Η τελευταία ευκαιρία

Αναδημοσίευση από το Erratum

Ύστερα από μια εβδομάδα και πλέον μιας εξευτελιστικής και κακοπαιγμένης παράστασης του θεσμικού κατεστημένου στη χώρα μας, μας ξημερώνει μια νέα εποχή «τεχνοκρατικής» διακυβέρνησης.

Δεν χωρά αμφιβολία πως από δω και μπρος πρέπει να ξεχάσουμε ότι ξέραμε και να προσαρμοστούμε στην ωμή πραγματικότητα της απόλυτης κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Οι μάσκες πέσανε και η ανικανότητα της πολιτικής ελίτ του τόπου να διαχειριστεί το παρόν, όχι μόνο φάνηκε πλέον ξεκάθαρα, αλλά άνοιξε και το δρόμο σε μια πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά δεδομένα πολιτική «ανωμαλία», όπου ο «κυρίαρχος λαός» όχι μόνο δεν ερωτάται για τίποτα, αλλά αντιθέτως παραγκωνίζεται ψυχρά και καθίσταται απλός παρατηρητής του δικού του οικονομικού και κοινωνικού στραγγαλισμού.

Η παντοδυναμία των αγορών επέβαλε με τα ψευδεπίγραφα «διλλήματα» της και με την ουσιαστική κατάλυση κάθε δημοκρατικής έννοιας, ακόμα και αυτής της δήθεν Αστικής Δημοκρατίας, την δική της εκδοχή κυβέρνησης από διεκπεραιωτές τραπεζίτες και τεχνοκράτες. 

Τα κυρίως αστικά κόμματα, απεμπόλησαν τις ευθύνες τους, μεταθέτοντας κάθε δική τους άμεση εμπλοκή στην πολιτική ζύμωση των τεκταινόμενων σ’ ένα μέλλον πιο «βατό» για τα ίδια, αφού όπως πιστεύουν η «μεταβατική» κυβέρνηση των τεχνοκρατών, θα τους μεταβιβάσει την εξουσία και πάλι ύστερα από την ολοκλήρωση του καταστροφικού της έργου. Ενός έργου που τα ίδια τα αστικά κόμματα δεν μπορούσαν να φέρουν σε πέρας, σκοντάφτοντας στην Λαϊκή αντίδραση και το τεράστιο πολιτικό κόστος που αυτή συνεπάγεται. 

Το μέλλον τους όμως δεν είναι τόσο απλά προσδιορίσιμο, αλλά  μάλλον θα εξελιχθεί σε κατακερματισμό και εκ νέου σύσταση πολιτικών οργανισμών με διαφορετικά από τώρα πολιτικά προτάγματα και διαχειριστικά μοντέλα. Το πολιτικό τοπίο αρχίζει να αλλάζει ριζικά, ακόμα και για τα κόμματα της Αριστεράς. Η παλαιότερα διαφαινόμενη ανικανότητα όλων των Αριστερών κομμάτων και ρευμάτων να συλλάβουν σωστά και να αποκωδικοποιήσουν τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, είναι πλέον πρόδηλη και οδηγεί αναπόφευκτα στην αναδιοργάνωση των υπαρκτών σχηματισμών και στην ανατροπή κάθε μέχρι σήμερα γνωστής ιδεολογικής «ισορροπίας». 

Η καλύτερη άμυνα είναι συνήθως η επίθεση

Αναδημοσίευση από το REDNoteBook

Συνέντευξη με τον Τζον Χόλογουει

 

Γράφετε στην παράδοση του αυτόνομου μαρξισμού, δίνοντας έμφαση στους αντικαπιταλιστικούς αγώνες στο επίπεδο της καθημερινής ζωής. Για όποιον δεν είναι εξοικειωμένος με το γράψιμό σας, μπορείτε να μας εξηγήσετε πώς αναπτύχθηκαν αυτές οι ιδέες μέσα από τη δουλειά σας στα βιβλία σας «Ας αλλάξουμε τον κόσμο χωρίς να καταλάβουμε την εξουσία» και «Ρωγμές στον καπιταλισμό»;

Ναι, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε από την καθημερινότητα της πάλης ενάντια στον καπιταλισμό, να δούμε δηλαδή ότι η αντίσταση στον καπιταλισμό αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής στην καπιταλιστική κοινωνία. Αν δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό, τότε ο αγώνας ενάντια στον καπιταλισμό γίνεται αναπόφευκτα ελιτίστικος και αυτοκαταστροφικός.

