εκδήλωση για την αυτοδιαχείριση της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής

Οι εργαζόμενοι της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής αγωνίζονται να κάνουν πράξη πως εμείς οι εργαζόμενοι μπορούμε χωρίς αφεντικά. Αγωνιζόμαστε μαζί τους για να αποδείξουμε πως όλοι μαζί μπορούμε,να τα καταφέρουμε

Η εργατική εφημερίδα Δράση στηρίζοντας ενεργά τον αγώνα των εργαζομένων στη Βιομηχανική Μεταλλευτική καλεί σε εκδήλωση – συζήτηση την Τετάρτη 1/8, στις 8:30 μ.μ., στον Ελεύθερο Κοινωνικό Χώρο Nosotros (Θεμιστοκλέους 66-Εξάρχεια), για τη δημιουργία Επιτροπής Αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους εργάτες.

Στην εκδήλωση θα παραβρεθεί και θα μιλήσει ο πρόεδρος του σωματείου των εργαζομένων.

Ο αγώνας των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής είναι και δικός μας αγώνας και θα νικήσει με τη συμπαράσταση όλων μας.

Ζορζ Ναβέ: «να παράγουμε καινούργιες ουτοπίες»

Του Κ. Ηροδότου

Η κρίση θέτει αλλιώς τα προβλήματα. Πώς αλλιώς ένας μελετητής του Ντερριντά ή του Μπαντιού θα παραδεχόταν ότι το πρόβλημα, σήμερα, είναι πως δεν υπάρχει μια ουτοπία για να πιστέψουμε σ' αυτή; Και πώς αλλιώς ένας άριστος γνώστης του Προντόν θα ενέσκηπτε στον Φον Μίζες και στον Χάγεκ, στους θεωρητικούς του φιλελευθερισμού, για να οργανώσει συνομιλώντας κατ'ευθείαν με τους κλασικούς την αντίθεση του σε ότι θεωρεί ότι παρατείνει την κρίση, βυθίζοντας στην απόγνωση τους ευρωπαϊκούς λαούς. Μια συνομιλία με τον καθηγητή Ζορζ Ναβέ είναι έναυσμα για παραπέρα προβληματισμό. Με τον καθηγητή Ναβέ συναντηθήκαμε στο Πανεπιστήμιο όπου εργάζεται και είχαμε τη συνομιλία που ακολουθεί:

- Πώς αντιλαμβάνεστε την έννοια της «κρίσης» στο επίπεδο της πολιτικής; Το ελληνικό παράδειγμα προσφέρει κλειδιά για μια τέτοια προσέγγιση; 

