Τσιάπας: Η αφύπνιση

Chiapas, el despertar

Του Luis Hernandez Navarro [*]

Μετάφραση: Ε.Μ.

Αφιερωμένο στον Jtotik Miguel

Μια νύχτα γεμάτη αστέρια στην έδρα του δήμου Σαν Πέδρο ντε Τσεναλό (Τσιάπας, Μεξικό), ο ιερέας Μιγκέλ Τσαντώ μοιραζόταν μερικά ποτηράκια και μια χαλαρή συζήτηση με μερικούς νέους από το κέντρο της χώρας. Τα τραγούδια της Τζουλιέτε Γκρέκο που έπαιζαν σε ένα παλιό πικ-απ ανταγωνίζονταν τον ήχο των γρύλων και των πουλιών της νύχτας…

Ήταν Αύγουστος του 1976. Ο πάτερ Μιγκελίτο, όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσαν οι πιστοί του, έδειχνε στους ξένους ένα ρεπορτάζ του περιοδικού Alarma!, που τον κατηγορούσε ότι οργάνωνε όργια με τους νεαρούς Ευρωπαίους backpackers που επισκέπτονταν την ενορία του. "Ο πατέρας Μιγκέλ πιστεύει στους χίπηδες", έγραφε το δημοσίευμα. Το εβδομαδιαίο περιοδικό ήταν μια μικρή απόδειξη, ανάμεσα σε πολλές άλλες, τoυ εκφοβισμού του οποίου ήταν ήδη θύμα εκείνο τον καιρό εκ μέρους των καξκλάνες(1), που έβλεπαν με κακό μάτι την αφοσίωσή του στους ιθαγενείς τσοτσίλες. Δήμαρχος ήταν ο Χασίντο Αρίας. Ο ιερέας γεννήθηκε στη Νορμανδία της Γαλλίας το 1930 και άσκησε το λειτούργημά του ως εργάτης-ιερέας. Το 1965, κι αφού παρακολούθησε σεμινάρια με τον Ιβάν Ίλιτς(2), έφτασε στην Τσιάπας. Όταν έφθασε στο Τσεναλό - διηγήθηκε στους ξένους εκείνη την υγρή νύχτα - υπήρχαν τρεις καθολικισμοί: εκείνος των μιγάδων, που δεν είχε καμία σχέση με τον αληθινό καθολικισμό, επειδή είναι ευκολότερο "για μια καμήλα να περάσει από το μάτι μιας βελόνας παρά για έναν πλούσιο να μπει στη Βασιλεία των Ουρανών"· αυτός των ινδιάνων, με τα ήθη και τα έθιμά τους· και εκείνος του ιερωμένου, ο δικός του, αρχικά ξένος προς τους άλλους δύο. Ωστόσο, πολύ πολύ γρήγορα -τους εξομολογήθηκε-, η αγάπη για τον λαό του τον έκανε πεδράνο(3), τον οδήγησε να μιλήσει τη γλώσσα τους και να κάνει δικές του τις βαθύτερες πεποιθήσεις των τσοτσίλες.

Στα τέλη του 1992, οι πεδράνος κινητοποιήθηκαν για να απελευθερώσουν μερικούς αδίκως φυλακισμένους συντρόφους τους. Λίγες μέρες νωρίτερα, στις 12 Οκτωβρίου, μια ομάδα μελών της Εθνικής Ιθαγενικής Αγροτικής Ένωσης «Εμιλιάνο Ζαπάτα» (AΝCIEZ), μερικοί από αυτούς με τόξα και βέλη, είχαν γκρεμίσει το άγαλμα του κατακτητή Ντιέγκο δε Μασαριέγκος κατά τη διάρκεια της πορείας μνήμης για τα 500 χρόνια ιθαγενικής, νέγρικης και λαϊκής αντίστασης. Με αφορμή τη διαδήλωση των κατοίκων του Σαν Πέδρο, η εφημερίδα Cuatro Poder αφιέρωσε οκτώ στήλες της στον ιερέα: "Γάλλος πάστορας ξεσηκώνει το Τσεναλό". Και παρακάτω, ένα ανώνυμο άρθρο κατήγγειλε: "Ο Μιγκέλ Τσαντώ καθοδηγεί τους αδαείς ιθαγενείς να διαπράττουν φρικαλεότητες"

Πέρα από την αριστερή ήττα & μελαγχολία

Συνέντευξη με τον Λαμπρόπουλο Βασίλη,

  ομότιμου Καθηγητή Νέας Ελληνικής, Έδρα «Κ.Π. Καβάφη», Τμήμα Κλασικών Σπουδών και Συγκριτικής Λογοτεχνίας, Πανεπιστήμιο Μίσιγκαν.

