Οι ανοιχτές συνέλευσεις μελών του ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησαν!...

Μετά την επιτυχημένη συγκέντρωση – συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στις 10 Οκτώβρη με πρωτοβουλία της ΠΑΣΑΣ, συνεχίζονται οι Ανοικτές Συνελεύσεις μέχρι την Οργανωτική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Η επόμενη Ανοικτή συνέλευση θα γίνει το Σάββατο 17/10 στις 11.30 π.μ. σε αίθουσα του κτ. Γκίνη του ΕΜΠ, με θέματα τις αρχές λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και λήψη πρωτοβουλιών στην κατεύθυνση της ανάπτυξης του ΣΥΡΙΖΑ των μελών.

Τα πρακτικά της πρώτης συζήτησης μπορείτε να τα δείτε σε μια πρόχειρη αποδελτίωση στην ιστοσελίδα http://dosepasa.wordpress.com. Επίσης, μπορείτε επίσης να συμβάλλετε στην διαρκή διαδικασία συλλογικής διαμόρφωσης των πορισμάτων και των προτάσεων που κατατέθηκαν με τη φυσική σας παρουσία στις Ανοικτές Συνελεύσεις του Σαββάτου, αλλά και χωρίς αυτήν μέσα από το σύστημα wiki. μπαίνοντας στην ιστοσελίδα http://dosepasaorganotika.pbworks.com

Δημοσιεύουμε τρεις  από τις τοποθετήσεις που έγιναν την 1η συνάντηση, τις οποίες κατατέθηκαν και σε γραπτή μορφή:

Παρέμβαση Γ. Καλαντζόπουλου:  Καλύφθηκα σε αρκετά ζητήματα από άλλους συντρόφους και ειδικά για το θέμα των εκλογών από την Ε. Πορτάλιου. Πρώτα απ’ όλα θέλω να επισημάνω την σημασία αυτής της εκδήλωσης: Μέχρι σήμερα καμία συνιστώσα, κανένας ΣΥΡΙΖΑ, δεν πήρε πρωτοβουλία να γίνει κάποια δημόσια συζήτηση με αυτό το θέμα! Θα θέσω 3 ζητήματα για προβληματισμό στη συζήτηση που ανοίγει με αυτή την διαδικασία:

Α. Το πρώτο αφορά την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ. Το πώς δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και ποια είναι ακριβώς η τομή που έγινε με αυτό το ενωτικό εγχείρημα και το διαχωρίζουν από άλλες προσπάθειες. Σχεδόν από την ίδρυσή του ο ΣΥΝ κατέβαινε στις εκλογές με κάποιο ενωτικό προσωπείο. Αν πάμε πίσω στις εκλογές του 2000, τότε στο πάνελ της παρουσίασης του εκλογικού προγράμματος του ΣΥΝ ήταν ο Νίκος Κωνσταντόπουλος, ο Γραμματέας της ΑΚΟΑ Γιάννης Μπανιάς, εκπρόσωπος των Οικολόγων Γιάννης Σχίζας και ο Μανόλης Γλέζος ως επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας. Επίσης, στα ψηφοδέλτιά του, ο ΣΥΝ πάντα περιελάμβανε και κάποιους «ανένταχτους» παράγοντες που περιφέρονται γύρω του και τους χρησιμοποιεί ως άλλοθι για να δείχνει ένα ποιο ανοιχτό και διευρυμένο προφίλ. Και τότε λοιπόν το 2000, ο τρίτος πόλος ήταν εκεί έτοιμος, όχι μόνον σαν θεωρητική σύλληψη άλλα και σαν πράξη! Και είδαμε τα αποτελέσματα… Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν ήταν μια επιτυχημένη μετεξέλιξη αυτής της συνταγής. Πάτησε σε κινηματικές διαδικασίες, πάνω στην τομή που έκανε το κοινωνικό φόρουμ, το οποίο τάραξε τα λιμνασμένα νερά της αριστεράς στην χώρα μας. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξέφρασε πολιτικά αυτή την δυναμική. Κάτω από αυτές τις συνθήκες ήρθαν κοντά δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με τον χώρο του ΣΥΝ. Μερικοί από τους σημερινούς «προστάτες» του εγχειρήματος που διεκδικούν την πατρότητά του, αυτή την πλευρά την βάζουν στην άκρη και την ξεχνούν σκόπιμα. Η μητρότητά του ανήκει στο κοινωνικό φόρουμ, και αυτή την μητρότητα, ως μια σημαντική πιστοποίηση της ταυτότητά του, θα πρέπει να την προστατεύσουμε…

