Η πραγματική δημοκρατία δεν είναι συμπληρωματική αλλά ανταγωνιστική με τον τεχνοκρατισμό της Αριστεράς...

(Πρώτα “κόκκινοι” και μετά “ειδικοί”)

Τις τελευταίες μέρες έτυχε ευρείας δημοσιότητας στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης η συνέντευξη του Κώστα Λαπαβίστα “Η δημοσιονομική ένωση δεν φτιάχνεται από την πίσω πόρτα”, η οποία αναφέρεται στις αποφάσεις της τελευταίας συνόδου κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τον τρόπο αντιμετώπισης του ελληνικού χρέους. 

Αναδημοσιεύουμε την τελευταία ερώτηση και την απάντηση, την οποία θα σχολιάσουμε στην συνέχεια (οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας):

Αν η χθεσινή σύνοδος δεν έφερε την ελάφρυνση που διατείνεται πως πέτυχε, τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει;

Αυτό που έγινε χθες είναι αθέτηση πληρωμών με πρωτοβουλία του δανειστή. Αυτό έχει τη σημασία του και για την Ελλάδα η οποία τελικά αποδέχτηκε ότι θα γίνει αθέτηση πληρωμών γιατί φυσικά μας έλεγαν μέχρι τώρα ότι θα αποπληρώσουμε και το τελευταίο ευρώ και δε θα γίνει τίποτα τέτοιο. Είναι εμφανές ότι το αποδέχτηκε και η κυβέρνηση και η Ε.Ε. και αυτό έχει επίσης τη σημασία του γιατί κάτι τέτοιο θα συμβεί και στις άλλες χώρες κατά πάσα πιθανότητα. Δεν λύνει όμως το πρόβλημα όπως είπα και είναι λίαν απίθανο να το λύσει δραστικά γιατί πρόκειται για κίνηση με πρωτοβουλία του δανειστή και ο δανειστής δεν πρόκειται μόνος του να προκαλέσει ζημιά στον εαυτό του.

Άρα χρειάζεται αφού έχει γίνει αποδεχτή η ιδέα της αθέτησης πληρωμών να περάσουμε σε αυτές τις κινήσεις με πρωτοβουλία του δανειζόμενου. Αυτό θα είναι και η αποφασιστική λύση στο πρόβλημα χρέους της Ελλάδας. Η κίνηση θα πρέπει να έχει δύο χαρακτηριστικά: θα πρέπει να γίνει με τρόπο κυρίαρχο και θα πρέπει να γίνει με τρόπο δημοκρατικό.

Είναι εντυπωσιακό να βλέπει κανείς το τι συνέβη τις τελευταίες ημέρες στην Ευρώπη. Αν δεν ξέραμε ότι είναι το ελληνικό χρέος το οποίο συζητιέται η στάση της ελληνικής κυβέρνησης δε θα μας το έδειχνε. Ήταν σαν να συζητιόταν το χρέος τη Κολομβίας ή της Τυνησίας, όπου η ελληνική κυβέρνηση παρακολουθούσε τα τεκταινόμενα μεταξύ του κυρίου Τρισέ, της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σαρκοζί και σχολίαζε ή παρενέβαινε στα άδυτα και πίσω από κλειστές πόρτες. Δεν είναι τρόπος αυτός. Όταν είναι το χρέος της Ελλάδας το οποίο είναι το θέμα απαιτεί κανείς να δει παρουσία του κυρίαρχου κράτους του οποίου το χρέος είναι αυτό το οποίο συζητιέται. Είναι απολύτως απαραίτητο δηλαδή η Ελλάδα να θέσει τους όρους μέσα από τους οποίους θα αντιμετωπιστεί το χρέος της. Αν δεν γίνει κάτι τέτοιο αποκλείεται να είναι η λύση αποφασιστική.

Το 2ο που χρειάζεται είναι φυσικά να υπάρξει δημοκρατία. Δεν μπορεί να συζητιέται το θέμα του χρέους από ορισμένους ειδήμονες, από ορισμένους τεχνοκράτες και από μια ομάδα πολιτικών, όπως επίσης και από μια μικρή ομάδα ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν εκλεγεί, όπως ο κύριος Τρισέ και να μας ανακοινώνεται τι πρόκειται να γίνει στο μέλλον. Απαιτείται άμεση παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα. Απαιτείται συμμετοχή του εργατικού και του λαϊκού στοιχείου ακριβώς στην αντιμετώπιση του χρέους και ακριβώς για να υπάρξει η κυριαρχική παρέμβαση που είπα και πριν. Για να το πω με δύο λόγια κατά τη γνώμη μου απαιτείται παύση πληρωμών. Να μην αναγνωριστούν τόκοι υπερημερίες και να υπάρχει πλήρης διαφάνεια και λογιστικός έλεγχος του χρέους με συμμετοχή ευρέων λαϊκών και εργατικών στρωμάτων ώστε να μπορέσουμε να δούμε ουσιαστικό κούρεμα και ουσιαστική απαλλαγή της Ελλάδας από το χρέος. Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θα χρειαστεί όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης.

Ο Κώστας Λαπαβίτσας χρησιμοποιεί την λέξη “δημοκρατία” χωρίς να διευκρινίζει αν αναφέρεται στην “άμεση” δημοκρατία, στην “εργατική” δημοκρατία που επικαλούνται κάποιοι άλλοι στην Αριστερά, ή στην “συνταγματική”, όπως αυτή προσδιορίζεται από τα πολιτικά συστήματα των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών της Δύσης. Αν λοιπόν δεν διευκρινίσουμε την σημασία αυτής της λέξης, μάλλον τα πράγματα μπερδεύονται περισσότερο παρά απλοποιούνται...

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από τα πρωταρχικά. Το κίνημα θα πρέπει δημοκρατικά να διαμορφώνει και να αποφασίζει τους στόχους του, με τις ανοικτές συνελεύσεις με τους θεσμούς που το ίδιο συγκροτεί. Σήμερα λοιπόν το κίνημα, όπως αυτό είναι συγκροτημένο, μπορεί να διατυπώσει μόνον γενικούς στόχους και κατευθύνσεις, όπως: “Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε”.

Το δεύτερο ζήτημα αφορά στο με ποιούς το λαϊκό κίνημα διαπραγματεύεται τις διεκδικήσεις του. Με το ελληνικό κράτος και την Κυβέρνηση; Με την Ευρωπαϊκή Ένωση; Με τις Τράπεζες; Με το κεφάλαιο χωρίς πολιτικούς διαμεσολαβητές; Πιστεύουμε πως το λαϊκό κίνημα - ανεξάρτητα από ποιές θέσεις έχει για τον καπιταλισμό ή την ΕΕ και το ευρώ - έχει απέναντί του ως βασικό αντίπαλο την πολιτική εξουσία της χώρας μας, δηλαδή την Κυβέρνηση.

