Πολιτικες εξελιξεις και η ανάγκη για ενα Αριστερο Ριζοσπαστικο Μετωπο

Η Αριστερα Μπορει.

Οχι στους τοκογλύφους

Εναλλακτικη λυση υπαρχει.

Σημερα ειναι αναγκαια απο ποτε η αναζητηση δρομων, που οδηγουν σε ενα αριστερο μετωπο ανατροπης της πολιτικης καταστασης υπερ των εργαζομενων.

Δευτερα 7/11 και ωρα 6.30μ.μ. στην ΑΣΟΕΕ στο αμφιθεατρο Αντωνιαδου, ο Κεντρικος Τομεας του ΜΑΑ διοργανωνει ανοιχτη συζητηση με θεμα¨: Πολιτικες εξελιξεις και η ανάγκη για ενα Αριστερο Ριζοσπαστικο Μετωπο .

Ομιλητες: Αλεκος Αλαβανος, Γιωργος Ρουσσης, Σπυρος Σακελλαροπουλος, Δεσποινα Σπανου

Θα απαγγείλει η Μανια Παπαδημητριου

Η πολιτική της μόχλευσης: ο μεγάλος νικητής

Αναδημοσίευση από το LEFT LIBERAL SYNTHESIS

Εικόνα Cy Twombly

Μια από τις εύστοχες κριτικές που διατυπώνονται για τον σύγχρονο κόσμο , είναι ότι φυσικοποιεί την έννοια του κινδύνου και του ρίσκου, έτσι ώστε αυτή να εισβάλει ως παράμετρος σε θεμελιώδη δημόσια αγαθά.πχ θεωρείται φυσικό η παιδεία η υγεία να σχετίζονται με την αγορά τις διακυμάνσεις της , τις αστοχίες και αρρυθμίες της. Με την έννοια αυτή τα ελάχιστα δημόσια αγαθά τίθενται σε κίνδυνο, υπόκεινται σε ταξικούς συσχετισμούς και τελικά κατανέμονται άνισα προς τους αδύνατους.

Ωστόσο δίπλα στον κίνδυνο και το ρίσκο ο σύγχρονος κόσμος διέπεται από μια άλλη αρχή: αυτήν της μόχλευσης.

Με την μόχλευση οι αξίες της χρηματικο-οικονομικής σφαίρας αναπλάθονται διογκώνονται και δημιουργούν κέρδη χωρίς ουσιαστικά να αντιστοιχούν σε αύξηση του πλούτου. Θέλω να υποστηρίξω πως αν η κριτική για την φυσικοποίηση του ρίσκου είναι ορθή τότε αντιστοίχως πρέπει να δούμε και την ιδεολογική επικυριαρχία της μόχλευσης. Η μόχλευση λοιπόν δεν είναι οικονομική πρακτική είναι τρόπος πολιτικής .Είναι η πολιτική που αναζητά την παραγωγή του νέου στίγματος , του momentum όχι ως ρήξη, σαφές πριν μετά, ως έκρηξη από ένα πυκνό χρόνο αλλά ως συνεχές  business as usual
`Η πολιτική της μόχλευσης είναι αυτή στην οποία συναίνεσε το αριστερό- δεξιό πολιτικό σύμπαν, με την παραλυτική αμηχανία κατά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος του ΓΑΠ.

Οι "τρεις ταφές" του Γιώργου Παπανδρέου

Σήμερα, το κύριο ζητούμενο δεν είναι η ανάδειξη της μιας ή της άλλης αριστερής δύναμης, αλλά η συγκρότηση και η οργάνωση του ίδιου του μαχόμενου λαού. Ζητούμενο, είναι όπως στην 28η, να ανέβει ο λαός στην εξέδρα, όχι όμως σαν πλήθος, αλλά με τα δικά του όργανα και πολιτικούς στόχους ανατροπής.

Το κοινοβουλευτικό πραξικόπημα μπορεί να ανατραπεί. Η κλιμάκωση των αγώνων, ειδικά μπροστά στην 17η Νοέμβρη, που με την απεργία που προτείνει η ταξικά πτέρυγα μπορεί να αναδειχθεί σε ένα νέο μεγάλο σταθμό ανατροπής, είναι ο δρόμος της κοινής δράσης της Αριστεράς και των μαχόμενων δυνάμεων. Στο τρίτο μεγάλο κύμα αγώνα θα θαφτεί όχι μόνο η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά και η πολιτική της...

(απόσπασμα από το κείμενο του Γ. Ελαφρού στο ΠΡΙΝ: Οι "τρεις ταφές" του Γιώργου Παπανδρέου)

«Δεν θέλουμε την έκτη δόση σας. Κρατείστε την για τον εαυτό σας». «Δεν είμαστε πρεζόνι των χρηματαγορών»

Δελτίο Τύπου

Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής

Από τη σημερινή ομιλία του Αλέκου Αλαβάνου σε συγκέντρωση στο Αιγάλεω:

«Αυτές τις ώρες παρακολουθούμε με πικρία το αξιολύπητο πολιτικό σύστημα της χώρας να χορεύει στη μουσική από το γερμανικό ακορντεόν της Μέρκελ: ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κόμματα της Βουλής, τηλεπαρουσιαστές. Να κάνουμε στα γρήγορα κυβέρνηση ευρύτερης στήριξης , ώστε έτσι να πάρουμε τη «δόση» μας, δόση πραγματικής εξάρτησης.

