«ΛΕΥΚΟΠΛΑΣΤΗΣ ΓΙΑ ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΤΙΝΟΜΙΕΣ»* ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

της Ελένης Πορτάλιου

Στην έρημο της κυρίαρχης πολιτικής, η οποία διαρκώς αποκαλύπτεται ως τεχνική της εξουσίας, οι μειοψηφίες που επιμένουν ότι η ιστορία δεν ανήκει στους ισχυρούς «σκαρφαλώνουν», όπως θα έλεγε ο Σαββόπουλος της νιότης μας, «σε σκοτάδια απόλυτα». Το «νέο» που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ξέροντας πολύ καλά πώς να μεταμορφώνεται για να παραμένει ισχυρός πόλος στο διπολισμό της ενιαίας σκέψης των μνημονίων, είναι μια μετωνυμία του «παλιού».

Βιώνουμε ένα συλλογικό και ατομικό τραύμα με ανάμεικτα αισθήματα απογοήτευσης, οργής και επιθυμίας να συνεχίσουμε. Ο αναστοχασμός, οι ατομικές αναζητήσεις και τα συλλογικά εγχειρήματα χρειάζονται χρόνο για να γίνουν σωστά. Αυτό τον χρόνο μας κλέβει το μνημονιακό σύστημα. Προκηρύσσει εκλογές εξπρές για να περιορίσει το κοινοβουλευτικό ΟΧΙ, που εκδηλώθηκε δυναμικά στις τρεις ψηφοφορίες και συνεχίζει με τη Λαϊκή Ενότητα, και για να αποκρύψει, όσο μπορεί, το έργο της επόμενης ημέρας - δηλαδή την απαρέγκλιτη εφαρμογή των συμφωνηθέντων με τους δανειστές.

Ο δημοκρατικός εξωραϊσμός ενός χρηματοπιστωτικού πραξικοπήματος

της Βίκης Σκούμπη

Θα ξεκινήσω διευκρινίζοντας ότι συνυπέγραψα μεν το κείμενο 10 θέσεις για την κριτική αποτίμηση της πορείας του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ωστόσο να συστρατεύομαι ή να προσχωρώ στην ΛΑ.Ε. Θεωρώ ότι το βασικό επίδικο των εκλογών της 20ης Σεπτέμβρη είναι η ‘δημοκρατική’ νομιμοποίηση ενός χρηματοπιστωτικού πραξικοπήματος [1] και επομένως σωστότερο είναι να απέχω για να μην νομιμοποιήσω έστω και με μια ψήφο διαμαρτυρίας μια παρωδία δημοκρατικής διαδικασίας. Πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική χειρονομία που πόρρω απέχει από οποιανδήποτε μορφή αναχωρητισμού ή παραίτησης. Δεν αποσκοπώ να πείσω οποιονδήποτε άλλο να ασπαστεί αυτή την θέση που ούτε εύκολη ούτε ανέξοδη είναι και για μένα την ίδια. Θα ήθελα όμως να καταθέσω κάποιες σκέψεις για την συγκυρία.

Ένα σύντομο ανέκδοτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουστεί με τους ολιγάρχες και τη διαπλοκή

Αγώνας  ΑΕΚ - ομάδας Ιωαννίνων, 13/9/2015

της Ελένης Πορτάλιου

Στον αγώνα της ΑΕΚ με την ομάδα των Ιωαννίνων (13/9/2015) είχαμε μια πανοραμική εικόνα 1000 λέξεις : ο υπ. αρ. 2 εκπρόσωπος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ Α. Φλαμπουράρης, ο αρχιερέας της μαύρης «επιχειρηματικότητας» και της διαπλοκής Δ. Μελισσανίδης και από κοντά 1-2 περίεργα πρόσωπα, θα τα έλεγες, επί το ευγενικότερο, σωματοφύλακες.

Μερικούς μήνες πριν - τον Ιανουάριο του 2015 - ο συνταγματάρχης Αχμέντ Μεσμέρι, εκπρόσωπος των ενόπλων δυνάμεων της Λιβυής, κάνει σοβαρότατες καταγγελίες για μεταφορά τζιχαντιστών με το πλοίο Araevo της Aegean Shipping Enterprises Company, η οποία σχετίζεται με την οικογένεια Μελισσανίδη.

