ΦΩΤΙΑ ΣΤΑ ΓΕΝΙΚΑ ΕΠΙΤΕΛΕΙΑ!
Αγωνιζόμαστε για την "ΣΥσπείρωση της ΡΙΖοσπαστικής Αριστεράς" στην κατεύθυνση της κοινής δράσης στους μαζικούς χώρους και τα κοινωνικά κινήματα, και παράλληλα για την πολιτική της συγκρότηση σε ένα ενιαίο αμεσοδημοκρατικό πολιτικό φορέα

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2015

Παρίσι 2015: Το σύνορο πέφτει, οι «νεοβάρβαροι» εφορμούν



Αναδημοσίευση από το  REDNotebook.gr
του Δημήτρη Μπελαντή

Η Ευρώπη έζησε τους Δίδυμους Πύργους της, σε μια έκταση πολύ σημαντικότερη από τα χτυπήματα της Αλ Κάιντα στην Μαδρίτη και το Λονδίνο το 2004. Η 14η Νοεμβρίου 2015 ήταν μια ιστορική ημέρα. Ιδίως, το Παρίσι, η μητρόπολη των αξιών της δυτικής Ευρώπης και της Δύσης συνολικότερα, η πόλη των Φώτων, της μάθησης, του φιλελευθερισμού, της διανοητικής και ερωτικής ελευθερίας, της διανοητικής ανοχής και της διανοητικής πρόκλησης, η πόλη της Libération και του Charlie Hebdo, ήταν η πόλη που δέχτηκε το πλήγμα. Όλη η πόλη αυτή έχει υπάρξει ένα κεντρικό Σημαίνον για τον Διαφωτισμό και για την όποια φιλελεύθερη συνέχισή του στην ύστερη νεοτερικότητα και την μετανεοτερικότητα. Είναι η ίδια πόλη που γέννησε την «Εγκυκλοπαίδεια» και τον κλασικό Διαφωτισμό, την Γαλλική Επανάσταση, την Κομμούνα και τον Μάη. Αλλά και την συμπύκνωση της μετανεοτερικής έλευσης, την συζήτηση για τον δομισμό και τον μεταδομισμό, την θέση του Λυοτάρ για την «μεταμοντέρνα συνθήκη και για το τέλος των «Μεγάλων Αφηγήσεων», τις κριτικές του Φουκώ στα σχέδια της νεοτερικότητας, σχέδια ημιτελή και ανεπαρκή, συχνά ολοκληρωτικά, τις απορίες του Ντεριντά και τόσα άλλα. Είναι και η ίδια πόλη που αντιμετώπισε με τον στρατιωτικό νόμο την εξέγερση της αραβικής ή αραβογενούς νεολαίας των προαστίων το 2005, κάτι που δεν μπορεί να θεωρηθεί πολιτικά, πολιτισμικά και κοινωνικά άσχετο ή τυχαίο.

Θα πει, κανείς, τι σχέση έχουν όλα αυτά με την σύγχρονη Τζιχάντ, το ISIS και την μανία του αίματος και της εξόντωσης; Kαι όμως, έχουν τεράστια σχέση. Είναι εντυπωσιακό το πόσο βαθύτερα μετανεοτερικό είναι το κίνημα του ISIS και πόσο σχετίζεται με την θραύση των ολοτήτων, με τις καταστάσεις-θραύσματα και με την πλήρη «κατασκευή» διάσπαρτων εικόνων, καταστάσεων, βιωμάτων και παθών με έντονα εικονική διάσταση: το πόσο το ISIS είναι καθαρό προϊόν της υπερίσχυσης της μετανεοτερικής συνθήκης σε διεθνή κλίμακα. Κατά μια έννοια, το ISIS δεν υπάρχει στον υλικό κόσμο, είναι ένα matrix. Δεν το εννοώ εδώ συνωμοσιολογικά, με την έννοια που λένε διάφορες «Αριστερές», ότι δηλαδή το τροφοδότησαν ή το έφτιαξαν οι ιμπεριαλιστικές υπηρεσίες, η Τουρκία κλπ. Ούτε αρνούμαι την τροφοδότηση και την ενίσχυση του ISIS από αυτές τις δυνάμεις. Όμως αυτά δεν ερμηνεύουν ικανοποιητικά την κοινωνική ύπαρξη του ISIS, η οποία είναι η άρνηση κάθε ουσίας και ο περιορισμός της σε μια ανιστορική, άχρονη και συναισθηματικά επίπεδη, αν όχι ανύπαρκτη εικόνα.

Η βασική ταυτότητα του ISIS είναι η κατασκευή μιας «διεθνούς τηλεοπτικής εικόνας», ενός μεγαθεάματος τρόμου (σε αυτό η Αλ Κάιντα υπήρξε ο ατελής πρωτοπόρος), που είναι το απόλυτο αρνητικό και η απόλυτη απόρριψη των δυτικών αξιών, πολύ περισσότερο των δυτικών συναισθημάτων και των δυτικών στάσεων, αντιλήψεων και βιωμάτων, ο καθρέφτης της απόλυτης άρνησής τους. Όσο ο ύστερος δυτικός κόσμος –υποκριτικά– διατρανώνει την πίστη του στην αξία της ανθρώπινης ζωής, την ελευθερία, την ανοχή, την πολυπολιτισμικότητα, την διαφορά, τόσο όσο και περισσότερο το ISIS κατασκευάζει εικονικά αλλά και με την πρακτική του μαζικού αναίτιου θανάτου την παράσταση της «βαρβαρότητας», της πιο αιματηρής δυνατόν απανθρωπιάς, των αποκεφαλισμών (πραγματικών ή εικονικών) και εκτελέσεων, των βιασμών κλπ. Ό,τι θα μπορούσαν να προσάψουν οι δυτικοί στο αντίθετό τους, στο «αρνητικό» τους, το ISIS σπεύδει να το ανακατασκευάσει: ακόμη και ο σαδισμός του ISIS είναι ένας προκλητικός τεχνητός σαδισμός με σχεδόν πορνογραφικό περιεχόμενο. Ισχύει και αντίστροφα: ό,τι παρουσιάζουν ως σύμβολο, αγλάισμα και έκφρασή τους, αυτό θα γίνεται και σαφέστερα στρατιωτικός στόχος.

Η πολιτική αυτή είναι ουσιαστικά μια τεράστια συμβολική πρόκληση, που αλληλοτροφοδοτείται και με τις αντιισλαμικές προκλήσεις μιας τάσης της δυτικής διανόησης. Το ISIS προσπαθεί να πείσει στο επίπεδο της εικόνας, με τρόπο που θυμίζει ταινίες σπλάτερ β’ διαλογής αλλά και με πρακτικές μαζικής δολοφονικής μανίας, ότι ο δυτικός πολιτισμός, σε κάθε του φιλελεύθερη, δημοκρατική και ανθρωπιστική διάσταση, είναι ένα «ψέμα», ότι μπορεί να καταστραφεί, αν δεν έχει ήδη καταστραφεί, και ότι στην θέση του «κανένας άλλος κόσμος δεν είναι εφικτός». Πράγματι, η αναφορά στο υπό ίδρυση Κράτος του Ισλάμ εκ μέρους του ISIS είναι απολύτως ψευδής και προσχηματική. Το ISIS δεν πιστεύει σε κανένα κράτος του Ισλάμ και σε κανένα οργανωμένο κράτος γενικά: είναι μια μηχανή σκέτης αποσταθεροποίησης κρατών και κοινωνιών στο όνομα του χάους και πιστεύει βαθιά στο χάος και την αποδιοργάνωση του πολιτισμού σε κάθε νοητή του εκδοχή. Η βία μόνη της δεν μπορεί να οικοδομήσει κρατικές οντότητες – ούτε καν η φασιστική βία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μια συγκολλητική ιδεολογία και συνοχή, και ο καταστροφικός «ισλαμισμός» του ISIS δεν είναι καθόλου μια τέτοια συγκολλητική ιδεολογία. Το ISIS είναι ό,τι πλησιέστερο από άποψη μηδενιστική προς τον ναζισμό και ιδίως τον ναζισμό του τέλους του πολέμου, αλλά δεν συνοδεύεται από τα συγκολλητικά κοινοτιστικά και εθνικιστικά ιδεολογικά χαρακτηριστικά που διείπαν τα φασιστικά κινήματα, τα χαρακτηριστικά που μετέτρεψαν αυτά τα κινήματα σε βιώσιμες ηγεμονικές κρατικές οντότητες για κάποιο διάστημα και αντιρρόπησαν κάπως τον μηδενισμό του φασισμού.

