Που πας ρε Καραμήτρο; Η “πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της Ε.Ε.”

(Έργα και ημέρες μιας Αριστεράς δεν έχει οράματα και στερείται στρατηγικής)

Τετάρτη 27/7, στις 19:00 στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 22, 2ος όροφος) πραγματοποιείται η “Ιδρυτική Συνέλευση της Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της Ε.Ε.” Το κείμενο που θέτει το πλαίσιο της πρωτοβουλίας (έχει συγκεντρώσει ήδη 357 υπογραφές υποστήριξης (22/7/2011) ) είναι διατυπωμένο με ένα τρόπο που μπορεί να χωράει σχεδόν όλη η παραδοσιακή κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αρκεί να υπάρχει “καλή διάθεση”...

Επίσης θα μπορούσε να είχε γραφτεί τον προηγούμενο αιώνα, αφού προβάλλει ως βασικές θέσεις την πολιτική που κυριαρχούσε στην κομμουνιστική αριστερά απέναντι στην Ε.Ε., ΠΡΙΝ καταρρεύσει ο υπαρκτός κομμουνισμός!

Πολιτικά αυτή η πρωτοβουλία έρχεται σήμερα να καλύψει το κενό της πολιτικής ενός “καλού ΚΚΕ” που δεν θα είναι τόσο σεχταριστικό όσο είναι το ΚΚΕ, αλλά πιο ανοικτό σε συνεργασίες με άλλες αριστερές δυνάμεις. Αποτελεί λοιπόν μια προσπάθεια, μπροστά στην προοπτική μιας εκλογικής αναμέτρησης, να συνευρεθούν στην σημερινή συγκυρία οι κουκουεδογενείς δυνάμεις (Αριστερό Ρεύμα, ΝΑΡ) και ένας ευρύτερος πολιτικός χώρος, ο οποίος συσπειρώνεται σήμερα γύρω από τα εκλογικά σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ..

Είναι προφανές ότι στα πλαίσια της ιδεολογικής συγκρότησης αυτής της πρωτοβουλίας δεν χωρούν δυνάμεις και κινήματα που έρχονται σε ρήξη ή βρίσκονται σε αντιπαλότητα με παραδοσιακή αριστερά, η οποία κατέρρευσε μαζί με τον υπαρκτό κομμουνισμό εδώ και δεκαετίες. Το μέτωπο ενάντια στο ευρώ και η Ε.Ε. είναι η ιδεολογική ομπρέλα που ομογενοποιεί ιστορικά/διαχρονικά/ιδεολογικά αυτό τον χώρο. Είναι η κόκκινη κλωστή που προσδιορίζει τις ηγεμονίες στο εσωτερικό του με όρους αναπαραγωγής των μηχανισμών που στηρίζουν αλλά και στηρίζονται σε αυτά τα αριστερά ιδεολογήματα που προβάλλουν το πόσο άθλιος και κακός είναι ο αντίπαλος. Δυστυχώς αυτά είναι κοινοτοπίες, τουλάχιστον στη σημερινή συγκυρία.

Εξάλλου και οι ίδιοι οι αστοί όχι μόνον δεν κρύβουν τις αδυναμίες και τα προβλήματα του ευρώ και της Ε.Ε. αλλά αντίθετα μερικές φορές προβάλουν όλα αυτά ζητήματα ως φόβητρα για να επιβάλουν τις δικές τους πολιτικές επιλογές. Δυστυχώς αυτή η καταδίκη της Ε.Ε. και του ευρώ, όσο οξεία και να διατυπώνεται φραστικά, δεν αρκεί για να συγκροτήσει το “άλλο”...

Είναι εντυπωσιακό ότι σε αυτό το κείμενο απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο κίνημα της 25ης Μάη, το οποίο ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας και επανέφερε τον λαϊκό παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο. Το κείμενο λοιπόν αγνοώντας προκλητικά οποιαδήποτε αναφορά στους όρους ύπαρξης και συγκρότησης του υπαρκτού μαζικού κινήματος ατενίζει το μέλλον με αφηρημένες εξαγγελίες για την “διαμόρφωση ενός ενωτικού λαϊκού ρεύματος” και καταλήγει σε ένα γενικό αντιιμπεριαλιστικό πρόσταγμα, το οποίο θα μπορούσε να είχε διατυπωθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και πριν την έναρξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου:

"Στόχος μας είναι η διαμόρφωση ενός ενωτικού λαϊκού ρεύματος που θα προτάσσει τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα και θα υπερασπίζει το δικαίωμα του λαού να καθορίζει την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, έξω από τις δεσμεύσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών."

Το γνωστό τραγουδάκι εκείνης της εποχής: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα/ θα μας σώσει τώρα απ’ τη σκλαβιά/ κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία/ ζήτω-ζήτω-ζήτω το ΕΑΜ», είναι πολιτικά πιο ορθό και πιο επίκαιρο, διότι επικαλείται μια σημαντική κοινωνική παρακαταθήκη, η οποία απουσιάζει από την σημερινή αριστερά: “Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα” και δηλώνει σαφώς ένα κοινωνικό όραμα “την λαοκρατία”....

Η μικροπολιτική είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε διατύπωση του κειμένου. Μερικές παραγράφους παραπάνω κάποιες εκφράσεις έχουν γραφτεί με τρόπο ώστε να μην έχουν κανένα παράπονο δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, ΚΟΕ κλπ) όπως αυτή:

"Γι’ αυτό και εμείς επιδιώκουμε τον κοινό αγώνα των ευρωπαϊκών λαών κόντρα στο συνασπισμένο ευρωπαϊκό κεφάλαιο με άμεσο στόχο την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης και ορίζοντα την υπέρβαση της καπιταλιστικής κυριαρχίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο."

