Η απάντηση του Α. Μπαλτά στο κείμενό μας " Από τον "δημοκρατικό δρόμο στον σοσιαλισμό" στην οικοδόμηση του "εθνικού ηγέτη"

Αναδημοσίευση από την "αυγή"

Του Αριστείδη Μπαλτά

Κείμενα που εγείρουν ενστάσεις χωρίς να δημαγωγούν ή να διαστρεβλώνουν σπάνια εμφανίζονται στα καθ' ημάς. Αλλά τότε αποβαίνουν γόνιμα γιατί ανοίγουν δρόμο για την αναγκαία συν-ζήτηση. Τέτοιο είναι το κείμενο του Γιώργου Καλαντζόπουλου ("Από τον 'δημοκρατικό δρόμο στον σοσιαλισμό' στην οικοδόμηση του 'εθνικού ηγέτη'", "Αυγή", 25.9.2014) που συσχετίζει δύο δικά μου ("Καθαρές κουβέντες", "Αυγή", 17.4.2011 και "Από τις Βρυξέλλες στο έθνος", "Αυγή", 15.8.2014) ασκώντας τους έντονη κριτική.

Τα κείμενα όντως συνδέονται. Αναφέρονται και τα δύο στην έννοια της εθνικά ηγετικής πολιτικής δύναμης και, κατά συνεκδοχή, στον επικεφαλής αυτής της δύναμης, τον "εθνικό ηγέτη". Αλλά επίσης απέχουν. Κατά τριάμισι χρόνια ενός άκρως πυκνού πολιτικού χρόνου.

Το 2011 ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε δύναμη μικρή. Το άρθρο μου ήθελε να εντοπίσει τότε, εν μέσω κρίσης, ένα πολιτικό κενό: την απουσία μιας αστικής ηγετικής δύναμης που θα είχε συμφέρον και βούληση να αντισταθεί στην καταστροφή. Το γιατί αυτής της απουσίας δεν ήταν αντικείμενο του άρθρου. Αλλά το ερώτημα παραμένει και η επαρκής απάντηση είναι εξαιρετικά σημαντική για να καταλάβουμε από πού ερχόμαστε και προς τα πού πορευόμαστε.

Όταν οι “διαφημιστές” του ΣΥΡΙΖΑ αλλοιώνουν την πολιτική γραμμή του ΣΥΝασπισμού...

(με αφορμή την μπροσούρα “ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ – Ένα σχέδιο ελπίδας, προοπτικής και δικαιοσύνης για την έξοδο από την κρίση”)

 Δ. Παρεμβάσεις για τη θεσμική και δημοκρατική ανασυγκρότηση του κράτους.

(από την ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΑΛΕΞΗ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ Ι. ΒΕΛΛΙΔΗΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 13/9/2014)

  Ο ίδιος ΠΥΛΩΝΑΣ  στην μπροσούρα του προγράμματος που εκδόθηκε και μοιράζεται από τις οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται ως εξής:

4ος ΠΥΛΩΝΑΣ: Το πρόγραμμά μας για τον θεσμικό και δημοκρατικό μετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος.

Την πολιτική σημασία αυτής της αυθαίρετης ταύτισης του “κράτους” με το “πολιτικό σύστημα” δεν χρειάζεται να την σχολιάσουμε σοβαρά, γιατί πρόκειται για παπάρα περιωπής και αυτοί που την έκαναν απλά δεν έχουν καμία σχέση με οποιαδήποτε στοιχειώδη κουλτούρα της Αριστεράς. Το ερώτημα είναι διπλό: Πως βρέθηκαν σε αυτή την θέση να αναλαμβάνουν τέτοιες υπεύθυνες κομματικές εργασίες αλλά και πως δεν βρέθηκε κανένας άλλος να τους επισημάνει αυτή την παραποίηση;

Η νεοφιλελεύθερη πολιτική “ανισόμετρης ανάπτυξης” της ΕΕ οδηγεί σε νέου τύπου “τοπικές αναδιπλώσεις”...