Τα τρακτέρ έξω από τα εκλογικά κέντρα την Κυριακή

Σε εκλογικά κέντρα και συνοριακούς σταθμούς θα βρίσκονται οι αγρότες της Β. Ελλάδας την Κυριακή των εκλογών. Όπως δήλωσε ο επικεφαλής της Πανελλήνιας Συντονιστικής Επιτροπής Αγροτών και Κτηνοτρόφων, Χρήστος Γκόντιας, από αύριο, οι αγρότες θα έχουν παρατεταγμένα τα τρακτέρ τους σε διάφορα «κομβικά σημεία» του εθνικού και επαρχιακού δικτύου, αλλά δεν έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες.

Αν ζούσε σήμερα Θ. Κολοκοτρώνης τι θα έλεγε για τις εκλογές;

... και θα έδινε τον λόγο στον Eduardo Galeano για να συνεχίσει:

ο Eduardo Galeano μιλάει για τον φόβο

Μια στρατηγική που δεν υπάρχει πια...

Η ήττα βοηθάει να βγάλεις χρήσιμα συμπεράσματα, με την προϋπόθεση ότι θα την αναγνωρίσεις, θα την πεις με το όνομά της, και θα ανιχνεύσεις τις αιτίες που την γέννησαν, και γνωρίζοντας πώς να σπρώξεις την κριτική σου σκέψη μέχρι τη ρίζα των θεωρητικών και πολιτικών σου αδυναμιών, κάτι που κατάφερε να κάνει ο Αντόνιο Γκράμσι μετά την ήττα της εργατικής τάξης, την κόκκινη διετία, και μετά την έλευση του φασισμού.
Διαφορετικά η ανικανότητα μας θα οδηγήσει σε μια νέα βαριά ήττα συνολικά της ευρωπαϊκής αριστεράς, όχι υπό τη μορφή μιας παθητικής επανάστασης, αλλά με τη μορφή μιας πραγματικής στροφής που θα αλλάξει (και ήδη αλλάζει) με πρωτόγνωρους αντιδραστικούς τρόπους το χαρακτήρα της Ευρώπης.

Το Κόμμα της κομουνιστικής Επανίδρυσης μετά την παράδοση Τσίπρα

(πηγή:  Una strategia che non c'è più. Il Prc davanti alla resa di Tsipras) 

Αναδημοσίευση από το "περγάδι (το)"

Η ελληνική κρίση ήταν το σημείο χωρίς επιστροφή των εμπειριών της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής αριστεράς, από τις πιο «θεσμικές» συνιστώσες της μέχρι τις τυπικά πιο «ανταγωνιστικές». Μέχρι τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015, θα μπορούσε κανείς καλόπιστα να πιστεύει ότι ένα μεγάλο διαρθρωμένο πολιτικό κίνημα, ως άμεση έκφραση ενός επίσης διαρθρωμένου κοινωνικού μετώπου που αναπτύχθηκε σε μια μακρά πορεία αγώνων και κινητοποιήσεων, θα ανέβαινε στη κυβέρνηση μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έτσι θα έβαζε ένα τέλος στις πολιτικές λιτότητας, στα πλαίσια πάντα μιας «ευρωπαϊστικής» προοπτικής που δεν θα αμφισβητούσε την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Εικόνες από την προεκλογική συγκέντρωση της "ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ" στην Αθήνα

(περισσότερες με κλικ στην εικόνα)

ΤΕΛΙΚΑ, ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ ΜΕΝ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΡΙΣΤΕΡΗ

Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα:

Η μετάλλαξη (πολιτική, ιδεολογική, αξιακή κ.λπ.) του ΣΥΡΙΖΑ, εκτός του αντιλαϊκού χαρακτήρα της, προκαλεί πολιτικές εξελίξεις προς τα δεξιά. Οδηγούμαστε σε διακομματικές / «οικουμενικές» κυβερνητικές λύσεις για να εφαρμοστεί το τρίτο μνημόνιο και να εμπεδωθεί η πλήρης υποταγή της χώρας στο συνολικό σχεδιασμό της ΕΕ.

