Μερικά σχόλια στο κείμενο: «Απολογισμός του ΣΥΡΙΖΑ: Παραχάραξη της ιστορίας για επιτάχυνση προς τα δεξιά»

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στην "εργατική αριστερά". Τα δικά μας σχόλια είναι ενσωματωμένα είναι με πλάγια γράμματα:

Το κείμενο του απολογισμού της κυβερνητικής περιόδου, που ενέκριναν ομόφωνα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι κομμένο και ραμμένο με το μάτι «στο αύριο», δηλαδή στη ραγδαία πορεία του προς τα δεξιά.

- Με το μάτι «στο αύριο» θα πρέπει να γίνονται οι πολιτικοί απολογισμοί. Εξάλλου, απ' αυτή την άποψη διακατέχεται σε τελική ανάλυση και το κείμενο που εκφράζεται απαξιωτικά γι αυτήν. Η διαφορά εντοπίζεται στο πιο θα πρέπει να είναι αυτό το «στο αύριο»...

Όποιος δια­τη­ρεί αμ­φι­βο­λί­ες, ας ση­μειώ­σει τη με­γέ­θυν­ση των συ­νη­θειών και των πρα­κτι­κών της «ηλε­κτρο­νι­κής εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας» -με το iSyriza και τον (τάχα) διά­λο­γο κά­ποιων «μελών» κα­τευ­θεί­αν (λέει) με τον Τσί­πρα μέσω της «σε­λί­δας» iAsk&Watch … Αυτός ο πλή­ρης εκ­φυ­λι­σμός των εν­νοιών Κόμ­μα-Μέ­λος-Διά­λο­γος, απο­τέ­λε­σε βα­σι­κό γνώ­ρι­σμα της «νέας σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας» (θυ­μά­ται κα­νείς την «δη­μο­κρα­τία» του ΓΑΠ;), δη­λα­δή των σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κών κομ­μά­των σε όλη την Ευ­ρώ­πη κατά την πε­ρί­ο­δο της πλή­ρους προ­σχώ­ρη­σής τους στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό.

-  "ο πλή­ρης εκ­φυ­λι­σμός των εν­νοιών Κόμ­μα-Μέ­λος-Διά­λο­γος" δεν καταγράφεται στην "με­γέ­θυν­ση των συ­νη­θειών και των πρα­κτι­κών της «ηλε­κτρο­νι­κής εσω­κομ­μα­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας»", έχει καταγραφεί σε πολλά πιο σημαντικά ζητήματα στην εξέλιξη του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ, ήδη από την πρώτη μέρα της συγκρότησής του. Γιατά έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν και δεν θα επανέλθουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε ως μια "μαφία" των συνιστωσών του χωρίς ποτέ να αποκτήσει τα χαρακτηριστικά ενός μαζικού συμμετοχικού πολιτικού μηχανισμού που τα μέλη του συμμετέχουν στην λήψη των αποφάσεων του... Σε κόμματα με τις γνωστές ιεραρχικές δομές που έχει γενικά η Αριστερά (με την βασική διάκριση ανάμεσα σε απλά μέλη και “στελέχη” που η γνώμη τους πάντα μετράει περισσότερο) , στην καλύτερη περίπτωση η “αυτοπρόσωπη παρουσία” λειτουργεί στο επίπεδο των οργανώσεων βάσης, όπου η αξία της συμμετοχής εξαντλείται στην δυνατότητα που έχει ο καθένας να μπορεί να πει τον πόνο του και τίποτα παραπάνω. Χωρίς την αρχή της “ισότητας”, η αυτοπρόσωπη παρουσία είναι απλά μια φαντασίωση χωρίς πραγματικό αντίκρισμα. Επίσης, αυτό που είναι φανερό - και έχει πράγματι πολιτική σημασία - είναι πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε το σύστημα της “ηλεκτρονικής ψηφοφορίας” των PODEMOS,το δημοψήφισμα του ΟΧΙ δεν θα ανατρεπόταν...