Συνεπώς, το ISIS, θυμίζοντας μορφώματα όπως οι αιματηρές αιρέσεις ή η Καμπότζη του Πολ Ποτ, προς το χειρότερο, προσπαθεί να πείσει ότι το Τέλος της Ιστορίας έχει επέλθει αλλά με μια έννοια πολύ διαφορετική από εκείνη του Φρ. Φουκουγιάμα: το Τέλος της Ιστορίας δεν είναι η εγελιανή ολοκλήρωση των σκοπών της, η ολοκλήρωση μιας ανεκτής οικουμενικής κρατικής και πολιτιστικής οργάνωσης, αλλά η πλήρης ματαίωση της Ιστορίας και των σκοπών της, η πλήρης ματαίωση της οργανωμένης κοινωνίας. Η πλήρης ματαίωση του ανθρωπισμού, της ελευθερίας, της ανοχής, της δημοκρατίας οφείλει να παγιωθεί ως «εικόνα», προτού παγιωθεί ως καθημερινότητα. Η διαρκής σφαγή και εξόντωση χωρίς τέλος, η οποία δεν μπορεί να αναχθεί , από όσο γνωρίζω, σε καμία εκδοχή του Ισλάμ, χρησιμοποιεί το Ισλάμ και τον Θεό ως πρόσχημα, ενώ στην πραγματικότητα είναι με μια αντιδραστική έννοια «αθεϊστική», με την έννοια της πλήρους απώλειας νοήματος και, άρα, και της απώλειας νοήματος της συνέχισης της ανθρώπινης ζωής. Αυτό που πρώιμα υποστήριξε ο Α. Γκλυκσμάν στο βιβλίο του για την Αλ Κάιντα «Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν» το 2001, μοιάζει να κολλάει στο ISIS και την μηδενιστική του φύση, αν και ο Γκλυκσμάν στέκεται μόνο στην φιλοσοφική θεμελίωση ενός διανοητικού φαινομένου χωρίς υλική θεμελίωση. Όπως, επίσης, μια συσχέτιση με τον Νετσάγιεφ θα αδικούσε ακόμη και αυτόν τον Νετσάγιεφ. Το ISIS είναι πολλά βήματα μηδενιστικότερο από την Αλ Κάιντα και τον ουαχαμπιτισμό, που την διακατείχε. Δεν στοχεύει σε καμία θεοκρατία αλλά μόνο στην καταστροφή των μη θεοκρατιών και, ενδεχομένως, και των θεοκρατιών. Υπό αυτήν την έννοια, το ISIS, αφού κατακτά για να καταστρέψει την πρότερα οργανωμένη κοινωνία αλλά και την ιστορική χρονικότητα (η καταστροφή της Παλμύρας ως εμβληματικής ιστορικότητας της Μέσης Ανατολής δεν είναι τυχαία), οδηγεί σε μια απολύτως μετανεοτερική κατάσταση μόνιμα «παροντική και ενεστώσα», δηλαδή μόνιμα καταστροφική της Ιστορίας/Παρελθόντος

Επίσης, είναι ένα οικουμενικό «κράτος» χωρίς καμία εδαφικότητα και, άρα, δεν μπορεί να καταστραφεί πολεμικά. Είναι μάλλον μεγάλη αυταπάτη η θέση ότι μέσω του ιμπεριαλιστικού πολέμου μπορεί να καταστραφεί το ISIS ως εικονικό κίνημα ή ως εδαφική συγκρότηση. Μπορεί, βεβαίως, να αποδυναμωθεί επιχειρησιακά και στρατιωτικά, αλλά, αν ισχύει η υπόθεσή μου, θα μπορεί να αναγεννηθεί ξανά μέσα στα κέντρα του δυτικού κόσμου, γιατί στρατολογεί ανθρώπους είτε από την ίδια την Δύση είτε ανθρώπους που έχουν βιώσει την καταστολή, τον αποκλεισμό ή/και την ίδια την απώλεια πνευματικού νοήματος στην ίδια την Δύση, την γενικευμένη αλλοτρίωση. Πρόκειται για ένα διεθνές δίκτυο –όπως και η Αλ Κάιντα– που αντλεί την δυναμική του από την υπαρξιακή και ηθική φθορά της Δύσης ως του κυρίαρχου διεθνώς οικουμενικού πολιτιστικού δικτύου. Μαζεύει από τα δυτικά καπιταλιστικά κέντρα την αίσθηση του αποκλεισμού και της απόγνωσης (ανεργία, γκετοποίηση), την αίσθηση της ταπεινωτικής υποβολής στον δυτικό «ανθρωπιστικό/φιλάνθρωπο» ρατσισμό, την αίσθηση μιας εξεγερσιακότητας χωρίς σκοπό και στρατηγικό στόχο, την αυτοματαίωση, παρά την υπερπροβολή του, του λόγου περί «δικαιωμάτων» και «πολυπολιτισμικότητας», την νεολαία που όχι απλώς «αποκλείεται» κοινωνικά, αλλά δεν βρίσκει κανένα νόημα στις φθαρμένες και πολύ αντιφατικά ισχύουσες πια αξίες της Δύσης και του Διαφωτισμού και δεν έχει κανένα μέλλον. Μαζεύει αυτό το διαρρηγμένο βίωμα, αυτό το ξερίζωμα και αυτό το μίσος, και το μεταγράφει σε «θάνατο», χωρίς να αντιπαραθέτει πραγματικά μια ισλαμική κοινότητα ή όποια άλλη πολιτισμική ή πολιτική κοινότητα.

Εδώ, μπορούμε να θυμηθούμε ότι και ο φασισμός μάζεψε το διάχυτο κοινωνικό «ξερίζωμα», αλλά το ενέταξε στην φυλετική ρατσιστική κοινότητα, συνέρραψε το ένστικτο του θανάτου με το δικαίωμα στην ζωή των πιο «ισχυρών». Εδώ πια, η λειτουργική κοινότητα, όποιας μορφής, έχει πεθάνει ως προσδοκία προ πολλού. Αφού δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο μια ψευδοκοινότητα του θανάτου, είναι προφανές ότι αυτή η απουσία κοινότητας δεν γεννά ούτε σταθερό και εδαφικά προσδιορισμένο κράτος ούτε καθεστώτα δικαιωμάτων, τα οποία έχουν την ύπαρξη κράτους ως ενύπαρκτη υποχρεωτική προϋπόθεση, όπως ξέρουμε. Πράγματι, πέρα από οπλαρχηγούς και μαχητές, το ISIS, από όσο γνωρίζω, όπου επικρατεί στην Μέση Ανατολή καταστρέφει και δεν δημιουργεί διοικητικές και κοινωνικές δομές. Δεν αφομοιώνει τίποτε και κανέναν, δεν απαιτεί καμία συναίνεση πέρα από την συναίνεση στον θάνατο. Αφομοιώνει θετικά-σε αντίθεση με κάθε προηγούμενο ένοπλο αντιδυτικό κίνημα- μόνο την κατηγορία της «τρομοκρατίας» και την γιγαντώνει ως επιθυμητή από αυτό αρνητική εικόνα, την στέλνει πίσω με περηφάνεια. Είναι σαν να μας λένε, «από τρομοκρατία δεν έχετε δει ακόμη τίποτε». «Είμαστε οι υπερτρομοκράτες». «Ζήτω ο θάνατος», όπως θα έλεγε παλιότερα ο στρατηγός του Φράνκο Μίλαν Αστράυ.