Β. Το δεύτερο σημείο αφορά τα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις συνιστώσες του. Η πραγματική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται στην υπέρβαση των συνιστωσών του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα απλό άθροισμα των συνιστωσών του. Αυτό ήταν τα ενωτικά εκλογικά εγχειρήματα με τα οποία κατέβαινε σχεδόν πάντα στις εκλογές ο ΣΥΝασπισμός. Ο ΣΎΡΙΖΑ απέκτησε την δύναμη του από την απήχηση που είχε στον κόσμο της αριστεράς ως ενωτικό εγχείρημα, στον κόσμο που αρνιόταν και αρνιέται ακόμα να στρατευτεί στις συνιστώσες του. Αυτός ο κόσμος δεν στρατεύτηκε στον ΣΥΡΙΖΑ για να δώσει άλλη μια φορά χέρι βοήθειας για την κοινοβουλευτική επιβίωση του ΣΥΝ. 

Αυτά τα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά προσδιορίζουν σε τελική ανάλυση ότι ποιο πολύτιμο έχει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή την αυτόνομη πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στις συνιστώσες του και κυρίως στον ΣΥΝασπισμό, που ήδη έχει επιδείξει ηγεμονική πολιτική πρακτική. Ακόμα και στο όνομα του ΣΥΡΙΖΑ βάζοντας ως πρώτη λέξη το δικό του όνομα… Θα πρέπει λοιπόν να διεκδικήσουμε με σταθερότητα και πείσμα στον δημόσιο διάλογο που γίνεται για τα οργανωτικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ, να μην καταστρατηγηθούν από τον τρόπο λειτουργίας του αυτά τα χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν την πολιτική του αυτονομία. Η «διπλή ένταξη» είναι μια τίμια λύση που εκφράζει και αναγνωρίζει ακριβώς αυτά τα αντιφατικά στοιχεία της πολιτικής ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να επιβάλει δεσμεύσεις προς την μία ή άλλη κατεύθυνση. Όμως θα πρέπει να φροντίσουμε πρώτα απ’ όλα ώστε να μην παγιωθεί η υπάρχουσα κατάσταση με οργανωτικά μέτρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα εγχείρημα που εξελίσσεται και θα συνεχίζει να εξελίσσεται για καιρό ακόμα. Σε αυτά τα πλαίσια οι όποιες ποσοστώσεις και αντιπροσωπεύσεις των συνιστωσών θα πρέπει να έχουν προσωρινό χαρακτήρα. Αλλιώς αποτελούν μέτρα αναπαραγωγής των συνιστωσών. Προς αυτή την κατεύθυνση είναι σημαντικό και το οικονομικό ζήτημα. Αν η πίτα της κρατικής επιδότησης μοιράζεται στις συνιστώσες, τότε αποτελεί κίνητρο για την αυτόνομη συγκρότησή τους έξω και δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν κάποιο μαγαζάκι έχει εξασφαλίσει εκτός από την μόνιμη αντιπροσώπευση στα όργανα και οικονομική υποστήριξη, γιατί να αυτοδιαλυθεί και ενσωματωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών του; Με παρόμοια μέτρα ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμένει για πάντα ένα συμμαχικό σχήμα ανάμεσα στις συνιστώσες του.

