όψεις του λαϊκού μεταπολιτισμού

Του Γιώργου Πρασσά

1. Μεγάλες στιγμές της ελληνικής διανόησης :

Οι Γερμανοί μας ζηλεύουν, η μια χαρά χρυσή αυγή, τα 400 τρις ευρώ, οι ξένοι μας χαλάνε την αισθητική, η γυναίκα στο σπίτι κι ο bob ο marley

Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί «Η Εφημερίδα των Συντακτών»

Tέλος Οκτωβρίου αναμένεται να κυκλοφορήσει η «Η Εφημερίδα των Συντακτών», μία νέα καθημερινή εφημερίδα. Δημοσιεύουμε το κείμενο που έδωσαν στη δημοσιότητα οι συμμετέχοντες σε αυτό το εγχείρημα: 

«Ένα όνειρο γίνεται σύντομα πραγματικότητα. Σε λίγες μέρες κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της «Εφημερίδας των Συντακτών», την οποία εκδίδει ο «Συνεταιρισμός των εργαζομένων σε εφημερίδες και περιοδικά», που συγκρότησαν πρώην εργαζόμενοι της «Ελευθεροτυπίας» και της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» – δημοσιογράφοι, τεχνικοί και διοικητικοί – μετά την κρίση και την αναστολή έκδοσης της εφημερίδας.

Η πολιτική και η κοινωνική συγκυρία καθιστούν επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε την παρουσία μιας ανεξάρτητης εφημερίδας. Μιας πραγματικά ανεξάρτητης εφημερίδας, χωρίς εξαρτήσεις από κομματικά και οικονομικά συμφέροντα. Μίας εφημερίδας με την δική της άποψη.

Το εγχείρημα αυτό γίνεται σε μια εποχή όπου μεγάλη μερίδα των πολιτών θεωρεί ότι τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης είναι αναξιόπιστα, λόγω της ταύτισης τους με τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους και με κάθε μορφή εξουσίας.

Το εγχείρημά μας στηρίζεται στο κεφάλαιο που συνεισέφεραν τα μέλη του συνεταιρισμού,ενώ κυρίαρχο όργανο είναι η γενική συνέλευση των μελών, από τα οποία εκλέγεται και η διεύθυνση.

Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής, Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας

Η ομιλία του Δ. Ψαρρά στην εκδήλωση που διοργάνωσε η "Επιτροπή για την υπεράσπιση της Κοινωνίας και της Δημοκρατίας" στις 23/10/2012 με θέμα: ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΕΚΦΑΝΣΕΙΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ. (Αναλυτική ενημέρωση για την εκδήλωση και το υπόλοιπο πρόγραμμα των εκδηλώσεων [εδώ])

Κυκλοφόρησε αυτές τις μέρες το νέο βιβλίο του Δημήτρη Ψαρρά “Η Μαύρη Βίβλος της Χρυσής Αυγής, Ντοκουμέντα από την ιστορία και τη δράση μιας ναζιστικής ομάδας”, εκδόσεις Πόλις, Οκτώβριος 2012.


Περιεχόμενα:
1. Η «φάλαγγα» που έγινε κόμμα (Προλεγόμενα σε έναν εφιάλτη)
2. Οι πρώτοι νοσταλγοί (Οι νεοφασίστες της μεταπολίτευσης, 1975-1980)
3. Μεταξύ Χίτλερ και Παπαδόπουλου (Η Χρυσή Αυγή και η Νεολαία ΕΠΕΝ, 1981-1985)
4. Από το πεζοδρόμιο στις πλατείες (Η δράση και η προπαγάνδα του Λαϊκού Συνδέσμου, 1987-1997)
5. Το παράπονο του φαλαγγάρχη (Η δολοφονική επίθεση που εξιχνιάστηκε)
6. Η κατάμαυρη Γαλάζια Στρατιά (Η πρώτη μεταμφίεση)

Με τον "Μητρόπουλο" ή με τον "Φωτόπουλο";

(για τις σχέσεις της Θεωρίας με την Πολιτική)

