Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ DIE LINKE ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Γιατί ψήφισα «όχι»

Αναδημοσίευση από την "ΕΠΟΧΗ"

Του Μίχαελ Σλεχτ

Την περασμένη Πέμπτη στην Ομοσπονδιακή Βουλή τέθηκε προς ψήφιση η διεύρυνση της λεγόμενης «ευρωπαϊκής ασπίδας σωτηρίας», του EFSF. Όπως ολόκληρη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του die Linke, ψήφισα «όχι». Τα κρίσιμα σημεία γι’ αυτή μας την απόφαση ήταν δύο:

Καταψηφίσαμε, πρώτον, γιατί όλα αυτά τα δάνεια βοηθείας συνδέονται με μεγάλες μειώσεις μισθών και κοινωνικών δαπανών. Αυτό δεν είναι μόνο αντικοινωνικό· οι χώρες που το υφίστανται βυθίζονται επίσης βαθύτερα στην ύφεση. Η ευρωπαϊκή βοήθεια είναι ένα μολυβένιο σωσίβιο.

Πού οδηγεί αυτό φαίνεται με τον πιο βάναυσο τρόπο στην περίπτωση της Ελλάδας. Το 2000, όταν στη Γερμανία μειώθηκε το ΑΕΠ κατά 5%, η Ελλάδα άντεχε ακόμα. Το 2009, όταν η Μέρκελ συνέδεσε τα δάνεια βοηθείας με μεγάλες περικοπές, το ελληνικό ΑΕΠ μειώθηκε κατά 4,5%. Με δεδομένο ότι τα δεσμά που έχουν επιβληθεί στην Ελλάδα θα επιδεινωθούν, επίκειται νέα συρρίκνωση κατά 5%.

Κινητοποίηση Δημοσίων Υπαλλήλων στο MEGA

Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της "συσπείρωσης αριστερών μηχανικών"

Αναρτούμε βίντεο από τη σημερινή κινητοποίηση Ομοσπονδιών του Δημοσίου έξω από το πρώην Υπουργείο Ανάπτυξης (το οποίο και ήταν υπό κατάληψη από τους εργαζόμενους του). Στη συγκέντρωση συμμετείχαν εργαζόμενοι από το ΥΠΕΚΑ, το πρώην Ανάπτυξης, το Δικαιοσύνης (αφού είχαν πιο πριν κλείσει τα Υπουργεία τους) και το συντονιστικό των 151 προς συγχώνευση οργανισμών. Οι εκατοντάδες εργαζόμενοι έκλεισαν για λίγο την Μεσογείων και κινήθηκαν με πορεία προς το MEGA όπου φώναξαν συνθήματα κατά των δημοσιογράφων της τρόϊκας και επέστρεψαν μέρος από τα σκουπίδια που εκπέμπει το κανάλι καθημερινά. Οι νουθεσίες των μεγαλοσυνδικαλιστών από την ΠΑΣΚ ΑΔΕΔΥ αντιμετωπίστηκαν με μαζικό γιουχάρισμα.

Μηνύματα από το μέλλον: Το κόμμα των “πειρατών”

Ας πάψει πια η Αριστερά να αναζητεί τις απαντήσεις για την σημερινή δύσκολη συγκυρία στο παρελθόν της και να φαντασιώνεται ότι μπορεί να ξαναγράψει την ιστορία του ΕΑΜ. Ας ρίξει μια ματιά γύρω της. Εξάλλου ούτε το σθένος έχει, ούτε μπορεί να πάρει τα “όπλα”...

