Του Γιώργου Καλαντζόπουλου
Δεν χρειαζόταν η σημερινή δημοσκόπηση της “εφημερίδας των συντακτών” για να διαπιστώσει κάποιος ότι σήμερα η ελληνική κοινωνία έχει λιγότερες προσδοκίες από το κυβερνητικό έργο αλλά πιο έντονες “κόκκινες γραμμές”.Μια πρώτη οριοθέτηση των κόκκινων γραμμών ήταν το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Από τότε μέχρι σήμερα μια γενική μετατόπιση καταγράφει υποχωρήσεις. Παράλληλα αυτές οι υποχωρήσεις περιβάλλονται από ασάφεια στον προσδιορισμό τους στον επίσημο λόγο που εκφέρεται στα κυβερνητικά ανακοινωθέντα. Η ασάφεια διευρύνεται και από τις διαφορετικές εκδοχές που προβάλλουν στις δημόσιες εμφανίσεις τους τα κυβερνητικά στελέχη. Το τοπίο ξεκαθαρίζει κάπως από το νομοθετικό έργο που παράγεται στην βουλή.
Όμως ούτε στην κοινωνία έχει αναδειχθεί μια αυτόνομη δυναμική έξω από τις κοινοβουλευτικές πρακτικές, η οποία να καταγράφει τις οριοθετήσεις κόκκινων γραμμών και να τροποποιεί τον κοινωνικό συσχετισμό, με όρους που να επηρεάζουν καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις. Αυτό που καταγράφεται στην πολιτική σκηνή είναι η ανίχνευση με όρους δημοσκοπικών πρακτικών, των φόβων και των επιθυμιών της κοινωνίας όπως αυτοί διαμορφώνονται κάτω από το καθεστώς της ηγεμονίας του νεοφιλελευθερισμού.