Πάντα ο πιστωτής αποφεύγει με κάθε τρόπο να παραχωρήσει νέο δάνειο στον αναξιόχρεο οφειλέτη. Αυτή τη φορά με πρωτοφανή παραλογισμό ο δανειστής πιέζει ασφυκτικά τον χρεώστη, η Ευρωζώνη την Ελλάδα, να πάρει νέο δάνειο – αυτό που αποφασίσθηκε τον Οκτώβριο από τη Σύνοδο Κορυφής. Αν δεν το κάνει, αν δεν θέλει να δανεισθεί κι άλλο τον απειλεί με τιμωρία, να μη του δώσει την έκτη δόση από προηγούμενο δάνειο.

Οι “ξενέρωτοι”...

5-11-2011, βράδυ, πλατεία Συντάγματος

Μαζί με τους συνοδοιπόρους, που είχαν μαζευτεί δυο δρόμους παρακάτω, πλατεία Κλαυθμώνος, έκαναν την θεατρική τους παράσταση μπροστά στην βουλή. Εκτελώντας τα επαναστατικά τους καθήκοντα ως δημόσιοι υπάλληλοι σε διατεταγμένη υπηρεσία γύρισαν γρήγορα στους καναπέδες τους να παρακολουθήσουν ως θεατές – έρημοι και απρόσωποι – τις πολιτικές εξελίξεις από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Η πλατεία ήταν άδεια...

Μπορούμε να στοχαστούμε την πολιτική; (μέρος IIΙ)

η σχέση ανάμεσα στην "πράξη" και την"θεωρία" της Αριστεράς...

( Ο “νεοδογματισμός” της Αριστεράς )

Η δυνατότητα του αδυνάτου είναι η ουσία της πολιτικής. Αντιτίθεται από κάθε άποψη σε ό,τι μας διδάσκουν σήμερα, ταυτίζοντας την πολιτική με την διαχείριση του αναγκαίου

(Alain Badiou - Η πολιτική και η λογική του συμβάντος)

Πολλά “σκουπίδια” ακούστηκαν και γράφτηκαν στους χώρους της Αριστεράς για τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις, αντίστοιχα με τις πολιτικές της πρακτικές. Όμως αυτά θα τα αφήσουμε στην άκρη και θα αναφερθούμε σε ένα κείμενο το οποίο σαφώς ξεφεύγει από αυτή την κατηγορία και έτυχε ευρείας δημοσιότητας στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Είναι το άρθρο του Νικόλα Σεβαστάκη: Ο μακάβριος χορός και η ανακάλυψη της «λαϊκής βούλησης»

Το κείμενο αυτό αποτελεί ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα των ορίων που μπορεί να φτάσει η σκέψη της Αριστεράς με βάση τα ιστορικά της κεκτημένα. Πρόκειται για ένα αντιπροσωπευτικό της σκέψης ενός αριστερού καλών προθέσεων, ο οποίος δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι απολογητής κάποιου κομματικού επιτελείου ή σχολής θεωρητικής σκέψης της Αριστεράς.

Το άρθρο αναφέρεται στην διαλεκτική ενότητα των αντιθέσεων που διαπερνούν το μνημονιακό στρατόπεδο. Παρ όλες τις επιμέρους σωστές διαπιστώσεις και παρατηρήσεις που εμπεριέχει, εμφανίζει μια σημαντική πολιτική αδυναμία. Δεν μπορεί να είναι “οδηγός για δράση” γιατί οι προτάσεις του είναι γενικές και αφηρημένες κατευθύνσεις, οι οποίες θα μπορούσαν να αφορούν γενικά οποιαδήποτε πολιτική συγκυρία. Γράφει στην κατάληξή του: Και οι δυο μερίδες των μνημονιακών αποτελούν μέρος του ίδιου προβλήματος. Τόσο οι «τυχοδιωκτικές» όσο και οι «σοβαρές», τόσο αυτές που επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν κυνικά τον κόσμο ως όπλο για τη δική τους εξουσία όσο και οι άλλες που σχεδιάζουν απλώς μια αμιγώς αυταρχική «διακυβέρνηση των σωφρόνων». Αντίποδας σε όλες αυτές τις τεχνικές ήπιων ή σκληρών πολιτικών πραξικοπημάτων, μπορεί να είναι μόνο η συνεχής παρουσία της λαϊκής κινητοποίησης, η απαίτηση για εκλογές και η ένταση των κοινωνικών αγώνων για την πτώση της επικίνδυνης κυβέρνησης.