Δεν είμαστε ψάρια

Αναδημοσίευση από το "Press Publica"

Της Δέσποινας Σπανούδη

Σε κάθε προεκλογική περίοδο, εντυπωσιάζει το γεγονός ότι η εκλογική στρατηγική των περισσότερων κομμάτων, στηρίζεται στην παραδοχή ότι οι ψηφοφόροι είναι ψάρια. Ψάρια που χάφτουν χωρίς να θυμούνται, ψάρια που ψαρώνουν στις απειλές και τρέμουν ότι θα φαγωθούν από τα μεγαλύτερα.

Στην συγκεκριμένη προεκλογική περίοδο που διανύουμε με την άδεια των δανειστών, η παραδοχή αυτή έχει πάρει ασυνήθιστες διαστάσεις, επειδή τα χρονικά διαστήματα είναι τόσο μικρά ώστε ακόμη και χρυσόψαρα θα δυσκολεύονταν να καταπιούν τα όσα σερβίρονται.

Οι παλαιοί και έμπειροι εφαρμοστές μνημονίων, επιθυμούν να ξεχάσουμε το αδιέξοδο που τους ανάγκασε να προσφύγουν στις κάλπες, επισπεύδοντας την εκλογή προέδρου πριν από 10 μόλις μήνες, ώστε να ρίξουν το βάρος στον ΣΥΡΙΖΑ για τις πρόωρες τότε εκλογές. Μαζί με αυτό να ξεχάσουμε ποιοι φαλίρισαν την χώρα δρώντας ως εντολοδόχοι του εγχώριου και ευρωπαϊκού αστικού κόσμου. Ποιοι πλούτισαν από τον κόπο μας, ποιοι εξώθησαν τους πολίτες να καταναλώνουν υπερδανειζόμενοι για να συνεχίσουν να κερδίζουν, ποιοι έπαιρναν μίζες για τις υπέρογκες δημόσιες προμήθειες από τα υποβρύχια, τα γερμανικά Leopard, την Siemens, ποιοι κέρδισαν από τα φαγοπότια των ολυμπιακών αγώνων, των «μεγάλων έργων», της εξαναγκασμένης ιδιωτικοποίησης δημόσιων αγαθών και υπηρεσιών όπως οι τηλεπικοινωνίες και η ενέργεια, οι εθνικοί δρόμοι, το Ελ. Βενιζέλος, ο ΟΛΠ, η Ολυμπιακή ακόμη και η γέφυρα στο Ρίο Αντίρριο. Ποιοι προστάτεψαν τη φοροδιαφυγή και την φοροαποφυγή μέσω της διαφυγής κεφαλαίων στο εξωτερικό και ποιοι εγγυήθηκαν ότι οι πλουσιότεροι Έλληνες θα πλουτίζουν ακόμη περισσότερο στον καιρό των μνημονίων. Το μόνο που θέλουν να θυμόμαστε είναι ότι δικαιώθηκαν: η στρατηγική του φόβου που καλλιέργησαν επί χρόνια, υιοθετήθηκε και από αυτούς που τους διαδέχθηκαν καταγγέλλοντας αυτή την στρατηγική.

