Αναδημοσίευση από την ΕΠΟΧΗ (Κυριακή, 27 Ιουνίου 2010)
Του
Δήμου Τσακνιά
Eχουμε πολλές φορές αναφερθεί στο χαρακτήρα της παρούσης κρίσης. Ανεξάρτητα απ΄ τις εκδηλώσεις της, ως κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος ή δημοσιονομική κρίση ή κρίση χρέους κ.ο.κ., στην αριστερά συμφωνούμε γενικά ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια συνηθισμένη κυκλική κρίση, αλλά βρισκόμαστε στη δίνη μιας δομικής κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος. Το χαρακτηριστικό των δομικών κρίσεων είναι ότι οι αντιθέσεις που σωρεύτηκαν είναι τέτοιες που δεν μπορούν να ξεπεραστούν στη διάρκεια ενός κύκλου. Γι΄ αυτό και διαρκούν περισσότερο, είναι πιο μακρόχρονες. Κυρίως όμως δεν μπορούν να ξεπεραστούν στο πλαίσιο και στη βάση της υπάρχουσας διάρθρωσης.
Όταν το 2008 ξέσπασε η κρίση, αρκετοί στην αριστερά και στον ΣΥΡΙΖΑ την εξέλαβαν ως προαναγγελία γρήγορου θανάτου του καπιταλισμού και ζητούσαν όχι μόνο το κεφάλι του επί πίνακι αλλά και τα κεφάλια όσων ήταν πιο συγκρατημένοι σε τέτοιες εκτιμήσεις (μεταξύ των οποίων και το δικό μου -ως υπεύθυνου της επιτροπής προγράμματος).
Αυτό όμως που σίγουρα επιβεβαίωσε και επιβεβαιώνει με πολύ έντονο και εκκωφαντικό τρόπο η παρούσα κρίση είναι ότι οι αναπτυγμένες αλλά και οι μέσου επιπέδου καπιταλιστικές οικονομίες, όπως η ελληνική, έχουν εξαντλήσει για το προβλέψιμο μέλλον την ικανότητά τους να επιβιώνουν χωρίς να συμπιέζουν διαρκώς το επίπεδο και τις συνθήκες ζωής και εργασίας των πληθυσμών τους. Χωρίς να περιορίζουν δραστικά τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών τους.