Η συζήτηση αυτή ξεκίνησε στη Δυτική Γερμανία στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Υποστηρίχτηκε τότε ότι ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε τη φύση του καπιταλιστικού κράτους είναι να το δούμε ως μια ιδιαίτερη μορφή της σχέσης μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας. Με άλλα λόγια, να το δούμε με τον τρόπο που επιχείρησε ο Μαρξ να αναλύσει τις διάφορες μορφές των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων (χρήμα, κεφάλαιο, τόκους κ.ο.κ.), ανάγοντάς τες δηλαδή στις θεμελιώδεις μορφές των κοινωνικών σχέσεων και, σε τελική ανάλυση, στο διττό χαρακτήρα της εργασίας στην καπιταλιστική κοινωνία.

Το σημαντικό είναι ότι με τον τρόπο αυτό η καπιταλιστική φύση του κράτους εντοπίζεται όχι στις λειτουργίες του, αλλά στην ίδια την ύπαρξή του ως μια κοινωνική μορφή διαφορετική από άλλες κοινωνικές μορφές. Είναι η ανάδειξή του σε ιδιαίτερη μορφή αυτή που διαμορφώνει το κράτος ως καπιταλιστικό. Αυτό που είναι προφανές κατά έναν τρόπο, είναι το γεγονός ότι το κράτος (από την ίδια την ύπαρξή του) παίρνει ό,τι είναι κοινό μακριά από μας και το παραδίδει σε πληρωμένους λειτουργούς. Αυτό είναι που κάνει το κράτος καταπιεστικό και ξένο, ανεξάρτητα από το τι κάνει στην πραγματικότητα.

Το κίνημα της 25ης Μάη και οι επερχόμενες εκλογές

Οι κομματικοί μηχανισμοί της Αριστεράς – κοινοβουλευτικοί και εξωκοινοβουλευτικοί - αναθάρρησαν μετά τις τελευταίες πολιτικές εξελίξεις. Οι εκλογές είναι το βασικό πεδίο της πολιτικής τους δράσης. Γιαυτό, μετά τις φουρτούνες που ξεσήκωσε το κίνημα των πλατειών και οι κοινωνικές αναταράξεις της προηγούμενης περιόδου, νοιώθουν τώρα ότι πλέουν σε πελάγη που τα γνωρίζουν καλά. Από την στιγμή που εμφανίστηκε στον ορίζοντα  το λιμάνι των εκλογών, άρχισαν να παίζουν τα βιολιά της εκλογικής μάχης. Άλλα, ενταγμένα στις ορχήστρες του παραγοντισμού, που αποτελεί την συνεκτική ύλη των μηχανισμών της αριστεράς,  αποβλέπουν στον προσεταιρισμό του πολιτικού προσωπικού του καταρρέοντος κυβερνητικού κόμματος. Άλλα πάλι ενδεδυμένα με δήθεν κινηματικούς μανδύες, αποβλέπουν στον προσεταιρισμό της λαϊκής αγανάκτησης...

Το κίνημα της 25ης Μάη πέτυχε έναν από τους πιο βασικούς του στόχους, ανέτρεψε την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Όμως, όπως και το ποδήλατο, για να σταθεί όρθιο θα πρέπει να προχωρήσει. Τώρα είναι η ώρα για το επόμενο βήμα. Ποίο θα είναι όμως αυτό; Θα παραμείνει μόνο στην λογική συγκρότησης αυτόνομων θεσμών λαϊκής συμμετοχής ή θα παρέμβει στην μάχη των εκλογών; Η λαϊκή δυσαρέσκεια θα εκφραστεί και πάλι μέσω της αποχής ή θα χειραγωγηθεί και από τους χρεοκοπημένους κομματικούς μηχανισμούς της Δεξιάς και της Αριστεράς;

