Η φούσκα έσκασε

Αναδημοσίευση από το RedNoteBook

Της Άντας Ψαρρά

Η κρίση στα ΜΜΕ δεν είναι αποκλειστικό παράγωγο της οικονομικής κρίσης και της υιοθέτησης του άθλιου και αντικοινωνικού μνημονίου. Το μνημόνιο, κομμένο και ραμμένο στις απαιτήσεις των πιο συντηρητικών πολιτικών της ΕΕ, των διεθνών οικονομικών κερδοσκοπικών οίκων και των τραπεζιτών βρήκε την τέλεια ανταπόκριση στις καρδιές των επιχειρηματιών της ελληνικής ενημέρωσης.

Το σκάσιμο της φούσκας, οι αγοραπωλησίες μέσων και η μείωση μισθών

Είτε με αντιμνημονιακό είτε με μνημονιακό χαρακτήρα, τα ΜΜΕ στην Ελλάδα ρημάζουν στην κυριολεξία τους εργαζόμενους σε αυτά. Η φούσκα των ΜΜΕ έσκασε δυστυχώς πάνω στα κεφάλια των εργαζομένων του Τύπου, ηλεκτρονικού και έντυπου. Οι κόκκινες γραμμές των λειτουργών του Τύπου τις τελευταίες δεκαετίες είχαν ξεπεραστεί μέσα από τις χλιδάτες αμοιβές, τις πολύ στενές σχέσεις με τους πολιτικούς και τους επιχειρηματίες και την ανάδειξη των τηλεοπτικών κατά κύριο λόγο μέσων σε συν-κυβερνητικό παράγοντα της εκάστοτε κυβέρνησης ή και της μέλλουσας να κυβερνήσει αντιπολίτευσης.

Η επιστολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προς ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ

Προς:

- Το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ

- Τη Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

η Κεντρική Συντονιστική Επιτροπή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εκτιμώντας το βάθος της επίθεσης του κεφαλαίου ενάντια στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, τα τεράστια προβλήματα της εργαζόμενης πλειοψηφίας αλλά και το ότι ωριμάζουν κρίσιμες κοινωνικές και ταξικές αναμετρήσεις,  ζητά άμεσα συνάντηση αντιπροσωπειών, για μια ουσιαστική ανταλλαγή απόψεων πάνω στα εξής δυο ζητήματα:

Πρώτο: Για το συντονισμό, στον ανώτερο δυνατό βαθμό, της δράσης των δυνάμεών μας για την πολιτική υπεράσπιση, την αγωνιστική ταξική αλληλεγγύη και τη νίκη κρίσιμων αγώνων, (όπως των εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας, στον χώρο των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας και αλλού). Για την υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην διαδήλωση και την οργανωμένη περιφρούρηση της δράσης του εργατικού – λαϊκού κινήματος, από τις επιθέσεις των δυνάμεων της εργοδοσίας, της κυβέρνησης, του κράτους, των μηχανισμών τους, των αστικών μέσων ενημέρωσης και του δικαστικού συστήματος.

"Εξω από το ευρώ" και όχι μόνο... η ακροδεξιά της Ευρώπης

ο ακροδεξιός Ολλανδός Βίλντερς, δείχνοντας τον δρόμο για την "δραχμή"...

Να εγκαταλείψει η Γαλλία το ευρώ προτείνει η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν, η οποία  διεκδικεί την προεδρία της Γαλλίας. «Έξω από την Ε.Ε», προτρέπουν το νεοφασιστικό Εθνικό Κόμμα της Βρετανίας και το ακροδεξιό «Κόμμα της Βρετανικής Ανεξαρτησίας». «Να βγει η Ολλανδία από το ευρώ» πρότεινε και επισήμως ο ακροδεξιός ηγέτης του Ολλανδικού Κόμματος της Ελευθερίας, Χέερτ Βίλντερς, ο οποίος είχε μάλιστα συγκεντρώσει ποσοστό 15,5% στις προηγούμενες εκλογές. Στο θέμα της Ολλανδίας, αναφέρεται αναλυτικά το άρθρο του Γ. Δελαστίκ στο "έθνος", το οποίο και αναδημοσιεύουμε:

«Εξω από το ευρώ η... Ολλανδία!»

