Έφτασε η στιγμή να επαληθευτούν οι προαναγγελθείσες προφητείες της νεοφιλελεύθερης κυβερνητικότητας με την μορφή ενός “συμβάντος” που θα μεταφέρει το κέντρο της σύγκρουσης από τους “θεσμούς” στο “εσωτερικό μέτωπο”. Και δεν πρόκειται για κάποιο δημοψήφισμα ή εκλογές. Αυτά πιθανόν να ακολουθήσουν για να επικυρώσουν τους νέους πολιτικούς συσχετισμούς. Δεν πρόκειται για ένα απρόβλεπτο “συμβάν”, αλλά – στην καλύτερη περίπτωση - για μια αναγκαστική για την κυβέρνηση και προσχεδιασμένη από τον αντίπαλο “στάση πληρωμών” ή - στην χειρότερη περίπτωση - ένα “πιστωτικό γεγονός” που θα δημιουργηθεί από έλλειψη ρευστότητας...
Του Γιώργου Καλαντζόπουλου
Η διάσημη φράση «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα» του Καρλ φον Κλάουζεβιτς από το έργο του «Περί Πολέμου» προσδιόριζε μια σημαντική διάκριση στην άσκηση κρατικών πολιτικών στα προηγούμενα στάδια της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Σήμερα η νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα της εποχής της παγκοσμιοποίησης έχει καταργήσει αυτή την διάκριση των μέσων. Η πολιτική ως άσκηση της τεχνοεπιστήμης μέσω της παραγωγής και διαχείρισης κινδύνων/αβεβαιοτήτων τροποποιεί την κανονικότητα λειτουργίας των θεσμών (μέσω της κατάργησης των “κοινωνικών συμβολαίων” στα οποία αποκρυσταλλώνεται αυτή η λειτουργία στην κοινωνία) και παράλληλα παράγει “συμβάντα”, των οποίων τα αποτελέσματα είναι ισοδύναμα με αυτά ενός πολέμου. Οι μνημονιακές πολιτικές στη χώρα μας - ως μια διακριτή πολιτική πρακτική των τεχνικών της εξουσίας του νεοφιλελευθερισμού η οποία ταυτόχρονα κατασκευάζει και διαχειρίζεται την κρίση χρέους - επιφέρει αναμφισβήτητα ανάλογα αποτελέσματα στην κοινωνία με αυτά μιας πολεμικής σύρραξης.