Σε ένα πρόσφατο κείμενό μας (Με όπλο το «15ο Συνέδριο του ΚΚΕ» προχωράει η εσωτερική αντιπολίτευση του ΚΚΕ ), γράφαμε:

Είναι προφανές ότι η εσωτερική αντιπολίτευση του ΚΚΕ δεν θα έκανε υπερβάσεις στις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές συντεταγμένες του ΚΚΕ γι’ αυτό δεν περιμέναμε ότι θα αναζητούσε στον Α.Μπαντιού ή τον Σ. Ζιζεκ αναφορές για να κάνει κριτική στην ηγεσία του κόμματος. Η προσήλωση της στο «εξαρτησιακό μοντέλο» - αν και διαφωνούμε κάθετα - δεν θεωρούμε ότι είναι το σημείο το οποίο αποτελεί την «λυδία λίθο» για να κριθεί η πολιτική ορθότητα της «νέας σποράς». Εκείνο που μετράει στην πολιτική είναι οι συγκεκριμένες επιλογές που αφορούν στο «δια ταύτα» και τα πολιτικά αποτελέσματα που μπορούν να παράγουν. Η συγκεκριμένη «θεωρητική» τεκμηρίωση έχει αυτοαναφορικό χαρακτήρα αφού αφορά στο εσωτερικό του πολιτικού υποκειμένου και την διαπάλη που διεξάγεται εκεί και όχι στην κοινωνία. 

Αν αυτή λοιπόν αυτή η λαθεμένη θεωρητική επιλογή, ανοίγει τον δρόμο για ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες για το ΚΚΕ και αλλαγή της γραμμής του στο εργατικό κίνημα, τότε λειτουργεί προς θετική κατεύθυνση στην συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία. Εξάλλου, όπως έχει δείξει η ιστορία, η ταξική πάλη και οι κοινωνικές αλλαγές δεν γίνονται με βάσει τους θεωρητικο-πολιτικούς σχεδιασμούς των κομματικών μηχανισμών της αριστεράς.

Όμως υπάρχει και το αντίστροφο φαινόμενο. Η επίκληση σωστών θεωρητικών θέσεων να χρησιμοποιείται ως στήριγμα για λαθεμένες πολιτικές επιλογές. Αυτό συμβαίνει συνήθως στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία επικαλείται συχνά γενικές θεωρητικές θέσεις για τον καπιταλισμό και το κίνημα για να τεκμηριώσει σεχταριστικές πρακτικές και διασπαστικές πολιτικές γραμμές στο μαζικό κίνημα. Όμως δεν συμβαίνει μόνο εκεί…

Άλλη μια σύνοδος, άλλο ένα Plan B...

Αναδημοσίευση από την "ΑΥΓΗ"

Του Γιάννη Μηλιού

Άλλη μια σύνοδος κορυφής ήρθε κι έφυγε, με το κλίμα για την ελληνική κυβέρνηση να γίνεται όλο και «καλύτερο», δηλαδή στην πραγματικότητα όλο και πιο ενθαρρυντικό για άμεση προώθηση της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης: ψήφιση των μέτρων που θα υποβαθμίσουν ακόμη περισσότερο το βιοτικό επίπεδο εργαζόμενων, άνεργων και συνταξιούχων και θα βαθύνουν την ύφεση (κάτι που αποτελεί στόχο κι όχι «ατύχημα» όπως παρουσιάζεται).

Το γενικόλογο κείμενο συμπερασμάτων υπενθυμίζει ότι τα σοβαρά ζητήματα που συζητούνται στις συνόδους αυτές παραμένουν κρυφά, δεν ανακοινώνονται στο κοινό, και αυτή η έλλειψη διαφάνειας αποτελεί συστατικό στοιχείο της αντιδημοκρατικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής των ευρωπαϊκών κέντρων εξουσίας (της ελληνικής κυβέρνησης συμπεριλαμβανομένης).

Τα κόκκινα κεράσια ξανάρχονται...