και αυτή:

"Να μην περάσει το αντιδραστικό «Σύμφωνο για το Ευρώ». Να αποτραπεί η ψήφισή του από το συντονισμένο πανευρωπαϊκό αγώνα των λαών, που μπορεί να γίνει τώρα εφικτός!"

Κάποιες άλλες φράσεις κλείνουν το μάτι προς το ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας ακόμα και την δική του φρασεολογία:

"Για λαϊκή απειθαρχία και συνολική ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου"

Το χειρότερο όμως με αυτό το κείμενο είναι η ελπίδα που αφήνει ότι αυτή η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει! Δεν το διατυπώνει βεβαίως ρητά. Το υπονοεί όμως σαφώς, όταν περιγράφει τα πράγματα με φράσεις όπως αυτή:

"Η αιτία των λαϊκών προβλημάτων βρίσκεται στην «ιερή συμμαχία» ελληνικών κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ, στο «μαύρο» μέτωπό τους με το κεφάλαιο, τις τράπεζες και τις αγορές."

Αν λοιπόν “σπάσει” αυτή η συμμαχία των ελληνικών κυβερνήσεων τα λαϊκά προβλήματα θα μπορέσουν να λυθούν. Ο κυβερνητισμός αυτής της Αριστεράς, βρίσκεται επίσης κρυμμένος πίσω από την αναπτυξιολαγνεία, η οποία είναι παρούσα σε όλες της τις εκδοχές στο διακηρυκτικό κείμενο. Αυτή η αριστερά ισχυρίζεται ότι υπάρχει και άλλη ανάπτυξη στον καπιταλισμό προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Αυτή η άλλη ανάπτυξη, είναι η ανάπτυξη εκτός ..εισαγωγικών που υπονοείται στην παρακάτω φράση:

"Η ανεργία διευρύνθηκε στις εποχές της «ανάπτυξης» και γιγαντώθηκε τώρα στις συνθήκες της κρίσης"

Αυτή η Αριστερά τρέφει τις  αυταπάτες των ιδεολογημάτων που προβάλει ο αστισμός για την ανάπτυξη. Ότι δηλαδή η οικονομία και η ανάπτυξη είναι διακριτά ζητήματα στον καπιταλισμό, γιαυτό υπάρχουν διαφορετικοί αναπτυξιακοί δρόμοι. Αυτό υπονοούν οι απόψεις για την διάλυση του “παραγωγικού ιστού της χώρας” ως ζήτημα που προσδιορίζεται από τις αστικές πολιτικές διαχείρισης και όχι από την ίδια την φύση της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως εδώ:

“Διαλύθηκαν επίσης μια σειρά παραδοσιακοί κλάδοι, από τα ναυπηγεία μέχρι τη μεταποιητική βιομηχανία, προκαλώντας μια εκτεταμένη αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της χώρας.”

Είναι η Αριστερά που πιστεύει ότι αν δεν έχεις βαριά βιομηχανία δεν έχεις υγιή καπιταλισμό. Και χωρίς υγιή καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει υγιής σοσιαλισμός. Είναι η αριστερά που πιστεύει ότι αν αναλάβει την εξουσία στο αστικό κράτος και κρατικοποιήσει τις παραγωγικές επιχειρήσεις θα κάνει σοσιαλισμό! Είναι η αριστερά που δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα ακόμα από την πτώση του υπαρκτού κομμουνισμού...

«Ρωμηοσύνη» αλά αμερικανικά

Αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο (23/1/2010) του Ιού που δεν "χώρεσε" στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και ξαναγίνεται επίκαιρο με τις εξελίξεις στον όμιλο Κυριακίδη και την εργοδοτική τρομοκρατία και τις απολύσεις στον Flash.

Εργα και ημέρες των νέων μεγιστάνων στα ελληνικά ΜΜΕ

«Ρωμηοσύνη» αλά αμερικανικά

Με αμηχανία καταγράφονται τους τελευταίους μήνες από τον Τύπο οι συνεχείς εξαγορές μέσων ενημέρωσης ή πακέτων μετοχών εκδοτικών συγκροτημάτων από το επιχειρηματικό δίδυμο των Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και Πέτρου Κυριακίδη. Στις αρχές του χρόνου o όμιλος των δύο στενών συνεργατών έλεγχε ήδη τις εφημερίδες Espresso, Athens News, City Press, Σφήνα και Ισοτιμία, τα περιοδικά Free, Olive, Jolie, Μπομπ Σφουγγαράκης, κλπ., τον ραδιοφωνικό σταθμό Flash, τα κανάλια τοπικής εμβέλειας Sport TV και Κανάλι 10, ενώ είχε μερίδιο συμμετοχής στο ραδιόφωνο ΣΚΑΪ, το κανάλι ΣΚΑΪ TV, και ανακοίνωνε την εξαγορά ποσοστού 12,22% της Πήγασος (Mega, Εθνος, Πρώτο Θέμα, Ημερησία και διάφορα περιοδικά, καθώς και ραδιοφωνικοί σταθμοί) και ποσοστού 9,62% (που μετά από λίγες μέρες έφτασε το 10,14%) της Χ. Κ. Τεγόπουλος (Ελευθεροτυπία).

