Αναδημοσίευση από [εδώ]
της Δέσποινας Σπανούδη
Αυτή η κίνηση πολιτικού αμοραλισμού, χαιρετίστηκε από τα μέλη και τους οπαδούς με μεγάλη συγκίνηση και συντριβή. Αντί να του πούνε πώς δεν φεύγει από μια σχέση που τον πίκρανε, πώς η θέση του προέδρου του κόμματος και αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι μια προσωπική υπόθεση, πώς μπορεί να δηλώσει ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος αλλά πρέπει πρώτα το κόμμα να οδηγηθεί ομαλά σε ένα συνέδριο αποτίμησης και αλλαγών, άρχισαν όλοι να θρηνούν για τη μεγάλη απώλεια. Για τον αναντικατάστατο που η αχάριστη κοινωνία τον έριξε στα τάρταρα, τον σούπερμαν που πήρε το κόμμα από το 3τακατό και τόκανε κυβέρνηση, τον μάγο που δικαιώθηκε όταν έκαψε ένα δημοψήφισμα, τον άνθρωπο που έδειξε ότι δεν νοιάζεται για αξιώματα. Αντί να του πουν ότι ο καπετάνιος δεν εγκαταλείπει πρώτος το πλοίο που βουλιάζει, του έδιναν συγχαρητήρια. Η λιποταξία χαιρετίστηκε ως γενναιότητα.
Ήταν η τελευταία πράξη μιας πορείας που ξεκίνησε σχεδόν από την συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ και σταδιακά εξελίχθηκε σε αυτό που βλέπουμε σήμερα. Την παγκόσμια πρωτοτυπία να παραδίδεται ένα κόμμα, σε έναν άνθρωπο που όχι μόνο δεν ήταν μέλος του αλλά ήταν παντελώς άγνωστος, χωρίς καμία παρουσία στα κοινωνικά δρώμενα. Όμως ο Κασσελάκης δεν είναι η ασθένεια. Είναι ένα από τα συμπτώματα του τελικού σταδίου.