Οι νεόκοποι, επιθυμούν να ξεχάσουμε τα πάντα από τις 25 Γενάρη και μετά. Να ξεχάσουμε ότι ανήλθαν στην εξουσία υποσχόμενοι ελπίδα και ότι από την πρώτη στιγμή έκαναν ότι μπορούσαν για να τη διαψεύσουν. Ότι τοποθέτησαν πρόεδρο Δημοκρατίας, τον Προκόπη Παυλόπουλο ως εγγυητή της πειθήνιας συμμόρφωσης. Ότι υπουργοποίησαν ευάριθμους εκφραστές του φαύλου παρελθόντος και έκαναν τοποτηρητή των υπουργικών νομοθετημάτων τον κύριο Σαγιά, συνεργάτη των κυβερνήσεων Σημίτη, της Cosco και πολλών άλλων, για να εγγυηθούν ….τον πόλεμο κατά της διαπλοκής. Ότι δεν πήραν κανένα μέτρο για να ισχυροποιήσουν τη θέση της χώρας στη διαπραγμάτευση, επιτρέποντας στα ιδιωτικά κεφάλαια να εκρέουν και στεγνώνοντας τα ταμιακά διαθέσιμα για να πληρώνουν τις δόσεις του χρέους. Ότι υπέγραψαν συμφωνία στις 20 Φλεβάρη, αναγνωρίζοντας πλήρως τις δανειακές υποχρεώσεις της χώρας, χωρίς να την κοινοποιήσουν και ισχυριζόμενοι ότι χρειάζεται χρόνος για να οργανώσουν τη λαϊκή αντίσταση και το κράτος. Ότι ουδέποτε ζήτησαν ούτε από τον ελληνικό λαό, ούτε από τους λαούς της Ευρώπης συμπαράσταση κατά την περίοδο των διαπραγματεύσεων, αλλά μας μετέτρεψαν όλους σε θεατές του πολύμηνου θρίλερ «έρχεται νέο μνημόνιο». Ότι δεν εκμεταλλεύτηκαν κανένα πολιτικό όπλο όπως τις επιτροπές αλήθειας για το χρέος, τα μνημόνια, τη siemens, τη λίστα lagarde. Ότι δεν ερεύνησαν κανένα σκάνδαλο σχετικό με τα εξοπλιστικά προγράμματα που θα έθιγαν και γερμανικά συμφέροντα. Ότι πρότειναν ένα νέο μνημόνιο 47 σελίδων, με μέτρα που ούτε η Θάτσερ δεν θα τολμούσε να ονειρευτεί και μόνο τότε ζήτησαν λαϊκή κινητοποίηση, η οποία φυσικά δεν ήρθε. Ότι με τις τράπεζες κλειστές και τα ταμεία άδεια, ο ηγέτης Τσίπρας, οδήγησε τη χώρα σε δημοψήφισμα ζητώντας από τους εξαντλημένους πολίτες να καταψηφίσουν το νέο μνημόνιο, να υπερασπισθούν την αξιοπρέπεια, τη δημοκρατία και την επιβίωση και να βάλουν τέρμα στη λιτότητα. ‘Ότι κατήργησε την ίδια μέρα το βροντερό 61,3 % και συμμάχησε με αυτούς που νικήθηκαν, για να επιβάλλουν από κοινού το νέο μνημόνιο που ο λαός απέρριψε. Ότι το έφερε στη βουλή με διαδικασίες εξπρές και εν μέσω θέρους, ευτελίζοντας όπως και οι προηγούμενοι κάθε αστική κοινοβουλευτική και συνταγματική νομιμότητα. Ότι το ψήφισε μαζί με αυτούς, από τους οποίους υποτίθεται ότι θα μας λύτρωνε. Ότι είχε το θράσος να ισχυριστεί ότι δεν υπήρχε εναλλακτικός δρόμος χωρίς να έχει μπει στον κόπο να υποδείξει ούτε ένα. Και ότι έχει το ακόμη μεγαλύτερο θράσος, να διεκδικεί εκ νέου τη διακυβέρνηση της χώρας με ένα εκ διαμέτρου αντίθετο πρόγραμμα που συνοψίζεται στο ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα το μνημόνιο, δηλαδή αυτό που μέχρι χθες ορκίζονταν ότι δεν μπορεί να γίνει. Το μόνο που πρέπει να θυμόμαστε είναι ότι με ένα μεταφυσικό τρόπο ο ηγέτης Τσίπρας είναι σε κάθε καιρό προτιμότερος από κάθε άλλο εφαρμοστή μνημονίων.

Όμως εμείς όσο και να θέλουν, δεν είμαστε ψάρια. Θυμόμαστε για παράδειγμα η συνεργασία αριστερού ΣΥΡΙΖΑ – δεξιών ΑΝΕΛ που έγινε στο αναγκαστικό πλαίσιο της αντιμνημονιακής κατεύθυνσης, πήρε χαρακτήρα μόνιμης συμπόρευσης στο μνημονιακό κάδρο που διευρύνθηκε για να χωρέσουν περισσότεροι.