Δεν θα διδάξω σε σας ότι η λέξη «κρίση» είναι πρώτα μια ελληνική λέξη, που περιέγραφε, στην ιατρική, τη στιγμή της ραγδαίας επιδείνωσης της αρρώστιας• είναι η στιγμή κατά την οποία είτε η επιδείνωση θα υποχωρούσε και ο άρρωστος θα ζούσε, δηλαδή θα ξαναζούσε, είτε η επιδείνωση θα θριάμβευε και ο άρρωστος θα πέθαινε. Η στιγμή χαρακτηριζόταν από τη βραχύτητά της. Υπάρχει κρίση στην Ελλάδα με αυτή την έννοια σήμερα; Η οικονομία και η κυριαρχία της, μας έκαναν να συνηθίσουμε, χωρίς να εκπλησσόμαστε από το παράδοξο, σε μακρές «κρίσεις», σε κρίσεις που δεν έχουν τέλος. Αυτό που παίζεται, επομένως, δεν είναι η ίδια η διαφορά, που θεωρούσαμε άλλοτε διακριτή, προφανή, μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Οι καρκινικές μεταστάσεις, παρ' ότι θανατηφόρες για τον οργανισμό στον οποίο παρασιτούν, είναι κι αυτές ζωντανές. Οι μεταστάσεις που προσβάλλουν την Ελλάδα προέρχονται προφανώς από τον λεγόμενο «οικονομικό» καπιταλισμό, που δεν αρθρώνεται παρά με όρους χρέους και εξόφλησης, με οφειλέτες και δανειοδότες και που απαιτεί από τον οφειλέτη την εξόφληση. Η απαίτηση δεν σταματά εκεί: πρέπει ο οφειλέτης να κατασκευαστεί ή να ξανακατασκευαστεί, να πειθαρχήσει, θα λέγαμε, στη γενική λογική του δανειολήπτη και του δανειοδότη. Με δυο λέξεις, η αρρώστια γίνεται γιατρός, προτείνοντας ως θεραπεία την ίδια της την εξάπλωση, με καταστροφικές συνέπειες, κυρίως για τα πιο αδύναμα τμήματα του πληθυσμού. Με αυτόν τον τρόπο, μια ολόκληρη χώρα κυριαρχείται από τους θηρευτές (που μπορούν εξ άλλου να είναι και Έλληνες), πανταχού παρόντες αλλά και αόρατους, οι οποίοι δεν έχουν συμφέρον να σκοτώσουν τη λεία που απομυζούν, αλλά να εδραιώσουν την κυριαρχία τους πάνω της. Το συμφέρον τους είναι να επιζήσει, και να προικιστεί χάριν μιας κυβέρνησης που θα διευκολύνει την επιρροή τους ή δεν θα είναι παρά διάμεσος. Η οικονομική κρίση προεκτείνεται σε πολιτική, σε κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης: πώς να πιστέψουμε σε μια πολιτική συνδεδεμένη με το γιατρό, το θηρευτή ή το παράσιτο; Όσον αφορά τους άλλους πολιτικούς μνηστήρες του ρόλου του γιατρού, ο ένας (ας πούμε εν τάχει, η άκρα Δεξιά) δεν είναι παρά μια απάτη, ακόμη πιο ολέθρια, η οποία εν μέσω εθνικιστικών τυμπανοκρουσιών θα έδινε έδαφος στον ίδιο γιατρό, ο άλλος (ας πούμε εν τάχει, η άκρα Αριστερά που επιθυμεί τη ρήξη με τον καπιταλισμό) δεν θα είχε καμία τύχη, παρά μόνο αν γινόταν το προοίμιο μιας πιο γενικευμένης επανάστασης, που θα ήταν πράγματι στην ίδια κλίμακα με τον θηρευτή.

Η επινόηση και κατασκευή του «λευκού Κινέζου» εργαζόμενου

Αναδημοσίευση από www.left.gr

Του Γιάννη Μηλιού

Θέλω να διατυπώσω τη βασική μου θέση προκαταβολικά: Δεν επίκειται η διάλυση της Ζώνης του Ευρώ (ΖτΕ), και όσοι την αναμένουν ή τη φοβούνται θα διαψευστούν για μια ακόμα φορά! Η συζήτηση που διεξάγεται μεταξύ των αξιωματούχων του συστήματος, ιδεολογικών («δεξαμενές σκέψης», «κορυφαίοι» οικονομολόγοι κ.λπ.) και πολιτικών (κυβερνήσεις, ευρωπαϊκές αρχές, αστικά κόμματα), σχετικά με τον «κίνδυνο διάλυσης της ΖτΕ» ή την πιθανότητα «εξόδου» κάποιων χωρών από αυτήν, στην πραγματικότητα συνιστά «μετάθεση», δηλαδή συγκάλυψη του πραγματικού επίδικου, που είναι η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης σε αντιλαϊκή-νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση και η διαμάχη γύρω από τα μέσα για την «αναίμακτη» επίτευξη αυτού του διακυβεύματος. Η Αριστερά έχει το δικό της, ριζικά διαφορετικό από το κυρίαρχο, σχέδιο ομοσπονδοποίησης της Ευρώπης: Την Ευρώπη της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, της κοινωνικής συνοχής, της προτεραιότητας των κοινωνικών αναγκών έναντι του κέρδους και γενικότερα των ιδιοτελών συμφερόντων, του σοσιαλισμού. Είναι λοιπόν λάθος, αντί να μιλά για το πραγματικό επίδικο (ποια Ευρώπη;), η Αριστερά να μετέχει στη συλλογική «μετάθεση» που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι, αποδεχόμενη το δίλημμα «τι και ποιοι θα διαλύσουν τη ΖτΕ και την Ευρώπη».

Είναι αλήθεια ότι η κρίση χρηματοπιστωτικής φερεγγυότητας (insolvency) στη ΖτΕ οξύνεται και ότι το δημόσιο χρέος της μιας μετά την άλλη των χωρών-μελών καθίσταται, υπό τις «δεδομένες συνθήκες», μη βιώσιμο (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Κύπρος, Ιταλία...). Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι οι «δεδομένες συνθήκες» τροποποιούνται διαρκώς, με αλλεπάλληλες παρεμβάσεις πολιτικής, που προσωρινά μόνο χαλαρώνουν κάποια συμπτώματα της κρίσης χωρίς να τα αντιμετωπίζουν.

Τα πραξικοπήματα γίνονται τώρα από τους τεχνοκράτες

Αναδημοσίευση από το Red NoteBook

Ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο μιλά στο BBC για τις τελευταίες εξελίξεις στη Λατινική Αμερική και την κρίση του καπιταλιστικού κόσμου

Η ευρωπαϊκή κρίση αντιμετωπίζεται από τους πολιτικούς ηγέτες με έναν λόγο που ζητάει την θυσία του πληθυσμού.

Είναι ο ίδιος λόγος με αυτόν των ανώτερων στρατιωτικών όταν στέλνουν τους νεοσύλλεκτους να πεθάνουν. Έχει λιγότερο την μυρωδιά της πυρίτιδας αλλά δεν είναι λιγότερο βίαιος. Πρόκειται για ένα συστηματικό σχέδιο σε όλο τον κόσμο για να ρίξει στα σκουπίδια τα επιτεύγματα των εργαζομένων των δύο τελευταίων αιώνων, και η ανθρωπότητα πάει πίσω στο όνομα της «εθνικής αποκατάστασης». Αυτός είναι ένας κόσμος που οργανώνεται και εξειδικεύεται στην εξόντωση των άλλων. Και μετά έρχονται να καταδικάσουν τη βία των φτωχών, η άλλη χειροκρότησε την πείνα, της αξίζουν μετάλλια (σ.σ.: αναφέρεται στην ισπανίδα βουλευτίνα του λαϊκού κόμματος Άντρεα Φάμπρα).

Παρουσιάζουν την λιτότητα ως τη μόνη λύση.

Από ποιους; Οι τραπεζίτες που προκάλεσαν αυτή την καταστροφή ήταν και παραμένουν οι κύριοι ληστές των τραπεζών, και ανταμείβονται με εκατομμύρια ευρώ που τους καταβάλλονται ως αποζημίωση. Είναι ένας κόσμος πολύ ψεύτικος και πολύ βίαιος. Η λιτότητα είναι αυτά που έλεγαν για πολλά χρόνια στη Λατινική Αμερική. Έχουμε παρακολουθήσει όλη αυτήν την παράσταση, έκανε εδώ πρεμιέρα και την γνωρίζουμε ήδη. Γνωρίζουμε τα πάντα. Τις «μαγικές» τους συνταγές, το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα ...

Μετά από 272 ημέρες ανέστειλαν την απεργία τους οι Χαλυβουργοί

(εικόνες από την εισήγηση του Δ.Σ. για την αναστολή της απεργίας)

Την αναστολή της απεργίας τους αποφάσισαν οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία μετά απο 272 ημερες απεργίας.Μετά απο εισήγηση του ΔΣ του σωματείου, έγινε μυστική ψηφοφορία κατα την οποία 107 ψύφισαν υπερ της αναστολής, 14 κατά ενώ 29 άτομα δεν ψήφισαν καθόλου.

Αποφασίστηκε επίσης, στις 6 το πρωί της Δευτέρας οι εργαζόμενοι θα συγκεντρωθούν στην είσοδο του εργοστασίου και όπως είπαν, αν έχουν αποχωρήσει τα ΜΑΤ, θα μπουν στους χώρους εργασίας.

Οι απεργοί συναντήθηκαν χθες με τον υπουργό Εργασίας Γιάννη Βρούτση απο τον οποίο ζήτησαν την άμεση επαναπρόσληψη κάποιων από τους απολυμένους συναδέλφους τους και την αποχώρηση των αστυνομικών δυνάμεων από το χώρο του εργοστασίου.

Χτες μετά την συνάντηση που είχε το Δ.Σ των εργαζομένων Χαλυβουργών με τον υπουργό εργασίας Γ. Βούρτση, ο πρόεδρος του, Γ. Σιφωνιός είχε εκδώσει γραπτή δήλωση η οποία ανέφερε:

KKE: Υποζύγιο ο λαός με ευρώ ή δραχμή

Σχόλιο του Γραφείου Τύπου της ΚΕ

Σε σχόλιο για τις δηλώσεις Ρέσλερ, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ σημειώνει:

«Οι δηλώσεις Ρέσλερ, καθώς και οι γενικότερες τελευταίες εξελίξεις στην Ευρωζώνη, δείχνουν για πολλοστή φορά τα αδιέξοδα των καπιταλιστών και του προσωπικού τους να διαχειριστούν την όξυνση της καπιταλιστικής κρίσης με τη μία ή με την άλλη συνταγή, ενώ αναδεικνύουν και την όξυνση των αντιθέσεων ανάμεσά τους σχετικά με το ποια τμήματα του κεφαλαίου θα επωφεληθούν σε βάρος άλλων στο μοίρασμα των ζημιών.