Πολλοί οικονομικοί αναλυτές έχουν επιχειρήσει να ερμηνεύσουν την εντυπωσιακή αυτή συγκομιδή αλλά δεν έχουν απαντήσει στο καίριο ερώτημα: ποια είναι η σκοπιμότητα μαζικής εξαγοράς μη κερδοφόρων μέσων ενημέρωσης και η συγκέντρωση στα ίδια χέρια αλλοπρόσαλλων εκδοτικών πρωτοβουλιών;

Καταρχήν είναι δεδομένο ότι στον εσωτερικό καταμερισμό του ομίλου Λαυρεντιάδη-Κυριακίδη, το ζήτημα των μέσων ενημέρωσης έχει ανατεθεί στην πλευρά Κυριακίδη και την εταιρεία ΝΕΠ Εκδόσεις Α.Ε. Ο Πέτρος Κυριακίδης ήταν μέχρι πρότινος ένας μικρομεσαίος εκδότης θεολογικών και εκκλησιαστικών βιβλίων. Τα τελευταία χρόνια η δραστηριότητα του «Εκδοτικού Οργανισμού Π. Κυριακίδη» στο χώρο αυτό εκτινάχτηκε. Οχι τόσο με την έκδοση νέων τίτλων, αλλά με την εξαγορά του μεγάλου εκδοτικού εκκλησιαστικών βιβλίων «Ακρίτας» και τη δημιουργία δύο βιβλιοπωλείων-πολιτιστικών χώρων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα ο κ. Κυριακίδης (όπως και ο συνεταίρος του Λ. Λαυρεντιάδης) διατηρεί στενούς δεσμούς με Πατριαρχεία και Μητροπόλεις, ενώ πολύ συχνά εμφανίζεται ως «χορηγός» ή «ευεργέτης» κάθε λογής εκκλησιαστικών δραστηριοτήτων.

Αν αναρωτηθεί κανείς πώς συμβιβάζεται αυτή η ευσεβής δραστηριότητα με το σκανδαλοθηρικό περιεχόμενο της εκδοτικής ναυαρχίδας του Ομίλου, δηλαδή της εφημερίδας Espresso, η απάντηση είναι εύκολη. Εχουμε πριν από χρόνια εντοπίσει αυτά την παράξενη σύγκλιση της εφημερίδας με ορισμένους κύκλους της Εκκλησίας στη βάση ενός νέου πουριτανικού ρεύματος, στο οποίο συνυπάρχουν -όπως και στον παραδοσιακό πουριτανισμό- η καταγγελία κάποιου σκανδάλου και η αναλυτική ηδονοβλεπτική περιγραφή του («Η Espresso του μεσονυκτίου», Ιός, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 12.6.05).

"Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας" στις ημερομηνίες 5 / 6 / 7 Σεπτεμβρίου ΔΕΘ 2011

Αναδημοσίευση από το www.babylonia.gr

Σήμερα στη Θεσσαλονίκη Παρασκευή 22 Ιουλίου συναντηθήκαμε στο "12ο σχολείο για την ελευθερία" άτομα από την "θεματική συνέλευση λευκού πύργου για την άμεση δημοκρατία", συμμετέχοντες από το περσινό φεστιβάλ στη ΔΕΘ 2010 και από συλλογικά εγχειρήματα της πόλης, και αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία για μια "Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας" στις ημερομηνίες 5 / 6 / 7 Σεπτεμβρίου 2011.

-Καλούμε σε ανοιχτή οργανωτική συνάντηση την Κυριακή 24 ιουλίου

στις 8.30 στο Μικρόπολις ( Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου 18 )

Το site του περσινού φεστιβαλ http://ablocfest.gr/

Ακολουθεί το κείμενο - κάλεσμα του τριημέρου.

Το ρήγμα είναι γεγονός 

Εδώ και τώρα: Ισότητα - Αξιοπρέπεια - Αλληλεγγύη

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!

Συνάντηση άμεσης δράσης και δημοκρατίας - ΑΠΘ  5/6/7 Σεπτεμβρίου ΔΕΘ 2011

Κάλεσμα σε συνάντηση άμεσης δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη

Το κίνημα των πλατειών που ξετυλίχτηκε μετά τα γεγονότα στην Β. Αφρική και από τα επακόλουθα στη Ισπανία ανέδειξε την παρουσία του σύγχρονου υποκειμένου που ανέλαβε με την παρουσία του να βάλει άλλους όρους στον κοινωνικό πολιτισμό και οικονομικό ανταγωνισμό που επιβάλει ο κόσμος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ζήσαμε πολλές κινητοποιήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα με αφορμή την παρουσία του ΔΝΤ και της ΕΚΤ από όλο το φάσμα των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε αυτές όσο παραδοσιακή ήταν η κάθοδος του κόσμου στους δρόμους άλλο τόσο ήταν και η απόσυρση του από αυτούς. Από καιρό διαφαινόταν πως όλος ο παλιός κόσμος της "αντίστασης" είχε φτάσει στα όρια του. Η επίθεση της κυριαρχίας ήταν τόσο καταιγιστική και τόσο ολοκληρωτική που μέσα από απειλές ( δανεισμός ή καταστροφή ) και μονόδρομους ( ΔΝΤ ή Χάος ) αποστερούσε κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης από τους επαγγελματίες εκπροσώπους των εκμεταλλευομένων.

Η αυθόρμητη κάθοδος του κόσμου στις πλατείες έκανε την κρίση ακόμη πιο έντονη. Μετέτρεψε πολύ γρήγορα την κρίση από οικονομική και πολιτική σε πολιτειακή. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα ως μία ολότητα κοινωνικής οργάνωσης που διατρέχει όλο το εύρος των δραστηριοτήτων: πολιτικών, εργατικών, εκπαιδευτικών, δημοτικών κλπ δέχτηκε ένα καίριο πλήγμα. Οι πλατείες απαίτησαν άμεση δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Το ζήτημα ετέθη και τίποτα δεν μπορεί πια να προχωρήσει χωρίς να λάβει υπόψιν του το βαθύ νόημα που αναδύθηκε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη από το κίνημα των πλατειών.

Το ρήγμα είναι γεγονός έστω και αν βάλθηκαν πολλοί νεκροθάφτες του παλαιού κόσμο, εντός και εκτός των πλατειών, να το ορίσουν στα όρια τους και αυτό το ρήγμα είχε δύο μεγάλους αποδέκτες. Τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικαλιστικά τους παραρτήματα στο σύνολο τους.

