Έξω ΠΑΜΕ χάλια!....

Η Αριστερά στο τόπο μας δεν ασχολήθηκε με τις ισπανικές εκλογές. Ίσως γιατί με αυτό τον τρόπο θέλει να αποφύγει την δυσάρεστη διαπίστωση πως η όξυνση της οικονομικής κρίσης και η πολιτική αστάθεια στην Ευρώπη συνοδεύονται από μια δεξιά μετατόπιση  του πολιτικού σκηνικού η οποία έχει την συναίνεση των λαών της Ευρώπης.  

Το ΚΚΕ αρκέστηκε να καταγγέλλει για μια ακόμα φορά το σύνολο του πολιτικού κόσμου και των λαϊκών δυνάμεων που τον στηρίζει, εναποθέτοντας όλες του τις επαναστατικές ελπίδες στους 25.000 ψηφοφόρους του αδελφού κόμματος στην Ισπανία: 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας (PCPE) παρά τα εμπόδια, τις διώξεις στελεχών του και τις δυσκολίες που του έθετε το αστικό σύστημα, είχε αύξηση των μικρών δυνάμεών του κατά 6.000 ψήφους (26.436 και ποσοστό 0,10%). Είναι η μοναδική δύναμη που προβάλλει την ανάγκη της οργάνωσης της ταξικής, εργατικής πάλης και την συνδέει με την προοπτική της εργατικής εξουσίας και της ρήξης με τα μονοπώλια, για το σοσιαλισμό.

 (απόσπασμα από τον "ριζοσπάστη" για τα αποτελέσματα των ισπανικών εκλογών)

Ο ΣΥΝασπισμός αντίθετα αρκέστηκε να πανηγυρίσει  την επιτυχία του ενωτικού συνδυασμού "Ενωμένη Αριστερά-Πράσινοι" και να στείλει συγχαρητήριο μήνυμα προς την Ενωμένη Αριστερά Ισπανίας, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας και την Ενωμένη & Εναλλακτική Αριστερά Καταλονίας (τα οποία είναι κόμματα-μέλη της Ευρωπαϊκής Αριστεράς), για τη μεγάλη αύξηση των εκλογικών δυνάμεων του ενωτικού συνδυασμού τόσο σε ποσοστό (7% από 3,8% που είχε το 2008), όσο και σε έδρες (11 έδρες από 2 που είχε το 2008).

Ευρώ ή δραχμή;

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της "ΔΕΑ"

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Μέσα στις ταχύτατα μεταλλασσόμενες συνθήκες, η συζήτηση μέσα στην Αριστερά για το ζήτημα του ευρώ πρέπει να προχωρήσει με νέα κριτήρια.

Ένα πρώτο καινούργιο ζήτημα είναι ότι τροποποιείται η στάση των μεγάλων δυνάμεων. Μέχρι σήμερα η προσχώρηση μιας χώρας-μέλους της ΕΕ στο ευρώ θεωρούνταν ως αμετάκλητη απόφαση. Οι θεμελιώδεις συνθήκες της Ευρωζώνης απέκλειαν το ενδεχόμενο αποβολής μιας χώρας από το ευρωνόμισμα. Σήμερα, το βάθος της κρίσης αλλάζει τα δεδομένα. Ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας δηλώνει: «(Οι Έλληνες) ή θα κάνουν μεταρρυθμίσεις εντός της ευρωζώνης ή δεν θα κάνουν μεταρρυθμίσεις και θα φύγουν. Τρίτος δρόμος δεν υπάρχει». Η Μέρκελ, εξάλλου, προειδοποίησε ότι μέσα στα επόμενα δύο χρόνια οι ευρωσυνθήκες θα τροποποιηθούν, με στόχο να καταστεί εφικτή η αποβολή των «αποτυχημένων» κρατών από την ευρωζώνη.

Ανάλογα αρχίζει να τροποποιείται και η στάση των ντόπιων κυρίαρχων τάξεων. Μέχρι σήμερα η συμμετοχή τους στο κλαμπ του ευρώ θεωρούνταν ως περίπου υπαρξιακό ζήτημα. Ο ΓΑΠ, ο Σαμαράς, η Ντόρα, ο Καρατζαφέρης, ακόμα και ο Κουβέλης, είναι πρόθυμοι να σφαγιάσουν ακόμα και τα πιο στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα προκειμένου να παραμείνει «η χώρα» στην ευρωζώνη.

