Η “παραγωγική ανασυγκρότηση”: ο νέος εθνικός μύθος που όλους μας ενώνει!

...Στο όνομα της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας ο ΣΥΝασπισμός αποδέχτηκε το Μάαστριχ και την σύνδεση του “μισθού με την παραγωγικότητα” που άνοιξε τον δρόμο για την επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας και κατάργησε την συλλογική διαπραγμάτευση της εργασίας. Στο όνομα της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας αναρριχήθηκαν τα στελέχη του στον κρατικό μηχανισμό και τέθηκαν στην υπηρεσία του πασοκικού κράτους...

Ο Ζακ Ρανσιέρ σε μια πρόσφατη συνέντευξη του (Η μόνη καλά οργανωμένη τάξη είναι οι καπιταλιστές) στην “αυγή”, ευχόμενος την καλύτερη δυνατή επιτυχία στον ΣΥΡΙΖΑ, είχε εκφράζει τις επιφυλάξεις του για τα όρια του κοινοβουλευτισμού με την επισήμανση: Ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα μπορεί να καταφέρει κάτι μόνο αν έρθει σε ρήξη με τη λογική του συστήματος.


Η ρήξη με την λογική του συστήματος, σημαίνει πρώτα απ' όλα ρήξη με τα κυρίαρχα πολιτικά ιδεολογήματα που αρχίζουν να συγκροτούνται σήμερα για να εκτονώσουν την κοινωνική και ταξική πόλωση στην μεταμνημονιακή εποχή και να αποκαταστήσουν την κρίση του πολιτικού συστήματος. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια “αντεπανάσταση του κεφάλαιου” με την βίαιη επέκταση της καπιταλιστικής σχέσης στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό στα πλαίσια των ανακατατάξεων στον διεθνή καταμερισμού της εργασίας και στις αγορές. Ο “ευρωπαϊκός μύθος” σήμερα βρίσκεται σε κρίση και οι “εθνικές αναδιπλώσεις” αποτελούν τις στρατηγικές επιλογές μερίδων του κεφάλαιου εντός της ΕΕ που κινδυνεύουν να καταστραφούν από τον ανταγωνισμό, όπως αυτός έχει διαμορφωθεί την εποχή της παγκοσμιοποίησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικώντας την πολιτική ηγεμονία στην μεταμνημονιακή εποχή επιχειρεί σήμερα να διαμορφώσει τους δικούς του εθνικούς μύθους για να διεκπεραιώσει την στρατηγική της εθνικής αναδίπλωσης με την συναίνεση μερίδων του κεφαλαίου. Ένα παλαιό ιδεολόγημα του μακαρίτη(;) ΣΥΝασπισμού είναι σήμερα ο κυρίαρχος εθνικός μύθος που προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ.Είναι ο μύθος της εθνικής παραγωγικής ανασυγκρότησης. Ως πολιτικός στόχος αφορά σε διαχειριστικές κρατικές πολιτικές, γιαυτό απαιτεί την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και όχι την ανάπτυξη του μαζικού κινήματος και της λαϊκής πρωτοβουλίας. Γιαυτό αυτό ακριβώς τον λόγο λειτούργησε ως όχημα μετακίνησης μιας μεγάλης μερίδας της Αριστεράς στις αγκάλες του “παπανδρεϊκού σοσιαλισμού” και κράτησε τον ΣΥΝασπισμό στα όρια κοινοβουλευτικής επιβίωσης για αρκετά χρόνια. Στο όνομα της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας ο ΣΥΝασπισμός αποδέχτηκε το Μάαστριχ και την σύνδεση του “μισθού με την παραγωγικότητα” που άνοιξε τον δρόμο για την επιβολή των ελαστικών σχέσεων εργασίας και κατάργησε την συλλογική διαπραγμάτευση της εργασίας. Στο όνομα της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας αναρριχήθηκαν τα στελέχη του στον κρατικό μηχανισμό και τέθηκαν στην υπηρεσία του πασοκικού κράτους.