Αυτές οι συ­νή­θειες απο­τε­λούν την κα­λύ­τε­ρη προει­δο­ποί­η­ση για την ποιό­τη­τα των υλι­κών με τα οποία ο κύ­κλος γύρω από τον Τσί­πρα προ­ε­τοι­μά­ζε­ται για τη «δεύ­τε­ρη φορά Αρι­στε­ρά». Ταυ­τό­χρο­να απο­τε­λούν προει­δο­ποί­η­ση για το μέλ­λον (ανά­λο­γο της στυμ­μέ­νης λε­μο­νό­κου­πας) που ο ηγε­τι­κός κύ­κλος Τσί­πρα επι­φυ­λάσ­σει σε όσους-όσες μέσα στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δια­τη­ρούν ακόμα κά­ποια επι­μο­νή η ανά­μνη­ση των βα­σι­κών ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κών ή ορ­γα­νω­τι­κών γνω­ρι­σμά­των της Αρι­στε­ράς.

Ο «απο­λο­γι­σμός» στη­ρί­ζε­ται σε μια βά­ναυ­ση πα­ρα­χά­ρα­ξη της ιστο­ρί­ας των συ­γκρού­σε­ων με­τα­ξύ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και των αντι­πά­λων του, αλλά και των αντι­πα­ρα­θέ­σε­ων στο εσω­τε­ρι­κό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στην προ του 2015 πε­ρί­ο­δο.

Είναι κοινό μυ­στι­κό ότι η πε­ρί­κλει­στη ηγε­τι­κή ομάδα γύρω από τον Αλ. Τσί­πρα, προ­ε­τοι­μά­στη­κε για τη συ­γκρό­τη­ση της κυ­βέρ­νη­σης της «πρώ­της φορά Αρι­στε­ρά», όχι απλώς πα­ρα­βιά­ζο­ντας τις κομ­μα­τι­κές απο­φά­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αλλά κυ­ριο­λε­κτι­κά ανα­τρέ­πο­ντάς τες.

- Το να δημοσιοποιούν εκ των υστέρων αυτό το "κοινό μυστικό" εκείνοι που το διαφύλασσαν ως μυστικό για πολλά χρόνια και το αποκαλύπτουν τώρα, δημιουργεί ένα εύλογο ερωτήματα για την δική τους στάση τότε, αλλά και για το μέλλον: Μήπως το θεωρούν ως κύριο ζήτημα το θέμα της "πολιτικής συμφωνίας" και δευτερεύουσα την διαδικασία με την οποία αυτή διαμορφώνεται; Αυτό το ερώτημα αναδεικνύεται και από τις επόμενες τρεις παραγράφους του κειμένου:

Η συ­νε­δρια­κή από­φα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ όριζε με σα­φή­νεια το φάσμα των πι­θα­νών και επι­τρε­πτών πο­λι­τι­κών συμ­μα­χιών ενό­ψει της κυ­βερ­νη­τι­κής ανα­τρο­πής (από την άκρα Αρι­στε­ρά ως την αρι­στε­ρά της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, που δεν έχει ανα­λά­βει μνη­μο­νια­κές ευ­θύ­νες). Ο Αλ. Τσί­πρας προ­ε­τοί­μα­σε μυ­στι­κά και επέ­βα­λε πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κά (με τις κι­νή­σεις του μέσα στο Γε­νά­ρη του ’15) μια «συμ­μα­χία» που πε­ρι­λάμ­βα­νε τη λαϊ­κι­στι­κή Δεξιά (ΑΝΕΛ), την κα­ρα­μαν­λι­κή πτέ­ρυ­γα της ΝΔ και εκ­προ­σώ­πους του ρεύ­μα­τος της «βα­θιάς σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας» που ήταν γνώ­στες των μυ­στι­κών της κα­θε­στω­τι­κής «δια­κυ­βέρ­νη­σης». Αυτά φά­νη­καν στις απο­φά­σεις για τη σύν­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης, τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας και κρί­σι­μες το­πο­θε­τή­σεις στους «αρ­μούς της εξου­σί­ας» (Σα­γιάς, Ρου­μπά­της, Πα­να­ρί­τη κ.ά.). Απο­κλεί­ο­ντας από τις ανα­ζη­τή­σεις του μόνο τη ΧΑ και τη «σα­μα­ρι­κή Δεξιά», ο Αλ. Τσί­πρας δεν συ­γκρό­τη­σε κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αλλά μια ιδιό­μορ­φη κυ­βέρ­νη­ση «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας».

Η συ­νε­δρια­κή από­φα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για το κρί­σι­μο ζή­τη­μα του χρέ­ους είχε μια βα­σι­κή «κόκ­κι­νη γραμ­μή»: ότι όποια δια­πραγ­μά­τευ­ση με τους δα­νει­στές για την τε­λι­κή μοίρα του χρέ­ους (δια­γρα­φή του «με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους»; Κα­ταγ­γε­λία όλου του χρέ­ους ως πα­ρά­νο­μου και επα­χθούς και μο­νο­με­ρής από­φα­ση άρ­νη­σης πλη­ρω­μής του;) θα μπο­ρού­σε να εξε­λι­χθεί μόνο μετά από την κα­θο­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κά κυ­βερ­νη­τι­κή πράξη της δια­κο­πής πλη­ρω­μών των «δό­σε­ων» που είχαν επι­βά­λει τα μνη­μό­νια 1 και 2. Σή­με­ρα το κεί­με­νο «απο­λο­γι­σμού» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­κη­ρύσ­σει ανα­δρο­μι­κά όλες αυτές τις ιδέες ως «λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κες» και νο­μι­μο­ποιεί τους άθλιους χει­ρι­σμούς του πρώ­του εξα­μή­νου του 2015: όταν η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα απο­φά­σι­σε να πλη­ρώ­νει «στο ακέ­ραιο και εγκαί­ρως» όλες τις δό­σεις, εξα­ντλώ­ντας τα απο­θέ­μα­τα ρευ­στό­τη­τας του δη­μο­σί­ου, των Τα­μεί­ων, των νο­σο­κο­μεί­ων και των Δήμων, και έσφι­ξε στο λαιμό της τη θηλιά της αδυ­να­μί­ας πλη­ρω­μών συ­ντά­ξε­ων και μι­σθών (δη­λα­δή της χρε­ο­κο­πί­ας) σε ελά­χι­στες βδο­μά­δες μετά, τον Μάη του ’15. Την ίδια πε­ρί­ο­δο οι τρά­πε­ζες (με ιδιαί­τε­ρη ευ­θύ­νη του Γ. Δρα­γα­σά­κη…) αφέ­θη­καν ανε­νό­χλη­τες να βγά­ζουν εκα­το­ντά­δες δισ. ευρώ στο εξω­τε­ρι­κό, ενώ οι με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις έφτα­ναν να βγά­ζουν στο εξω­τε­ρι­κό τις ει­σπρά­ξεις τους σε ημε­ρή­σια βάση. Τα capital controls, που ακόμα και μια σο­βα­ρή και στι­βα­ρή αστι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα είχε επι­βά­λει νω­ρί­τε­ρα, αφέ­θη­καν να εμ­φα­νι­στούν όταν αυτά αφο­ρού­σαν μόνο στα ΑΤΜ, τις μι­κρο­α­να­λή­ψεις και τους συ­ντα­ξιού­χους.

Η συ­νε­δρια­κή από­φα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ άφηνε ανοι­χτή την αυ­τα­πά­τη της «δια­πραγ­μά­τευ­σης» με την ΕΕ και την Ευ­ρω­ζώ­νη, αλλά με δύο σα­φείς πε­ριο­ρι­σμούς: Αφε­νός, ότι η δια­πραγ­μά­τευ­ση θα έπρε­πε να εξε­λι­χθεί στο έδα­φος που θα είχαν δη­μιουρ­γή­σει οι «μο­νο­με­ρείς ενέρ­γειες» αντι­μνη­μο­νια­κής «τα­ξι­κής με­ρο­λη­ψί­ας» που η κυ­βέρ­νη­ση όφει­λε να πάρει από τις πρώ­τες εβδο­μά­δες της στην εξου­σία. Αφε­τέ­ρου, από τη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ». Η θέση «πάση θυσία στο ευρώ» που κα­θό­ρι­σε την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή Τσί­πρα και που σή­με­ρα κα­θα­γιά­ζε­ται από το κεί­με­νο «απο­λο­γι­σμού», απο­τε­λεί μια εκ των υστέ­ρων κα­τα­σκευή που ποτέ δεν εγκρί­θη­κε από οποιο­δή­πο­τε συλ­λο­γι­κό όρ­γα­νο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

- Και οι τρεις προηγούμενες παράγραφοι, επικαλούνται την "συ­νε­δρια­κή από­φα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ". Αυτή η απόφαση ήταν μια "πολιτική συμφωνία" ανάμεσα στις συνιστώσες του, όπως και όλες οι άλλες, από την εποχή της ίδρυσής του. Η  τήρηση ή η παραβίασή  τους αφορά πρώτιστα αυτούς που συμμετείχαν στην διαμόρφωσή τους και σε πολύ λιγότερο την ελληνική κοινωνία και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Το "μεγαλείο" του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ σε καμία περίπτωση δεν αποτυπώνεται στις "συνεδριακές αποφάσεις" του, που με ιδιαίτερο πάθος υπερασπίζεται το κείμενο...

Όπως έχουμε αναλυτικά εξηγήσει, οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την ελληνική κοινωνία δεν διαμεσολαβήθηκαν μέσω των περίφημων συνιστωσών του ούτε "συνεδριακών του αποφάσεων". Η πλειοψηφία του κόσμου που τον ψήφισε ούτε καν είχε διαβάσει αυτές τις περίφημες αποφάσεις. Η δυναμική του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ που τον ανέδειξε στην κυβερνητική εξουσία δεν στηρίχτηκε στα προγράμματα και στις "συμφωνίες" που επικαλούνται οι συντάκτες του κειμένου. Οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ  αυτό ποτέ δεν το αντιλήφθηκαν... Η λαθεμένη αντίληψη που είχαν για την "ταυτότητα" του, καταγράφτηκε με τραγικό τρόπο την στιγμή που διαχωρίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και προσπάθησαν χωρίς την ομπρέλλα του να μετρήσουν την απήχηση των πολιτικών τους προγραμμάτων στην ελληνική κοινωνία...

Επίσης, 

"ο Αλ. Τσί­πρας δεν συ­γκρό­τη­σε κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς, αλλά μια ιδιό­μορ­φη κυ­βέρ­νη­ση «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας»", μόνος του, αλλά με την συμφωνία των συνιστωσών του και κυρίως της "αριστερής πλατφόρμας" που διεκδικούσε τον ρόλο της "αξιωματικής αντιπολίτευσης στο εσωτερικό του. Το "κοινό μυστικό"  ήταν ότι  η απόφαση αυτή είχε επικυρωθεί πριν από τις εκλογές του Γενάρη, ως η εναλλακτική λύση αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κέρδισε την αυτοδυναμία του.. 

Ο Τσί­πρας επέ­βα­λε αυτήν τη στρο­φή υπο­κρι­νό­με­νος, αρ­χι­κά, ότι αυτή η νέα γραμ­μή αφο­ρού­σε κυ­ρί­ως τη «διευ­κό­λυν­ση» της προ­ε­κλο­γι­κής εκ­στρα­τεί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ («η Μέρ­κελ θα δε­χθεί και θα’ ναι μέρα με­ση­μέ­ρι»). Όμως μετά τις εκλο­γές του Γε­νά­ρη, επέ­βα­λε με πυγμή τον εγκλω­βι­σμό στη δια­πραγ­μά­τευ­ση και στο έδα­φος του «πάση θυσία στο ευρώ», ως το μο­να­δι­κό πεδίο όπου θα μπο­ρού­σε, τάχα, να ανα­ζη­τη­θεί λύση για την ανα­τρο­πή της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας.

Είναι γνω­στό ότι αυτή η τα­κτι­κή οδή­γη­σε σε πλή­ρες αδιέ­ξο­δο, που έκανε ανα­γκαία την αιφ­νί­δια στρο­φή προς το δη­μο­ψή­φι­σμα. Είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά αστεία η προ­σπά­θεια του «απο­λο­γι­σμού» να υπο­βι­βά­σει το δη­μο­ψή­φι­σμα σε μια απλή ενί­σχυ­ση της «δια­πραγ­μα­τευ­τι­κής ισχύ­ος» της κυ­βέρ­νη­σης, σε μια «εντο­λή» για ανα­ζή­τη­ση μιας ευ­νοϊ­κό­τε­ρης συμ­φω­νί­ας μέσα στα πλαί­σια του ευρώ και, κατά συ­νέ­πεια, μέσα στα όρια της μνη­μο­νια­κής λι­τό­τη­τας. Είναι αμνη­σία απέ­να­ντι στις δη­λώ­σεις των ηγε­τών της ευ­ρω­ζώ­νης, της υστε­ρί­ας του με­τώ­που «Μέ­νου­με Ευ­ρώ­πη», των κλει­στών τρα­πε­ζών, των απει­λών της ερ­γο­δο­σί­ας και –πάνω απ’ όλα– της απο­φα­σι­στι­κό­τη­τας των ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών μαζών. Είναι ταυ­τό­χρο­να μια εκ των υστέ­ρων νο­μι­μο­ποί­η­ση της, τότε, πα­νι­κό­βλη­της ηγε­σί­ας Τσί­πρα, που την επο­μέ­νη του βρο­ντε­ρού ΟΧΙ επέ­λε­ξε να ενω­θεί με τους ντό­πιους εκ­προ­σώ­πους του ΝΑΙ και να πάει τρέ­χο­ντας στην ΕΕ για να πάρει μια «συμ­φω­νία» χει­ρό­τε­ρη από αυτήν που απέρ­ρι­ψε ο κό­σμος στο Δη­μο­ψή­φι­σμα.

- Απλά τους θυμίζουμε την στάση της "αριστερής πλατφόρμας" εκείνη την εποχή που η Ζωή και ο Γιάνης, ήταν στα "κάγκελα"...

Είναι κυ­ριο­λε­κτι­κά εξορ­γι­στι­κή η κρι­τι­κή που ο «απο­λο­γι­σμός» απευ­θύ­νει στον Γιάνη Βα­ρου­φά­κη. Τα ση­με­ρι­νά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ κα­τη­γο­ρούν τον Βα­ρου­φά­κη για, πε­ρί­που, ακρο­α­ρι­στε­ρή από­κλι­ση (υπο­τί­μη­ση των συμ­μα­χιών και των ανα­γκαί­ων «γε­φυ­ρών», αδυ­να­μία σύν­δε­σης της στρα­τη­γι­κής με τα τα­κτι­κά βή­μα­τα δια­πραγ­μά­τευ­σης, υπο­βάθ­μι­ση του πο­λι­τι­κού έργου σε δια­πά­λη και καυγά με­τα­ξύ αφη­ρη­μέ­νων ιδεών κ.ο.κ.). Είναι κοινό μυ­στι­κό ότι η πε­ρί­κλει­στη ηγε­τι­κή ομάδα Τσί­πρα επέ­λε­ξε η ίδια κι επέ­βα­λε τον Γ. Βα­ρου­φά­κη, ως «πο­λιορ­κη­τι­κό κριό» για την ανα­τρο­πή των πο­λι­τι­κών και προ­γραμ­μα­τι­κών κα­τευ­θύν­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όπως και για τη σύ­γκρου­ση με την αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Είναι επί­σης κοινό μυ­στι­κό ότι οι συ­ντη­ρη­τι­κές «τομές» του Γ. Βα­ρου­φά­κη (ανα­γνώ­ρι­ση του 70% των μνη­μο­νια­κών αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων, ανα­γνώ­ρι­ση του «μο­νό­δρο­μου» της συμ­με­το­χής στην ευ­ρω­ζώ­νη, άρ­νη­ση της στά­σης πλη­ρω­μών, πρό­τα­ση να δοθεί η «ιδιο­κτη­σία» των τρα­πε­ζών στην ευ­ρω­ζώ­νη, συμ­φω­νία 20 Φλε­βά­ρη κ.ο.κ.). συ­να­ντού­σαν την ορ­γι­σμέ­νη αντί­δρα­ση της Αρι­στε­ρής Πλατ­φόρ­μας και πολ­λών άλλων στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την απο­δο­κι­μα­σία που ξε­πε­ρά­στη­κε μόνο κάτω από την πλήρη κά­λυ­ψη που έδωσε, τότε, ο Τσί­πρας και η παρέα του στους «χει­ρι­σμούς» του Γ. Βα­ρου­φά­κη. Εδώ, όμως, χρειά­ζε­ται μια πα­ρα­τή­ρη­ση με πο­λι­τι­κή αλλά και ηθική αξία: όταν ο Γ. Βα­ρου­φά­κης βρέ­θη­κε μπρο­στά στο ναυά­γιο της πο­λι­τι­κής του, μπρο­στά στην ξε­κά­θα­ρη δια­πί­στω­ση ότι η «δια­πραγ­μά­τευ­ση» οδη­γού­σε στο μνη­μό­νιο 3, ο ίδιος υπα­να­χώ­ρη­σε και αρ­νή­θη­κε να πιεί το πικρό πο­τή­ρι μέχρι τέ­λους. Αντί­θε­τα η ομάδα Τσί­πρα, με αντί­τι­μο την πα­ρα­μο­νή στην κυ­βερ­νη­τι­κή εξου­σία, υπέ­γρα­ψε το μνη­μό­νιο 3 και ανέ­λα­βα να το επι­βά­λει αδί­στα­κτα.