Στην σημερινή συγκυρία προβάλει η ανάγκη όχι μόνον αμυντικά να περιφρουρήσει την αυτονομία του απέναντι στις πολλαπλές επιθέσεις που δέχεται , αλλά κυρίως να βγει μπροστά και να καταγράψει την λαϊκή αγανάκτηση και εντός του κράτους (το οποίο αποτελεί μια ιδιαίτερη μορφή συμπύκνωση της ταξικής πάλης)  κόντρα στις διαχειριστικές πολιτικές - δεξιές και αριστερές – που προβάλλουν τα σκουριασμένα στηρίγματα του πολιτικού συστήματος. Προς αυτή την κατεύθυνση, μήπως θα πρέπει να γίνει ένα βήμα παραπέρα με την κάθοδο στις εκλογές μιας λίστας των υπερασπιστών της “άμεσης δημοκρατίας” που θα συγκροτηθεί από λαϊκές συνελεύσεις και άλλες αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες;

Διατυπώνοντας αυτές αυτές τις απόψεις μας, δεν προσπαθούμε να κάνουμε κάποια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση, αλλά να ανοίξουμε την συζήτηση για ένα ζήτημα που κατά την γνώμη μας απασχολεί αρκετό κόσμο. Προσπαθούμε κυρίως να εκφράσουμε τις αγωνίες ενός κόσμου που έχει το δίλημμα ότι δεν θέλει να πάει χαμένη η ψήφος του στις ερχόμενες εκλογές, άλλα ταυτόχρονα δεν θέλει με την ψήφο του να στηρίξει πολιτικά αφερέγγυους και αντιδημοκρατικούς μηχανισμούς, που άλλα υπόσχονται, άλλα κάνουν και κατά βάθος άλλα σχεδιάζουν...

3 σημαντικές ειδήσεις

Του Γιώργου Πρασσά

1. Όλο το παρασκήνιο πίσω από τις εξελίξεις

2. Aκατανόητη δυστοκία για την επιλογή πρωθυπουργού : μεγάλοι έλ-ληνες περιμένουν την αξιοποίησή τους

3. Tο βλέμμα μας στο μέλλον

Όλη η εξουσία στους τραπεζίτες!!

Αναδημοσίευση από το www.aformi.gr

 του Νικου Π.

Η πεταλούδα που φτερουγίζει πάνω από τον αττικό ουρανό, στο σύντομο και επικίνδυνο ταξίδι της φαίνεται ικανή να γκρεμίσει τις χρηματαγορές της Ασίας ή να εκτοξεύσει στα ύψη του δείκτες στη Wall Street.

Η συσσωρευμένη δύναμη του ελληνικού πυροκροτητή, ή το  κομματάκι στο ξύλινο πύργο του ασταθούς jenga, μοιάζει να αναζητά το χέρι εκείνο που την κατάλληλη στιγμή θα απασφαλίσει ή θα κλονίσει επικίνδυνα τα ξύλινα κομμάτια του ασταθούς καπιταλιστικού οικοδομήματος στην Ελλάδα και τον κόσμο ολόκληρο. Παράξενο, αναπάντεχο αλλά πραγματικό!

Το πολιτικό παιχνίδι  της αστικής τάξης και των κομμάτων της, δείχνει να παίζεται, τις τελευταίες ημέρες, εν ου παικτοίς και ο  λαϊκός παράγοντας με τους συντελεστές του, εργατικό κίνημα, συνδικάτα και κόμματα της αριστεράς φαίνεται αδρανής και απρόθυμος να επιδράσει σε μία διαδικασία που θα έπρεπε να ξεκινά και να καταλήγει με κέντρο τα συμφέροντα και τις προτεραιότητές του.