Κλέων Γρηγοριάδης: - Είμαστε από την σωστή μεριά της ιστορίας;

Χρήστος Λάσκος: Μερικές θέσεις για την συγκυρία

 

Η ομιλία του Χρήστου Λάσκου - ανένταχτου αριστερού - στην επίσημη έναρξη της προεκλογικής μάχης των ευρωεκλογών για την «ενωτική πρωτοβουλία ΜέΡΑ25 | Αριστερή Οικολογική Αριστερά» στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ (15-4-2024).

Μήπως έχουμε χάσει την ...μπάλα;

Χθες χάζευα τον κατάλογο των υποψηφίων (https://euroekloges.syriza2024.gr/) για ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ  στις ευρωεκλογές. Διαπίστωσα ότι δεν έχει στη λίστα των υποψηφίων κανένα όνομα με αριστερά “παράσημα” που να ξεχώριζε και να είναι ευρύτερα αναγνωρίσιμο. Η πιο γνωστή προσωπικότητα στην περιφέρεια της Αττικής είναι ο Αντώναρος, και η μοναδική προσωπικότητα από τον παλαιό ΣΥΡΙΖΑ που είναι κάπως ευρύτερα αναγνωρίσιμη, η Αυλωνίτου Ελένη. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι μήπως το επικοινωνιακό επιτελείο του Κασελάκη μπροστά στις ευρωεκλογές πορεύεται με την παροιμία: «ότι όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι κόττες». Όμως στην συνέχεια ανακάλυψα ότι δεν έχει γενικά “φανταχτερά” ονόματα, και πέρα από τον χώρο της πολιτικής. Αυτή η στάση, αν την δει κάποιος στα πλαίσια της παραδοσιακής αστικής πολιτικής - όπου η προβολή των οι “άξιων” πολιτευτών είναι σημαντικό στοιχείο της προεκλογικής εκστρατείας - είναι μειονεκτική.

Μια εκδήλωση ...«εκτός γραμμής»

Alain Badiou: «Σύγχρονες μορφές κομμουνισμού»

Ένα σχόλιο με αφορμή μια εκδήλωση:

Ο Alain Badiou είναι ιδιαίτερα αγαπητός στην χώρα μας. Όχι όμως εξίσου κατανοητός. Χρειάζεται κάποια συστηματική μελέτη γιαυτό. Τον τελευταίο χρόνο έχουν γίνει διάφορες βιβλιοπαρουσιάσεις της ελληνικής έκδοσης του έργου του «Πετρούπολη, Σανγκάη – Οι δύο επαναστάσεις του 20ου αιώνα», όπως εδώ:

ΠΡΙΝ: https://prin.gr/2023/12/petroupoli-sangai/
left.gr: https://left.gr/en/node/439126
in.gr: https://www.in.gr/2024/02/18/language-books/alain-mpantiou-apo-tin-petroupoli-sti-sagkai/
Kommon.gr: https://kommon.gr/protaseis/item/15456-vivlioparousiasi-alain-bantiou-petroupoli-sagkai-oi-dyo-epanastaseis-tou-20ou-aiona-tis-antonias-panou

Με αφορμή την εκδήλωση, όπου θα μιλήσουν:

- Γιάννης Μηλιός - ομότιμος καθηγητής πολιτικής οικονομίας ΕΜΠ, περιοδικό Θέσεις

- Σάββας Μιχαήλ - συγγραφέας, μεταφραστής

- Δέσποινα Παρασκευά-Βελουδογιάννη - υποψήφια διδακτόρισσα κοινωνικής θεωρίας ΕΚΠΑ και συντονίζει ο Γιώργος Καλαμπόκας, 

αν σας ενδιαφέρει το θέμα, θα σας κάνω την παρακάτω πρόταση:

αντι -ΝΑΤΟ δράση: «Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΝΕΡΓΟΣ ΣΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΙΑΚΟΥ ΛΑΟΥ»

η εκδήλωση – συζήτηση σε video: 

Νέμεση διά της ατίμωσης

Αναδημοσίευση από την "εφημερίδα των συντακτών"

 

του Αλέξανδρου Μπίστη [*]

Το 4ο Συνέδριο τού ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ επισφράγισε το οριστικό τέλος εποχής για το -πάλαι ποτέ- κόμμα τής ριζοσπαστικής Αριστεράς. Λίγο πριν ο «χωρίς αντίπαλο» νυν Πρόεδρος κατονομάσει ως … «υπονομευτή» ακόμα και τον τέως, τώρα που η σκόνη από τα συντρίμμια κατακάθεται και ξεκαθαρίζει το πολιτικό τοπίο, είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε.