Δεν είναι ανάγκη να είναι κανείς χαιρέκακος για να διασκεδάσει με το πάθημα της δεξιάς ολλανδικής κυβέρνησης μειοψηφίας, η οποία στηρίζεται στην Ακροδεξιά για να έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Επί μήνες η ολλανδική κυβέρνηση και προεξάρχοντος του υπουργού Οικονομικών Γιαν Κέες ντε Γιάχερ πρωτοστατεί στις επιθέσεις εναντίον της Ελλάδας, υπερβαίνοντας μερικές φορές και τις πιο σκληρές θέσεις της Γερμανίας, επειδή η Αθήνα δεν είναι συνεπής προς τις επιταγές του συμφώνου σταθερότητας. Με έμμεσο, αλλά σαφή τρόπο ο ντε Γιάχερ είχε επανειλημμένα υποστηρίξει την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.

Οσμή προβοκάτσιας στις 25 του Μάρτη;

“ Ένα συνονθύλευμα από ακροδεξιά στοιχεία, που συστεγάζονται στις λεγόμενες Ενώσεις των εφέδρων, προπαγανδίζει την παρουσία του στο Σύνταγμα την 25η Μαρτίου, την ώρα της παρέλασης, με φρασεολογία και στόχους που αναπαράγονται αυτούσια στο διαδίκτυο από ιστολόγια αυτοαποκαλούμενων «αντιμνημονιακών» όλων των αποχρώσεων.”

Η παραπάνω παράγραφος είναι η αρχή ενός δημοσιεύματος του ριζοσπάστη, απ' όπου δανειστήκαμε τον τίτλο “Οσμή προβοκάτσιας στις 25 του Μάρτη;” το οποίο στην συνέχεια αναφέρει αναλυτικά στοιχεία για τις κινητοποιήσεις που οργανώνει για την 25η του Μάρτη ο ακροδεξιός χώρος. Όποιος καεί από τον χυλό, φυσάει και το γιαούρτι. Το ΚΚΕ “κάηκε” από την υποδοχή της “χρυσής αυγής” που επιφύλαξαν οι δικοί του άνθρωποι στην χαλυβουργική και βλέπει παντού προβοκάτσιες, και στην Χαλυβουργική και την 25η Μάρτη. Όμως ούτε η επίσκεψη της “χρυσής αυγής” στην χαλυβουργική ήταν προβοκάτσια, ούτε κινητοποιήσεις που θα γίνουν στην 25η Μάρτη. Έχει φτάσει η ώρα όπου η πατριωτική αριστερά, στην οποία συμπεριλαμβάνεται και το ΚΚΕ γεύεται τους καρπούς που έσπερνε τα προηγούμενα χρόνια...

Το ερώτημα της αξίας του Facebook: Θα επιβιώσει ο καπιταλισμός εν μέσω «αφθονίας αξίας»;

Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "δράση"

Του Michel Bauwens*

Αξίζει πραγματικά το Facebook 100 δις $ - και από που προκύπτει αυτή η τιμή;

Μήπως το Facebook εκμεταλλεύεται τους χρήστες του;

Δεν πρόκειται για νέα συζήτηση. Το θέμα αυτό επανεμφανίζεται τακτικά στην μπλογκόσφαιρα και στους ακαδημαϊκούς κύκλους, από τότε που η Tiziana Terranova επινόησε τον όρο «Δωρεάν Εργασία» για να δείξει μια νέα μορφή καπιταλιστικής εκμετάλλευσης της απλήρωτης εργασίας - αναφερόμενη καταρχήν στους θεατές των κλασικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων, και τώρα στη νέα γενιά των συμμετεχόντων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε δικτυακούς τόπους όπως το Facebook. Το επιχείρημα μπορεί να συνοψιστεί στη φράση: «Αν είναι δωρεάν, τότε εσύ είσαι το προϊόν που πωλείται».