Όμως η πολιτική διαπραγμάτευση δεν είναι μια δημοκρατική διαδικασία, διότι οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται μέσα από μια διαδικασία που κατοχυρώνει την ισότιμη συμμετοχή των διαπραγματευόμενων στην λήψη των αποφάσεων. Η διαπραγμάτευση είναι μια διαδικασία ανάδειξης συμφωνιών και διαφωνιών. Οι αποφάσεις λαμβάνονται μόνον από τον ένα από τους μετέχοντες στην διαπραγμάτευση, από αυτόν που κατέχει την εξουσία. Αντίθετα, η δημοκρατία είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο επιλύονται μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις και προϋποθέτει την ισότητα των συμμετεχόντων. Κανένα απ' αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει στις διαδικασίες διαπραγμάτευσης ανάμεσα στο μαζικό κίνημα και την πολιτική εξουσία, η οποία εκφράζει και εκπροσωπεί τα συμφέροντα του κράτους- έθνους.

Στις διαπραγματεύσεις πιθανόν να είναι χρήσιμοι ειδικοί και τεχνοκράτες για την ιδιαίτερη γνώση που κατέχουν. Η απαίτηση την οποία προβάλει ο Κ. Λαπαβίτσας να είναι εκλεγμένοι οι “τεχνοκράτες”, όπως ο Τρισέ, που “συζητούν” για τον χρέος και “ανακοινώνουν” τι πρόκειται να συμβεί, δεν μπορεί να είναι αίτημα του μαζικού κινήματος! Το θέμα της συγκρότησης των πολιτικών οργάνων της Ε.Ε. είναι ένα διαφορετικό ζήτημα και προφανώς δεν σχετίζεται με την υπόθεση του ελληνικού χρέους. Ως γνωστόν, τα πολιτικά όργανα της ΕΕ δεν έχουν την συνταγματική δημοκρατική νομιμοποίηση, ανάλογη με αυτή που έχουν οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ, οι οποίες προκύπτουν από εκλογικές διαδικασίες.

Άλλο ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας...

και ο  "διάλογος" συνεχίζει να διεξάγεται...

Στο αριστερό blog ο Παναγιώτης Μαυροειδής στο περιθώριο του κειμένου “Ο μακρόθεν διάλογος ή πώς δεν έχουμε μάθει να συζητάμε” τονίζει μια παράγραφο:

Στο έδαφος της κοινής συντροφικής δράσης, να αναδείξουμε και όχι να κουκουλώσουμε τις πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές, συζητώντας επί αυτών, την ίδια στιγμή που θα υποβιβάζουμε και θα καταργούμε τις καταστροφικές λογικές της ιδιοκτησίας της αλήθειας, της καχυποψίας, του τακτικισμού και της θεωρίας ‘’ο χειρότερος εχθρός μου, είναι ο πιο κοντινός μου αριστερός’’.

Συμφωνώντας λοιπόν με το περιεχόμενο αυτής της παραγράφου, θα επιχειρήσουμε να κάνουμε μερικές κριτικές παρατηρήσεις από την ίδια σκοπιά του Π. Μαυροειδή, στο αμέσως προηγούμενο κείμενο που έχει δημοσιευθεί “αριστερό blog” με τον τίτλο “Μαζικός αντικαπιταλιστικός αγώνας κατά της ΕΕ!” και υπογράφεται από τους Ιπποκράτη Κωστή και Νίκο Ξηρουδάκη

Πριν όμως προχωρήσουμε στις παρατηρήσεις, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε την δική μας θέση για τα ζητήματα ουσίας τα οποία τίθενται από την παράγραφο που αναφέραμε παραπάνω. Το πρόβλημα της Αριστεράς μπορεί να λυθεί στα πλαίσια των εσωτερικών ανταγωνισμών ή συμφωνιών; Η άποψή μας είναι σαφής: Ο διάλογος είναι αναγκαίος, αλλά δεν είναι επαρκής όρος. Την έχουμε εκθέσει αναλυτικά στο κείμενο “Αναπαραγωγή ή μετασχηματισμός;” και εν συντομία εκφράζεται με το παρακάτω απόσπασμα:

Σήμερα, η ανασυγκρότηση της Αριστεράς δεν θα κριθεί τελικά από κάποια πολιτική συμφωνία, ούτε από το πόσο ολοκληρωμένο είναι ένα πολιτικό σχέδιο ή πρόγραμμα. Οι απαντήσεις που προϋποθέτει ένα τέτοιο εγχείρημα, δεν μπορούν να δοθούν κυρίως με την προσφυγή στον «διάλογο». Δεν υπάρχουν πολιτικά υποκείμενα που κατέχουν ή θα ανακαλύψουν την απόλυτη αλήθεια. Οι σχετικές αλήθειες που κατέχει κάθε υποκείμενο ξεχωριστά, δεν είναι επαρκείς για την ανασύνθεση της Αριστεράς. Η τομή που απαιτείται, περνάει από την συντριβή του παλαιού με την μορφή που υπάρχει, και το ριζικό μετασχηματισμό του. Το νέο δεν πρόκειται να προκύψει από απλές αθροιστικές πράξεις μεταξύ συγγενών υποκειμένων, διατεταγμένων σε ομόκεντρους ή παράπλευρους κύκλους. Πρόκειται για μια σύνθεση αντιθέσεων, για τη διαλεκτική της οποίας ισχύει η ρήση του προέδρου Μάο: «Τα δύο δεν γίνονται ένα». Για να μην μιλάμε κινέζικα, το μέλλον των ενωτικών εγχειρημάτων που ευαγγελίζονται την ανασύνθεση της αριστεράς, θα κριθεί τελικά αν η ρήξη με το υπάρχον, που εμπεριέχει ο πυρήνας όλων αυτών εγχειρημάτων, οδηγήσει στην κυριαρχία των όρων μετασχηματισμού και στην καταστροφή των όρων αναπαραγωγής των υποκειμένων που μετέχουν σε αυτά.

Κάποιοι φαίνεται πως αναζητούν την λύση της δικής τους πολιτικής ανεπάρκειας στην συντριβή κάποιων άλλων. Η κατάσταση γίνεται τραγική και αδιέξοδη, όταν αυτοί οι άλλοι που απαιτούμε την συντριβή τους είναι δημιουργήματα της πολιτικής μας φαντασίας. Ένα μεγάλο μέρος του κειμένου των Ιπποκράτη Κωστή και Νίκου Ξηρουδάκη κυνηγάει παρόμοια φαντάσματα. Το κείμενο γράφει:

Η πικρή αλήθεια είναι ότι μεγάλα κομμάτια της αριστεράς, είναι ενταγμένα οργανικά εδώ και δεκαετίες στην λογική του ευρωπαϊσμού. Έχουν ταυτίσει την κοινωνική πρόοδο, με την αστική στρατηγική για ένταξη στην ΕΟΚ παλιότερα, την ΕΕ τώρα...