Η αναδίπλωση της Αριστεράς στο παρελθόν γίνεται γιατί όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα βρίσκονται εκτός των παραδοσιακών πλαισίων της, από τις εξεγέρσεις των Αραβικών χωρών ως το κίνημα των πλατειών. Η Αριστερά περίμενε να είναι μπροστάρης στους αγώνες ενάντια στην κυβερνητική πολιτική και τις επιλογές του ΔΝΤ και της Τρόικας η εργατική τάξη. Όμως βγήκαν μπροστά οι μικροϊδιοκτήτες που θίγεται η κινητή και ακίνητη ιδιοκτησία τους: Οι φορτηγατζήδες πέρσι έκαναν τα “Ιουλιανά” του 2011 και φέτος οι κάτοικοι της Κερατέας και οι Ταξιτζήδες σηματοδότησαν τους “ταξικούς αγώνες” της περιόδου. Φαντάζεται ότι το κεφάλαιο θέλει να μας κάνει “παραγωγικούς” σαν τους Κινέζους για να ξεζουμίσει την “εργατική” μας δύναμη, ενώ ήδη έβαλε μπροστά τους σχεδιασμούς για να μας κάνει όλους “τσιγγάνους”. Δεν έχει ανάγκη την δική μας εργασία αφού βρίσκει αλλού πολύ πιο φθηνά εργατικά χέρια και μυαλά. Θέλει να κλέψει την γη μας και τις περιουσίες μας, για αυτό υποβιβάζει το βιοτικό επίπεδο της χώρας και οδηγεί τον λαό σε πτώχευση.

"Αντίο για πάντα.."

..αυτός ήταν ο τίτλος που θα έπρεπε να γράψουν τα παιδιά

στον πίνακα του δημοτικού σχολείου Πουλίθρων,

φεύγοντας για τις καλοκαιρινές τους διακοπές.

Τότε όμως δεν γνώριζαν, ότι δεν θα ξαναγυρνούσαν ποτέ,

σε αυτό το ιστορικό σχολείο των Πουλίθρων,

που φέτος έκλεισε μια για πάντα τα 133 χρόνια της ζωής του.

περισσότερα εδώ: "Αντίο για πάντα..."

Ο αστικός μύθος της “παραγωγικής ανασυγκρότησης” της χώρας...

Η σημερινή δύσκολη περίοδος που διέρχονται οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές επιβάλλει όσο ποτέ την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας ώστε να μη βγουν χαμένα τα νοικοκυριά, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις και το λιανεμπόριο. Η ελληνική οικονομία είναι ήδη επιβαρυμένη από την αδιέξοδη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης τα πέντε τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα η ανάγκη αυτή να γίνεται ακόμη πιο επιτακτική.

Το παραπάνω κείμενο δεν είναι απόσπασμα από ομιλία του Π. Λαφαζάνη στην Βουλή. Είναι από το άρθρο “Το βάρος στην πραγματική οικονομία” της κ.Λούκα Κατσέλη, και έχει γραφτεί ένα χρόνο πριν, την εποχή που ήταν υπεύθυνη του Τομέα Οικονομίας του ΠαΣοΚ.

Η έκφραση “ Έκαναν μπάχαλο την πραγματική οικονομία και τώρα δεν μπορούν να βρουν λύση!” η οποία είναι αποδεκτή σε όλους σχεδόν τους πολιτικούς χώρους, δεν είναι παρά άλλο ένα ιδεολόγημα που λειτουργεί συναινετικά στους αστικούς μύθους για την οικονομία. Ιδεολόγημα που λειτουργεί αποπροσανατολιστικά όχι μόνον για χαρακτήρα της κρίσης αλλά και γιατί υποδεικνύει στο ποιοι θα πρέπει να είναι υπεύθυνοι για να την διαχειριστούν: οι τεχνικοί της εξουσίας. Ανεξάρτητα αν φοράνε δεξιά ή αριστερή προβιά. Ο “λαϊκός παράγοντας” απουσιάζει από τα δρώμενα, είναι ένας απλός θεατής σε μια ταινία καταστροφής... 

 

Οι αστικές αυτές αντιλήψεις για την “πραγματική οικονομία” έχουν μεγάλη διεισδυτικότητα σε χώρους της Αριστεράς, ιδιαίτερα σε εκείνους που είχαν διαπαιδαγωγηθεί από τον “οικονομισμό” και τον “παραγωγισμό” του υπαρκτού σοσιαλισμού. Δώσε τους εργοστάσια και βαριά βιομηχανία και είναι έτοιμοι να πάθουν σοσιαλιστικές ονειρώξεις για “αυτοδύναμη εθνική ανάπτυξη”. Η χρήση της έννοιας “πραγματική οικονομία” υποδηλώνει ότι ο καπιταλισμός δεν είναι ένα ενιαίο οικονομικό σύστημα με την κυριαρχία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά υπάρχει ένα υγιές κομμάτι του που αφορά την παραγωγή και την κυκλοφορία των προϊόντων σε σχέση με ένα διεφθαρμένο και κερδοσκοπικό που αφορά την κυκλοφορία του χρήματος, τις μετοχοποιήσεις, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και άλλα συναφή.

