5 Μάη 2010 και 19 Οκτώβρη 2011

Αναδημοσίευση από "Σχολιαστές Χωρίς Σύνορα"

του blackpanther

Η 5 Μάη 2010 είναι μια μέρα που πολλοί ήθελαν να την ξεχάσουν εξ αιτίας του εγκλήματος στην Μαρφίν και των νεκρών τραπεζοϋπαλλήλων ( στους νεκρούς ήταν και μια έγκυος γυναίκα…)

Σαν μέρα στέκεται μοναδικά στην Ελληνική Ιστορία ανάμεσα σε άλλα και για την τρομερή αντίθεση συναισθημάτων που έφερε.

Ξεκίνησε σαν εξεγερσιακή γιορτή και κατέληξε σαν αντιεξεγερσιακή κηδεία.

Εκ των υστέρων ξέρουμε ότι αυτή η μέρα στάθηκε πολλαπλά μοιραία, παγώνοντας για αρκετό διάστημα τις λαϊκές αντιδράσεις, συκοφαντώντας και παροπλίζοντας τον αναρχικό χώρο και δίνοντας γενναία παράταση ζωής σε ένα καθεστώς που γεννήθηκε τότε για να δρομολογήσει την εξαθλίωση της κοινωνίας.

Γιατί όμως εν όψει 19 Οκτώβρη θυμάμαι αυτή την μέρα και συνδέω αυτές τις δύο μέρες;

Η απάντηση είναι απλή:

Η 19 Οκτώβρη ήδη διαγράφεται σαν μέρα που θα φέρει κολοσσιαία κοινωνική σύγκρουση και τα προμηνύματα σε ένα μεγάλο βαθμό είναι ίδια με τα προμηνύματα της 5 Μάη:

Τώρα όπως και τότε οι υπάλληλοι της βουλής θα απεργήσουν (κάτι που γίνεται εξαιρετικά σπάνια)

Τώρα όπως και τότε οι μικροαστοί στηρίζουν την απεργία και τα όργανα τους καλούν σε κλείσιμο των μαγαζιών τους για συμπαράσταση (κάτι που επίσης είναι εξαιρετικά σπάνιο)

Τώρα όπως και τότε υπάρχει μια διάχυτη προσμονή να ρίξουμε το καθεστώς με κάθε μέσο και το ηθικό του κόσμου είναι σε κατακόρυφη άνοδο για μια τέτοια προοπτική.

Τώρα όπως και τότε υπάρχουν ανυποχώρητες κλαδικές απεργίες σε ολομέτωπη σύγκρουση με την κυβέρνηση.

Οι ομοιότητες είναι τόσες πολλές ώστε δεν μπορείς να μην συσχετίσεις τις δύο μέρες.

Κι αν τώρα κάνω την σύνδεση είναι για να έχουμε συναίσθηση να αποφύγουμε την τραγική κατάληξη της 5 Μάη αλλά και για να καταδείξω την κρισιμότητα της 19 Οκτώβρη σαν μέρας αποφασιστικής για αυτά που θα έρθουν.

Μπορούμε και  θέλουμε αυτή η Τετάρτη να είναι διαφορετική από εκείνη του Μάη.

Στις 5 Μάη αρχικά διαδραματιζόταν ένα εξεγερσιακό όνειρο.

Ο κόσμος ήταν στους δρόμους κατά εκατοντάδες χιλιάδες με επιθετικές διαθέσεις.

Άνθρωποι χωρίς προηγούμενη συγκρουσιακή εμπειρία έκαναν κατά κύμματα ντου στην βουλή.

Η αστυνομία είχε χάσει πλήρως τον έλεγχο και ένιωθε με έναν πρωτόγνωρο τρόπο την αγωνία να μην μπορεί να τον επανακτήσει.

Ο κόσμος συνέχισε να έρχεται κατά χιλιάδες ακόμη κι όταν οι συγκρούσεις είχαν ανάψει για τα καλά.

Ένιωθες ότι ο φόβος είχε αλλάξει πλευρά και η αλληλεγγύη και η αλληλοϋποστήριξη βρισκόταν παντού.