Όμως, όλο και περισσότεροι καπιταλιστές αρχίζουν να θυμίζουν ότι ο καπιταλισμός υπήρχε και πριν από το ευρώ και κατά συνέπεια μπορεί να υπάρξει και μετά από αυτό. Αυτή η «εσωτερική» συζήτηση προϋπήρχε. Κάποιοι ιδιαίτερα επιθετικοί βαρόνοι του χρήματος (π.χ. Βγενόπουλος) δήλωναν ότι, αφού ολοκληρωθεί η «εσωτερική υποτίμηση» εντός ευρώ, θα έπρεπε να ακολουθήσει μια πιο άγρια περίοδος με «νομισματική υποτίμηση» μέσω της επιστροφής στη δραχμή. Όμως η συζήτηση αυτή επιταχύνεται καθώς όλο και περισσότεροι κατανοούν ότι η έξοδος από το ευρώ καθίσταται πλέον ένα πιθανό και ίσως κοντινό ενδεχόμενο. Ο Λ. Παπαδήμος δήλωσε χαρακτηριστικά: «Εγώ έχω υπογράψει την είσοδο της Ελλάδας στη ζώνη του ευρώ, δεν δέχομαι να είμαι αυτός που θα υπογράψει την έξοδό της». Η δήλωση του Έλληνα αρχιτραπεζίτη δείχνει ότι η κυρίαρχη τάξη αντιμετωπίζει πλέον το ζήτημα της εξόδου από το ευρώ ως πιθανό θέμα των επόμενων μηνών!

Κάλεσμα για πανελλαδική συνδιάσκεψη Άμεσης Δημοκρατίας

Εμείς οι λαϊκές συνελεύσεις, οι συλλογικότητες και τα άτομα που αποδεχόμαστε το πρόταγμα της άμεσης δημοκρατίας και την ανάγκη συντονισμού της οργάνωσης και της δράσης μας,

– υπερψηφίζουμε επί της αρχής την Πρόταση Διακήρυξης για την Άμεση Δημοκρατία,

– καλούμε ανοιχτά και συνδιοργανώνουμε μια τριήμερη πανελλαδική συνδιάσκεψη που θα γίνει στην Αθήνα στις 16,17 και 18/12/2011.

Προτείνεται το πρόγραμμα της συνδιάσκεψης να περιέχει εργαστήρια και θεματικές ομάδες επί των θεμάτων που ενδιαφέρουν το κίνημα.

Για το σκοπό αυτό ζητείται από τις συνελεύσεις, τις συλλογικότητες και τα άτομα που αποδέχονται επί της αρχής την Πρόταση Διακήρυξης και την συνδιοργάνωση της συνδιάσκεψης να καταθέσουν προτάσεις θεματολογίας έως τις 2/12/2011.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Αυτό που ζούμε σήμερα στην Ελλάδα ως πολίτες της δεν είναι μια προσωρινή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ζούμε την επιτάχυνση της κατάλυσης των τελευταίων δημοκρατικών κατακτήσεων και της κατ’ επίφαση δημοκρατίας. Καταργούνται ακόμη και τα βασικά δικαιώματα που παρείχε η αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Πηγαίνουμε από την ολίγη δημοκρατία στην εταιρειοκρατία και την παγκόσμια οικονομική και πολιτική τυραννία. Η εφαρμογή της παγκόσμιας οικονομικής ολιγαρχίας ξεκινά από την Ελλάδα. Από την επιτυχία ή αποτυχία του πειράματος στη χώρα μας θα εξαρτηθεί η επέκτασή του και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.

Εκτιμούμε ότι το σύστημα δεν είναι άτρωτο, δεν είναι πανίσχυρο. Το τρωτό του σημείο είναι η αντίσταση του λαού. Στην πραγματικότητα ο λαός δεν είναι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά είναι αυτός που με τον πολύμορφο, επίμονο, αυθόρμητο και ενωτικό του αγώνα όλους αυτούς τους μήνες, έχει καθορίσει τις εξελίξεις και έχει οξύνει τα αδιέξοδα της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας. Ο λαός έχει επιλέξει τη σύγκρουση δημιουργώντας τους δικούς του μηχανισμούς αλληλεγγύης.