 Του Γιώργου Καλαντζόπουλου

Υπέρ του δημοψηφίσματος για ανεξαρτησία της Καταλωνίας η Μπαρτσελόνα

Η παγκοσμιοποίηση είναι ένα φαινόμενο ταυτόσημο με την δημιουργία νέων “καπιταλιστικών ολοκληρώσεων” χάριν των οποίων “τα κράτη – έθνη” απεμπολούν κυριαρχικά τους δικαιώματα. Ο δρόμος της συγκρότησης της ΕΕ ως μια νέα “καπιταλιστική ολοκλήρωση” περνάει μέσα από την γενίκευση του φαινομένου της “ανισόμετρης ανάπτυξης”, όχι μόνον στο επίπεδο της αντίθεσης ανάμεσα στις χώρες του Βορά και του Νότου, αλλά και στο εσωτερικό των “εθνών – κρατών”. Στη χώρα μας αυτή η πολιτική έχει επιβληθεί τόσο με τα “ευρωπαϊκά προγράμματα” που δεν υπόκεινται σε κανένα “κεντρικό σχεδιασμό” του ελληνικού κράτους, όσο και με το “πρόγραμμα Καλλικράτης” που θεσμοθετεί πλέον αυτή την πολιτική ως κρατική λειτουργία. Σε άλλες χώρες η πολιτική αυτή έχει επιβληθεί με άλλες ανάλογες μορφές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις: Οι γόρδιοι δεσμοί λύνονται ή κόβονται;

 Αναδημοσίευση από την "ίσκρα"

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε τις «προγραμματικές αιχμές» του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της τελικής σύγκρουσης για την κυβερνητική εξουσία.Έχει σημασία το ερώτημα ποιες από αυτές τις «αιχμές» προκάλεσαν θετικές αντιδράσεις στις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, επιταχύνοντας έτσι, πραγματικά, τις πολιτικές εξελίξεις. Η απάντηση είναι αυτονόητη, σχεδόν χειροπιαστή: οι δεσμεύσεις για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, για επαναφορά της 13ης σύνταξης, για το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, για την κατάργηση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης.

Μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, με κέντρο την εργατική τάξη και τις φτωχές λαϊκές μάζες, βλέπει στις δεσμεύσεις την οικονομική-κοινωνική θέση της, για πρώτη φορά μετά την καταστροφική εποχή των μνημονίων, αν η Αριστερά κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία. Πρόκειται για έναν πανίσχυρο «κινητήρα», που μπορεί να παραγάγει «πολιτική ενέργεια» ικανή να κάμψει την υποστήριξη της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών προς την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν σε αυτές τις δεσμεύσεις κυρίως την ανάδειξη της «ταξικής μονομέρειας» της ριζοσπαστικής Αριστεράς, το σεβασμό στο ευρύτερο πρόγραμμα που αποφάσισε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται για μια πρόταση που αφενός προκαλεί την ικανοποίηση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, αφετέρου θα διασφαλίζει τις συνθήκες μιας ευρύτερης συμμαχίας «επανεκκίνησης της οικονομίας».

Μυαλό δεν έχουν στην Κουμουνδούρου; Ή, μήπως, έτσι σκοπεύουν να κυβερνήσουν...

Αναδημοσίευση από την “εφημερίδα των συντακτών”

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ πως οι ηχολήπτες της ΕΤΕΡ έχουν δίκιο να διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους, δεν το συζητάμε καν. Πολύ περισσότερο όταν τα ζητούν από τον «105.5 Στο Κόκκινο», ένα ραδιόφωνο της Αριστεράς που πρέπει να είναι, αλλά και να φαίνεται, τίμιο.