Για αυτή την κατάσταση βασική ευθύνη έχει η κυβέρνηση. Προφανώς, δεν υποτιμάμε τους συντριπτικούς διεθνείς συσχετισμούς σε βάρος της ελληνικής πλευράς, ούτε το λυσσαλέο πόλεμο των κυρίαρχων για να συντριβεί το αριστερό παράδειγμα στην Ελλάδα. Eίναι πιθανό ακόμα και αν υπήρχαν η αναγκαία προετοιμασία για έξοδο από την ευρωζώνη και η αποφασιστικότητα για ρήξη η μάχη να μην κερδιζόταν, όμως τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά.

Αντίθετα, το πρωθυπουργικό επιτελείο με ένα εκπληκτικό μείγμα αυταπατών και αστικού ευρωπαϊσμού, αρχηγισμού, αδιαφάνειας και ανειλικρίνειας, αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων και αμοραλισμού κατόρθωσε να κατακερματίσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, να εγκαταλείψει τις κοινωνικές συμμαχίες του, να απογοητεύσει μεγάλο μέρος του «62% ΟΧΙ», να πείσει ένα κοινωνικό κομμάτι ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι ο μόνος δρόμος είναι τα μνημόνια, να δημιουργήσει αντικειμενικές συνθήκες ενίσχυσης της Ακροδεξιάς και, πάνω από όλα, να απαξιώσει τις ιδέες και την ηθική υπεροχή της Αριστεράς. Η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μονόδρομος και σε ό,τι μας αφορά, είμαστε κατηγορηματικά απέναντί του.

Η συντήρηση και τα αδιέξοδα της αριστερής (και όχι μόνο) ιδεολογικοποίησης

...αν υπάρχει κάτι που στην ουσία ενισχύει όσο τίποτα όλη αυτή την πολιτική άπνοια, τη συντήρηση και την πολιτική λιποταξία, αυτό δεν είναι άλλο παρά η ιδεολογικοποίηση, τουτέστιν το ταμπούρωμα στη «δική μας αδιαπραγμάτευτη αλήθεια»...

του Μιχάλη Θεοδοσιάδη

Ζώντας τις πιο τραγικές στιγμές πολιτικής λιποταξίας, παρατηρούμε τους εαυτούς μας να βυθίζονται στη γενικευμένη απελπισία, όντας ανίκανοι να μετουσιώσουμε την αντίδραση σε μια δημιουργική κατάφαση, σ’ ένα νέο πολιτικό πρόταγμα που θα αποβλέπει στη γενικευμένη αυτοδιεύθυνση της ζωής. Γινόμαστε μάρτυρες του τέλους μιας εποχής που συνοδεύεται από την αποσύνθεση όλων των παραδοσιακών πολιτικών χώρων, και κυρίως της κοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία εν τοις πράγμασι μοιάζει ανίκανη να καταθέσει έστω και μία πρόταση που ν’ αποτελεί λογική συνέχεια του πρότερου κοινοβουλευτικού της βίου, ενώ όσο πλησιάζει η ώρα των βουλευτικών εκλογών, τόσο περισσότερο αποκαλύπτεται η κενότητα του αριστερού λόγου. Η κενότητα αυτής της ρητορικής, που πρέσβευε την αλλαγή στην Ευρώπη μετά την ανάληψη της εξουσίας από μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα, κατέστη ορατή ιδίως έπειτα από τη συνθηκολόγηση της κυβέρνησης Τσίπρα στις διαταγές των πιστωτών. Στην πραγματικότητα η άτακτη οπισθοχώρηση μετά το δημοψήφισμα φανερώνει τόσο τις εγγενείς αδυναμίες ολόκληρου του αριστερού ιδεολογικού μηχανισμού όσο και την (αυτ)απάτη της (αριστερής) ιδεολογικοποίησης, που στην ουσία αντί να οδηγεί στην περαιτέρω πολιτικοποίηση (η οποία, φυσικά, προϋποθέτει και έμπρακτη δράση) της κοινωνίας, ενισχύει περαιτέρω την αποστασιοποίηση, τη συντήρηση, καθώς και τον εγκλεισμό μας στηνιδιωτική σφαίρα, εκτρέφοντας την ίδια στιγμή μια ψευδή εικόνα πολιτικής συμμετοχής.

Ένα πράγμα δε θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα

...Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο όνειρο, από αυτά που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή...

από την Έμμυ Χριστούλα

Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, “Όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη”.

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη , αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με “ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο”.

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49 και άρα η παρουσία της είναι ένα “ιστορικό λάθος”.

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.