Με τον "Μητρόπουλο" ή με τον "Φωτόπουλο";

(για τις σχέσεις της Θεωρίας με την Πολιτική)

Σε ένα πρόσφατο κείμενό μας (Με όπλο το «15ο Συνέδριο του ΚΚΕ» προχωράει η εσωτερική αντιπολίτευση του ΚΚΕ ), γράφαμε:

Είναι προφανές ότι η εσωτερική αντιπολίτευση του ΚΚΕ δεν θα έκανε υπερβάσεις στις γενικότερες ιδεολογικοπολιτικές συντεταγμένες του ΚΚΕ γι’ αυτό δεν περιμέναμε ότι θα αναζητούσε στον Α.Μπαντιού ή τον Σ. Ζιζεκ αναφορές για να κάνει κριτική στην ηγεσία του κόμματος. Η προσήλωση της στο «εξαρτησιακό μοντέλο» - αν και διαφωνούμε κάθετα - δεν θεωρούμε ότι είναι το σημείο το οποίο αποτελεί την «λυδία λίθο» για να κριθεί η πολιτική ορθότητα της «νέας σποράς». Εκείνο που μετράει στην πολιτική είναι οι συγκεκριμένες επιλογές που αφορούν στο «δια ταύτα» και τα πολιτικά αποτελέσματα που μπορούν να παράγουν. Η συγκεκριμένη «θεωρητική» τεκμηρίωση έχει αυτοαναφορικό χαρακτήρα αφού αφορά στο εσωτερικό του πολιτικού υποκειμένου και την διαπάλη που διεξάγεται εκεί και όχι στην κοινωνία. 

Αν αυτή λοιπόν αυτή η λαθεμένη θεωρητική επιλογή, ανοίγει τον δρόμο για ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες για το ΚΚΕ και αλλαγή της γραμμής του στο εργατικό κίνημα, τότε λειτουργεί προς θετική κατεύθυνση στην συγκεκριμένη πολιτική συγκυρία. Εξάλλου, όπως έχει δείξει η ιστορία, η ταξική πάλη και οι κοινωνικές αλλαγές δεν γίνονται με βάσει τους θεωρητικο-πολιτικούς σχεδιασμούς των κομματικών μηχανισμών της αριστεράς.

Όμως υπάρχει και το αντίστροφο φαινόμενο. Η επίκληση σωστών θεωρητικών θέσεων να χρησιμοποιείται ως στήριγμα για λαθεμένες πολιτικές επιλογές. Αυτό συμβαίνει συνήθως στο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, η οποία επικαλείται συχνά γενικές θεωρητικές θέσεις για τον καπιταλισμό και το κίνημα για να τεκμηριώσει σεχταριστικές πρακτικές και διασπαστικές πολιτικές γραμμές στο μαζικό κίνημα. Όμως δεν συμβαίνει μόνο εκεί…

Η Πολιτική για την Αριστερά δεν είναι «επιστήμη», αλλά «τέχνη» όπως έλεγε ο Λένιν. Διαμορφώνει τις επιλογές της με την ανάλυση της συγκυρίας προσδιορίζοντας την κύρια αντίθεση λαμβάνοντας υπόψη διάκριση ανάμεσα στην βασική και στις δευτερεύουσες που διαπερνούν τον κοινωνικό σχηματισμό και την θέση που κατέχει στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. Αν δεν θέλουμε να είμαστε δογματικοί, τότε θα πρέπει να προσέχουμε ώστε η θεωρία να μην κατέχει εκ των προτέρων τη θέση της συγκεκριμένης ανάλυσης. Όπως έλεγε ο Λ. Αλτουσέρ ( Η εποχή των επισήμων κοινοτυπιών... ):

Η συγκεκριμένη ανάλυση όλων των στοιχείων που εμπλέκονται μέσα στην περιπλοκή των ταξικών σχέσεων ή των επιπτώσεών τους σε μια δεδομένη στιγμή αποτελεί, με όλη τη σημασία της λέξης, ανακάλυψη του πραγματικού (που επιφυλάσσει πάντοτε εκπλήξεις, γιατί εμπεριέχει “νέα δεδομένα”) και συγχρόνως αποτελεί προσδιορισμό της ακολουθητέας γραμμής για να επιτευχθούν οι στόχοι της πάλης.