Γ. Το τρίτο σημείο αφορά την αντιπαράθεση με την Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΝασπισμού. Η αντιπαράθεση αυτή στην πραγματικότητα είναι ψεύτικη και αποτελεί το προκάλυμμα μιας διαπάλης χωρίς αρχές που διεξάγεται στον χώρο του ΣΥΝασπισμού και έχει επεκταθεί και στον ΣΥΡΙΖΑ. Ανέξοδες αντικαπιταλιστικές και επαναστατικές κορώνες χρησιμοποιούνται για να κρύψουν υπόγειες συναλλαγές, ίντριγκες και υποχωρήσεις σε ζητήματα αρχών και βασικών πολιτικών επιλογών. Είναι χαρακτηριστικό πως, τόσο ο ΣΥΝασπισμός όσο και το σύνολο σχεδόν των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, κλείνουν τα μάτια μπροστά στη πιο σημαντική πλευρά της ύπαρξης του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα η διάσπαση που εμφανίζει ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ στο μαζικό κίνημα και είναι το πιο ακανθώδες πρόβλημα στην πολιτική του συγκρότηση. Δεν αφορά στην Ανανεωτική Πτέρυγα αλλά σε ολόκληρο τον ΣΥΝασπισμό. Σήμερα ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ είναι διασπασμένος στο μαζικό κίνημα. Αυτή η κατάσταση ίσχυε και πριν από τις εκλογές και συνεχίζει να παραμένει. Στους μαζικούς χώρους, όπου υπάρχουν δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, συνήθως όχι μόνον δεν δραστηριοποιούνται σε πλατιά ενωτικά σχήματα, άλλα συχνά αυτές οι δυνάμεις αντιπαρατίθενται μέσα από διακριτά συνδικαλιστικά σχήματα. Τις πιο πολλές φορές, οι ευθύνες βαραίνουν τις δυνάμεις του ΣΥΝ που πολιτεύονται συνδικαλιστικά με συνδιαχειριστικές αντιλήψεις και μέσα από κοινές συνδικαλιστικές πρακτικές με δυνάμεις του δικομματισμού, όπως για παράδειγμα είναι τα αναλογικά προεδρεία. Με αυτές τις πρακτικές «συγκυβερνούν» στην ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Η κοινή δράση του εκλογικού σώματος του ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό κίνημα, στα συνδικάτα, στην νεολαία και στις γειτονιές έχει έντονα ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία προβλέπεται να παραμείνουν. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται η πιο κρίσιμη πλευρά του οργανωτικού προβλήματος του ΣΥΝ. Μπορούν να συγκροτηθούν οργανώσεις ΣΥΡΙΖΑ σε αυτούς τους μαζικούς χώρους που βρίσκεται ψυχή και η καρδιά του κοινωνικού ΣΥΡΙΖΑ;

*****

Γραπτή παρέμβαση του Μωυσή Μπουντουρίδη (Πάτρα)  Επιγραμματικά, η γνώμη μου είναι ότι υπάρχει επιτακτική κι ουσιαστική ανάγκη (i) για την καθιέρωση του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ και (ii) για την τήρηση της αρχής λήψης των τελικών συλλογικών αποφάσεων, όχι από αντιπροσωπευτικά σώματα και κλειστές επιτροπές, αλλά μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες (όπως συνελεύσεις, συνέδρια κτλ.), στις οποίες θα συμμετέχουν όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα από που αλλού προέρχονται ή είναι ή δεν είναι ενταγμένα. (Εννοείται λαμβάνοντας υπόψη μια κλιμακωτή διάρθρωση.) Η δήθεν ευελιξία των ολιγομελών σωμάτων που παίρνουν τις αποφάσεις από τα πάνω και τα συνακολουθούντα φίλτρα της εξουσιοδότησης ή της αντιπροσώπευσης είναι στοιχεία μιας άλλης λογικής, που, θέλω να πιστεύω, είναι ξένη προς τα χειραφετικά ιδανικά και την αγωνιστική φυσιογνωμία της δημοκρατικής ριζοσπαστικής αριστεράς.

Δεν πρέπει να φοβάται κανείς την ΔΙΠΛΗ ή την ΠΟΛΛΑΠΛΗ οργανωτική ιδιότητα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Η οργανωτική κινητοποίηση στον ΣΥΡΙΖΑ και η συμμετοχή στις διαδικασίες του δεν αναιρεί οποιαδήποτε άλλη ιδιότητα ή ταυτότητα. Η ιδιότητα του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να εκφράζεται παρά μόνο μέσα από τις σχέσεις μεταξύ όλων των μελών του ΣΥΡΙΖΑ και τις πολιτικές διαδράσεις, που απορρέουν από τέτοιες σχέσεις μαχητικής στράτευσης. Αυτές είναι οι σχέσεις εμπιστοσύνης, ριζώματος στην κοινωνία, οι σχέσεις ειλικρίνειας κι αξιοπιστίας – όχι μόνο μέσα αλλά και προς τα έξω – μέσα από τις οποίες, και μόνο μέσα απ’ αυτές, μπορεί να οικοδομηθεί η πολιτική της δημοκρατικής ταξικής χειραφέτησης.