Λάθος! Το σωστό είναι ότι μικρά κομμάτια της αριστεράς είναι ενταγμένα οργανικά εδώ και δεκαετίες στην λογική του ευρωπαϊσμού. Το μεγάλο κόμμα της Αριστεράς, το ΚΚΕ αλλά και το σύνολο σχεδόν της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς είχαν πάντα μια αντιευρωπαϊκή στάση. Ο χώρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, ο χώρος δηλαδή του Λ. Κύρκου που ηγεμόνευσε με τις ιδέες του στον χώρο του ΣΥΝασπισμού, ήταν ο χώρος που χαρακτηρίζεται στο κείμενο των των Ιπποκράτη Κωστή και Νίκου Ξηρουδάκη ως “μεγάλα κομμάτια της Αριστεράς”. Αυτός ο πολιτικός χώρος στο ίδιο κείμενο μερικές αράδες παρακάτω περιγράφεται εντελώς διαφορετικά:

Σεχταριστής ήτανε μια ζωή ο Κύρκος, κι ας είχε σημαία του το «εθνικό ακροατήριο». Το δείχνανε άλλωστε και τα εκλογικά του ποσοστά: 1,37% το ’81, 2,7% το πολυδιαφημισμένο ενωτικό εγχείρημα της Συμμαχίας στις εκλογές του ’77. Και η επίσημη κομματική άποψη για την εκλογική συντριβή της; «Ο λαός έχει δικαίωμα να σφάλλει»…

Όμως και εδώ υπάρχει άλλο ένα λάθος. Είναι η συσχέτιση του “σεχταρισμού” με τα εκλογικά ποσοστά: Σεχταριστής ήτανε μια ζωή ο Κύρκος.. Το δείχνανε άλλωστε και τα εκλογικά του ποσοστά. Με τα ίδια λοιπόν κριτήρια για παράδειγμα θα μπορούσαμε άραγε να μετρήσουμε, πόσο πνιγμένη μέσα στον σεχταρισμό είναι η ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε σχέση με τον σεχταριστή Λ. Κύρκο. Ας μην μιλήσουμε και για τον σεχταρισμό της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στον Άγιο Παντελεήμονα και σε άλλες λαϊκές γειτονιές της Αθήνας, σεχταρισμός που οφείλεται στην θέση της για την Ε.Ε. και το ευρώ...

Όπως και να το κάνουμε, δεν είναι ο Κύρκος και η παρέα του που εμπόδιζαν τόσα χρόνια την ηγεμονική άποψη στο χώρο της Αριστεράς , δηλαδή την Αντιευρωπαϊκή Αριστερά να ορθοποδήσει στην ελληνική κοινωνία! Μήπως λοιπόν η φράση «Ο λαός έχει δικαίωμα να σφάλλει», επιδέχεται πολλαπλές αναγνώσεις ως προς το υποκείμενο που την εκφέρει, σε σχέση με απ' αυτό που υπονοεί το κείμενο;

Το φάντασμα της “Ευρωπαϊκής Αριστεράς”, λοιπόν πλανιέται πάνω από τα κεφάλια μας. Και το κείμενο κυνηγάει αυτό το φάντασμα, βάζοντας στόχο την “ήττα” του, αφήνοντας να υπονοηθεί ότι αν διευθετηθεί στο εσωτερικό της Αριστεράς αυτό το ζήτημα, θα λυθεί και στην κοινωνία:

Αυτή η «ευρωπαϊκή αριστερά», είναι αριστερά του συστήματος που πρέπει να ηττηθεί.

Η λαϊκή έκφραση “ένα σκουλήκι ψόφιο, να το σκοτώσω δεν μπορώ, να φύγω δεν μ' αφήνει” νομίζουμε ότι περιγράφει με τον καλύτερο τρόπο αυτές τις αδιέξοδες πολιτικές στάσεις...

Ο Ιπποκράτης Κωστής και Νίκος Ξηρουδάκης κοιτάνε πολύ πίσω, πάρα πολύ πίσω, στην εποχή της χούντας και του Πολυτεχνείου για να δώσουν παραδείγματα για τον “σεχταρισμό” του Λ. Κύρκου αλλά και να στηρίξουν την πολιτική τους άποψη. Όμως υπάρχει η “καρδάρα με το γάλα”, δίπλα μας και την κλωτσάνε. Αναφερόμαστε στο κίνημα Κίνημα της 25ης Μάη, για το οποίο γράφουν:

“Σήμερα, μετά το Σύνταγμα και τις συνελεύσεις γειτονιάς όπου ο κόσμος μπαίνει μαζικά στο προσκήνιο, ίσως όχι πάντοτε με τον τρόπο που εμείς φανταζόμασταν ή θα θέλαμε (κι αυτό έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και θ’ άξιζε να συζητηθεί εκτενέστερα), έχει πια καταδειχτεί ότι δε θέλει ούτε ν’ ακούσει για την ΓΣΕΕ και τον Παναγόπουλο. Τον Παναγόπουλο που έχει την παγκόσμια πρωτοτυπία να μην μπορεί να συμμετάσχει στις συγκεντρώσεις που ο ίδιος διοργανώνει! Ποιος ακριβώς είναι λοιπόν σήμερα ο σεχταριστής; Σίγουρα όχι αυτός πάντως που μένει μακριά από τα βρόμικα ξεπουληματικά και προδοτικά παζάρια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που τα ΄χει πάρει χαμπάρι και τα ξεφωνίζει ο κόσμος.”

Θα συμφωνήσουμε μαζί τους για τον Παναγόπουλο, αλλά το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του κειμένου τους είναι αυτό που το βάζουν ...πολιτικά μέσα σε παρενθέσεις. Η συζήτηση μόνον αν έχει την ανάποδη πορεία μπορεί να είναι πολιτικά γόνιμη: Θα πρέπει να ξεκινάει από τα επίδικα της συγκυρίας και όχι με τάματα στα εικονίσματα της Αριστεράς. Αλλιώς γίνεται απολογητική πολιτικών γραμμών, που ήδη έχουν κριθεί και έχουν αποτύχει...

Θα επανέλθουμε όμως με άλλο σημείωμά μας επιχειρώντας αυτή την αντιστροφή.

Που πας ρε Καραμήτρο; Η “πρωτοβουλία κατά του ευρώ και της Ε.Ε.”

(Έργα και ημέρες μιας Αριστεράς δεν έχει οράματα και στερείται στρατηγικής)

Τετάρτη 27/7, στις 19:00 στην Αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 22, 2ος όροφος) πραγματοποιείται η “Ιδρυτική Συνέλευση της Πρωτοβουλίας κατά του ευρώ και της Ε.Ε.” Το κείμενο που θέτει το πλαίσιο της πρωτοβουλίας (έχει συγκεντρώσει ήδη 357 υπογραφές υποστήριξης (22/7/2011) ) είναι διατυπωμένο με ένα τρόπο που μπορεί να χωράει σχεδόν όλη η παραδοσιακή κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αρκεί να υπάρχει “καλή διάθεση”...

Επίσης θα μπορούσε να είχε γραφτεί τον προηγούμενο αιώνα, αφού προβάλλει ως βασικές θέσεις την πολιτική που κυριαρχούσε στην κομμουνιστική αριστερά απέναντι στην Ε.Ε., ΠΡΙΝ καταρρεύσει ο υπαρκτός κομμουνισμός!