Κι ύστερα μαθεύτηκε το περιστατικό στην Μαρφίν που τα γκρέμισε όλα και έστειλε τους πάντες στα σπίτια τους, ηττημένους, σοκαρισμένους και αποσβολωμένους…

ο Eduardo Galeano μιλάει για τον φόβο

(δυστυχώς το β' μέρος δεν έχει ήχο)

(aπό: http://www.cataplum.info/)

Μια γυναίκα δυο άντρες θα μας κλάσουνε δυο μάντρες

Αναδημοσίευση από το pitsirikos.net

Ιδιαίτερη αίσθηση στα παπαγαλάκια προκάλεσε το κοινό άρθρο τριών τελειωμένων υπουργών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ που μας αποχαιρετά τις επόμενες ημέρες. Το άρθρο συνυπογράφουν η υπουργός Αηδίας Άννα Διαμαντοπούλου, ο υπουργός Κλαψομουνίασης Ανδρέας Λοβέρδος και ο υπουργός Τίποτα Γιάννης Ραγκούσης.

Οι τρεις πρώην υπουργοί συνυπογράφουν το άρθρο αν και δεν το έγραψε κανείς από τους τρεις. Αυτό δεν είναι περίεργο, αφού δεν έχουν προσωπική άποψη και έχουν συνηθίσει να υπογράφουν όποιο χαρτί τους βάζουν μπροστά τους.

Ο πραγματικός συντάκτης του άρθρου παραμένει ανώνυμος – μάλλον ντρέπεται γι’ αυτό που έγραψε. (Βέβαια, εγώ ξέρω ποιος είναι – μπορούσες και καλύτερα.)

Το άρθρο δεν δημοσιεύτηκε σε κάποια εφημερίδα αλλά στις προσωπικές σελίδες των τριών πρώην υπουργών στο Διαδίκτυο – αυτό θα θεωρήθηκε πολύ πρωτοποριακό και trendy απ’ όποιον είχε την ιδέα.

Αλέκος Αλαβάνος: «Πείτε όχι στη Μέρκελ και θα µας παρακαλάει!»

Αναδημοσίευση από το "ΒΗΜΑ"

Αν και εκτός κοινοβουλευτικού πεδίου αυτή την κρίσιµη περίοδο, ο κ. Αλ. Αλαβάνος δεν νοσταλγεί καθόλου τη Βουλή και σε όσους τον ρωτούν αν έχει µετανιώσει που βρίσκεται εκτός απαντά: «Στη Βουλή της ντροπής; Οχι!». Ο επικεφαλής του Μετώπου Ανατροπής και Αλληλεγγύης δηλώνει υπέρµαχος µιας «συνάντησης των δυνάµεων της Αριστεράς χωρίς εξαιρέσεις», µε «συλλογική ηγεσία», στη βάση ενός «µαχητικού προγράµµατος» το οποίο θα περιλαµβάνει την παύση πληρωµών, την έξοδο από την ευρωζώνη, τις εθνικοποιήσεις και τον σχεδιασµό. Ακόµη, υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση πρέπει να παραιτηθεί «και να πάρει οικειοθελώς τον δρόµο για το δικαστήριο του λαού και της Ιστορίας». «Ετσι κι αλλιώς δεν είναι πολύς ο χρόνος της» σηµειώνει.

- Διαβάζοντας στην ιστοσελίδα σας (www.tometopo.gr) τις «Εννέα αισιόδοξες παρατηρήσεις (σας) για εννέα πολύ απαισιόδοξες καταστάσεις», τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά. Προτείνετε παύση πληρωμών, έξοδο από το ευρώ κτλ. Και μετά τι;

«Η παύση πληρωµών της Αργεντινής, σε συνδυασµό µε την προηγηθείσα αποδέσµευση από τη σταθερή ισοτιµία του πέσο µε το δολάριο – κάτι σαν αποχώρηση από την ευρωζώνη –, είναι το σηµείο θετικής στροφής και ο πρόεδρος Κίρσνερ απέκτησε ισχύ απέναντι στο ∆ΝΤ, διέγραψε τα 2/3 του χρέους και έφερε στην Αργεντινή θεαµατικούς ρυθµούς ανάπτυξης που προσέγγιζαν το 10%. Ως τότε ο λαός της σφάδαζε. Η Αργεντινή µάς προκαλεί απαισιοδοξία αλλά και αισιοδοξία».