Η απαίτηση των πλατειών για την συμμετοχή του καθενός/μίας ως άτομο με ένα απλό ανεπιτήδευτο και πηγαίο τρόπο έστελνε όλες τις οργανωτικές δομές της πολιτικής πλατφόρμας και της οργανωτικής φόρμουλας των ειδικών στο κέντρο των πλατειών, αυτή την φορά όχι σαν σανίδα σωτηρίας και ελπίδας διεξόδων, αλλά ως κατηγορούμενους για το διαρκές έγκλημα που διέπρατταν και διαπράττουν στο όνομα και σε βάρος των καταπιεσμένων.

Το χρέος κατάφερε να ...επιβιώσει!

Παρουσιάζουμε τις δευτερολογίες των ομιλητών στην "Ημέρα Λαϊκής Διαβούλευσης για την επιλεκτική χρεοκοπία" που έγινε στην πλατεία Συντάγματος την Πέμπτη, 21-07-2011.

Ενώ το ΔΝΤ και η ΕΕ φροντίζουν για την σωτηρία των τραπεζών, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι έτοιμα να κηρύξουν πτώχευση. Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα του "ΕΘΝΟΥΣ" οι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία είναι 11 δις ευρώ. Πάνω από 300.000 επιχειρήσεις χρωστούν στο ΙΚΑ το ποσό των 6,2 δισ. ευρώ. Η προσπάθεια του κράτους  να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα χαρίζοντας μέρος των οφειλών στους οφειλέτες με ευνοϊκές ρυθμίσεις είναι σε εξέλιξη, ωστόσο μέχρι τώρα έχει ανταποκριθεί μόνο ο ένας στους τρεις οφειλέτες. Οι υπόλοιποι δύο κάνουν "στάση πληρωμών" και αναμένουν ολική διαγραφή των χρεών τους...

Κ. Βεργόπουλος

Σ. Μαρκέτος

Σ. Λαπατσιώρας

Λ. Βατικιώτης

Παύση καθηγήτριας με αίτημα ΛΑΟΣ

Αναδημοσίευση από την "Ελευθεροτυπία"

Του ΤΑΣΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

 

Έκπληξη προκάλεσε σε κάποιους η ενθουσιώδης υποδοχή που ο ΛΑΟΣ επιφύλαξε στο νομοσχέδιο της Αννας Διαμαντοπούλου για την εκ βάθρων αναδιάρθρωση (ορθότερα: αποδιάρθρωση) των ελληνικών ΑΕΙ.

 

Το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη είχε κάνει ολόκληρη εκστρατεία για να μην εκλεγεί η Αλεξάνδρα Ιωαννίδου (πάνω). Τα αποτελέσματα φάνηκαν τώρα. Πρόκειται, όμως, για στάση απόλυτα αναμενόμενη: η επαγγελλόμενη καταστροφή του εμβληματικότερου ίσως δημοκρατικού θεσμού της μεταπολίτευσης, με τη μετατροπή των πανεπιστημίων σε ημιιδιωτικά κολέγια (και δη χρηματοδοτούμενα από το κράτος), την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και -επί της ουσίας- των ακαδημαϊκών ελευθεριών, διά της προβλεπόμενης εκκαθάρισης όσων πανεπιστημιακών δεν είναι αρεστοί στους ιδιώτες επιχειρηματίες που θα στελεχώσουν τα δ.σ. των (τύποις κρατικών) ιδρυμάτων, είναι μια εξέλιξη που ικανοποιεί πάγια αιτήματα της εγχώριας ακροδεξιάς.

Από την εποχή της ψήφισης του μνημονίου, το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη φαίνεται άλλωστε πως έχει άτυπα αποφασιστικό λόγο για ορισμένες πλευρές της πανεπιστημιακής πολιτικής της Αννας Διαμαντοπούλου και των συνεργατών της. Το διαπιστώνουμε από την πρόσφατη απόλυση της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου, αναπληρώτριας καθηγήτριας σλαβικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η απομάκρυνση της οποίας από τα αμφιθέατρα αποτελούσε πάγιο αίτημα του ΛΑΟΣ και των ομοϊδεατών του.

Η εκστρατεία της ακροδεξιάς εναντίον της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου είναι γνωστή στους αναγνώστες της «Ε» από παλιότερο ρεπορτάζ του «Ιού» («Ο Μακάρθι του Θερμαϊκού», «Ε» 20.6.2009). Στις αρχές του 2009, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Κυριάκος Βελλόπουλος και μια πλειάδα από τα συντονισμένα μπλογκ του «πατριωτικού χώρου» είχαν εξαπολύσει πολυήμερη καμπάνια για τη μη εκλογή της εν λόγω πανεπιστημιακού, ήδη επίκουρου καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στο Τμήμα Σλαβικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, με επιχειρήματα που αφορούσαν όχι την επιστημονική επάρκειά της αλλά αποκλειστικά και μόνο τις «εθνικά ύποπτες» (κατ' αυτούς) απόψεις και ερευνητικές δραστηριότητές της.

Τι γίνεται με τα ..."σκουπίδια;"

Ενώ όλοι σήμερα ασχολούνται με τις αποφάσεις Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών για την σωτηρία των τραπεζών και την επιλεκτική χρεωκοπία της χώρας, επιλέξαμε να κάνουμε "πρώτο θέμα", τις εξελίξεις στο μέτωπο των απορριμάτων αναδημοσιεύοντας μια εμπεριστατωμένη και κατατοπιστική ανακοίνωση της "Επιτροπή Αγώνα Φυλής για το Άμεσο και Οριστικό Κλείσιμο της Χωματερής Άνω Λιοσίων-Φυλής".