Είναι λάθος να αντιλαμβάνεται κανείς τη συμμετοχή στον ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα κανάλι επικοινωνίας μεταξύ ενός πρωτογενούς χώρου προέλευσης (οι συνιστώσες ή οι ανένταχτοι) κι ενός γενικότερου χώρου σύνθεσης της κοινής πολιτικής. Το ζητούμενο δεν είναι οι προηγούμενες ή οι παράλληλες πολιτικές επεξεργασίες, που φυσικά υπάρχουν και προφανώς είναι αυτονόητο ότι μπορούν να υλοποιούνται μέσα στις οργανωτικές συνιστώσες (ή έξω απ’ αυτές, απ’ τους ανένταχτους). Το ζητούμενο είναι να υπάρχει, να δίνει παρόν, να εκφράζεται, να αγωνίζεται, να παράγει και να εκτελεί χειραφετική πολιτική, ο ΣΥΡΙΖΑ αφενός σαν ΣΥΡΙΖΑ κι αφετέρου μέσα στην ολότητα του κοινωνικού βιοπολιτικού σώματος, που το καταπιέζει και το εκμεταλλεύεται αφόρητα η καπιταλιστική νεκρο-οικονομία και νεκρο-πολιτική. Απέναντι στην ταξική εκμετάλλευση, η ελιτίστικη αδιαφορία κι η σεχταριστική προσκόλληση σε μηχανισμούς και χειραγωγήσεις της αρχηγικής πρωτοπορίας είναι ενέργειες εξ ίσου ένοχες και ισοπεδωτικές. Γιατί διαιωνίζουν την απελπισία και την απαξίωση για έναν άλλο κόσμο που τέτοιες μελαγχολικές πολιτικές ποτέ δεν μπορούν να καταστήσουν εφικτό (ακόμη κι όταν ρητορικά εύχονται το αντίθετο). 

Την αυτοφυή πολιτική οργανωτική ιδιότητα του ΣΥΡΙΖΑ – σαν τέτοια – δεν μπορεί ούτε να τη δημιουργήσει αυτόματα, ούτε να τη συνθέσει διαλεκτικά, καμιά ομπρέλα, κανένας αστερισμός ή κανένα συνωθύλευμα μιας σειράς οργανώσεων μαζί με ανένταχτους: τίποτε από όλα αυτά, από μόνο του. Τα πολιτικά χαρακτηριστικά, η χαρακτηριστική χειραφετική βιοπολιτική ιδιότητα, που αντιστέκεται στον καπιταλισμό, μπορεί να σφυρηλατηθεί μόνο στη βάση μιας διακριτής πολιτικής συν-επεξεργασίας και συν-έργιας, μιας συν-έρευνας, όπως έλεγαν οι Ιταλοί εργατιστές, η οποία συν-υλοποιείται και συν-διαμορφώνεται στον αυτόνομο πολιτικό χώρο, σαν αποτέλεσμα της διαρκούς πάλης και των συγκρουσιακών υποκειμενικότητων που γεννιούνται μέσα στους αγώνες για χειραφέτηση, ισότητα και δικαιοσύνη. Επομένως, σ’ ό,τι αφορά το ΣΥΡΙΖΑ, ο,τιδήποτε συνεισφέρουν οι συνιστώσες ή οι ανένταχτοι να μπορεί να γίνεται πολιτική οργανωτική πρακτική μόνο εφόσον εμπνέει και γίνεται κοινό κτήμα και βίωμα όλων όσων εμπλέκονται στους κοινούς πολιτικούς αγώνες. Για να αναδυθεί, να αυτοργανωθεί ένας συντονισμός, μια συντονισμένη διάδραση, μεταξύ συνιστωσών και ανένταχτων, μεταξύ συλλογικών οργάνων και μελών, μεταξύ του ιστορικού δυναμικού και των ζωντανών υποκειμενικοτήτων της καθημερινής χειραφέτησης.

Ακόμη κι αν το δούμε από την ιδιαίτερη οπτική γωνία των συνιστωσών (ή των ανένταχτων), η αλήθεια, η πειθώ, η διεισδυτικότητα του πολιτικού λόγου, που μπορούν οι συνιστώσες (ή οι ανένταχτοι) να αρθρώνουν, δεν μπορεί να παγιδεύεται μέσα σε εσωστρεφείς ναρκισσισμούς ή σε δογματικές αυτοεπιβεβαιώσεις, αλλά πάντα χρειάζεται και να κρίνεται από τα έξω – με την έννοια του κατά πόσο αποτελεί μια έμπρακτη δυνατότητα δόμησης ενός καθολικού χειραφετικού λόγου. Για να ισχύει όμως το ίδιο και στο επίπεδο του ΣΥΡΙΖΑ, βασική προϋπόθεση είναι η αυτοτέλεια, η πληρότητα των παραγόντων, δράσεων και διαδράσεων, που συνιστούν την ιδιοποιό ιδιαιτερότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει, ανεξάρτητα από προηγούμενες ή παράλληλες εντάξεις, να θεσμοθετηθεί η ιδιότητα του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ σαν η στοιχειώδης, η “μοριακή,” συγκρότηση η οποία θα στελεχώνει στο μαζικό, το “molar,” επίπεδο τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ, θα εκτελεί τις πολιτικές δράσεις στα πλαίσια των συμφωνημένων αρχών και διαδικασιών που ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αναπτύσσεται, θα ξετυλίγεται, μέσα από τις διαδράσεις που ανοίγονται από το πολιτικό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει να αποτελεί ένα δυναμικό μιας δημοκρατικής λαϊκής χειραφέτησης.

Αυτό δεν σημαίνει ότι μειώνεται ο ρόλος των συνιστωσών ή η ανεξαρτησία των ανένταχτων, γιατί η συμμετοχή τους σε μια συλλογική και πλουραλιστική οντότητα σαν το ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται από την ίδια την κοινό-τητα της πολιτικής διαδικασίας που όλες κι όλοι μαζί ακολουθούμε, από τον κοινό ανοιχτό χώρο που όλες κι όλοι μαζί φτιάχνουμε, από τα κοινά οράματα, ελπίδες και στόχους που όλες κι όλοι μαζί έχουμε. Ποιες και ποιοι όμως – σαν υποκείμενα – είμαστε όλες κι όλοι εμείς που μαζί προχωράμε και πώς διαμορφώνουμε μαζί τον κοινό χειραφετικό μας λόγο; Η απάντηση που δίνει η λογική των συνιστωσιακών αντιπροσωπεύσεων σκοντάφτει πάνω σ’ ένα προφανές πολιτικό και λογικό αδιέξοδο: Η οποιαδήποτε αντιπροσώπευση περιορίζει τις αντιλήψεις για το κοινό σ’ ένα στενό και παγιωμένο κύκλο παραγόντων, που μόνο υποτίθεται ότι εκπροσωπούν μια κοινή αντίληψη για τον κοινό χώρο, ο οποίος όμως, στην πραγματικότητα, έχει πολύ πιο ευρύτερες διαστάσεις από τον δικό τους αντιπροσωπευμένο κύκλο, που είναι αναπόφευκτα μερικός και προκαθορισμένος σε συγκεκριμένα στερεότυπα, σε προβληματικές πολιτικές πρακτικές. Μπορεί όμως ένας τέτοιος αντιπροσωπευτικός και άρα περιορισμένος συγκερασμός του ευρύτερου κοινού χώρου να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις των τωρινών πολιτικών αγώνων για τον χειραφετικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, αγώνων μάλιστα που πολλές φορές πυροδοτούνται ακόμη κι έξω από τα βιοπολιτικά όρια του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ; Φυσικά όχι. Κι αυτό το περίτρανο Όχι είναι που εισέπραξε ο ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές από ένα μεγάλο τμήμα του κόσμου κι είναι σίγουρο ότι θα το ξανα-εισπράξει στο βαθμό που δεν εγκαταλείψει το γραφειοκρατικό μοντέλο της αρχηγικής-αντιπροσωπευτικής-διαφωτιστικής δόμησής του.

Αν είναι λοιπόν να επικρατήσει η λογική της κοινό-τητας σ’ όλα τα επίπεδα των συμπεριφορών και των εκφράσεων του ΣΥΡΙΖΑ, για να ωριμάσει ένας πραγματικά ριζοσπαστικός οργανωτικός σχηματισμός, που να μπορεί να ακολουθήσει μια πολύπλευρη, ανοιχτή και μαχητική, χειραφετική τροχιά, τότε δεν μπορεί παρά ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να πατάει πάνω στο στιβαρό έδαφος που εγγυάται η οργανωτική υπόσταση του μέλους του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το έδαφος των μοριακών δεσμών της λαϊκής αλληλεγγύης κι εμπιστοσύνης και των αγωνιστικά αυτο-θεσμισμένων θεμελιωδών αρχών και αξιών, που συγκροτούν και συγκροτούνται από και μέσα στην αγωνιστική μαζικότητα των χειραφετικών συγκρούσεων. Οι (υπερ-εγω-ικοί) συμβολισμοί της αυστηρής (γραφειοκρατικής) αντιπροσωπευσιμότητας και της χειραγωγίσιμης πειθαρχίας, ας ξεχασθούν χωρίς δεύτερη σκέψη. Διαφορετικά, μια από τα ίδια, μια φορά ακόμη προς τα πίσω. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πειραματισθεί με τον ανεξάντλητο πλούτο της βιοπολιτικής πολλαπλότητας και με τις αστείρευτες πτυχές του πλούτου της διαφορετικότητας – ρηξικέλευθες ιδέες συν πολιτικός πλουραλισμός στους χειραφετικούς αγώνες, διαφωνίες – δεν θα πάει μακριά. Και θα είναι (πάλι) κρίμα.

*****

Παρέμβαση Βαγγελιώ Σωτηροπούλου:   93 +1, στο ΣΥΡΙΖΑ να γυρίσουμε νέα σελίδα

93+1 μέχρι να κλείσουν οι πρώτες 100 ημέρες της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Αυτές οι πρώτες 100 μέρες είναι ευκαιρία για το ξεδίπλωμα κεντρικών πρωτοβουλιών του ΣΥΡΙΖΑ που να προβάλλουν το ριζοσπαστικό του στίγμα και ν’ αφήνουν αποτυπώματα στην κοινωνία. Προτείνω 2 άξονες :

- Ελαστική εργασία – stage – εταιρείες ανθρώπινου δυναμικού και ότι άλλο δίνει τη θεσμική δυνατότητα στο κεφάλαιο να αγοράζει εργατική δύναμη «χύμα» χωρίς τη «συσκευασία» δικαιωμάτων.
- Νομιμοποίηση των ΚΕΣ, ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων από το παράθυρο, επιχειρηματικό ΑΕΙ, Ευρωπαϊκή οδηγία για τη σαλαμοποίηση των πτυχίωνκαι ότι άλλο προκύπτει από τις επιταγές της Bologna.

Για τους εξής 5 λόγους :

1. Στα 2 αυτά μέτωπα η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη να κάνει άμεσα κάποιες αλλαγές- «μαϊμού» ώστε να επιδείξει εκ του ασφαλούς αριστεροσύνη. Οπωσδήποτε θα αλλάξει -τουλάχιστον το όνομα- στα stage, αφού έγινε τόσος ντόρος προεκλογικά. Η δε Διαμαντοπούλου θα πάρει πίσω τις άδειες των κολλεγίων που υπέγραψε την 4η νύχτα πριν τις εκλογές ο Σπηλιωτόπουλος

2. Σ’ αυτά μπορεί να συναντηθούν, με διαφοροποιημένα βέβαια αιτήματα και μορφές ευρύτατες πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις από την αντινεοφιλελεύθερη βάση του ΠΑΣΟΚ, την αριστερά κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική, μέχρι και τον αντιεξουσιαστικό χώρο. Από καθηγητές ΑΕΙ, οπαδούς του Εράσμειου Παν/μίου που δεν ανέχονται ο Δασκαλόπουλος του ΣΕΒ να τους λέει τι και πως θα διδάξουν, μέχρι και τα παιδιά που στήνουν οδοφράγματα. Από «γραβάτες» μέχρι και «κουκούλες». Από αυτούς που θεοποιούν την Βουλή μέχρι και αυτούς που φωνάζουν «να καεί – να καεί το μπ….. η Βουλή».