Βεβαίως, πέρα από αυτήν την μηδενιστική μηχανή θανάτου, κυκλοφορούν και άλλες ανταγωνιστικές στην πιάτσα κρατικές μηχανές θανάτου. Η εθνικιστική-νόμιμη μηχανή θανάτου, η οποία θα ενεργοποιούνταν πλήρως από μια πολύ δεξιά κυβέρνηση, όπως αυτή ενδεχομένως της Λεπέν στην Γαλλία ή από χώρες όπως η Ουγγαρία. Αλλά και η «ομαλή φιλελεύθερη»-νόμιμη μηχανή θανάτου του Ολάντ/Σαρκοζί και της κεντροαριστεράς/κεντροδεξιάς , η οποία επί χρόνια έχει εξοντώσει χιλιάδες ανθρώπους στην Μ. Ανατολή και Αφρική (Λιβύη, Μάλι, Κεντρική Αφρική κ.α.) με τις στρατιωτικές επεμβάσεις της, σε χώρες όπου η ανθρώπινη ζωή για τους Δυτικούς μετρά πολύ λιγότερο από ό,τι η ζωή στις μητροπόλεις ή που παρακολουθεί τους πρόσφυγες να πνίγονται στην Μεσόγειο. Η βιοεξουσία των μη μηδενιστών και του ριζοσπαστικού κέντρου είναι και αυτή συχνά μια έμπρακτα- μηδενιστική-εξουσία- στο όνομα του δημοκρατικού έθνους, της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων, του ευρωπαϊσμού, του ανθρωπισμού κλπ. Η τρίτη εκδοχή αντιμετώπισης του μηδενισμού από την Δύσης αυτή της δημοκρατικής- σοσιαλιστικής-πατριωτικής αντίστασης στον μηδενισμό, της προστασίας της δημοκρατικής ή ακόμη παραπάνω της σοσιαλιστικής «πόλεως» έναντι του μηδενισμού , δεν έχει δείξει ακόμη ικανοποιητικά το δικό της πρόσωπο. Ένας βασικός λόγος είναι η εξαιρετική δυσκολία της σύγχρονης Αριστεράς να περάσει από τον «φιλελευθερισμό των δικαιωμάτων» σε μια νέα σύνθεση της εθνικής δημοκρατικής κοινότητας. Κατά κάποιο τρόπο, η καταστροφή της εθνικής κρατικής κοινωνίας, την οποία υπαινίσσονται ή διακηρύσσουν πολλών ειδών ελευθεριακά ή αντιεθνικιστικά ρεύματα δεν βρίσκει μια ιδεατή ριζοσπαστική εκπλήρωση («κοσμόπολις») αλλά μια απόλυτα μηδενιστική.



Η πτώση του αυτοκρατορικού limes και οι «νέοι βάρβαροι» στον 21ο αιώνα

Μια πραγματικότητα που αναδεικνύει η άνοδος του ISIS τα τελευταία δύο χρόνια, και την οποία έχουμε αμελήσει να προσεγγίσουμε εννοιολογικά αλλά και υπαρξιακά, είναι η πραγματικότητα της «πτώσης της Δύσης», της «παρακμής της Δύσης», όπως θα έλεγε και θα διέβλεπε παλιότερα ο Όσβαλντ Σπένγκλερ, μέσα στα δικά του εννοιολογικά προβλήματα και αντιφάσεις και μέσα στον σαφή πρωσικό συντηρητισμό του, της πιθανής ανόδου ενός «Νέου Μεσαίωνα», ο οποίος μπορεί εν μέρει να κατανοηθεί μέσα από το λουξεμβουργιανό σχήμα «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», αλλά, σίγουρα, αν δεν ανασχεθεί, θα μετατοπίσει ριζικά το πεδίο όπου κατανοούμε την αντίθεση Δεξιά-Αριστερά ή την ταξική πάλη εδώ και δύο αιώνες, θα την καταστήσει «τυφλό σημείο» (πράγμα που μάλλον υπέθετε στην εποχή της και η Λούξεμπουργκ). Αυτό από το οποίο δραπετεύουν με την ψυχή στο στόμα οι πρόσφυγες και οι μετανάστες της Συρίας, του Κουρδιστάν και του Ιράκ δεν είναι μόνο η αιματηρή κοινωνική αποσταθεροποίηση που προκάλεσαν οι δυτικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις κατά Ιράκ και Συρίας και το τρίκοπο μαχαίρι «βομβαρδισμοί των ποικίλων ιμπεριαλιστών/σφαγή του ISIS/καταστολή του Άσαντ», αυτή είναι μια μόνο πλευρά. Είναι το αντίκρυσμα του «αρνητικού καθρέφτη της Δύσης», της πλήρους αποτυχίας μιας αυτοθέσμισης στην περιοχή είτε βάσει της αστικής δημοκρατίας μέσω ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων ή εξεγέρσεων είτε βάσει του αυταρχικού αραβικού εθνικισμού (καθεστώτων ανόμοιων μεταξύ τους αλλά με κοινή δυτική αντήχηση, γενεαλογία και πηγές) και της γιγάντωσης τοπικά-μετά την αποτυχία και του ίδιου του ισλαμικού φονταμενταλισμού- ενός διεθνούς μηδενιστικού κινήματος, το οποίο γεννιέται και τρέφεται από την πολιτική, ηθική και πολιτιστική αυτοκαταστροφή της Δύσης.

Μια αυτοκαταστροφή, η οποία συνδυάζει στα πλαίσια μιας «αυτοκρατορίας της παρακμής» την πλήρη αποδυνάμωση και εγκατάλειψη της κοινωνικής και της δημοκρατικής διάστασης των κοινωνιών και την τάση κατάρρευσης προστατευτικών κάπως καθολικοτήτων, όπως η ταξική συλλογικότητα ή/και το δημοκρατικό έθνος-κράτος του 20ου αιώνα. Είναι τραγικό να λέγεται, αλλά η κύρια μηδενιστική διάσταση δεν πηγάζει σήμερα κυρίως (προς το παρόν) από μια γιγάντωση του κλασσικού υπερεθνικισμού φασιστικού τύπου αλλά από μια διεθνή ώθηση μέσω του τεχνοκρατικού φιλελευθερισμού στην αποτυχία τόσο του κλασσικού έθνους-κράτους όσο και των συσσωματώσεων που επεχείρησαν να το υπερβούν (π.χ. ΕΕ και άλλες οικονομικές ολοκληρώσεις του κεφαλαίου). Από μια γιγάντωση ενός οικουμενικού ολοκληρωτισμού, πλαστικού/τεχνοκρατικού στην καθεστωτική καπιταλιστική του εκδοχή και αιματοβαμμένα ατσάλινου στην εκδοχή του μηδενισμού του ISIS.

Το βασικό πρόβλημα των κοινωνιών, που υπάγονται στην πολιτισμική «Αυτοκρατορία της Δύσης» (όπου σιγά-σιγά εντάσσονται με τον ιδιαίτερο τρόπο τους και τα μη δυτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα», τύπου Ρωσίας ή Κίνας, μπαίνοντας και αυτά στο πεδίο του προβλήματος) δεν εξαντλείται στην «κατασκευή φραχτών» για τους ξένους, όσο και αν αυτή η κατασκευή δεν είναι ηθικά και πολιτικά παραδεκτή για ανθρώπους που είναι θύματα των ίδιων των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, είναι μια πρακτική πολιτικά ανήθικη, αφού δεν σέβεται τις συνέπειες των πρακτικών της. Το βασικό πρόβλημα είναι η εσωτερική καθεστωτική αποδόμηση του τείχους και του «συνόρου» (με την ρωμαϊκή έννοια του limes) της Δύσης απέναντι στην βαρβαρότητα, βασικά μια βαρβαρότητα εσωτερική στην Δύση και όχι εισαγόμενη από τα μη δυτικά πολιτιστικά και κοινωνικά μορφώματα (όπως οι εκδοχές του Ισλάμ).