Η ΨΥΧΩΣΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ

Αναδημοσίευση από τις "Θέσεις"

ΤΟ ΑΚΑΤΑΜΑΧΗΤΟ «ΕΜΕΙΣ»

Η ΨΥΧΩΣΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΧΗΣ

1. Αυτουργοί

Μετά από χρόνια αναζήτηση και άοκνες προσπάθειες ανακαλύφθηκε το αίτιο της δημοσιονομικής εκτροπής. Η αλόγιστη κατανάλωση και η κατάχρηση των εργασιακών δικαιωμάτων που αφειδώς παραχωρήθηκαν στις δεκαετίες που ακολούθησαν τη μεταπολιτευτική ευφορία, έφεραν τη δημοσιονομική κρίση σε καλπάζουσα μορφή. Αυτουργοί της εγκληματικής αντικοινωνικής συμπεριφοράς που επιπροσθέτως έχει βυθίσει τη χώρα στο βάλτο της διεθνούς απαξίωσης και ανυποληψίας είναι οι νυν και πρώην εργαζόμενοι που από απληστία συσσώρευσαν πλούτο εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και των γενεών που ακολουθούν. 

Για να ακριβολογούμε: όχι όλοι οι εργαζόμενοι, κυρίως οι χαμηλόμισθοι, όχι όλοι οι συνταξιούχοι, κυρίως οι χαμηλοσυνταξιούχοι. Διότι αυτοί εκμεταλλεύθηκαν με δόλιο τρόπο όλες τις αλόγιστες παροχές που αφειδώς τους παρέσχε το υπερτροφικό κοινωνικό κράτος της μεταπολίτευσης:

• επιβάρυναν χωρίς όρια το κράτος και τις επιχειρήσεις με υπέρογκο μισθολογικό κόστος που εξαφάνισε τα κέρδη και οδήγησε σε αλόγιστο δανεισμό,
• εξάντλησαν τα ταμεία με εξωφρενικές συντάξεις που επιπλέον παρατείνονται εις το διηνεκές, αποτέλεσμα της εξωφρενικής επιμήκυνσης του μέσου χρόνου ζωής,
• έχουν οδηγήσει σε χρεωκοπία την περίθαλψη με την άθλια κατάχρηση φαρμάκων και σε συμφόρηση των νοσοκομείων που τα χρησιμοποιούν περίπου ως ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις αναψυχής,
• φοροδιαφεύγουν χωρίς αιδώ, αποκρύπτοντας πλεονάζοντα εισοδήματα, χωρίς μέριμνα για τα κρατικά έσοδα,
• διακατέχονται από άκρατο εγωισμό, αδιαφορώντας για την τύχη της κοινωνίας και κυρίως των υγιών επιχειρηματικών δυνάμεων που παράγουν το όποιο κοινωνικό προϊόν έχει απομείνει στη χώρα.

Αυτή η ακατάσχετη πορεία προς την κοινωνική και οικονομική παρακμή φαινόταν έως πριν από λίγο καιρό νομοτελειακή και αδυσώπητη. Και φαίνεται πως χρειάστηκε τελικά να προβάλει ανάγλυφη μπροστά μας η πραγματικότητα της χρεωκοπίας για να ξυπνήσει το συλλογικό ασυνείδητο, να εξεγερθεί κατά της στυγνής εκμετάλλευσης της χώρας, να συγκροτήσει το υγιές μέτωπο της «συμμαχίας του αυτονόητου» που προβάλλει πλέον πειστικά ως εναλλακτική λύση που θα βγάλει την κοινωνία από την παρακμή.

Η επανάσταση του συλλογικού κατά της δικτατορίας των ατομικών εγωισμών έχει ξεκινήσει, με σημαιοφόρο την κυβέρνηση, αρωγούς τους εσωτερικούς και διεθνείς συμμάχους της και αποστολή την αποκατάσταση της φυσικής τάξης πραγμάτων.

Η χρεωκοπία ξύπνησε επιτέλους τα υγιή ανακλαστικά του έθνους!

Η εμπροσθοφυλακή των ..ΜΑΤ!

Μια καταγγελία από τις "Αγωνιστικές Παρεμβάσεις Συσπειρώσεις Κινήσεις Εκπαιδευτικών Δ.Ε."

Σημειώσεις μιας μαύρης Δευτέρας

Αναδημοσίευση από τοLenin Reloaded

Στις μηντιοκρατούμενες κοινωνίες μας, κάθε αλλαγή ή μετατόπιση του συσχετισμού δυνάμων τείνει να παράγει και μια συμπυκνωμένη έκφρασή της στο λεξιλόγιο των εικόνων. Έτσι, χθες το βράδι αναδύθηκε από τους τηλεοπτικούς δέκτες και η αρμόζουσα συμβολοποίηση του τέλους της φάσης που ξεκίνησε στις 25 Μάη και που, στην εξέλιξή της, σηματοδότησε την ολοκλήρωση του πρώτου πολιτικού κύκλου της ελληνικής (και συνάμα, της ευρωπαϊκής) κρίσης: η εικόνα του αγανακτισμένου "πλήθους" μπροστά απ' την Βουλή αντικαταστάθηκε από την εικόνα του πλήθους των διαγκωνιζόμενων δημοσιογράφων και ανταποκριτών από όλο τον κόσμο που περίμεναν την ανακοίνωση του αποτελέσματος των συνομιλιών Παπούλια-Παπανδρέου-Σαμαρά μπροστά από το Προεδρικό Μέγαρο.

Πολιτικες εξελιξεις και η ανάγκη για ενα Αριστερο Ριζοσπαστικο Μετωπο

Η Αριστερα Μπορει.

Οχι στους τοκογλύφους

Εναλλακτικη λυση υπαρχει.

Σημερα ειναι αναγκαια απο ποτε η αναζητηση δρομων, που οδηγουν σε ενα αριστερο μετωπο ανατροπης της πολιτικης καταστασης υπερ των εργαζομενων.

Δευτερα 7/11 και ωρα 6.30μ.μ. στην ΑΣΟΕΕ στο αμφιθεατρο Αντωνιαδου, ο Κεντρικος Τομεας του ΜΑΑ διοργανωνει ανοιχτη συζητηση με θεμα¨: Πολιτικες εξελιξεις και η ανάγκη για ενα Αριστερο Ριζοσπαστικο Μετωπο .

Ομιλητες: Αλεκος Αλαβανος, Γιωργος Ρουσσης, Σπυρος Σακελλαροπουλος, Δεσποινα Σπανου

Θα απαγγείλει η Μανια Παπαδημητριου

Η πολιτική της μόχλευσης: ο μεγάλος νικητής

Αναδημοσίευση από το LEFT LIBERAL SYNTHESIS

Εικόνα Cy Twombly

Μια από τις εύστοχες κριτικές που διατυπώνονται για τον σύγχρονο κόσμο , είναι ότι φυσικοποιεί την έννοια του κινδύνου και του ρίσκου, έτσι ώστε αυτή να εισβάλει ως παράμετρος σε θεμελιώδη δημόσια αγαθά.πχ θεωρείται φυσικό η παιδεία η υγεία να σχετίζονται με την αγορά τις διακυμάνσεις της , τις αστοχίες και αρρυθμίες της. Με την έννοια αυτή τα ελάχιστα δημόσια αγαθά τίθενται σε κίνδυνο, υπόκεινται σε ταξικούς συσχετισμούς και τελικά κατανέμονται άνισα προς τους αδύνατους.

Ωστόσο δίπλα στον κίνδυνο και το ρίσκο ο σύγχρονος κόσμος διέπεται από μια άλλη αρχή: αυτήν της μόχλευσης.

Με την μόχλευση οι αξίες της χρηματικο-οικονομικής σφαίρας αναπλάθονται διογκώνονται και δημιουργούν κέρδη χωρίς ουσιαστικά να αντιστοιχούν σε αύξηση του πλούτου. Θέλω να υποστηρίξω πως αν η κριτική για την φυσικοποίηση του ρίσκου είναι ορθή τότε αντιστοίχως πρέπει να δούμε και την ιδεολογική επικυριαρχία της μόχλευσης. Η μόχλευση λοιπόν δεν είναι οικονομική πρακτική είναι τρόπος πολιτικής .Είναι η πολιτική που αναζητά την παραγωγή του νέου στίγματος , του momentum όχι ως ρήξη, σαφές πριν μετά, ως έκρηξη από ένα πυκνό χρόνο αλλά ως συνεχές  business as usual
`Η πολιτική της μόχλευσης είναι αυτή στην οποία συναίνεσε το αριστερό- δεξιό πολιτικό σύμπαν, με την παραλυτική αμηχανία κατά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος του ΓΑΠ.