3. Στα δύο αυτά μέτωπα είναι εφικτό να έχουμε άμεσα νίκες μερικού χαρακτήρα, που θα δίνουν αισιοδοξία και εμπιστοσύνη στη δύναμη των αγώνων.

4. Μέσα σ’ αυτά τα μέτωπα, που έχουν και ευρωπαϊκό (εκτός από εθνικό χαρακτήρα) αποκαλύπτονται σε όλο τους το εύρος και το βάθος, οι πυλώνες των ευρωπαϊκών νεοφιλελεύθερων στρατηγικών όσον αφορά την παιδεία και την εργασία. Π.χ. Θα παλέψουμε να καταργήσουμε τα ΚΕΣ (με όσους περιγράψαμε προηγουμένως), αλλά δε φτάνει αυτό. Μέσα σ’ αυτό το κίνημα πρέπει να προβάλλουμε και το διακριτό μας στίγμα. Τονίζοντας μέσα σ’ όλ’ αυτά την αντίθεση μας με τις επιταγές της ΕΕ και του ΠΟΕ που συμπεριλαμβάνουν την εκπαίδευση στα εμπορεύματα («εκπαιδευτικές υπηρεσίες» άρα διακινούνται με τον ίδιο τρόπο που διακινούνται οι κονσέρβες, άρα τα εθνικά κράτη δεν ασκούν έλεγχο στο περιεχόμενο τους κλπ κλπ)

5. Το κυριότερο, μέσα σ’ αυτά , μπορούμε να επικοινωνήσουμε με τη νεολαία γιατί αυτήν κυρίως αφορούν. Εδώ έχει σημασία να κατανοήσουμε ότι οι δρόμοι ριζοσπαστικοποίησης της νέας γενιάς δεν έχουν καμία σχέση με αυτούς στους οποίους βαδίσαμε οι παλιότεροι. Στα χρόνια μας «ψάχναμε μια σημαία να στοιχηθούμε πίσω της και να την κοπανάμε στο διπλανό μας». Σε τούτα τα χρόνια η νεολαία δεν αναζητά σημαίες να στοιχηθεί, ούτε έχουν γεννηθεί ακόμα οι σύγχρονες «μεγάλες αφηγήσεις του μέλλοντος» που θα την συγκινήσουν. Η σημερινή ριζοσπαστική νέα γενιά αναζητά κυρίως χώρους και χρόνους ελευθερίας και δημιουργίας και δυστυχώς η δική μας παραδοσιακή αριστερά είναι ανίκανη να τους προσφέρει μέχρι τώρα. Σε αντίθεση με τον αντιεξουσιαστικό χώρο που συσπειρώνει τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία στη νεολαία ακριβώς διότι «άλλοτε ψευδώς κι άλλοτε αληθώς» παράγει τέτοιους χώρους και χρόνους.

Λέτε τον επόμενο Δεκέμβρη στους δρόμους μαζί με τη νέα γενιά, να βγουν κι οι άνεργοι πατεράδες, κι οι χιλιάδες κατεστραμμένοι μαγαζάτορες από τις πέτρες του νεοφιλελευθερισμού ; Πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι έτοιμος από τώρα (όχι βέβαια για να καπελώσει), αλλά για να σπείρει σ’ όλ’ αυτά πολιτικό περιεχόμενο και προοπτική.

Πώς προχωράμε : Αξιοποιούμε όλες τις οριζόντιες δικτυώσεις και εστίες που έχουν δημιουργηθεί γύρω από αυτά τα θέματα, ανεξάρτητα απ’ το εάν ταιριάζουν ή όχι στη μορφή που ονειρευόμαστε : Συσπείρωση πρωτοβάθμιων σωματείων για την Κούνεβα, σωματεία πρεκάριων, εργαζόμενοι της WIND, ομάδες που συμμετείχαν στην κατάληψη της ΓΣΕΕ τον Δεκέμβρη, φοιτητές που κατέλαβαν το ΑΠΘ για τις εργολαβίες. Μελετάμε τις θετικές εμπειρίες του συντονισμού και τις αρνητικές των διασπάσεων.