Πολιτικά αυτή η πρωτοβουλία έρχεται σήμερα να καλύψει το κενό της πολιτικής ενός “καλού ΚΚΕ” που δεν θα είναι τόσο σεχταριστικό όσο είναι το ΚΚΕ, αλλά πιο ανοικτό σε συνεργασίες με άλλες αριστερές δυνάμεις. Αποτελεί λοιπόν μια προσπάθεια, μπροστά στην προοπτική μιας εκλογικής αναμέτρησης, να συνευρεθούν στην σημερινή συγκυρία οι κουκουεδογενείς δυνάμεις (Αριστερό Ρεύμα, ΝΑΡ) και ένας ευρύτερος πολιτικός χώρος, ο οποίος συσπειρώνεται σήμερα γύρω από τα εκλογικά σχήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ..

Είναι προφανές ότι στα πλαίσια της ιδεολογικής συγκρότησης αυτής της πρωτοβουλίας δεν χωρούν δυνάμεις και κινήματα που έρχονται σε ρήξη ή βρίσκονται σε αντιπαλότητα με παραδοσιακή αριστερά, η οποία κατέρρευσε μαζί με τον υπαρκτό κομμουνισμό εδώ και δεκαετίες. Το μέτωπο ενάντια στο ευρώ και η Ε.Ε. είναι η ιδεολογική ομπρέλα που ομογενοποιεί ιστορικά/διαχρονικά/ιδεολογικά αυτό τον χώρο. Είναι η κόκκινη κλωστή που προσδιορίζει τις ηγεμονίες στο εσωτερικό του με όρους αναπαραγωγής των μηχανισμών που στηρίζουν αλλά και στηρίζονται σε αυτά τα αριστερά ιδεολογήματα που προβάλλουν το πόσο άθλιος και κακός είναι ο αντίπαλος. Δυστυχώς αυτά είναι κοινοτοπίες, τουλάχιστον στη σημερινή συγκυρία.

Εξάλλου και οι ίδιοι οι αστοί όχι μόνον δεν κρύβουν τις αδυναμίες και τα προβλήματα του ευρώ και της Ε.Ε. αλλά αντίθετα μερικές φορές προβάλουν όλα αυτά ζητήματα ως φόβητρα για να επιβάλουν τις δικές τους πολιτικές επιλογές. Δυστυχώς αυτή η καταδίκη της Ε.Ε. και του ευρώ, όσο οξεία και να διατυπώνεται φραστικά, δεν αρκεί για να συγκροτήσει το “άλλο”...

Είναι εντυπωσιακό ότι σε αυτό το κείμενο απουσιάζει οποιαδήποτε αναφορά στο κίνημα της 25ης Μάη, το οποίο ανέτρεψε το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας και επανέφερε τον λαϊκό παράγοντα στο πολιτικό προσκήνιο. Το κείμενο λοιπόν αγνοώντας προκλητικά οποιαδήποτε αναφορά στους όρους ύπαρξης και συγκρότησης του υπαρκτού μαζικού κινήματος ατενίζει το μέλλον με αφηρημένες εξαγγελίες για την “διαμόρφωση ενός ενωτικού λαϊκού ρεύματος” και καταλήγει σε ένα γενικό αντιιμπεριαλιστικό πρόσταγμα, το οποίο θα μπορούσε να είχε διατυπωθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και πριν την έναρξη του 2ου παγκοσμίου πολέμου:

"Στόχος μας είναι η διαμόρφωση ενός ενωτικού λαϊκού ρεύματος που θα προτάσσει τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα και θα υπερασπίζει το δικαίωμα του λαού να καθορίζει την πορεία των κοινωνικών και πολιτικών εξελίξεων, έξω από τις δεσμεύσεις των ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών."

Το γνωστό τραγουδάκι εκείνης της εποχής: «Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα/ θα μας σώσει τώρα απ’ τη σκλαβιά/ κι έχει πρόγραμμα λαοκρατία/ ζήτω-ζήτω-ζήτω το ΕΑΜ», είναι πολιτικά πιο ορθό και πιο επίκαιρο, διότι επικαλείται μια σημαντική κοινωνική παρακαταθήκη, η οποία απουσιάζει από την σημερινή αριστερά: “Το ΕΑΜ μας έσωσε απ’ την πείνα” και δηλώνει σαφώς ένα κοινωνικό όραμα “την λαοκρατία”....

Η μικροπολιτική είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε διατύπωση του κειμένου. Μερικές παραγράφους παραπάνω κάποιες εκφράσεις έχουν γραφτεί με τρόπο ώστε να μην έχουν κανένα παράπονο δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (Λαφαζάνης, ΚΟΕ κλπ) όπως αυτή:

"Γι’ αυτό και εμείς επιδιώκουμε τον κοινό αγώνα των ευρωπαϊκών λαών κόντρα στο συνασπισμένο ευρωπαϊκό κεφάλαιο με άμεσο στόχο την ανατροπή της αντεργατικής επίθεσης και ορίζοντα την υπέρβαση της καπιταλιστικής κυριαρχίας σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο."

και αυτή:

"Να μην περάσει το αντιδραστικό «Σύμφωνο για το Ευρώ». Να αποτραπεί η ψήφισή του από το συντονισμένο πανευρωπαϊκό αγώνα των λαών, που μπορεί να γίνει τώρα εφικτός!"

Κάποιες άλλες φράσεις κλείνουν το μάτι προς το ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας ακόμα και την δική του φρασεολογία:

"Για λαϊκή απειθαρχία και συνολική ρήξη με την ΕΕ του κεφαλαίου"

Το χειρότερο όμως με αυτό το κείμενο είναι η ελπίδα που αφήνει ότι αυτή η Αριστερά μπορεί να κυβερνήσει! Δεν το διατυπώνει βεβαίως ρητά. Το υπονοεί όμως σαφώς, όταν περιγράφει τα πράγματα με φράσεις όπως αυτή:

"Η αιτία των λαϊκών προβλημάτων βρίσκεται στην «ιερή συμμαχία» ελληνικών κυβερνήσεων, ΕΕ, ΔΝΤ, στο «μαύρο» μέτωπό τους με το κεφάλαιο, τις τράπεζες και τις αγορές."

Αν λοιπόν “σπάσει” αυτή η συμμαχία των ελληνικών κυβερνήσεων τα λαϊκά προβλήματα θα μπορέσουν να λυθούν. Ο κυβερνητισμός αυτής της Αριστεράς, βρίσκεται επίσης κρυμμένος πίσω από την αναπτυξιολαγνεία, η οποία είναι παρούσα σε όλες της τις εκδοχές στο διακηρυκτικό κείμενο. Αυτή η αριστερά ισχυρίζεται ότι υπάρχει και άλλη ανάπτυξη στον καπιταλισμό προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Αυτή η άλλη ανάπτυξη, είναι η ανάπτυξη εκτός ..εισαγωγικών που υπονοείται στην παρακάτω φράση:

"Η ανεργία διευρύνθηκε στις εποχές της «ανάπτυξης» και γιγαντώθηκε τώρα στις συνθήκες της κρίσης"

Αυτή η Αριστερά τρέφει τις  αυταπάτες των ιδεολογημάτων που προβάλει ο αστισμός για την ανάπτυξη. Ότι δηλαδή η οικονομία και η ανάπτυξη είναι διακριτά ζητήματα στον καπιταλισμό, γιαυτό υπάρχουν διαφορετικοί αναπτυξιακοί δρόμοι. Αυτό υπονοούν οι απόψεις για την διάλυση του “παραγωγικού ιστού της χώρας” ως ζήτημα που προσδιορίζεται από τις αστικές πολιτικές διαχείρισης και όχι από την ίδια την φύση της καπιταλιστικής οικονομίας, όπως εδώ:

“Διαλύθηκαν επίσης μια σειρά παραδοσιακοί κλάδοι, από τα ναυπηγεία μέχρι τη μεταποιητική βιομηχανία, προκαλώντας μια εκτεταμένη αποδυνάμωση του παραγωγικού ιστού της χώρας.”