Κατά βάθος είναι οι ίδιες οι αντιλήψεις που θεωρούν ότι το ζήτημα της μετάβασης στον σοσιαλισμό είναι ένα απλό θέμα διαχείρισης. Πως αρκεί να αλλάξει η ιδιοκτησία ενός εργοστασίου, για να γίνει σε μια μέρα από καπιταλιστικό, σοσιαλιστικό. Όμως η επιστήμη και η τεχνική δεν είναι ταξικά ουδέτερες. Δεν αρκεί λοιπόν μια αλλαγή της τυπικής μορφής της ιδιοκτησίας για να πραγματοποιηθεί αυτή η κοινωνική αλλαγή. Θα πρέπει να σημειωθούν αλλαγές και στην ίδια την παραγωγική διαδικασία, όχι μόνον για ζητήματα που σχετίζονται με τον τεχνικό και κοινωνικό καταμερισμό της εργασίας. Αλλαγές που αφορούν σε τεχνικές πλευρές της ίδιας της διαδικασίας παραγωγής, ώστε τα προϊόντα που παράγονται να είναι διαφορετικά από τα καπιταλιστικά: θα πρέπει να ανταποκρίνονται σε άλλα καταναλωτικά πρότυπα και να καλύπτουν διαφορετικές κοινωνικές ανάγκες.

Εννέα αισιόδοξες σκέψεις για εννέα πολύ απαισιόδοξες καταστάσεις

Του Αλέκου Αλαβάνου

«Αναπλαισίωση» στη φωτογραφία σημαίνει: αλλάζω την εστίαση ή την προοπτική μιας θέας μέσω αλλαγών στο φακό. Αυτό που φωτογραφίζεται δεν αλλάζει, η αποτύπωση είναι διαφορετική.

Ο όρος από την τεχνολογία πέρασε στις κοινωνικές επιστήμες, ιδιαίτερα στην ψυχοθεραπεία. «Αναπλαισίωση» σημαίνει: αλλάζω το εννοιολογικό ή το συναισθηματικό τρόπο προσέγγισης βιωμένων καταστάσεων . Επιλέγω άλλο πλαίσιο αφήγησης. Τα γεγονότα δεν αλλάζουν, αλλά το τραύμα μπορεί να γίνει δύναμη, μια κακή σχέση καλή.

Στον πολιτικό λόγο στην Ελλάδα σήμερα χρησιμοποιούνται συνεχώς ψυχιατρικοί όροι: άγχος, κατάθλιψη, σχιζοφρένεια. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και την «αναπλαισίωση». Με ένα νόημα όμως ακόμα πιο διευρυμένο. Όχι μόνο να αλλάξουμε τον τρόπο που κάνουμε ανάγνωση των γεγονότων, ώστε να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, κάτι που ακούμε συνέχεια, αρκετές φορές ανόητα. Αλλά να αλλάξουμε τα ίδια το γεγονότα. Δεν αλλάζω μόνο την εικόνα που τραβάω από μια σκηνή που εγώ δεν έχω καθόλου τη δύναμη να επηρεάσω, αλλάζω την ίδια τη σκηνή. Δεν αλλάζω τη φωτογραφία, αλλάζω και αυτό που φωτογραφίζεται. Αλλάζω το πλαίσιο.

Όποιος διαθέτει αυτή την ικανότητα σημαίνει ότι διαθέτει και αξιόλογη δύναμη. Άς το υπογραμμίσουμε λοιπόν εξαρχής. Ο λαός της Ελλάδας - περιφρονημένης, εξαθλιωμένης, ετοιμόρροπης -  κρατάει την τύχη στα χέρια του, περισσότερο από κάθε στιγμή τις προηγούμενες δεκαετίες. Κι όχι μόνο. Σε μεγάλο βαθμό και την τύχη της ίδιας της Ευρώπης.