Πριν λίγες μέρες ο Αλέξης Μητρόπουλος κατέθεσε μια επιστολή του στη Γραμματεία με θέμα: Σύγκληση της Γενικής Γραμματείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.‐Ε.Κ.Μ. για τη στρατηγική και την τακτική μας αναφορικά με το Συνδικαλιστικό Κίνημα. Αντιγράφουμε μερικά σημεία, τα οποία έχει τονίσει με bold γράμματα ο ίδιος ο συντάκτης της:

Δύο γραμμές λοιπόν χαράσσονται μπροστά μας:

Θα «παίξουμε» με τμήματα της καταρρέουσας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που προ της γενικής διάλυσης αποστασιοποιείται από τους κομματικούς οργανισμούς χωρίς κανένα ιδεολογικό και ταξικό περιεχόμενο, χωρίς καμιά ουσιαστική συμβολή στον αντιμνημονιακό αγώνα,
ή
Θα τολμήσουμε την πρόκληση, θα προτιμήσουμε δηλαδή βραχυπρόθεσμα μια φαινομενικά μικρότερη και με λιγότερο άμεσα αποτελέσματα παρέμβαση, που προοιωνίζεται όμως μια νέα θεωρία για το Σ/Κ, μια νέα πρωτοβάθμια δομή για το νέο Συνδικάτο, μια άλλη ενεργή σχέση με την Κοινωνία και τους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους ανέργους, τις γυναίκες, τους μετανάστες;

Νομίζω ότι έχουμε τη δύναμη και την ιδεολογική σκευή να μην προτιμήσουμε τον εύκολο δρόμο της μεγαλύτερης συμμετοχής και συνεργασίας με τμήματα της γραφειοκρατίας, ή έστω της διαδοχής της, αλλά από τους «στρατηγούς χωρίς στρατό» να προτιμήσουμε τους «στρατιώτες», εργάτες, υπαλλήλους και συνταξιούχους ξεκινώντας από την αρχή.

Πρέπει να τολμήσουμε την ενθάρρυνση για τη δημιουργία του νέου μορφώματος μακριά από τα βαρίδια του παρελθόντος.

Και συνεχίζει παρακάτω:

Σε κάθε περίπτωση αυτό το εγχείρημα θα έχει οπωσδήποτε στοιχεία συνδικαλιστικής καθαρότητας, συνέπειας και σίγουρης προοπτικής, και για την ενδυνάμωση του εργατικού Λαϊκού Κινήματος, αλλά και για την προστασία των δημοσίων αγαθών και υπηρεσιών, η αλλοτρίωση των οποίων προβλέπεται ραγδαία, εάν η μνημονιακή συγκυβέρνηση μακροημερεύσει.

Κεντρικός στόχος μας πάντως είναι το νέο σύνθετο, κινηματικό, αντιμνημονιακό και αναγεννητικό Συνδικάτο.

Η ενδιαφέρουσα αυτή τοποθέτηση του Α. Μητρόπουλου με τον γενικό και θεωρητικό τρόπο που θέτει τα ζητήματα για το εργατικό κίνημα θα εύρισκε αρκετούς αριστερούς -εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ – που θα συμφωνούσαν μαζί της. Ποιος θα διαφωνούσε για την ιδιοτέλεια που κρύβει η μετάλλαξη της καταρρέουσας συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και άλλα παρόμοια που αναφέρει; Αν κάποιος μάλιστα δεν γνώριζε το πολιτικό παρελθόν του Α. Μητρόπουλου, θα νόμιζε ότι έχει θητεύσει στο ΝΑΡ ή σε κάποια άλλη συνιστώσα του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όταν επικαλείται με τόσο πάθος την ανάγκη δημιουργίας στον συνδικαλιστικό χώρο ενός νέου μορφώματος μακριά από τα βαρίδια του παρελθόντος και άλλα παρόμοια…

Δεν νομίζουμε ότι χρειάζεται να εξηγήσουμε γιατί δεν είμαστε ούτε με τους «Μητρόπουλους», ούτε με τους «Φωτόπουλους». Είμαστε με τον ΣΥΡΙΖΑ και πιστεύουμε ότι στην ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ- ΕΚΜ και οι Μητρόπουλοι αλλά και οι Φωτόπουλοι χωράνε σ’αυτόν. Το «ταξικό περιεχόμενο» δεν προσδιορίζεται με το τι κουβαλάει ο καθένας στο κεφάλι του ή από τις ιδιοτέλειες ή ανιδιοτέλειες που συγκροτούν τα κίνητρά του. Προσδιορίζεται από την θέση που κατέχει μπροστά στις αντιθέσεις που προσδιορίζουν την πολιτική συγκυρία και από τα αποτελέσματα που παράγονται από την στάση του στο χώρο της ταξικής πάλης. Η Πολιτική δεν είναι Ψυχανάλυση, αλλά μέσο για την αλλαγή του κοινωνικού και πολιτικού συσχετισμού.