Κατά σύμπτωση (;), τα πρωτοκλασάτα στελέχη που μετά την εκλογή Κασσελάκη διαπίστωσαν με ... έκπληξη και αποτροπιασμό φαινόμενα «αρχηγισμού, απαξίωσης της συλλογικής λειτουργίας και των κομματικών διαδικασιών, αντικαταστατική και αντισυντροφική συμπεριφορά, μετατόπιση στην κεντροδεξιά» και διάφορα άλλα παρεμφερή, ήταν αυτά ακριβώς που το μοιραίο καλοκαίρι τού 2015 έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην εμπέδωση αυτών των χαρακτηριστικών στον ΣΥΡΙΖΑ (που, σε όσους δεν εθελοτυφλούσαν ενόψει «εξουσίας», ήταν ήδη προφανή από το ιδρυτικό συνέδριο του 2013) και στην εκδίωξη όσων επιχειρήσαμε (ανεπιτυχώς) να αντισταθούμε σε αυτά και στη μνημονιακή συνθηκολόγηση.

“Ιστορικά στελέχη τής Αριστεράς”, που μετά την εκλογή Κασσελάκη συνυπέγραψαν καταγγελτικά κείμενα αποχώρησης και σήμερα βρίσκονται στη λεγόμενη “Νέα Αριστερά”, το 2015, προκειμένου να παραμείνουν στα κυβερνητικά έδρανα, υποστήριξαν με σώμα και ψυχή το σχέδιο του Αλ. Τσίπρα, παρότι αυτό δεν συζητήθηκε καν σε οποιοδήποτε συλλογικό όργανο του κόμματος (Πολιτική Γραμματεία, Κεντρική Επιτροπή, Συνέδριο) ή, έστω, της Κυβέρνησης (Κοινοβουλευτική Ομάδα, Υπουργικό Συμβούλιο), χωρίς τότε να διαπιστώσουν αρχηγισμό, αντικαταστατικές διαδικασίες και αντισυντροφικές συμπεριφορές.

Τα παραδείγματα ατελείωτα. Σταχυολογώ, για αρχειακούς λόγους: ένας, ως προεδρεύων του διήμερου Διαρκούς Συνεδρίου (3-4/1/2015), μαγείρεψε τη λήξη του σε ένα απόγευμα χωρίς να τοποθετηθούν οι σύνεδροι, «για να ξεχυθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στον προεκλογικό αγώνα», ενώ άλλος, ως Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής, δεν επέτρεψε να τεθεί σε ψηφοφορία σχετικό κείμενο προβληματισμού που καταθέσαμε στην τελευταία ΚΕ (8/1/2015) πριν τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου . Άλλος, ως Αρχι-υπουργός των Μνημονίων, ωρυόταν κατακόκκινος, απαιτώντας να κατέβω από το βήμα της ΚΕ (στη συνεδρίαση της διάσπασης, 30/7/2015), απ’ όπου ζητούσα να μπει σε ψηφοφορία αντιπαραθετική πρόταση προς εκείνη τού Αλ. Τσίπρα, ενώ άλλη, ως προεδρεύουσα της ΚΕ, αρνήθηκε να τη θέσει στο σώμα . Άλλος, ως πρωτοπαλίκαρο του … Ηγέτη, επισκεπτόταν μαινόμενος τα γραφεία των βουλευτών που δεν σκόπευαν να υπερψηφίσουν το 3ο Μνημόνιο και απαιτούσε να παραδώσουν τις έδρες τους πριν τη σχετική ψηφοφορία, ενώ επιτίθετο φραστικά εναντίον της τότε Προέδρου της Βουλής, απειλώντας πως «θα την τελειώσουν». Πολύ απλά, χωρίς τη στήριξη από αυτά τα στελέχη, το 3ο Μνημόνιο, το “Αριστερό”, δεν θα είχε υπάρξει και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είχε οδηγηθεί στη σημερινή αποσύνθεση, συμπαρασύροντας μαζί του το σύνολο των δυνάμεων της ανυπακοής.

Μερικές σκέψεις για την πρόταση της Αναμέτρησης: Για μία Εναλλακτική Λίστα για τις Ευρωεκλογές

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Η πρότασης της Αναμέτρησης εδώ:

Να κάνουμε μαζί ένα θαρρετό επόμενο βήμα: Για μία Εναλλακτική Λίστα για τις Ευρωεκλογές

Η πρόταση της Αναμέτρησης υποστηρίχθηκε επίσης σε δύο δημόσιες εκδηλώσεις με πιο αναλυτικό τρόπο από τον Θανάση Καμπαγιάννη, εδώ:
1: Θανάσης Καμπαγιάννης (Ι) 19/12/2023
2: Θανάσης Καμπαγιάννης (ΙΙ) 22/01/2024

* * *

«Είναι ένα κάλεσμα για την ενοποίηση των διαφορετικών κινημάτων και δυνάμεων της Αριστεράς σε έναν κοινό αγώνα ενάντια στις αντιδημοκρατικές και αντιλαϊκές πολιτικές που διαιωνίζονται τόσο από τις εθνικές κυβερνήσεις όσο και από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς.»