Ο σωτήρας του συστήματος

Αναδημοσίευση από τα "ΕΝΘΕΜΑΤΑ" της ΑΥΓΗΣ

ΤΑ ΛΕΡΩΜΕΝΑ, Τ’ ΑΠΛΥΤΑ, ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΠΛΥΜΕΝΑ

του Δημήτρη Ψαρρά

«Der Drahzier» (αυτός που κινεί τα νήματα): γερμανική αντισημιτική αφίσα του «Λαϊκού Μετώπου» (ονομασία με την οποία μετείχαν οι ναζιστές στις εκλογές), 1924. Ο εβραίος καπιταλιστής, τετράπαχος και αγέρωχος, εκμεταλ- λεύεται τον πόλεμο και τον πληθωρισμό, για να θησαυρί- σει («Ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα», επιμ. Χρ. Χα- τζηιωσήφ, τόμ. Γ1, εκδ. Βιβλιόραμα).

Δικαίως περηφανεύεται τις τελευταίες μέρες ο Γιώργος Καρατζαφέρης. Χάρη σ’ αυτόν και τις επικοινωνιακές του πιρουέτες σώθηκε το κλυδωνιζόμενο πολιτικό σύστημα και αναθάρρησε ο ανυπόληπτος δικομματισμός. Τώρα βρισκόμαστε μπροστά στο παράδοξο φαινόμενο να δίνει τη δική του λύση στην πολιτική κρίση του συστήματος ένα κόμμα που ανδρώθηκε με το σύνθημα «Ρήξη και ανατροπή».

Πολλοί σπεύδουν να συμπεράνουν ότι αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αναγνωρίσουμε την «εθνική υπευθυνότητα» του Καρατζαφέρη και να διαχωρίσουμε το σημερινό ΛΑΟΣ από το ακροδεξιό παρελθόν του, όπως ήδη έχουν κάνει από καιρό πολιτικοί αναλυτές (π.χ. ο Αλέξης Παπαχελάς, Η Καθημερινή, 11.3.2011 και ο Γιάννης Πρετεντέρης, Τα Νέα, 30.8.2011).

Όσοι προβληματίζονται από καλή πίστη, και όχι από μικροπολιτικό υπολογισμό, πέφτουν έξω. Γιατί το ΛΑΟΣ δεν υπήρξε ποτέ κόμμα του πολιτικού περιθωρίου, ένα κόμμα-παρίας, όπως συμβαίνει συνήθως για τα μορφώματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς. Το ΛΑΟΣ όχι μόνο είναι κόμμα του συστήματος, αλλά εκφράζει ένα σοβαρό τμήμα του ελληνικού «βαθέος κράτους», διαθέτει στηρίγματα στους πιο κρίσιμους κρατικούς μηχανισμούς, ενώ έχει ήδη επιβάλει την πολιτική του ατζέντα στα δυο μεγάλα κόμματα, τουλάχιστον στους κρίσιμους τομείς της αντιμετώπισης των μεταναστών και των ζητημάτων «νόμου και τάξης». Αυτό το ελληνικό βαθύ κράτος διατηρείται επί δεκαετίες ζωντανό, ίσως και από την εποχή του Μεταξά. Όχι βέβαια χωρίς διακυμάνσεις και τομές, αλλά με ορισμένες σταθερές που δεν τις ανέτρεψε ούτε η μεταπολίτευση ούτε η έλευση του ΠΑΣΟΚ το 1981.

Γιατί μετά την στάση πληρωμών, δεν πρέπει να βγεί η χώρα από το ευρώ και να επιστρέψει στην δραχμή;

Απόσπασμα από το άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη "Δραχμή;"

...μου λένε ότι δεν κατανοούν γιατί δεν προχωρώ λίγο παραπέρα, προτείνοντας ότι, αμέσως μετά την στάση πληρωμών, την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Ο λόγος, όπως τους εξηγώ, είναι ότι εκείνοι δεν κατανοούν την διαφορά μεταξύ (α) ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων και (β) ενός κοινού νομίσματος.

Στην πρώτη περίπτωση (ενός συστήματος σταθερής ισοτιμίας δύο ή περισσότερων διαφορετικών νομισμάτων) το να σπάσεις την σταθερή ισοτιμία (το peg), όπως έκανε η Αργεντινή μετά την δική της στάση πληρωμών, είναι απλή υπόθεση. Απλώς ανακοινώνεις ότι η σταθερή αυτή ισοτιμία σπάει και γίνεται μεταβλητή βάσει της ζήτησης και της προσφοράς του κάθε (ήδη υπάρχοντος) διαφορετικού νομίσματος. Στην Αργεντινή, π.χ., οι πολίτες είχαν στις τσέπες τους πέσος. Αυτό που άλλαξε ήταν ότι εκεί που το κάθε πέσος ισοδυναμούσε, σταθερά, με ένα δολάριο, ξάφνου ισοδυναμούσε με λιγότερο από ένα δολάριο (υποτίμηση) και μάλιστα η αξία του, σε δολάρια, μειωνόταν συνεχώς. Στην Ελλάδα όμως δεν έχουμε δικό μας νόμισμα σε σταθερή ισοτιμία με κάποιο ξένο. Οι έλληνες έχουν στην τσέπη τους, στα σεντούκια τους, στις καταψύξεις τους (όπου, μου λένε, κρύβουν ό,τι έχει μείνει από τις οικονομίες τους), ξένο νόμισμα - ευρώ. Η δημιουργία νέου εθνικού νομίσματος (όσο το 'ξένο' ευρώ εξακολουθεί να υπάρχει), σε αυτή την περίπτωση, θα είναι καταστροφική. Γιατί;

Να κρατάς μικρό καλάθι όταν πρώην υπάλληλοι του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, της CIA και του Πενταγώνου ανησυχούν για την “παραγωγική ανάπτυξη” της χώρας μας και όχι μόνο...

Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα εφεύρημα της Γερμανίας, η οποία μέσα από τις στάχτες του Β’Π.Π. βρήκε έναν άλλο τρόπο για να αναπτυχθεί οικονομικά η ίδια σε βάρος των των υπολοίπων κρατών μελών.

Η ευρωζώνη εν συνεχεία αποτέλεσε έναν εξαιρετικό μηχανισμό της Γερμανίας για την ανάπτυξη του εμπορίου με τις χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας μέσω του ελευθέρου εμπορίου, το οποίο ασφαλώς ευνοούσε τις γερμανικές εξαγωγές και το εμπορικό ισοζύγιο αφού η Γερμανία πουλούσε φθηνότερα λόγω μεγάλης εσωτερικής αγοράς και παραγωγής.

Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, η οικονομική ολοκλήρωση μέσω του ευρώ έδωσε την ευκαιρία εισόδου στην ελληνική αγορά σε όποιον Ευρωπαίο το επιθυμούσε, με αποτέλεσμα σχεδόν όλοι οι παραγωγικοί τομείς της οικονομίας της χώρας να βρεθούν σε εξαιρετικά δυσχερή θέση λόγω χαμηλού κόστους εισαγωγών κάτι που οδήγησε σε μαρασμό και απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, κυρίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. 

Στα 20 χρόνια ευημερίας, ωφελήθηκε οικονομικά η ελληνική ελίτ και όχι ο απλός λαός, ο οποίος είναι άκρως αμφιλεγόμενο αν κέρδισε κάτι από τον Ε.Ε. και την ευρωζώνη σε σχέση με αυτό που θα κέρδιζε εκτός ευρωζώνης. Η οικονομική ελίτ κέρδισε από τον υπέρογκο δανεισμό.

Σήμερα, τα οικονομικά «πακέτα» από τη Γερμανία που υποτίθεται θα βοηθήσουν στη σταθεροποίηση του συστήματος αφήνουν άθικτη επί της ουσίας την ελίτ, ενώ το ακριβώς αντίθετο ισχύει για τους απλούς καθημερινούς εργαζόμενους, οι οποίοι υποφέρουν λόγω δραματικών απωλειών σε μισθούς, συντάξεις και καταστροφή της επαγγελματικής τους καριέρας.

Εισβολή στην βουλή!

Χθες, οι δυνάμεις καταστολής είχαν λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για την προστασία της Βουλής επειδή η Κυβέρνηση μετά τον εξεγερσιακό χαρακτήρα που έλαβαν οι παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη έχει φοβηθεί ότι το επόμενο βήμα θα είναι η εισβολή του αγανακτισμένου πλήθους στην βουλή. Πράγματι χθες αυτοί οι φόβοι πραγματοποιήθηκαν, όχι όμως στην Αθήνα, αλλά στο Κουβέιτ!