Ο όρος αυτός επανεμφανίστηκε πρόσφατα σε ένα άρθρο των Christopher Land και Steffen Böhm από το Πανεπιστήμιο του Essex, με τίτλο «Μας εκμεταλλεύονται! Γιατί όλοι δουλεύουμε για το Facebook δωρεάν». Σε αυτό το μίνι-δοκίμιο, ισχυρίζονται ότι «μπορούμε να τοποθετήσουμε τους χρήστες του Facebook στη θέση των εργαζομένων. Εάν η εργασία νοείται ως “δραστηριότητα που παράγει αξία”, τότε η ενημέρωση της κατάστασής σας, το να κάνεις “like” ή το να προσκαλείς φίλους, δημιουργεί το βασικό εμπόρευμα του Facebook».

375 Χ 47% = 330 περίπου

Του Γιώργου Πρασσά

1. Εντυπωσιάζει ξανά η οικονομική επιστήμη :

PSI++(-)

2. Nα δεις τι μου θυμίζει...

3. "...εάν η ιδεολογία είναι ένας χάρτης που μας βοηθάει να κινηθούμε στην πόλη...

τότε η αυταπάτη είναι ένας συγκεκριμένος τρόπος ανάγνωσης του χάρτη..."

τρεις τρόποι μετεξέλιξης της αυταπάτης (της ανάπτυξης)

4. ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΙΚΙΝΓΚΣ

5. moebius : οριστική αναχώρηση από την πραγματικότητα

ΥΓ

Νo to rehab - till the end

“Μικρότητες’’ και “μεγαλεία” στην πολιτική του ΝΑΡ

Σχόλιο για το κείμενο του Παναγιώτη Μαυροειδή: “Μικρότητες’’ και “μεγαλεία” στην πολιτική της αριστεράς .

 

Γράφει ο Π. Μ:

Τι θέλει λοιπόν “ο κόσμος’’;

Σε πρόσφατο σφυγμομέτρηση της VPRC το 35% των πολιτών δήλωνε αντίθεση στο ευρώ και το 51% (!) αντίθεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ποσοστά πολύ μεγαλύτερα και από τα αυθαιρέτως αθροιζόμενα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων της αριστεράς.

Και όμως, τόσο το ΚΚΕ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, από αντίθετες αφετηρίες, δηλώνουν πως ‘’η έξοδος από το ευρώ είναι ψευτοδίλημμα’’.

Στην  ίδια σφυγμομέτρηση, αν υπήρχε το ερώτημα τι προτιμά ο κόσμος: μια κοινωνία στην οποία δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και θα επικρατεί ελευθερία, ισότητα και ισονομία ή τον καπιταλισμού, είναι σίγουρο ότι σε ποσοστό 99% θα δήλωνε  την αντίθεση  του στον καπιταλισμό…

Όμως, ενώ το 35% δηλώνει ενάντια στο ευρώ, το ποσοστό αυτό αντιστρέφεται συντριπτικά όταν το ερώτημα αφορά στο ποιό πολιτικό κόμμα θα στηρίξει στις εκλογές. Γιατί άραγε σημειώνουν δημοσκοπική άνοδο τα κόμμα τα οποία δεν θεωρούν ότι το κυρίαρχο ζήτημα για το ξεπέρασμα της κρίσης είναι η έξοδος της χώρας από την ΟΝΕ; Ο Π.Μ δεν βλέπει αυτή την αντίφαση στις σφυγμομετρήσεις ή θεωρεί “μικρότητα” την ενασχόληση με αυτό το ζήτημα;

Αντί λοιπόν να εγκαλεί ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ διότι δεν εκφράζουν αυτό το 35% των πολιτών που αντιτίθεται στο ευρώ, θα έπρεπε να είναι ευχαριστημένος γιατί αφήνουν ελεύθερο το πεδίο στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ  να καλύψει το πολιτικό κενό εκπροσώπησης αυτού του 35%, χωρίς μάλιστα να έχει απέναντί της άλλους "σοβαρούς" διεκδικητές. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! 

Θα ήταν “μικρότητα”  εκ μέρους μας, αν ρωτούσαμε τον Π.Μ, σύμφωνα με τις ίδιες σφυγμομετρήσεις που επικαλείται, γιατί το ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς μάλιστα άλλους σημαντικούς πολιτικούς ανταγωνιστές, δεν μπορεί να εκφράσει παρά μόνο ένα ασήμαντο ποσοστό αυτού του 35%; Επίσης η “χρυσή αυγή”, η οποία ήταν ισοδύναμο άλογο ως προς το ποσοστό που σημείωσε στις προηγούμενες εκλογές, μήπως έχει το κοκαλάκι της νυχτερίδας και προβλέπεται να μπει στην βουλή;

Τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς... (σημειώσεις για ένα εναλλακτικό παραγωγικό πρότυπο)

ρακοκάζανο

 του  Παναγιώτη Σωτήρη

Εισαγωγή

Σήμερα έχει γίνει πια σαφές ότι απέναντι στην πραγματικότητα της κρίσης και της κοινωνικής καταστροφής που επιφυλάσσουν τα μέτρα των Μνημονίων η απάντηση δεν μπορεί να είναι απλώς το γενικό όχι στα μέτρα ή η πρόσκληση απλώς για ένα μέτωπο αντίστασης. Αυτό που απαιτείται είναι η διατύπωση μιας εναλλακτικής πρότασης που να μπορέσει να ανασυγκροτήσει την αυτοπεποίθηση των λαϊκών μαζών ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε αλλιώς.

1. Η κρίση του κυρίαρχου προτύπου ανάπτυξης και η πρόκληση μιας εναλλακτικής στρατηγικής

Άλλωστε, έχει γίνει πια σαφές ότι στην Ελλάδα δεν βιώνουμε απλώς την επιδείνωση των κοινωνικών συνθηκών. Ζούμε την κρίση ενός ολόκληρου «αναπτυξιακού παραδείγματος» που στηρίχτηκε στην πρόσδεση στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την επέκταση στα Βαλκάνια, τα υπερκοστολογημένα έργα, την επισφάλεια, τη διαμόρφωση «μεσαίων στρωμάτων» προσκολλημένων στον «εκσυγχρονισμό», το χαμηλό μισθολογικό κόστος και την υπερεκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας, την αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, την τροφοδότηση του καταναλωτικού ευδαιμονισμού από το φτηνό δανεισμό και τις ανεξέλεγκτες εισαγωγές. Οι συνέπειες δεν περιορίζονται μόνο στη διαμόρφωση των υλικών όρων της τωρινής κρίσης, αλλά και στην ένταση της εκμετάλλευσης, την καταστροφή του περιβάλλοντος και την εμπέδωση ενός εξατομικευμένου καταναλωτικού ευδαιμονισμού σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα.

Το άθροισμα 6 μηδενικών παραμένει στο ...μηδέν!

Του Νίκου Π.

Όταν έπεσε το μάτι μου στο κείμενο του Κώστα Γούση με τον βαρύγδουπο τίτλο:“Το καπιταλιστικό κράτος και οι προϋποθέσεις μιας νέας εργατικής αντικαπιταλιστικής ηγεμονίας” είπα να ρίξω μια ματιά για να ενημερωθώ πάνω στις θεωρητικές αναζητήσεις του χώρου του ΝΑΡ. Αυτές οι αναζητήσεις αποκτούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτή την περίοδο γιατί οι δυνάμεις του ΝΑΡ επιχειρούν την υπέρβαση του μετωπικού σχήματος του ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην κατεύθυνση της αυτόνομης οικοδόμησης ενός νέου κομμουνιστικού φορέα.