- Ωραίο ακούγεται !


Με ποια διαδικασία θα γίνει αυτό;

«Να προωθήσουμε μια ευρεία, περιεκτική συζήτηση εντός της Αριστεράς, απαλλαγμένη από προαπαιτούμενα και αποκλεισμούς αλλά και ασυμβίβαστη στην αναγνώριση των λαθών και των ορίων των υφιστάμενων σχηματισμών, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας μας της οργάνωσης.»


- Και αυτό καλό ακούγεται.

Όμως η διατύπωση: “περιεκτική συζήτηση εντός της Αριστεράς”, θέτει ένα πρώτο περιορισμό προς τα “διαφορετικά κινήματα”, στα οποία απευθύνεται το κάλεσμα “ενοποίησης”. Τα “διαφορετικά κινήματα” δεν φέρουν την ταμπέλα “Αριστερά” στην ούγια τους (και δεν θα πρέπει να το κάνουν), όπως τα φεμινιστικά κινήματα, ή για παράδειγμα, το κίνημα κατά των πλειστηριασμών, το οποίο ως ένα κίνημα «κοινωνικής αλληλεγγύης», δεν μπορεί να πολιτογραφηθεί σαν “αριστερό” επειδή το έχουν πάρει στην πλάτη τους αριστερές πολιτικές δυνάμεις. Επίσης το αντιρατσιστικό / αντιναζιστικό κίνημα είναι ένα πολύμορφο κίνημα με σημαντική συμβολή από αντιεξουσιαστικούς και ελευθεριακούς πολιτικούς χώρους, οι οποίοι προφανώς δεν θεωρούν ότι ανήκουν στην Αριστερά. Νομίζω ότι η διάκριση είναι σαφής και δεν θέλω να αναφερθώ αναλυτικά σε αυτό το ζήτημα της οργανωτικής και πολιτικής “αυτονομίας” των κινημάτων. Εξάλλου, απ’ ότι έχω αντιληφθεί, η Αναμέτρηση αποδέχεται και στο επίπεδο των διακηρύξεων αυτή την “αυτονομία” των κινημάτων αλλά και την σέβεται στην πράξη…

Περί “στρατηγικής”…

 (από τον προσυνεδριακό διάλογο του ΜέΡΑ25)

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Η στρατηγική για την Αριστερά αφορά στο προσδιορισμό των ικανών και αναγκαίων συνθηκών για την μετάβαση σε μια “σοσιαλιστική κοινωνία”.

Οι απαντήσεις στα “στρατηγικά” ερώτημα θα πρέπει να αναζητηθούν κυρίως στο χώρο της θεωρίας, δεν προκύπτουν μόνο από την ανάλυση της συγκυρίας.

Ένα από τα πρώτα ζητήματα που είχαν αναδειχθεί στην ιστορία της, ήταν κατάληψη κρατικής της εξουσίας ως αναγκαία συνθήκη για να πραγματοποιηθεί αυτός ο μετασχηματισμός. Το αμέσως επόμενο σχετικό ζήτημα είναι: τι μορφής κόμμα θα είναι αυτό που θα διεκπεραιώσει αυτό τον στρατηγικό στόχο.

Στις αρχές του προηγούμενου αιώνα η απάντηση της Αριστεράς στο τι στρατηγική θα ακολουθήσει, προσδιορίστηκε κυρίως σε σχέση με την απάντηση στο ερώτημα για την κατάληψη της κρατικής εξουσίας: “ένοπλος αγώνας” ή “ειρηνικό πέρασμα”. Το καθοριστικό “θεωρητικό” ζήτημα για την απάντηση τι είναι το αστικό κράτος: αν μπορεί να “μετασχηματιστεί” ή θα πρέπει να “καταστραφεί” και στην θέση του να δημιουργηθεί μια νέα μορφή κοινωνική οργάνωση της “λαϊκής εξουσίας”. Η ιστορία των σοσιαλιστικών επαναστάσεων του προηγούμενου αιώνα ανέδειξε τα θεωρητικά κενά σε αυτές τις στρατηγικές προσεγγίσεις, αναδεικνύοντας ότι η κατάληψη της κρατικής εξουσίας δεν είναι επαρκής όρος για τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Το ζήτημα εντοπίζεται στην μορφή και την διαχείριση αυτής της εξουσίας και τι χαρακτηριστικά αυτή θα έχει.

Μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο ο προβληματισμός πήρε τον χαρακτήρα αυτού που ονομάζουμε σήμερα Δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό, με κάποιες διακριτές παραλλαγές ανάμεσα στα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης.