Alain Badiou: Ο 4ος Μάης του 68 (απόσπασμα - video)

Αποσπάσματα από την ομιλία του Alain Badiou στην εκδήλωση με θέμα
«Μάης του ‘68: 50 χρόνια μετά». Προηγούμενα έχει αναφερθεί στο Μάη
1) της νεολαίας
2) των εργατικών αγώνων
3) του πολιτισμού

Μια ψύχραιμη άποψη από την άλλη μεριά των συνόρων...

του Νικολά Βοκανόβσκι

Ο Νικολα Βοκανοβσκι γεννήθηκε στην πόλη Μπίτολα (Μοναστήρι). Από μικρός ήταν ανυπότακτο πνεύμα και έτσι στα είκοσί του χρόνια κατέληξε στα δόντια του κρατικού μηχανισμού. Απέδρασε και ήρθε στην Ελλάδα. Μια χώρα την οποία λάτρεψε, αλλά τα μονοπάτια της ζωής και ο τρόπος σκέψης και δράσης του τον οδήγησαν στις ελληνικές φυλακές. Αφού εξέτισε την ποινή του, πριν περίπου δυο μήνες επέστρεψε και ζει στην πόλη που γεννήθηκε στα Μπίτολα.

Αναδημοσίευση από το "glasnost.gr"

Το όνομα "Μακεδονία"

Το τελευταίο χρονικό διάστημα, εδώ στα Μπίτολα όπου και μένω τώρα, όπως και στην Ελλάδα, το κυρίαρχο θέμα συζήτησης είναι για το όνομα των Σκοπίων ή Μακεδονία. Έτσι αποφάσισα, με παρότρυνση συντρόφων, να τοποθετηθώ πάνω σε αυτό το θέμα, μιας και έχω εικόνα και από τις δύο πλευρές αφού έζησα και στις δυο χώρες.

Το 1945 όταν ο Τίτο έφτιαχνε τη μεγάλη Γιουγκοσλαβία, συμπεριέλαβε και αυτό το κομμάτι ως ανεξάρτητο ομόσπονδο κράτος και το ονόμασε Δημοκρατία της Μακεδονίας. Να θυμίσω για όσους δεν γνωρίζουν ότι, η Γιουγκοσλαβία αποτελούνταν από έξι δημοκρατίες και δυο περιοχές το Κόσοβο και τη Βοΐβοντίνα.

Την τότε εποχή δεν άνοιξε μύτη πουθενά, δεν μίλησε κανένας για την ελληνικότητα της Μακεδονίας. Μέγα πολίτικο λάθος. Απλά την αναγνωρίσαν με σχετική νομοθεσία της εποχής ως είχε. Από την άλλη πλευρά εδώ (Μακεδονία - Σκόπια), στην επίσημη παιδεία μας, μας δίδασκαν ότι είμαστε Μακεδόνες απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου. Αυτό ίσχυε και ισχύει μέχρι σήμερα. Συνεπώς, γενιές ολόκληρες αυτό έμαθαν, αυτό ξέρουν. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τον ιστορικά τυφλό λαό, άλλα ούτε να δικαιολογήσω φασιστικές συμπεριφορές από όπου και να προέρχονται.

Αυτές τις μέρες που το θέμα έχει αναθερμανθεί, αναρωτιέμαι για τον όρο "Μακεδονία" αν θα συμπεριληφθεί στην ονομασία η όχι. Τι θα χάλαγε στη μια ή στην άλλη πλευρά;

Πως είναι δυνατόν να μην καταλάβει η λαϊκή μάζα είτε εκεί είτε εδώ ότι όλο το παιχνίδι είναι στημένο για πολιτικές σκοπιμότητες και από τις δυο πλευρές των χωρών; Επίσης, ως γείτονες χώρες, όπως παντού ανά την υφήλιο, έχουν κάποιες διαφορές Γιατί λοιπόν πρέπει να μας τις λύνουν η Η.Π.Α και όχι μονοί μας;

Ωστόσο, να πάρω τα πράγματα με μια σειρά... Στην Ελλάδα έχει ξεπουληθεί ό,τι ελληνικό υπάρχει. Αεροδρόμια, λιμάνια, γη, νησιά και ο λαός βελάζει από οικονομικές κυρώσεις οι οποίες έχουν επιβληθεί από το παγκόσμιο καπιταλιστικό κεφάλαιο. Οι εθνικιστές και οι εθνοσωτήρες, που ήταν τότε; Θα πω μια γνώμη, μοιράζαν τα κλεμμένα!

Από την άλλη πλευρά εδώ, για να σταθεί ως κράτος έπρεπε να χτιστεί μια εθνική ταυτότητα. Όμως με ποιο τρόπο θα γινόταν αυτό σε μια μικρή πολυεθνική και πολύγλωσση χώρα; Για να θυμηθούμε και τα λόγια του Βασίλη Ραφαιλίδη, “τα Σκόπια είναι το Λουξεμβούργο των Βαλκανίων", σωστότατη τοποθέτηση.

Σε αυτό το συλλαλητήριο, θα πάμε!

Οπισθοδρόμηση:
Πέρσι το Φλεβάρη κατέβηκαν τα μηχανοκίνητα στο Συντάγματα, εφέτος κάποιοι άλλοι θέλουν να κατεβάσουν άλογα και περικεφαλαίες...

Εξόρυξη πετρελαίου στην Ιταλία

O Alen Badiou στην Αθήνα (video)

Χθες πραγματοποιήθηκε η 1η διάλεξη του Alen Badiou με θέμα «Η Ιστορία: δομή και συμβάν» στο Γαλλικό Ινστιτούτο που γιορτάζει τα 111 χρόνια από την ίδρυσή του, ανοίγοντας τον νέο κύκλο διαλέξεων «Σύγχρονη σκέψη». Στην ομιλία χρησιμοποίησε ως παράδειγμα "συμβάντος" το ελληνικό δημοψήφισμα του ΟΧΙ και αναφέρθηκε εκτενώς σε αυτό, καταδεικνύοντας εκτός των άλλων,  με φιλοσοφική ορολογία - και την ευγένεια που τον διακρίνει - πως ο Α. Τσίπρας δεν είναι "ηγέτης", όπως διατείνονται διάφοροι συριζαίοι...

Συνέντευξη Κορνηλίου Καστοριάδη στον Τζιμάκο Πανούση

Ο εμπρησμός του παραδοσιακού κτιρίου στην Θεσσαλονίκη ήταν μια πράξη "εξελληνισμού" της ιστορίας της

Η πληγωμένη εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων δεν είναι ένα φαινόμενο που προέκυψε την εποχή των μνημονίων με την κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας και της μετατροπής της χώρας σε προτεκτοράτο των δανειστών. Υπήρχε ανέκαθεν, από την ίδρυση του του ελληνικού κράτους. Το γνωστό χουντικό σύνθημα “Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών” αποτελεί στοιχείο ταυτότητας/συγκρότησης της εθνικής συνείδησης. Η πίστη στην ορθοδοξία ήταν το πιο ισχυρό συνεκτικό στοιχείο των κοινωνικών δυνάμεων που συμμετείχαν στην επανάσταση του 21 σε σχέση με εθνοτικές και γλωσσικές ταυτότητες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και ένα αιώνα μετά την επανάσταση του 21, οι ανταλλαγές πληθυσμών που έγιναν μετά την μικρασιατική καταστροφή έγιναν με βάση την θρησκευτική και όχι την εθνοτική ταυτότητα. Για τον ίδιο λόγο, ο διαχωρισμός του κράτους από την εκκλησία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε...

Η “καθαρότητα” της εθνικής συνείδησης δεν συγκροτήθηκε με άξονα την ιστορική πραγματικότητα του ελληνικού κράτους. Κατασκευάστηκε σε σχέση με αυτήν, στη βάση ενός μηχανισμού αποκλεισμού των εκάστοτε στοιχείων που η κυρίαρχη κρατική ιδεολογία καθιστούσε ανύπαρκτα, απαγορευμένα και ανείπωτα. Η λειτουργία αυτού του μηχανισμού εντάθηκε με την επέκταση του ελληνικού κράτους προς τα βόρεια, όπου υπήρχε εντονότερη εθνοτική και γλωσσική ανομοιογένεια των πληθυσμών.

Τα καλά λόγια της Λ.Κανέλλη για τον Φραγκούλη Φράγκο...

Για όσους δεν τον γνωρίζουν:

Ποιος είναι ο Φράγκος Φραγκούλης, καραβανάς Άραγκορν των ακροδεξιών

και μερικά καλά λόγια από μια φίλη του, από την αριστερά:

Ακροδεξιά η συγκέντρωση, τα υπόλοιπα είναι «ξέπλυμα»

Αναδημοσίευση από το "3pointmagazine.gr"

του Δημήτρη Τσίρκα

Το πολιτικό πρόσημο μίας συγκέντρωσης δεν προκύπτει από το άθροισμα των πολιτικών ή κοινωνικών ταυτοτήτων όσων συμμετείχαν σε αυτή. Ότι στο χθεσινό συλλαλητήριο για το μακεδονικό συμμετείχε και λαϊκός κόσμος που δεν ψηφίζει Χρυσή Αυγή, ούτε καν ίσως ΝΔ, δεν αρκεί για να του δώσει προοδευτικό στίγμα. Διαφορετικά οτιδήποτε κάνουν οι λαϊκοί άνθρωποι είναι προοδευτικό, όπως για παράδειγμα ο φασισμός του μεσοπολέμου, η κοινωνική βάση του οποίου ήταν μικροαστικά και εργατικά στρώματα.