Μόλις το μάτι μου έπεσε στην φράση που ήταν μάλιστα υπογραμμισμένη με παχιά γράμματα: "τη σκληρή κριτική στον Πουλαντζά από τους Χόλογουει, Πικιότο και Κλάρκ" αναθάρρησα γιατί σκέφτηκα ότι θα διάβαζα επιτέλους κάτι ενδιαφέρον πέρα από τους γνωστούς γλωσσικούς βερμπαλισμούς, οι οποίοι αποτελούν το σήμα κατατεθέν αυτού του πολιτικού χώρου.

Λάθος μου μεγάλο! Το διαπίστωσα όταν ολοκλήρωσα το διάβασμα και αναρωτήθηκα γιατί γράφτηκε αυτό το κείμενο. Το καινούργιο που φέρνει  είναι άλλος ένας νεολογισμός. Πρόκειται για την “θεωρία της μετάβασης”. Ο Κ. Γούσης επιχειρεί μάλιστα να συγκροτήσει αυτή την θεωρία με βάση έξι σημεία. Ο ορισμός αυτών των σημείων καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου.

Απ' ότι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα “θεωρίες μετάβασης” δεν υπήρχαν. Μερικοί μάλιστα θεωρητικοί του μαρξισμού είχαν καταδείξει  το αδύνατο της ύπαρξης παρόμοιων θεωριών, αφού δεν υπάρχουν - ούτε μπορεί να συγκροτηθούν - θεωρίες για μεταβατικούς τρόπους παραγωγής. Όμως ο Κ. Γούσης πραγματοποιεί μια σημαντική τομή στην μαρξιστική θεωρία και εμπλουτίζει τον μαρξισμό – λενινισμό με νέα εργαλεία...

Δύο κείμενα για την "Δημοκρατία" και όχι μόνο...

Το πρώτο κείμενο είναι του Χρίστου Καραμάνου, το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής ενώ εκτεταμένα αποσπάσματά του δημοσιεύθηκαν και στην εφημερίδα "Δρόμος" της Αριστεράς. Το δεύτερο είναι μια απάντηση του  Άρη Παρασκευόπουλου, η οποία δημοσιεύτηκε στον "Δρόμο" της Αριστεράς.

Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική Δημοκρατία;

Καθοριστικός παράγοντας η εξέλιξη της λαϊκής συνείδησης

Τι είδους αίτημα είναι η πραγματική Δημοκρατία;

του Χρ. Καραμάνου

Μια γενικευμένη υποτίμηση του ζητήματος της Δημοκρατίας επικρατεί στο σύνολο σχεδόν της Αριστεράς. Η πραγματική Δημοκρατία αντί για βασική κατεύθυνση του πάλης του μαζικού λαϊκού κινήματος για την ανατροπή του τωρινού συστήματος, θεωρείται περίπου σαν ένα «πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό». Σε αυτήν την αφυδατωμένη θεώρηση της Δημοκρατίας που κατά βάση προέρχεται από το χώρο της Ανανεωτικής Αριστεράς, έχουν προσχωρήσει όλες οι υπόλοιπες πτέρυγες της Αριστεράς, η ταξικιστική, η αντικαπιταλιστική, η περισσότερη ή λιγότερο ριζοσπαστική. Το ότι αυτό το «πακέτο θεσμικών μεταρρυθμίσεων μέσα από τη συνηθισμένη κοινοβουλευτική οδό» από ορισμένους θεωρείται σα σημαντική διεκδίκηση ενώ για τους υπόλοιπους μια τέτοια διεκδίκηση είναι ανούσια ή ακόμη και αποπροσανατολιστική, είναι μάλλον μια δευτερεύουσα μεταξύ τους διαφορά, πάνω στο θεμελιώδες κοινό υπόβαθρο της αφυδάτωσης της έννοιας της πραγματικής Δημοκρατίας.