Είναι η Αριστερά που πιστεύει ότι αν δεν έχεις βαριά βιομηχανία δεν έχεις υγιή καπιταλισμό. Και χωρίς υγιή καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρξει υγιής σοσιαλισμός. Είναι η αριστερά που πιστεύει ότι αν αναλάβει την εξουσία στο αστικό κράτος και κρατικοποιήσει τις παραγωγικές επιχειρήσεις θα κάνει σοσιαλισμό! Είναι η αριστερά που δεν έχει πάρει χαμπάρι τίποτα ακόμα από την πτώση του υπαρκτού κομμουνισμού...

«Ρωμηοσύνη» αλά αμερικανικά

Αναδημοσιεύουμε ένα παλαιότερο κείμενο (23/1/2010) του Ιού που δεν "χώρεσε" στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και ξαναγίνεται επίκαιρο με τις εξελίξεις στον όμιλο Κυριακίδη και την εργοδοτική τρομοκρατία και τις απολύσεις στον Flash.

Εργα και ημέρες των νέων μεγιστάνων στα ελληνικά ΜΜΕ

«Ρωμηοσύνη» αλά αμερικανικά

Με αμηχανία καταγράφονται τους τελευταίους μήνες από τον Τύπο οι συνεχείς εξαγορές μέσων ενημέρωσης ή πακέτων μετοχών εκδοτικών συγκροτημάτων από το επιχειρηματικό δίδυμο των Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και Πέτρου Κυριακίδη. Στις αρχές του χρόνου o όμιλος των δύο στενών συνεργατών έλεγχε ήδη τις εφημερίδες Espresso, Athens News, City Press, Σφήνα και Ισοτιμία, τα περιοδικά Free, Olive, Jolie, Μπομπ Σφουγγαράκης, κλπ., τον ραδιοφωνικό σταθμό Flash, τα κανάλια τοπικής εμβέλειας Sport TV και Κανάλι 10, ενώ είχε μερίδιο συμμετοχής στο ραδιόφωνο ΣΚΑΪ, το κανάλι ΣΚΑΪ TV, και ανακοίνωνε την εξαγορά ποσοστού 12,22% της Πήγασος (Mega, Εθνος, Πρώτο Θέμα, Ημερησία και διάφορα περιοδικά, καθώς και ραδιοφωνικοί σταθμοί) και ποσοστού 9,62% (που μετά από λίγες μέρες έφτασε το 10,14%) της Χ. Κ. Τεγόπουλος (Ελευθεροτυπία).

Πολλοί οικονομικοί αναλυτές έχουν επιχειρήσει να ερμηνεύσουν την εντυπωσιακή αυτή συγκομιδή αλλά δεν έχουν απαντήσει στο καίριο ερώτημα: ποια είναι η σκοπιμότητα μαζικής εξαγοράς μη κερδοφόρων μέσων ενημέρωσης και η συγκέντρωση στα ίδια χέρια αλλοπρόσαλλων εκδοτικών πρωτοβουλιών;

Καταρχήν είναι δεδομένο ότι στον εσωτερικό καταμερισμό του ομίλου Λαυρεντιάδη-Κυριακίδη, το ζήτημα των μέσων ενημέρωσης έχει ανατεθεί στην πλευρά Κυριακίδη και την εταιρεία ΝΕΠ Εκδόσεις Α.Ε. Ο Πέτρος Κυριακίδης ήταν μέχρι πρότινος ένας μικρομεσαίος εκδότης θεολογικών και εκκλησιαστικών βιβλίων. Τα τελευταία χρόνια η δραστηριότητα του «Εκδοτικού Οργανισμού Π. Κυριακίδη» στο χώρο αυτό εκτινάχτηκε. Οχι τόσο με την έκδοση νέων τίτλων, αλλά με την εξαγορά του μεγάλου εκδοτικού εκκλησιαστικών βιβλίων «Ακρίτας» και τη δημιουργία δύο βιβλιοπωλείων-πολιτιστικών χώρων στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα ο κ. Κυριακίδης (όπως και ο συνεταίρος του Λ. Λαυρεντιάδης) διατηρεί στενούς δεσμούς με Πατριαρχεία και Μητροπόλεις, ενώ πολύ συχνά εμφανίζεται ως «χορηγός» ή «ευεργέτης» κάθε λογής εκκλησιαστικών δραστηριοτήτων.

Αν αναρωτηθεί κανείς πώς συμβιβάζεται αυτή η ευσεβής δραστηριότητα με το σκανδαλοθηρικό περιεχόμενο της εκδοτικής ναυαρχίδας του Ομίλου, δηλαδή της εφημερίδας Espresso, η απάντηση είναι εύκολη. Εχουμε πριν από χρόνια εντοπίσει αυτά την παράξενη σύγκλιση της εφημερίδας με ορισμένους κύκλους της Εκκλησίας στη βάση ενός νέου πουριτανικού ρεύματος, στο οποίο συνυπάρχουν -όπως και στον παραδοσιακό πουριτανισμό- η καταγγελία κάποιου σκανδάλου και η αναλυτική ηδονοβλεπτική περιγραφή του («Η Espresso του μεσονυκτίου», Ιός, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 12.6.05).

"Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας" στις ημερομηνίες 5 / 6 / 7 Σεπτεμβρίου ΔΕΘ 2011

Αναδημοσίευση από το www.babylonia.gr

Σήμερα στη Θεσσαλονίκη Παρασκευή 22 Ιουλίου συναντηθήκαμε στο "12ο σχολείο για την ελευθερία" άτομα από την "θεματική συνέλευση λευκού πύργου για την άμεση δημοκρατία", συμμετέχοντες από το περσινό φεστιβάλ στη ΔΕΘ 2010 και από συλλογικά εγχειρήματα της πόλης, και αναλαμβάνουμε την πρωτοβουλία για μια "Συνάντηση άμεσης δημοκρατίας" στις ημερομηνίες 5 / 6 / 7 Σεπτεμβρίου 2011.

-Καλούμε σε ανοιχτή οργανωτική συνάντηση την Κυριακή 24 ιουλίου

στις 8.30 στο Μικρόπολις ( Βενιζέλου & Βασ. Ηρακλείου 18 )

Το site του περσινού φεστιβαλ http://ablocfest.gr/

Ακολουθεί το κείμενο - κάλεσμα του τριημέρου.