Το αντίθετο ισχύει, οι πολιτικές ταυτότητες (και) των λαϊκών στρωμάτων δεν είναι αναλλοίωτες ουσίες, διαμορφώνονται στο πεδίο του πολιτικού ανταγωνισμού, στις θέσεις που παίρνουν κάθε φορά στα πολιτικά επίδικα της συγκυρίας. Από αυτή την άποψη, ούτε συμπαγείς είναι, ούτε σταθερές. Το ότι κάποιος ψήφισε αριστερό κόμμα στις εκλογές, ή συμμετείχε σε κάποιες απεργίες δεν τον κατατάσσει αυτόματα και διά βίου στο προοδευτικό στρατόπεδο, όπως δεν τον κατατάσσει και η ταξική του θέση. Υπό κατάλληλες συνθήκες ο ίδιος άνθρωπος μπορεί και έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, να πυκνώσει τις τάξεις της πιο μαύρης και αντιδραστικής δεξιάς.

Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ

Αναδημοσίευση από τις "Ριζοσπαστικές αναγνώσεις" της εφσυν

του Χάρη Ναξάκη

Υπάρχουν 2 (;) δρόμοι για να αναλύσεις τους λόγους αποτυχίας της πρώτης(;) πληβειακής επανάστασης, της Οκτωβριανής. Ο πρώτος, που ακολούθησα κι εγώ στα νιάτα μου, αλλά γρήγορα τον εγκατέλειψα, είναι ότι για όλα φταίει η σταλινική γραφειοκρατία, η σταλινική αντεπανάσταση, η προσωπολατρία, κλπ. Ο δρόμος αυτός είναι εύκολος και απλοϊκός. Για να τεκμηριώσει κάποιος τον σταλινικό ολοκληρωτισμό αρκούν τα στοιχεία που παραθέτει ο Κ. Παπαϊωάννου στη Γένεση του Ολοκληρωτισμού: από τους 82 ηγέτες που πέρασαν από την Κεντρική Επιτροπή και τη Γραμματεία από το 1917 έως το 1929, οι 14 καταδικάστηκαν σε θάνατο ή σε μακροχρόνια φυλάκιση, 3 αυτοκτόνησαν, 3 δολοφονήθηκαν και 41 εξαφανίστηκαν χωρίς να αφήσουν ίχνη την περίοδο των εκκαθαρίσεων (1935-38). Όσον αφορά τα μεσαία στελέχη, το 70% των μελών της Κεντρικής Επιτροπής, το60% των αντιπροσώπων του κόμματος στο 17ο συνέδριο, εξαφανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο δεύτερος δρόμος ερμηνείας της αποτυχίας της Οκτωβριανής Επανάστασης, που και αυτόν ακολούθησα στα νιάτα μου, αλλά επίσης εγκατέλειψα, είναι η άποψη ότι πριν τη σταλινική αντεπανάσταση και μέχρι το θάνατο του Λένιν είχαμε ένα αυθεντικό σοσιαλιστικό καθεστώς ή η αντίληψη ότι και ο λενινισμός ήταν μια μορφή ιακωβίνικης αυταρχικής εξουσίας, αλλά η θεωρία, ο Μαρξ είχε δίκιο. Φταίνε οι μαρξιστές, οι επίγονοι, η εφαρμογή της θεωρίας, όχι ο Μαρξ. Είναι όμως γνωστό ότι ο Λένιν υποστήριζε την εξουσιαστική αντίληψη ότι η σοσιαλιστική ιδεολογία εισάγεται από τους διανοούμενους στην εργατική τάξη, μέσω του κόμματος-μεσσία, γιατί οι πληβείοι είναι ανίκανοι να παράγουν αυθόρμητα το σοσιαλιστικό πρόταγμα. Είναι όμως λιγότερο γνωστό ότι τη γιακωβίνικη αυτή αντίληψη ο Λένιν την κληρονόμησε από τον Μαρξ που στα Groundrisse λέει «ο ρόλος μας είναι να δώσουμε στην ανθρωπότητα τη συνείδηση ότι πρέπει να απελευθερωθεί από την καταπίεση. Είτε το θέλει είτε δεν το θέλει». Την εξουσιαστική αυτή αντίληψη εκσυγχρόνισε ο Γκράμσι και ο δικός μας ο Πουλαντζάς, εισάγοντας την έννοια του οργανικού διανοούμενου, που είναι ο ειδικός που θα εκφράσει τη συλλογική συνείδηση των από κάτω. Πόσο τελικά δίκιο είχε ο Μπακούνιν που θεωρούσε ότι οι απόψεις του Μαρξ «οδηγούν σ’ ένα νέο κρατικό σύστημα, που υποτίθεται ότι βασίζεται στην κυριαρχία της λαϊκής βούλησης, αλλά στην ουσία η λαϊκή κυριαρχία θα έχει υποταχθεί στην διανοητική μειοψηφία».