Το τείχος αυτό που καταρρέει είναι ένα προστατευτικό τείχος, ένα τείχος συμπερίληψης και όχι ένα τείχος αποκλεισμού: είναι οι υπό διάλυση κοινωνικοί δεσμοί στην Δύση. Η συστηματική καταστροφή του κοινωνικού κράτους επί δεκαετίες από την πολύμορφη νεοφιλελεύθερη αστική εξουσία , η συστηματική μεταμόρφωση της αστικής δημοκρατίας σε έναν νοσηρό κοινοβουλευτισμό, ελεγχόμενο από το μονοπωλιακό κεφάλαιο και τους διεθνείς χρηματιστικούς ομίλους, η μαζική ανεργία, η σκληρή απώθηση των μαζών από την πολιτική συμμετοχή και η απώλεια νοήματος στην πολιτική και κοινωνική αντιπροσώπευση (στην οποία η διεθνής Αριστερά μετέχει, όντας μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης), η άνοδος ενός μη δημοκρατικού και τελείως άψυχου και ναρκισσιστικού ατομικισμού χωρίς καμία συλλογική συνδήλωση ή προσδοκία, είναι φαινόμενα, τα οποία είτε θα πρέπει να οδηγήσουν στο ορατό μέλλον –με την συνειδητή παρέμβαση των όποιων ριζοσπαστικών δυνάμεων προκύψουν– σε μια πολύμορφη κοινωνική εξέγερση, στην άρνησή της άρνησης του Διαφωτισμού και σε μια προσπάθεια ανάκτησης των κοινωνικών και κρατικών δομών από τις υποτελείς τάξεις είτε θα σημάνουν το τέλος της ταξικής πάλης, όπως την ξέραμε, την ματαίωση του σοσιαλισμού και της αστικής δημοκρατίας ως εναλλακτικών δυνατοτήτων και το άνοιγμα μιας απροσδιόριστης χρονικά Νέας Μεσαιωνικής Περιόδου, χωρίς ορατή διέξοδο και χωρίς πια την προσδοκία μιας ενεργητικής αυτοθέσμισης εντός του πολιτισμού. Προφανώς, το τέλος της προσδοκίας της αυτοθέσμισης θα σημάνει και το τέλος του δυτικού πολιτισμού, όπως τον ξέρουμε. Το τι θα επακολουθήσει είναι αδύνατο να προβλεφθεί και αχαρτογράφητο. Όπως φαίνεται, λοιπόν, η αποδόμηση του προστατευτικού για τον πολιτισμό συνόρου είναι εσωτερική στον δυτικό πολιτισμό, όπως εσωτερικοί είναι και οι «νέοι βάρβαροι». Δεν είναι οι απόγονοι των Ερούλων, των Γεπιδών και των Βησιγότθων, των Ούννων και των Αλανών, είναι αυτοί που είτε ως πολίτες είτε ως ανιθαγενείς κάτοικοι της Δύσης είτε ως αποδέκτες των δυτικών πολιτικών βγαίνουν αξιακά από το πλέγμα του δυτικού πολιτισμού, χάρη στην ματαίωση και την απόγνωση, χάρη στην «πλαστότητα» πια τουλάχιστον της εκφοράς αυτών των αξιών, και κινούνται προς έναν σκοταδιστικό μηδενισμό. Φεύγουν από το «φως» και πάνε συνειδητά στο σκοτάδι, φεύγουν από την παρηκμασμένη «πόλιν» και πάνε ηθελημένα στην κόλαση. Η ζωή τους αποκτά νόημα αποκλειστικά τώρα πια ως «θάνατος».


Η αντιμετώπιση αυτών των ανθρώπων δεν μπορεί να είναι κυρίως στρατιωτική/μιλιταριστική, καθώς η απόγνωση και ο ναρκισσιστικός ατομικισμός που παράγει αυτήν την στάση είναι ανθρωπολογικές και πολιτιστικές ποιότητες και όχι στρατιωτικά ή αστυνομικά μεγέθη. Καμία στρατιωτική δύναμη δεν μπορεί να σταματήσει ούτε τον ήρωα ούτε τον μηδενιστή: και οι δύο είναι απίστευτα αποτελεσματικοί, καθώς έχουν ξεγράψει την ζωή τους οριστικά, έχουν διαβεί τον υπαρξιακό Ρουβίκωνα. Όσο η Ευρώπη θα θωρακίζεται μέσα στα σύνορά της και θα ζει την πλαστή εκπλήρωση και τελικά την κατάρρευση ή και πρακτική διάψευση των αξιών της, όσο ο φιλελεύθερος ολοκληρωτισμός θα χάνει την αξιοπιστία του, τόσο τα ISIS με αυτήν ή με άλλη μορφή θα αναγεννώνται και θα αναπαράγονται. Η αυτοκρατορία έχει από καιρό καταστρέψει τα τείχη της, δηλαδή τους κοινωνικούς και ψυχικούς δεσμούς που την προστάτευσαν. Έχει καταστήσει τους «βάρβαρους» , που κατασκηνώνουν πια και ποτίζουν τα άλογά τους εντός των τειχών της, μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Άλλωστε, και οι «βάρβαροι» στην Ρώμη, σε σημαντικό βαθμό, προτού γίνουν εξολοθρευτές άγγελοι του ρωμαϊκού πολιτισμού, διήγαν ως σύμμαχοι και μισθοδοτούμενοι εντός του limes, μελετώντας καθημερινά τα κενά και τις ελλείψεις του.

Το βασικό πρόβλημα, αν θεωρηθεί ότι η προοπτική ενός Νέου Μεσαίωνα μοιάζει να γίνεται υπαρκτή ως ιστορική δυνατότητα, είναι το γεγονός ότι στην φάση που εισέρχεται ένας πολιτισμός σε θεσμική και κοινωνική διάλυση στον Μεσαίωνα ούτε έχει επίγνωση του τέλους του ως ιστορικής τάσης ούτε και μπορεί να ορίσει την ταυτότητα αυτής της επικείμενης φάσης ως πραγματικά «μεσαιωνικής». Ο Μεσαίωνας είναι μια έννοια που συγκροτείται συνήθως εννοιολογικά a posteriori, όταν τελειώνει αυτή η φάση. Στην πραγματικότητα, ο Μεσαίων της Ευρώπης (γιατί ιστορικά υπάρχουν και πολλοί άλλοι) συγκροτήθηκε όχι απλώς ως βίωμα αλλά ως έννοια στην εποχή του Διαφωτισμού: σαν ο Μεσαίωνας να υπήρξε μια αρνητική κατάσταση, μια φάση που υπήρξε απλώς για να αντικατασταθεί ακριβώς από τον Διαφωτισμό ως άρνηση της άρνησης, όπως θα έλεγε κάποιος σοβαρός εγελιανός. Ένας από τους λόγους αυτής της κατάστασης, της μη αναγνώρισης του πιθανού Μεσαίωνα, είναι η μη επίγνωση του βάθους της παρακμής που έχει επέλθει, όταν έχει επέλθει. Ο άλλος και βασικότερος είναι η αδυναμία να προσδιορίσεις το αν και πότε θα επανέλθει ως ορίζοντας ένα διαφωτιστικό ιδεώδες κάποιας μορφής, αφού αυτό που υπήρξε έχει ήδη διαγραφεί στον ιστορικό ορίζοντα της εποχής και οι συνθήκες του νέου δεν έχουν ούτε αχνά προδιαγραφεί. Συχνά το παλιό τελειώνει και το νέο αργεί να γεννηθεί: τα μεσοδιαστήματα είναι οι εποχές των τεράτων Αυτή η αδυναμία κρίσης για τον Νέο Μεσαίωνα σχετίζεται άμεσα και με τα παρόντα και διογκούμενα φαινόμενα «παρακμής της Δύσης» αλλά και την αβέβαιη, ακόμη, τροπή τους. Είναι γύρω μας αυτά τα φαινόμενα, δεν χρειάζεται να πάμε μακρυά για να τα ανακαλύψουμε ή να ψάξουμε κάποια εκτενή βιβλιογραφία, αρκεί να βαδίσουμε στους δρόμους της πόλης.