Όμως, με τέτοια «οργανωτικά» του ΣΥΡΙΖΑ, πώς να παλέψεις αιχμηρά πολιτικά?

Μια «οργάνωση- πυραμίδας» σαν το ΣΥΡΙΖΑ ή «πυραμίδων» ακόμα χειρότερα, με θεσμοθετημένες τεράστιες αποστάσεις ανάμεσα στο ερέθισμα και την αντίδραση, ανάμεσα στην σκέψη και τη δράση, ανάμεσα στο κοινωνικό σήμα και την πολιτική απόκριση τι μπορεί να παράγει ?.

Το πολύ που μπορεί να φτάσει είναι : «καταπληκτικά προγράμματα» τα οποία θα κοσμούν τα ράφια των βιβλιοθηκών και μια «προγραμματική αντιπολίτευση» εντός βουλής(όπως είπε ο νέος πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας). Μέχρι εκεί. Μα αυτό δεν κάνει και το ΚΚΕ εδώ και 10ετίες, «το πρόγραμμά σας είναι άλλο από το πρόγραμμά μας». Ε και ! Μπορούμε μαζί με τον κόσμο να ανατρέψουμε το πρόγραμμά τους ?

Μπορούμε τουλάχιστον να το επιχειρήσουμε επανιδρύοντας τον ενιαίο πολιτικό φορέα ΣΥΡΙΖΑ σε νέες βάσεις.

Όχι διαλύοντας με το ζόρι τις υπάρχουσες συλλογικότητες (συνιστώσες και τάσεις), αλλά αποδίδοντάς τους τον ρόλο που θα έπρεπε να έχουν. Δηλαδή από κέντρα στοίχισης ανθρώπων και παραγωγής πολιτικών στερεοτύπων να γίνουν κέντρα παραγωγής ιδεών. Να περάσουμε δηλαδή από τον ΣΥΡΙΖΑ του πλουραλισμού των φραξιών, στο ΣΥΡΙΖΑ του πλουραλισμού των ιδεολογικών ρευμάτων.

Άρα :

1. Άμεσα επανίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ με διαδικασίες συνελεύσεων, μέλη ΣΥΡΙΖΑ διπλή ένταξη για όσους/ες θέλουν να είναι και σε συνιστώσες.
2. Τα μέλη αποφασίζουν για όλα και για τις κεντρικές πολιτικές κατευθύνσεις (αν θα γίνει ή δεν θα γίνει συνεργασία με ποιους και πώς) αποφασίζεται με δημοψήφισμα και δεν το μαθαίνουμε από τις εφημερίδες και την τηλεόραση.
3. Εκλεγμένα όργανα όπου τα μέλη τους αντιπροσωπεύουν και λογοδοτούν σε αυτούς που τους εξέλεξαν και όχι στην τάση ή τη συνιστώσα
4. Διαφάνεια – ισότητα όλων στην πληροφόρηση - δημοσιότητα. Πρακτικά γραμματείας υπογεγραμμένα από όλους.
5. Οριζόντιες δικτυώσεις
6. Όλοι οι πόροι στο ΣΥΡΙΖΑ. Όλα τα επαγγελματικά στελέχη από καθοδηγητικά στελέχη γίνονται στελέχη τεκμηρίωσης- τεχνικής οργανωτικής στήριξης των οριζόντιων δικτυώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Οι συνιστώσες χρηματοδοτούν την αυτοτελή δράση τους από δικούς τους πόρους.
7.  Ένα (και όχι 2 όπως είπε ο πρόεδρος του ΣΥΝ) κέντρο παραγωγής πολιτικής, οι συνελεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Ξεκινάμε από σήμερα. Ξεκινάμε από τα κάτω. Σ’ αυτή την ενωτική προσπάθεια χωράνε όλες και όλοι τάσεις, συνιστώσες, οργανώσεις.