Πρώτο, ειρωνεία της ιστορίας: μια χώρα ερείπια, ένας λαός με δύναμη

Ποτέ στην ιστορία της, από την ανεξαρτησία, η Ελλάδα δεν έχει βρεθεί τόσο επίμονα, τόσο συνεχόμενα στο κέντρο του πλανητικού σκηνικού. Οι ανατροπές στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στο Ισραήλ και την Παλαιστίνη έρχονται και παρέρχονται στην επικαιρότητα. Η Ελλάδα καθημερινά πρώτο θέμα στην πρώτη σελίδα, δυο χρόνια τώρα.

Η μοίρα το έφερε ώστε η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση που ξεσπάει από το 2007 να εμπλέξει στον πρωταγωνιστικό ρόλο του «ρεμαλιού» ή του «ηλίθιου» την Ελλάδα. Δεν είναι η μοίρα, βέβαια.

Ο φακός ευρυγώνιος στην αρχή καλύπτει ένα ολόκληρο πλανήτη με κυρίαρχο ένα εκδικητικό καπιταλισμό με τις υπερφίαλες αγορές του να κατεδαφίζει κάθε εργατική κατάκτηση, αλλά να παγιδεύεται ο ίδιος στην φάκα του. Ο φακός μικραίνει το πλάνο  στην Ευρωπαϊκή Ένωση με τράπεζες γιγαντιαίες κομπίνες χωρίς κεφάλαια. Εστιάζει κατόπιν στην περιφέρεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υφίσταται μια πολιτική ακραίας πόλωσης, του Βορρά σε βάρος του Νότου. Το τελικό ζουμ εντοπίζει τη χώρα εκείνη με την πιο δουλική, παρασιτική, αντιπαραγωγική και διεφθαρμένη άρχουσα τάξη: την Ελλάδα. 

Η μπίλια της ρουλέτας σταματάει στo GR. Mε βάση όμως τις καταγγελίες για πλαστή στατιστική μεγέθυνση του ελλείμματος του 2009 ο κρουπιέρης των Βρυξελλών είναι μαφιόζος. Σπρώχνει με το χέρι τη μπίλια από  το IRL στο  GR.

Kukutza: Η απάντηση του κράτους

Εικόνες από την εισβολή στο χώρο της κατάληψης της Kukutza,την Τετάρτη, 21 Σεπτεμβρίου 2011.

Ένα video από την κατάληψη, εδώ: Αλληλεγγύη στην Kukutza

Ποιός θυμάται τον Λεων. Αυδή;

Πάνε 11 χρόνια από τον θάνατο του. Όταν πέθανε, ο “ριζοσπάστης” την Τρίτη 26 Σεπτέμβρη 2000, δεν έγραψε ούτε 50 λέξεις για αυτόν. Σήμερα το κόμμα του και μαζί μ' αυτό, τον έχει ξεχάσει όλη η Αριστερά.

Εμείς συνεχίζουμε να τον θυμόμαστε για δύο πράγματα:

1. Για την “συμπαράταξη”, το πλατύ μετωπικό σχήμα με το οποίο διεκδίκησε την δημαρχία του Δήμου Αθηναίων. Με την “συμπαράταξη¨του Λ. Αυδή είχε εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος ο Περικλής Κοροβέσης. Όσοι σήμερα αναζητούν πλατιά μετωπικά σχήματα, συγκροτημένα σε ισότιμη συνεργασία χωρίς υστεροβουλίες και μικροπολιτικές, έχουν να διδαχτούν πολλά από την “συμπαράταξη” του Λ. Αυδή...

2. Η κηδεία του Λεωνίδα Αυδή ήταν πολιτική, είναι η πρώτη που έγινε στη χώρα μας και έγινε σύμφωνα με την δική του επιθυμία.