Η ίδια η κοινωνική καταστροφή της χώρας τα τελευταία χρόνια (όπως και άλλων χωρών), η αποδόμηση της δημοκρατίας, η «δουλοποίηση» της μισθωτής εργασίας, η πολύμορφη ανάδυση του ατομικισμού, ατομικού ή συλλογικού, χωρίς καμία πραγματική συλλογική δέσμευση και υπευθυνότητα, η άνοδος του περιθωρίου και της καταναγκαστικής παραβατικότητας, η αποσύνθεση των εθνικών γλωσσών, αλλά και εκείνα ακόμη τα αγωνιώδη δήθεν αναρχικά συνθήματα στους τοίχους που καλούν σε μια εξέγερση όχι κατά της άρχουσας τάξης αλλά συνολικά «κατά του πολιτισμού» και πάνε μαζί με την καταστροφή των πόλεων είναι επαρκή δείγματα όχι μόνο της βαθιάς και δομικής κρίσης του σύγχρονου καπιταλισμού, αλλά συνολικότερα του δυτικού πολιτιστικού παραδείγματος ως παγκόσμιου ηγεμονικού παραδείγματος εδώ και δύο αιώνες. Είναι το έδαφος όπου, αν δεν αντιστραφεί η γενική κοινωνική κατεύθυνση, θα τραφούν τα ISIS του μέλλοντος, μετατρέποντας την δυστοπική επιστημονική φαντασία σε μια καθημερινή αβίωτη πραγματικότητα, όπου το ένστικτο του θανάτου θα έχει πλήρως επικρατήσει.

Ξαναγυρνάω εκεί όπου άρχισα: η μαζική επίθεση σε μια πόλη που ορίζεται συμβολικά ως «πόλη του έρωτα» δεν μπορεί παρά να αναδεικνύει την μαζική άνοδο του ενστίκτου του θανάτου ως ιστορική τάση. Όμως, εδώ, οι «τρομοκράτες» μπορεί , πάνω στην φούρια τους να κατασκευάσουν την φρικιαστική αντιεικόνα, να λαθεύουν στον ορισμό του στόχου. Όπως η αντιεικόνα και η βούληση καταστροφής είναι εξαιρετικά ακραία και υπερβαίνει ηθελημένα κατά πολύ την θετική προβολή του αντιπάλου (την «πόλη του έρωτα»), έτσι και οι σκοταδιστές της μετανεοτερικής εποχής μπορεί να κρατάνε μέσα τους μνησίκακα μια εικόνα της θετικής προβολής του στόχου τους, η οποία πρέπει να καταστραφεί χάριν του παρελθόντος της , ανεξάρτητα από το γεγονός ότι έχει ήδη από καιρό πεθάνει (χτυπάς το Παρίσι για μια ιδιότητα που πιθανόν δεν έχει πιά). Με αυτήν την έννοια, τόσο οι «τρομοκράτες» όσο και οι «σταυροφόροι» δεν ξέρουν σχεδόν ποτέ ποιόν ή τι ακριβώς πυροβολούν. Ακολουθώντας τα αμερικάνικα αστυνομικά, πρώτα σκοτώνουν και μετά κοιτάνε το πρόσωπο του νεκρού. Το αίμα δεν σταματάει να κυλά, αλλά και δεν παύει να προκαλεί οψιγενείς εκπλήξεις. Όπως το θύμα του ISIS μπορεί να είναι ένας «ξένος» στην δυτική μητρόπολη, ακόμη και ένας πιστός του Κορανίου, έτσι και ο νεκρός μαχητής του ISIS μπορεί να είναι, αν αφαιρέσουμε την βάρβαρη πανοπλία του, ο συμπαθής νεαρός της διπλανής πόρτας…

18 σχόλια :

  1. Ναι μεν αλλά, για το πολύ καλό άρθρο του ΔΜ. Κατά αναλογία με τα χρήσιμα άρθρα ανασκόπησης στην παντιέρα, πρόκειται για θαυμαστές υπερ-λόγιες προσπάθειες με όλα τα καλά και τα ελλείμματα που αναγκαστικά φέρουν. Δηλαδή, από τη μια προσδιορίζουν ευφυέστατα λεπτές και κρίσιμες όψεις των νοημάτων και μάλιστα σε προεκβολή. Από την άλλη, δεν θα ήταν αλλιώς δυνατό, δεν μπορούν να προβλέψουν το σύνολο των εκδοχών και των προεκβολών και αναγκαστικά- παρά τη λογι(κ)ότηττά τους, δεν μπορούν να πάψουν να στηρίζονται σε υποθέσεις, πρωθύστερα και αφαιρέσεις. Σχηματοποιώντας έτσι μια ερμηνεία, συχνά χάνουν την πρακτική επαφή τους με τα πράγματα. Έτσι είναι όμως, μόνο οι λόγιες προσπάθειες μπορούν να μας φέρουν κοντά στο νέο, αλλά από τα παλιά τα χρόνια, μόνο μια φορά στις χίλιες (περίπου) το πετυχαίνουν.
    Θα βοηθούσε απλώς οι λόγιοι να επιδιώκουν μεγαλύτερη αντιπαραβολή της λογικής τους με τα εμπειρικά δεδομένα. Ένα χρησιμότατο εμπειρικό δεδομένο είναι η συνδιαλλαγή με πιο πρακτικούς και εμπειρικούς ανθρώπους (π.χ. με «σχολιαστές» της γαλαρίας). Αλλά και πάλι, που να μπλέκουν, αφού αν το κάνουν, μπλέκουν συνήθως με κολλημένους;

    Συγκεκριμένα τώρα για το άρθρο, πάρα πολλά σχόλια, παρατηρήσεις και ενστάσεις θα μπορούσαν να τεθούν. Έτσι είναι με τα καλά άρθρα, δίνουν λαβή για πολλά σχόλια.
    Εντελώς δειγματοληπτικά, αναφέρομαι στο θέμα των τειχών που υποτίθεται πως έχουν πέσει. Πολύ επισφαλής αυτή η υπόθεση, αγνοεί ότι το θέατρο των επιχειρήσεων ασφαλείας που θα εξελιχθεί θεαματικά, μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει αποδεκτές συνθήκες σχετικής ασφαλείας για τους εντός των τειχών -και να διασφαλίσει την εύλογη συναίνεση των υπηκόων έναντι των εντελώς ανεξέλεγκτων επιδρομών των «αλλοφρόνων». Εξάλλου, ούτε στην αρχαιότητα ή στο μεσαίωνα τα τείχη ήταν απολύτως ασφαλή – δεν έπαψαν όμως ποτέ να λειτουργούν . Η εθνική ενότητα των Γάλλων που είδαμε αυτές τις μέρες είναι ενδεικτική. Επίσης, η σχετική ασφάλεια της Γερμανίας που είναι παραδοσιακά πιο συστηματική στα θέματα του ελέγχου είναι επίσης ενδεικτική. Υπάρχουν πολλές εναλλακτικές αποδεκτής διασφάλισης εντός των τειχών και εάν το φιλελεύθερο μέινστριμ αποτύχει ως έχει, υπάρχει η δυνατότητα του προσωρινά απαιτούμενου εθνικιστικού προστατευτισμού, σε συνδυασμό ίσως ακόμη και με το ρεπουμπλικάνικο απομονωτισμό. Πάμπολλες επιλογές , που θα μπορούν να διατηρούν ωστόσο, κατάλληλα τροποποιημένα, βασικά γνωρίσματα φιλελευθερισμού, χωρίς να περιμένουν τις αριστερές και ταξικές εκδοχές.
    Πιθανολογώντας τον σύγχρονο μεσαίωνα και φοβούμενος ότι η ταξική αντίθεση δεν θα είναι πια κυρίαρχη, φαίνεται να καταλαβαίνει ίσως τώρα ο ΔΜ, ότι ήταν άκαιρη η βάφτιση της (βασικής) ταξικής αντίθεσης ως κυρίαρχης και η βολονταριστική κατάργηση της κυρίαρχης αντίθεσης, που δεν παύει να είναι ο πάλαι ιμπεριαλισμός, ή η νυν τρέχουσα παγκοσμιοποίηση, ή το republic vs empire ή κάτι σχετικό, που ο ίδιος θα μπορούσε να το ονοματίσει καλύτερα!. Δεν φαίνεται να το παραδέχεται όμως, καθώς φαίνεται να θεωρεί ως τετελεσμένη και οριστική τη μεταμοντέρνα «αποτυχία» των εθνικών κρατών. Τίποτε δεν είναι οριστικό και τίποτε δεν δείχνει την απονέκρωση των εθνικών συσπειρώσεων στο ορατό μέλλον. Αυτά προς το παρόν, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να γράφω κι εγώ σεντόνια. Πολύ καλό το άρθρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε πικάπα,


      Μου φαίνεται ότι σαν να το μισολές ή να το υπονοείς, ίσως από εκτίμηση προς τον Μπελαντή, αλλά εγώ, που έχω αποφασίσει ότι πρέπει να είμαστε βλάσφημοι ακόμα και προς τα πιο ιερά μας τέρατα, δεν θα στρογγυλέψω τα λόγια μου:

      Εν συγχύσει διατελεί ο Μπελαντής εν προκειμένω. Εν πλήρει συγχύσει. Και δεν χρειάζεται να κάνει κανείς φύλλο και φτερό το κείμενό του για να το διαπιστώσει. Αρκεί και μόνο να ξαναρίξει μια ματιά στη μόλις και υποκρυπτόμενη ικανοποίησή του, που προδίδει ο τίτλος του, για το ρίξιμο των φραχτών (συνόρων) και την έφοδο των απόκληρων ακόμα και στη νεοβάρβαρη (ο ίδιος το λέει και χωρίς να βάζει εισαγωγικά) εκδοχή τους.

