|
Γιωργάκη μην πας πλατεία.
Εκεί κάνουν άσχημες χειρονομίες. |
|
Όσο πλησιάζουμε στο κρίσιμο διήμερο της ψήφισης του μεσοπρόθεσμου, τόσο κλιμακώνεται η επίθεση των πολιτικών και μιντιακών ταγών του καθεστώτος, καθώς και της πνευματικής ολιγαρχίας που έχει συστρατευτεί (αν όχι επιστρατευτεί) με το αστικό στρατόπεδο. Αν μέχρι πριν λίγες εβδομάδες υπήρχαν ακόμη άνθρωποι που θεωρούσαν ότι ο όρος “ταξικός πόλεμος” είναι μία ξύλινη έκφραση μηδενιστικού μίσους της Αριστεράς, θα πρέπει λογικά να έχουν αρχίσει να αναθεωρούν. Αν πάλι όχι, καλό θα είναι να ρίξουν μία ματιά -και με ψυχραιμία- στα όσα γράφουν και εκστομίζουν εναντίον του λαϊκού παράγοντα, και να παρατηρήσει ποιοι και πώς εκφράζουν τις ίδιες απόψεις και εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα. Δεν χρειάζεται να εντρυφήσουν στα απόκρυφα της μαρξιστικής θεολογίας. Τα μόνα που απαιτούνται είναι λίγα ελληνικούλια, λίγο παραπάνω καθαρό μυαλό και ακόμη περισσότερη ψυχραιμία.
Πρώτα από όλα, αυτό που διαπιστώνεται διά γυμνού οφθαλμού είναι ότι ο οικονομικός φιλελευθερισμός δεν συνάδει με τη δημοκρατία. Για την ακρίβεια, την απεχθάνεται στην ουσία της (και η ουσία της δημοκρατίας δεν είναι “το δικαίωμα να φωνάξεις το σύντροφο Μπρέζνιεφ μαλάκα στην Κόκκινη Πλατεία” όπως έλεγε και ο Βαλαβανίδης ως επικεφαλής του Α2 στο “Λούφα και Παραλλαγή”). Ο λαϊκός παράγοντας, καθώς ενσωματώνει την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της, αποτελεί ενοχλητικό ανάχωμα σε περίοδο συστημικής κρίσης. Έτσι, επιστρατεύονται τα ευφυολογήματα του “ανόητου”, “αφελούς”, “απαίδευτου” αλλά και “ένοχου λαού”. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να ελέγξει την εξουσία και όποιος επικαλείται τέτοια πράγματα ανήκει στις σκοτεινές και οπισθοδρομικές δυνάμεις του “λαϊκισμού”. Ακόμη και η ελάχιστη αντίδραση στην ταξικότατη επιδρομή(βλ. απολύσεις, μειώσεις μισθών, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, υπερφορολόγηση μισθωτών, απονέκρωση του κοινωνικού κράτους, ξεπούλημα των δημόσιων υποδομών) βαφτίζεται προσπάθεια επιτάχυνσης της χρεοκοπίας (σ.σ. κάτι όχι εντελώς λανθασμένο, αρκεί να νοηματοδοτηθεί σωστά ο όρος “χρεοκοπία”, γιατί όντως κάποιοι πρέπει να χρεοκοπήσουν μία και καλή). Στην κορύφωσή της, η ξετσιπωσιά της εξουσίας, θα τους κολλήσει τη δική της ρετσινιά (βλ. οι απεργοί επιδιώκουν τη συντήρηση του διαπλεκόμενου κράτος), τη στιγμή που οι διαδηλωτές, εμφανίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ ως σύμμαχοι των κερδοσκόπων.