Δεν είναι «ροζ», είναι μαύρη και είναι «Ζούγκλα»

Αναδημοσίευση από «REDNotebook» 

του Στρατή Μπουρνάζου

Η υπόθεση εκβιασμού ανώτατου δικαστικού

Το «ερωτικό σκάνδαλο» ανώτατου δικαστικού, που ήρθε στη δημοσιότητα τις τελευταίες μέρες, δεν είναι ούτε «ροζ», όπως διατείνονται εκείνοι που το διακινούν, ούτε «κίτρινο», όπως ίσως σκεφτεί  αμέσως ο αναγνώστης. Είναι μαύρο, κατάμαυρο· είναι μια υπόθεση άθλιου εκβιασμού, εξαιρετικά δυσοίωνη για τον δημόσιο βίο, αν βρει έδαφος.

Θυμίζω πώς ξεκίνησε το ζήτημα. Πριν μία περίπου βδομάδα, το Ζοugla.gr του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου αποκάλυψε ότι «υψηλόβαθμος δικαστής του Συμβουλίου της Επικρατείας διατηρούσε ερωτική σχέση με παντρεμένη (πρώην υποψήφια και νυν) δικαστή, την οποία βοήθησε παράνομα ώστε να πετύχει στις εξετάσεις της και να ανέλθει στο Σώμα». Στη συνέχεια, το δημοσίευμα παραθέτει αποσπάσματα από τα προσωπικά μέιλ που αντάλλασσαν, ενώ το υπόλοιπο αφιερώνεται στο θέμα  της εκδίκασης από το ΣτΕ του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες.

Ποια είναι τα στοιχεία που μας υποχρεώνουν να αντιμετωπίσουμε την ιστορία σαν μια επικίνδυνη ιστορία εκβιασμού – και μόνον έτσι;

Έλα πουλί στον τόπο σου

(ένα αλληγορικό σχόλιο για την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης/εξουσίας με μια ...καρακάξα)

Τα σύνθημα «Το πάθος για την Λευτεριά είναι δυνατότερο απ όλα τα κελιά» είναι αληθινό; Όχι πάντα, όπως συμβαίνει εξάλλου με όλα τα συνθήματα που διεκδικούν την θέση μιας καθολικής αλήθειας. Το video που παρουσιάζουμε παρακάτω αφηγείται την ιστορία μιας καρακάξας, η οποία μεγάλωσε με την φροντίδα ενός φίλου που την περιμάζεψε ως εγκαταλελειμμένο νεοσσό στον κόμβο Λενορμάν και Κωνσταντινουπόλεως. Η καρακάξα μετά από καιρό επέστρεψε στον τόπο που γεννήθηκε, στην “πατρίδα” της, αλλά δεν παρέμεινε εκεί. Συνεχίζει να περιπλανιέται μαζί με το κλουβί της και γύρω απ' αυτό. Και να ραμφίζει όποιον συναντά γύρω της, ακόμα και αυτούς που την φροντίζουν...

Το κακό έρχεται από πιο μακριά

(κλικ στην εικόνα για περισσότερα)

της Ελένης Πορτάλιου από τα «Τετράδια» που κυκλοφορούν

Ένας σύγχρονος συστημικός δικομματισμός - ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Δημοκρατία - έχει εγκατασταθεί στο πολιτικό εποικοδόμημα της ελληνικής μετα-δημοκρατίας κατ’ αναλογίαν με τις περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου οι παλαιότερες διαχωριστικές γραμμές μεταξύ σοσιαλιστικών/σοσιαλδημοκρατικών και δεξιών κομμάτων έχουν καταλυθεί και οποιαδήποτε εναλλακτική πρόταση στον παγκοσμιοποιημένο (νεο)φιλελεύθερο καπιταλισμό φαντάζει ανέφικτη.

Όσον αφορά τα αριστερά και κομμουνιστικά κόμματα, η Ροσάνα Ροσάντα έχει δίκιο. «Στο γύρισμα του αιώνα από την αριστερά, ακόμα και την πιο μετριοπαθή, δεν απομένει τίποτα»¹. Δεν θα ήθελα σε καμιά περίπτωση να αγνοήσω σημερινές δυνάμεις όπως το Μπλόκο στην Πορτογαλία, οι Unidos Podemos στην Ισπανία, το κόμμα του Μελανσόν στη Γαλλία, το DieLinke στη Γερμανία ή οι μικρές διάσπαρτες αριστερές οργανώσεις στην Ευρώπη και την Ελλάδα. Η παρουσία τους δημιουργεί αναχώματα και στηρίζει αντιστάσεις αλλά δεν μπορεί να φωτίσει ένα επίκαιρο χειραφετητικό όραμα για μια άλλη πορεία της Ευρώπης και του κόσμου που προχωρούν στα σκοτεινά προς ένα εξαιρετικά δυσοίωνο μέλλον.

Η ευρωπαϊκή αντικαπιταλιστική Αριστερά συζητά: Η Ευρώπη σε κρίση, η κοινωνική αντίσταση, η Αριστερά και οι πολιτικές προοπτικές

4-5-6 Νοέμβρη στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (πρώην ΑΣΟΕΕ)

Η Ευρώπη βυθίζεται μέσα σε μια παρατεταμένη πολιτική και οικονομική κρίση που έχει ως θεμέλιο το κοινωνικό ζήτημα. Τα αδιέξοδα και οι ανισότητες από την πολιτική της επιθετικής λιτότητας και του νεοφιλελευθερισμού μεγεθύνονται. Κορυφαία πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα παραμένουν αναπάντητα.

Στην ΕΕ και διεθνώς, δυναμώνουν οι ακροδεξιές φωνές και ενισχύεται ένα ρεύμα επιστροφής στις πολιτικές «εθνικής κυριαρχίας». Τάση που διαπερνά τις συντηρητικές δυνάμεις που ηγεμόνευσαν στην καμπάνια για το Brexit. Τάση όμως που αναπτύσσεται και μέσα σε άλλες μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες: Τραμπ στις ΗΠΑ, Λεπέν και Σαρκοζί στη Γαλλία κ.α.

Απέναντι σε αυτά τα βασανιστικά ερωτήματα, για το πώς μπορούμε να ανατρέψουμε τη λιτότητα και να αλλάξουμε τα πράγματα, για το πώς μπορούμε να χτίσουμε κόμματα που θα προσφέρουν μαζικές και ριζοσπαστικές εναλλακτικές, που δεν θα υποχωρούν στο ρεαλισμό και στην πολιτική του «δεν υπάρχει εναλλακτική», αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς από τη Γαλλία, την Ισπανία, την Ιταλία, την Πορτογαλία, την Ελβετία, τη Βρετανία, την Κύπρο, τις ΗΠΑ και φυσικά την Ελλάδα, συναντιόμαστε και συζητάμε στην Αθήνα, στις 4, 5 και 6 Νοέμβρη.

Δράσεις αλληλεγγύης στην αυτοδιαχειριζόμενη ΒΙΟΜΕ

Ο αγώνας των εργαζομένων της ΒΙΟΜΕ βρίσκεται πλέον ευθέως στο στόχαστρο των δικαστικών αρχών, μετά από αυτεπάγγελτη(!) προκαταρκτική έρευνα από την εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, στις 20 Οκτωβρίου ξεκινούν ξανά οι πλειστηριασμοί των οικοπέδων της ΒΙΟΜΕ που απειλούν με έξωση τους εργαζόμενους από το εργοστάσιο.

Η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης (Αθήνας) στη ΒΙΟΜΕ καλεί σωματεία, συλλογικότητες και αγωνιστές\τριες των κοινωνικών κινημάτων σε δράσεις υπεράσπισης της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ, για την αντιμετώπιση της προσπάθειας ποινικοποίησης και καταστολής του αγώνα των εργαζομένων της:

- Τρίτη, 18/10, 12:00, παράσταση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Εργασίας (Σταδίου)

- Τετάρτη, 19/10, 15:30, στο Ειρηνοδικείο Αθήνας (Λουκάρεως), συμμετοχή σε δράση ματαίωσης πλειστηριασμού λαϊκής κατοικίας.

Η ποινικοποίηση και οι πλειστηριασμοί δε θα περάσουν!
Η ΒΙΟΜΕ θα μείνει σε χέρια εργατικά
Κανένα λαϊκό σπίτι σε χέρια τραπεζίτη

Όταν η «δεξιά» επικροτεί την «αριστερά» κάτι συμβαίνει...

Σπανίως μια μετάλλαξη λαμβάνει σάρκα και οστά σε τέτοιο βάθος και με τέτοια ταχύτητα.

Ο κ. Τσίπρας μιμείται πλέον τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, με όλο και πιο ανατριχιαστικό τρόπο.

Ομιλεί με τη σύνταξη του Ανδρέα, τις παύσεις του Ανδρέα, τη στίξη του Ανδρέα.

Και το πιο ανατριχιαστικό, όλο και πιο έντονα πια η φωνή του θυμίζει τη φωνή του Ανδρέα.

Ανατριχιαστικό, αλλά αναμενόμενο, διότι όσο πιο κούφιος είναι ο μίμος, τόσο πιο έντονη ακούγεται η ηχώς του ινδάλματός του.

(απόσπασμα από το: «Σοκ και δέος από το άρθρο του Στάθη για τον πολιτικό απατεώνα Τσίπρα και τους γενίτσαρους του ΣΥΡΙΖΑ»)

Ο Στάθης προσπαθεί να αποδείξει ότι ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά που γέννησε τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μεταλλάχτηκε και προσχώρησε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Όμως δεν πρόκειται περι αυτού. Απλά ο ΣΥΝασπισμός, εκείνο το κόμμα που έτρεφε συνδιαχειριστικές αυταπάτες αλλά βολόδερνε για χρόνια στο περιθώριο της κοινοβουλευτικής σκηνής, σήμερα αναγεννήθηκε ως φοίνικας από τις στάχτες του και κυβερνά την χώρα...