Η πολιτική της μόχλευσης: ο μεγάλος νικητής

Αναδημοσίευση από το LEFT LIBERAL SYNTHESIS

Εικόνα Cy Twombly

Μια από τις εύστοχες κριτικές που διατυπώνονται για τον σύγχρονο κόσμο , είναι ότι φυσικοποιεί την έννοια του κινδύνου και του ρίσκου, έτσι ώστε αυτή να εισβάλει ως παράμετρος σε θεμελιώδη δημόσια αγαθά.πχ θεωρείται φυσικό η παιδεία η υγεία να σχετίζονται με την αγορά τις διακυμάνσεις της , τις αστοχίες και αρρυθμίες της. Με την έννοια αυτή τα ελάχιστα δημόσια αγαθά τίθενται σε κίνδυνο, υπόκεινται σε ταξικούς συσχετισμούς και τελικά κατανέμονται άνισα προς τους αδύνατους.

Ωστόσο δίπλα στον κίνδυνο και το ρίσκο ο σύγχρονος κόσμος διέπεται από μια άλλη αρχή: αυτήν της μόχλευσης.

Με την μόχλευση οι αξίες της χρηματικο-οικονομικής σφαίρας αναπλάθονται διογκώνονται και δημιουργούν κέρδη χωρίς ουσιαστικά να αντιστοιχούν σε αύξηση του πλούτου. Θέλω να υποστηρίξω πως αν η κριτική για την φυσικοποίηση του ρίσκου είναι ορθή τότε αντιστοίχως πρέπει να δούμε και την ιδεολογική επικυριαρχία της μόχλευσης. Η μόχλευση λοιπόν δεν είναι οικονομική πρακτική είναι τρόπος πολιτικής .Είναι η πολιτική που αναζητά την παραγωγή του νέου στίγματος , του momentum όχι ως ρήξη, σαφές πριν μετά, ως έκρηξη από ένα πυκνό χρόνο αλλά ως συνεχές  business as usual
`Η πολιτική της μόχλευσης είναι αυτή στην οποία συναίνεσε το αριστερό- δεξιό πολιτικό σύμπαν, με την παραλυτική αμηχανία κατά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος του ΓΑΠ.


Αυτή η πρωτοβουλία έβαλε κάτι ριζικό, καινοτόμο στην ελληνική και ευρωπαϊκή ατζέντα.

Η απόρριψη της δεν ήταν απόρριψη του ελληνικού μελοδράματος αλλά η απόρριψη κάθε πολιτικής τομής στην πορεία του Ευρωπαϊκού γίγνεσθαι.

Και ω! του θαύματος η αριστερά συναίνεσε δια της παραλυτικής απουσίας το διήμερο Δευτέρα Τρίτη απολύτως. Ταυτόχρονα συνέβαλε στην κατανόηση της απόρριψης ως πολιτικής ήττας του ΓΑΠ, ενώ αυτή είναι η θεμελιακή ήττα κάθε πολιτικής ευρωπαϊκής ριζικής αλλαγής.

Ο ταπεινωμένος ΓΑΠ ήταν η ταπεινωμένη προοπτική ριζικών αλλαγών. Η φάτσα του πελιδνού ΓΑΠ είναι η φάτσα και του επόμενου που θα αμφισβητήσει το status.

Με κυρίαρχη αυτήν την εικόνα , την εντύπωση της ακινησίας, είναι κωμωδία να πιστεύει κανείς πως οποιαδήποτε πολιτική ριζικής αμφισβήτησης έχει πιθανότητα επιτυχίας.

Μετά από αυτή την θεμελιώδη ιδεολογική επιτυχία της πολιτικής της μόχλευσης, η σημερινή εξέλιξη είναι δευτερεύουσα, Γιατί οι εκλογές θα γίνουν με κυρίαρχη την εικόνα του ταπεινωμένου ΓΑΠ, με κυρίαρχη την εικόνα της ταπεινωμένης αμφισβήτησης.

Μάλλον με λύπη είδα σοβαρούς αναλυτές της αριστεράς να μην έχουν καταλάβει το ζήτημα του δημοψηφίσματος. Δεν είδαν ότι η πιθανή άνευ όρων έγκαιρη υποστήριξη του ΓΑΠ δεν θα δημιουργούσε ένα δίλλημα ναι όχι αλλά ένα δυναμικό πλαίσιο : ναι όχι στο δημοψήφισμα ναι όχι στο επίδικο του δημοψηφίσματος.

Συμπέρασμα: με καθολική την επιτυχία της πολιτικής της μόχλευσης, το σκηνικό θα μείνει ίδιο και απαράλλαχτο μετά την δικομματική - ψευδοοικουμενική . Οι κυρίαρχες πολιτικές θα παραμείνουν, οι μικρές και μεγάλες συντεχνίες θα ανασυνταχθούν η κινηματική αριστερά θα εξαντληθεί στην παραγωγή γιγαντιαίων τηλεθεαμάτων με οδομαχίες ευνουχισμένη από την βαθύτερη συναίνεση στην ιδεολογία της μόχλευσης.