Το ρήγμα είναι γεγονός 

Εδώ και τώρα: Ισότητα - Αξιοπρέπεια - Αλληλεγγύη

ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΑΝΤΟΥ!

Συνάντηση άμεσης δράσης και δημοκρατίας - ΑΠΘ  5/6/7 Σεπτεμβρίου ΔΕΘ 2011

Κάλεσμα σε συνάντηση άμεσης δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη

Το κίνημα των πλατειών που ξετυλίχτηκε μετά τα γεγονότα στην Β. Αφρική και από τα επακόλουθα στη Ισπανία ανέδειξε την παρουσία του σύγχρονου υποκειμένου που ανέλαβε με την παρουσία του να βάλει άλλους όρους στον κοινωνικό πολιτισμό και οικονομικό ανταγωνισμό που επιβάλει ο κόσμος της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

Ζήσαμε πολλές κινητοποιήσεις όλο το προηγούμενο διάστημα με αφορμή την παρουσία του ΔΝΤ και της ΕΚΤ από όλο το φάσμα των κομμάτων και των συνδικαλιστικών οργανώσεων. Σε αυτές όσο παραδοσιακή ήταν η κάθοδος του κόσμου στους δρόμους άλλο τόσο ήταν και η απόσυρση του από αυτούς. Από καιρό διαφαινόταν πως όλος ο παλιός κόσμος της "αντίστασης" είχε φτάσει στα όρια του. Η επίθεση της κυριαρχίας ήταν τόσο καταιγιστική και τόσο ολοκληρωτική που μέσα από απειλές ( δανεισμός ή καταστροφή ) και μονόδρομους ( ΔΝΤ ή Χάος ) αποστερούσε κάθε δυνατότητα διαπραγμάτευσης από τους επαγγελματίες εκπροσώπους των εκμεταλλευομένων.

Η αυθόρμητη κάθοδος του κόσμου στις πλατείες έκανε την κρίση ακόμη πιο έντονη. Μετέτρεψε πολύ γρήγορα την κρίση από οικονομική και πολιτική σε πολιτειακή. Το αντιπροσωπευτικό σύστημα ως μία ολότητα κοινωνικής οργάνωσης που διατρέχει όλο το εύρος των δραστηριοτήτων: πολιτικών, εργατικών, εκπαιδευτικών, δημοτικών κλπ δέχτηκε ένα καίριο πλήγμα. Οι πλατείες απαίτησαν άμεση δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη και αξιοπρέπεια. Το ζήτημα ετέθη και τίποτα δεν μπορεί πια να προχωρήσει χωρίς να λάβει υπόψιν του το βαθύ νόημα που αναδύθηκε στην Ελλάδα και στην Ευρώπη από το κίνημα των πλατειών.

Το ρήγμα είναι γεγονός έστω και αν βάλθηκαν πολλοί νεκροθάφτες του παλαιού κόσμο, εντός και εκτός των πλατειών, να το ορίσουν στα όρια τους και αυτό το ρήγμα είχε δύο μεγάλους αποδέκτες. Τα πολιτικά κόμματα και τα συνδικαλιστικά τους παραρτήματα στο σύνολο τους.

Η απαίτηση των πλατειών για την συμμετοχή του καθενός/μίας ως άτομο με ένα απλό ανεπιτήδευτο και πηγαίο τρόπο έστελνε όλες τις οργανωτικές δομές της πολιτικής πλατφόρμας και της οργανωτικής φόρμουλας των ειδικών στο κέντρο των πλατειών, αυτή την φορά όχι σαν σανίδα σωτηρίας και ελπίδας διεξόδων, αλλά ως κατηγορούμενους για το διαρκές έγκλημα που διέπρατταν και διαπράττουν στο όνομα και σε βάρος των καταπιεσμένων.

Το χρέος κατάφερε να ...επιβιώσει!

Παρουσιάζουμε τις δευτερολογίες των ομιλητών στην "Ημέρα Λαϊκής Διαβούλευσης για την επιλεκτική χρεοκοπία" που έγινε στην πλατεία Συντάγματος την Πέμπτη, 21-07-2011.

Ενώ το ΔΝΤ και η ΕΕ φροντίζουν για την σωτηρία των τραπεζών, τα ασφαλιστικά ταμεία είναι έτοιμα να κηρύξουν πτώχευση. Σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα του "ΕΘΝΟΥΣ" οι οφειλές στα ασφαλιστικά ταμεία είναι 11 δις ευρώ. Πάνω από 300.000 επιχειρήσεις χρωστούν στο ΙΚΑ το ποσό των 6,2 δισ. ευρώ. Η προσπάθεια του κράτους  να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα χαρίζοντας μέρος των οφειλών στους οφειλέτες με ευνοϊκές ρυθμίσεις είναι σε εξέλιξη, ωστόσο μέχρι τώρα έχει ανταποκριθεί μόνο ο ένας στους τρεις οφειλέτες. Οι υπόλοιποι δύο κάνουν "στάση πληρωμών" και αναμένουν ολική διαγραφή των χρεών τους...

Κ. Βεργόπουλος

Σ. Μαρκέτος

Σ. Λαπατσιώρας

Λ. Βατικιώτης

Παύση καθηγήτριας με αίτημα ΛΑΟΣ

Αναδημοσίευση από την "Ελευθεροτυπία"

Του ΤΑΣΟΥ ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

 

Έκπληξη προκάλεσε σε κάποιους η ενθουσιώδης υποδοχή που ο ΛΑΟΣ επιφύλαξε στο νομοσχέδιο της Αννας Διαμαντοπούλου για την εκ βάθρων αναδιάρθρωση (ορθότερα: αποδιάρθρωση) των ελληνικών ΑΕΙ.

 

Το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη είχε κάνει ολόκληρη εκστρατεία για να μην εκλεγεί η Αλεξάνδρα Ιωαννίδου (πάνω). Τα αποτελέσματα φάνηκαν τώρα. Πρόκειται, όμως, για στάση απόλυτα αναμενόμενη: η επαγγελλόμενη καταστροφή του εμβληματικότερου ίσως δημοκρατικού θεσμού της μεταπολίτευσης, με τη μετατροπή των πανεπιστημίων σε ημιιδιωτικά κολέγια (και δη χρηματοδοτούμενα από το κράτος), την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και -επί της ουσίας- των ακαδημαϊκών ελευθεριών, διά της προβλεπόμενης εκκαθάρισης όσων πανεπιστημιακών δεν είναι αρεστοί στους ιδιώτες επιχειρηματίες που θα στελεχώσουν τα δ.σ. των (τύποις κρατικών) ιδρυμάτων, είναι μια εξέλιξη που ικανοποιεί πάγια αιτήματα της εγχώριας ακροδεξιάς.

Από την εποχή της ψήφισης του μνημονίου, το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη φαίνεται άλλωστε πως έχει άτυπα αποφασιστικό λόγο για ορισμένες πλευρές της πανεπιστημιακής πολιτικής της Αννας Διαμαντοπούλου και των συνεργατών της. Το διαπιστώνουμε από την πρόσφατη απόλυση της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου, αναπληρώτριας καθηγήτριας σλαβικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, η απομάκρυνση της οποίας από τα αμφιθέατρα αποτελούσε πάγιο αίτημα του ΛΑΟΣ και των ομοϊδεατών του.