Διαδηλωτές εισέβαλαν στο κοινοβούλιο, έπειτα από τη διάλυση διαδήλωσης από την αστυνομία. Η διαδήλωση απαιτούσε την παραίτηση του πρωθυπουργού, όταν βίαια η αστυνομία την διέλυσε. Όπως στην χώρα μας, έτσι και εκεί γίνονται ξεχωριστές διαδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς. Ο βουλευτής Μουσάλαμ αλ Μπάρακ, ο οποίος ήταν στην κεφαλή μιας άλλης διαδήλωσης με άλλους βουλευτές και ακτιβιστές που επίσης ζητούσαν τη διάλυση του Κοινοβουλίου, δήλωσε ότι «Τώρα έχουμε μπει στο Κοινοβούλιο».

Οι διαδηλωτές αφού πέρασαν τις πύλες, μπήκαν στο κτίριο και την κύρια αίθουσα όπου τραγούδησαν τον εθνικό ύμνο για να αποχωρήσουν μετά από λίγη ώρα. Μερικοί δηλώνουν ότι θα κατασκηνώσουν έξω από το κτίριο μέχρι να αποχωρήσει ο πρωθυπουργός. Ορισμένοι προσπάθησαν να φτάσουν στην κατοικία του πρωθυπουργού σεΐχη αλ Σαμπάχ αλλά η αστυνομία τους εμπόδισε. Αυτόπτες μάρτυρες μιλούν για τουλάχιστον πέντε τραυματίες.

Συνάντηση Μίκη Θεοδωράκη και Αλέξη Τσίπρα με θέμα την κοινή κάθοδο στις εκλογές

Σήμερα (18/11) θα συναντηθεί αντιπροσωπεία της Κομμουνδούρου (Τσίπρας, Δραγασάκης και σία) και θα συζητήσουν με τον Άρχοντα της Σπίθας την κοινή κάθοδο στις εκλογές. Από τις συζητήσεις που έχουν γίνει ανάμεσα στις διαφορετικές πλευρές το προηγούμενο χρονικό διάστημα φαίνεται ότι έχουν καταλήξει σε συμφωνία, γιαυτό άλλωστε σήμερα η συνάντηση γίνεται σε επίπεδο ηγεσιών. Στην περίπτωση που υπάρξουν διαφωνίες για την τελική συμφωνία, τότε πιθανόν να εκδοθεί δελτίο τύπου, με το οποίο θα διαψεύεται η συνάντηση, ως είθισται σε ανάλογες περιπτώσεις...

"ΠΙΠΗ, ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΛΕΙΠΕΙ" (*)

(κάνε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση)

Αφιερώνουμε τον παρακάτω πίνακα με τα συνθήματα της εξέγερσης του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ το 73 σε εκείνους τους μηχανισμούς της αριστεράς οι οποίοι με τις ευλογίες των καρδιναλίων της επιστήμης της οικονομίας διυλίζουν σήμερα τον κώνωπα, αναζητώντας το θείο δισκοπότηρο με την κοινωνία επαναστατικής πολιτικής πλατφόρμας που θα τους φέρει στην εξουσία, και καταπίνουν - χωρίς να μπορούν να την χωνέψουν - την κάμηλο του μαζικού κινήματος που κουβαλάει στην καμπούρα της την λαϊκή αγανάκτηση και δυσαρέσκεια:

(*) Το σύνθημα από την εξέγερση του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ το 73,  αναφέρεται στον Σ. Μαρκεζίνη, δοτό πρωθυπουργό της χώρας από την χούντα του Παπαδόπουλου.

Ο άρχοντας της ΣΠΙΘΑΣ βρίσκεται ένα βήμα μπροστά από τους κομματικούς μηχανισμούς της Αριστεράς...

Πολυτεχνείο 73

Είναι πλέον φανερό ότι τα επιτελεία της Ε.Ε. και του ΔΝΤ άρχισαν την εφαρμογή του PLAN Β' που προβλέπει την χρεωκοπία της χώρας και την αποβολή της από την ΟΝΕ και το ΕΕ. Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει αναλάβει να υλοποιήσει ακριβώς αυτό το σχέδιο, ώστε το χρηματοπιστωτικό σύστημα να έχει το μικρότερο δυνατό κόστος και να περιοριστούν οι συνέπειες της χρεωκοπίας στις χώρες της ευρωζώνης και στο κοινό τους νόμισμα.