Με το θέμα των αποφάσεων της Ε.Ε., θα παρουσιάσουμε αργότερα αποσπάσματα από την "Ημέρα Λαϊκής Διαβούλευσης για την επιλεκτική χρεοκοπία" που πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος με βασικούς ομιλητές τον Βεργόπουλο Κώστα, τον Μαρκέτο Σπύρο, τον Λαπατσιώρα Σπύρο, και τον Βατικιώτη Λεωνίδα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την εβδομάδα που πέρασε εκδόθηκαν δύο δικαστικές αποφάσεις σχετικά με την διαχείριση των απορριμμάτων στην Αττική. Η μία δικαιώνει, για άλλη μία φορά την Κερατέα, απαγορεύοντας οποιαδήποτε εργασία στο Οβριόκαστρο. Η άλλη κάνει δεκτή την προσφυγή της ΠΟΕ-ΟΤΑ ενάντια στον τρόπο που επιχειρήθηκε να υλοποιηθεί ο Περιφερειακός Σχεδιασμός και η δημιουργία των εργοστασίων καύσης. Επί της ουσίας δεν αποτρέπει την υλοποίησή του, απλά καθυστερεί την εφαρμογή του.

Την ίδια στιγμή, σε ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ μετά από την σύσκεψη που έγινε την Πέμπτη 14/7/2011 υπό τον υπουργό περιβάλλοντος κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αναφέρεται ότι η ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων στην Αττική θα πρέπει να βασίζεται σε ένα συνδυασμό ανακύκλωσης, επεξεργασίας και αξιοποίησης σε σύγχρονα εργοστάσια διαχείρισης απορριμμάτων (με ανοικτές και δόκιμες τεχνολογίες οι οποίες εφαρμόζονται σε χώρες της Ε.Ε.) και ασφαλούς ταφής των υπολειμμάτων.

Με αφορμή τις εξελίξεις αυτές ο περιφερειάρχης Αττικής κ. Γιάννης Σγουρός σε συνέντευξή του στις 18/7/2011 στα «ΝΕΑ» τονίζει ότι «ο περιφερειακός σχεδιασμός είναι το μόνο εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας. Είναι η ισχύουσα νομοθεσία. Πρέπει να τον εφαρμόσουμε ακολουθώντας όλες τις διαδικασίες που προβλέπονται, τόσο αναφορικά με την εθνική και κοινοτική νομοθεσία όσο και με τους όρους και τις προδιαγραφές, οι οποίοι απαιτούνται για την εξάσφαλισή της χρηματοδότησης για την εκτέλεση των έργων».

Από τις εξελίξεις αυτές είναι προφανές ότι η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της (περιφέρεια, δημοτικές αρχές) βαδίζουν αταλάντευτα τον δρόμο που έχουν χαράξει, την υλοποίηση δηλαδή του υπάρχοντος περιφερειακού σχεδιασμού και την δημιουργία εργοστασίων καύσης κατ’επιταγή του «εθνικού» εργολάβου. Οι όποιες καθυστερήσεις προκύπτουν μέσω δικαστικών αποφάσεων επιβεβαιώνουν την βιασύνη τους και το τετελεσμένο των αποφάσεών τους αφού δεν «παίρνουν» τα αναγκαία μέτρα διαφύλαξης των αποφάσεων αυτών. Είναι τέτοια η αποφασιστικότητά τους όπου στις περιβαλλοντικές μελέτες για το Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης ΙΙ (ΕΜΑ ΙΙ) έχουν αφαιρέσει από τον χάρτη τον οικισμό «Γεννηματά ΙΙ» και μέρος της Ζωφριάς.

Η Επιτροπή Αγώνα Φυλής, η οποία στόχο έχει τον ξεσηκωμό των κατοίκων ενάντια στο σχεδιαζόμενο έγκλημα, δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Ξέρουμε ότι απέναντι στα σχέδιά τους μόνο ο ξεσηκωμένος λαός μπορεί να μπει εμπόδιο. Αυτό έδειξε και η εμπειρία από την αντίσταση των κατοίκων της Κερατέας. Συνεχίζουμε να ενημερώνουμε τον κόσμο και να τόν καλούμε σε αντίσταση απέναντι στην κυβέρνηση και τα οικονομικά συμφέροντα. Καμμία δικαστική απόφαση δεν πρόκειται να μας εφησυχάσει, το αντίθετο μάς αποκαλύπτει την «δυσκολία» που έχουν να προχωρήσουν ως αποτέλεσμα των αντιδράσεών μας. Είναι τέτοιος ο φόβος τους που δεν τολμούν να ονομάσουν ανοικτά τις τεχνολογίες που έχουν ήδη επιλέξει.

Φυλή, 21-07-2011

Επιτροπή Αγώνα Φυλής

για το Άμεσο και Οριστικό Κλείσιμο

της Χωματερής Άνω Λιοσίων-Φυλής.

Με αφορμή το θάνατο του Μπάμπερ Χαν στο Ελληνικό…

Ανακοίνωση της Κίνησης “Απελάστε το Ρατσισμό”

Αθήνα, 20/7/2011

ΩΣ ΕΔΩ

με τους θανάτους «από αμέλεια» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ΕΛ.ΑΣ.

με τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς μεταναστών στα τμήματα

με τη συνεργασία ΕΛ.ΑΣ. – φασιστών στα ρατσιστικά πογκρόμ

με τις ρατσιστικές επιχειρήσεις «σκούπα» και τις απελάσεις – εξπρές

με τη δημιουργία νέων άθλιων φυλακών που βαφτίζονται «κέντρα υποδοχής»

Ο θάνατος του Μπάμπερ Χαν στα νέα κρατητήρια Ελληνικού δεν είναι τυχαίο ή μεμονωμένο περιστατικό. Δεν αποτελεί ευθύνη των κακοπληρωμένων γιατρών ή των νοσηλευτών που βγάζουν μισό μεροκάματο τρόμου στα κρατητήρια και τις φυλακές.

