Η κυβέρνηση παραδέχεται την “χρεοκοπία” της...

Τα ευρώ που θα εισρεύσουν στα κρατικά ταμεία από το ξεπούλημα των Υπουργείων είναι ασήμαντα ποσά μπροστά στα δυσθεώρατα μεγέθη του δημόσιου χρέους.

Η σημασία αυτής της κίνησης έχει κυρίως συμβολικό χαρακτήρα. Εντάσσεται στην πολιτική πρακτική της κυβέρνησης - η οποία έχει γίνει ορατή τον τελευταίο καιρό - και συνοψίζεται στην φράση: “Μετά από εμάς το χάος”.

Εμπνευστής αυτής της πολιτικής είναι ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος πάνω της οικοδόμησε την συναίνεση στις πολιτικές των μνημονίων και ανέλαβε την “εθνική ευθύνη” για την συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση.

Τώρα παρέλαβε την σκυτάλη ο Αντώνης Σαμαράς:

- Είναι τόσο τραγικά τα πράγματα που είμαστε αναγκασμένοι να ξεπουλήσουμε ακόμα και το “σπίτι” του ίδιου του κράτους!

Αν δεν μπορούν τα αφεντικά, μπορούμε εμείς!

Ή πώς να σώσουμε το παραγωγικό δυναμικό


Αναδημοσίευση από το "Red NoteBook"

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Για να βγει από την κρίση του ο καπιταλισμός δεν καταβροχθίζει μόνο ανθρώπινες ζωές. Τρώει, επιπλέον, από τις ίδιες του τις σάρκες, καταστρέφει πάγιο κεφάλαιο. Το κεφάλαιο όμως αυτό, συμβαίνει να είναι, ταυτοχρόνως, και τα μέσα παραγωγής, τα εργαλεία, οι μηχανές, οι υποδομές, από την χρήση των οποίων ζουν και αναπαράγονται οι εργαζόμενες τάξεις (και το σύνολο του πληθυσμού). Η τάξη των κεφαλαιοκρατών, κρατώντας στα χέρια της την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, θεωρεί δικαίωμά της να τα καταστρέφει, και όντως τα καταστρέφει, όταν αυτά δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως κεφάλαιο, δηλαδή όταν δεν αποφέρουν το επιθυμητό κέρδος. Καταστρέφει έτσι και τους υλικούς όρους συντήρησης και αναπαραγωγής των κυριαρχούμενων κοινωνικών τάξεων που οδηγούνται αυτές οι ίδιες πλέον σε καταστροφή. Η ανθρωπιστική κρίση απορρέει από το δικαίωμα της τάξης των κεφαλαιοκρατών να καταστρέφουν τις υλικές προϋποθέσεις της ζωής μας όταν αυτές δεν λειτουργούν ικανοποιητικά ως κεφάλαιο.

Λίγη ιστορία αντί για επικήδειο

Του Κρίτωνα Ηλιόπουλου

Δεν ήμουν ποτέ οπαδός του Ούγκο Τσάβες και καθώς δεν μου αρέσουν οι μεταθανάτιοι ύμνοι θα μπορούσα να τον κατηγορήσω για διάφορα, τα οποία βρίσκονται όμως στην αντίθετη κατεύθυνση από όσα με λύσσα του προσάπτουν τα παπαγαλάκια της εξουσίας και σύσσωμοι οι Κροίσοι της Βενεζουέλας. Ο Τσάβες όμως ό,τι κι αν έκανε ήταν πάντα με τους «από κάτω» και οι κυβερνήσεις του βοήθησαν τους καταπιεσμένους της Βενεζουέλας (και όλης της Λατινικής Αμερικής) να αλλάξουν ζωή και συνείδηση. Δεν χρειάζεται να θεωρηθεί Μεσσίας αναληφθείς στους ουρανούς ούτε όμως και ως απλώς ένας εχθρός των εχθρών μας. Το σημαντικότερο ίσως έργο του δεν ήταν η εντυπωσιακή αναδιανομή πλούτου υπέρ των αδικημένων αλλά η συμβολή του στην προσπάθεια χειραφέτησης και αυτοδιάθεσης αυτών των κοινωνικών ομάδων που πριν δεν είχαν καν συνείδηση ότι δικαιούνται να υπάρχουν στην κοινωνία. Ακόμα και με το θάνατό του, πρόωρο και προτού φθαρεί ο ίδιος και η εξουσία του, συμβάλλει στην αντίσταση των καταπιεσμένων της χώρας του, για τους οποίους θα μείνει πάντα ήρωας και καθοδηγητής, κάνοντας δύσκολη τη ζωή των αφεντικών ακόμα και από τον άλλον κόσμο.