Η συ­νο­λι­κή απο­τί­μη­ση του «απο­λο­γι­σμού» για τα πε­πραγ­μέ­να της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα είναι πραγ­μα­τι­κά θλι­βε­ρή: Στά­θη­κε, λέει, επά­ξια γιατί οδή­γη­σε «σε ανα­βάθ­μι­ση της διε­θνούς θέσης της χώρας». Μόνο που το έκανε επι­βάλ­λο­ντας μνη­μό­νιο, συ­νε­χί­ζο­ντας τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις, συ­νε­χί­ζο­ντας τα χτυ­πή­μα­τα στα βα­σι­κά ερ­γα­τι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα.

Με αυτήν την έν­νοια τα πε­πραγ­μέ­να της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα, δεν έχουν καμιά επαφή με τις μαρ­ξι­στι­κές πα­ρα­δό­σεις και πο­λι­τι­κές σχε­τι­κά με το τι θα μπο­ρού­σε να είναι μια «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», αλλά απο­τε­λούν μια πλήρη αντι­στρο­φή και κα­τα­συ­κο­φά­ντη­σή τους. Οι συγ­γρα­φείς του απο­λο­γι­σμού της νε­ο­σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας, που πλέον θε­ω­ρούν ως «αρι­στε­ρί­στι­κες» και εκτός συ­γκυ­ρί­ας ακόμα και τις με­τριο­πα­θείς εκ­δο­χές του λα­τι­νο­α­με­ρι­κά­νι­κου κυ­βερ­νη­τι­κού «λαϊ­κι­σμού», προ­σπα­θούν να κρα­τή­σουν ανοι­χτό το δρόμο του πάση θυσία κυ­βερ­νη­τι­σμού, που θα διεκ­δι­κή­σει τη «δεύ­τε­ρη φορά» με μια πο­λι­τι­κή πιο δεξιά ακόμα και από τις θλι­βε­ρές μέρες του μνη­μο­νί­ου 3.

-  Πράγματι, "η συ­νο­λι­κή απο­τί­μη­ση του «απο­λο­γι­σμού» για τα πε­πραγ­μέ­να της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα είναι πραγ­μα­τι­κά θλι­βε­ρή". Όμως σήμερα, η αποτίμηση που κάνει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορά σχεδόν κανένα, ούτε καν τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ, αφού ήδη όλα αυτά που περιλαμβάνει είναι αρκετά ξένα με τα ζητήματα που προσδιορίζουν τις πραγματικές πολιτικές συγκρούσεις στο εσωτερικό του. Εκείνο που έχει κάποια σημασία για το "αύριο", είναι οι ικανοποιητικές απαντήσεις για την αποτυχία του εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ. Και προς αυτή την κατεύθυνση η κριτική  της " εργατικής αριστεράς"στον "απολογισμού" της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, ελάχιστα έχει να προσφέρει...