      Φίλε πικάπα, γάμα τα με μεγάλα γράμματα:

      Στη φάση που ακριβώς χρειαζόμαστε καθαρό μυαλό, φαίνεται ότι ακόμα και τα καλά μυαλά αρχίζουν να προσβάλλονται από vertigo…


      Τα λέμε

      Διαγραφή
    2. ΔΙΟΡΘΩΣΗ:

      Αντί:

      ακόμα και στη νεοβάρβαρη (ο ίδιος το λέει και χωρίς να βάζει εισαγωγικά) εκδοχή τους.

      Να διαβαστεί:

      ακόμα και στη νεοβάρβαρη (ο ίδιος το λέει, έστω κι αν βάζει εισαγωγικά) εκδοχή τους.

      Διαγραφή
  2. Σπενγκλεριανή (δηλαδή ως προς τα βασικά Νιτσεϊκή) επιχειρηματολογία, ωστόσο εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και δημιουργική ως διανοητική άσκηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε ΛεφτΓ700, νομίζω απλώς πως μετά τις 2 αναλύσεις στην παντιέρα, τρίτωσε η περίπτωση που η ανάλυση θα μπορούσε να είναι καίρια, αλλά στην πορεία ναυάγησε. Αντίθετα, η ανάλυσή του στην ισκρα για τη ΛΑΕ είναι νομίζω καίρια. Βέβαια και αυτά που λέει ο κ. Αποστολόπουλος στο σχόλιο είναι πολύ σωστά.
    Εν τω μεταξύ, ακόμη να δημοσιεύσουν εκεί το σχόλιό μου, που το έστειλα πριν να το στείλω και στο blog σου. Την προηγούμενη φορά δημοσίευσαν τελικά το δύσκολο σχόλιό μου μετά απο μέρες, και αμέσως μετά έστειλαν το άρθρο στο αρχείο, όχι δλδ στο πρώτο πλάνο. Για να δούμε τι θα κάνουν τώρα.

    Εν τω μεταξύ, καμία συγκίνηση γενικώς για την συντροφική (και χωρίς πρόθεση να το προσωποποιήσω ή να ζητήσω ευθύνες) αναφορά μου ότι:
    Κατόπιν της κοσμιότατης και συστηματικής επιμονής μου να καταθέσω θεσμικά προς διάλογο και τουλάχιστον σε μια λίστα επικοινωνίας της τοπικής την πρότασή μου για τη συγκρότηση της ΛΑΕ και επίσης την κριτική μου στο ΑΡ, όλως τυχαίως σταμάτησε κάθε επικοινωνία και ενημέρωσή μου από την τοπική αλλά μάλλον τελικά και από την κλαδική. Δεν με ενδιαφέρει πια, αλλά θα έπρεπε να ενδιαφέρει εσένα που είσαι ΛΑΕτζης.

    Παρακάτω δύο ακόμη ετερόκλητα εμπειρικά δεδομένα που θα έπρεπε να είχαν ληφθεί υπόψη από τον αξιολογότατο Δημήτρη για το τρέχον άρθρο.
    Αυτό για το πόσο "άυλο" και ¨αδόμητ勤 μπορεί να είναι το ΙΣΙΣ και το κάθε ισισ.
    http://tvxs.gr/news/kosmos/isis-kratos-tromoy-me-perioysia-2-tris-dolaria-ektasi-bretanias-kai-plithysmo-10-ek
    και αυτό για τους εραστές του μεταμοντέρνου
    http:/tvxs.gr/news/kosmos/oi-anonymous-kiryksan-ton-diadiktyako-polemo-sto-islamiko-kratos

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φίλε πικάπα,


      Βιάστηκες να βγάλεις συμπέρασμα. Καθόλου στο ντούκου δεν πέρασα την "περιπέτειά σου στη ΛΑΕ τής γειτονιάς σου. Τη σχολιάζω στην έδρα μου.

      Σε όλη την πρόσφατη αρθρογραφία του πολλά σωστά λέει. Γιατί όμως δεν βγαίνει η πασιέντζα;

      Δεν παίρνω όρκο, αλλά η αίσθηση που έχω αποκομίσει είναι πως δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο ένστικτο που υπαγορεύει να μετακινείσαι στην αριστερή πάντα τού καραβιού όταν αυτό έχει μπατάρει προς τα δεξιά.

      Δεν ξέρω για τη ναυσιπλοΐα, αλλά στην πολιτική μια τέτοια στάση σπάνια βγαίνει σε καλό...


      Τα λέμε

      Διαγραφή
    2. Μια οφειλόμενη διόρθωση στο τελικό σχόλιό μου εδώ.
      http://leftg700.blogspot.gr/2015/11/blog-post.html?showComment=1448026037761#c3866190958886823322

      Διαγραφή
  4. http://analitis.gr/isis-kratos-tromou-me-periousia-2-tris-ektasi-vretanias-plithismo-10-ek/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Υπάρχει φονταμενταλιστική σκέψη στον μουσουλμανικό κόσμο;

    Σε αυτό το ερώτημα επιχειρεί να απαντήσει ο Driss Bellachène, μαθητής του Alain Badiou, σε αυτό το άρθρο του που δημοσιεύθηκε στο τχ. 1 των Cahiers Critiques de Philosophie (2005) με τίτλο «Η επικίνδυνη ευσέβεια».

    «Για να απαλλαγούμε από τη φονταμενταλιστική γάγγραινα, ο αραβικός κόσμος έχει ανάγκη από φιλοσόφους που θα σκεφτούν το εν λόγω φαινόμενο. Γιατί, αν δε σκεφτούμε τον φονταμενταλισμό –ή αν δε δεχόμαστε καν ότι υπάρχει επικίνδυνη φονταμενταλιστική σκέψη–, αυτό σημαίνει, σύμφωνα με τον Alain Badiou, ότι αυτή η σκέψη παραμένει ανάμεσά μας ακατάλυτη».

    από εδώ: la piété dangereuse

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. στο άρθρο που παραπέμπεις, ο συγκεκριμένος λέει πως υπάρχει μια φονταμενταλιστική σκέψη. Δηλαδή είναι ακριβώς στην αντίθετη κατεύθυνση από το άρθρο του Μπελαντή, το οποίο κάνει λόγο για μηδενισμό.

      Νομίζω πως δεν είναι εύκολο για κάποιον που δεν είναι ειδικός στο Ισλάμ να ερμηνεύσει επαρκώς το φαινόμενο. Το πρόβλημα είναι ότι η γαλλική αριστερά έχει κολλήσει στη δεκαετία του 60 και τα αναλυτικά εργαλεία της δεν φτάνουν στο σήμερα. Οι λιγοστοί γέροντες που απέμειναν ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν και είναι για να μπουν πλέον μια και καλή στο μουσείο.

      Από την άλλη παρατηρείται μια τάση, εντελώς αδικαιολόγητη κατά τη γνώμη μου, να ξεχάσουμε εντελώς τον Διαφωτισμό (που ΧΕΖΕΙ αξιωματικά όλες τις θρησκείες) προκειμένου να ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ το Ισλάμ. Αυτό είναι εντελώς γελοίο.