Ένοχη είναι η αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Που αντιμετωπίζει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά σαν εγκληματίες και ανθρώπους χωρίς δικαιώματα. Τους κυνηγά στους δρόμους των πόλεων, τους στοιβάζει σε πούλμαν της ΕΛ.ΑΣ., τους μεταφέρει παρά τη θέλησή τους σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης που δεν τους χωράνε και δεν πληρούν καμία συνθήκη ανθρώπινης διαβίωσης, υγιεινής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ένοχη είναι η πολιτική του Μνημονίου που περικόπτει δαπάνες από παντού, κλείνει σχολεία και νοσοκομεία και αναθέτει την ιατροφαρμακευτική κάλυψη νοσοκομείων, φυλακών και κρατητηρίων σε «ΜΚΟ» που απασχολούν γιατρούς ή νοσηλευτές για 600 Ευρώ.

Ηθικοί αυτουργοί είναι οι πολιτικοί του Μνημονίου. Που παίζουν το χαρτί του ρατσισμού για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τους πραγματικούς υπεύθυνους της φτώχειας της ανεργίας και της εξαθλίωσης του μισού πληθυσμού της χώρας. Ενώ την ίδια στιγμή κατηγορούν ως ανεύθυνους και βολεμένους όσους αντιστέκονται. Βαφτίζουν τις αντιδράσεις του κόσμου «κατευθυνόμενες προβοκάτσιες». Αγωνιούν να απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις, να ξεπαστρέψουν το πανεπιστημιακό άσυλο και κάθε δημοκρατική ελευθερία. Δικαιολογούν μόνο την άγρια καταστολή της ΕΛ.ΑΣ. βαφτίζοντάς κάθε αποδεδειγμένη θηριωδία της «μεμονωμένο περιστατικό» που οφείλεται στην κούραση και την κακή ψυχολογία των ΜΑΤ, που είναι κι αυτοί άνθρωποι…

Το ΚΚΕ δεν επιστρέφει την κομματική ταυτότητα στον Άρη Βελουχιώτη διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις...

Η ...ταμπακιέρα του Άρη

Ξεφυλλίζοντας τον Β' τόμο της ιστορίας του ΚΚΕ από το 1949 ως το 1968 (αναρτημένος ολόκληρος είναι [εδώ]) σταχυολογούμε μερικές φράσεις(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας). Στην σελίδα 17 διαβάζουμε:

Σήμερα η ΚΕ προτείνει να γίνει επίσημη κομματική αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη με απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, στην οποία θα αποκαθίσταται η προσφορά του στο επαναστατικό κίνημα.

και μερικές αράδες παρακάτω:

Η ΚΕ επίσης προτείνει την επίσημη αποκατάσταση από κομματικό Σώμα των Άρη Βελουχιώτη και Νίκου Βαβούδη, που δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα.

Το τι σημαίνει η "επίσημη αποκατάσταση" του Άρη Βελουχιώτη και ποιά είναι η διαφορά της από την "επίσημη κομματική αποκατάσταση", εξηγείται αναλυτικά στην σελίδα 324:

3.Α. 13. ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ

Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) σωστά χαρακτήριζε ως λαθεμένη τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Αν και δεν είχε οδηγηθεί σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα για τα προβλήματα στη στρατηγική του ΚΚΕ και τον ένοπλο αγώνα 1940-1944, με ηρωισμό και αυτοθυσία υπηρέτησε την ένοπλη ταξική πάλη.

Ωστόσο, παρά τη σημασία της πολιτικής διαφωνίας του, δεν δικαιώνεται ούτε η απειθαρχία ούτε η ατομική ευθύνη στην ανάληψη πρωτοβουλιών αντίθετων προς τις αποφάσεις και ενέργειες του Κόμματος. Η έμπρακτη αντίθεση του Άρη Βελουχιώτη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δικαιολογημένα προκάλεσε τη διαγραφή του.

Το Κόμμα καθυστέρησε να αποκαταστήσει πολιτικά τον Άρη με Απόφαση κομματικού Σώματος, σε περίοδο που είχε πλέον συνειδητοποιήσει ότι η Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν λαθεμένη από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.

Ωστόσο, με σειρά ενεργειών του ΚΚΕ τιμούσε τη μνήμη του πρώτο-καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη: Με την ευκαιρία της 15ης επετείου του θανάτου του, ο ραδιοφωνικός σταθμός Η Φωνή της Αλήθειας μετέδωσε τον Ιούνιο 1960 σημείωμα για τη ζωή και τη δράση του. Παρόμοιο σημείωμα δημοσιεύτηκε και τον Ιούνιο 1965 στο περιοδικό Νέος Κόσμος με την ευκαιρία της 20ής επετείου του θανάτου του.[451]

Και στα επόμενα χρόνια, έγιναν εκδηλώσεις στη μνήμη του, ενώ υπήρξαν πολλά σχετικά δημοσιεύματα στα κομματικά έντυπα. Στην πράξη απορρίφθηκαν οι σε βάρος του κατηγορίες ως προβοκάτορα κ.α.Ο Α' Τόμος του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ (1918-1949) αναφέρεται στην ηρωική δράση και στην τραγική θυσία του.[452]

Η ΚΕ του ΚΚΕ προτείνει την πολιτική του αποκατάσταση με Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης.

[451]: Περιοδικό Νέος Κόσμος, Ιούνης 1965, τεύχ. 6, Μ. Ρουμελιώτη, ≪Άρης Βελουχιώτης (1905-1945)≫, σελ. 91-94.

[452]: Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τομ. Α', έκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1995, σελ. 517.