Ο Μάρτιος είναι ο κρίσιμος μήνας γιατί τότε οι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας που θα πρέπει να εκπληρωθούν είναι δεκαπλάσιες από την 6η δόση, η οποία μας έχει δημιουργήσει τόση αναστάτωση τους τελευταίους μήνες. Μέσα σε αυτό το διάστημα θα μπει χέρι στην δημόσια και η ιδιωτική περιουσία και θα εκποιηθούν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας.

Δυστυχώς η Αριστερά δεν μπορεί να αποτελέσει την εναλλακτική πολιτική λύση στην σημερινή πολιτική κρίση του συστήματος, διότι αποτελεί και αυτή μέρος του. Είναι εγκλωβισμένη στις ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις χωρίς να μπορεί να αρθρώσει μια πολιτική αυτονομημένη από το κράτος και το κεφάλαιο, πολιτική η οποία θα προστατεύει και θα υπερασπίζεται τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας εδώ και τώρα και όχι στην εποχή της δευτέρας παρουσίας του κομμουνισμού. Στην πραγματικότητα η ΔΗΑΡ και ο μισός ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συντάσσεται με το PLAN A' των επιτελείων της Ε.Ε και του ΔΝΤ, ενώ το ΚΚΕ, ο υπόλοιπος ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και λοιπές επαναστατικές δυνάμεις συμπλέουν με το PLAN B', το οποίο έχει αναλάβει να διεκπεραιώσει η νέα κυβέρνηση Παπαδήμα...

Το βιντεοσκοπημένο μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη σήμερα (15/11) στην εκπομπή του Λαζόπουλου αλλά και το τελευταίο του κείμενο/κάλεσμα  “ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α. (ΕΛληνική ΛΑϊκή Δημοκρατική Αντίσταση) - Μίκης Θεοδωράκης” μας έκαναν να συναισθανθούμε για μια ακόμα φορά την ανεπάρκεια των μηχανισμών της Αριστεράς, οι οποίοι μπροστά στην κρίση του πολιτικού συστήματος για το μόνο πράγμα που νοιάζονται είναι η δική τους πολιτική επιβίωση.

Ο Άρχοντας της ΣΠΙΘΑΣ - με όλα όσα του έχουμε καταλογίσει – γίνεται τελικά πιο συμπαθής απ' το φθαρμένο πολιτικό προσωπικό της Αριστεράς, το οποίο έχει αναλάβει εργολαβικά την σωτηρία του λαού και του έθνους. Πρώτα απ' όλα γιατί δεν πουλάει τα παραμύθια που κυριαρχούν στο χώρο της Αριστεράς, όπως το παραμύθι για αυτά που θα συμβούν αν χρεοκοπήσει η χώρα και αν βγούμε από την Ε.Ε και την ΟΝΕ , ότι δηλαδή δεν θα πεινάσουμε, ότι γρήγορα τα πράγματα θα βελτιωθούν, η χώρα ότι θα μπει σε τροχιά “παραγωγικής ανάπτυξης”, θα εξαφανιστεί η ανεργία, θα ζούμε ειρηνικά με τους γειτονικούς λαούς και άλλα φαιδρά παρόμοια...

Επίσης, δεν πουλάει το παραμύθι για την ενότητα της αριστεράς. Σήμερα σχεδόν όλο το πολιτικό προσωπικό της αριστεράς είναι εγκλωβισμένο μέσα σε ίντριγκες και σε παραγοντισμούς προσπαθώντας εναγώνια να οικοδομήσει ένα νέο κακέκτυπο του ΕΑΜ. Μέσα σε αυτό το κλίμα, κάθε επί μέρους μηχανισμός επιφυλάσσει βεβαίως για τον εαυτό του τον ρόλο που είχε το ΚΚΕ στο ΕΑΜ, δηλαδή επιδιώκει να εξασφαλίσει την πολιτική ηγεμονία με οργανωτικές μεθόδους. Σε αντίθεση με αυτές τις πρακτικές ο Άρχοντας της ΣΠΙΘΑΣ καλεί σε “γενική εξέγερση”, “μέσα σε κλίμα συλλογικότητας και ισότητας”