- Πώς είναι ρεαλιστική η παύση πληρωμών όταν η χώρα οφείλει με δική της ευθύνη σε άλλες χώρες, όταν δεν θα μπορούν να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις αφού δεν θα μπορεί πλέον να δανείζεται;

«Με τον ίδιο τρόπο που γίνονταν τρεις παύσεις πληρωµών ανά δεκαετία τον τελευταίο αιώνα στη Γερµανία, στην Ισπανία, στην Ιταλία και σε άλλες χώρες µόνο στην Ευρώπη. Ευθύνη δεν έχει η “χώρα”. Εχει το εξαρτηµένο κατεστηµένο. Και υπάρχει µια αρχή του διεθνούς δικαίου, η “κατάσταση ανάγκης”, όπου οι ανάγκες της κοινωνίας τίθενται υπεράνω των απαιτήσεων των τοκογλύφων».

- Μα η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας. Τι θα κάνουμε; Καλείτε την κυβέρνηση να πει ότι «δεν θέλουμε την έκτη δόση σας». Τι θα γίνει μετά;

«Η ίδια η European Banking Authority εξετάζει το ενδεχόµενο µείωσης του χρέους κατά 65%. Αυτό µπορούσαµε να το έχουµε πετύχει από το τέλος του 2009. Τα νέα χρέη στην τρόικα, η καρατόµηση των εργαζοµένων, η διάλυση της οικονοµίας, πεταµένα λεφτά. Τζάµπα! Αν µια λαϊκή κυβέρνηση έλεγε “δεν θέλω την έκτη δόση σας”, σε λίγες ώρες θα έφτανε η Μέρκελ στο “Ελ. Βενιζέλος” να µας παρακαλάει να την πάρουµε. Κάνοντας στην Ελλάδα ένα παγκόσµιο πείραµα έχουν προσφέρει χωρίς να το θέλουν µια απρόσµενη δύναµη στον λαό µας να επηρεάσει τις εξελίξεις σε όλη την Ευρώπη. Ας σταµατήσουµε πλέον να θεωρούµε τους εαυτούς µας κακόµοιρους και ζητιάνους. Εχουµε την τύχη στα χέρια µας».

Α. Χάγιος: Το μέτωπο της εποχής μας θα είναι αντικαπιταλιστικό, όχι αντιμνημονιακό

Συνέντευξη Άγγελου Χάγιου, εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, Κυριακή 16/10/2011

Ερώτηση: Λίγες μέρες πριν την γενική απεργία της 19ης και 20ης Οκτώβρη πολλά δημόσια κτίρια βρίσκονται υπό κατάληψη ενώ κλιμακώνονται οι απεργιακές κινητοποιήσεις σε κάθε πόλη της χώρας. Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση φαίνεται αμήχανη μπροστά στον γενικό ξεσηκωμό... 

Α. Χάγιος: Έχουμε αγωνιστική κίνηση ευρύτερων λαϊκών μαζών με πρωτόγνωρες μορφές κινητοποίησης, με στοιχεία πολιτικοποίησης και τάση υπέρβασης του υποταγμένου σε κυβέρνηση και εργοδοσία συνδικαλισμού. Είμαστε σε σημείο καμπής μιας μεγαλύτερης κοινωνικής και πολιτικής σύγκρουσης που ωριμάζει στην ελληνική κοινωνία. Όλο και μεγαλύτερο τμήμα εργατικών και λαϊκών μαζών κατανοεί ότι κινδυνεύει η ίδια η ζωή του από μια πολιτική άγριας εκμετάλλευσης. Από τη στρατηγική του κεφαλαίου που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με την ΕΕ και ΔΝΤ, με τη στήριξη όλων των αστικών δυνάμεων.

Ερώτηση: Το ποτάμι, δηλαδή, δεν γυρίζει πίσω. Τι έπεται;

Α. Χάγιος: Είναι βαθύτερη η τάση σύγκρουσης με την αστική πολιτική. Ωστόσο, ακόμα και αυτό το πρωτόγνωρο λαϊκό κίνημα είναι ανεπαρκές για να ανατρέψει πραγματικά τον αντεργατικό αρμαγεδώνα. Είναι ανάγκη να πολιτικοποιηθεί με στόχο δράσης να ρίξει την κυβέρνηση και να αποκρούσει κάθε κυβέρνηση κοινωνικού πολέμου. Αυτό αποτελεί το πρώτο αποφασιστικό βήμα για να μπει με όρους κινήματος η διαγραφή του χρέους, η ρήξη και η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ, η αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου και του κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού για να πάρουμε πίσω τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι αλλά τον ιδιοποιείται μια χούφτα καπιταλιστών.

Το διλημμα απαντήθηκε...

Του Γιώργου Πρασσά

1. Στα χνάρια του Βλαδίμηρου: