Πέπε Μουχίκα: Η γενιά μου έκανε ένα αφελές λάθος

Στο παρακάτω κείμενο ο αδιάφθορος - μοναδικός και αξέχαστος- κοινωνικός επαναστάτης και πρόεδρος της Δημοκρατίας της Ουρουγουάης από το 2010 μέχρι το 2015, ο (Πέπε) Χοσέ Μουχίκα, μας στέλνει μηνύματα από το μέλλον.

Είναι σκέψεις που θα δουν το φώς της πλατειάς δημοσιότητας τον Σεπτέμβρη του 2015, όταν εκδοθεί στις ΗΠΑ το βιβλίο που συνέγραψε με τον Νόαμ Τσόμσκι, με τίτλο "Επιβιώνοντας στον 21ο αιώνα".

Στο παρόν κείμενο το βασικό αντικείμενο πραγμάτευσης είναι η σχέση κοινωνικής επανάστασης και πολιτισμού, η σύγκρουση νέων πολιτισμικών αξιών με τις καταναλωτικές αξίες και την κουλτούρα του καπιταλισμού. Η νίκη στο επίπεδο της κουλτούρας αντιμετωπίζεται σαν βασική προϋπόθεση της νίκης στην παγκόσμια ταξική αντιπαράθεση με τον καπιταλισμό αλλά και προϋπόθεση της νίκης στο πεδίο της οικολογικής ισορροπίας για τη σωτηρία του πλανήτη. Ο Μουχίκα δεν αρνείται τις άλλαγές στο μοντέλο παραγωγής και διανομής του πλούτου. Αρνείται το βαθύτερο από τα λάθη της αριστεράς, τον μεταμφιεσμένο οικονομισμό, τις βίαιες αλλαγές των παραγωγικών σχέσεων που αδυνατωντας να συγκλίνουν με μια αυθεντικά αντικαπιταλιστική κατίσχυση στη σφαίρα των ιδεολογικών αξιών ακύρωναν την σοσιαλιστική πολιτική ταυτότητα των κοινωνικών αλλαγών.

Η βαθυστόχαστη και βαθύτατα αυτοκριτική ματιά με την οποία ο Μουχίκα προσεγγίζει, πρωτευόντως το παρελθόν ή κατά ένα δεύτερο λόγο το μέλλον της παγκόσμιας αριστεράς (στην ουσία τον τρόπο με τον οποίο αυτή αντιμετωπίζει την τρέχουσα όσο και τη μελλοντική της ύπαρξη) αποτελεί μια τομή, συγχρόνως δε και μια συνέχεια απαντήσεων στο παλιό, μα πάντα επίκαιρο ερώτημα "Τι να κάνουμε ".

- Τι είναι και τι θέλει ο πολυπολικός κόσμος;

video από την εκδήλωση της ΑΝΤΙ-ΝΑΤΟ Δράσης

 

- Τι είναι και τι θέλει ο πολυπολικός κόσμος; 

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:
Λαμπρινή Θωμά, δημοσιογράφος
Κώστας Λαπαβίστας, οικονομολόγος (διαδικτυακά)
Θανάσης Αυγερινός, δημοσιογράφος (διαδικτυακά)
Νομική Σχολή, Τρίτη 6 Μαΐου 2025.

Μην πιστεύετε ότι βλέπετε!...

Αν είχατε δει αυτή την εικόνα,

(κλικ στην εικόνα για να δείτε την δημοσίευση της φωτογραφίας)

και μετά βλέπατε  αυτό το video:

 Τότε θα λέγατε ότι η εικόνα προέρχεται από το video.

 Όμως συμβαίνει το ακριβώς ανάποδο! 

Η εικόνα είναι αληθινή, αλλά το video είναι ψεύτικο. 

Κατασκευάστηκε από ένα πρόγραμμα τεχνικής νοημοσύνης (AI) σε 2 min, με μοναδικό δεδομένο την φωτογραφία...

Έρχεται η 'Ανοιξη...

Η πιο μεγάλη συγκέντρωση που έχει γίνει στην Αθήνα από την εποχή της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα!

 - Από νωρίς είχαν γεμίσει όλοι οι δρόμοι που οδηγούσαν στην πλατεία Συντάγματος. Τελευταία γέμισε η οδός Ακαδημίας μέχρι την Πλατεία Ομόνοιας από τον κόσμο που δεν μπορούσε να ανέβη από την Πανεπιστημίου και τη Σταδίου...

Εδώ αξιοπρέπεια, εκεί αξιοπρέπεια, που είναι η αξιοπρέπεια;

του Γιώργου Καλαντζόπουλου

«ΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣΕΙ Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ» είναι ο τίτλος ενός βιβλίου γραμμένου στο πολυτονικό, με κείμενα από τα κυριακάτικα φύλλα της εφημερίδας «Η Καθημερινή» του έτους 2016. Οι αναζητήσεις του συγγραφέα περιστρέφονται γύρω από το πως θα γεννηθεί το κίνημα της Αξιοπρέπειας ως ένας «ελληνοκεντρικός εκσυγχρονισμός».

Πως ορίζει την Αξιοπρέπεια; «Ένα σιωπηρό, άκρως διακριτικό, χωρίς οργανική δομή και διακηρύξεις, χωρίς ηγεσία, λαϊκό κίνημα». Από πρώτη ματιά μοιάζει ως εμμονή ενός αξιοπρεπή εκπρόσωπου του ελληνικού αστισμού που θα ήθελε να μετα-πολιτεύεται ως ευπρεπής αντικρατιστής. Είναι όμως μόνον αυτό;

Σύμφωνα με τον εμπνευστή του, αυτό το κίνημα της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ, θα έχει ως θεωρητική ραχοκοκαλιά την γενιά του ’30: «Η Γενιά του ’30 έδειξε ότι, για το ριζικά αποτυχημένο, θλιβερό και κωμικό μεταπρατικό μας κρατίδιο, εκσυγχρονισμός σημαίνει εξελληνισμός». Η Αξιοπρέπεια λοιπόν δεν αφορά στον Άνθρωπο, αλλά ειδικά στον Έλληνα.

Πρόκειται για μια ιδεολογικού τύπου παρέμβαση που λειτουργεί ως ένα συμπλήρωμα πνευματικής διατροφής κατάλληλο για τη χώνεψη: Κάνει πιο εύπεπτο το γνωστό τρίπτυχο “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”.

Ο συγγραφέας ακολουθεί μια μέση διαδρομή που αφήνει στις παρόδους τις προκλητικές (αναξιοπρεπείς) ακροδεξιές ιδεολογικές εκφάνσεις του. Ξεκινάει ως μια κριτική περιγραφή ενός “κοινού τόπου”, του σύγχρονου πολιτικού και κοινωνικού ραγιαδισμού (το πρώτο πιάτο, το τυράκι), και προχωρά σε αναζητήσεις για την υπέρβασή του από ιδεολογικές συντεταγμένες που αντιμάχονται στις αξίες του διαφωτισμού (το επιδόρπιο, η φάκα).

Η πολιτική συνεκφορά αυτής της “φιλοσοφικής” αναζήτησης είναι μια αντιστροφή, εγκαλεί τους ραγιάδες να παραμείνουν ραγιάδες: Οι επιθυμητές μορφές που θα εκφράζουν το «κίνημα της Αξιοπρέπειας» είναι αυτές ακριβώς που αντιπροσωπεύουν τον ραγιαδισμό που αντιμάχεται, ως μη – κίνημα: «Ένα σιωπηρό, άκρως διακριτικό, χωρίς οργανική δομή και διακηρύξεις, χωρίς ηγεσία». Αυτό το πράγμα, πριν μερικά χρόνια ένας Αμερικάνος (ο William Arthur Ward) το έχει σερβίρει με ένα πιο θελκτικό και λακωνικό τρόπο: «Το να αντέχεις την ήττα με αξιοπρέπεια, είναι ένδειξη ωριμότητας και μεγαλείου… ».

«Ο ένας χατζής, ο άλλος χατζής, ποιος θα γίνει μπογιατζής;» O φιλόσοφος συγγραφέας δεν ενδιαφέρεται να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα: 

- Πως και από ποιούς θα διαμεσολαβηθεί αυτό το κίνημα της Αξιοπρέπειας στο χώρο της πολιτικής;

Η απάντηση βρίσκεται στον τρόπο που λειτουργούν οι κρατικοί ιδεολογικοί μηχανισμοί: Πρόκειται για μια θεωρητική κατασκευή που ανοίγει τις πίσω πόρτες της ιδεολογίας - εκείνες που συμφύονται με τον χώρο της πολιτικής – για την νομιμοποίηση/ενσωμάτωση της συμπόρευσης με την Ακροδεξιά. Ένα παράδειγμα για το πως μπορεί να συμβεί αυτό, ως απάντηση στο πρακτικό ερώτημα που προκύπτει από τους “φιλοσοφικούς” προβληματισμούς του συγγραφέα: Και τότε τι;… εδώ: Χρήστος Γιανναράς και “Διαφωτισμός”