Παρά τις αντίθετες απόψεις, αποδεικνύεται ιστορικά ότι μπορεί μεν η εξαθλίωση να φέρνει εξεγέρσεις όμως οι επαναστατικές αλλαγές κυοφορούνται όταν υπάρχει ελπίδα και όχι πείνα. Ίσως μάλιστα οι περισσότεροι εξεγερμένοι ονειρεύονται απλώς την επιστροφή στις παλιές καλές μέρες, ενώ λίγοι είναι οι οραματιστές του μέλλοντος. Συνήθως παλεύουν για όσα έχασαν και όχι για όσα θα κερδίσουν, τα οποία αρχίζουν να τα βλέπουν στη διαδρομή. Αξίζει τον κόπο να μελετήσουμε λίγη πρόσφατη ιστορία πριν από την εμφάνιση του Τσάβες και θα εντυπωσιαστούμε από πολλά.

Επίθεση των ΜΑΤ στην Ιερισσό (video)

Ολόκληρη η ομιλία του Α. Τσίπρα για τον Κ. Καραμανλή

Αναμφισβήτητα ο κερδισμένος της πολυσυζητημένης εκδήλωσης ήταν ο Α. Τσίπρας, ο οποίος στην ομιλία του χωρίς να παραβλέπει το γενικότερο ρόλο του Καραμανλή στη δημιουργία ενός συγκεκριμένου προτύπου πολιτικής, επεσήμανε τις αποφάσεις του για κρατικοποιήσεις και την αποχώρηση της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Ολόκληρη η ομιλία του Α. Τσίπρα:

Κυρίες και κύριοι,
Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω θερμά για την πρόσκληση που μου απευθύνατε να παρευρεθώ στην εκδήλωση μνήμης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενός ανθρώπου που έβαλε τη σφραγίδα του στη μεταπολεμική Ελλάδα.

Ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν ότι η Ιστορία δεν γράφεται από πρόσωπα, όσο σημαντικά κι αν είναι αυτά, αλλά από τους λαούς και την πάλη τους.

Ωστόσο, δεν μπορώ να παραγνωρίσω τον ιδιαίτερο ρόλο που παίζουν ξεχωριστές προσωπικότητες στη διαπάλη μέσα στις κοινωνίες, στη διαδρομή των εθνών, στην αέναη κίνηση προς τα μπρος.

Τρία κείμενα που αξίζει να διαβάσετε…

Τα πρώτα καλλιστεία Μις ΕΣΣΔ (1988)

«Οι ιδέες της περεστρόικα
απαντούν στις απαιτήσεις της
αναδιοργάνωσης του σοσιαλισμού,
συμβάλλουν σημαντικά στην ανάπτυξη
της σύγχρονης θεωρίας του
και τον κάνουν πιο ελκυστικό».
Αλέκα Παπαρήγα, Πράβδα, 25.6.1991

…Το κεφάλαιο πρέπει να πολλαπλασιάζεται, διαφορετικά παύει να είναι κεφάλαιο, και για να γίνει αυτό ένας ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων πρέπει να απασχολείται στην παραγωγή εμπορευμάτων. Την ίδια στιγμή, όμως, ο ανταγωνισμός ενθαρρύνει ένα αδυσώπητο αγώνα προς την αύξηση της παραγωγικότητας, η οποία επιβάλει την αντικατάσταση ζωντανής εργασίας με φυσικό κεφάλαιο. Αυτή είναι η κύρια εσωτερική αντίφαση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η οποία τελικά στρέφεται αναγκαστικά εναντίον του. Δηλαδή, αν η παραγωγικότητα είναι τόσο υψηλή που η μάζα του εργατικού δυναμικού να περισσεύει, τότε τίθενται υπό αμφισβήτηση τα ίδια τα θεμέλια της αξιοποίησης του κεφαλαίου. Αυτό ακριβώς αποτελεί τον κεντρικό πυρήνα της δομικής κρίσης στην οποία το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα έχει μπει από τα τέλη της άνθησης του δεύτερο μισού της μεταπολεμικής περιόδου. 

(από το: Η μετεξέλιξη των κεντρικών τραπεζών σε "bad banks" )  

κριτική από τα πάνω και από τα κάτω

Του Κ.Η.

Ο μικρός Γιωργάκης μόλις έχει οργανωθεί στη ΚΝΕ και ο πατέρας του κουκουές εδώ και χρονιά έχει τόσο χαρεί για τον γιόκα του.

Κάποια στιγμή τον πιάνει και του λέει:

- Γιε μου ότι απορία έχεις πολιτική και ιδεολογική να έρθεις να μου την πεις, για να σε βοηθήσω. 

Κάποια στιγμή, ο μικρός Γιωργάκης γυρνάει στο σπίτι προβληματισμένος. Τον βλέπει ο πατέρας του και τον ρωτάει τι έχει.

- Να ρε πάτερα σήμερα είχαμε ένα ιδεολογικό μάθημα για την κριτική από τα πάνω και από τα κάτω... και δεν το κατάλαβα.

