Από δω και πάνω τραγουδώ για τη φωτιά* (πώς να νικήσουμε την Μέδουσα, χωρίς να μας παγώσει το δολοφονικό της βλέμμα)

Αναδημοσίευση από την "δράση"

Του Κώστα Σβόλη

«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,

όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.

Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,

στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»

Ι. Καμπανέλλης

Βρισκόμαστε μέσα στο μάτι του κυκλώνα, το πύκνωμα του ιστορικού χρόνου που διανύουμε πολλές φορές μας εγκλωβίζει σε μια παραλυτική ακινησία. Με δέος παρακολουθούμε τα γεγονότα να εγγράφονται πάνω στο σώμα του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού προσαρμόζοντάς το στις νέες επιταγές της καπιταλιστικής αναδόμησης. Άλλοτε πάλι τρομαγμένοι απλά χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο ελπίζοντας να ξημερώσει κάπου αλλού. Οι πιο θαρραλέοι ίσως σκεφτούν να πουλήσουν ακριβά το τομάρι τους. Η βαριά σκιά της βαρβαρότητας πέφτει πάνω μας απειλητικά και προμηνύει νέα που δεν θέλουμε να ακούσουμε. Απέναντι όμως στην βαρβαρότητα υπάρχει πάντα ένα Ή. Στην εποχή της η Ρόζα Λούξεμπουργκ το περιέγραψε με την λέξη σοσιαλισμός, στην εποχή μας ίσως αυτό το Ή να έχει πολλά ονόματα και πολλαπλές αποχρώσεις, αλλά παραμένει το μεγάλο Ή απέναντι στην βαρβαρότητα, παραμένει ο δρόμος/ οι δρόμοι προς την κοινωνική χειραφέτηση και την απελευθέρωση από την κυριαρχία και την εκμετάλλευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η "ελευθεροτυπία" των εργαζομένων και των εργοδοτών...

Για τα ζητήματα της "Ε" έχουμε επανειλημμένα αναφερθεί σε άλλα δημοσιεύματά μας. Εξάλλου είναι θέματα γνωστά και συζητιούνται στους χώρους της Αριστεράς.  Στα πλαίσια λοιπόν αυτών των συζητήσεων έχει αναδειχθεί ένα σημαντικό ζήτημα για την στάση πολιτικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ και πως τοποθετούνται σε σχέση με την αντίθεση εργαζομένων - εργοδοσίας στη "Ε". Φαίνεται πως για κάποιους στην Κουμουνδούρου οι αγώνες των εργαζομένων περνάνε σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τις πολιτικές σκοπιμότητες και προθέσεις, και αποφάσισαν να κινηθούν σε ανάλογους δρόμους, δρόμους που συμπορεύονται με τον Περισσό (όπως για παράδειγμα εδώ: Όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει ...ΛΕΝΙΝΙΣΜΟ!).  Θεωρούμε ότι  όχι μόνον δεν μπορούν αυτά τα ζητήματα να περνάνε απαρατήρητα και να προχωράμε κάνοντας πως δεν συμβαίνει τίποτα, αλλά αντίθετα θα πρέπει να καταγγέλλονται δημόσια και να στιγματίζονται οι συγκεκριμένες συμπεριφορές.

Ποιό είναι το θέμα που αναφερόμαστε; Περιγράφεται αναλυτικά στο παρακάτω απόσπασμα από στο δημοσίευμα "Για τα “τυποις απεργιακά” φύλλα της Ελευθεροτυπίας" της  Αφροδίτη Πολίτη:

Κι όμως, όσο κι αν ειναι άχαρο, κάποιος πρέπει να το κάνει. Οχι μόνο για τον αγώνα που χάνεται όταν δεν δίνεται  αλλά κι όταν τον εγκαταλείπουμε στον αυτόματο πιλότο αναζητώντας «συνεταιριστικές» σωσίβιες λέμβους εκτός Τιτανικού,  αλλά και για τη χαμένη τιμή της αριστεράς. Μιας αριστεράς  που στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μονο δεν ήξερε, αλλά και δεν ρώταγε.