Για την απεργία των τεχνικών στον «105.5 Στο Κόκκινο», ο λόγος. Η απεργία προκηρύχθηκε την Τετάρτη αλλά τελικά ανεστάλη την Κυριακή το βράδυ αφού η ΕΤΕΡ (το συνδικαλιστικό τους όργανο) έλαβε διαβεβαιώσει πως θα εξοφληθούν τα χρωστούμενα των δύο μηνών. Είχαν προλάβει βέβαια να πληρωθούν τον Αύγουστο, έμενε μόνο ο Σεπτέμβρη. Να σημειώσουμε πως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι στον σταθμό είναι απλήρωτοι, μόνο οι τεχνικοί (λόγω ισχυρού και δυναμικού σωματείου) πήραν ό,τι πήραν αφού, πρώτα, «απείλησαν» με απεργία.

Την απεργία αυτή θεώρησε ο Κώστας Αρβανίτης εκβιαστική κίνηση. «Εκβιασμό δεν το λες. Αλλά το λες, ρε παιδί μου! Πώς να το πω...» είπε το πρωί στην εκπομπή του, τη «Φυλή των Φίλων». Ατυχής η έκφραση, ούτε συζήτηση. Δεν το λες και μάλιστα on air. Άρπαξε την ευκαιρία η ΕΤΕΡ: «Είναι η απεργία εκβιασμός; Είναι κάθε απεργία εκβιασμός; Είναι μερικές απεργίες εκβιασμός και ποιες είναι αυτές;».

Βαρουφάκης, ποιός Βαρουφάκης;

Ο Π. Σκουρλέτης θα αναρωτηθεί και πάλι: "Βαρουφάκης, ποιός Βαρουφάκης;" μετά την χθεσινή κριτική του Γ. Βαρουφάκη προς την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;

Το χαρούμενο και λυπηρό στρίμωγμα της Aριστεράς

...Ο ανεξέλικτος μικροαστός, χωρίς εγερτικό σθένος, χωρίς καμιά πολιτική ποιότητα, παραγγέλνει από τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ αυτό που του λείπει. Ασφάλεια και φράγκα. Ανασυγκροτεί μια συντηρητική νοοτροπία, μια υπερδεξιά πλαστικότητα. Όχι την καιροσκοπική που ξέρουμε, ούτε αυτή που διακρίναμε πίσω από τις επιστρώσεις του νεόπλουτου τυχοδιωκτισμού. Αλλά μια πιο μίζερη και καταθλιπτική πολιτική «ευλυγισία», εξίσου δουλική και στασιμοποιητική με τις παραδοσιακές.

Έτσι βέβαια γράφεται η ιστορία. Αυτά τα άθλια υπήρξαν τα υλικά της. Ο Μαρξ θεμελίωσε την ανάγκη ως μοχλό της (το πήρε κι ο ΣΥΡΙΖΑ και το πιπιλίζει). Ποια όμως ανάγκη; Γιατί δεν υπάρχουν ανάγκες εκτός ιστορίας, αλλά η κάθε περίοδος συγκροτεί τις δικές της ιεραρχήσεις. Ολόκληρο το δικό μας οικοδόμημα βασίζεται σε ψευδοανάγκες, σε πολιτισμικές επιστρώσεις, όπου ο μικροαστός νομίζει, θεωρεί, παρανοεί. Ως γνωστόν ανάγκη γι' αυτόν υπήρξε η κοινωνική εγγραφή μέσα απ' την καταναλωτική επέκταση, τη μεγέθυνση...

Απόσπασμα από το κείμενο του Δημήτρη Σεβαστάκη στην "αυγή": 

Το χαρούμενο και λυπηρό στρίμωγμα της Aριστεράς

ΔΗΜ.ΑΡ. και ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνουν προγραμματικά!

4 χρόνια πριν:

Κουβέλης-Παπαδημούλης:
υπέρ Τσίπρα, κατά συνεργασίας με ΠΑΣΟΚ
(για να θυμούνται οι παλιοί και
να μαθαίνουν οι νέοι...)

Μην πέφτετε από τα σύννεφα. Αν δεν μπορείτε να φανταστείτε  πως ένα κόμμα που συμμετείχε σε  μνημονιακή κυβέρνηση, μπορεί να συγκλίνει προγραμματικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, διαβάστε το άρθρο που δημοσιεύεται στην "αυγή":

 ΔΗΜ.ΑΡ. και ΣΥΡΙΖΑ συγκλίνουν προγραμματικά

Όπως είχαμε γράψει (μια απάντηση στον Ευκλείδη Τσακαλώτο):

Οι πραγματικές διαφορές ως προς την εκάστοτε κυρίαρχη “πολιτική γραμμή” του ΣΥΝασπισμού, δεν συγκροτούσαν διαφωνίες πάνω στην “στρατηγική” αλλά την “ταχτική”. Γιαυτό εξάλλου σήμερα η ηγεσία του ΣΥΝασπισμού (της ριζοσπαστικής Αριστεράς) έχει ανοικτές τις αγκάλες της, έτοιμη να υποδεχτεί τον Φώτη Κουβέλη, ως τον “άσωτο υιό” στο πατρικό του σπίτι...

 

«Λαπαβίτσας; Ποιος Λαπαβίτσας;»: Κι όμως, δεν φταίει ο Σκουρλέτης

  Ο Π. Σκουρλέτης  απευθυνόμενος σε δημοσιογράφο του MEGA, ο οποίος του έκανε ερώτηση σχετικά με την κριτική στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά από τον κ. Λαπαβίτσα είπε δεικτικά: «Συγγνώμη, δικοί μας άνθρωποι, νόμιζα ότι λέτε για στελέχη… Ο κ. Λαπαβίτσας είναι ένας άνθρωπος ο οποίος έχει ασκήσει δριμύτατη κριτική στο πρόγραμμά μας και σε ό,τι έχουμε πει. Διαφωνεί με όλη την ανάλυση που κάνουμε στο ζήτημα της κρίσης. Γιατί επικαλείστε.. Ακούω και από τα ρεπορτάζ.. μα ο κ. Λαπαβίτσας… Μα ο κ. Λαπαβίτσας είχε υποστηρίξει τον κ. Αλαβάνο, ήταν από εκείνες τις δυνάμεις της αριστεράς που έχουν μια άλλη αντίληψη για την Ευρώπη.. Έτσι δεν είναι;.. Τώρα πώς το επικαλείστε;»

 
Η κυνική αποκήρυξη του Κώστα Λαπαβίτσα από τον εκπρόσωπο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Πάνο Σκουρλέτη, μπορεί να σοκάρει τους αφελείς, αλλά δεν αποτελεί έκπληξη.

Μπορεί ο Κ.Λαπαβίτσας να στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να αρθογραφεί υπέρ της λύσης ΣΥΡΙΖΑ (κριτικάροντας πλευρές του προγράμματός του), μπορεί έμμεσα να καλεί όλη την Αριστερά σε συμπαράταξη με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά την κρίσιμη ώρα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα αρνηθεί ότι τον γνωρίζει. Θα αρνηθεί ότι συνομιλούσε μαζί του τακτικά και συντεταγμένα, θα αρνηθεί ότι τον χρησιμοποίησε για να μαζέψει ψήφους από τα αριστερά της, θα αρνηθεί ότι εκμεταλλεύτηκε το κύρος και τις απόψεις του για να αποσυμπιέσει την υπαρκτή δυσπιστία του κόσμου της Αριστεράς απέναντι στο ευχολόγιο που ο ΣΥΡΙΖΑ βαφτίζει πρόγραμμα.

Ο Κ. Δουζίνας μπερδεύει την Ισπανία με την Ελλάδα...

Η Αυγή δημοσίευσε ένα ενδιαφέρον άρθρο του Κ. Δουζίνα. Διαβάστε το με δύο μόνον διορθώσεις:

Όπου γράφει Ελλάδα βάλτε στην θέση του Ισπανία, και όπου γράφει ΣΥΡΙΖΑ βάλτε στην θέση του PODEMOS:

Το ραντεβού της αριστεράς με την ιστορία