Είτε με ευρώ είτε με δραχμή ο ελληνικός λαός θα είναι το μόνιμο υποζύγιο. Μπορεί να τον απελευθερώσει μόνο η συσπείρωση και η δράση ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και με στόχο την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη μονομερή διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία».

(Αναδημοσίευση από τον ριζοσπάστη: “Υποζύγιο ο λαός με ευρώ ή δραχμή”)

το νόμισμα της "βασιλευομένης"...

Αυτό το σχόλιο το αφιερώνουμε εξαιρετικά στους ανεγκέφαλους συντρόφους εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι στα πλαίσια της πολιτικής των αλλαγής των εσωτερικών συσχετισμών εντός της Αριστεράς – έχουν ανακηρύξει την δραχμή ως την θεά της αντικαπιταλιστικής επανάστασης στη χώρα μας και ονειρεύονται να συγκροτήσουν και “αριστερό” κόμμα/ιερατείο για την λατρεία της. Ας παραμείνουν ψύχραιμοι και ας μην βιαστούν να καταγγείλουν τον ΚΚΕ για σεχταρισμό, πριν κοιταχτούν μπροστά στο καθρέπτη τους. Το ΚΚΕ έρχεται απλά να δηλώσει αυτό που αποτελεί τόπο κοινής συνείδησης για τον κόσμο της Αριστεράς, αυτό δηλαδή που δηλώνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Και με αυτή την έννοια αποτελεί θετικό στοιχείο για όσους ενδιαφέρονται πραγματικά για την ενισχύσουν την ενότητα της αριστεράς και όχι για παίξουν για γνωστά και βαρετά πλέον παιχνιδάκια τους των μικροηγεμονισμών και της  μικροπολιτικής.

Η "θυσία" της Βούλας ξεσκεπάζει την υποκρισία του ελληνικού ρατσισμού

Ανακοίνωση 

της Κίνησης "Απελάστε το Ρατσισμό"

26/7/2012

Η "γαλάζια" Βούλα δεν είναι μόνο χυδαία ρατσίστρια που κολώνει να το παραδεχτεί δημόσια για να μην στερηθεί τα προνόμια της εθνικής σταρ και τα φράγκα από τους "περήφανους χορηγούς" όπως η Samsung Hellas. Είναι φανερή υποστηρίκτρια των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, θαυμάστρια του αρχιτραμπούκου Κασιδιάρη και των ομοίων του. Όμως δε...ν υπολόγισε κάτι πολύ απλό: Πως ο ρατσισμός και οι φασίστες μπορεί να ενισχύονται επιμελώς από το πολιτικό και μιντιακό κατεστημένο για εσωτερική κατανάλωση, αλλά αποτελούν ταμπού στις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις των καπιταλιστών όπως οι Ολυμπιακοί. Ο λόγος είναι απλός: Τα φράγκα των Ολυμπιακών για τις πολυεθνικές και τους περήφανους εθνικούς "χορηγούς" από τα οποία τσιμπολογάει και η ίδια είναι αμέτρητα, ενώ οι έγχρωμοι πρωταθλητές που σαρώνουν τα μετάλλια στους δρόμους αντοχής, τα σπριντ, και τόσα άλλα αθλήματα, απαραίτητοι σταρ - όσο και η Βούλα μας και ακόμα περισσότερο - και πάνω τους στήνεται πανηγύρι καρδοσκοπίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη. Γι' αυτό η εθνικιστική ΝΔ-ΠΑΣΟΚικη Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή είναι τόσο υποκριτικά αυστηρή με τη ρατσίστρια Βούλα, ενώ ταυτόχρονα τα κόμματα της μνημονιακής εξαθλίωσης τόσο εξόφθαλμα ρατσιστικά με τους μετανάστες στην εγχώρια πολιτική: χτίζουν φράχτες και στρατόπεδα συγκέντρωσης ενώ η ΕΛ.ΑΣ. βάζει πλάτες μέρα νύχτα στους νεοναζί Χρυσαυγίτες.