Η ενότητα της Αριστεράς σφυρηλατείται στην κοινή δράση...

...Οι πρωτοβουλίες για τις οποίες κάνουμε λόγο δεν μπορεί να αφορούν μόνο τον ΣΥΡΙΖΑ και τη διαχείριση των “συνιστωσών” του. Κυρίως αναφέρονται στην ανάγκη να συγκροτηθεί ενιαίο λαϊκό μέτωπο, με πρωτοβουλία των δυνάμεων της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά όχι περιορισμένο στα στενά πολιτικά της όρια. Ένα μέτωπο που δεν θα αποτελεί συνεύρεση “πολιτικών γραφείων”, αλλά θα οικοδομηθεί κυρίως στη βάση, με τη συγκρότηση ενός δικτύου επιτροπών κοινωνικής αλληλεγγύης, που θα δίνουν καθημερινά τη μάχη της επιβίωσης, της αλληλοβοήθειας, της αγωνιστικής διεκδίκησης και της λαϊκής αυτοάμυνας (με πολιτικούς όρους και όχι με όρους βεντέτας) απέναντι σε εγκληματικές και φασιστικές συμμορίες. Παράλληλα, θα ήταν χρήσιμο οι αριστερές δυνάμεις, υπερβαίνοντας λογικές τυφλής διάσπασης, να πάρουν άμεσα συντονισμένες πρωτοβουλίες για ανατροπή των συμβιβασμένων ηγεσιών στα συνδικάτα με έκτακτα συνέδρια, αξιοποιώντας την κοινωνική δυναμική των εκλογικών αποτελεσμάτων. Τελευταίο στη σειρά, αλλά όχι και σε σημασία ζητούμενο της στιγμής είναι, πιστεύουμε, η άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών για να σπάσει το μονοπώλιο των μνημονιακών δυνάμεων στην ενημέρωση. Το μέγεθος των προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει η Αριστερά καθιστά απολύτως αναγκαία τη δημιουργία μιας μαζικής κυκλοφορίας, ημερήσιας εφημερίδας και ενός έστω μικρού προϋπολογισμού ενημερωτικού, τηλεοπτικού καναλιού. Είναι βέβαιο ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος των πολιτών, που νοιώθει παντελώς αποξενωμένο από τα υπάρχοντα μέσα ενημέρωσης, θα αγκάλιαζε πολύ γρήγορα παρόμοιες πρωτοβουλίες

(Η τελευταία παράγραφος από το "Το σύντομο καλοκαίρι της ολιγαρχίας" του Πέτρου Παπακωσταντίνου)

Ο Ι. Αμυράς σε φασιστικό μπλογκ κατά της «φυλετικής επιμειξίας»

Αναδημοσίευση από το mao.gr

Καθαρότητα της φυλής και “σύντροφοι ένθεν και κείθεν”  

Στον «Μαύρο Κρίνο» ένα μπλογκ που ανήκει στο χώρο της λεγόμενης «νεοναζιστικής αυτονομίας» (που θεωρεί ότι η Χρυσή Αυγή έχει συμβιβαστεί και έχει ξεπουλήσει τις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού) δέχτηκε να δώσει συνέντευξη ο Ιφικράτης Αμυράς σαν να θέλει να επιβεβαιώσει όλα τα ιδεολογήματα του μνημονιακού στρατοπέδου για «συνάντηση και ταύτιση των άκρων».

“Υιοθετώ ως εθνικό δόγμα την ενδογαμία και την αποφυγή φυλετικών επιμειξιών, κάτι που η σημερινή αριστερά θεωρεί ανάθεμα.” είναι από τα πρώτα πράγματα που τονίζει.  Και  συνεχίζει με το ανεκδιήγητο ότι “η ιδέα της διαφορετικότητος και της πολυμορφίας που ασπάζονται όλοι οι αριστεροί, υπηρετείται από τον σεβασμό στην βιολογική ιδιαιτερότητα του κάθε λαού, και όχι από την φυλετική επιμειξία μεταξύ διαφορετικών λαών.”

Ελάτε να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ κόμμα μαζικό και δημοκρατικό!

Ομολογεί ο Ν. Μπογιόπουλος την σχέση του με την "Νέα Σπορά"...

Στο ΚΚΕ η πολιτική αντιπαράθεση μπορεί να γίνει μόνο με κουκούλες.  Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να εκφραστεί κάποια διαφορετική άποψη. Μέσα σε αυτό το κλίμα είναι προφανές ότι ο Ν. Μπογιόπουλος δεν θα μπορούσε να υπερασπιστεί άμεσα και δημόσια συντρόφους του οι οποίοι ασκούν κριτική στην πολιτική του κόμματος. Και δεν μιλάμε για τίποτα σπουδαία πράγματα. Πρόκειται για ήπια και εντός της λογικής του ΚΚΕ, αφού για όλο αυτόν τον κόσμο που βρίσκεται ενταγμένος εκεί δεν υπάρχει τίποτα άλλο αριστερό  έξω από την κομματική γυάλα.

Σε σημερινό δημοσίευμά του στον "ρ" ισχυρίζεται ότι "διακινήθηκε προβοκάτσια εναντίον των μελών και στελεχών του Κόμματος" από το blog μας αναφερόμενος σε κείμενο μας στο οποίο είχαμε αναδημοσιεύσει αποσπάσματα από κείμενο που υπογράφεται από "μέλη και στελέχη του ΚΚΕ" και είχαμε σχολιάσει το θέμα (Στο internet οργανώνεται η εσωτερική αντιπολίτευση του ΚΚΕ...).  Ο κύριος Μπογιόπουλος προσπαθεί να υπερασπιστεί  τους συντάκτες αυτού του κειμένου σύμφωνα με τα ιερατικά καθιερωμένα, αφού θεωρεί  ιεροσυλία και πράξη βεβήλωσης την διακίνηση αυτού του κειμένου από άπιστους, και την χαρακτηρίζει προβοκάτσια εναντίον αυτών  των "μελών και στελεχών του Κόμματος", διαχωριζόμενος από τον Περισσό που τους χαρακτηρίζει ως προβοκάτορες οι οποίοι κρύβονται πίσω από την ιντερνετική ανωνυμία και υπογράφουν κείμενα ως "μέλη και στελέχη του ΚΚΕ"

Στιγμιότυπο από τους κοινούς πατριωτικούς αγώνες αριστερών με χρυσαυγίτες...

Εμείς αυτή την "μπάλα" παίζουμε!

Αναδημοσίευση από το eagainst.com

Κατσουράνη, βάλε αυτογκόλ!