Δεν ξεχνάμε ότι δανειστές, καναλάρχες, ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΠΟΤΑΜΙ και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις που βρίσκονταν σε λυσσαλέα αντίθεση με τον Τσίπρα- ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι την έλευση του νέου μνημονίου και την απαλλαγή του από τα «αριστερά βαρίδια», συμμάχησαν μαζί του όταν αποδέχτηκε «τον σωστό δρόμο», τον καλούν και σήμερα σε συμπόρευση αλλά ταυτόχρονα αμφισβητούν την φερεγγυότητα μιας πολιτικής δύναμης που ήδη αυτοδιαψεύστηκε σε δύο εκλογικές αναμετρήσεις.

Φανταζόμαστε το λόγο που ο αρχηγός Τσίπρας αρνείται προεκλογικά τη συνεργασία με τη ΝΔ επειδή τον είπε ψευτράκο ο Μειμαράκης, αλλά αφήνει ανοιχτή μια χαραμάδα προς το ΠΑΣΟΚ και κατανοούμε την επιθετικότητα του ΠΑΣΟΚ προς το ΣΥΡΙΖΑ στην προσπάθεια να επαναφέρει μετανοημένους ψηφοφόρους. Καταλαβαίνουμε την άνοδο του Λεβέντη που μεταξύ αστείου και σοβαρού προωθείται συμπληρωματικά με το ΠΟΤΑΜΙ που δεν τραβάει, ώστε να φαίνεται ότι υπάρχουν διέξοδοι για την έκφραση της ψήφου αποδοκιμασίας στις κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις. Αναγνωρίζουμε τους υπεύθυνους, για την ευκολία με την οποία η ναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή διεκδικεί και πάλι να εκφράσει μέρος της λαϊκής οργής ώστε να μην βρει ποτέ τον στόχο.

Όσο η κρίση δεν είναι φυσικό φαινόμενο – όπως έλεγαν πολλοί μεταξύ των οποίων και ο ηγέτης Αλέξης Τσίπρας- άλλο τόσο και τα μνημόνια δεν είναι λάθος. Ο στόχος και το αποτέλεσμα των μνημονίων, είναι η αφαίμαξη δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου και η μέγιστη εκμετάλλευση της εργασίας, μέσα από την κατάργηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Αυτή η κατάσταση είναι προς το παρόν αδιέξοδη. Αλλά και αν κάποτε υπάρξει ξεκίνημα της «ανάπτυξης» και των «επενδύσεων» αυτό θα είναι με όρους «ελληνοποίησης» όπως θα λέγονται στο μέλλον οι νεοφιλελεύθερες επιθέσεις στους άλλους λαούς. Δηλαδή με όρους γαλέρας για τον λαό και μπανανίας για τη χώρα. Δεν είναι νέες διαπιστώσεις. Είναι όσα διατύπωνε τόσα χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ και απορίας άξιο είναι με ποιο μαγικό τρόπο επιθυμεί να τα ξεχάσουμε από τη μια στιγμή στην άλλη και να φαντασιωθούμε ότι υπάρχουν αριστεροί και δεξιοί εφαρμοστές μνημονίων.

Δεν είμαστε ψάρια και δυστυχώς γιαυτούς την Κυριακή των εκλογών δεν θα πάμε για ψάρεμα. Θα πάμε στις κάλπες για να στείλουμε το μήνυμα ότι είμαστε παρούσες και παρόντες και δηλώνουμε την αντίθεσή μας στα παιχνίδια που παίζουν στις πλάτες μας. Όσο πιο ισχυρά δηλωθεί αυτή η αντίθεση τόσο πιο δύσκολη θα είναι η επόμενη μέρα για την υλοποίηση των μέτρων εξαθλίωσης. Θα είμαστε εκεί, επενδύοντας στην επόμενη μέρα για τα κινήματα αντίστασης, θα είμαστε εκεί γιατί τελικά μόνο τα ψόφια ψάρια πάνε με το ρεύμα.