Η θέσμιση της εργασίας μέσα στην σύγχρονη κοινωνία και οι προοπτικές μιας ριζικής κριτικής της

Αναδημοσίευση από την "δράση"

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Η εργασία υπό την κουλτούρα της κατανάλωσης;

Αντί να σκεφτόμαστε την κατανάλωση ως αντίθετο της εργασίας, λες και οι δύο αυτές δραστηριότητες απαιτούν τελείως διαφορετικές νοητικές και συναισθηματικές ιδιότητες, πρέπει να τις δούμε ως δύο πλευρές της ίδιας διαδικασίας...Ο καταναλωτισμός είναι μόνον η άλλη όψη της υποβάθμισης της εργασίας -η εξάλειψη του παιγνιώδους στοιχείου και της δεξιοτεχνίας από τη διαδικασία της παραγωγής.

Κρίστοφερ Λας¹

Ο Ζίγκμουντ Μπάουμαν υποστηρίζει ότι έχουμε εδώ και καιρό περάσει από την κοινωνία των παραγωγών σε αυτήν των καταναλωτών². Θα μπορούσαμε να προεκτείνουμε αυτό το σκεπτικό λέγοντας ότι: αν κάποτε το κυρίαρχο φαντασιακό επέβαλε την «απεριόριστη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων»³, οι συνθήκες του δεύτερου μισού του 20^ού αιώνα προώθησαν το μοτίβο της «απεριόριστης ανάπτυξης των καταναλωτικών δυνατοτήτων». Αυτός ο μετασχηματισμός, που εξυπηρετήθηκε εκπληκτικά από την εξάπλωση της μαζικής κουλτούρας, τη διαφημιστική βιομηχανία και την αντίστοιχη προσαρμογή των εκπαιδευτικών θεσμών, έχει τεράστιας σημασίας συνέπειες για την εργασιακή ζωή των ανθρώπων.

Αλ. Τσίπρας: Το 20% της βουλευτικής αποζημίωσης για τις δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης

"Θα χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα κοινοβουλευτικού ελέγχου, όλες τις δυνατότητες που μας δίνει ο κανονισμός της Βουλής για να ανταποκριθούμε στη λαϊκή επιθυμία για δικαιοσύνη.

Ταυτόχρονα, όμως, η κοινοβουλευτική ομάδα, θα πρέπει να δώσει πρώτη το παράδειγμα υποστήριξης της πολύ σημαντικής δουλειάς που οργανώνει ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στη κοινωνία για την υποστήριξη των δομών και των δικτύων αλληλεγγύης στους συμπολίτες μας που έχουν περισσότερο ανάγκη.

Για αυτό και σας προτείνω για συμβολικούς, αλλά και ουσιαστικούς λόγους ενίσχυσης να αποφασίσουμε ότι πέρα από το 20% της παρακράτησης της βουλευτικής αποζημίωσης υπέρ του κόμματος να εκχωρούμε κάθε μήνα και ένα επιπλέον 20% για την ενίσχυση των δράσεων κοινωνικής αλληλεγγύης.

Οι Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα και έξω από τη Βουλή θα αποτελέσουν τη φωνή όσων δεν έχουν φωνή και ασπίδα όσων βάλλονται βάναυσα από τη βαρβαρότητα του μνημονίου και έχουν άμεσα την ανάγκη της υποστήριξής και της αλληλεγγύης μας."

Το τελευταίο μέρος της ομιλίας του Α. Τσίπρα  στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Ολόκληρο το κείμενο   [εδώ].

Μια ομιλία του Αντώνη Νταβανέλου πριν από 4 μήνες που παραμένει επίκαιρη...

Το video είναι από την έκτακτη πανελλαδική σύσκεψη του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής που έγινε το Σάββατο 7 Απρίλη στην Αθήνα (ΑΣΟΕΕ) με θέμα τις εκλογές και την στάση του ΜΑΑ απέναντι στο ευρώ και τις μετωπικές πρωτοβουλίες που θα αναλάβει. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν συμβεί αρκετές εξελίξεις. Παρόλα αυτά, η σημασία της παρέμβασης του Α. Νταβανέλου και ο τρόπο με τον οποίο προσεγγίζει το πολιτικό πλαίσιο αυτών ακριβώς των εξελίξεων παραμένουν επίκαιρα.