Ναι, το ξέρουμε πως η ελληνική κοινωνία, όντας βυθισμένη στην οικονομική, πολιτική και πνευματική μιζέρια, έχει ανάγκη από συλλογικές χαρές. Ναι, καταναλώσαμε κι εμείς δεκάδες μπύρες κολλημένοι στην οθόνη το 2004, ανεχόμενοι τον υστερικό σχολιαστή που κραύγαζε για το “πειρατικό”. Ναι, είμαστε κι εμείς μέρος της κοινωνίας του θεάματος, όσο κι αν παλεύουμε ν΄ απεξαρτηθούμε απ’ αυτό. Ναι, πράγματι, η πολιτική της Γερμανίας είναι αυτή τη στιγμή ο πιο σκληρός εκφραστής του Νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Ναι, συμμετέχουμε κι εμείς στην διαδικασία της αποδόμησης της ιδεολογίας αυτής που προτάσσει ως βασικό της γεγονός τη διάκριση ανάμεσα σε διευθυντές κι εκτελεστές, σε αφεντικά και υπαλλήλους, σε ολιγάρχες κι υπηκόους• της ιδεολογίας που προωθεί τον ατομικισμό, την διάλυση της κοινωνίας με την φτωχοποίησή της, ανάβοντας λαμπάδες στην “Ανάπτυξη” που δεν είναι τίποτα άλλο από δείκτες που μετρούν την παραγωγή πλαστικών σκουπιδιών. Ναι, μας τη σπάει η Μέρκελ, το ίδιο όμως και ο εθνικιστής Σαμαράς ή ο νεοναζί Μιχαλολιάκος. Ναι, τσατιζόμαστε όταν οι αυτόκλητοι οίκοι αξιολόγησης των χωρών μάς στέλνουν χαράτσια με ραβασάκια, το ίδιο όμως παθαίνουν κι οι αυτόκλητοι σεκιουριτάδες της Χρυσής Αυγής που μαχαιρώνουν με γνώμονα το χρώμα, την “τάξη” και την α-πολιτική άποψη. Αλλά αυτοί, οι τελευταίοι, όταν ακούν τον εθνικό ύμνο βλέποντας τα σώβρακα του Κατσουράνη, ηδονίζονται. Δεν ξέρουμε γιατί… αλλά εκεί είναι μια ακόμα διαφορά μας.

Στο internet οργανώνεται η εσωτερική αντιπολίτευση του ΚΚΕ...

Δεν καθόλου τυχαία η προτροπή του ΚΚΕ να μην έχουν τα μέλη του λογαριασμούς στο  facebook και σε άλλα παρόμοια κοινωνικά δίκτυα για λόγους "προστασίας" τους. Το μόνο που δεν ξεκαθάρισε το ΚΚΕ είναι ότι αυτή η "προστασία" δεν αφορά την θωράκιση των μελών του κόμματος απέναντι στις σειρήνες των ταξικών εχθρών, αλλά στην προστασία από την εσωκομματική αντιπολίτευση. Στο internet οργανώθηκε σε μεγάλο βαθμό η αντίσταση στα αραβικά καθεστώτα που έφερε την "αραβική άνοιξη". Αυτό τον δρόμο διάλεξε και η εσωκομματική αντιπολίτευση του ΚΚΕ για να εκφράσει τις θέσεις της και να καταφέρει πλήγμα στο κομματικό ιερατείο του Περισσού.

Το blog Νέα Σπορά, το οποίο εμφανίστηκε πρόσφατα, αποτελεί όργανο έκφρασης αυτής της οργανωμένης αντιπολίτευσης του ΚΚΕ που διάλεξε αυτό τον τρόπο παρέμβασης στην εσωκομματική πάλη. Παρουσιάζουμε ένα μικρο απόσπασμα από το τελευταίο κείμενό τους (ΔΗΛΩΣΗ ΜΕΛΩΝ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΩΝ ΤΟΥ ΚΚΕ), το οποίο με αφορμή το εκλογικό αποτέλεσμα κάνει μια συστηματική κριτική στην πολιτική γραμμή του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια και αποτελεί μια πρώτη πολιτική πλατφόρμα αυτής της ομάδας:

Οι ευθύνες της ηγεσίας του Κόμματος είναι τεράστιες και καθίστανται ακόμη πιο σοβαρές από τη στιγμή που συνεχίζει να αρνείται να τις αναγνωρίσει και να τις παραδεχτεί, από τη στιγμή που ενοχοποιεί, ασυλλόγιστα και ακατανόητα, τις ίδιες τις λαϊκές και εργαζόμενες μάζες, τα μικροαστικά στρώματα, γιατί έπεσαν «θύματα των αυταπατών τους» και της «διαχειριστικής λογικής» της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ!

greek тройка - day 1

Του Γιώργου Πρασσά

1. Βρίσκουμε τις διαφορές - κερδίζουμε επιμήκυνση (5cm)

2. Ξεκίνησε η πάταξη της φοροδιαφυγής (πριν από την καθοριστική συμβολή της ΔΗΜΑΡ)