Η Αριστερά, δεν ακολούθησε τον δρόμο του, ούτε αυτόν που χάραξε ζωντανός, ούτε αυτόν που χάραξε πεθαμένος...

Πώς η "άρνηση πληρωμής" έριξε τη Θάτσερ

 Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα της ΔΕΑ

«Αν ο poll tax πέθανε, είναι γιατί τον σκότωσε η άρνηση πληρωμής, μια τακτική που και τα τρία μεγάλα κόμματα επέμεναν πως δεν είχε νόημα και ήταν λάθος. Η εξωκοινοβουλευτική δράση, ο εφιάλτης των πολιτικών του Γουέστμινστερ, δικαιώθηκε και καθώς ξεδιπλωνόταν εξέθεσε τους κούφιους μας ισχυρισμούς περί δημοκρατίας... αυτό το σαββατοκύριακο ο καθένας από αυτούς που δεν πλήρωσε θα πρέπει να νιώθει περήφανος για τον εαυτό του».

Observer, 1991

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ο τριετής αγώνας του βρετανικού λαού ενάντια στον poll tax, τον κεφαλικό φόρο που επέβαλε η Θάτσερ το 1987, αποτέλεσε μία από κορυφαίες στιγμές του εργατικού κινήματος στη Γηραιά Αλβιόνα. Παραμένει μέχρι σήμερα υπόδειγμα αντίστασης σε ένα απολύτως καθολικό και προκλητικά άδικο ταξικό μέτρο, όπως τα χαράτσια που επιβάλλει η κυβέρνηση Παπανδρέου μέσω της ΔΕΗ και της εφορίας. Η αναδρομή στην οργάνωση της αντίστασης και στην τελική νίκη του κινήματος στη Βρετανία είναι, νομίζουμε, χρήσιμη στις προσπάθειες που κάνουμε στην Ελλάδα σήμερα.

Η καπηλεία του ΕΑΜ από την κρατικοδίαιτη Αριστερά

Η έλλειψη πολιτικής φαντασίας είναι άλλο ένα δείγμα της χρεοκοπίας των πολιτικών μηχανισμών της Αριστεράς. Σήμερα κάποιοι απ' αυτούς προσπαθούν να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση προβάλλοντας το όραμα ενός “νέου” ΕΑΜ. Όμως, τίποτα το καινούργιο δεν έχουν να επιδείξουν με αυτό το  πολιτικό τους σχέδιο. Αναπαράγουν πιστά μια άλλη ανάλογη προσπάθεια που είχε γίνει τον καιρό της χούντας της 21ης Απριλίου. Στην πραγματικότητα αυτό που αντιγράφουν δεν είναι το ΕΑΜ αλλά τον Λ. Κύρκο! Ο Κύρκος με την περίφημη ΕΑΔΕ (Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα) ένα νέο ΕΑΜ ονειρευόταν και αυτός, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το ονειρεύονται σήμερα και οι νέοι ζηλωτές του:  Μια διευρυμένη πολιτική συμμαχία και με αστικές πολιτικές δυνάμεις, η οποία, τότε θα ανέτρεπε την χούντα  του Παπαδόπουλου και των Αμερικανών, σήμερα την χούντα του ΔΝΤ, της ΕΕ και των Γερμανών...

Η βασική διαφορά του “νέου ΕΑΜ” -  όπως και της “ΕΑΔΕ” - από το ΕΑΜ εντοπίζεται στο πως θα γίνει αυτή η ανατροπή. Το ΕΑΜ είχε επιλέξει ως βασικό μέσο για να πραγματοποιηθούν οι στόχοι του τον ένοπλο αγώνα. Γιαυτό εξάλλου στο ιδρυτικό του δεν κάνει καμία αναφορά σε δημοκρατικές διαδικασίες και στον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις, αλλά μόνον σε κανόνες συνωμοτικότητας, πως εδώ: "συγκροτείται επί τη βάσει των πλέον αυστηρών συνωμοτικών κανόνων. Τούτο σημαίνει:

α) Ότι τηρείται αυστηρώς μυστική η συμμετοχή των οιωνδήποτε κομμάτων ή οργανώσεων που το αποτελούν ή προσχωρούν εις αυτό.