- Δεν πειράζει παιδί μου. Θα σου εξηγήσω εγώ. Πάνε γέμισε ένα κουβά νερό και φέρτον μου. Όντως πάει ο μικρός Γιωργάκης, γεμίζει τον κουβά, και τον πάει.

Χρυσός είναι η ενημέρωση!

Το Συντονιστικού Φορέων Σταγείρων-Ακάνθου ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, ενημερώνει καθημερινά για τις εξελίξεις στην Χαλκιδική από το blog:

Soshalkidiki

Στα πλαίσια αυτής της ενημέρωσης, κυκλοφόρησε το 1o τεύχος του ενημερωτικού ηλεκτρονικού περιοδικού soshalkidiki. Σ’ αυτό θα βρείτε πληροφορίες για τις εξορυκτικές δραστηριότητες στη Χαλκιδική, τις επιπτώσεις τους σε περιβάλλον, υγεία και τοπική οικονομία, καθώς και πλούσιο υλικό που αφορά την πορεία των κινητοποιήσεων. Το περιοδικό σε ηλεκτρονική μορφή μπορείτε να το δείτε κάνοντας κλικ στην παρακάτω εικόνα:

Ποιος φοβάται τον Μπέπε Γκρίλο;

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

του Βασίλη Μουλόπουλου

Αν το «κόμμα μη κόμμα» του Μπέπε Γκρίλο ήλθε πρώτο (ο συνασπισμός του Μπερσάνι έχασε το 28% των ψήφων από τις προηγούμενες εκλογές και εκείνος του Μπερλουσκόνι το 46%), κάποια αιτία θα υπάρχει. Το να εξορκίζεις το φαινόμενο, όπως κάνουν οι πολιτικά ορθοί αναλυτές, ως επικίνδυνο λαϊκισμό και να καταγγέλλεις τον Γκρίλο και το Κίνημα Πέντε Αστέρων σαν προϊόντα της αντιπολιτικής, σημαίνει να κρατάς τα μάτια σου ερμητικά κλειστά μπροστά στην κατάσταση εξαθλίωσης που έχει περιπέσει η πολιτική και όχι μόνο στην Ιταλία.

Σημαίνει να μη βλέπεις ότι η πολιτική σήμερα, η δημοκρατία σήμερα, έχει καταντήσει ιδιωτική υπόθεση μιας «κάστας» πολιτικών που έχει παραδώσει τη διαχείριση του κράτους και την κυβέρνηση της κοινωνίας στις αγορές.

Το τσουνάμι Γκρίλο δεν είναι ένα παροδικό συμβάν, ένα τυχαίο ατύχημα της συγκυρίας. Είναι τέκνο ενός κινήματος που αναπτύχθηκε στις πλατείες, είναι η πολιτική έκφραση μιας μάζας ανθρώπων που μετράνε στο πετσί τους το κόστος της κρίσης όχι μόνο με όρους χρηματικής απώλειας όσο με όρους ζωής, επιβίωσης, κοινωνικού ρόλου, προσωπικής αξιοπρέπειας.

Ο Γκρίλο φοβίζει γιατί χαλάει το παραμύθι της συναίνεσης. Το παραμύθι των υπεύθυνων πολιτικών δυνάμεων, της σταθερής διακυβέρνησης. Της Δεξιάς που συνθηματολογεί αριστερά και της Αριστεράς που πράττει δεξιά. Γιατί χαλάει τις παρτούζες των «πολιτικών δυνάμεων της ευθύνης».

Η εργατιά, τα ΜΑΤ και ο Μάκης Βορίδης...

Παρασκευή (1/2/13) πραγματοποιήθηκε μια κινητοποίηση εργαζομένων στην Καβάλα, συνεπής και υποδειγματική προς τα “πρότυπα” των κινητοποιήσεων ως προς την μαζικότητα, την μαχητικότητα και τα συγκουσιακά της χαρακτηριστικά, όπως αυτά έχουν προσδιοριστεί από πρωτοβουλίες “από τα κάτω”, όπως η Πρωτοβουλία των πρωτοβάθμιων σωματείων, αλλά και πρωτοβουλίες “από τα πάνω”, όπως το ΠΑΜΕ.

Αρκεί το εργατικό κίνημα να αποκτήσει αυτά τα χαρακτηριστικά για να πάει μπροστά και να διαχωριστεί από τον κρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ και να γίνει αντικαπιταλιστικό;

Το παράδειγμα της Καβάλας, δίνει την δική του απάντηση. Μόνο που η Αριστερά “σιωπά” μπροστά του. Απέναντι σε αυτή την σιωπή, δημοσιεύουμε τα παρακάτω video, τα οποία είναι αποκαλυπτικά για τα αδιέξοδα, αλλά και τα όρια των πολιτικών της Αριστεράς στο εργατικό κίνημα: