμή, την αποσύνθεση και τον ευνουχισμό που προέκυψαν από τις δυνάμεις της κεφαλαιοκρατίας, του φιλελευθερισμού του 19ου αιώνος , των αστικών δημοκρατιών και του κομμουνισμού. Επομένως, ο Εθνικοσοσιαλισμός είναι κάτι παραπάνω από έναν πολιτικό σχεδιασμό. Είναι μια Ιστορική τάση και απαίτηση αναγεννήσεως. Μια επαναστατική πρακτική σε όλα τα πεδία, που δεν κάνει συμβιβασμούς με την παρούσα κατάσταση, τις ολέθριες πρακτικές της και τις κίβδηλες «αξίες» της, αλλά επιζητεί την πλήρη αντικατάστασή τους!”

Τέλος αν θέλετε να δείτε την χρήση τη έννοιας πλουτοκρατία και πως έχει αφομοιωθεί το βαθύ ιδεολογικοπολιτικό της περιεχόμενο, διαβάστε το παρακάτω δημοσίευμα:

“Ο 25χρονος γιος του εφοπλιστή κ. Διαμαντίδη, Πασχάλης, είναι το νέο αμόρε της πολιτικού Εύας Καιλή και το πρόσωπο που μονοπωλεί το ενδιαφέρον της στην προσωπική της ζωή τους τελευταίους τρεις περίπου μήνες, σύμφωνα με δημοσίευμα του Πρώτου Θέματος. Η γνωριμία τους χρονολογείται στα Χριστούγεννα του 2008 στο Λονδίνο, τόπο στον οποίο κατοικεί μόνιμα τα τελευταία δύο χρόνια ο νεαρός Διαμαντίδης, καθώς εργάζεται στα γραφεία της εταιρείας του πατέρα του με την επωνυμία «Delta Tankers». ΤΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ του γιου του μεγαλοεφοπλιστή με την πολιτικό του ΠΑΣΟΚ ωστόσο πλέχτηκε τα περασμένα Χριστούγεννα, όταν οι δυο τους βρέθηκαν και πάλι μαζί, αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη, σε μια νυχτερινή εξόρμηση που πραγματοποιήθηκε με κοινή παρέα.”

Ο τίτλος αυτού του δημοσιεύματος είναι: Όταν η πλουτοκρατία «αγκαλιάζει» την λαϊκή τάξη. Είναι πράγματι αποκαλυπτικός για το πόσο σφικτά δεσμά έχει η πολιτική και η οικονομική εξουσία στην περίοδο του «κρατικοπλουταρχικού» καπιταλισμού… O εμπλουτισμός του …“επιστημονικού σοσιαλισμού” με την έννοια της «πλουτοκρατίας» δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα με το οποίο το ΚΚΕ προσπαθεί να ψαρέψει σε θολά νερά οπαδούς και ψηφοφόρους χρησιμοποιώντας την ιδεολογία των αντιπάλων του. Από αυτές τις πρακτικές τελικά χαμένη βγαίνει η Αριστερά. Όπως χαμένη βγήκε προβάλλοντας το «πατριωτικό» της πρόσωπο.

Δυστυχώς τα ιδεολογικά δάνεια από τον αστισμό δεν είναι απλά τεχνάσματα για να διευρύνει την διεισδυτικότητά της στα λαϊκά στρώματα που βρίσκονται εγκλωβισμένα από την κυρίαρχη ιδεολογία. Στην πραγματικότητα αποκαλύπτουν την θεωρητική και πολιτική της ένδεια. Και αυτό το ζήτημα δεν αφορά μόνον ΚΚΕ ή την αριστερά που προέρχεται από αυτό. Είναι ένα συνολικότερο πρόβλημα που αναδεικνύεται σήμερα με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στις προσεγγίσεις που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερές και αναφέρονται την οικονομική κρίση και τις διεξόδους απ’ αυτή. Αυτό όμως το ζήτημα δεν θα το θίξουμε σε αυτό το κείμενο. Το μόνο σίγουρο είναι κηρύσσοντας τον πόλεμο σήμερα ενάντια στην πλουτοκρατία και μάλιστα από …πατριωτικές θέσεις ως αριστεροί απλώς καταγραφόμαστε ως ένα περιθωριακό κομμάτι του πιο αντιδραστικού αστισμού.

Γ. Καλαντζόπουλος