Alain Badiou: Τίνος πραγματικού το θέαμα είναι αυτή η κρίση;

Το κείμενο που παρουσιάζουμε είναι αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα "Κοινωνικά Κινήματα Δίκτυα". Eίχε γραφτεί από τον Alain Badiou στις 17.10.08 (De quel réel cette crise est-elle le spectacle?), στην αρχή της σημερινής κρίσης, όταν εκδηλώθηκε στις ΗΠΑ.  Η μετάφραση είναι του Μωυσή Μπουντουρίδη. Οι αναγνώστες που ενδιαφέρονται για το έργο του Alain Badiou μπορούν να βρουν μια μεγάλη συλλογή κειμένων (130 μέχρι σήμερα) στην ιστοσελίδα Radical Desire [εδώ]. Το αφιερώνουμε σε εκείνη την Αριστερά που αγωνιά για να σώσει την "πραγματική οικονομία" της χώρας και να διαχειριστεί την κρίση αναζητώντας εθνικές πολιτικές για το κεφάλαιο. 

Η πλανητική οικονομική κρίση, όπως μας την παρουσιάζουν, μοιάζει με μια απ’ εκείνες τις κακές ταινίες, τις οποίες τις σκαρφίζεται η βιομηχανία των προσυσκευασμένων επιτυχιών του μεγάλου θεάματος, που σήμερα ονομάζεται “κινηματογράφος.” Τίποτε δεν λείπει: το θέαμα μιας σταδιακής καταστροφής, το σασπένς των μεγάλων κόλπων, ο εξωτισμός του πανομοιότυπου – το χρηματιστήριο της Τζακάρτα ζυγίζεται με τα ίδια μέτρα και σταθμά του θεάματος όπως και της Νέας Υόρκης, η διαγώνια γραμμή από τη Μόσχα στο Σάο Πάουλο, παντού η ίδια φωτιά που καιει τις ίδιες τράπεζες – οι τρομακτικές νέες εξελίξεις: αλίμονο, ακόμη και τα πιο μελετημένα “σχέδια” δεν μπορούν να αποτρέψουν τη Μαύρη Παρασκευή, όταν όλα καταρρέουν ή όλα θα καταρρεύσουν.. Αλλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία: μπροστά στη σκηνή, βλέπουμε βλοσυρούς και σκεφτικούς, όπως στα κινηματογραφικά έργα της καταστροφής, τα μέλη της μικρής παρέας των ισχυρών, τους πυροσβέστες της νομισματικής πυρκαγιάς – Σαρκοζύ, Πώλσον, Μέρκελ, Μπράουν, Τρισέ κ.λπ. – να ρίχνουν μέσα στην κεντρική Τρύπα χιλιάδες δισεκατομμύριων. Θα αναρωτηθούμε αργότερα (στα προσεχή επεισόδια του σήριαλ) από πού προέρχονται όλα αυτά τα δισεκατομμύρια, γιατί απέναντι και στην παραμικρή απαίτηση των φτωχών, για χρόνια ως τώρα, όλοι αυτοί απαντούσαν γυρνώντας τις τσέπες τους μέσα-έξω, για να πουν ότι δεν είχαν ούτε μια τσακιστή. Προς το παρόν, δεν έχει σημασία. “Να σώσουμε τις τράπεζες!” Αυτή η ευγενική, η ουμανιστική και δημοκρατική κραυγή αναβλύζει από το στόμα κάθε δημοσιογράφου και κάθε πολιτικού. Να τις σώσουμε μ’ οποιοδήποτε τίμημα! Και πρέπει να το τονίσουμε, αφού το τίμημα δεν είναι μηδαμινό.

Οφείλω να ομολογήσω: κι εγώ ο ίδιος, μπροστά στα ποσά που κυκλοφορούν, τα οποία, όπως σχεδόν όλος ο κόσμος, δεν μπορώ να καταλάβω τι σημαίνουν (τι ακριβώς είναι χίλια τετρακόσια δισεκατομμύρια ευρώ;), έχω κι εγώ εμπιστοσύνη σ’ αυτούς. Την εναποθέτω ολόκληρη στα χέρια των πυροσβεστών. Όλοι ενωμένοι, το γνωρίζω, το αισθάνομαι, θα πετύχουν. Οι τράπεζες θα αναπτυχθούν περισσότερο από πριν, ενώ κάποιες από τις μικρότερες ή μεσαίου μεγέθους, που ως τώρα είχαν κατορθώσει να επιβιώνουν μόνο χάρη στην φιλευσπλαχνία του κράτους, θα δοθούν στις μεγαλύτερες για ένα κομμάτι ψωμί. Κατάρρευση του καπιταλισμού; Θα πρέπει να αστειεύεστε. Ποιος, τέλος πάντων, την θέλει; Ποιος γνωρίζει ακόμη και τι σημαίνει ή τι θα μπορούσε να εννοηθεί μ’ αυτό; Ας σώσουμε τις τράπεζες, σας λεω, κι όλα τα άλλα θα ακολουθήσουν. Λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα κατάσταση του κόσμου και τις πολιτικές που ασκούνται σ’ αυτόν, είναι αναπόφευκτο, για τους πρωταγωνιστές του έργου, δηλαδή, τους πλούσιους, τους υπηρέτες τους, τα παράσιτά τους, γι’ αυτούς που τους λιγουρεύονται και γι’ αυτούς που τους λιβανίζουν, να υπάρξει στο τέλος ένα χέπυ εντ, ίσως λίγο μελαγχολικό.