Ο Λένιν ρωτάει: «Λοιπόν, πως τα περνάτε στον καπιταλισμό;»

Αναδημοσίευση από την "εποχή"

του Δη­μή­τρη Γκι­βί­ση

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμ­μα Βο­η­μίας και Μο­ρα­βίας (KSÈM), το μο­να­δι­κό α­πό τα πρώην κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα του α­να­το­λι­κού μπλοκ που έ­χει α­κό­μα τη λέ­ξη «κομ­μου­νι­στι­κό» στον τίτ­λο του -πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι άλ­λα­ξε το πρό­γραμ­μά του για να ται­ριά­ζει με τους νό­μους που θε­σπί­στη­καν με­τά το 1989- εί­ναι ο με­γά­λος νι­κη­τής των πε­ρι­φε­ρεια­κών ε­κλο­γών στην Τσε­χία. Το KSÈM έ­φτα­σε στο 20,4%, που εί­ναι το με­γα­λύ­τε­ρο πο­σο­στό του α­πό την ε­πο­χή της βε­λού­δι­νης ε­πα­νά­στα­σης, και έ­τσι μα­ζί με τους σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες που πή­ραν 23,6% αλ­λά έ­χα­σαν 13 μο­νά­δες α­πό το 2008 κυ­ρίως λό­γω των σκαν­δά­λων δια­φθο­ράς, έ­χουν τις 11 α­πό τις 13 πε­ρι­φέ­ρειες. Να ση­μειω­θεί, ό­τι και στις πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό τις υ­πό­λοι­πες 14 πε­ρι­φέ­ρειες που γί­νο­νταν, χτες Σάβ­βα­το, o δεύ­τε­ρος γύ­ρος, οι υ­πο­ψή­φιοι του KSÈM προ­η­γού­νταν, με χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τε­ρο πα­ρά­δειγ­μα αυ­τήν της Πρά­γας.

Η υποκρισία του ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΡΕΥΜΑΤΟΣ για την ενότητα της Αριστεράς

“Η υπόθεση της κοινής δράσης, της συνεργασίας και της συμπαράταξης όλων των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και πρώτα απ’ όλα του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΥΣΥΑ, δεν είναι μια υπόθεση απλών εκφωνήσεων και επικοινωνιακών τεχνασμάτων αλλά κεντρικής πολιτικής από την οποία εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό η ίδια η υπόθεση της δυνατότητας μιας αποτελεσματικής, αξιόπιστης και νικηφόρας προοδευτικής διεξόδου από την κρίση.”

(από το κείμενο που έθεσε το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΡΕΥΜΑ στην ΚΠΕ του ΣΥΝασπισμού και δεν συγκέντρωσε την πλειοψηφία)

Εχουμε επισημάνει και άλλες φορές ότι τέτοια συνεργασία δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί, όχι επειδή δεν το επιθυμεί ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, αλλά επειδή δεν είναι μέσα στους πολιτικούς σχεδιασμούς των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς. Με αυτή την έννοια η επίκλησή της έχει καθαρά προπαγανδιστικό χαρακτήρα. Όμως αν κάποιος πιστεύει σε αυτή την ανάγκη, θα πρέπει να προτείνει και μέτρα για να υπάρξουν οι υλικοί όροι αυτής της συνεργασίας. Το πιο κρίσιμο απ' αυτά είναι το ζήτημα της ΑΠΛΗΣ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗΣ. Το ζήτημα αυτό αποτελεί πάγιο αίτημα της Αριστεράς και δεν μπορεί να μπαίνει στην άκρη μπροστά στην προοπτική να σχηματίσει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με το ισχύον καλπονοθευτικό σύστημα. Εντάξει, ας  δεχτούμε προσωρινα ότι η πλειοψηφία παρέλειψε να το βάλει στο προσχέδιο ( ελπίζουμε ότι στο τελικό κείμενο θα συμπεριληφθεί ), η μειοψηφία που ενδιαφέρεται για αυτή την ενότητα δεν θα έπρεπε να το είχε προτείνει, όχι μόνον για λόγους αρχής αλλά και γιατί αποτελεί ένα βασικό εργαλείο για την εφαρμογή της πολιτικής συνεργασιών που επιζητεί; Πρόκειται για άλλη μια “τυχαία παράλειψη” και από την πλειοψηφία αλλά και την μειοψηφία του ΣΥΝασπισμού; Δεν νομίζουμε....