Η εκστρατεία της ακροδεξιάς εναντίον της Αλεξάνδρας Ιωαννίδου είναι γνωστή στους αναγνώστες της «Ε» από παλιότερο ρεπορτάζ του «Ιού» («Ο Μακάρθι του Θερμαϊκού», «Ε» 20.6.2009). Στις αρχές του 2009, ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Κυριάκος Βελλόπουλος και μια πλειάδα από τα συντονισμένα μπλογκ του «πατριωτικού χώρου» είχαν εξαπολύσει πολυήμερη καμπάνια για τη μη εκλογή της εν λόγω πανεπιστημιακού, ήδη επίκουρου καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, στο Τμήμα Σλαβικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, με επιχειρήματα που αφορούσαν όχι την επιστημονική επάρκειά της αλλά αποκλειστικά και μόνο τις «εθνικά ύποπτες» (κατ' αυτούς) απόψεις και ερευνητικές δραστηριότητές της.

Τι γίνεται με τα ..."σκουπίδια;"

Ενώ όλοι σήμερα ασχολούνται με τις αποφάσεις Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών για την σωτηρία των τραπεζών και την επιλεκτική χρεωκοπία της χώρας, επιλέξαμε να κάνουμε "πρώτο θέμα", τις εξελίξεις στο μέτωπο των απορριμάτων αναδημοσιεύοντας μια εμπεριστατωμένη και κατατοπιστική ανακοίνωση της "Επιτροπή Αγώνα Φυλής για το Άμεσο και Οριστικό Κλείσιμο της Χωματερής Άνω Λιοσίων-Φυλής".

Με το θέμα των αποφάσεων της Ε.Ε., θα παρουσιάσουμε αργότερα αποσπάσματα από την "Ημέρα Λαϊκής Διαβούλευσης για την επιλεκτική χρεοκοπία" που πραγματοποιήθηκε χθες το βράδυ στην πλατεία Συντάγματος με βασικούς ομιλητές τον Βεργόπουλο Κώστα, τον Μαρκέτο Σπύρο, τον Λαπατσιώρα Σπύρο, και τον Βατικιώτη Λεωνίδα.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Την εβδομάδα που πέρασε εκδόθηκαν δύο δικαστικές αποφάσεις σχετικά με την διαχείριση των απορριμμάτων στην Αττική. Η μία δικαιώνει, για άλλη μία φορά την Κερατέα, απαγορεύοντας οποιαδήποτε εργασία στο Οβριόκαστρο. Η άλλη κάνει δεκτή την προσφυγή της ΠΟΕ-ΟΤΑ ενάντια στον τρόπο που επιχειρήθηκε να υλοποιηθεί ο Περιφερειακός Σχεδιασμός και η δημιουργία των εργοστασίων καύσης. Επί της ουσίας δεν αποτρέπει την υλοποίησή του, απλά καθυστερεί την εφαρμογή του.

Την ίδια στιγμή, σε ανακοίνωση του ΥΠΕΚΑ μετά από την σύσκεψη που έγινε την Πέμπτη 14/7/2011 υπό τον υπουργό περιβάλλοντος κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αναφέρεται ότι η ολοκληρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων στην Αττική θα πρέπει να βασίζεται σε ένα συνδυασμό ανακύκλωσης, επεξεργασίας και αξιοποίησης σε σύγχρονα εργοστάσια διαχείρισης απορριμμάτων (με ανοικτές και δόκιμες τεχνολογίες οι οποίες εφαρμόζονται σε χώρες της Ε.Ε.) και ασφαλούς ταφής των υπολειμμάτων.

Με αφορμή τις εξελίξεις αυτές ο περιφερειάρχης Αττικής κ. Γιάννης Σγουρός σε συνέντευξή του στις 18/7/2011 στα «ΝΕΑ» τονίζει ότι «ο περιφερειακός σχεδιασμός είναι το μόνο εργαλείο που έχουμε στα χέρια μας. Είναι η ισχύουσα νομοθεσία. Πρέπει να τον εφαρμόσουμε ακολουθώντας όλες τις διαδικασίες που προβλέπονται, τόσο αναφορικά με την εθνική και κοινοτική νομοθεσία όσο και με τους όρους και τις προδιαγραφές, οι οποίοι απαιτούνται για την εξάσφαλισή της χρηματοδότησης για την εκτέλεση των έργων».

Από τις εξελίξεις αυτές είναι προφανές ότι η κυβέρνηση και οι σύμμαχοί της (περιφέρεια, δημοτικές αρχές) βαδίζουν αταλάντευτα τον δρόμο που έχουν χαράξει, την υλοποίηση δηλαδή του υπάρχοντος περιφερειακού σχεδιασμού και την δημιουργία εργοστασίων καύσης κατ’επιταγή του «εθνικού» εργολάβου. Οι όποιες καθυστερήσεις προκύπτουν μέσω δικαστικών αποφάσεων επιβεβαιώνουν την βιασύνη τους και το τετελεσμένο των αποφάσεών τους αφού δεν «παίρνουν» τα αναγκαία μέτρα διαφύλαξης των αποφάσεων αυτών. Είναι τέτοια η αποφασιστικότητά τους όπου στις περιβαλλοντικές μελέτες για το Εργοστάσιο Μηχανικής Ανακύκλωσης ΙΙ (ΕΜΑ ΙΙ) έχουν αφαιρέσει από τον χάρτη τον οικισμό «Γεννηματά ΙΙ» και μέρος της Ζωφριάς.

Η Επιτροπή Αγώνα Φυλής, η οποία στόχο έχει τον ξεσηκωμό των κατοίκων ενάντια στο σχεδιαζόμενο έγκλημα, δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Ξέρουμε ότι απέναντι στα σχέδιά τους μόνο ο ξεσηκωμένος λαός μπορεί να μπει εμπόδιο. Αυτό έδειξε και η εμπειρία από την αντίσταση των κατοίκων της Κερατέας. Συνεχίζουμε να ενημερώνουμε τον κόσμο και να τόν καλούμε σε αντίσταση απέναντι στην κυβέρνηση και τα οικονομικά συμφέροντα. Καμμία δικαστική απόφαση δεν πρόκειται να μας εφησυχάσει, το αντίθετο μάς αποκαλύπτει την «δυσκολία» που έχουν να προχωρήσουν ως αποτέλεσμα των αντιδράσεών μας. Είναι τέτοιος ο φόβος τους που δεν τολμούν να ονομάσουν ανοικτά τις τεχνολογίες που έχουν ήδη επιλέξει.

Φυλή, 21-07-2011

Επιτροπή Αγώνα Φυλής

για το Άμεσο και Οριστικό Κλείσιμο

της Χωματερής Άνω Λιοσίων-Φυλής.

Με αφορμή το θάνατο του Μπάμπερ Χαν στο Ελληνικό…

Ανακοίνωση της Κίνησης “Απελάστε το Ρατσισμό”

Αθήνα, 20/7/2011

ΩΣ ΕΔΩ

με τους θανάτους «από αμέλεια» στα στρατόπεδα συγκέντρωσης της ΕΛ.ΑΣ.