Μερικές φορές αυτό το «ταξικό περιεχόμενο» δεν σχετίζεται καθόλου με το πόσο κάποιες θέσεις ή «πολιτικά σχέδια» ως εκφορά «επαναστατικού» η «ανατρεπτικού» λόγου κρίνονται ορθά σύμφωνα με την «αλήθεια» της θεωρίας μας. Αν δεν λάβουμε υπόψη μας αυτό το ενδεχόμενο, είναι πολύ πιθανόν να βρεθούμε μπροστά σε φαινόμενα τα οποία από πρώτη ματιά θα μας παραξενέψουν.

Η ταξική πόλωση την επόμενη περίοδο θα οξυνθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ θα βρεθεί στο μάτι του κυκλώνα, αφού σ' αυτόν έλαχε να εκφράσει σε αυτή την συγκυρία στην πολιτική σκηνή τον ένα πόλο της ταξικής σύγκρουσης. Όπως έχει δείξει η ιστορία, σε παρόμοιες συνθήκες τρίτος δρόμος δεν υπάρχει. Ο καθένας θα κληθεί εκ των πραγμάτων να διαλέξει στρατόπεδο, με ποιούς θα πάει και ποιούς θ' αφήσει.

Αυτός ο πόλεμος θα είναι ολοκληρωτικός. Οι καθοριστικές μάχες που θα κρίνουν την έκβασή του δεν θα δοθούν κάτω από τον μανδύα της αντιπαράθεσης πολιτικών προγραμμάτων και αρχών “μπροστά στον λαό” εντός των πλαισίων που διεξάγεται αυτή η αντιπαράθεση στα καθεστώτα της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Σε αυτό το πεδίο σύγκρουσης ο αντίπαλος είναι ήδη ηττημένος. Η ήττα του καταγράφεται στην κρίση των υπαρχόντων αστικών πολιτικών κομμάτων και στην αδυναμία τους να διαχειριστούν την συναίνεση στις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές του αστισμού.

Ο αντίπαλος θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και κάθε τρόπο για να κερδίσει αυτόν το πόλεμο. Μια πλευρά της τακτικής του αφορά στην εκμετάλλευση της κατάστασης που επικρατεί στην Αριστερά όξυνση υπαρκτών αντιφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ με στόχο την ακύρωση της πορείας του προς την εξουσία. Θα πρέπει να είμαστε λοιπόν προετοιμασμένοι για να μην μείνουμε με ανοικτό το στόμα, αν σύντομα δούμε να στήνεται ένα αριστερό «κόμμα της δραχμής» με απλόχερη βοήθεια του αστισμού.Σε ένα άλλο πρόσφατο κείμενό μας (Γιατί τα καθεστωτικά ΜΜΕ προβάλλουν τον Α. Αλαβάνο; ) γράφαμε:

Ο αστισμός, ο οποίος έχει τρομοκρατηθεί μπροστά στον κίνδυνο στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ να είναι πρώτο κόμμα και να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, επεξεργάζεται τα δικά του “PLAN B” για να ακυρώσει αυτές τις προοπτικές. Στα πλαίσια αυτών των σχεδιασμών είναι διατεθειμένος να παρέχει αφειδώς βοήθεια στους αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Η προοπτική οικοδόμησης ενός αριστερού πόλου ανταγωνιστικού προς τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στις επόμενες εκλογές, προσφέρει σημαντικές υπηρεσίες στον αστισμό. Καμία σημασία δεν έχει το «επαναστατικό» πολιτικό του πρόγραμμα, αφού δεν θα μπορέσει να διεκδικήσει την εκλογική αυτοδυναμία ή να συγκροτήσει συμμαχική κυβέρνηση για να πραγματώσει τα πολιτικά του σχέδια. Αυτά ήταν, είναι και θα παραμείνουν σχέδια... Αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα: Να καταφέρει να ανατρέψει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, να οξύνει τις αντιθέσεις στο εσωτερικό του με στόχο να αποσπάσει απ’ αυτόν κάποιο στελεχικό δυναμικό και να αφαιρέσει ένα κρίσιμο ποσοστό από την εκλογική του δυναμική ώστε να χάσει τις εκλογές….