      Δεν είναι τυχαίο ότι στη Γαλλία (και όχι μόνο...) δεν υπάρχουν φωνές που να χέζουν το Ισλάμ, όπως έχεζαν παλιότερα τον Χριστιανισμό. Εκείνοι που τολμούν σήμερα να το κάνουν είναι κάποιοι ριζοσπαστικοί άθεοι μουσουλμάνοι, οι οποίοι φρουρούνται από το γαλλικό κράτος, γιατί κινδυνεύει η ζωή τους. Δηλαδή τρελά πράγματα...

      Διαγραφή
    2. «Γιατί, αν δε σκεφτούμε τον φονταμενταλισμό –ή αν δε δεχόμαστε καν ότι υπάρχει επικίνδυνη φονταμενταλιστική σκέψη–, αυτό σημαίνει, σύμφωνα με τον Alain Badiou, ότι αυτή η σκέψη παραμένει ανάμεσά μας ακατάλυτη».

      (Με την προϋπόθεση ότι ο αρθρογράφος μεταφέρει με ακρίβεια τη σκέψη τού Μπαντιού)
      Πέη μπλου με φιλοσοφικές επισημάνσεις! Μετά τον Ρανσιέρ, παίρνει τη σκυτάλη τής μαλακίας ο Μπαντιού! Ο κυριότερος λόγος τής υποβάθμισης του φανταμενταλισμού περιγράφεται συνοπτικά από τον ανώνυμο παραπάνω (19 Νοεμβρίου 2015 - 7:48 π.μ.). Να προσθέσω μόνο την επισήμανση ότι το κλείσιμο των ματιών μπροστά στο φαινόμενο του ισλαμοφασισμού εκ μέρους τής αριστερής διανόησης, ειδικά τής academia, είναι ένα από τα συμπτώματα της γνωστής πολιτικής ασθένειας του μεταναστευτισμού. Αλλά πού να το επισημάνει αυτό ο Μπαντιού! Αφού το έχει τσιμπήσει κι αυτός το μικρόβιό της προ πολλού και είναι υπερήφανος φορέας της. Αλίμονο σε αυτούς που κοιμούνται κάθε βράδυ με τα βιβλία του, καταπίνοντας αμάσητα όλα όσα λέει και όχι μόνο τα θετικά, και αρπάζουν κι εκείνοι το παράσημο!

      Διαγραφή
  6. Η αριστερά έχει μείνει πολύ πίσω και τα κείμενα σαν κι αυτά που βάζει ο ΕΟΣ δεν βοηθούν. Μάλλον μας πάνε και πιο πίσω. Δεν μπορώ να προτείνω τί και πως επί του πρακτικού, αισθάνομαι τόσο ανήμπορος για το θέμα όσο είναι πράγματι η αριστερά. Είναι σχεδόν σίγουρο πως άλλοι και όχι η αριστερά θα γράψει κι αυτή τη φορά την ιστορία και θα δώσει τις τρέχουσες απαντήσεις. Αναφέρω μόνο δυο αντιθετικά στοιχεία, χρησιμότερα νομίζω από το άρθρο.
    1) Προτιμότερη είναι μια αναδρομή στην περιγραφική σκέψη του ευφυέστατου Κονδύλη (που στα νιάτα του ήταν μαρξιστής και πολλά καλά τού είχαν μείνει από αυτό) και μεταξύ των άλλων είχε προβλέψει πολλά. Είχε αναφερθεί και στον κίνδυνο αυτού του φονταμενταλισμού για το δυτικό κόσμο, είχε δε γράψει και μια φοβερή φράση για την "ηθική των χορτασμένων", αναφερόμενος χωρίς περιστροφές στα φιλελέ ιδεολογήματα των (χορτασμένων) δυτικών και αναλυτικά είχε αναφερθεί στην «ουτοπία» του φιλελευθερισμού, (ουτοπία εννοείται, ως οικουμενική πραγμάτωση «για όλους»). Πολλά ακόμη. Είχε απορρίψει ότι ο ορθολογισμός των μέσων (δλδ των μεθόδων, της τεχνολογίας, της εκπαίδευσης κλπ) θα ήταν ικανός να επιφέρει οικουμενικό ορθολογισμό του σκοπού και επομένως να "αφομοιώσει" και το φονταμενταλισμό. Ήταν κάθετος ότι ο ανορθολογισμός του σκοπού μπορεί κάλλιστα να παραμένει αλώβητος, παρά τον ορθολογισμό του μέσου. ΣΟΣ, και στο δυτικό κόσμο και στον ανατολικό – μη ξεχνιόμαστε!. Τα πρωτεία για αυτόν ήταν καθαρά υλικά. Δλδ το Συμφέρον...Τα ιδεολογήματα (προφανώς και η φιλοσοφία) ήταν για αυτόν οχήματα (μέσο) για την εκπλήρωση του ιδιοτελούς και εν τέλει υλικού σκοπού της κυριαρχίας, σκοπού εξ ορισμού ανορθολογικού. Δυστυχώς ο Κονδύλης δεν πρόλαβε να ανασυστήσει μια πιο οικο-λογική και Κοσμική έννοια του ορθολογισμού, «αποκαθάροντάς» τον (κατά το δυνατό) από την ιδιοτέλεια του ανθρωπιστικού αξιώματος. Ο δε Αξελός, δεν κατάφερε σε αυτό και πολλά. Ο Κονδύλης είχε επίσης εξηγήσει τα περί οντολογικού-φιλοσοφικού μηδενισμού, που προκύπτει αυτονόητα από το μονισμό, όταν πέφτουν τα ιδεολογήματα του δυϊσμού. Ωστόσο, ποτέ δεν μπέρδεψε την οντολογία με την πολιτική και την κοινωνιολογία, δλδ με τη ζωή των ανθρώπων όπου δεν υπάρχει κανένα έδαφος για μηδενισμό, καθώς μιλάμε για κόσμο δρώντων ζώων με (φυσικά) κριτήρια ιδιοτελή, που πάντοτε ωστόσο εκφέρονται με (μεταφυσικά) ιδεολογήματα οικουμενικής αξίωσης.
    .
    2) Η συζήτηση για την πολυπολιτισμικότητα είχε ανοίξει εδώ και πολλά χρόνια στη Γερμανία με πρωτοπόρους φυσικά φασίζοντες, αλλά και σοσιαλδημοκράτες κλπ. Η «υπαρκτή» ( κατ ευφημισμό) πολυπολιτισμικότητα εντός μιας εδαφικής (εθνικής) επικράτειας αποτέλεσε χρήσιμο (οικονομικό) κατασκεύασμα και (ιδεολογική) βιτρίνα του φιλελευθερισμού, όσο και οραματικό και ακτιβιστικό στοιχείο του ελευθεριακού χώρου.
    Στην πράξη, κανένας δεν προσέγγισε ολοκληρωμένα τις δυνατότητες και τις επιπτώσεις μιας τέτοιας κατ όνομα υποτιθέμενης πολυπολιτισμικότητας, που δεν επέρχεται φυσικά, μέσω της «ελεύθερης» αγοραίας ανταλλαγής, ή μέσω της αλληλοσυμπάθειας και αλληλοκατανόησης αλλά αντίθετα: 1) Επιβάλλεται βίαια από βίαιες εξωτερικές συνθήκες και από μεγάλες διαφορές δυναμικού (πλούτου κ ισχύος). 2) Αναγκαστικά από τη μια συμπιέζει (εως και γκετοποιεί-λουμπενοποιεί) εσωτερικούς πληθυσμούς, από τη δε άλλη, γκετοποιεί ξέχωρα τους νεότευκτους. 3) Συνολικά αποδυναμώνει τους κοινωνικούς θεσμούς και δεσμούς ευνοώντας την μετατροπή της κοινωνίας σε χυλό, εκτεθειμένο στον κανιβαλισμό και εύκολα έτσι χειραγωγήσιμο.. Η λεγόμενη «ουσιαστική αφομοίωση» εκλήφθηκε ως και εχθρική ενέργεια ασέβειας προς τους μετανάστες, που θεωρήθηκε ότι θα μπορούσαν να διατηρούν ως οντότητα το σύνολο του πολιτισμού τους, απολαμβάνοντας όμως παράλληλα τόσο τα ξένα προς αυτούς προτερήματα (βλ. π.χ. επιδόματα) όσο και τα ξένα προς αυτούς ελαττώματα (βλ. π.χ. δυτικού τύπου ταξική μεροληψία), ενός πολιτισμού τον οποίο ωστόσο δεν ασπάζονται. Σύγχρονο τρελλοκομείο, για δυνατούς λύτες και σίγουρα μιλάμε για φιλοδοξίες που μόνο στην αταξική κοινωνία θα μπορούσαν ίσως να πραγματοποιηθούν.
    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Επίλογος.
    Και η μεν ακροδεξιά έχει πρακτικές λύσεις να επιδείξει, που φυσικά καθόλου δεν μας αρέσουν, αφού μας γυρνούν στην προϊστορία. Αλλά η αριστερά δεν έχει και είναι φυσικό να μην έχει πρακτικές λύσεις, όταν βρίσκεται μακριά και από την εξουσία και από τη διεκδίκηση της πραγματικής εξουσίας (πόσο μάλλον της αταξικής κοινωνίας..). Εκ των πραγμάτων, αναγκάζεται τελικά και εξαντλείται σε μια ατζέντα ανθρωπισμού και δικαιωμάτων, ως υποτελής του φιλελεύθερου μέινστριμ και απευχόμενη την επικράτηση της ακροδεξιάς. Δεν είναι λοιπόν παράλογο που η αριστερά, σύμπασα, γίνεται σε οριακές στιγμές δεκανίκι του φιλελευθερισμού. Δύσκολες καταστάσεις, για πραγματικά επιδέξιους αριστερούς πόλους με πολλά καρύδια - και άντε να τους βρεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η εγκατάλειψη της «αλυσιδας που είναι δεμένη με τον λόγο» (σχηματικά Καντ-Χέγκελ-Μαρξ) και η προσφυγή της γαλλικής επιδραστικής πανεπιστημιακής σκέψης στην ανορθολογική παράδοση (κυρίως στον Χάιντεγκερ και τον Καρλ Σμιτ) κατά τις δεκαετίες 1960 και 1970, άφησε τη λεγόμενη Νέα Αριστερά στην πολιτική έρημο της «αξιολογικής ουδετερότητας». Σημειωτέον, η μακρά σκιά του Σμίτ που έπεφτε πάνω του ήταν και το πρόβλημα τους ευφυούς κατά τα άλλα Κονδύλη και των λανθασμένων συμπερασμάτων που έβγαζε κάνοντας σωστούς συλλογισμούς.
    Η βίαιη σύγκρουση περί μετανεωτερικότητας μεταξύ Φουκώ και Ντεριντά αφενός και Χάμπερμας αφετέρου ήταν το κορυφαίο γεγονός εκείνης της στροφής. Από τότε πέρασε χρόνος, όμως το κυρίως μέτωπο δεν έχει αλλάξει. Ενδιαφέρουσα ειναι η περιγραφή του Ντανιέλ Μπενσαΐντ («Πρόσωπα και αντικατοπτρισμοί του γαλλικού μαρξισμού» - έχει την ηλικία της), ο οποίος άν και αριστεριστής, δεν ακολούθησε το «δρόμο προς την Ελευσίνα» της σμιττιανής αριστεράς.
    http://aftercrisisblog.blogspot.com/2013/11/blog-post_10.html
    Στην πρόσφατη συνέντευξή του στο γαλλικό Esprit, ο Χάμπερμας, άν και είναι αυτοκριτικός για τον «τακτικό» χειρισμό του τότε, ξαναθυμίζει το αίτημα της καθολικότητας που θετει η δική του παράδοση σκέψης, από την Καντιανή κατηγορική επιταγή μεχρι τα παρισινά «Χειρόγραφα του 1844» και καταλήγοντας στην «Διαλεκτική του Διαφωτισμού» των Χοκχάιμερ-Αντόρνο, σε αντίθεση με τον αποσχιστικό ανορθολογισμό:
    «Η αποστολή της φιλοσοφίας είναι να αποσαφηνίζει με ορθολογικό τρόπο τη γνώση του κόσμου και την αυτογνωσία μας. Σε αντίθεση με τη θρησκεία, η οποία έχει τις ρίζες της στη λατρεία των θρησκευτικών κοινοτήτων, η φιλοσοφία πρέπει να εκπληρώνει αυτή την αποστολή μόνον μέσω επιχειρημάτων τέτοιας μορφής, ώστε αυτά να έχουν το δικαίωμα, με την επιφύλαξη του σφάλματος, να αξιώνουν καθολική αποδοχή».
    http://aftercrisisblog.blogspot.gr/2015/10/blog-post_96.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρε συ, aftercrisis, γιατί μας τα αραδιάζεις όλα αυτά; Σφραγίδα επικύρωσης στο πλαστό πολιτικό διαβατήριο, και στο οποίο δηλώνεις στο πεδίο «Πολιτική ταυτότητα» αριστερός, θέλεις; Βρε πολιτικέ απατεώνα, όπως μπορεί να καταλάβει ακόμα κι ένα παιδί τού Δημοτικού, το πιο αριστερό κόμμα που έχεις ψηφίσει στη ζωή σου είναι το ΚΚΕεσωτ, αυτό που τροφοδότησε με κόσμο και κοσμάκη όλο τον πασοκικό συρφετό, ιδίως τον σημιτικό! Και στο διαδίκτυο, τα κολλητάρια σου είναι κάτι σούργελα από το ακραίο κέντρο μέχρι το μαύρο αντικομμουνισμό!