Καλύτερα όμως, ας στρέψουμε την προσοχή μας προς τη μεριά των θεατών αυτού του σόου, στο ζαλισμένο πλήθος που, ανήσυχο χωρίς να ξέρει γιατί, κατανοώντας μόνο λίγα πράγματα κι εντελώς αποσυνδεδεμένο από οποιαδήποτε ενεργή ενασχόληση με την περίσταση, ακούει, σαν να ήταν μια βοή από μακριά, την αναγγελία του θάνατου των τραπεζών, που βρέθηκαν τώρα στριμωγμένες, προσπαθεί να εικάσει τι συμβαίνει παρακολουθώντας τις συναντήσεις τα σαββατοκύριακα, πραγματικά εξαντλητικές, της ένδοξης μικρής παρέας των κυβερνώντων μας, βλέπει να περνούν μπροστά του αστρονομικά κι ακατάληπτα χρηματικά ποσά κι αυτόματα τα συγκρίνει με τους δικούς του πόρους, ή μάλλον, για ένα πολύ σημαντικό τμήμα της ανθρωπότητας, με την παντελή και σκέτη ανυπαρξία τέτοιων πόρων γι’ αυτούς, ένα πράγμα που αποτελεί ταυτόχρονα την πικρή και την ενθαρρυντική βάση της ζωής τους. Να λοιπόν πού βρίσκεται το πραγματικό κι ο μόνος τρόπος να μπορέσουμε να έχουμε πρόσβαση σ’ αυτό θα ήταν αν γυρίζαμε την πλάτη μας στην οθόνη του θεάματος, για να βλέπαμε την αόρατη μάζα εκείνων, για τους οποίους, ακριβώς πριν ριχθούν μέσα στο χειρότερο σε σχέση μ’ αυτά που ζουν, το έργο αυτό της καταστροφής, συμπεριλαμβανομένου και του μελιστάλαχτου τέλους της (το Σαρκοζύ να αγκαλιάζει την Μέρκελ κι όλο τον κόσμο να κλαιει από χαρά), ποτέ δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα θέατρο σκιών.

Συχνά μιλούν αυτές τις τελευταίες βδομάδες για την “πραγματική οικονομία” (την παραγωγή και την κυκλοφορία των αγαθών) και την οικονομία – πώς να την πούμε; τη μη πραγματική; – από την οποίαν πηγάζουν όλα τα δεινά, δεδομένου ότι οι παράγοντες της δεύτερης αυτής οικονομίας είχαν γίνει οι “ανεύθυνοι,” οι “παράλογοι,” οι “άρπαγες,” που άλεθαν πρώτα με απληστία, μετά με πανικό, την ανούσια πια μάζα των μετοχών, των ασφάλιστρων και των χρημάτων. Μια τέτοια διάκριση είναι γελοία και γενικώς θα μπορούσε εύκολα να ανασκευαστεί, όταν, μέσω μιας αντίθετης μεταφοράς, παρουσιαζόταν η χρηματοπιστωτική κυκλοφορία και κερδοσκοπία σαν το “κυκλοφοριακό σύστημα” της οικονομίας. Μήπως, έτσι, αφαιρείται η καρδιά και το αίμα από τη ζωντανή πραγματικότητα του σώματος; Είναι δυνατόν μια οικονομική καρδιακή προσβολή να μην έχει σχέση με την κατάσταση της υγείας ολόκληρης της οικονομίας; Ως γνωστό, ο χρηματοοικονομικός καπιταλισμός, γενικώς, αποτελεί – από τις απαρχές του, που σημαίνει, κατά τους τελευταίους πέντε αιώνες – μια από τις κεντρικές συνιστώσες του καπιταλισμού. Όσον αφορά τους ιδιοκτήτες και τους ιθύνοντες του συστήματος αυτού, αυτοί δεν είναι “υπεύθυνοι” παρά μόνο για τα κέρδη, ο “ορθολογισμός” τους μετριέται μόνο με τα οφέλη που αποκομίζουν και δεν είναι μόνο άρπαγες, αλλά, επιπλέον, οφείλουν να είναι τέτοιοι.

Ημέρα Λαϊκής Διαβούλευσης για την επιλεκτική χρεοκοπία

Αναδημοσίευση από το real-democracy.gr

Όλοι θυμόμαστε το «μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία», σαν εκβιασμό, για να περιοριστεί η λαϊκή κατακραυγή μπροστά στην εξόντωση της χώρας και της κοινωνίας προς όφελος του κεφαλαίου και των δανειστών. Δεν πέρασαν δύο βδομάδες και η χρεοκοπία ομολογήθηκε από τα πιο επίσημα κυβερνητικά χείλη. Οι τεχνικοί προσδιορισμοί «επιλεκτική» ή «ελεγχόμενη» μικρή σημασία έχουν, όταν σταθερή επιλογή της κυβέρνησης είναι η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του λαού.

Για την καλύτερη και ανεξάρτητη ενημέρωση μας, αλλά και για να ανιχνεύσουμε τις προϋποθέσεις αντίστασης στις ακραίες συνθήκες που διαμορφώνονται οργανώνουμε ημερίδα λαϊκής διαβούλευσης γύρω από συγκεκριμένα ερωτήματα και με θέμα:

Χρεοκοπία

Α) Είναι αναπόφευκτη;

Β) Τί είναι η επιλεκτική χρεοκοπία; Τί η ελεγχόμενη; Ποια τα πιθανά ενδεχόμενα;

Γ) Προτάσεις για το τί κάνουμε σε όλα αυτά τα ενδεχόμενα. Ποια μπορεί να είναι η άμεση λαϊκή απάντηση.

Πέμπτη 21/07 20.00-23.30, πλατεία Συντάγματος

 (μέρα πραγματοποίησης της ευρωπαϊκής συνόδου κορυφής, που θα συζητήσει και γύρω από αυτά τα θέματα)

Εισηγητές-ομιλητές:

Βεργόπουλος Κώστας, καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII

Λαπατσιώρας Σπύρος, οικονομολόγος-Πανεπιστήμιο Κρήτης

Βατικιώτης Λεωνίδας, οικονομολόγος-δημοσιογράφος/ επιστημονική επιμέλεια του ντοκυμαντέρ Debtocracy

Οι ομιλητές θα κάνουν 15λεπτες εισηγήσεις.

Θα ακολουθήσουν 3λεπτες ερωτήσεις-παρεμβάσεις από τους συμμετέχοντες.