Δημήτρης Μπελαντής: Δήλωση αποχώρησης από την Λαϊκή Ενότητα

Αναδημοσίευση από το "pandiera.gr"

του Δημήτρη Μπελαντή

Εδώ και πολλούς μήνες μού έχει γίνει σαφές ότι η Λαϊκή Ενότητα κινείται σε απολύτως λάθος πολιτική, στρατηγική και φυσιογνωμική κατεύθυνση σε σχέση με τις ανάγκες του μαζικού κινήματος και της συγκρότησης ενός μαρξιστικού, αντικαπιταλιστικού και αντιιμπεριαλιστικού πολιτικού ρεύματος στην Ελλάδα. Ήδη κατά το τραγικό καλοκαίρι του 2015, η ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος ιδίως, η οποία και πρωτοστάτησε στην διαμόρφωση της ΛΑΕ, απέτυχε ή ενδεχομένως δεν θέλησε να αποστοιχηθεί έγκαιρα από τον ΣΥΡΙΖΑ και να μπλοκάρει σε ικανοποιητικό βαθμό την ψήφιση του Τρίτου Μνημονίου.

Στην συνέχεια, η ηγεσία του Αριστερού Ρεύματος και ο ίδιος ο σ. Παναγιώτης Λαφαζάνης προσωπικά διαμόρφωσαν την ΛΑΕ με απολύτως εσφαλμένο τρόπο.

Πολιτικά, «ξαναζέσταναν» το πρόγραμμα του ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ πριν από το Μνημόνιο και την «κυβέρνηση της Αριστεράς» χωρίς να συνειδητοποιούν τις μεγάλες καταστροφές που επέφερε ο κυβερνητισμός, η ανάθεση και η γενικότερη αποτυχία των καθεστωτικών στρατηγικών της Αριστεράς μέχρι τότε.

Πρωτοφανή δημοσκοπική προέλαση της Aκροδεξιάς στην Γερμανία καταγράφει η Infrarest

Αναδημοσίευση από το "ThePressProject.gr"

Με ιδιαίτερο σκεπτικισμό αντιμετωπίζει το Spiegel την μεγάλη άνοδο του ακροδεξιού κόμματος AfD και με αφορμή τελευταία δημοσκόπηση που αποτυπώνει τα ποσοστά του σε πρωτοφανή επίπεδα, φτάνοντας το 16% σε εθνικό επίπεδο

Η συγκεκριμένη έρευνα διενεργήθηκε από το Ινστιτούτο Infrarest και μετά από ανάθεση του πρώτου δημοσίου ραδιοτηλεοπτικού φορέα ARD και εμφανίζει το ακροδεξιό και ξενοφοβικό κόμμα να βρίσκεται στο υψηλότερο μέχρι σήμερα ποσοστό του.

Αναλυτικότερα, αν οι εθνικές εκλογές στη Γερμανία διεξάγονταν την επόμενη Κυριακή, το AfD θα έπαιρνε 2% περισσότερο από την προηγούμενη δημοσκόπηση -στις αρχές Σεπτεμβρίου- του ίδιου δικτύου.

Ένα σπάνιο εμπόρευμα

Αναδημοσίευση απ το "Κοινοί Τόποι"

του Νικόλα Γκίμπη

Για την άνοδο και την πτώση της εργασίας

Aν δε βρούμε δουλειά, καλά.
Αν βρούμε, τι θα κάνουμε;
Ανωνύμου

Ι

Μια κοινωνία εργαζομένων χωρίς εργασία

Όταν η σιωπή που περιβάλλει την ανεργία σπάει, τότε ο καθένας έρχεται αντιμέτωπος με μια πρωτοφανή αμηχανία, με μια έλλειψη ίσως ερμηνευτικών σχημάτων και αναλυτικών κατηγοριών ικανών να συσχετίσουν το ανθρωπολογικό με το οικονομικό, το συγκεκριμένο με το αφηρημένο, την ψυχική κατάσταση με την αριθμητική καταμέτρηση. Αποτέλεσμα αυτής της αμφισημίας των λογικών σχηματισμών είναι μια αδυναμία διαύγασης των αιτιών και των αιτιατών της μαζικής ανεργίας, που σαν φαινόμενο παίρνει ανεξέλεγκτες διαστάσεις. Το σίγουρο είναι πως υπάρχει μια συμπάθεια και μια αγωνία για τους ανέργους, όσο είναι απομακρυσμένοι στον αρκτικό πόλο των στατιστικών στοιχείων, μια προσπάθεια να θυματοποιηθούν και ίσως μέσω αυτής της διαδικασίας να γίνουν και όπλο καταγγελίας ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές. Όμως, όταν η έκφραση της αφηρημένης λύπησης αποκτά σάρκα και οστά και εντοπίζεται μέσα στην κόλαση του πραγματικού, τότε οι όροι αντιστρέφονται. Εκεί που το πρόβλημα αρχίζει να σκουντάει τους ενσωματωμένους στην αγορά εργασίας, τότε είναι αναγκαία η εμφάνιση ενός ιδεολογικού αμυντικού μηχανισμού που θα μεταβιβάσει στους ανέργους όλα τα άγχη και όλη την πίεση της οικουμένης, ξεκινώντας από αιτιάσεις περί ατυχίας, προσωπικής ανεπάρκειας και έλλειψης εργασιακής πείρας και καταλήγωντας σε μια αντιπαρασιτολογική κλινική μελέτη που σκοπεύει στην κάθαρση του σώματος από το μικρόβιο της «τεμπελιάς». Κατ’ αυτό τον τρόπο διεκπεραιώνεται και η περίφραξη του προβλήματος της ανεργίας στην ιδιαίτερη κατηγορία των ανθρώπων που βρίσκονται εντός της: είναι η στιγμή που ο πιο ακραίος υποκειμενισμός εμπεδώνεται σαν κοινωνικό αντίδοτο, σαν δίχτυ προστασίας των άμεσων ανταγωνιστών των ανέργων προκειμένου να μεταμφιεσθεί με μια, έστω και παροδική, ανακούφιση ο κατά τ’ άλλα διαρκής κίνδυνος που βλέπει κάποιος στα θαμπά τζάμια απ’ τις ανάσες τους, καθώς γρατζουνάνε τα παράθυρα. Άλλωστε, στο κάτω κάτω, με την ανεργία να διακηρύσσεται δημόσιος κίνδυνος τότε και ο καθένας αντιμετωπίζεται ως δυνητικός εχθρός, έτοιμος να πετάξει κάποιους άλλους έξω απ’ τα παράθυρα που χωρίζουν τον λαμπρό κόσμο της εργασίας από τις χωματερές ανθρώπινων απορριμμάτων.

Με τα εντελώς απαραίτητα

Ενα video του Βαγγέλη Ζουρίδη Μουσική:Refugees-Maria Panosian

Η έκθεση παραπέμπει στο ταξίδι των προσφύγων και τις αέναες μετακινήσεις των ανθρώπων όταν εξορίζονται από αγαπημένες πατρίδες. Εστιάζει στο αντικείμενο της αποσκευής‐βαλίτσας. Τι περικλείει μια βαλίτσα; Ποια βαλίτσα κρατάει ο ταξιδιώτης; o μετανάστης; o πρόσφυγας; Ποια είναι η βαλίτσα του καλλιτέχνη;

 περισσότερα για την έκθεσή:

Συνεχίζονται οι εκδηλώσεις αφιερωμένες στους πρόσφυγες στο Μουσείο Μικρασιατικού Πολιτισμού

Γ.Βαρουφάκης: Αν γνώριζα αυτά που γνωρίζω τώρα για την ομάδα που δούλευα, θα δρούσα πιο γρήγορα

Αναδημοσίευση από το "ΤhePressProject.gr"

πηγή: neoskosmos.com

Για τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, τις μπλόφες στο Eurogroup, τα δύο «σχέδια επιστροφής στη δραχμή» της κυβέρνησης, το μέλλον της Ευρώπης, καθώς και για το μέλλον του στην πολιτική μίλησε ο Γιάνης Βαρουφάκης, σε συνέντευξη που παραχώρησε στην αυστραλιανή ιστοσελίδα Νeos Kosmos

Ο Γιάνης Βαρουφάκης απαντώντας αρχικά στη δημοσιογράφο του  για το αν αναγκάστηκε να παραιτηθεί τη νύχτα μετά το δημοψήφισμα είπε πως «δεν ήταν απαραίτητο», και συνέχισε: «Όταν συνειδητοποίησα τη νύχτα του δημοψηφίσματος ότι ο Πρωθυπουργός, Αλέξης Τσίπρας, είχε αποφασίσει να καλέσει τους ηγέτες των ηττημένων φιλομνημονιακών κομμάτων για να συντονίσουν την υποταγή στην τρόικα και το νέο μνημόνιο, δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος για εμένα να παραμείνω στην κυβέρνηση, αν και ο Πρωθυπουργός μου το πρότεινε».

Στην ερώτηση για το αν ο πρώην υπουργός Οικονομικών μετάνιωσε για τη συμμετοχή στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ο Γιάνης Βαρουφάκης είπε πως δεν μετανιώνει.  «Στους έξι μήνες των υπηρεσιών μου παρουσίασα τους διάφορους τρόπους με τους οποίους ένας υπουργός Οικονομικών μπορεί, και θα έπρεπε, να δρα πολιτικά μέσα στο Eurogroup και το Ecofin, καθώς και στους διαδρόμους του ΔΝΤ», σημείωσε.

Σατανικός ο Pitsirikos, έθεσε Protagon και Athens Voice στην υπηρεσία του

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Μετά τους θεματοφύλακες της ηθικής μας έχουμε και τους θεματοφύλακες τηςΤέχνης. Την αστυνομία της Τέχνης, τους χωροφύλακες. Αυτούς που (θα) αποφασίζουν ποια θεατρικά έργα πρέπει να ανεβαίνουν στις σκηνές της Αθήνας και ποια όχι.

Το συνηθίζουν οι νεοφιλελεύθεροι και οι δημοσιογράφοι οι οποίοι γοητεύονται από τα μεγάλα ιδρύματα που, εσχάτως, μπαίνουν γερά στην τέχνη αλώνοντας το χώρο. Πρώτο κρούσμα το έργο του Σάββα Ξηρού στην Πειραματική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου. Ακροδεξιοί και νεοφιλελεύθεροι σε σύμπνοια ζήτησαν και κατάφεραν το κατέβασμα την παράστασης - το δέχτηκε ο διευθυντής του Εθνικού Στάθης Λιβαθινόςπου παρέμεινε στη θέση (θεσούλα) του χωρίς αιδώ.

Το νέο κρούσμα έχει να κάνει με ένα έργο που έγραψε ο Pitsirikos, o γνωστός μπλόγκερ. Θα το ανεβάσει το θέατρο Τέχνης φέτος το χειμώνα. Νέες αντιδράσεις, τόσο από την Athens Voice (για γέλια) όσο και από το Protagon (ακόμα περισσότερα γέλια). Και ήρθε να συνδράμει στο απαύγασμα της σκέψης και ο Αλέξανδρος Μίχας,τομεάρχης Πολιτισμού τής ΟΝΝΕΔ με ένα κείμενο του -εντελώς αφελές κατά τη γνώμη μου- στο Amagi.