      Ρε πολιτικέ αγύρτη, τράβα να πουλήσεις αλλού την παραμύθα σου! Και πού ’σαι! Τρέχα και να γραφτείς στην ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ της γειτονιάς σου! Απατεώνες αυτοί, απατεώνας εσύ, μια χαρά θα τα πάτε! Μέχρι και στην Κεντρική Επιτροπή σε βλέπω, να κάνεις φιλοσοφικές αναλύσεις μαζί με τον Μπαλτά!

      Διαγραφή
  9. @ aftercrisis, το τερμάτισες, για τα δικά μου τα δεδομένα, που έχω μόνο ένα σμάτεριγκ οφ φιλόσοφι και δεν ευκαιρώ για παραπάνω. Κι όταν νομίσω ότι το φιλοσοφώ περισσότερο από το επιτρεπόμενο, πάω και σκάβω παραέξω, που δεν τελειώνουν τα αγριόχορτα.
    Σου μιλώ βέβαια με εκτίμηση για το σχόλιό σου και παραδοχή αδυναμίας πλήρους ανταπόκρισης.

    Για το τελευταίο που λες το βαρύγδουπο της αποστολής της φιλοσοφίας, 2 έχω να σου πω. Πρώτον, ο Νίτσε τους τάσουρε πολύ σωστά των φιλοσόφων. Δεύτερον, παρά το ότι ο Κονδύλης άρχισε τις χαζομάρες παρα-μεγαλώνοντας, μου είναι πολύ πιο χρηστικός σαν σχετικά πρακτικός άνθρωπος που είμαι - και έτσι λοιπόν θα επιμείνω στη γνώμη του ότι: Οι διανοούμενοι παράγουν απλώς τα σωστά συνθήματα στην κατάλληλη στιγμή. Δατσ ολ φοκσ, θα ήθελε να συμπληρώσει νομίζω. Και συμπληρώνων κι εγώ. Σήμερα έχουμε πολλούς δικούς μας που δε παράγουν τίποτε, Κρίμα στο μπόι τους. (ΣΣ. σαφώς και ο ΔΜ εξαιρείται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη τσιμπάς, ρε πικάπα, γμτ τον Λένιν μου! Ένα πολιτικό πτώμα είναι ο κύριος που φοράει κόκκινη μουτσούνα για να παριστάνει τον ζωντανό και τον αριστερό!

      Διαγραφή
  10. http://www.respublica.gr/2015/11/column/%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CF%83%CE%BB%CE%B1%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BA%CF%81%CE%AC%CF%84%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%B5%CF%83%CF%89%CF%84/

    ΑπάντησηΔιαγραφή


ΑΛΛΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