Αυτό το ιδεολόγημα δεν ήταν μια καινούργια ιδέα του ΣΥΝασπισμού. Είναι ένα πάγιο ιδεολόγημα του αστισμού, που λαμβάνει σε κάθε ιστορική συγκυρία ένα ιδιαίτερο πολιτικό περιεχόμενο. Στη χώρα μας, ο ΣΥΝασπισμός με την ίδρυσή του, είχε επαναφέρει το παλαιό όραμα της “εθνικής ανοικοδόμησης” του Εθνάρχη Καραμανλή που κυριάρχησε στο μετεμφυλιακό κράτος. Το έκανε σημαία του και επιχείρησε να του αποδώσει αριστερό πρόσημο ονοματοδοτόντας το ως “εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση”. Και δεν το έκανε μόνον ο ΣΥΝασπισμός. Η παραγωγική ανασυγκρότηση ως “προγραμματικός στόχος” αναφέρεται στα πολιτικά ντοκουμέντα όλου του πολιτικού φάσματος, πάνω από τις διαχωριστικές γραμμές που κυριαρχούν στην πολιτική σκηνή  από το ψευτοδίλημμα  που διχάζει το έθνος των Ελλήνων : ευρώ ή δραχμή. Από κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ως την ΔΗΜΑΡ και την χρυσή αυγή, όλοι στρατεύονται στην “παραγωγική ανασυγκρότηση” της χώρας.

Σήμερα που ο ΣΥΡΙΖΑ διεκδικεί την κυβέρνηση, η ηγεσία του, στο όνομα αυτού του συστημικού αστικού μύθου, επιχειρεί να εξασφαλίσει την κοινωνική συναίνεση στις απαιτήσεις μερίδων του βιομηχανικού κεφάλαιου. Για κάποιες κρυφές πλευρές αυτού του ζητήματος είχαμε αναφερθεί στο κείμενό μας: Μερικές σκοτεινές πλευρές της σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με την αστική τάξη

Θα αναφερθούμε στις φανερές πλευρές αυτής της πολιτικής και στις εξελίξεις που έχουν δρομολογηθεί. Αρκετοί συριζέοι – και όχι μόνο – γελάνε κάτω από τα κομματικά τους μουστάκια με τις οργισμένες δηλώσεις των επιτελείων του Σαμαρά και του Βενιζέλου για τις “καλές σχέσεις” του προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, και φαντασιάζονται πως ο δρόμος της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας τώρα ανοίγει πραγματικά. Τα γεγονότα είναι γνωστά και δεν θα αναφερθούμε σε αυτά. Οι εξελίξεις όμως επιβεβαιώνουν τον εύστοχο τίτλο της “αυγής” στην συνέντευξη του Ζακ Ρανσιέρ: “Η μόνη καλά οργανωμένη τάξη είναι οι καπιταλιστές”.

Στην εκδήλωση της ιστοσελίδας TVXS.gr με θέμα την παραγωγική ανασυγκρότηση (Με ποιούς συστρατεύεται ο ΣΥΡΙΖΑ;) ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν σαφής «Μειώνουμε το ενεργειακό κόστος της βιομηχανίας», δηλαδή επιδοτούμε το ρεύμα των βιομηχάνων. Την ίδια στιγμή που δεκάδες χιλιάδες νοικοκυριά βυθίζονται στο σκοτάδι, οι βιομήχανοι θα συνεχίζουν να κάνουν επενδύσεις με χρήματα του δημοσίου - βλέπε του δοκιμαζόμενου ελληνικού λαού.

Πριν συμπληρωθεί μια βδομάδα από αυτή την δήλωση, πέφτει με αλεξίπτωτο στην πολιτική σκηνή το θέμα της “Χαλυβουργικής”.  Ο πρόεδρος του Βιοτεχνικού Επιμελητηρίου Πειραιά, Ανδριανός Μιχάλαρος ζητά να “δοθεί πολιτική λύση στο ζήτημα” επισημαίνοντας την αναγκαιότητα της μείωσης του ενεργειακού κόστους για τις μεγάλες βιομηχανίες και τις βιοτεχνίες και την προσαρμογή του στα μέσα αντίστοιχα ευρωπαϊκά δεδομένα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση υποχωρεί με τόσο μεγάλη ευκολία σε αυτές τις απαιτήσεις, τρομάζουμε με το τι θα συμβεί, αν κάποτε βρεθεί στην κυβέρνηση...

Μια ματιά και εδώ:

1.Ο αστικός μύθος της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας...

2. Περιοδικό "θέσεις": Μερικές κρίσιμες οριοθετήσεις απέναντι στις διαχειριστικές πολιτικές του αστισμού