με τα βασανιστήρια και τους ξυλοδαρμούς μεταναστών στα τμήματα

με τη συνεργασία ΕΛ.ΑΣ. – φασιστών στα ρατσιστικά πογκρόμ

με τις ρατσιστικές επιχειρήσεις «σκούπα» και τις απελάσεις – εξπρές

με τη δημιουργία νέων άθλιων φυλακών που βαφτίζονται «κέντρα υποδοχής»

Ο θάνατος του Μπάμπερ Χαν στα νέα κρατητήρια Ελληνικού δεν είναι τυχαίο ή μεμονωμένο περιστατικό. Δεν αποτελεί ευθύνη των κακοπληρωμένων γιατρών ή των νοσηλευτών που βγάζουν μισό μεροκάματο τρόμου στα κρατητήρια και τις φυλακές.

Ένοχη είναι η αντιμεταναστευτική πολιτική της κυβέρνησης. Που αντιμετωπίζει τους μετανάστες χωρίς χαρτιά σαν εγκληματίες και ανθρώπους χωρίς δικαιώματα. Τους κυνηγά στους δρόμους των πόλεων, τους στοιβάζει σε πούλμαν της ΕΛ.ΑΣ., τους μεταφέρει παρά τη θέλησή τους σε κρατητήρια και στρατόπεδα συγκέντρωσης που δεν τους χωράνε και δεν πληρούν καμία συνθήκη ανθρώπινης διαβίωσης, υγιεινής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Ένοχη είναι η πολιτική του Μνημονίου που περικόπτει δαπάνες από παντού, κλείνει σχολεία και νοσοκομεία και αναθέτει την ιατροφαρμακευτική κάλυψη νοσοκομείων, φυλακών και κρατητηρίων σε «ΜΚΟ» που απασχολούν γιατρούς ή νοσηλευτές για 600 Ευρώ.

Ηθικοί αυτουργοί είναι οι πολιτικοί του Μνημονίου. Που παίζουν το χαρτί του ρατσισμού για να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από τους πραγματικούς υπεύθυνους της φτώχειας της ανεργίας και της εξαθλίωσης του μισού πληθυσμού της χώρας. Ενώ την ίδια στιγμή κατηγορούν ως ανεύθυνους και βολεμένους όσους αντιστέκονται. Βαφτίζουν τις αντιδράσεις του κόσμου «κατευθυνόμενες προβοκάτσιες». Αγωνιούν να απαγορεύσουν τις διαδηλώσεις, να ξεπαστρέψουν το πανεπιστημιακό άσυλο και κάθε δημοκρατική ελευθερία. Δικαιολογούν μόνο την άγρια καταστολή της ΕΛ.ΑΣ. βαφτίζοντάς κάθε αποδεδειγμένη θηριωδία της «μεμονωμένο περιστατικό» που οφείλεται στην κούραση και την κακή ψυχολογία των ΜΑΤ, που είναι κι αυτοί άνθρωποι…

Το ΚΚΕ δεν επιστρέφει την κομματική ταυτότητα στον Άρη Βελουχιώτη διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις...

Η ...ταμπακιέρα του Άρη

Ξεφυλλίζοντας τον Β' τόμο της ιστορίας του ΚΚΕ από το 1949 ως το 1968 (αναρτημένος ολόκληρος είναι [εδώ]) σταχυολογούμε μερικές φράσεις(οι υπογραμμίσεις είναι δικές μας). Στην σελίδα 17 διαβάζουμε:

Σήμερα η ΚΕ προτείνει να γίνει επίσημη κομματική αποκατάσταση του Νίκου Ζαχαριάδη με απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, στην οποία θα αποκαθίσταται η προσφορά του στο επαναστατικό κίνημα.

και μερικές αράδες παρακάτω:

Η ΚΕ επίσης προτείνει την επίσημη αποκατάσταση από κομματικό Σώμα των Άρη Βελουχιώτη και Νίκου Βαβούδη, που δεν έχει πραγματοποιηθεί μέχρι σήμερα.

Το τι σημαίνει η "επίσημη αποκατάσταση" του Άρη Βελουχιώτη και ποιά είναι η διαφορά της από την "επίσημη κομματική αποκατάσταση", εξηγείται αναλυτικά στην σελίδα 324:

3.Α. 13. ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΙΣΗΜΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΟΥ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ

Ο Άρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας) σωστά χαρακτήριζε ως λαθεμένη τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Αν και δεν είχε οδηγηθεί σε ολοκληρωμένα συμπεράσματα για τα προβλήματα στη στρατηγική του ΚΚΕ και τον ένοπλο αγώνα 1940-1944, με ηρωισμό και αυτοθυσία υπηρέτησε την ένοπλη ταξική πάλη.

Ωστόσο, παρά τη σημασία της πολιτικής διαφωνίας του, δεν δικαιώνεται ούτε η απειθαρχία ούτε η ατομική ευθύνη στην ανάληψη πρωτοβουλιών αντίθετων προς τις αποφάσεις και ενέργειες του Κόμματος. Η έμπρακτη αντίθεση του Άρη Βελουχιώτη με τη θεμελιώδη αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού δικαιολογημένα προκάλεσε τη διαγραφή του.

Το Κόμμα καθυστέρησε να αποκαταστήσει πολιτικά τον Άρη με Απόφαση κομματικού Σώματος, σε περίοδο που είχε πλέον συνειδητοποιήσει ότι η Συμφωνία της Βάρκιζας ήταν λαθεμένη από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων.

Ωστόσο, με σειρά ενεργειών του ΚΚΕ τιμούσε τη μνήμη του πρώτο-καπετάνιου του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη: Με την ευκαιρία της 15ης επετείου του θανάτου του, ο ραδιοφωνικός σταθμός Η Φωνή της Αλήθειας μετέδωσε τον Ιούνιο 1960 σημείωμα για τη ζωή και τη δράση του. Παρόμοιο σημείωμα δημοσιεύτηκε και τον Ιούνιο 1965 στο περιοδικό Νέος Κόσμος με την ευκαιρία της 20ής επετείου του θανάτου του.[451]

Και στα επόμενα χρόνια, έγιναν εκδηλώσεις στη μνήμη του, ενώ υπήρξαν πολλά σχετικά δημοσιεύματα στα κομματικά έντυπα. Στην πράξη απορρίφθηκαν οι σε βάρος του κατηγορίες ως προβοκάτορα κ.α.Ο Α' Τόμος του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ (1918-1949) αναφέρεται στην ηρωική δράση και στην τραγική θυσία του.[452]

Η ΚΕ του ΚΚΕ προτείνει την πολιτική του αποκατάσταση με Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης.

[451]: Περιοδικό Νέος Κόσμος, Ιούνης 1965, τεύχ. 6, Μ. Ρουμελιώτη, ≪Άρης Βελουχιώτης (1905-1945)≫, σελ. 91-94.

[452]: Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, τομ. Α', έκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 1995, σελ. 517.